Admonitus Pluto, laetamque redire Thienis
Exitio credens; imum ad conclave, tyrannus
Constituit plena reducem deducere pompa.
Ast ubi funestae princeps cognovit Erynnis
Alloquio, tentata quidem, sed cassa fuisse
Consilia; et totam quam Styx ructaverat iram,
Invictum bello non expugnasse Thienem;
Ipse furens ira, et contorquens nescia quidquam
Ora loqui, verso furiali a Dipsade vultu,
Tanta Thienae meditans encomia palmae,
Culpat Avernales, segnes ad damna sorores.
Quem tamen ipsa furens, hac spe placavit Erynnis:
9 Magne pater, devota suum quem tartara Numen,
Quem lethea palus, tenebrae quem Ditis adorant;
Si mihi sublimes, virtus prosternere cedros
Non fuerit, domuique meo nec robora flatu,
Sed tenues plantas, humilesque movere myricas
Fata dedere mihi; (quamvis et maxima quondam,
Heroumque genus, prostravi nomina; sed iam
Sola Thieneis, fateor, sum viribus impar)
Est inter stygias, nobis soror inclyta Divas,
Ambitio; huic ingens heroa in pectora virtus,
Et clarae sobolis felix in damna facultas.
Illa, suo indomitas novit concludere mentes,
Casse; nec invictum quidquam est, quod frangere tantae
Non liceat Divae: spernat mea iussa Thiene;
Ambitio hunc prima poterit convellere lucta.
Hanc Pluto acciri, atque alium non lentus in Orbem
Ire iube, ut noster, superum qui nititur hostis,
Viribus; adverso cuicunque resistere Marti,
Agnoscat stygii robur non debile regni.

Previous page

Next page