Huic me surripuit quandoque malo: abditus ille
Aedibus et ventos, et vitat sedulus imbres.
At mihi nunc volucri baccas trivisse licebit
Orbe molae, succumque educere pinguis olivae:
Quae non tam flavis distendet dolia guttis,
Quam bene deliciis animum perfundet herilem.
Sentio ridentes quid me moneatis amici.
Turpis avarities non est haec. omnia vecors
Namque bona argenti modulo metitur avarus,
Et mala: non ipsi est alius delectus honesti
Nec pravi: tantum sit salva pecunia, et orbe
Dispereant hominum quotquot sunt milia toto
Spondeo, non haec est nobis insania. Verum
Divitias nemo sprevit sanus, patrioque
E fundo fructus contracta fronte legendos
Censuit. Unde aliter victus, munda unde supellex
Arceat a domino frigusque famemque? paranda
Vel sine nummis unde beatae commoda vitae?
Quare sic reputo: non digna videtur avari
Explodi in totum ratio: in quo is denique peccat?
Nempe errat finemque modumque imponere vero,
Nescius: hoc quovis evincam judice, stulte
Perdere opes nimium nebulones, atque nepotes.
Namque homines inter sortita pecunia regnum
Est aliquod, sese quo sanus nemo libenter
Abdicet, aut temere. Pulcre. Ergo quot assibus ipsos
Venales homines habeamus? Quandoquidem tu
Callidus in laevam detorques omnia partem
Quae dixi, porro, sic accipe. Tu meliores,

Previous page

Next page