Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: quorum Your search found 1730 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 1401-1452:1401. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 53 | Paragraph | Section]
1402. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 213 | Paragraph | Section] extremae speres confinia lucis
1403. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 221 | Paragraph | Section]
1404. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 295 | Paragraph | Section] oras.
1405. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] objectivum vitrum habent, quam catadioptrica, quae habent speculum metallicum. Is autem non construit tantummodo telescopia, sed et iis optime utitur, satis egregius et astronomus et geometra ac insigne Regalis Societatis membrum. Micrometra illa vetera, quae ocularia dicuntur, filis constant, quorum aliqua, vel saltem unicum, ope cochleae promoventur, et per notas adscriptas divisionibus habentur omnes minimorum motuum partes. Unde fit, ut exiguas coelestes quantitates eorum ope metiri liceat, ac inde et nomen adepta sunt a Graeco: mikron parvum et metrō, metior. Porro in hoc, et in
1406. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 20 A motu diurno pendet ortus et occasus Solis, adeoque alternatio diurna caloris et frigoris utilissima ad vegetationem, aestus marinus, quo aquae elevantur vel deprimuntur in eodem loco pro diversa positione, quam is acquirit ad Solem et Lunam, a quorum actione in Newtoni theoria pendet figura, quam Tellus debet acquirere ad habendum aequilibrium. Eodem modo circumaguntur circa polos stellae omnes. Unde fit, ut Ursa, potissimum Minor, et potissimum ea ipsius stella, quae, cum in ejus cauda sita sit, appellatur Cynosura, polo proxima, et
1407. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 35(34) Multo magis irregulares nobis apparent cometarum motus. Aliquando videntur abire per rectas lineas motu aequabili, quando nimirum a Sole magis distant, ubi eorum orbita exiguam curvaturam habet. Et idcirco multi astronomi crediderant ipsos ferri in recta linea, vel immanibus circulis quorum omnis pars nobis conspicua assumi potest pro recta. Et ex hac suppositione Cassinus futura aliquot cometarum loca cum successu praedixerat. Sed eam hypothesim evertit motus aliis temporibus admodum curvilineus, quod accidit circa perihelia. Et ea, quae hic primo loco proponuntur,
1408. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] maxime et lucidi et fumosi habent motum curvilineum. Tum videntur ad rectilineum motum magis accedere ac languescere paullatim ob distantiam auctam et a Sole et a nobis, donec ob luminis tenuitatem videri desinant per ipsam noctem. Quod quidem accidit omnibus tribus cometis superioris anni, quorum posteriores duo Parisiis vidi, primum Romae, in recessu a Sole perpetuo evanescentes magis. Primus etiam in descensu ad Solem visus est in Saxonia et Parisiis. Porro et velocitatem sui motus mutant plurimum, atque id multo magis respectu Terrae, respectu cujus
1409. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] eos veteres astronomi ita neglexerint, ut nullae eorum observationes antiquae supersint, quarum ope determinari possint orbitae cum orbitis, quas nunc observamus, comparandae, ut periodica tempora eruantur inde et reditus tuto praenuncientur. Atque id quidem huc usque non licet nisi in binis, quorum alterum habuimus superiore anno, (nous avertissons ici une fois pour toutes que cette traduction est faite sur l'édition du Londres de 1760; ainsi l'année passée signifie ici l'année 1759) alterum juniores astronomi videbunt post hosce triginta annos. Eorum enim periodi breviores
1410. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Venus in Sole apparent, nisi eo tempore, quo ipsi conjunguntur, sint in ipsis nodis aut iis proximi. Cum orbita planetae cujusvis et cujusvis e cometis huc usque observatis sit obliqua ad eclipticam, oportet ipsa ejus planum secet et veluti perforet in binis punctis. In quorum altero transitur ab hemisphaerio australi ad boreale, in altero a boreali ad australe. Ea puncta dicuntur nodi. Et prior quidem dicitur nodus ascendens, posterior vero descendens. Cum planum cujusvis orbitae, et planetariae et cometicae, transeat per Solem, nodi ipsi e Sole spectati
1411. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] eundem planetam pertinentes apparebunt jam coeuntes, jam admodum a se invicem remoti. Superiorum planetarum nodi non possunt spectari e Terra in eadem coeli parte, sed possunt, immo singulis annis debent bis, nodi inferiorum, quando nimirum Terra sita est in ipsa nodorum recta. In iis cometis, quorum alter nodus distat a Sole minus quam Terra et alter magis, quando ipsa Terra est ex parte nodi propioris, nodus uterque apparet in eodem coeli puncto. Quando jacet ex parte remotioris, apparent in punctis oppositis. Ex his facile est colligere, quid accidat respectu
1412. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] astronomi considerant quatuor revolutiones Lunae. Prima est ea, quam diximus, et fit respectu fixarum ac appellatur periodica. Secunda fit respectu apogei lunaris, quod progreditur, et est dierum 27, hor. 13, min. 18, sec. 34 ac dicitur anomalistica. Tertia fit respectu alterius e suis nodis, quorum uterque regreditur et est dier. 27, hor. 5, min. 5, sec. 35. Eae omnes habent proxime 27 dies. Quarta est ea, quae fit respectu Solis, quae appellatur synodica; qua nimirum digressa a conjunctione cum Sole ipsum interea progredientem assequitur. Haec revolutio est dierum 29, hor. 12, min.
1413. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] annum decimum nonum. Patet autem id, quod additur, Lunam ad eundem nodum redire ante quam absolvat integrum periodum. Occurrit enim nodo regredienti. Linea omnium longissima in ellipsi dicitur axis major seu axis transversus. Et ejus extrema puncta, quorum alterum est apogeum, alterum perigeum, dicuntur apsides, illa quidem apsis summa, haec apsis ima. Hinc ille axis dicitur linea apsidum. Haec linea motum itidem habet varium; jam enim progreditur in orientem, jam in occidentem redit. Sed hic e contrario in singulis conversionibus progressus
1414. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] carmina. Solum enim initio ipsius conventus habetur aliquando oratio seu dissertatio aliqua soluta oratione conscripta. Cum aliquando exordium legerem in uno ex ejusmodi conventibus, adfuerunt ii duo cardinales amplissimi, qui ambo erant inter academicos adscripti. De quorum futuro adventu cum mane certior essem factus, ea adjeci, quae hic subjicio. Rarius autem ad hebdomadarios hosce conventus cardinales adveniunt, sed publici conventus aliquoties per annum, certo argumento proposito, fiunt cum ingenti et purpuratorum patrum et legatorum et primariae
1415. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] patrum et legatorum et primariae nobilitatis frequentia. 53(52) Cardinalis Landius tam Romae quam Parisiis, ubi aliquandiu est commoratus, poesim excoluit summa cum laude. Quorum ejus studiorum et publica aliquot specimina typis edita prostant. Ac licet tum quidem aetate provectior esset et in amplissimum eum ordinem cooptatus, adhuc Musas et Musarum cultores fovebat. Eum, abdicato paullo ante Beneventano archiepiscopatu, Roma cum omnium ordinum litteratorum
1416. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] proxime est quinta minuti pars. Quare diameter apparens Solis est ad diametrum apparentem Veneris in ratione majore quam 30 ad 1, et ad diametrum Mercurii circiter ut 150 ad 1. Disci autem apparentes sunt ut quadrata diametrorum apparentium. Et quadratum 30 est 900 ac quadratum 150 est 22500; quorum primum est paullo minus quam mille, et secundum aliquanto plus quam viginti millia. Adeoque discus Veneris teget paullo plus quam millesimam disci solaris partem, et discus Mercurii non teget unam e viginti millibus partium. Quoniam autem tam Veneris quam Mercurii discus in Sole est
1417. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] et extremas illas Americae septentrionalis oras esse rigidissimas, calidissimam autem eam Indiae orientalis plagam. 12 Respectivae distantiae tam planetarum quam eorum cometarum, quorum observationes rite institutas habemus, jam a longo tempore innotescunt astronomis. Adeoque absolutae distantiae mutandae sunt omnes in eadem ratione, in qua mutetur distantia Solis. Sed adjeci Phoebe dempta. Nam ejus distantia a reliquis non pendet, quam satis certo et satis accurate jam
1418. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] cometae adveniunt ad partes inferiores orbitarum, quae se ad ingentia intervalla sursum protendunt juxta adn. 12. lib. I. Deinde nullus fortasse adhuc extitit simul in conjunctione cum Sole et simul satis prope nodum. Saltem nullam ejusmodi observationem habemus huc usque, sed omnium cometarum, quorum orbitam novimus, conjunctio ejusmodi est celebrata, cum admodum procul distarent a nodis. Verum, quod caput est, si id etiam accideret, non idcirco Sol deficeret et nigranti quodam tanquam velo obtegeretur, uti in ejus eclipsibus fieri cernimus. Nam cometae habent
1419. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] aptari non possit. 15(II 47) Illo genere telescopiorum, quod hic exposuimus, objecta apparent inversa, quae quidem per telescopia Galileana videntur situ directo. Sed in astris, quorum figura est rotunda, id quidem nihil nocet. Adhuc tamen, si libeat restituere objectis suam directionem, adduntur duae aliae lentes vitreae, quae id praestant. Quae quidem plerumque solent esse priori similes et aequales. Atque id quidem fieri solet, ubi terrestria objecta intuemur. Sed
1420. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 24(II 56) Primo loco hic proponitur inclinatio orbitae, quae est paullo major quinque gradibus. Continetur enim inter gradus 5 et gradus 5 ac 18 minuta. Exprimuntur gradus per partem sextam unius e duodecim partibus totius circuli. Nam pars duodecima sunt gradus triginta, quorum pars sexta sunt ipsi gradus 5. 25(II 57) Inde colligitur centrum Lunae distare ab ecliptica paullo plus quam parte duodecima ejus intervalli, quo distat a nodo propiore. Nam
1421. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 26(II 58) Jam vero si distantia centri Lunae ab ecliptica momento, quo ipsa est in oppositione cum Sole, quo nimirum respondet e regione centri sectionis coni umbrosi, est minor quam summa binarum semidiametrorum ipsius Lunae et umbrae, debet incurrere in umbram ipsam. Nam duo circuli, quorum centra distant a se invicem minus quam per summam suarum semidiametrorum, debent necessario superponi parte sui. 27(II 59) Videndum nunc, quanta sit summa harum
1422. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] minore quam quae requiritur ad eclipsim. Sunt autem singulis annis saltem duodecim novilunia; adeoque saltem duo erunt ecliptica. Quod si paullo post anni initium habeatur novilunium eclipticum, habebitur et alterum post sex lunares menses, tum et tertium post alios sex, quorum postremus finietur ante finem anni, cum singulis annis habeantur Lunares menses 12 et praeterea circiter 11 dies. Adeoque habebuntur tum tres eclipses solares in anno. Quod quidem potest accidere etiam ex eo, quod in binis noviluniis se immediate consequentibus habeatur eclipsis, cum
1423. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 74) Proponitur, quid sit longitudo et latitudo geographica. Prior excurrit per totum aequatoris circulum in orientem, posterior per quadrantem circuli hinc et inde in Boream vel Austrum versus alterum e polis. Nimirum in globo Terrae habentur bini poli ut in coelo, circa quos fit motus diurnus, quorum alter dicitur borealis et alter australis. Ab iis aeque distat circulus ille maximus conversionis diurnae, quem lib. I. adn. 24 diximus appellari aequatorem. Omnes semicirculi, qui abeunt ab altero polo ad alterum, dicuntur meridiani. Et eorum aliquem ad arbitrium selectum geographi
1424. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] etiam in mari, si calculus e tabulis initus corrigatur per praecedentes observationes. (On a depuis réduit les tables du second satellite presque à la même perfection que celles du premier.) Possunt autem adhiberi etiam conjunctiones cum Jove et conjunctiones intimi satellitis cum reliquis. Quorum si theoria est minus accurata, motus est lentior. Ut idcirco in Jovis satellitibus non rara, sed admodum frequens habeatur occasio longitudinis determinandae, quod ut etiam in mari fieri jam possit, debet Irwino geographia. Ex cujus sella, primo, quod sciam, in mari eclipses satellitum
1425. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] institutarum, quos inter Sissonus primus. 51(II 83) Absurdas veterum quorundam philosophorum sententias de eclipsibus collegit Ricciolius Almagesti lib. V. cap. I, quorum nonnullae hic commemorantur. 52(II 84) Ita Anaximenes de Luna, Anaximander de Sole.
1426. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ibidem, putante vulgo Lunam ab
horribili dracone devorandam, nisi is eo strepitu perterrefactus aufugiat. Apud
veteres magicis incantationibus eam de curru deducendam credebatur, nisi fragor
ejus aures obtunderet. Plurima suppetunt apud veteres potissimum poetas loca,
quae eo respiciant. Quorum sane multa collegit ibidem Ricciolius eruditissime
de more. Ejusmodi est illud
magis a Luna distet, cum radii
remotiores recta procurrant ulterius adeoque non detorqueantur introrsum ad
oculum. Porro pars centesima digiti in distantia adeo enormi ab oculo, uti est
Luna, est ita tenuis, ut omnem sensum effugiat. Sunt usque ad Lunam circiter 60
semidiametri terrestres. Quorum singulae continent quamproxime pedes Parisienses 20.000.000, sive partes pollicum centesimas 24.000.000.000. In qua distantia una centesima apparet sub angulo minore duobus minutis quintis. Quae
tenuitas, nisi vis luminis sit admodum ingens, sub sensum omnino non cadit,
annulum autem nec
plus grandes: il peut se faire que quelque sommet s'éleve
au-dessus du fluide).
Id phaenomenum plures astronomi cum Galileo repetunt ex eo, quod in extremo
limbo montes alii alios occulant. At in reliquis Lunae partibus videmus montes elevatos plurimum etiam solitarios, quorum similes in margine apparerent utique. Et quidem lunares montes sunt multo majores terrestribus eosque astronomi determinant
per illam ipsam inaequalitatem lucis et umbrae, ex qua illorum altitudo facile deducitur.
Ego igitur id phaenomenum repeto ab ejusmodi fluido Lunam ambiente, per quod
Magnificentissimae sunt ejus observatorii aedes, ubi Cassinus de Thury et Maraldus, magna nomina, habent instrumenta astronomica et observationes suas
instituunt. Innuuntur hic praecipua ex ejusmodi instrumentis. Solent nimirum haberi in observatoriis globi terrestres et coelestes, quorum posteriores summo
sunt usui. Omnino habentur tubi lentibus instructi vitreis tensisque capillis, nimirum
telescopia cum micrometris, quae continent lentes vitreas et fila juxta adn. 4. lib.
I. et 48. lib. II (
genere, et potissimum
is coetus in iis, quae ad naturalem scientiam pertinent, pro qua est institutus, ita
excellit, ut nihil ulterius desiderari posse videatur. Infinitum esset singulas classes
persequi. Satis sit innuisse geometras plane summos Clairautium, D'Alembertum,
Fontainium, quorum consuetudine usus sum nuper Parisiis per menses sex cum
voluptate summa, uti nunc summam in me hic in Anglia tot doctissimorum hominum humanitatem experior.
36 Perquam
res extra nos positas.
40 Animae sedem, praecipuam saltem, esse in aliqua cerebri parte multi censent. Et
erit admodum probabile, si nomine cerebri intelligatur et cerebellum, quorum
utrumque eodem hic nomine complector, ac multo magis, si addatur ejus continuatio per omnium nervorum originem. Quanquam alii potius eam sedem reponendam putant in solidis tunicarum et nervorum fibris. Quidquid de eo sit,
anima in ipso corpore conclusa, velut in quodam carcere, exteriora
vis repulsiva, quae
idem praestet, quod praestaret immediatus contactus. Alia objecta externa agunt
per undas excitatas in fluido circumjacente, uti fit in auditu, qui sonum excipit per
undas in aere excitatas a corporibus sonoris. Alia demum per emissionem particularum, ut in odoratu et visu; quorum primum fere omnes physici, secundum
cum Newtono quamplurimi censent percipere substantiam tenuem a rebus emissam, particulas nimirum odoriferas et lucem.
41 Patet omnino ex
6 Ostenditur jam, cur penumbra corporis proximi sit arcta, et corporis remoti admodum ampla. Et res applicatur penumbrae, quam corpora verticalia projiciunt in
planum horizontale. Concipiantur bini Solis radii, quorum alter egreditur a summo,
alter ab imo disco Solis, qui transeant per summum apicem corporis opaci projicientis umbram. Ii radii ibi se intersecabunt et pergent porro ita, ut, qui venit a puncto
altiore, descendat infra alterum, qui venit ab inferiore. In illa decussatione ii radii
subjicienda proponi solet, est hujusmodi: habetur in vertice circulus multo major, qui referat Solis globum, in medio
alter minor, qui Terram. Tum ducuntur quatuor rectae lineae, quarum singulae
contingant utrumque circulum, quae omnes producuntur longe ultra Terram.
Duorum autem circulorum, quorum alter totus jaceat extra alterum in eodem
plano, nonnisi 4 tangentes communes duci possunt. Quarum binae extrorsum
cadunt respectu utriusque ac eos inter se concludunt ambos. Reliquarum binarum singulae interseruntur inter eosdem binos circulos relinquentes alterum ad
unam plagam, alterum
9 Non limites tantummodo penumbrae proposueramus considerandos, sed et tempus, dicendo multo ante eclipsim apparere pallorem illum. Id tempus facile itidem
definiri potest ope schematis, quod haud ita difficulter concipitur. Constat id binis
circulis concentricis, quorum alter refert sectionem coni umbrae in regione orbitae
Lunae, alter sectionem penumbrae. Diameter prioris esset fere tripla diametri Lunae, uti diximus in adn. 34. lib. II(
cur hoc lumen, quod in Lunam incurrit, sit adeo tenue.
Ratio ejus tenuitatis hic affertur duplex. Prima est, quod vapores, quibus est
plena atmosphaera terrestris, intercipiunt maximam luminis partem, ut idcirco
exigua pars transeat per totam atmosphaeram. Secunda est distractio radiorum,
quorum alii refringuntur magis, alii minus. Et primo quidem loco fuse admodum
pertractantur, quae pertinent ad primum caput.
Ostenditur primo loco atmosphaeram terrestrem esse plenam vaporibus etiam
tum, cum coelum apparet serenum. Vapores ii sub aspectum cadunt, ubi coelum
29 Colligitur jam hic tota vis hujusce argumenti. Id lumen, quod in atmosphaera
terrestri refractum subit umbram Terrae et ad Lunam devenit, dispergitur per
spatium saltem centuplo latius. Nam atmosphaera terrestris omnino non assurgit
ultra 40 millia passuum, quorum singula continent 5 pedes Parisienses, et semidiameter Terrae continet quamproxime 4000 eorundem milliariorum.
Ad designanda 40 milliaria nominavi pontem, quem sane magnificum Xystus
V. Tiberi imposuit ad quadragesimum ab Urbe lapidem. Unde factum est, ut eum
tunc
geometriam requirunt et, si accurate ejusmodi problema solvendum sit, geometriam admodum sublimem.
32 Tres coni considerandi proponuntur. Sed hic incipitur a duobus tantummodo,
quorum alter continetur intra alterum et ambo eandem habent axem, nimirum
rectam lineam ductam e centro Solis per centrum Terrae et productam ultra ipsam Terram. Interior terminatur a radiis, qui transierunt per imam partem atmosphaerae terrestris et globum Terrae ipsius tetigerunt ac incurvati
terrestris, cujus latitudo aequatur toti altitudini atmosphaerae. At ad singulas illas partes annulares sectionis umbrae deveniunt radii, qui transierunt per
totidem partes annulares atmosphaerae. Si hic annulus totius atmosphaerae concipiatur sectus itidem in totidem annulos arctissimos, quorum singulis respondeant illi annuli sectionis excipientes lumen, quod ipsi transmittunt, horum sectionis annulorum latitudo erit major ob illam distractionem, quae oritur ab inaequali refractione. At longitudo eorum respondens circumferentiae circuli terminantis ipsorum singulos erit minor quam
dictas
minus attenuatos.
In media autem umbra erit multo clarior prope centrum et multo obscurior
circa margines, cum in centro tum accipiat radios usque adeo acutos prope axem.
Demum prope initium emersionis erit iterum obscurior circa medium et clarior
circa margines, quorum alter erit adhuc in situ duplicati luminis, alter erit in situ
luminis transmissi per altiorem atmosphaeram.
Haec ad totum pertinent Lunae discum. Sed si consideretur unicum punctum
disci lunaris, id punctum initio, dum umbram subit, erit minus obscurum. Tum
messis succreverat. Ex utroque latere fere perpetua adhuc visitur duplex ingentium ruderum series, e veteribus sepulchris omni ornamento spoliatis et magna ex parte dirutis,
quae apud veteres Romanos plerumque secus publicas vias erigebantur. Plura in
proximo aderant pastorum mapalia, a quorum canibus in quanto periculo quodam
die fuerim constitutus, exposui in eodem primo opusculo Expeditionis litterariae
num. 109. ut et aliud multo gravius vitae periculum, quod ibidem subii in summo
Metellae sepulchro ad basis initium, ligneo ponte, quem conscenderam, confracto, enarravi
indolem ac ingenitam humanitatem suspexit non Roma tantum, sed et universus Christianus orbis. Quibus accessit et
summus litterarum ac bonarum artium amor ac cultus et, quod caput est, summa
itidem vitae integritas atque probitas, sincera religio et pietas, opum contemptus
et liberalitas. Quorum omnium exempla plurima perspexi ego ipse luculentissima
sane, pro ea, qua mecum egit humanitate maxima, qua mihi semper aditum ad se
patere voluit, saepe et ad mensam adhibens et ad familiarissimas cum paucis
amicorum confabulationes, quibus animum a tot curis fatigatum recrearet.
26 Haec fila diversae naturae in quovis tenuissimo radio albo sunt ita multa, ut numerum omnem videantur excedere. Ductus enim ille luminis colorati, in quem is
radius dividitur, videtur esse prorsus continuus adeoque divisibilis in infinitum.
Est sane admodum ingens eorum filorum numerus, quorum singula diversum
habent refrangibilitatis gradum et colorem innatum. Adhuc tamen inter hosce
diversos colores innatos multi ita parum a se invicem differunt, ut eodem nomine
nominentur. Rubei,
sane admodum ingens eorum filorum numerus, quorum singula diversum
habent refrangibilitatis gradum et colorem innatum. Adhuc tamen inter hosce
diversos colores innatos multi ita parum a se invicem differunt, ut eodem nomine
nominentur. Rubei,
sive, ut Galli appellant, par nuance, vel, ut Itali, con una sfumatura.
Classes horum coloratorum filorum, quibus diversa nomina sunt imposita, sunt
septem adeoque septem sunt primitivi et simplices colores: rubeus, aureus, flavus, viridis, caeruleus, indicus, violaceus. Quorum ordinem facile memoria retinebit, qui ex initialibus litteris barbaram sibi vocem efformet rafuciu et meminerit
viridem u esse in medio, non in fine.
Ea, quae ad enumerationem adornandam adjecta sunt, patent fere omnia. Flavas esse et ita a poetis appellari aristas
quam tantundem radiorum intermediorum; prorsus, ni fallor, ut eundem sensum excitant impositi humero bini lapides, alter unius
librae, alter trium, ac bini duarum singuli; 4° coloris nomine accipitur illa dispositio, quam habet certus certi corporis textus ad reflectenda certa colorata fila, ex
quorum compositione oriatur certa illa impressio, quae certam illam ideam excitet. Et in hoc sensu accipitur nomen coloris a pictoribus, qui ad certos inducendos colores certas substantias adhibent. In quo sensu colores sunt in rebus ipsis.
Solis, nulli colores separati apparerent, nisi vitri crassitudo aliquanto major induceret separationem aliquanto majorem. At in prismate, in quo superficies sunt ad se invicem obliquae, refractio in
egressu diversa est a refractione in ingressu. Hinc remanet filorum divergentia
post egressum, quorum idcirco distantia a se invicem augetur in progressu semper magis. Et si rite adhibeatur prisma, refractio in egressu ad partes easdem
inflectit radios et auget divergentiam ac separationem. Quod exprimitur per illud
magis avia tendent.
Hinc ubi ad majorem distantiam
quod appellari solet spectrum coloratum. Nimirum pro imagine Solis rotunda et alba habetur ductus quidam oblongus et distinctus illis septem primigeniis coloribus.
Statim autem ex ipsa ejus spectri forma apparet illud, ipsum componi ex serie
ad sensum continua circulorum, quorum singuli referunt imaginem Solis suo
determinato colore expressam. Ejus enim figura est oblonga; binae frontes terminantur binis semicirculis obvertentibus cavitatem sibi invicem, quorum alter est
rubeus, alter violaceus. Latera autem sunt lineae ad sensum rectae et inter se
parallelae,
autem ex ipsa ejus spectri forma apparet illud, ipsum componi ex serie
ad sensum continua circulorum, quorum singuli referunt imaginem Solis suo
determinato colore expressam. Ejus enim figura est oblonga; binae frontes terminantur binis semicirculis obvertentibus cavitatem sibi invicem, quorum alter est
rubeus, alter violaceus. Latera autem sunt lineae ad sensum rectae et inter se
parallelae, quae contingunt et illos extremos circulos et omnes intermedios.
Dixi autem circulos, cujus figurae non erit accurate, nisi ad summum unica ex
tam multis imaginibus
(Quand j'ai composé ces vers on n'avoit pas encore fait la découverte
que j'expose dans la continuation du numéro). Eulerus non differentiae rationem
constantem, sed relationem quandam potentiarum censuit considerandam ibi esse
et inde theoriam deduxit telescopiorum, quorum objectivum vitrum constaret binis
meniscis aquam includentibus, quod successum non habuit. (Après la découverte
de Dolond (sic!) dont je vais parler, Euler a donné des Ouvrages excellens sur ce
nouveau sujet). Dollondus longe majore successu aliquanto posterius invenit illud,
in aliis
ut et alibi passim, nomino cantactum
physicum, non accurate mathematicum juxta ea, quae et alibi hic innui et fuse
exposui in mea Philosophiae naturalis theoria.
Hinc et inde ab illo contactu intermedio habebitur utique hiatus quidam ortus e
vitrorum curvatura, quorum superficies circumquaque distabunt a se invicem. Et
hic hiatus eo erit crassior, quo magis distabit a contactu, qui fit in centro. In illo
autem hiatu habebitur quaedam tenuis velut lamella aeris, cujus itidem crassitudo
eo erit major, quo magis recedetur a centro.
et alia regredientur reflexa, uti proposueramus. Inde autem fit, ut
radius delatus ad secundam superficiem crassioris laminae, ut laminae vitri, ex
qua constant specula vel quae applicatur fenestris, dividatur in duos similes ingresso et constantes iisdem colorum speciebus, quorum alter transmittitur, et
alter reflectitur.
61 Ubi vero lamella est tenuis, ut contineat pauca admodum intervalla, longe aliter se
res habet. Cum discrimen inter diversa
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.