Your search found 1305 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1021-1042:

fulsit, eximiaeque suae pulchritudinis imperiosissimâ vi stylum ad se totum, atque mentem conuertit? Quid enim illâ humanis in rebus nobilius, quae perfectâ ex sapientiâ, ac virtute, quidam veluti earum splendor, erumpit? Quid cordi suavius, perpetuis cuius votis, et studiis, tanquam, optatissimus finis, proponitur? Quid denique seu descriptionum illustrium, seu grandium sententiarum, seu affectuum quà lenium, totiusque adeo poetici cultùs capacius: cum omnem penè vniuersam, quae de moribus, vitijsque, ac virtutibus agit, Philosophorum doctrinam suo, quàm latissime

damnemus; nisi iusta certique ponderis ad manum sit ratio, qui tristem affirmare sententiam possimus: sed ita sui quisque inductionem animi, et quam sibi normam scribendi proposuit, sequatur; vt ne vnicam et communem esse omnium legem literariâ in Republicâ velit: duo sibi in huiusmodi incertis tanquam certa persuadens: alterum, nequaquam factu impossibile esse, vt in germanâ ipse, Optimi notione informandâ à Vero aberrauerit: alterum, vt vt rectam artis institerit viam; non tamen, quidquid à recto diuersum sit tramite, prauum etiam continuò censeri oportere: cum (quemadmodum

Bonorum
1.1204  Quae crepat, et falso miratur pectore vulgus?
1.1205  43. Heu steriles Veri, insanae quos deuia turbae
1.1206  Viuendi per iter ducunt vestigia, Graios
1.1207  Tanquam Helice nautas: et, quidquid mens bona contra
1.1208  Occinat; id rectum, quod plurimus approbat author,
1.1209  Constituunt. Ideone igitur superaddita nostris
1.1210  Sensibus aeterni, Ratio, lux filia Solis,

Malorum,
2.146  Ac penitùs Mala, concipiunt: immitiùs illis
2.147  Quos ideo cur miremur praesentibus angi,
2.148  Taliaque experiendo pati, sibi qualia fingunt?
2.149  Omnia cum Sapiens genus hoc discrimina, tanquam
2.150  Viribus inferiora suis, neque funditus omni
2.151  Laetitiae fructu, meritoque carentia, spectans,
2.152  Quolibet erectam Fortunae in turbine mentem
2.153  Sustineat: vel si fessus deiecerit

alijs tantùm, sed vel sibi posse videri
3.110  Plùs miseri: fidusque adeo si fortè sodalis
3.111  Extenuet blandis lugentûm vulnera dictis;
3.112  Ilicet irati obsistunt, sortemque malignam,
3.113  Tanquam aras patriosque focos, defendere certant:
3.114  Maxima ceu cladis sit portio, clade putentur
3.115  Si pressi leuiore. Tuis heu caeca fauere
3.116  Mens Hominum lacrymis! Quae non in deuia praeceps

4.578  Audaces indigna manus tibi misit in ora,
4.579  Iudicij nil delectu, mentisque suasu
4.580  Constituit: nil siue Tui, seu conscius egit
4.581  Ipse Sui: sed, vecordi rapiente furore,
4.582  Tanquam effraenis equus, percussus vel stimulo bos,
4.583  In latus aduersi vagus irruit. Impetus amens
4.584  Stultitiae fuit ille, feras quem fortiter, aeui
4.585  Ceu reliquas sortisque vices; non dedecus, vltum

amicâ
4.1099  Nunc fouisse manu, lentis quos cedere morbis
4.1100  Crebra valetudo, gelidus praecordia circùm
4.1101  Sanguis, et exhausto tenues in corpore vires
4.1102  Sorte sua prohibent contentos viuere: tanquam
4.1103  Robore vique lacertorum tranquilla parentur
4.1104  Gaudia, non Sophiae nisu mentisque vigore.
4.1105   59. Vanus et iste dolor. Quid enim? Titania membra,
4.1106  Immanesque toros; et brachia

mea, dic, molimina vendo
5.1162  Iudice me vilis. Praestantior ambitus vrit,
5.1163  Metaque contento signatur celsior arcu.
5.1164  Sat praesens Deus, et Recti mens conscia. Vestram
5.1165  Nec sic reijcio, tanquam haud sit debita gestis
5.1166  Haec quoque nobilibus, famam: prensare caduca
5.1167  Sed pudet, agnatum Superis, caelique capacem.
5.1168  Sydera cur paleis mutem? Non astruit, aufert
5.1169  Eximio

Superis; nullo an moderante Deorum
6.164  Praecipites euenta rotent mortalia casus.
6.165  Proh nimiùm tenues animas! Crateris in orbe
6.166  Exigui tantas labefacto corde procellas
6.167  Quae subeunt: tanquam praesentis finibus aeui
6.168  Res hominum clausae, aut ingens mortalia saecla,
6.169  Quantovis numero labentibus addita saeclis,
6.170  Momentum faciant. Sortem post fata repostam
6.171  Anticipans,

6.534  Nescio quae meliora sibi dêin tempora spondent,
6.535  Tot quibus emensi scopulos, et dura viarum,
6.536  Fluctiuagos tuto componant littore cursus.
6.537  26. Heu steriles Veri! Tanquam non tempore quovis,
6.538  Ambiguos citra errores, pelagique tumultus,
6.539  Illa homini liceat statione quiescere: longo
6.540  Nec nisi circuitu Euthymiam comprendere detur,

Neque tamen propterea opus ducimus, ad splendida de huiusmodi Malorum ingenio figmenta confugere: quasi nullam nocendi per se se vim habeant, sed tota haec ipsis, caeteroqui insontibus, ab inani hominum opinione affingatur. Illud potiùs, tanquam propositionis allatae fundamentum statuimus, magnam humanae menti vim esse ad externos sibi casus tristiores asperioresque reddendos: quòd in ipsis nimirum malignitatem seu falsam effingat; seu veram amplificet: seu, quae admistis (vt semper contingit) Bonis mitigatur, pura, et à meliori

casus comparandi praesidia: quo in apparatu vel tota, vel pręcipua vtilitatis est ratio. Si enim ita quis futura Mala praeuideat; vt nihil de infringendâ opportunis armis illorum vi cogitet, quin potius ea caeco timore aduersùm se augeat, ac roboret; optimo sanè iure huiuscemodi curam, tanquam supervacuam, et noxiam, Epicurus potuit reprehendere: nec nos minùs in priore libri parte eam prorsus euellere pro virili contendimus. At si non solùm de Malis, quae possunt accidere; sed simul etiam de rationibus animus cogitet, quibus illa possit tutiùs excipere; huiusmodi

dulcedo, ad sedandos tum animi, tum corporis morbos aptissima. Sed omnibus tamen externis id genus auxilijs praeferendam esse Rationem statuitur: quae, tanquam praesentissimum non sopiendis tantùm, sed et abolendis quibusque doloribus pharmacum, ex Prouidentiae dono Mortalibus contigit. LIBRI IV. Vbi propria, et singulis accomodata

citra pacis, laetitiaeque possit iacturam. Plus est, quòd adesse citra illius perturbationem vix possit, assiduis nimirum, molestissimisque aemulationis, inuidiae, timoris, idque genus curarum aculeis animum fodiens, ac vetans quiescere. Adeo ut non modò absens, tanquam superuacuum munus, desideranda minimè sit; sed vel vltro se offerens declinanda, tanquam grauissimum onus. Solatia ijs, qui non solùm se gloriâ carere; sed ludibrio insuper esse, atque irrisui queruntur. Vel enim id genus ludibria suâ culpâ; vel immeriti

vix possit, assiduis nimirum, molestissimisque aemulationis, inuidiae, timoris, idque genus curarum aculeis animum fodiens, ac vetans quiescere. Adeo ut non modò absens, tanquam superuacuum munus, desideranda minimè sit; sed vel vltro se offerens declinanda, tanquam grauissimum onus. Solatia ijs, qui non solùm se gloriâ carere; sed ludibrio insuper esse, atque irrisui queruntur. Vel enim id genus ludibria suâ culpâ; vel immeriti subeunt. Si primum; nulla est causa irascendi, pro suo merito acceptis, quin potiùs

iniuriâ. Debere illum proinde, cum extra iactum iniuriae sit; extra iram quoque esse, ac studium vindictae. Praeterquamquòd, etiamsi veram accepisset iniuriam; non aliâ eam ratione vlcisci aptiùs posset, quàm illius authorem, tanquam irâ indignum, spernendo: cui contra, si irascitur, honoris plurimum defert, talem nimirum suâ confessione declarans, vt vel Sapientem afficere contumeliâ possit. Alia ratio, cur vindictam Sapiens non quaerat: quia iniustè laedens multò est, quàm laesus,

Denique, quia vltio de hoste sumpta nullum affert vulneribus ab eo inflictis remedium. Colligitur itaque, non de ijs, qui exteriùs laedere conati nos fuerint, hostibus vltionem quaerendam, sed in nostram iracundiam, et vlciscendi auiditatem, tanquam in capitalissimum animi hostem, pugnandum, deque huius intimi potiùs, ac grauissimi vulneris cogitandum medelâ, quàm de leuioris, externique alterius vindictâ. Exilij solatia. Primò, quia, quandiu in terris agimus, vbicunque

Quis igitur manifestò non videt, quàm solicitus, aeger, ac quietis ignarus huiusmodi hominum animus sit: dum famam per tot expetitam labores, et in qua omnem vitae fructùm constituunt, adeo sibi curtam contingere; contra verò iniquis hominum iudicijs, quae, tanquam extrema suppliciorum, formidant, assiduè notari se sentiunt: nec vllam aut haec prorsus vitandi; aut illam plenè assequendi, vel si rumpantur, rationem aspiciunt? Praesertim verò cum eum scopum à suâ sibi Ambitione propositum habeant, vt non quamcunque

sua crimina iudices, misericordes scilicet potiùs, quàm iratos desiderat; talem aduersùs aliena se et ipse iudicem praebeat. Immo, vel si nullius quis foret criminis conscius; adhuc minùs iustè irasceretur peccantibus: cum eos miserari potiùs hoc nomine, tanquam infelicissimos, debeat, Medici exemplo, qui Aegrorum putria membra non irascens, at inuitus, et miserans secat. Denique, licet vultùs, vocisque iracundia

non tamen propterea conficitur, consentaneam esse rationi iracundiam: cum illius ficta in vultu, atque voce simulatio ad salutarem hunc incutiendum terrorem, citra vllam animi perturbationem, sufficiat. Secundò, neque expeti, laudarique posse Iram, ostenditur, tanquam ad difficultates fortiter superandas sit Virtutis, atque animi calcar. Nam nihilo seciùs ad ardua quaeque inuadenda, et strenuè superanda nudae honestatis respectu incitari animus potest. Immo vel hinc Irae pernicies colligitur, quòd immodico ardore, vltra

solidis Bonis, quae animi Tranquillitatem absoluunt.
CVm vera, et solida animi Bona in Sapientiâ, et Virtute sint posita; nonnulla Virtutis, Sapientiaeque praecepta, ad animi Tranquillitatem stabiliendam, et absoluendam vtilia, tanquam operis instituti coronis, hoc in libro adiunguntur. Primum Praeceptum, In vitae curriculo multitudinis caecae, perque deuia, et abrupta sine consilio vagantis, auspicia non persequi. Neque enim errorem ideo minùs prauum, et

materiem suis amatoribus praebeat, sed in suae illos potiùs syncerissimę immensissimęque beatitatis communionem asciscat? Neque quisquam excelsum adeo foedus, tanquam aliquid sorte suâ maius, desperet. Nam et supremus Author ad hanc secum necessitudinem ineundam vltro nos stimulat; et hominis animus ad eandem, suum velut ad fine, suauissimè rapitur. Quin etiam adeo necessarium quodammodò habet summi Boni amorem, vt illud, vel nesciens, in alijs

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report