Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: bono Your search found 541 occurrences
1 2 3 4 5 6 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 150-188:150. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] De mortis conditione c. 18 De uitę cupiditate c. 19 De perfectione uitę c. 20 De uita solitaria c. 21 De bono sacerdote c. 22 De malo sacerdote c. 23 De studio lectionis c. 24 De auditionis cura c. 25 De contemplatione c. 26
151. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] De consortio habendo c. 26
De paupertate colenda c. 27
De diuitiarum confidentia c. 28
De diuitiarum malo et paupertatis bono c. 29
Nequis timeat necessaria sibi defutura c. 30
152. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] osculo Christum prodant |
et spongiam fellis calamo impositam ori eius offerant,
illis ipsis qui olim hoc egerunt deteriores.
Siquid eos petieris, porrigent tibi
pro pane lapidem,
pro pisce serpentem,
pro ouo scorpionem.
pro bono uidelicet malum,
pro ueritate mendacium,
pro antidoto uenenum.
Quo autem facilius illos declines,
audi Dominum dicentem:
153. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] humana conferri nequeunt.
Potentius ista influunt, si fideliter suscipiantur,
efficacius mouent,
tenacius hęrent,
fęcundius fructificant,
felicius
Sed iam istos in damnationis interitum tam pertinaciter currentes relinquamus,
cum etiam ab ipso omnium Domino relicti esse uideantur.
et illis pro tempore consulamus, qui ad capessendas accedunt uirtutes,
ut in eo bono quod semel sibi proposuerint constanter perseuerent.
Sicut enim in uitiis obdurare perniciosissimum est,
ita in beneuiuendi cura minus esse constantem |
turpe indecorum-que habetur.
alioquin per inconstantię uitium |
nec satis creduli esse arguemur |
nec ipsa quę intra nos est, sanari filia poterit.
Est autem constantis animi repugnare cupiditatibus,
a bono instituto nunquam deflecti,
et cum semel ad colendam ęqui honesti-que uirtutem conuersus fueris,
nusquam ab ea discedere uelle.
Profecto qui sic sibi constiterit,
intrepidus uitę finem expectabit,
spe certissima firmatus de morte se transiturum ad immortalitatem |
et illam
uolunt ostendemus,
quibus rebus et bonus constet sacerdos |
et malus efficiatur,
ut discant, quę sibi expetenda quę-que fugienda sint,
ut bonorum potius gloriam consequantur |
quam in sortem concedant
malorum.
De bono sacerdote.
Caput XXII
Tanta ac talis dignitas sacerdotalis est,
ut nulla maior homini conferri possit.
et quoniam angelicę sublimitati exęquatur,
sacerdos ipse aliquando
De malo sacerdote.
Caput XXIII
Porro sicut lux tenebris collata luculentior uideri consueuit,
ita appetibilior fit uirtus quoties contrarii uitii malignitas monstratur.
Cum igitur de bono sacerdote satis dictum sit,
operęprecium est,
quemadmodum proposuimus,
ut aliquid etiam de malo dicamus.
Malus est sacerdos,
qui non potest dicere cum Propheta:
ille incorporeos angelos fecit,
utrosque ad fruendam cęlestis regni beatitudinem benignissime
constituens.
Ex his tamen non parua pars per arbitrii libertatem suo aduersata est creatori.
Inter quos angeli cum peccassent,
a tanto bono diuina largitate sibi collato excidere.
Itaque protinus de cęlo pręcipitati |
et intima corruentes irreuocabili damnatione puniti sunt.
Homini autem quamdiu in corpore uiueret,
quia ignoratione magis quam
hominum,
quam concupierant.
Vtuntur et hi quidem Dominica oratione,
sanctorum psalmis
precibus-que ab Ecclesia constitutis |
Dominus tamen non attendit uerba,
sed animum intentionem-que orantis,
et magis irritatur quam placatur,
cum id, quod bonum est, proposito usurpatur non bono.
Tale quippe facinus et Hieremias deuouet dicens:
Maledictus, qui facit opus Domini fraudulenter!
Cum ergo hic quoque fraudulenter agat,
qui orandi studium,
ad laudem Dei
constanti et in proposito boni honesti-que firma,
in qua cor uiri sui Christi Domini confidit,
nobis exponat ac prędicet:
Reddet inquit ei bonum et non malum.
Qui enim Deum timet |
qui-que beneficiorum eius est memor,
ne ingratitudinis arguatur,
pro bono reddit bonum.
Et quoniam non est satis uel diu reddidisse,
nisi semper reddas,
continuo subiunxit:
Omnibus diebus uitę suę.
Vis nosse talis animę quę sit merces?
Non extinguetur inquit in nocte lucerna eius|
non timebit a
De levitate ad vitia relabentivm
Caput XXVII
Perniciosa quidem res est |
de proposito uitę honestioris decidere |
et ad uoluptariam rursum conuerti,
de bono malum fieri,
de iusto iniustum,
de innocente peccatorem |
et felicitatis futurę spem in metum commutare poenarum.
Ad eum igitur qui talis est nunc nostra conuertatur oratio.
suam non peruerterit,
sapientiam exquiret.
Ingenita est enim ei ratio,
qua et bonum expetat |
et a malo declinet.
Dabit itaque operam,
ut disciplinis instruatur,
quę naturam suam perficiant,
ne ignarus rerum erret |
nec pro bono accipiat malum et bonum pro malo,
ac dum sapienter se facere putat,
insipientię arguatur.
Nam licet affectionem boni habeamus a natura,
non tamen et scientiam quę efficit sapientem.
Inter doctum autem et indoctum multa distantia existat necesse est,
quanta utique inter scire
in sapientia sua,
et non glorietur fortis in fortitudine sua,
et non glorietur diues in diuitiis suis,
sed in hoc glorietur qui gloriatur,
scire et nosse me,
quia ego sum Dominus,
qui facio misericordiam et iudicium et iustitiam in terra;
misericordiam utique erga sapientes in bono,
iudicium et iustitiam aduersus sapientes in malo.
de quibus Hieremias ait:
Sapientes sunt ut faciant mala,
bene autem facere nescierunt.
Sapientia ista doli,
calliditatis,
uersutię,
fraudum est
aliud fallaciarum genus commentus est:
disseminare hereses coepit |
et ad uitia concitare.
Atque hoc illi permissum (sicut diximus) ut sanctorum robur atque constantia innotescat |
et scelesti tunc saltem,
cum damnati fuerint intelligant,
quam immundo spiritui obsecuti sint,
quam bono Domino derelicto.
In istos igitur et pro iustis in Esaia exclamat Deus |
et ait:
gratia.
Quanuis autem ab Adę maledictione tunc absoluimur cum in Christo per
baptismum regeneramur,
manet tamen in nobis fomes peccati,
ut ii qui Christi sunt,
in certamine suę carnis probentur.
et qui uicerint,
eo ascendant,
ubi ęternę pacis ineffabili bono perfruantur.
Hac tanta ergo proposita mercede constanter pugnemus |
et omnes perniciosę cupidinis ictus perseueranti conseruandę innocentię studio irritemus.
Quod si et a bestiis et ab hominibus et ab omni prorsus periculo nos
Ad Timotheum enim scribebat.
Qui enim talia non fugiunt,
sed augendi peculii cupidine ducuntur,
non homines Dei sunt,
sed Mammonę serui.
Homo Dei est qui cum Christo pauper est,
ut in Christo diues sit.
De diuitiarum malo et paupertatis bono.
Caput XXIX
Vidit et Salomon quantum periculi in diuitiis esset,
et precatus est Deum dicens:
meos?
Hinc illa psalmistę adhortatio est:
sepultus gutta una aquę indiguit.
Rursum quęris quo pacto pauperculi Deo seruientes bonorum conpotes fiant.
Lazarus mendicus erat,
hulcerosus esuriens-que micas illas, quę de diuitis mensa cadebant.
translatus autem in sinum Abrahę in locum beatorum omni bono coepit abundare.
Quis utriusque fine perspecto non dixerit |
et illius infelicissimas diuitias |
et huius felicissimam mendicitatem?
Breuis est pręsentis paupertatis toleratio,
futurę uero remunerationis hubertas perpetua est et perennis.
Quod testatur Iacobus apostolus
Deo dedita abscondit in farinę satis tribus.
hoc est,
in corde,
in anima,
in mente.
donec fermentetur totum.
donec ipsa tota in charitatem conuersa,
et quod fide tenebat |
et quod spe pręstolabatur,
hoc in Deo,
quem super omnia dilexit atque coluit,
iam possideat |
et bono incommutabili quod possederit,
feliciter perfruatur.
Petrus
Isto charitatis genere dilexit Christum suum Petrus,
quando concupiuit cum illo habitare in monte,
quando uiso Iesu super aquas ambulante
Maximam autem charitatem illam esse dixit,
quę ne uitę quidem nostrę parcere nos hortatur,
dum consultum uolumus proximorum saluti.
Et certe pręferendum est cuiusque hominis animę perenne bonum caduco et transitorio uitę nostrę bono.
exempli gratia:
sęuiente in christianos persecutione aliquis tormentorum necis-que
metu uidetur Christum negaturus;
tunc tu debes animum eius in spem uitę melioris errigere |
nec pati,
ut te tacente et mortis uitante periculum ille
De pace animę et corporis.
Caput VII
Nisi enim ideo pacem amplectendam duxerimus,
ut uirtutibus,
ob quas Deo chariores sumus,
nemine impediente liberius incumbamus,
bono pacis abutimur.
et quod prodesse debuerat,
nocet.
Alienis a uirtute tunc plane latior peccandi campus panditur,
cum illi aduersariorum non carpuntur molestiis.
cum uidelicet non metuunt,
ne segetem iam maturam hostis incendat |
aut frugiferas deuastet arbores |
aut pecudum
|
eius muneris sit,
cuius benignitatis est perficientibus promissa tribuere.
Quicquid igitur a nobis exigit Dominus,
nihil ex eo ipsi accedit cum pręstatur,
sed nobis duntaxat prodest,
qui pro modico bono quod pręstamus,
bonum illud quod omnem superat taxationem,
ab ipso recipimus.
Quanto igitur benignior atque indulgentior Dominus,
tanto nos ei promptius perfectius-que seruiamus.
Quanquam
coram omnibus hominibus.
ut uidelicet ex conuersatione nostra Deum laudent,
se corrigant |
et una nobiscum saluentur.
Caue etiam nequando inuideas melioribus.
qui enim bonis inuidet,
diuinę benignitati calumniam facit,
cum omnis hominum bonitas ex Deo sit.
Gaudeamus igitur bono alieno ęque ac nostro |
et in aliis,
sicut etiam in nobis Dei beneficia laudemus.
Illum uero qui uirtutibus nos antecellit,
et diligamus corde |
et opere imitemur |
neque in quo ipse profecit,
sed in quo nos defecimus doleamus.
Si autem contigerit |
nosipsos ab aliis pati
leprę nunc comparare conabimur.
Quae mala peccato accedant.
Caput XVI
Bonus Deus bonorum autor, non malorum est.
Cum ergo ille qui cuncta fecit ualde bona,
hominem quoque bonum fecerit,
quis eum ex bono malum reddidit |
nisi uoluntas mala de libero procedens arbitrio?
Itaque idem ipse,
qui ex Deo bonus erat,
ex se factus est malus.
Integrum illi fuit |
naturam bonam,
sicut a Deo acceperat,
ita et conseruare,
sed noluit |
neque curauit.
Voluntate
,
conditione uilem et abiectum reddat,
uitam minuat,
regna auferat,
diuitias faciat miseras ,
aduersitatibus subdat,
aliorum insuper delictorum causa sit,
uirtutum merita tabescere cogat,
sapientes infatuet,
a Deo separet,
diabolo copulet,
bono summo priuet |
et poenis afficiat ęternis,
quid unquam tam caueri debet quam peccatum?
cum nihil omnino tam nobis esse queat noxium,
nihil ita ęrumnosum.
Si te tyrannus torqueat ut pecces,
omnia tormenta perferre satius est
Addamus his et alia,
si forte diuinę sapientię ueritate sępius pulsati resipiscant.
In psalmo dicitur:
sed quia toto animo terrenis rebus inhęret,
respondet inuitanti:
pręcepta-que dedit,
per quę ueram ęternam-que beatitudinem consequi posset |
de terra translatus in cęlum,
de corruptione ad incorruptionem,
de mortalitate ad immortalitatem.
ICXC
Atque etiam ut post pręuaricationem,
per quam a tanto exciderat bono,
pristinę gratię statum eidem repararet,
filium suum unigenitum misit,
qui humanę mortalitatis carne assumpta pro homine se Deo Patri in sacrificium obtulit |
omnes-que per primorum parentum culpam sub maledicto uenundatos suo ipse sanguine redemit,
etiam in ingratos beneficus et
de summis diuitiis ad summam ipsum redegisset paupertatem,
nisi uxor eius Abigail multis oblatis muneribus pro illo satisfecisset.
Scias igitur Deo atque hominibus pariter inuisum eum qui ingratus est.
tanto-que magis si pro bono malum reddit.
Tunc enim non solum ingratus est,
sed etiam iniurius.
LIBER SEXTUS. CHARITATIS.
Esa. 10
precationi insistunt,
quotidie pro omnibus sacrificia offerunt |
Deum-que nobis propiciare totis uiribus contendunt.
nobis baptismum,
nobis peccatorum remissionem subministrant,
ęgrotantibus assistunt,
mortuos efferunt,
pro elatis Deo supplicant?
nunquid redditur pro bono malum,
ut his infensi simus,
quibus pro beneficio parem gratiam referre non possumus?
Quod autem ne illis quidem qui tecum seculo seruiunt hostiliter irasci debeas,
audi
ait |
pręcepta in his libris satis (ut reor) abunde-que a me relata sunt.
non ea inquam pręcepta,
quę homines qui errare possunt tradant,
sed quę ipse hominum angelorum-que conditor Deus,
in quo solo nullus omnino cadere potest error,
tribuit nobis.
Ipsum ergo audiamus,
ipsum sequamur,
ad ipsius doctrinam uitam mores-que componamus,
si ad ipsum,
ut summo illo indicibili-que bono semper fruamur,
uolumus peruenire.
|
Marulić, Marko (1450-1524) [1516], Evangelistarium, versio electronica (), Verborum 155872, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmareuang].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.