Your search found 135 occurrences

Click here for a KWIC Report

This page contains the first 25 occurrences. Please follow the link(s) at the bottom of the page to see the rest of the occurrences your search found.

Delmis, in qua est quedam ecclesia, quam beatus Germanus Capuanus episcopus consecrauit, sicut scriptum reperitur in ea, ab occidente Carinthia uersus mare usque ad oppidum Stridonis, quod nunc est confinium Dalmatie et Ystrie, ab aquilone uero a ripa Danubii usque ad mare Dalmaticum cum tota Maronia et Chulmie ducatu. XIV. De aduentu Hungarorum 1His fere temporibus pars aliqua gentis Massagetum egressa de regione sua, que Mageria nuncupatur, uenit in multitudine graui obstantia queque deuastans, totam Pannoniam ex utraque parte Danubii

curiam sequebatur eratque unus ex principibus aule et sua iurisditio usque ad Drauum fluuium extendebatur. Ecclesia nempe metropolis has sibi uoluit parochias retinere: comitatum Cetine, Cleune, Clisse, Massarum, Almisium et Corbauiam et ultra Alpes ferreas usque ad confinia Zagrabie totamque Maroniam. 4Nunc autem ad Dabralem episcopum redeamus. Hic enim cum esset potens et nobilis nec foret aliquis ausus ipsius acta reprehendere, quicquid sibi placebat hoc licere putabat. Habebat namque mulierem et filios quasi laycus, quos secum in archiepiscopali palatio tenebat,

olim pruna fuisti,
1.34.2  Pone animos, fies mox, Ludovice, cinis. 35. IN FUREM VERGILIANUM
1.35.1  Excusas sic te, cum quid furare Maroni,
1.35.2  Surripuit Chio, quod Maro multa, seni.
1.35.3  Excusatus eris, quin et laudabere vates,
1.35.4  Si modo surripias, ut Maro surripuit.

fies mox, Ludovice, cinis. 35. IN FUREM VERGILIANUM
1.35.1  Excusas sic te, cum quid furare Maroni,
1.35.2  Surripuit Chio, quod Maro multa, seni.
1.35.3  Excusatus eris, quin et laudabere vates,
1.35.4  Si modo surripias, ut Maro surripuit. 36. AD

1.35.1  Excusas sic te, cum quid furare Maroni,
1.35.2  Surripuit Chio, quod Maro multa, seni.
1.35.3  Excusatus eris, quin et laudabere vates,
1.35.4  Si modo surripias, ut Maro surripuit. 36. AD GUARINUM
1.36.1  Non te mellifluae Nestor Homericus
1.36.2  Linguae dulciloquo nectare vicerit.

meruere necari,
1.38.6  Fige cruci, vel sic perfruitura die. 39. IN SUPERFLUA QUAERITANTEM
1.39.1  Hoc unum semper quaeris: superetne Maronem
1.39.2  Tullius? an maior sit Cicerone Maro?
1.39.3  Nescio; verum illud belle scio, quod tibi nunquam
1.39.4  Est visus, Procopi, nec Maro, nec Cicero.

die. 39. IN SUPERFLUA QUAERITANTEM
1.39.1  Hoc unum semper quaeris: superetne Maronem
1.39.2  Tullius? an maior sit Cicerone Maro?
1.39.3  Nescio; verum illud belle scio, quod tibi nunquam
1.39.4  Est visus, Procopi, nec Maro, nec Cicero. 40. IN

unum semper quaeris: superetne Maronem
1.39.2  Tullius? an maior sit Cicerone Maro?
1.39.3  Nescio; verum illud belle scio, quod tibi nunquam
1.39.4  Est visus, Procopi, nec Maro, nec Cicero. 40. IN GRYLLUM
1.40.1  Cum tu, Grylle, sonas, reticent per tesqua cicadae,
1.40.2  Malo sonent illae, dummodo tu

44. IN FUREM VERGILIANUM
1.44.1  Non te ex Vergilio, sed magno dicis Homero
1.44.2  Furari, furtum quando poeta facis.
1.44.3  Sed cum furaris iam praefurata Maroni,
1.44.4  Furari ex ipso, te puto, Vergilio.
1.44.5  At male cum vati, simul huic furaris et illi,
1.44.6  Quid, nisi iure malam, stulte, merere crucem?

1.63.15  Postmodo maturis fuero cum doctior annis,
1.63.16  Si potero monitus forte subibo tuos,
1.63.17  Interea fixum teneas sub corde Ioannem,
1.63.18  Digna Maronea carmina voce canens. 64. DE SE IPSO
1.64.1  Laudas me nimium, priscis et vatibus aequas,
1.64.2  Mentiris, novi; me tamen,

1.162.4  Si duo solvisset, mille daturus eram. 163. IN IUDAEUM FOENERATOREM
1.163.1  Lucanum et iuncto pariter Nasone, Maronem,
1.163.2  Redde mihi Iuda, seu mage tu Salomon.
1.163.3  Quid dubitas? ego tres olim tibi nempe libellos,
1.163.4  Inspice si Iani chartula nomen habet.

1.224.6  Vatis Petrarchae sancta quod ossa foves. 225. AD GALEOTTUM PRO DONO QUODAM
1.225.1  Pectora si magnum redolerent nostra Maronem,
1.225.2   Divinusque meo sub corde lateret Homerus,
1.225.3   Et mea centenis resonarent guttura linguis:
1.225.4   Vix, Galeotte, tibi meritas persolvere grates

nobis memor esto ignoscere, quod non
1.227.4  Redduntur meritis praemia digna tuis. 228. AD LIBROS SUOS
1.228.1  Vos, Ovidi, Lucane, Maro, si forte potestis,
1.228.2  Mutua praestetis bis mihi, quaeso, decem.
1.228.3   Cessatis? iam vos saxo Iudaeus habebit,
1.228.4  Qui servat magnae, lintea iuncta, viae.

et nostri temporis hostis eram;
1.358.3  Cum mea respexit Mutinensis carmina praesul,
1.358.4  Coepit et ingenio mitis adesse meo.
1.358.5  Sic inopem, nec adhuc notum tibi, Roma, Maronem,
1.358.6  Tyrrhenus, placida mente, refovit eques.
1.358.7  Pergite Pierides, vestris me inducere lucis,
1.358.8  Nunc mihi molle iugum, nunc mihi plana via est.

2.59.16  Inter nam cygnos anseris ore crepo.
2.59.17  Quodsi non etiam prorsus triviale, sonarem,
2.59.18  Haud ideo legerem, Tribrache, vestra minus.
2.59.19  Ipse Maro assidue Varium Flaccumque terebat;
2.59.20  Non bene se novit, cui sua sola placent. 421. IN PETRUM
2.60.1  Tu, qui Fabricius

2.97.6  Inter et est sub quo sidere carmen eat.
2.97.7  In Latiis scripsi fortasse Latinius oris,
2.97.8  At nunc barbarico barbara in orbe crepo. Hic
2.97.9   Maro ponatur; fiet lyra rauca Maronis,
2.97.10  Huc Cicero veniat, mutus erit Cicero.
2.97.11  Tu tamen haec tali poteris deducere lima,
2.97.12  Vel critici ut medio nata Helicone

et est sub quo sidere carmen eat.
2.97.7  In Latiis scripsi fortasse Latinius oris,
2.97.8  At nunc barbarico barbara in orbe crepo. Hic
2.97.9   Maro ponatur; fiet lyra rauca Maronis,
2.97.10  Huc Cicero veniat, mutus erit Cicero.
2.97.11  Tu tamen haec tali poteris deducere lima,
2.97.12  Vel critici ut medio nata Helicone putent.

3.4.2  Pierides; vestri Numinis istud opus.
3.4.3  Dicite; nam verbis coelo me talibus aequat,
3.4.4  Oblitus cogar prorsus ut esse mei.
3.4.5  Si quem sensisset de se Maro tanta sonantem,
3.4.6  Signasset vatis conscius ora rubor.
3.4.7  Saxea quin etiam potuissent signa moveri,
3.4.8  Aut si quid saxo durius esse potest.

tanta, tui.
3.6.15  Et merito obstupui; numerus iucundus in illis,
3.6.16  Et lepor, et gravitas, et sonus ipse facit.
3.6.17  Aut tu grandisonum servas sub corde Maronem,
3.6.18  Aut tibi in arcano pectore Homerus adest.
3.6.19  Non opis est nostrae dignas tibi reddere grates,
3.6.20  His me qui studiis invigilare

nosti aequora, flumina, montes,
3.11.82  Quo populi iaceant, ille vel ille, loco.
3.11.83  Nil, cuius nequeas rationem reddere, profers,
3.11.84  Hoc et Maeonides fecit, et ipse Maro.
3.11.85  Utile scis dulci, brevitati iungere lucem,
3.11.86  Seu sequeris summum, seu mediocre genus.
3.11.87  Et velut ursa suos narratur lingere partus

Romano, doctus sermone Pelasgo,
3.14.64  Sive velit prosa scribere, sive metro.
3.14.65  Cum dicit prosa, Ciceronem dicere jures,
3.14.66  Cum cantat numeris, creditur esse Maro.
3.14.67  Plurima conscripsit per se sermone Latino,
3.14.68  Plurima de Graia transtulit historia.
3.14.69  Inclyta semper erunt rerum monumenta, vigebunt

veniens extollere desinet aetas,
3.19.28  Et tuus in tenebris, Nyse, iacebit honos.
3.19.29  Vilis et Aeneas, et vilis fiet Achates,
3.19.30  Nec feret his ullam Musa Maronis opem.
3.19.31  Sordebit Strophio genitus, sordebit Orestes,
3.19.32  Utpote quos vatum fabula falsa canit.
3.19.33  Iunctus Alexandro concedet Hephaestio nobis.

Illi etenim maximum aliquid consequi se putabant, si aliquos iure hospitalitatis sibi coniunxissent: tantaeque venerationis id nomen ipsis erat, ut nil foedius, nil turpius, nil denique taetrius admitti posse crederent, quam hospitem violare seu quavis affici molestia. Cuius rei et ipse Maro clarissimus omnium vates non ignarus ipsum Iovem summum deorum gentilium, etiam hospitio praefectum memorat. Inquit etenim: Iupiter, hospitibus nam te dare iura loquuntur. Unde et sanctum et inviolatum maximeque religionis ac observantiae nomen hospitii apud illos habebatur. Tua

animo, et quod illum se amare persuadet et de eius languore doloreque esse sollicitum cupereque ipsum, quod unice precatur, tranquilliore esse animo. Hinc et Anna apud Maronem in consolanda Didone sumpsit exordium: "O luce magis dilecta sorori, solane perpetua maerens carpere iuuenta." Hoc ipsum et Hieronymus

Nec speres hanc militiam infortunatam posse etiam decrepita senectute emereri: immo quanto senesces magis, tanto abs te duriora exiget seruitia, durioribusque grauabit oneribus. Quae expertus Maronis amicus Gallus honestissimo carmine ex persona senis uoluit deplorare. Quid mihi diuitiae? Quarum si demeris usus quamuis largus opis semper egenus ero, immo etiam partis poena est incumbere rebus,

Bibliographia locorum inventorum

Jan Panonije (1434-1472) [1447], Epigrammata et elegiae, versio electronica (, Italia; Hungaria), 5735 versus, verborum 37748, Ed. Sándor Kovács [genre: poesis - epigramma; poesis - elegia; poesis - carmen] [word count] [ianpanepigreleg].

Augustin Zagrepčanin, Juraj (fl. 1454) [1454], Epistola ad Nicolaum Ostphi, versio electronica (), Verborum 1885, Ed. Ladislaus Juhász [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [augustgepist].

Nikola Modruški (c. 1427-1480) [1465], De consolatione liber, versio electronica (, Italija), Verborum 79291, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [modrncons].

Retrieve all occurrences

Click here for a KWIC Report