Your search found 865 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 649-666:

Michaeli Mensio Senatori gravissimo et aerarii IV. viro in Mauri Vetrani Poetae Illyrici obitu. Gaspari Malinii Sandecensis de

juris erit. (g) In quodam carmine Aelii Lampridii P. L. de patriae suae laudibus, poeta queritur de antiquis scriptoribus, quod pauca de Illyrica Epidauro tradiderint; deinde dicit Epidaurum eversam a Saracenis, postremo Rhacusanas patricias gentes enumerat. Id forsitan Didaco Pyrrho occasionem praebuit idem argumentum alio modo pertractandi. Aelii versus non

non legitur. Omnes hae editiones modo rarissimae sunt; verum Cracoviensi tantum praefixa fuit sequens Elegia in obitum Mauri Vetrani, qui fuit Poetae amicissimus, et ipse insignis Poeta Illyricus, et mathematicus atque astronomus, prout illa tempora ferebant, non contemnendus. Sed est et alia causa, cur denuo hanc elegiam exhibeamus; argumentum enim non est quale ex ejus prima fronte videri possit, nam in ejus

non magni pendat. AD RHACUSAM
Terrarum decus o quotquot maris alluit unda
Illyrici eximium, dia Rhacusa vale.
Abstrahit invitum vis me hinc fati aspera; at intra
Moenia sacra urbis cor manet atque anima;
Qua sanctae amtiquum referunt

TRADUZIONE.
Onor d' ogni altra terra, a cui s' arresta
Il mare Illirio, alma Ragusa, addio;
Da te mi svelle, oime, malgrado mio
Dell' avverso destin forza funesta.
Ma fra le sacre tue mura sen resta

avus ejus vir egregius patriam historiam exorsus est, quodque illum qui avitas virtutes superavit, hanc saltem aequare par esset, atque in eodem curriculo versari. Sed ad Georgium Ferrich redeo, cujus solertia ac virtus in Illyrica lingua et poesi quoque enitent; in qua plurima specimina edidit, quae a nostris leguntur, quaeque illis in deliciis sunt. Fateor autem, quod pudet, me, qui haec praedico, aliorum potius, quam proprio judicio

in qua plurima specimina edidit, quae a nostris leguntur, quaeque illis in deliciis sunt. Fateor autem, quod pudet, me, qui haec praedico, aliorum potius, quam proprio judicio acquiescere debere; sero enim et summis labiis Illyricas literas attigi, alibi detentus, et in diversa, non ausim tamen potiora dicere, saepe distractus. Desiit enim jamdudum apud nos studium hujus linguae nobilissimae, antiquissimae, et

nimis curiose sectamur, nostra prave despicimus. Non in eodem pretio illam habuit Carolus IV, qui in illo diplomate, quod autem vocant, Romani Imperii Electoribus praescribit, ut septennes filios praeter Italicam, Latinamque, Illyricam linguam doceant; non majores nostri, apud quos seculo XIV, XV, et XVI praeclarissime viguit; tanta est autem illorum temporum seges, ut quamplurima volumina confici possent, si modo omnia heroica, drammatica,

sunt, in ordinem redigerentur. Nec deessent, absit verbo invidia, qui cum Petrarcha, Tasso, Chiabrera, aliisque forsitan essent comparandi. Nostra vero dialectus, quae est una ex octo similibus, in quas Leibnitio teste, Illyrica lingua dispertitur, in primis elegans est et copiosa, itemque loquendi formulis ad grandem et magnificam orationem accomodatis abundans, neque nescio quid asperum atque hiulcum, ut finitimae, auribus saltem ineruditis,

ad grandem et magnificam orationem accomodatis abundans, neque nescio quid asperum atque hiulcum, ut finitimae, auribus saltem ineruditis, ut meae sunt, sonat. Multum autem locupletari poterit, et ad certissimam syntaxin Illyrica lingua adduci, postquam illius onomasticon, quod a Petropolitana academia jussu Catharinae II, quae nihil ad gloriam suae gentis atque ad immortalitatem sui nominis propagandam praetermittit, erit absolutum. Quidquid

II, quae nihil ad gloriam suae gentis atque ad immortalitatem sui nominis propagandam praetermittit, erit absolutum. Quidquid enim in eo genere habetur, mancum atque defficiens est. Sed nihil adeo utile foret ad Illyricam linguam a Dialectorum idiotismis atque anomaliis purgandam, et ad priscam veritatem severitatemque traducendam, quam canones syntetici a docto et philosopho viro statuendi ad normam illam, quae invariabilis atque

illa enim vastissima regio quae Scythia dicitur, patria communis nationum dici potest, unde optime a Leibnitio vagina gentium fuit appellata. Quamplurima exinde, ut ipse ait, haud inficianda vestigia Scythicae linguae, idest Illyricae, quam et Ovidium inter Sarmatas et Getas exulem, didicisse novimus, adhuc impressa remanent in omnibus septentrionalium nationum linguis, atque in earumdem derivatis, neque in iis tantummodo, quae in usu modo sunt,

quae in usu modo sunt, verum etiam in illis, quae cum earum populis jamdiu esse desierunt. Ad ista potissimum quadrant, quae doctissimus Levesque, in sua recenti Russorum historia, ex instituta inter Latinam Aborigenum, atque Illyricam linguam analogia concludit; illa enim aptissima sunt, ad confirmandam luculenter hujuscemodi sententiam. Sed quidquid de eo sit, ad intermissa redeo. Ex quo a septentrionalibus populis, a Scandinavis scilicet, sive

sunt, ad confirmandam luculenter hujuscemodi sententiam. Sed quidquid de eo sit, ad intermissa redeo. Ex quo a septentrionalibus populis, a Scandinavis scilicet, sive Slavis veteribus, qui haec loca quondam insederunt, Illyrica lingua ad nos fuit advecta, multas illa quidem varietates atque vicissitudines subire debuit, maxime ex plurimorum idiomatum informi coalitione. Huic necessitati, cui omnes linguas subjacere par est, postquam

Sed sicuti neque Neapolitani, nec Bononienses, neque Veneti elementa eorum dialecti, pro Italicae linguae elementis obtrudere cuiquam possent, sic neque nos, neque septem alii populi, qui, ut antea dictum est, peculiari Illyrica dialecto utuntur, satis auctoritatis aut virium habere possunt, ut ex propria dialecto universalis linguae canones condant, atque ex istiusmodi norma de regulari deque eleganti caeterorum dialectorum indole atque

ut ex propria dialecto universalis linguae canones condant, atque ex istiusmodi norma de regulari deque eleganti caeterorum dialectorum indole atque structura, sententiam suam ferant. Nihil ergo magis necessarium, quam novam Illyricam grammaticam conficere, ex IV seculi lingua nullis idiotismis deformata deductam, quaeque unice in glagolitica liturgia asservatur. Hanc omnes linguae amatores haud falsis praeoccupati opinionibus exoptant; haec sola

opinionibus exoptant; haec sola ad consonantiam revocare discordem syntaxin valeret; haec innixa invariabili, qui in Ecclesiis custoditur, textu, quemque, ut credere par est, D. Hieronymus ex germana illa atque antiqua Illyrica lingua perfecit, robur veritatem auctoritatemque eidem linguae, cui modo nulla est, apud omnes in posterum necessario conciliaret. Sperandum est itaque, quod literis atque scientiis in Petropolitana

ut ita dicam, orbe divisis sperari possunt, ardor ille se totum quibusdam studiis dedendi aut nunquam excitatur, aut citissime extinguitur. Hinc fit, ut plurima perpetuo desiderentur, paucissima semper fiant. Haec sunt quae de Illyrica lingua, de qua potissimum Patricius ordo apud Rhacusanos optime promeruit, habui dicere, quae si nimis longa videtur, imperitiae; si brevia, brevitati hujus operis attribuantur.

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report