Et tantum, immitis, scelus inuidiamque perennem
Sustinuisse potes, quisnam mihi claudet ocellos?
Quisue animam excipiet fugientem ex ore propinquus?
Quae pullata domus mortem lugebit acerbam?
Non meus hic genitor, qui non auellere sanctam
Canitiem, uestes nec scindere parceret atras,
Nec meus hic frater, laceris qui busta capillis
Spargeret atque oculis largo manantibus imbre
Atratus tristis sequeretur funera pompae;
Non soror hic, quae non manibus lacerare capillos
Cessaret, non ungue genas, quae amplexa cadauer
Haud facile auelli posset; non Flauia, quamuis
Hanc deceat sine teste dolor, tamen aestibus impar
Caelandis aegros affectus proderet ultro,
Tristior et tumidis inuita ruberet ocellis
Ante alios, sed iure quidem (licet anxia mater
Increpet hanc flentem, taedas tamen illa iugales
Funere praereptas expectatosque hymenaeos
Spemque sui dolitura tori); non ullus amicus,
Nec consanguineus quisquam carusue propinquus,
Qui mihi det lacrimas, supremum munus, inanes.
Indeploratus Latiis tumulabor in oris
Et mutae mandabor humo: hic externa morabor

Previous page

Next page