Solem et prospectat Nicopolis alta cadentem.
Haec procul haud distat Traiano a ponte, coercet
Qui lati tumidas Istri centum arcubus undas.
Aevo depereunt reges, et nomina regum,
Grandia facta manent totum celebrata per orbem. 145
At dux non sistit, rectâ et festinat ad Istrum;
Hunc traiecturus, stabat qua Chilia quondam.
Urbs erat antiquo iam tempore Chilia clara,
Sentibus adparent sua vix vestigia operta.
Moldaviae hîc fudit Stephanus dux caede Maconem. 150
Sic ubi surgebant sublimia tecta domorum,
Nunc sub sole greges pascuntur gramina circum.
Regna cadunt, urbesque ruunt, fortasse dolebit
Fato mortalis superâ se lege subesse?
Et te fallis adhuc, humana superbia, cernens, 155
Dum vitae fidis, collabi saxa ruinâ?
Dextrâ vastae urbis dux moenia parte relinquens
Carpit iter celerans breviori attingere calle,
Quâ strati ad fluvium superant vestigia pontis,
Quem vix elapso Caesar suspenderat anno. 160
Nam rapida haud patitur cohiberi ponte fluenta
Danubius, boreas ni quem sibi frigore sternit.
Moldaviae ingressus campos, loca tristia spectans
Horret dux animo, trahit ac suspiria corde;
Quin vadentem ultra torquet magis anxia cura, 165
Proterere ossa suae gentis nam cogitur ipse.
Qui potis immanes stimulos mulcere doloris,
Odrysias mirans clades, quo lumina flectat?
Latâ in planitie Osmani quam exercitus ingens
Texerat, extolli nunc cernit stragis acervos. 170
Mundi hîc dimidia, gentes a parte coactae
Vindice Sarmatico ceciderunt ense peremptae.

Previous page

Next page