Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: non Your search found 49997 occurrences
First 411 412 413 414 415 416 417 418 419 420 421 422 423 424 425 426 427 428 429 430 431 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 42014-42387:42014. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 7 | Paragraph | Section] ad urbem
42015. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 7 | Paragraph | Section] nos excipis ore
42016. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 11 | Paragraph | Section]
42017. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 13 | Paragraph | Section] Incubuere omnes operi. Sed plura requirit
42018. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 13 | Paragraph | Section] Cura prior, minus est operosa secunda: potentis
42019. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 13 | Paragraph | Section]
42020. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 13 | Paragraph | Section]
42021. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 13 | Paragraph | Section] tamen ipsa graves regni ut moderetur habenas.
42022. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 27 | Paragraph | Section] 12
etiam ardenti ferales crine cometae
42023. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 31 | Paragraph | Section] vicinae in luce diei
42024. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 35 | Paragraph | Section]
42025. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 35 | Paragraph | Section] diei
42026. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 35 | Paragraph | Section] regit incertos alio Crux aequore nautas
42027. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 35 | Paragraph | Section] locorum
42028. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 35 | Paragraph | Section] Terrae dorso vel nuper ab undis
42029. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 37 | Paragraph | Section] et immoto procul alta recedit ab axe.
42030. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 37 | Paragraph | Section] obliquam et rutilis qua splendida signis
42031. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 39 | Paragraph | Section] Pisces subiere relicto.
42032. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 39 | Paragraph | Section] servat locus atque recentem
42033. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 41 | Paragraph | Section] alto metitus Olympo
42034. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 41 | Paragraph | Section] Eoas certo nam singula in oras
42035. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 49 | Paragraph | Section] procul respondent aetheris oris.
42036. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 51 | Paragraph | Section] per auras
42037. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 53 | Paragraph | Section] contra, quae proxima, visum
42038. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 57 | Paragraph | Section] callem nodi nec diva per orbem
42039. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 61 | Paragraph | Section] semper in oras
42040. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 63 | Paragraph | Section] illa adeo vastas disjuncta per oras
42041. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 63 | Paragraph | Section] etiam diri repetunt e fonte cometae
42042. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 63 | Paragraph | Section] perfundunt lumine caudam.
42043. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 63 | Paragraph | Section] radiis ac non sua lumina vibrat,
42044. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 65 | Paragraph | Section] rotas, toto fratri contraria coelo,
42045. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 67 | Paragraph | Section] se acies rapit atque obtutu figit in uno
42046. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 67 | Paragraph | Section] cum plena nitenti
42047. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 69 | Paragraph | Section]
42048. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 71 | Paragraph | Section] Se nostros auspice coetus
42049. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 71 | Paragraph | Section] principe in arvis
42050. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 81 | Paragraph | Section] nigrantem longe protendat opaco
42051. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 81 | Paragraph | Section] forte vias insignis in ostro
42052. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 83 | Paragraph | Section] tum lampada fusco
42053. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 83 | Paragraph | Section] si vicenis rursum de partibus unam
42054. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 87 | Paragraph | Section] qui sydera servant.
42055. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 89 | Paragraph | Section] omnibus axem
42056. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 89 | Paragraph | Section] Uranie ac dextram deduxit et ambas
42057. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 89 | Paragraph | Section] illis fluvio certet Peneus amoeno,
42058. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 89 | Paragraph | Section] Peneus amoeno,
42059. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 89 | Paragraph | Section] fons Blandusiae, non Pegasis unda, novato
42060. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 91 | Paragraph | Section] cum primum rutilae dabit oscula fronti
42061. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 91 | Paragraph | Section] et tenebris Phoebus nigrescet opacis
42062. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 91 | Paragraph | Section] caeca turbata dies mergetur in umbra;
42063. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 91 | Paragraph | Section] simul et fors prima ab origine mundi
42064. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 93 | Paragraph | Section]
42065. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 93 | Paragraph | Section] igitur, si se penitus mediam inserat atque
42066. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 93 | Paragraph | Section] inserit atque
42067. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 103 | Paragraph | Section]
42068. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 103 | Paragraph | Section] et rutila sub lampade motus.
42069. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 103 | Paragraph | Section] humentem bijugos deflectat ad Austrum
42070. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 105 | Paragraph | Section] obducet et atram
42071. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 109 | Paragraph | Section] expressam pingant sub imagine formam.
42072. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 109 | Paragraph | Section] frequens et plura parit gravioraque damna,
42073. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 113 | Paragraph | Section] ora dei nigrescere dixeris. Ille
42074. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 117 | Paragraph | Section] novies spatio, quo Cynthia turget;
42075. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 117 | Paragraph | Section] tamen Aoniis nunquam exaudita sub antris
42076. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 121 | Paragraph | Section] visum.
42077. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 123 | Paragraph | Section] picta seriem numerare figura.
42078. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 139 | Paragraph | Section] mox, distabit ab ora
42079. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 141 | Paragraph | Section] dedimus causas, ne credas falsus inanes.
42080. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 153 | Paragraph | Section] clades, olim et ventura ostendere damna;
42081. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 153 | Paragraph | Section] Nec Terra dehiscit
42082. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 155 | Paragraph | Section] , velati nigrantem lampada Solis
42083. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 163 | Paragraph | Section] perspectis ultro patet hic nihil illis
42084. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 169 | Paragraph | Section] compressa intorto corrumpitur orbis.
42085. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 171 | Paragraph | Section] jam nigra solutis
42086. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 171 | Paragraph | Section] Tellus praebet frondesque virentes
42087. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 171 | Paragraph | Section] aliquo ipsam etiam perfundier aequore et orbem
42088. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 173 | Paragraph | Section] pro vario positu fratrisque sororisque
42089. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 175 | Paragraph | Section] ignis tenues emittit ab alto
42090. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 177 | Paragraph | Section]
42091. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 177 | Paragraph | Section] plectro auroram fidibusque canoris
42092. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 179 | Paragraph | Section] tentant nisu. Sic plumbea habenam
42093. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 179 | Paragraph | Section] dum sese vortice in orbes
42094. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 183 | Paragraph | Section]
42095. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 183 | Paragraph | Section] secus immodico terras dum lumine Titan
42096. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 191 | Paragraph | Section] obducta tenebris
42097. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 191 | Paragraph | Section] rhombusque nitens atque annulus atque
42098. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 193 | Paragraph | Section] nigroque haud omnia velo
42099. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 195 | Paragraph | Section] ad axem
42100. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 195 | Paragraph | Section] haud pleno Titan effulgeat ore
42101. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 201 | Paragraph | Section]
42102. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 203 | Paragraph | Section] idem nisuque animum percellat eodem.
42103. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 207 | Paragraph | Section] mortalibus aegris
42104. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 211 | Paragraph | Section] sive sub axe latentem
42105. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 211 | Paragraph | Section] magis incerto se limite contrahit umbra.
42106. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 211 | Paragraph | Section] umbra.
42107. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 211 | Paragraph | Section] hinc illuc puncto transitur in uno?
42108. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 213 | Paragraph | Section] transcurrere detur ad umbram.
42109. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 213 | Paragraph | Section] laevaque ictus persensit, inani
42110. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 223 | Paragraph | Section] tecta ruebant
42111. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 223 | Paragraph | Section] ingenio fidens, non milite denso,
42112. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 223 | Paragraph | Section] longum instantemque represserat hostem,
42113. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 223 | Paragraph | Section] longum instantemque represserat hostem,
42114. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 223 | Paragraph | Section] notas oculo pronus discurrit acuto.
42115. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 225 | Paragraph | Section] totos dum nigra tenebris
42116. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 225 | Paragraph | Section] paulatim detegat umbra.
42117. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 225 | Paragraph | Section] contra minor in tenebris mora. Quin procul orbe
42118. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 225 | Paragraph | Section] semita, saepe
42119. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 227 | Paragraph | Section] reflexus.
42120. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 227 | Paragraph | Section] quae corpora lucem
42121. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 231 | Paragraph | Section] jubar ac Phoeben aspergine rara
42122. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 233 | Paragraph | Section] rimas jubar ac demum vanescere et omne,
42123. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 235 | Paragraph | Section] minutam
42124. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 237 | Paragraph | Section] longum tramite callem)
42125. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 241 | Paragraph | Section] pervadens idem secat axis utrumque.
42126. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 241 | Paragraph | Section] non inflexos Phoebeae lampadis ignes
42127. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 241 | Paragraph | Section] et tristes tenui splendore tenebras.
42128. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 243 | Paragraph | Section] lumen. Radios at plurima binos
42129. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 247 | Paragraph | Section] spatium, radio quod simplice pallet.
42130. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 249 | Paragraph | Section] 39
meet Phoebe et se flectat ad Austrum
42131. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 253 | Paragraph | Section] via marmoreumque
42132. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 253 | Paragraph | Section]
42133. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 255 | Paragraph | Section] Terrae deprendere molem,
42134. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 263 | Paragraph | Section] tristem dum Cynthia permeat umbram,
42135. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 263 | Paragraph | Section] radios fuco saturet lucemque coloret
42136. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 263 | Paragraph | Section] Nosti etiam 5
, coeli cum parte feruntur eadem
42137. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 267 | Paragraph | Section] numero sunt innumerali
42138. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 271 | Paragraph | Section] colores
42139. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 273 | Paragraph | Section] causas aperire repostas
42140. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 273 | Paragraph | Section] quae satis apta videndo
42141. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 275 | Paragraph | Section] venientem intercipe vitro
42142. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 275 | Paragraph | Section] aerias, rursus non flexibus aequis
42143. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 275 | Paragraph | Section] non flexibus aequis
42144. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 275 | Paragraph | Section] illos recto conjunget tramite et oram
42145. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 287 | Paragraph | Section] simul utraque ab aequore plano,
42146. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 291 | Paragraph | Section] atque ubi vitris
42147. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 291 | Paragraph | Section] exurgere formas
42148. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 293 | Paragraph | Section] sui nitidas transmittent parte corollas
42149. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 293 | Paragraph | Section] 59
si plenum vitris jubar atque colorum
42150. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 303 | Paragraph | Section] conclusa minusve
42151. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 305 | Paragraph | Section] nigrescunt.
42152. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 305 | Paragraph | Section] moles pergat tenuarier, aurea cursum
42153. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 315 | Paragraph | Section] Insanis moles nam tantula coeptis
42154. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 315 | Paragraph | Section] immodicos pallor mihi fronte venustus
42155. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 315 | Paragraph | Section] per axem
42156. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 319 | Paragraph | Section]
42157. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] In libro II. (
42158. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] sensum positionem ad se invicem. Olim est creditum eas servare omnino ejusmodi positionem. Verum detecti sunt per telescopia quidam satis exigui quarundam fixarum motus, qui nobis videntur exigui ob immanem distantiam, sed fortasse sunt satis magni. Adhuc tamen, cum sub sensum sine telescopiis non cadant, hic habentur pro nullis. Huc usque creditum est nullam haberi methodum ad computandam earum distantiam, cum crederetur nullam haberi ipsarum eam, quam astronomi parallaxim dicunt, ne ab orbe annuo quidem oriundam. At per hos ipsos dies, quibus haec Londini
42159. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Nam lumen est in ea, quam geometrae dicunt rationem reciprocam duplicatam distantiarum. Tentavit id quidem Hugenius, et post illum plures alii, ac nuperrime Bouguerius conatus est eam luminum proportionem invenire. Sed mihi omnes eae methodi suspectae sunt ob plures rationes, quas hic persequi non vacat. Progressi autem sunt iidem ad definiendam ipsarum fixarum distantiam ex eadem ratione luminum, ponendo fixas esse Soli aequales. Sed et illud est omnino incertum, cujus verae magnitudinis sint. Nam astronomi appellant stellas magnitudinis primae, secundae, tertiae, ex magnitudine, quae
42160. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ad partes oppositas, sunt in conjunctione cum Sole, sed ultra ipsum Solem. In hoc secundo casu magis distant a Terra quam in prima et idcirco dicuntur in hoc casu alta recedere post Phoebum; sunt enim altiora respectu Terrae. In eodem casu per diem sunt supra horizontem cum ipso Sole, et non apparent. In priore autem casu oppositionis supra horizontem sunt per noctem et fulgore suo clarant nonnihil noctem ipsam. Certe Venus et Jupiter aliquando ita emicant, ut et umbram projiciant, quae sensu percipi possit.
42161. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ut dicimus, apparens diameter est proxime aequalis magnitudini sive diametro apparenti Solis, nimirum aliquando tantillo major, aliquando minor, utriusque nimirum media diameter apparens parum superat dimidium gradum circuli coelestis. Cum vox gradus apud veteres Latinos non valeat idem, quod nunc apud astronomos, ea vox, et omnia alia artis vocabula apud veteres non usitata, in hoc poemate evitantur. Satis autem hic exprimitur gradus orbis aetherii, nimirum circuli coelestis, cum dicatur quarum ter decies bissenas occupat orbis. Nam si multiplicentur simul ter
42162. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] nimirum aliquando tantillo major, aliquando minor, utriusque nimirum media diameter apparens parum superat dimidium gradum circuli coelestis. Cum vox gradus apud veteres Latinos non valeat idem, quod nunc apud astronomos, ea vox, et omnia alia artis vocabula apud veteres non usitata, in hoc poemate evitantur. Satis autem hic exprimitur gradus orbis aetherii, nimirum circuli coelestis, cum dicatur quarum ter decies bissenas occupat orbis. Nam si multiplicentur simul ter decem, sive 30, et bissex, sive 12, fiunt 360, quod nimirum sunt circuli gradus.
42163. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] cometa tendit vel ad oppositam. Hinc cometae criniti, barbati vel caudati. Sunt criniti, ubi longe distant extra Solis atmosphaeram vel ubi jacent ferme in directum cum Sole et Terra. Dum ad Solem descendunt, sunt caudati; dum ascendunt ab ipso, barbati. Planetae plerumque non scintillant. Sed tamen, ubi coelum est satis vaporosum, ipsi etiam tremulo quodam lumine subsultant. 16 Jupiter habet, uti diximus, satellites quatuor, Saturnus quinque. Ille et
42164. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Terrae quam circa apogeum, et in primo casu ita effulget, ut fere Jovem aequet, sed colore fere sanguineo; in secundo vero vix a perquam exiguis stellis discernitur. 17 Venus non apparet nisi mane ante Solem, et tum appellatur Phosphorus, vel vespere post Solem, quo tempore dicitur Hesperus. Vim luminis habet admodum diversam ob mutatam distantiam a Terra et positionem: aliquando in maxima sui luminis vi cernitur puro coelo interdiu. Id accidit, cum haec primo
42165. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 21 Omnes stellae, etiam fixae, habent alium motum itidem communem. Sed is alios habet polos, nimirum polos eclipticae, adeoque ejus directio est obliqua respectu directionis motus prioris: fit non in occidentem, sed in orientem, et est lentissimus, cum exigat circiter 25 annorum millia ad unicum gyrum absolvendum. 22 His motibus nulla fit mutatio in positione mutua
42166. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Terrae. Spectanti e superficie ipsius occurrit mutatio quaedam positionis, ob illam, quae ab astronomis dicitur parallaxis, quae astra deprimit. Ea oritur ab obliquitate radii visualis, qui inclinatur ad rectam transeuntem per centrum Terrae et per astrum; adeoque id efficit, ut ipsum astrum non referatur ad illud coeli punctum, ad quod referretur, si spectaretur e centro Terrae. Est autem idcirco parallaxis eo major, quo astrum est remotius a zenith et horizonti propius. Est itidem eo major, quo astrum est propius Terrae, ac idcirco in stellis fixis prorsus insensibilis; in
42167. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 27 Planetarum motus visi e Sole sunt admodum regulares, qui e Terra spectantibus apparent perturbatissimi. In primis illorum motus e Sole visi fiunt semper in orientem, et fiunt non in circulo, sed in ea ovali linea, quam geometrae ellipsim vocant, et quae est una e tribus sectionibus conicis, quae nimirum provenit, ubi conus vel etiam cylindrus oblique secatur. Si columna vel aeque crassa vel aequaliter attenuata secetur oblique, provenit haec figura; et si obliquitas
42168. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] oblique secatur. Si columna vel aeque crassa vel aequaliter attenuata secetur oblique, provenit haec figura; et si obliquitas sit exigua, obvenit etiam exigua productio secundum alterum axem et contractio secundum alterum. Ac hujusmodi sunt orbitae planetarum circa Solem, qui positus est non quidem in centro, sed in altero ex iis binis punctis singularum orbitarum, quae puncta dicuntur foci, et quae in ellipsibus admodum parum compressis parum distant a centro. Et haec est prima e tribus celeberrimis legibus motuum planetarum a Keplero deprehensis. Porro ita exigua est haec
42169. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] legem Maupertuisius censuit omnium legum perfectissimam, ad quod hic respexeram. Verum ego quidem, posteaquam in mea Philosophiae naturalis theoria, edita Viennae ante hosce duos annos, in eam Maupertuisii opinionem aliquanto diligentius inquisivi, contrarium opinor, et arbitror legem ipsam non accurate, sed proxime, nec in minimis, sed in magnis tantummodo planetarum et cometarum distantiis habere locum. Adhuc tamen tota universa systematis planetarii moles ita est sane admirabilis, ut jure omnino dici potuerit rerum qua Conditor ipse gaudet.
42170. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] quo spectatori in Sole posito videtur Terra integram periodum absolvisse, est, uti posui, annus integer; is nimirum, quem astronomi periodicum vocant. Is differt paucis minutis ab illo communi, quo utimur terricolae, quem astronomi appellant tropicum; qui quidem ad spectatorem in Sole positum non pertinet. Martis tempus superat annos duos per 44 dies, qui tamen non ita multi sunt respectu annorum duorum. Idcirco dictum est indiget geminis annis. Jupiter insumit annos 11 et plusquam 10 menses, nimirum proxime annos 12. Qui numerus ad veritatem accedit magis, cum pro decem annis
42171. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] est, uti posui, annus integer; is nimirum, quem astronomi periodicum vocant. Is differt paucis minutis ab illo communi, quo utimur terricolae, quem astronomi appellant tropicum; qui quidem ad spectatorem in Sole positum non pertinet. Martis tempus superat annos duos per 44 dies, qui tamen non ita multi sunt respectu annorum duorum. Idcirco dictum est indiget geminis annis. Jupiter insumit annos 11 et plusquam 10 menses, nimirum proxime annos 12. Qui numerus ad veritatem accedit magis, cum pro decem annis ponuntur decem hyemes, quae possunt esse integrae decem in annis decem etiam
42172. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ita multi sunt respectu annorum duorum. Idcirco dictum est indiget geminis annis. Jupiter insumit annos 11 et plusquam 10 menses, nimirum proxime annos 12. Qui numerus ad veritatem accedit magis, cum pro decem annis ponuntur decem hyemes, quae possunt esse integrae decem in annis decem etiam non integris. Saturnus impendit annos 29 et menses 5 1/2, qui hic habentur pro annis triginta, cum tricesimi habeatur fere dimidium. Distantiae expressae sunt per numeros proximos integrorum millium diametrorum Solis, nimirum 4, 7, 10, 15, 52, 95. Caetera satis patent.
42173. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] serba ogniora ordin premiero Lucido stuol, che intorno a Febo aggira Il pie per lo celeste ampio sentiero. Vedrai Mercurio, indi al gran corso intenta Venere, Terra e Marte: il genitore Vien dietro a Giove colla stella lenta. Tra il Dio dell'armi e l'alma Dea d'amore Sta l'uom rinchiuso, e non sia poi, che ei senta Tutto ondeggiar d'amor di sdegno il cuore? 32(31) Alluditur hic ad communem veterum mythologiam, partim ad physicam veritatem. Annulus ille Saturni est
42174. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] fere ab ellipsibus degenerent in parabolas, quae in infinitum abeunt. Sed re vera ellipticae sunt, et cometae ipsi servant easdem leges cum planetis, quod omnibus jam astronomis persuasum est. Hinc respectu Solis nullas habent stationes aut retrogradationes, ut nec planetae. Eorum tamen orbitae non habent aliquem certum zodiacum ut planetae, quod falso Cassinus credidit. Inveniuntur enim directae in omnes coeli plagas, ut diximus in adnotatione 12. 34(33) Nobis procul a
42175. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] quod accidit circa perihelia. Et ea, quae hic primo loco proponuntur, pertinent ad cometas, qui apparent, dum descendunt ad perihelia, caudati, et primo quidem fere rectilinei, tum sinuati et curvi ac quotidie magis lucidi et fumantes magis, donec ad Solem ita accedant, ut videri ultra non possint ob nimiam diei vel crepusculi lucem. Quanquam aliquos per diem etiam videre licet, quod accidit cometae anni 1744, quem ego prope perihelium vidi aliquoties nudo oculo etiam binis horis post Solis ortum; usque adeo ingenti lumine emicuerat. Ex opposito, ubi in
42176. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] plurimum, cum idcirco eos veteres astronomi ita neglexerint, ut nullae eorum observationes antiquae supersint, quarum ope determinari possint orbitae cum orbitis, quas nunc observamus, comparandae, ut periodica tempora eruantur inde et reditus tuto praenuncientur. Atque id quidem huc usque non licet nisi in binis, quorum alterum habuimus superiore anno, (nous avertissons ici une fois pour toutes que cette traduction est faite sur l'édition du Londres de 1760; ainsi l'année passée signifie ici l'année 1759) alterum juniores astronomi videbunt post hosce triginta annos. Eorum
42177. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] et Veneris et quorundam cometarum nodi quidam, tum in motu annuo facto circa ipsum is e Tellure visus apparebit delatus per totum circulum coelestis eclipticae. Et bini nodi ad eundem planetam pertinentes apparebunt jam coeuntes, jam admodum a se invicem remoti. Superiorum planetarum nodi non possunt spectari e Terra in eadem coeli parte, sed possunt, immo singulis annis debent bis, nodi inferiorum, quando nimirum Terra sita est in ipsa nodorum recta. In iis cometis, quorum alter nodus distat a Sole minus quam Terra et alter magis, quando ipsa Terra est ex parte nodi propioris,
42178. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] est ea, quam vulgo dicimus lunationem et per quam annum in menses dividebant olim Judaei, et nunc dividunt plures orientales populi. Ea revolutio hic exprimitur per dies 29 cum dimidio, omissis nimirum tantummodo minutis. Hinc autem nova conjunctio sive novum novilunium non fit in eadem coeli plaga, in qua praecedens fuerat, sed in loco fere per integrum signum magis ad orientem sito, quo Sol e Terra spectatus interea progressus est, qui fere per singulos gradus progreditur singulis diebus. Quamobrem, ubi hic dicitur coeloque iterum spatiantur eodem, id non
42179. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] non fit in eadem coeli plaga, in qua praecedens fuerat, sed in loco fere per integrum signum magis ad orientem sito, quo Sol e Terra spectatus interea progressus est, qui fere per singulos gradus progreditur singulis diebus. Quamobrem, ubi hic dicitur coeloque iterum spatiantur eodem, id non significat eodem ac prius, sed eodem communi utrique. Nam extra novilunia in diversis apparent coeli punctis. 40(39) Maxime notandi sunt hic bini Lunae nodi. Nam eclipses non
42180. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] id non significat eodem ac prius, sed eodem communi utrique. Nam extra novilunia in diversis apparent coeli punctis. 40(39) Maxime notandi sunt hic bini Lunae nodi. Nam eclipses non fiunt nisi Luna in novilunio vel plenilunio sit proxima nodo alteri. 41(40) Erit nobis usui in theoria eclipsium evolvenda etiam inclinatio orbitae ad eclipticam, ubi angulus
42181. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 41(40) Erit nobis usui in theoria eclipsium evolvenda etiam inclinatio orbitae ad eclipticam, ubi angulus habetur graduum proxime 5. Angulum appello flexum et hic et alibi cum veteribus, qui in sensu geometrico non solebant angulum nominare. Porro quinque gradus hic duplici ratione exprimuntur: primo quidem quod sint pars nona partis octavae totius circuli. Nam pars octava circuli continentis gradus 360, sunt gradus 45, et horum pars nona sunt gradus 5; deinde quod sint partes quinque orbis aetherei
42182. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 42(41) Eodem tempore, quo Luna, habet hunc motum circa Terram, simul cum ipsa Terra translata debet transferri itidem motu communi circa Solem, sed is communis motus a nobis non percipitur. Revera autem in Newtoni theoria non est ipsa Terra, quae describit ellipsim circa Solem, sed centrum commune gravitatis Lunae ac Terrae. Quia immo nec ea est accurata ellipsis, quod id centrum describit, nec circa Solem immotum describitur ea orbita, sed movetur Sol ipse interea
42183. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 42(41) Eodem tempore, quo Luna, habet hunc motum circa Terram, simul cum ipsa Terra translata debet transferri itidem motu communi circa Solem, sed is communis motus a nobis non percipitur. Revera autem in Newtoni theoria non est ipsa Terra, quae describit ellipsim circa Solem, sed centrum commune gravitatis Lunae ac Terrae. Quia immo nec ea est accurata ellipsis, quod id centrum describit, nec circa Solem immotum describitur ea orbita, sed movetur Sol ipse interea circa centrum commune gravitatis omnium trium.
42184. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] sed movetur Sol ipse interea circa centrum commune gravitatis omnium trium. Immo vero ne id quidem centrum commune quiescit, sed aliud, quod est commune planetis omnibus et cometis. Verum ea omnia sunt altioris indaginis, nec huc pertinent, ubi hosce motus exprimimus non penitus accurate, ut astronomi solent, sed proxime, uti decet poetam, adhuc tamen aliquanto accuratius quam communes poetae soleant. Porro ejus motus apparens fit semper in orientem sine stationibus et retrogradationibus, quas habent quandoque cometae et planetae.
42185. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] per Terram ipsam. Hinc et ex iis, quae superius sunt dicta, facile colligitur id, quod hic enunciatur et quod erit usui infra, ubi ad eclipses ipsas deventum fuerit. Nimirum, si una quaedam conjunctio Lunae cum Sole facta fuerit in aliquo nodo, in quo ea fuerit simul cum Sole in ecliptica, non posse iterum conjungi cum Sole in nodo, seu potius prope nodum, nisi in septima lunatione, incipiendo numerationem ab illa prima. Nam secunda conjunctio fit in coeli puncto remoto ab illo priore circiter per unum signum, tertia per alterum, et ita porro, ut idcirco septima fiat in loco
42186. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 45(44) Innuitur hic causa perturbationum Lunae, quae nimirum est gravitas generalis Newtoniana, quam appellant mutuam generalem attractionem, cujus hae sunt leges: omnia puncta materiae in se mutuo tendunt. Hic nisus non est aliqua physica actio unius puncti in punctum distans, uti videtur exprimere vox attractiones et ut hic, ad rem poetico lepore aspergendam, effertur, sed vel est naturalis quaedam tendentia puncti in punctum, vel est libera lex Auctoris naturae ita pro libito suo decernentis, quod recidit
42187. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 46(45) Ex ea generali attractione deducitur gravitas terrestrium corporum in Terram. Quae tamen corpora si essent in ea distantia a Luna, ut quadratum distantiae a Terra magis superaret quadratum distantiae a Luna, quam massa Terrae superat massam Lunae, caderent in Lunam, non in Terram. Sic pariter corpora planetis, qui hic enumerantur, et cometis proxima, in ipsa gravitant. Et ex hac mutua generali vi petitur ratio figurae ad sensum sphaericae omnium planetarum.
42188. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Sed gravitas utriusque in Solem perturbat hosce motus: movetur hoc systema binorum corporum circa ipsum Solem. In quo motu, si Terra et Luna urgerentur viribus aequalibus et eandem directionem habentibus, eorum positio respectiva nihil omnino turbaretur. Nam motus communis statum respectivum non turbat. Sed vires, quibus in Solem gravitant, nunquam simul et aequales sunt et cum eadem directione. In noviluniis luna posita inter Solem et Terram est propior Soli quam ipsa Terra, et e contrario in pleniluniis remotior. Hinc in iis casibus directio virium est eadem, sed vires
42189. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] multae inaequalitates singulae, et pendent a positione mutua Solis, Terrae, Lunae, lineae nodorum et lineae apsidum. Clerautius in sua theoria Lunae proponit circiter 40 correctiones diversas ex theoria mutuae gravitatis deductas. Et adhuc aliae minores supersunt plures, quae ad calculum non sunt reductae. Alii alium proponunt numerum, sed apud omnes occurrunt admodum multae. Haec tanta multitudo inaequalitatum id effecit, ut per observationes sine gravitatis theoria nullo modo potuerint ad certas leges reduci motus lunares, potissimum extra syzygias.
42190. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] uti ex ipso accepi. Bradlejus quoque eandem exactitudinem invenit in aliis tabulis ex theoria computatis et per observationes correctis.
Ubi omnes illae positiones horum trium corporum et orbitae lunaris eodem
deveniunt, inaequalitatum ordo idem regreditur, quod quidem non accurate, sed
proxime accidit post lunationes 223, post annos 18 et aliquot dies. Quam periodum Hallejus idcirco coepit observare primus. De ea occurret sermo inferius
in lib. II, adn. 70 (lib.
42191. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] successore sermo per totam Urbem, fato praereptus est ante ipsum pontificis obitum. 54(53) Jo. Franciscus Albanus Clementi XI p. m. avi sui fratri egregiis naturae donis sane non impar, in ipso primo juventutis flore in amplissimum purpuratorum patrum senatum adlectus, quam non immature eum honorem adeptus sit, satis constat ex oratione Latina P. Nicolai Galeotti publici eo tempore professoris eloquentiae in nostro Romano collegio, cui orationi est titulus De
42192. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 54(53) Jo. Franciscus Albanus Clementi XI p. m. avi sui fratri egregiis naturae donis sane non impar, in ipso primo juventutis flore in amplissimum purpuratorum patrum senatum adlectus, quam non immature eum honorem adeptus sit, satis constat ex oratione Latina P. Nicolai Galeotti publici eo tempore professoris eloquentiae in nostro Romano collegio, cui orationi est titulus De juventute honoribus tempestiva. Ac ea quidem tam celeri in eum ordinem cooptatione nobilissimus juvenis
42193. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] nodi demum orbitae lunaris eclipticam secantis in binis punctis, per quae Luna in singulis conversionibus transeat bis. 2 Primo loco proponitur Solem, etiam cum totus deficit, revera non amittere suum lumen, sed lucem ut prius emittere. 3 Primum ejus rei argumentum. Cum Sol deficit in uno loco Terrae totus, in locis proximis apparet falcatus eodem momento
42194. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] quidem excluduntur fixae et planetae. 7 Fixas excludit distantia illa ingens, de qua lib. I. num. 6, et quod lumen habent proprium juxta eundem numerum. Nam ob distantiam interponi non possunt. Et cum habeant lumen suum, si forte interponerentur, non deficeret lumen in parte Solis obtecta, supplente earum lumine vices luminis solaris. * corr. ex 49 8 Planetae
42195. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 7 Fixas excludit distantia illa ingens, de qua lib. I. num. 6, et quod lumen habent proprium juxta eundem numerum. Nam ob distantiam interponi non possunt. Et cum habeant lumen suum, si forte interponerentur, non deficeret lumen in parte Solis obtecta, supplente earum lumine vices luminis solaris. * corr. ex 49 8 Planetae nec suum habent lumen nec ita distant. Quas ob causas videntur esse
42196. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 8 Planetae nec suum habent lumen nec ita distant. Quas ob causas videntur esse apti ad id praestandum. At Saturnus, Jupiter et Mars juxta num. 11, lib. I. orbita sua amplectuntur ipsam Terram; adeoque non possunt interponi inter Solem et Terram. Venus et Mercurius, planetae inferiores juxta num. 11. lib. I. possunt subire inter Solem et Terram, et subeunt saepe, nimirum in singulis conjunctionibus inferioribus, in quibus citra Solem jacent; saepe quidem. Nam in Venere
42197. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Sole. Nam ubi sunt remotiores aliquanto a nodis, distant a plano eclipticae, adeoque respondent puncto coeli distanti ab ecliptica ipsa, in qua est Sol, et recta ducta e Terra per ipsos evitat Solem. Possunt igitur tum apparere in Sole, sed plures sunt rationes, ob quas non possunt ipsis tribui eclipses illae vulgo cognitae, de quibus hic agimus, duae hic proferuntur: primo quidem, quod, si hi planetae transeant sub disco Solis, debeant ingredi ex parte ejus orientali et egredi ex occidentali, dum umbra in eclipsibus Solis e contrario incipit ex occidentali et
42198. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] si hi planetae transeant sub disco Solis, debeant ingredi ex parte ejus orientali et egredi ex occidentali, dum umbra in eclipsibus Solis e contrario incipit ex occidentali et desinit in orientali; secundo, quod ipsorum apparens discus est perquam exiguus respectu disci solaris, cujus idcirco non potest occulere nisi particulam perquam exiguam, nimirum Mercurius minus quam unam e vicies mille ejus partibus, Venus paullo plus quam unam millesimam. Primum ex hisce duobus patet, quia juxta num. 29, lib. I. planetae inferiores moventur celerius quam Terra.
42199. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] apparentes sunt ut quadrata diametrorum apparentium. Et quadratum 30 est 900 ac quadratum 150 est 22500; quorum primum est paullo minus quam mille, et secundum aliquanto plus quam viginti millia. Adeoque discus Veneris teget paullo plus quam millesimam disci solaris partem, et discus Mercurii non teget unam e viginti millibus partium. Quoniam autem tam Veneris quam Mercurii discus in Sole est exigua quaedam nigricans et rotunda macula, idcirco eam appellavi naevum.
42200. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] unam e viginti millibus partium. Quoniam autem tam Veneris quam Mercurii discus in Sole est exigua quaedam nigricans et rotunda macula, idcirco eam appellavi naevum. 9 Mercurius non tam raro ita sub Sole transit, ut in ejus disco apparere debeat. Id enim intra hoc saeculum habetur vicibus sexdecim. Plures autem ejusmodi transitus observavi ego, sed eos non nisi per telescopia videre licet ob exiguitatem disci apparentis, qui tantulam solaris disci partem occupat.
42201. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 9 Mercurius non tam raro ita sub Sole transit, ut in ejus disco apparere debeat. Id enim intra hoc saeculum habetur vicibus sexdecim. Plures autem ejusmodi transitus observavi ego, sed eos non nisi per telescopia videre licet ob exiguitatem disci apparentis, qui tantulam solaris disci partem occupat. 10 Rarissimum est phaenomenum Veneris sub Sole. Id toto hoc
42202. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] solarem discum. Si post quosvis octo annos accurate rediret Venus, et Terra, ad eandem positionem, occursus omnes celebrarentur in iisdem quinque punctis. Et si praeterea nodi Veneris accurate quiescerent, vel nunquam vel semper post quosvis octo annos Venus appareret in Sole. Verum cum id non accurate accidat, fiunt aliquando bini occursus hinc et inde ab altero e binis nodis in distantia ita exigua ab ipso, ut Venus eclipticae satis proxima in Solem incurrat respectu Terrae. Posteriores autem occursus post reliquos octo annos fiunt in distantia paullo majore ab eodem nodo nec
42203. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] posset ac praenunciari hoc phaenomenum. Unde factum est, ut anno 1631 nemo Venerem viderit in Sole, anno autem 1639 viderit Horoccius tantummodo et Crabtrius ab ipso admonitus. Et quidem Horoccius ipse calculis secundum plures tabulas institutis invenerat, juxta nonnullas Venerem eo anno non debere in Solem incurrere, juxta alias debere, sed ita, ut ingens esset discrimen in tempore. Nam id phaenomenum aliae exhibebant pro die 3, aliae pro 4, aliae pro 6.* Hinc ipse observare coepit die secunda et ita obstinato animo perrexit, fere continuo labore Solis imaginem contemplatus, ubi
42204. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] liceret, ut demum die 4, hora 3, min. 25. Venerem viderit ita jam ingressam Solis discum, ut ipsius limbum interiore contactu adhuc contingeret. Ex iis observationibus et diametrum apparentem Veneris determinavit et correxit tabulas motuum ipsius, sed colligere omnino non potuit uberiores illos fructus, quos exhibuisset integra observatio et multo magis comparatio observationum institutarum in partibus Terrae satis remotis et ad rem idoneis, de qua in sequenti adnotatione.
42205. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] distantiae tam planetarum quam eorum cometarum, quorum observationes rite institutas habemus, jam a longo tempore innotescunt astronomis. Adeoque absolutae distantiae mutandae sunt omnes in eadem ratione, in qua mutetur distantia Solis. Sed adjeci Phoebe dempta. Nam ejus distantia a reliquis non pendet, quam satis certo et satis accurate jam novimus. Quare inventa absoluta distantia Solis inveniuntur reliquae omnes. Ex distantia autem absoluta cognita, et diametro apparente observata, habetur diameter vera et inde superficies ac moles. Quae omnia hic exprimuntur. Sed posui nos certos
42206. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] decretum esse. Quartus autem se offerebat ad navigandum in Cyprum insulam. Post meum adventum huc Societas Regia decrevit discessum binorum astronomorum ad insulam Sanctae Helenae et aliorum binorum ad Sumatram insulam. Ad quas expeditiones meos quoque impulsus, quos et voce iteravi et scripto, non inutiles fuisse arbitror. Regis autem munificentia ad eas binas expeditiones 1600 Anglicanas libras persolvit. Erit fortasse aliquis in Pacifico mari, quod esset optandum maxime. Et ego qui tum de Septentrionali America cogitabam, spero me futurum satis mature Constantinopoli, quo nimirum
42207. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] e binis suis nodis et tunc appareret in ipso Sole. Posset aliquis esse tum ita proximus Terrae, ut ejus apparens magnitudo apparentem Solis magnitudinem superaret, quo casu ipsum Solem totum contegeret. Verum multae sunt rationes, quae probent eclipses Solis vulgo cognitas, de quibus hic agimus, non esse tribuendas ipsis cometis. Primo quidem raro admodum cometae adveniunt ad partes inferiores orbitarum, quae se ad ingentia intervalla sursum protendunt juxta adn. 12. lib. I. Deinde nullus fortasse adhuc extitit simul in conjunctione cum Sole et simul satis prope
42208. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] in conjunctione cum Sole et simul satis prope nodum. Saltem nullam ejusmodi observationem habemus huc usque, sed omnium cometarum, quorum orbitam novimus, conjunctio ejusmodi est celebrata, cum admodum procul distarent a nodis. Verum, quod caput est, si id etiam accideret, non idcirco Sol deficeret et nigranti quodam tanquam velo obtegeretur, uti in ejus eclipsibus fieri cernimus. Nam cometae habent ingentes atmosphaeras et caudas, in quibus refractum et reflexum lumen id efficit, ut pars etiam cometae a Sole aversa multo plus habeat luminis quam superficies
42209. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] et caudas, in quibus refractum et reflexum lumen id efficit, ut pars etiam cometae a Sole aversa multo plus habeat luminis quam superficies Terrae in primo vespertino et ultimo matutino crepusculo. Et ea est ratio, cur in cometis etiam interjectis inter Solem ac Terram non appareant intuenti etiam per egregia telecopia phases illae, quas in Venere et Mercurio intuemur; non illud, quod ipsi cometarum nuclei sint perspicui, cui causae id phaenomenum perperam tribuerunt nonnulli nobiles etiam astronomi. De his fusius egi in mea dissertatione de cometis edita
42210. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] plus habeat luminis quam superficies Terrae in primo vespertino et ultimo matutino crepusculo. Et ea est ratio, cur in cometis etiam interjectis inter Solem ac Terram non appareant intuenti etiam per egregia telecopia phases illae, quas in Venere et Mercurio intuemur; non illud, quod ipsi cometarum nuclei sint perspicui, cui causae id phaenomenum perperam tribuerunt nonnulli nobiles etiam astronomi. De his fusius egi in mea dissertatione de cometis edita anno 1744.
42211. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] et quae habet apparentem magnitudinem aequalem magnitudini Solis juxta adn. 13, lib. I. Subit autem singulis mensibus in novilunio inter Solem et Terram respondens eidem parti zodiaci; quae quidem omnia eodem primo libro praemisimus. Debet nobis tegere et occultare Solem, si in ipso plenilunio non habeat latitudinem sive distantiam ab ecliptica vel borealem vel australem satis magnam. Porro novilunium accidit in fine mensis lunaris, posteaquam Luna ipsa decrescens attenuavit cornua et evanuit ex oculis obvertens nimirum Telluri partem Soli aversam et idcirco
42212. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] nimirum Telluri partem Soli aversam et idcirco penitus obscuram ac proinde ex oculis evanescens, quod hisce versibus exprimitur. 20 Hic jam clarius et directe ostenditur, cur non semper in noviluniis habeatur eclipsis, licet tum semper Luna jaceat inter Terram et Solem; quia nimirum, uti itidem primo libro diximus in adn. 41, ejus orbita est obliqua ad planum eclipticae, quod veluti perforat in binis punctis, quae dicuntur nodi, et diriguntur respectu Terrae ad
42213. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] respectu Terrae ad partes coeli oppositas. Si igitur in ipso novilunio satis distet a nodis, distabit et ab ecliptica hinc vel inde ac effugiet Solem. Quem e contrario omnino teget vel penitus vel ex parte aliqua, si tum fuerit in ipso nodo vel ipsi satis proxima. Non autem semper totum Solem tegit, si in plenilunio sit in ipso nodo. Sed ad id requiritur, ut ejus diameter apparens non sit minor quam diameter apparens Solis et ut jaceant fere in directum centra Solis et Lunae cum oculo observatoris. Qua de re iterum infra, ubi agemus de eclipsibus
42214. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] hinc vel inde ac effugiet Solem. Quem e contrario omnino teget vel penitus vel ex parte aliqua, si tum fuerit in ipso nodo vel ipsi satis proxima. Non autem semper totum Solem tegit, si in plenilunio sit in ipso nodo. Sed ad id requiritur, ut ejus diameter apparens non sit minor quam diameter apparens Solis et ut jaceant fere in directum centra Solis et Lunae cum oculo observatoris. Qua de re iterum infra, ubi agemus de eclipsibus totalibus et annularibus.
42215. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] inter binas quadraturas, est paullo longius quam dimidia revolutio considerata respectu ejusdem nodi, quae intercedit inter binas maximas elongationes ab ecliptica. Deinde tempus a quadratura ad novilunium, et vice versa, variatur pro varia positione apogei. Sed ista subtiliora in carmine non moror. Quamobrem inde consequitur eam transisse per nodum circa ipsum novilunium adeoque in ipso novilunio, in quo subit inter Terram et Solem, debuisse esse proximam nodo et proinde debuisse Solem obtegere dorso illo obscuro, quod tum nobis obvertit.
42216. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] solaris disci, cujus nimia lux oculorum aciem praestringeret. Observant alii imaginem Solis reflexam in aqua, sed ea adhuc lumen habet nimis vividum. Atramentum est ad id aptius. Sed multo aptiora sunt vitra colorata vel fumo illita. Quod fit admovendo ipsa e superiore parte ad flammam lucernae non diu ibi retinendo, ne nimio calore disrumpantur, adeoque pluribus vicibus idem repetendo, ne nimis tenuis sit fuligo, quae adhaeret, et satis retundendis solaribus radiis impar. Ea vitra et telescopiis aptantur ac eorum ope tuto et impune ipsum Solem contemplamur.
42217. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] horum omnium abunde evincit Solis eclipsim oriri ab interpositione Lunae inter Solem et Terram, quod demonstrandum susceperamus. 32 Luna et fixas saepe tegit, et planetas non raro, sub ipsis transiens, quod multo manifestius apparet ibi quam in Sole. Tum enim Luna ipsa sub aspectum cadit. Et quidem ante plenilunium solent ea astra immergi sub Lunam ex parte limbi ejus obscuri, et post plenilunium ex parte limbi lucidi. Nam Luna appellit ad ea limbo orientali,
42218. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ad sensum conicam, cum terminetur a radiis tangentibus Solem et Terram, quae ambo sunt corpora ad sensum sphaerica. Is conus protenditur ad distantiam a Terra circiter quadruplum distantiae Lunae. Et ubi per eam Luna transit, ejus crassitudo est circiter tripla diametri lunaris. Eae dimensiones non sunt accuratae nec constantes. Longitudo coni variatur pro varia distantia Solis a Terra, et crassitudo coni in regione Lunae pro varia ipsius longitudine et varia distantia Lunae a Terra. Sed pro carmine numeros adhibeo crassius determinatos et, ut ajunt, rotundos, qui tamen ipsi aliquando
42219. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] in eo situ, in quo est Luna, dum deficit. Quae omnia evolvuntur hic deinde per partes. 5(II 37) Incipiendo a figura, si conus, quem geometrae dicunt rectum, qui est vere teres et non compressus, secetur plano perpendiculari ad axem, sectio, ut patet, est orbis aequus sive circulus. Quare illud planum, in quo nobis apparet discus Lunae, ubi incurrit in conum umbrae terrestris, cui est ad sensum perpendicularis (obvertitur enim ad perpendiculum Telluri, per cujus centrum
42220. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] illud planum, in quo nobis apparet discus Lunae, ubi incurrit in conum umbrae terrestris, cui est ad sensum perpendicularis (obvertitur enim ad perpendiculum Telluri, per cujus centrum transit axis ejus coni), debet exhibere formam ejus umbrae circularem. Revera terminus umbrae, quam videmus, non est in quopiam disco plano, sed in superficie Lunae sphaerica, et idcirco non est circularis, sed duplicis curvaturae et admodum difformis. At is terminus projectus in discum planum, in quo tota hemisphaerii superficies nobis apparet, debet habere eam formam ad sensum, quam haberet,
42221. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] terrestris, cui est ad sensum perpendicularis (obvertitur enim ad perpendiculum Telluri, per cujus centrum transit axis ejus coni), debet exhibere formam ejus umbrae circularem. Revera terminus umbrae, quam videmus, non est in quopiam disco plano, sed in superficie Lunae sphaerica, et idcirco non est circularis, sed duplicis curvaturae et admodum difformis. At is terminus projectus in discum planum, in quo tota hemisphaerii superficies nobis apparet, debet habere eam formam ad sensum, quam haberet, si ea ipsa superficies esset discus planus. Idcirco dixi aequum illusis se
42222. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ipsi lenti, radii exeunt
divergentes, sed minus divergentes quam advenerint ad lentem; nimirum cum
ea divergentia, quam haberent, si fuissent digressi a puncto quodam remotiore,
quod optici appellant focum virtualem.
Focus est positus puncti e regione nitentis, nimirum non accurate, verum
quam proxime in recta, quae a puncto radiante transit per medium ipsius lentis.
Quae huc usque diximus, requiruntur ad rite intelligendum hunc poematis
locum; illud notandum
42223. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] nimirum non accurate, verum
quam proxime in recta, quae a puncto radiante transit per medium ipsius lentis.
Quae huc usque diximus, requiruntur ad rite intelligendum hunc poematis
locum; illud notandum
42224. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Quae huc usque diximus, requiruntur ad rite intelligendum hunc poematis
locum; illud notandum
42225. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section]
locum; illud notandum
42226. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] radios etiam homogeneos non colligit accurate in unico puncto nec per reflexionem nec per refractionem. Curvas, quae per refractionem colligerent radios homogeneos in unico puncto, determinavit olim Cartesius; tum methodo multo simpliciore et elegantiore Newtonus. Sed eae non sunt in usu, tum quia difficulter admodum induci possent, tum quia unica ejusmodi curva non inservit adhuc nisi pro radiis digressis ex unico puncto axis collocato in certa quadam distantia, pro qua ejus curvae constructio sit facta. Qua distantia mutata, deberet mutari etiam illa forma
42227. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Curvas, quae per refractionem colligerent radios homogeneos in unico puncto, determinavit olim Cartesius; tum methodo multo simpliciore et elegantiore Newtonus. Sed eae non sunt in usu, tum quia difficulter admodum induci possent, tum quia unica ejusmodi curva non inservit adhuc nisi pro radiis digressis ex unico puncto axis collocato in certa quadam distantia, pro qua ejus curvae constructio sit facta. Qua distantia mutata, deberet mutari etiam illa forma curvae ipsius. Secunda ratio est diversa natura radiorum lucis, quae
42228. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 9(II 41) Hinc lens vitrea polita pingit imaginem objecti satis remoti admodum vividam et distinctam in foco, in quo singula puncta objecti ipsius pinguntur in totidem punctis. Additur autem illud satis remoti, quia, si objectum non distet magis quam pro semidiametro sphaericitatis superficiei ipsius lentis, radii, ut diximus, non uniuntur. Ea autem imago pingitur sita prorsus contrario ipsi objecto, quia rectae lineae ductae a diversis objecti punctis per mediam lentem, quae debent determinare locos sive puncta
42229. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] pingit imaginem objecti satis remoti admodum vividam et distinctam in foco, in quo singula puncta objecti ipsius pinguntur in totidem punctis. Additur autem illud satis remoti, quia, si objectum non distet magis quam pro semidiametro sphaericitatis superficiei ipsius lentis, radii, ut diximus, non uniuntur. Ea autem imago pingitur sita prorsus contrario ipsi objecto, quia rectae lineae ductae a diversis objecti punctis per mediam lentem, quae debent determinare locos sive puncta imaginis respondentia punctis objecti, decussantur in ipsa media lente, et post decussationem abeunt ad
42230. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] habetur in omnibus, vel etiam habetur divergentia radiorum, si objectum nimis admoveatur oculo. Hinc, ut in eo etiam casu haberi possit visio distincta, adhibetur lens convexa, et objectum ex majore illa vicinia visum apparet multo majus, quae est origo microscopiorum simplicium. Verum etiam si non ita multum admovetur oculus objecto, potest per lentem vitream videri distinctum simul et auctum. Sed immensum esset ea omnia persequi, ad quae hic innuenda tantummodo poeticus me quidam impetus abripuit, ob nexum mutuum horum omnium inter se ita arctum.
42231. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] oculi ultra locum debitum imagini efformandae. Quae imago idcirco in eo telescopii genere nusquam habetur intra telescopium ipsum. Quod quidem, praeter alia multa incommoda, reddidit ea telescopia multo minus apta ad astronomiam excolendam, cum idcirco micrometrum, de quo infra, iis aptari non possit. 15(II 47) Illo genere telescopiorum, quod hic exposuimus, objecta apparent inversa, quae quidem per telescopia Galileana videntur situ directo. Sed in astris, quorum
42232. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] nocet. Adhuc tamen, si libeat restituere objectis suam directionem, adduntur duae aliae lentes vitreae, quae id praestant. Quae quidem plerumque solent esse priori similes et aequales. Atque id quidem fieri solet, ubi terrestria objecta intuemur. Sed haec innuisse sit satis, quae ad rem nostram non faciunt. Et proposita sunt tantummodo ex occasione agendi de micrometro, quod telescopiis aptatur, ut possit determinari locus, in quo aptantur fila, quibus id constat. 16(II
42233. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] quae in ea distantia vel magnitudine continebantur. Et quidem, si ea distantia vel magnitudo comprehenderet accurate aliquot ejusmodi intervalla, mensura habebatur accurata. Verum plerumque accidebat, ut restaret aliquid ex postremo intervallo. Et tum id residuum non nisi incerta oculorum aestimatione definiebatur methodo utique satis crassa. Ad amovendum id incommodum additum est filis immobilibus unum vel alterum filum mobile, quod ope cochleae promoveatur motu parallelo uni e filis fixis. Applicatur enim id filum lamellae perforatae in medio, quae
42234. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] differentia ascensionis rectae. Atque eo pacto determinatur admodum facile positio planetarum vel cometarum referendo eos ad fixas, quarum loca jam accurate innotescunt. Secundus usus hic indicatus est is, quo definiuntur magnitudines apparentes eorum syderum, quae non apparent instar puncti ut fixae, planetarum nimirum et cometarum. Includitur discus apparens inter aliquod e filis fixis et filum mobile ita, ut ea perradant limbum hinc et inde. Ac intervallum inter illa fila, quod deprehenditur per indiculos, adducto deinde filo mobili ad fixum, exhibet
42235. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] determinant motum regulae deferentis telescopium et propulsae exterius ope cochlearum. Uti et aliud habetur genus micrometri, quod appellatur objectivum, de quo supra in adn. 40(8); quod filaribus micrometris praestat plurimum, ubi quaerantur diametri apparentes vel exiguae distantiae. Sed ista non sunt hujus loci, ubi illud tantummodo versibus est expositum, quod ad rem hic pertractatam sufficit et erat tum, cum haec scriberentur, maxime cognitum. 18(II 50) Hic jam
42236. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Invenietur autem ita esse ac idcirco innotescet umbram, quam Luna subit in eclipsibus, esse revera umbram Terrae. Praescribitur autem illud, ut haec observatio fiat, cum jam umbra devenerit ad medium discum Lunae, ut nimirum arcus circuli umbrae, qui in Lunam incurrit, non sit ita exiguus. Maximus is erit, ubi chorda transiens per illa cornua, fuerit ipsa Lunae diameter. Verum haec omnia, quae in hac adnotatione sunt dicta, multo facilius intellegerentur ope schematis geometrici.
42237. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ipsa Lunae diameter. Verum haec omnia, quae in hac adnotatione sunt dicta, multo facilius intellegerentur ope schematis geometrici. 19(II 51) Ope micrometri non solum invenietur crassa quadam aestimatione ratio fere tripla diametri umbrae ad diametrum Lunae, sed ipsa diameter umbrae invenietur diversa pro diversis circumstantiis. Ea erit minor caeteris paribus, ubi Sol fuerit propior Terrae circa suum perigeum vel Luna remotior circa suum apogeum,
42238. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] ipsius et in novilunio pro eclipsi Solis. Id quidem patet, cum in majore distantia a nodis debeat distare etiam ab ecliptica adeoque evitare umbram vel Solem. Inde autem deducuntur hic plura; primo quidem illud, si Luna in aliqua eclipsi transeat per mediam umbram Terrae, non posse haberi aliam eclipsim Lunae nisi post sex menses lunares, ubi nimirum post sex novilunia advenerit novum plenilunium, quod a priore illo ecliptico plenilunio distat per sex lunares menses. Deinde illud, nunquam haberi posse eclipsim Lunae in plenilunio, nisi vel in praecedente vel in
42239. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] per adn. 57(25) distantia ab ecliptica est circiter pars duodecima distantiae a nodo. Porro gradus 12 sunt etiam pars una e bis quindenis sive e triginta partibus totius circuli, cum 30 x 12 sint 360. Et hic erit limes distantiae eclipticae. Revera is est limes proximus, non accuratus. Qui quidem nec semper est idem, cum varietur pro varia inclinatione orbitae et varia magnitudine diametrorum apparentium Lunae et umbrae. Sed hic limes proximus tantummodo et crasso etiam modo definitus, abunde sane est pro poesi, quae severiores calculos non admittit.
42240. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] is est limes proximus, non accuratus. Qui quidem nec semper est idem, cum varietur pro varia inclinatione orbitae et varia magnitudine diametrorum apparentium Lunae et umbrae. Sed hic limes proximus tantummodo et crasso etiam modo definitus, abunde sane est pro poesi, quae severiores calculos non admittit. 30(II 62) Fit jam hic transitus ad definiendos limites eclipticos pro eclipsi Solis, qui sunt aliquanto laxiores.
42241. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] haberi aliquam Solis eclipsim, ubi Sol ad eos appulerit, posse autem nullam haberi eclipsim Lunae. Nam singulis mensibus lunaribus Solis motus a nodo est circiter 30 graduum, et spatium, illud quod inducit aliquam eclipsim, est graduum 36, cum sit graduum 18 hinc et inde a nodo. Quamobrem non potest Sol per id spatium transire, quin eum alicubi in ipso assequatur Luna et novilunium celebret eclipticum. Gradus autem 36 exprimuntur per illud ter ternas partes quater. Nam 3 x 3 x 4 sunt 36. Deinde habetur illud, posse Lunam transilire in plenilunio nodum utrumvis sine sua eclipsi,
42242. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] accidet in ipso nodo, plenilunium praecedens et sequens accidet in distantia graduum circiter 15 ab eodem nodo. Quae distantia est major quam illa 12 graduum necessaria ad inducendam eclipsim. Inde autem consequitur circa singulos nodos debere omnino haberi aliquam eclipsim Solis, sed posse non haberi eclipsim Lunae. 38(II 7O) Hinc autem jam pronum est plura consectaria deducere, quae id evincant, quod supra adn. 54(22) fuerat propositum. Primo quidem, saltem bini defectus Solis habebuntur singulis annis. Nunquam enim poterunt haberi 6 novilunia sine ulla
42243. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] distantia majore quam quae requiritur ad eclipsim. Et tum poterit elabi annus integer sine binis Lunae defectibus. 39(II 71) Inde patet etiam, cur eclipses tam Solis quam Lunae non semper celebrentur in iisdem punctis eclipticae et qui sit punctorum eclipticorum motus, quae periodus. Eclipsis non fit nisi prope nodos. Nodi autem in singulis lunationibus regrediuntur ita, ut integrum circulum absolvant post annos circiter 18. Adeoque et loca, in
42244. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 39(II 71) Inde patet etiam, cur eclipses tam Solis quam Lunae non semper celebrentur in iisdem punctis eclipticae et qui sit punctorum eclipticorum motus, quae periodus. Eclipsis non fit nisi prope nodos. Nodi autem in singulis lunationibus regrediuntur ita, ut integrum circulum absolvant post annos circiter 18. Adeoque et loca, in quibus eclipses fiunt, regredientur ita, ut post annos 18 eodem redeant. Quin immo post annos 9 celebrabuntur eclipses in eadem coeli parte,
42245. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Quod exprimitur per illud dum novies binis novus additur annus. Periodus apogei lunaris est an. 8, dier. 309, hor. 8, min. 20. Adeoque duo ejusmodi periodi sunt an. 17, dierum 254 proxime. Quae cum simul nondum adaequent unam periodum nodorum, idcirco tempore unius nodorum periodi apogeum Lunae non redibit accurate ad idem coeli punctum, sed ad ulterius quodpiam. Et idcirco dictum est Restituet sese atque eadem prope signa reviset, addito illo prope. Menses lunares 223 requirunt quam proxime annos Julianos 18, dies 14. Idcirco dictum est ubi ter sextus se vix evolverit annus.
42246. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] et ita porro. 45(II 77) Initium et finis eclipseos difficilius satis accurate determinari solent ob confusum umbrae terrestris marginem, qui observationem turbat, potissimum, ubi non videtur simul ingens arcus ipsius umbrae. Phases etiam difficulter admodum intra satis arctos temporis limites observantur, potissimum si Luna non incedat nisi per marginem umbrae terrestris. Quo casu lente admodum aliquanto post initium et ante finem phases augentur et minuuntur. Hinc potius
42247. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] et finis eclipseos difficilius satis accurate determinari solent ob confusum umbrae terrestris marginem, qui observationem turbat, potissimum, ubi non videtur simul ingens arcus ipsius umbrae. Phases etiam difficulter admodum intra satis arctos temporis limites observantur, potissimum si Luna non incedat nisi per marginem umbrae terrestris. Quo casu lente admodum aliquanto post initium et ante finem phases augentur et minuuntur. Hinc potius adhibentur immersiones et emersiones macularum Lunae, per quarum plures cito admodum transit margo umbrae. Sunt autem multae ejusmodi maculae in
42248. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Ampliores maculas ipse appellavit maria, ut Mare serenitatis, Mare crisium. Et insulas quoque habet ut Insulam sinus medii; ad quae hic nomina alluditur. 46(II 78) Quando non habentur binae observationes institutae in binis locis, sed unica in uno loco ignoto, alterius observationis vices supplet calculus ex tabulis astronomicis initus. Cujus ope scire possumus, qua hora loci cujuspiam noti, uti Londini vel Parisiorum, id phaenomenum, quod observatur, debeat
42249. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] quia multo certius determinantur, potissimum eclipses intimi satellitis, cujus theoria est multo magis perfecta, ut ejus eclipses jam praenunciari possint citra errorem fere unius minuti; et velocitas motus est tanta, ut multo minus incertum observatorem reddat de momento phaenomeni. Porro is non solum eclipsim patitur in umbram Jovis incurrens, sed et in ipsum Jovis corpus umbram projicit, quae longioribus telescopiis deprehendi possit. In singulis autem conversionibus defectum patitur; quae conversiones breviores sunt duorum dierum intervallo. Adhiberi
42250. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] a depuis réduit les tables du second satellite presque à la même perfection que celles du premier.) Possunt autem adhiberi etiam conjunctiones cum Jove et conjunctiones intimi satellitis cum reliquis. Quorum si theoria est minus accurata, motus est lentior. Ut idcirco in Jovis satellitibus non rara, sed admodum frequens habeatur occasio longitudinis determinandae, quod ut etiam in mari fieri jam possit, debet Irwino geographia. Ex cujus sella, primo, quod sciam, in mari eclipses satellitum Jovis sunt observatae et longitudo per illas determinata. Quod quidem ipse cum Sissono
42251. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] perpetuo usui esse possunt, de quibus mox agemus. 48(II 80) Solis eclipses itidem ad longitudinum determinationem adhibentur, determinando initium, finem, phases. Sed eae adhiberi non possunt eodem modo, quo eclipses Lunae, cum non eodem momento ea accidant pro diversis Terrae locis. Quin immo, uti diximus, alicubi totus Sol deficiat, dum alibi spectatur totus. Quamobrem plurimae requiruntur reductiones ad eam rem.
42252. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] 48(II 80) Solis eclipses itidem ad longitudinum determinationem adhibentur, determinando initium, finem, phases. Sed eae adhiberi non possunt eodem modo, quo eclipses Lunae, cum non eodem momento ea accidant pro diversis Terrae locis. Quin immo, uti diximus, alicubi totus Sol deficiat, dum alibi spectatur totus. Quamobrem plurimae requiruntur reductiones ad eam rem.
42253. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] praenunciari potest. Erit autem centralis in iis locis, quae delata per suos parallelos appellunt simul cum centro umbrae mobilis ad aliquam intersectionem viae rectilineae ejus centri et paralleli ipsius loci, pro quo loco distantia illa erit nulla. Ac si loci longitudo non innotescat, observata autem sit phasis, ex hora observationis innotescit positio ipsius loci in suo parallelo cognito ob cognitam ejus latitudinem. Et ex distantia a centro umbrae debita ei phasi invenitur positio ipsius centri umbrae in sua illa semita, quae exhibet horam loci cogniti, pro
42254. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] longitudo loci observationis. 50(II 82) Hisce methodis perfecta est jam plurimum geographia. Sed multum adhuc itineris superest ad absolutam ipsius perfectionem. Id autem sperandum non ab eclipsibus tantum, sed multo magis a quotidianis Lunae observationibus. Nam ejus distantiae a Sole et a fixis, si satis accurate determinentur, rem praestare possunt; et quidem, si calculus uno minuto non aberret in loco Lunae, quo jam deventum esse diximus libro I. Intra triginta
42255. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] Sed multum adhuc itineris superest ad absolutam ipsius perfectionem. Id autem sperandum non ab eclipsibus tantum, sed multo magis a quotidianis Lunae observationibus. Nam ejus distantiae a Sole et a fixis, si satis accurate determinentur, rem praestare possunt; et quidem, si calculus uno minuto non aberret in loco Lunae, quo jam deventum esse diximus libro I. Intra triginta geographica milliaria definitur etiam sine correspondente observatione longitudo loci, in quo observatio est instituta. Hujusmodi distantiae observandae occurrunt, quotiescumque habetur Luna
42256. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] autem Luna transit tam prope aliquam e fixis satis lucidis, ut Dollondiano micrometro discerni possint una cum ipsa Luna. Et tunc Irwiniana machina summi erit usus, phaenomenum accuratissime determinans. Quae quidem machina, si et satellitum Jovis et positionis Lunae ad fixas habeatur ratio, non rarum admodum, sed frequentissimum habebit usum. Quanquam in hoc secundo casu pluribus astronomicis calculis opus erit, ut ex observatione eruatur longitudo. Calculos instituere ad praedicendam horam phaenomeni observandi, id quidem pertinet ad astronomiam; machinam vero invenire, qua
42257. Bošković, Ruđer. De solis ac lunae defectibus,... [page 321 | Paragraph | Section] aures obtunderet. Plurima suppetunt apud veteres potissimum poetas loca,
quae eo respiciant. Quorum sane multa collegit ibidem Ricciolius eruditissime
de more. Ejusmodi est illud
1 Proponuntur praecipua capita argumenti, quod hoc libro pertractatur. Pertinent
autem omnia ad eclipses Solis: quid sit lumen quoddam, quod Solem ambit in
totalibus eclipsibus penitus delitescentem; cur in eclipsi totali Solis appareant stellae interdiu; cur tum non habeatur nox obscurissima, sed quoddam velut crepusculum; cur dimidio etiam Sole delitescente vix ullum detrimentum luminis sentiatur, die adhuc admodum clara, fere ut prius.
2 In
causae. Illud lumen circa Solem,
ostendetur infra, provenire ab atmosphaera Solis, quae concipitur ut Phoebi coma.
Astra sub aspectum venirent semper, nisi nimia Solis luce obruerentur per diem;
lumen solare reflexum ab aere circumjacentibus regionibus immitente, quibus
eclipsis non est totalis, crepusculum parit in ipsa totali eclipsi. Nimia vis luminis a
dimidio etiam Sole emissi ita tendit oculorum fibras, ut majore lumine vix tendantur magis. Omnes ejusmodi causae ad Phoebum pertinent, qui invocatur.
quidem est duplicis generis. Nam quidam velut annulus ambit locum Solis, qui eo est vividior, quo Soli propior. Et hic quidem solet esse satis amplus,
latitudinem unum etiam gradum superante, licet mentionem faciant astronomi etiam
tenuissimi annuli et vividissimi, qui sit concentricus Lunae, non Soli. Deinde in obscurioribus eclipsibus apparuit aliquando etiam quidam veluti rhombus procurrens in
binas admodum longas velut cuspides hinc et inde a loco Solis sub zodiaco tenui
lumine ut nebulae, vel illius, quam astronomi appellant viam lacteam, Graeci autem
Galaxiam, quam poetae
per rectam lineam. Si incurrat in corpus
heterogeneum, habet reflexionem, refractionem, diffractionem. Nimirum, si deveniat ad amplam novi corporis superficiem, pars ejus radii reflectitur, pars ingreditur in ipsum corpus, etiam in priores saltem particulas corporis utcumque
opaci et ibi, si non incurrat perpendiculariter, refringitur. Nimirum ingreditur quidem, sed detorquetur a directione sui motus. Quod si perradat tantummodo extremam partem novi corporis, adveniens ad distantiam perquam exiguam, progreditur quidem, sed mutata itidem directione itineris ita, ut alii e radiis
corpora, calorem excitando in eorum fibris, et corpora in lumen, ipsum detorquendo a suo itinere. Vis in exiguis distantiis est ingens, in
magnis insensibilis. Dum lumen abit per medium homogeneum, summae actionum
agentium directionibus oppositis aequantur ad sensum et idcirco motum rectilineum non turbant. In distantia exigua a limite dividente media heterogenea jam
praevalet attractio, jam repulsio, et mutatur perpetuo directio et celeritas motus
ejus. Si summa virium repellentium a novo medio et retrahentium in medium praecedens praevaleat atque id ita, ut, ante quam particula
detortos, sed multo minus densa et nigra ob alios
introrsum flexos.
6 Alterum experimentum: radius tenuis intra conclave obscurum excipitur binis
lamellis vel aciebus cultrorum non ita multum distantibus a se invicem, inter quas
transit usque ad ulteriorem papyrum ipsius pars allapsa ad rimam, quam eae relinquunt inter se. Initio igitur, dum binae acies adhuc satis distant a se invicem,
habebitur ductus lucidus unicus respondens illi rimae, sed multo amplior quam
rima
8 Proponitur eclipsis quaedam artificialis, qua solet exhiberi hic annulus a diffractione ortus. Artificialem eclipsim proposuit in Monumentis Academiae Parisiensis
ad ann. 1715 celeberrimus astronomus Isleus; cujus academici mentionem fecimus lib. II. adn. 11, sed methodo non ita parum diversa ab ea, quam hic exhibui
et quae est multo aptior ad repraesentandam eclipsim Lunae naturalem.
Infra verticem tubi cujuspiam superne aperti suspendatur circulus ex materia
opaca ejus magnitudinis, ut spectata a fundo ejus diameter appareat sub angulo
constructionem dirigendus erit tubus in Solem et sistendus ita,
ut Sol motu diurno progrediens deveniat ad ipsum circulum. Si ita dirigatur tubus, ut via centri Solis transeat per centrum circuli, repraesentabitur eclipsis Solis totalis vel annularis, prout diameter apparens circuli fuerit non minor vel minor
diametro apparente Solis.
Jam vero in casu eclipseos totalis, adhuc circa illum circulum apparebit circumquaque annulus lucidus ortus a radiis inflexis in margine circuli.
Isleus Solem admittit in locum penitus obscurum per exiguum
foramen relictum
in tubi vertice. Ad rem apte repraesentandam oportet admittere radios libere advenientes ad circulum suspensum, uti libere adveniunt radii solares ad Lunam.
9 Eam non posse esse causam annuli, qui apparet in eclipsibus Solis, evincitur illo
experimento, de quo adn. 6. Nam per id experimentum invenitur distantia illa, in
qua agit ad sensum vis radios detorquens. Quae distantia est dimidium ejus intervalli, quo binae acies distant a se invicem tum, cum primo
adeoque a medio plus quam per dimidium illius ultimi intervalli, radii per
medium transeuntes progrediebantur recti. Porro ea distantia est perquam exigua.
Invenitur enim multo minor quam una centesima pars unius digiti.
Jam vero annulus, qui in Luna inde oriri possit, non potest esse crassior intervallo ejus distantiae. Nam a superficie Lunae obversa Terrae nulli radii solares
deveniunt ad oculum nec vero ulli a spatio, quod magis a Luna distet, cum radii
remotiores recta procurrant ulterius adeoque non detorqueantur introrsum ad
oculum. Porro pars centesima
Jam vero annulus, qui in Luna inde oriri possit, non potest esse crassior intervallo ejus distantiae. Nam a superficie Lunae obversa Terrae nulli radii solares
deveniunt ad oculum nec vero ulli a spatio, quod magis a Luna distet, cum radii
remotiores recta procurrant ulterius adeoque non detorqueantur introrsum ad
oculum. Porro pars centesima digiti in distantia adeo enormi ab oculo, uti est
Luna, est ita tenuis, ut omnem sensum effugiat. Sunt usque ad Lunam circiter 60
semidiametri terrestres. Quorum singulae continent quamproxime pedes Parisienses 20.000.000, sive partes
60
semidiametri terrestres. Quorum singulae continent quamproxime pedes Parisienses 20.000.000, sive partes pollicum centesimas 24.000.000.000. In qua distantia una centesima apparet sub angulo minore duobus minutis quintis. Quae
tenuitas, nisi vis luminis sit admodum ingens, sub sensum omnino non cadit,
annulum autem nec ampliorem illum et languidiorem exhibere potest, qui in eclipsibus Solis apparet protensus ad distantiam etiam unius gradus, nec arctiorem et
vividiorem, situm intra ipsum, qui adhuc sensibilem crassitudinem habere solet.
Is annulus in eclipsi artificiali illa etiam,
esset et tenuis in immensum et languidus.
11 Progredior hic ad sententiam communiorem, quae tribuit illum annulum atmosphaerae, quam in Luna admittunt, qui ita sentiunt. Et quidem non desunt, qui
serio affirment se vidisse in Luna, potissimum tempore solaris eclipseos, etiam
fulgura. Quod quidem et Wolfius admittit ac serio profert ad probandam atmosphaerae Lunae. At praeterquam quod nunquam in Luna illustrata a Sole videmus
nubes, cum maculae nobis eaedem
se vidisse in Luna, potissimum tempore solaris eclipseos, etiam
fulgura. Quod quidem et Wolfius admittit ac serio profert ad probandam atmosphaerae Lunae. At praeterquam quod nunquam in Luna illustrata a Sole videmus
nubes, cum maculae nobis eaedem semper eodem modo appareant, quis non
videt fulgur et fulmen esse objecta adeo exigua et tam tenuis luminis, ut in tanta
distantia nullis omnino telescopiis percipi possint?
Opinioni animo praeconceptae tribuendam puto phaenomeni omnino non existentis perceptionem imaginariam, nisi forte provenerit ab
nubes, cum maculae nobis eaedem semper eodem modo appareant, quis non
videt fulgur et fulmen esse objecta adeo exigua et tam tenuis luminis, ut in tanta
distantia nullis omnino telescopiis percipi possint?
Opinioni animo praeconceptae tribuendam puto phaenomeni omnino non existentis perceptionem imaginariam, nisi forte provenerit ab aliquo interno tremore
fibrarum oculi fatigati diuturna applicatione ad telescopium.
12 Atmosphaeram lunarem ego
14 Secundum argumentum a lumine fixarum, quae a Luna occultantur. Protuli in eadem dissertatione plura testimonia ejus, quod hic affirmo, quod nimirum in ejusmodi occultationibus non sensim minuatur earum lumen, sed sine ulla praecedenti
mutatione aut tremore momento temporis velut intereant. Ego sane multas vidi
occultationes ejusmodi, quin unquam deprehenderim ullum indicium atmosphaerae
paulatim auferentis lumen fixae occultatae a limbo Lunae obscuro nec ullam
sensum effugit, si impleatur pulvisculo tenui vel liquore, quae apparent, tanquam si in extrema vitri superficie sita essent.
Phaenomeni autem ratio repetitur a dioptricae principiis et ad rem praesentem
applicatur. Ac demum ostenditur, quo pacto inde deduci possit non totus ille
amplus annulus, quem ego non ei fluido, sed atmosphaerae solari ibi tribuo, ut et
hic inferius, verum ille usque adeo magis tenuis et vividus, qui Lunae corpus
ambit. Sed ea omnia satis erit hic tantummodo innuisse.
tenui vel liquore, quae apparent, tanquam si in extrema vitri superficie sita essent.
Phaenomeni autem ratio repetitur a dioptricae principiis et ad rem praesentem
applicatur. Ac demum ostenditur, quo pacto inde deduci possit non totus ille
amplus annulus, quem ego non ei fluido, sed atmosphaerae solari ibi tribuo, ut et
hic inferius, verum ille usque adeo magis tenuis et vividus, qui Lunae corpus
ambit. Sed ea omnia satis erit hic tantummodo innuisse.
Cintia, e ogni altro astro lucente
Che sotto il Ciel stellato in Ciel soggiorna;
Onde tosto divien lieto e ridente
Ogni vago giardino allor, che aggiorna,
E dal tessuto raggio gentilmente
Percosso il fiore a'bei color ritorna,
M'inganno? O pur di nere macchie il volto
Talor s'ingombra? Ah! non m'inganno: o quale
Gli miro in fronte atro vapore accolto!
Misero! e contro il rio destin fatale
Tu speri i di sereni e lieti, ah stolto
Del fosco Mondo abitator mortale!
21 Ab hac atmosphaera Solis repeto causam annuli latioris ambientis Solem in eclipsi
totali. Qui eo est minus lucidus, quo magis recedit a limbo Solis, quia, quo atmosphaera est altior, eo etiam est tenuior. Sunt qui dicant inde oriri non posse, quod
sit concentricus Lunae, non Soli. At arctiorem illum et vividiorem annulum esse
concentricum potius Lunae quam Soli, utcumque per observationem determinari
potest, non vero latiorem, cum in eclipsi totali centrum Lunae a centro Solis
parum admodum distet. Nam ejus diameter
21 Ab hac atmosphaera Solis repeto causam annuli latioris ambientis Solem in eclipsi
totali. Qui eo est minus lucidus, quo magis recedit a limbo Solis, quia, quo atmosphaera est altior, eo etiam est tenuior. Sunt qui dicant inde oriri non posse, quod
sit concentricus Lunae, non Soli. At arctiorem illum et vividiorem annulum esse
concentricum potius Lunae quam Soli, utcumque per observationem determinari
potest, non vero latiorem, cum in eclipsi totali centrum Lunae a centro Solis
parum admodum distet. Nam ejus diameter apparens parum admodum superare
potest
quo magis recedit a limbo Solis, quia, quo atmosphaera est altior, eo etiam est tenuior. Sunt qui dicant inde oriri non posse, quod
sit concentricus Lunae, non Soli. At arctiorem illum et vividiorem annulum esse
concentricum potius Lunae quam Soli, utcumque per observationem determinari
potest, non vero latiorem, cum in eclipsi totali centrum Lunae a centro Solis
parum admodum distet. Nam ejus diameter apparens parum admodum superare
potest diametrum apparentem Solis et nulla pars disci solaris procurrit ultra lunarem.
28 Ob eam tenuitatem luminis is rhombus nunquam videri potest interdiu. Nam oculi
ita obruuntur nimia solaris luminis vi ut aures nimio fragore malleorum in officinis ferrariis vel in iis aedificiis, in quibus rotae aquarum vi concitatae terunt lina
ad chartam efformandam, ubi exaudire non licet, nisi clamore maximo, vociferantem. Et haec ipsa est causa, ut infra videbimus, cur stellas etiam interdiu videre non possimus.
29 Ante Solis ortum et post Solis occasum
vi ut aures nimio fragore malleorum in officinis ferrariis vel in iis aedificiis, in quibus rotae aquarum vi concitatae terunt lina
ad chartam efformandam, ubi exaudire non licet, nisi clamore maximo, vociferantem. Et haec ipsa est causa, ut infra videbimus, cur stellas etiam interdiu videre non possimus.
29 Ante Solis ortum et post Solis occasum apparent sub zodiaco extremae partes
ejus lucidi rhombi certis temporibus, quibus nimirum ante matutinum vel post
quidem sub zona torrida, in qua zodiacus nunquam multum inclinatur ad horizontem, observari solet per totum annum tum, cum satis longe ipsa lux protenditur a
Sole.
Cum hoc lumen videamus sub zodiaco hinc et inde a Sole, quotiescunque dies
vel satis vividum crepusculum non sint impedimento, patet debere itidem videri in
ea eclipsi Solis, in qua minus a circumjacente atmosphaera adhuc Solem vidente
reflectatur.
30 Ex iis, quae dicta sunt, patet,
35 Ex locis maxime obscuris et stellae interdiu videri possunt. Inaudieram autem
idem accidere aliquando etiam in observatorii Parisiensis cavea illa admodum profunda. Quanquam Parisios delatus superioribus mensibus illud accepi ejus caveae
obscuritatem non esse satis magnam ad id phaenomenum exhibendum. Adhuc
tamen lucidiores fixas inde nudo etiam oculo deprehensurum arbitror coelo satis
sudo quempiam, qui satis acuta polleat oculorum acie.
Magnificentissimae sunt ejus observatorii aedes, ubi Cassinus de Thury et
pro astronomia est consecratum, juxta illud Virgilii, lib. VI: coelique meatus describent radio
et surgentia sydera dicent. Demum haberi debent et momenta notantes fluxa rotae
ac rigidis pendentia pondera virgis, nimirum horologia oscillatoria, sine quibus
astronomia excoli nunc quidem omnino non potest.
Praeter eos binos astronomos, quos nominavi, qui quidem ad id regium observatorium pertinent, mirum sane, quam multi, quam egregii astronomi habeantur nunc quidem in Gallia et potissimum Parisiis, ubi praeter alios complures, qui
ad regiam academiam non
omnino non potest.
Praeter eos binos astronomos, quos nominavi, qui quidem ad id regium observatorium pertinent, mirum sane, quam multi, quam egregii astronomi habeantur nunc quidem in Gallia et potissimum Parisiis, ubi praeter alios complures, qui
ad regiam academiam non pertinent, numerantur in ipsa tam multi primae notae
celeberrimi astronomi Caillius, Monierius, Isleus, Pingrius, De la Lande. (M.
Messier aujourd'hui un des plus célebres astronomes de l'Europe, n'étoit point
encore de l'Académie). Quanquam universa gens nihilo minus liberalibus studiis
detecta tantum lumen emittit, ut statim
evanescat et rhombus, et annulus, et fere statim quodcumque etiam lucidissimum
sydus.
37 Hic jam exponitur illud, cur Sole penitus obtecto non habeatur nox obscurissima,
sed quoddam velut crepusculum. Ratio praecipua repetenda est a lumine, quod
reflectit atmosphaera terrestris paullo inde remotior, quae videt aliquam partem
disci solaris et ab illa illuminatur.
Luna projicit umbram conicam determinatam a
devenit, et
tunc habetur eclipsis tantummodo annularis. Sole autem apogeo et Luna perigea,
immergitur illa quidem intra superficiem Terrae, sed ejus crassitudo ibi est perquam exigua ita, ut adhuc sit multo minor illo spatio, ad quod protenditur radius
visualis intra atmosphaeram terrestrem non solum ex monte aliquo, sed etiam ex
ipsa ima superficie camporum.
Initis calculis invenio coni illius longitudinem a centro Lunae computatam,
cum est maxima, esse semidiametrorum Terrae quamproxime 60, cum est minima quamproxime 58. Distantia autem Lunae a centro Terrae
autem Lunae a centro Terrae maxima est ex Caillio semidiametrorum 64 2/3, minima 55 3/4. Quae distantiae, si Luna sit in ipso
zenith, dempta una semidiametro, evadunt a superficie Terrae 63 2/3 et 54 3/4.
Patet illas longitudines cadere inter has distantias ideoque umbram Lunae aliquando non devenire ad superficiem Terrae, aliquando in eam immergi.
Jam vero maxima immersio erit, si longitudo coni umbrosi maxima conjungatur cum distantia Lunae minima. Tum vero calculo inito invenio semidiametrum
sectionis perpendicularis umbrae ibi, ubi ejus axis in Terram
vel in superficiem maris ultra 100 milliaria. Radius
autem visualis horizontalis per atmosphaeram fertur ultra milliaria 560. Si altitudo
atmosphaerae assumatur, uti plerumque solet, 40 circiter ejusmodi milliariorum,
et si consideretur tantummodo pars ejus crassior, quae ultra 12 milliaria non assurgat, adhuc ille radius visualis protenditur ad milliaria 310, nimirum ultra tercentum millia passuum.
Quamobrem in casu maxime adverso et rarissimo, ad centrum umbrae lunaris
in eo superficiei Terrae puncto, in quo eclipsis est centralis, haberi potest lux
reflexa
notas. Quarum prima repetitur a vi, qua lumen
a dimidio Sole proveniens fibra oculi ita tendit, ut tensio orta a dupla vi fere nihilo sit
major. Quam quidem causam attigi etiam adn. 2. Secunda vero repetitur a dilatatione
pupillae in minore lumine. Qua fit, ut admisso ampliore radiorum cono, non eadem sit
proportio luminis intra oculum, quae extra. Utraque pertinet ad constitutionem organorum, quibus utimur ad percipiendas res extra nos positas.
40 Animae sedem,
utrumque eodem hic nomine complector, ac multo magis, si addatur ejus continuatio per omnium nervorum originem. Quanquam alii potius eam sedem reponendam putant in solidis tunicarum et nervorum fibris. Quidquid de eo sit,
anima in ipso corpore conclusa, velut in quodam carcere, exteriora objecta non
percipit nisi per motum, qui ab externo sensorio propagatur ad cerebrum. Eam
propagationem fieri censent alii per ipsum motum fibrarum rigidarum, alii per
fluxum spirituum animalium discurrentium per internos meatus fibrarum. Utramque
sententiam expressi.
Porro
et tremore redeuntibus ad quietem aptiorem
exiguis etiam impulsibus percipiendis.
48 Ob ejusmodi dilatationem pupillae illud accedit, ut ratio quantitatis luminis intra
oculum non sit eadem ac extra, sed mutetur multo minus et ipsa et claritas visionis, quae ab ipsa pendet, quam exterioris luminis vis. Et cum dimidio Sole
obtecto habetur extra oculum dimidium prioris luminis, intra oculum habetur multo
magis quam dimidium ejus luminis, quod antea habebatur.
ab
ejusmodi facultate, et mutatio pupillae est multo minor quam externi luminis mutatio. Dicitur aquila ejusmodi facultatem habere ita magnam, ut impune Solem
intueri possit, relicto nimirum perquam exiguo foramello in pupilla, et prolem
suam ita ad Solem explorare. Quam si videat ejus radios non sustinere, ut se
indignam rejiciat.
V.
1 Habetur initio brevissima commemoratio argumenti
ipsi schemati linea transversa exprimens viam centri Lunae projectam in ipsum schematis planum, quae determinaret amplitudines penumbrae et
umbrae in ipso situ orbitae lunaris.
9 Non limites tantummodo penumbrae proposueramus considerandos, sed et tempus, dicendo multo ante eclipsim apparere pallorem illum. Id tempus facile itidem
definiri potest ope schematis, quod haud ita difficulter concipitur. Constat id binis
circulis concentricis, quorum alter refert sectionem coni
bini exteriores et bini interiores, uti satis exprimitur
ipsis versibus.
12 Notissima est magni Archimedis sors in obsidione Syracusanae urbis. Qua capta,
cum is a milite ipsum non agnoscente confoderetur, dum totus erat in geometrica
quadam contemplatione, de sola schematis confusione dicitur conquestus esse.
Ingentem etiam animi abalienationem quandam a sensibus et geometricam velut
extasim passus erat utique Archimedes ipse, cum nudus e balneo prosiluit inclamans
ut idcirco pars tantummodo disci Lunae incurrat in umbram. Saepe enim plenilunium eclipticum celebrari debet in majore distantia a nodo.
16 Facile patet, quod hic affirmatur, non semper haberi debere accurate eadem illa
tempora, quae expressimus, sed ea variari intra quosdam certos limites. Pendent
enim a diversa positione Solis et Lunae, quibus mutatis mutantur etiam ipsa. Quo
Sol est propior Terrae, eo ceteris paribus conus umbrae est arctior et conus
penumbrae
(libri). Ipsa itidem Luna Terrae propior movetur celerius, quod tempus
contrahit.
17 Quod hic innuitur, pendet ab adn. 5. hujus et 39. lib.
hic innuitur, pendet ab adn. 5. hujus et 39. lib.
Terrae respicientis Lunam, ubi id refringitur et intorquetur introrsum in ipsam umbram ac devenit ad Lunam.
Ea occasione innuitur theoria et causa refractionis. Corpora agunt in lumen et
lumen in corpora, uti diximus adn. 4. lib.
in
quam ingreditur. Contra vero, si e medio densiore vel pinguiore transit ad rarius
vel minus pingue, refringitur recedendo a perpendiculo. Quod quidem fit certa
lege, cui innititur tota dioptrica, quae appellatur ratio constans sinuum anguli incidentiae et anguli refracti. Sed ea huc non pertinet. Vis attractiva major cogit particulas luminis accedere ad superficiem attrahentem adeoque in ingressu densioris medii accessu continuo ad superficiem ita incurvatur via radii, ut evadat
magis erecta ad ipsam superficiem. Et e contrario in egressu retracta in ipsam,
inclinatur ad
jaceat in directione ultima radii subeuntis oculum ipsum.
Et ea est ratio notissimi phaenomeni, quo remus, cujus pars in aquam immergitur,
apparet fractus in ipsa superficie aquae. Cum enim ob refractionem debeamus
punctis remi intra aquam demersi tribuere loca diversa ab iis, quae occupant, non
tribuimus puncta jacentia in directum cum reliquis extra aquam extantibus.
20 Ex hac refractionis natura illud consequitur, ut, ubi radius luminis e tenuiore
aethere advenit
Is post egressum ex atmosphaera habet angulum inclinationis ad axem coni circiter
quintuplo majorem quam si sine refractione processisset. Nam angulus coni umbrosi esset sine refractione paucis secundis minor diametro apparente Solis,
nimirum dimidii circiter gradus. Adeoque inclinatio radii non refracti ad axem,
quae est dimidia ejus anguli, est circiter quarta pars unius gradus. At refractio
horizontalis syderum est circiter dimidii gradus, et haec duplicatur, dum radius
tangens Terram progreditur usque ad egressum. Unde illa inclinatio augetur per
gradum integrum sive per
juxta adn.
13. lib. I. semidiametrorum proxime 60 adeoque diametrorum 30. Igitur illi radii
refracti ab atmosphaera terrestri immerguntur in umbram ita, ut deveniant ad
axem etiam ad loca multo inferiora regione Lunae. Adeoque multo magis incurrunt in ipsam. Pars coni umbrae carens omni lumine non assurgit nisi ad 22
circiter diametros Terrae. Luna in ipso centro umbrae constituta assurgit supra
hunc conum penitus nigrantem et ipsum evitat.
23 Explicandum nunc illud,
provenire a calore australium ventorum. Et
tunc ventus septentrionalis frigidior potest eos ad minorem molem redigere.
24 Licet ii vapores ita attenuati evanescant ex oculis et non intercipiant totum lumen,
adhuc tamen intercipiunt magnam ejus partem. Cujus partis interceptae partem
reflectunt quaquaversus, et partem etiam intra se restinguunt. Lumen reflexum,
potissimum ab atmosphaera, est illud, quod per fenestras ingreditur et domos ac
templa illuminat. Id
fornice.
Quae, ubi Solem nubecula obducit, nullos admittit radios praeter eos, quos atmosphaera terrestris reflectit. Et tamen templum ipsum clarissimo lumine illustratur. Idem autem multo clarius patet in aurora matutina et vespertino crepusculo, in quibus, Sole infra horizontem delitescente, non aliud habetur lumen quam
illud, quod atmosphaera ab illo adhuc illuminata reflectit.
25 Praeter radios reflexos, illud arbitror, quod et apud Newtonum me alicubi legisse:
terrestris
satis ostendunt ea, quae hic proponuntur, nimirum tanto minor vis radiorum Solis
etiam meridiani per hyemem quam per aestatem, et mare vel vespere quam in meridie. Nam mane quidem vel vespere saepissime Solem ipsum impune admodum
intuemur, cujus vim in meridie ferre omnino non possumus. Id omnino provenit ex
eo, quod radius Solis eo longius iter per atmosphaeram habet, quo obliquior advenit; prorsus ut si acum defigas in malum citrinum ad perpendiculum, ea multo citius
ad succum interiorem devenit multo breviore via per illam ejus crassiorem extimam
cutim, qua
29 Colligitur jam hic tota vis hujusce argumenti. Id lumen, quod in atmosphaera
terrestri refractum subit umbram Terrae et ad Lunam devenit, dispergitur per
spatium saltem centuplo latius. Nam atmosphaera terrestris omnino non assurgit
ultra 40 millia passuum, quorum singula continent 5 pedes Parisienses, et semidiameter Terrae continet quamproxime 4000 eorundem milliariorum.
Ad designanda 40 milliaria nominavi pontem, quem sane magnificum Xystus
V. Tiberi imposuit ad quadragesimum ab Urbe
notandum hanc dilatationis
proportionem pertinere tantummodo ad latitudinem spatii, per quod totum lumen
distrahitur. Verum ratio densitatis luminis, quae pendet ab utraque dimensione
areae, per quam id lumen dividitur, est longe alia ob circularem coni figuram, in
qua longitudo ejusdem areae non manet constanter eadem. Praeterea ea ratio est
admodum diversa in diversis partibus ejus luminis, cum multo magis distrahantur
partes propiores superficiei Terrae ob multo majorem ibi refractionum inaequalitatem. Adhuc tamen plurimum ex hoc etiam capite plerumque attenuatur lumen,
quod in
a Bouguerio in opere, cujus mentionem fecimus supra
adn. 26. Ac pendent in primis a natura curvae, quam radius per atmosphaeram
describit, et haec a curva, quae exprimat densitates atmosphaerae in diversis
altitudinibus a superficie Terrae. Verum haec ipsa pendent a hypothesibus pluribus, quae non sunt accurate verae. Et differentia caloris in primis et diversa
natura exhalationum ***
annulum sectionis
et definiens ejus longitudinem, ac una cum latitudine per distractionem definita
determinans ejus magnitudinem, decrescit in infinitum adeoque intensitas ipsa
luminis in infinitum augetur in accessu ad axem ipsum, si spectetur theoria.
Infinitum id incrementum revera non habebitur, tum quia nec Terra et atmosphaera habent formam penitus circularem, nec refractio circumquaque circa
Terram in eodem annulo atmosphaerico est prorsus eadem ob diversam atmosphaerae constitutionem, nec Sol est unicum punctum lucidum, sed ex omnibus
disci partibus radii exeunt et
sed ex omnibus
disci partibus radii exeunt et totidem habentur coni et axes nonnihil a se invicem
divergentes, quot sunt ipsius disci puncta. Multo autem minus percelletur oculus
infinita vi, cum oporteat ad ejusmodi vim definiendam assumere quantitatem radiorum percellentium oculum, quae non pendet a sola intensitate radiorum, sed
etiam a spatiolo, ad quod appellunt et a quo reflexi discedunt ad oculum. Spatiolum autem id decrescit in infinitum, dum ea intensitas ob id ipsum ejus decrementum augetur in infinitum.
Eorum omnium oporteret habere rationem ad
limitem ac iterum decrescet in accessu ad marginem exteriorem prioris coni.
39 Quae diximus, pertinent ad eclipses centrales. In eclipsibus autem partialibus, in
quibus Luna non immergitur tota, res aliter se habebit. Limbus interior erit obscurior nec ulla ejus pars deveniet ad loca luminis duplicati, quae nimirum diximus
distare a margine Lunae per intervallum circiter aequale ejus diametro.
redditur ratio phaenomeni, quod aliquando invenitur in monumentis astronomiae, quo Luna in eclipsi ita evaserit obscura, ut videri omnino desierit. Id quidem provenire potest etiam ab aere imminente observatori, cujus illa pars, quae
Lunam respicit, habeat majorem vaporum copiam. Quae nebula, si non late extendatur, apparebunt alibi fixae eodem tempore admodum vividae, quin omnino
Luna appareat. Et id quidem oportet acciderit in nonnullis casibus, in quibus eodem tempore nonnullis observatoribus Luna prorsus disparuit, dum alii longe alibi
positi eandem adhuc satis illustratam viderint
deferri ad ipsam, densis obducta nubibus, omnes radios praeripiat.
43 Ostenditur hic, cur id phaenomenum debeat esse rarissimum: quia nimirum, uti
etiam diximus lib. II. adn. 14, non potest in tam ingenti tractu simul ubique coelum esse nubilum. Deest enim fere materies tam multis nubibus simul procreandis et desunt ea, quae ad vapores inflandos requiruntur, qui in nubes dilatentur.
Atque idcirco, dum alibi obductum est coelum et imbres decidunt densissimi,
alibi solet
uno gradu, si Terra sit sphaerica
et gradus ubique aequales sunt. Sed si gradus in diversis locis diversi inveniantur,
uti revera inveniuntur, oportet ipsius Terrae figura recedat a sphaerica magis vel
minus, pro majore vel minore graduum inaequalitate. Et eo spectat illud deducere
demum non aequam penitus formam. Tum autem figura et magnitudo Terrae
determinantur per binos gradus; si ea supponatur elliptica, aliter per plures. Et
quidem plurimi requiruntur, si habeatur irregularitas aliqua, quam ego haberi censeo in Telluris figura.
Ipsam hujus basis
debaccharetur rigidissimus sane, licet et Aprilis
jam mensis progressus esset et Libycus flaret, qui aerem e calidissimis Africae
partibus deferens solet esse plerumque calidus (finitimos autem Appenini (sic!)
montes videre adhuc erat nivibus obrutos praeter morem), ac progredi ex aedibus
non permitteret, assedi ad angulum foedissimae longioris mensae, ad cujus caput
plures rustici comessantes et compotantes assederant. Et ex impetu quodam ac
animi aegritudine priores centum circiter versus effudi ac ibidem conscripsi. Reliquum episodium partim in itinere inter redeundum in Urbem
mihi suppetunt satis idonea vocabula, quibus tantum virum pro
merito celebrare possim, cujus et perspicacissimam mentis vim atque capacitatem amplissimam et paratissimam semper in difficillimis quibusque negotiis consiliorum multitudinem et suavissimam indolem ac ingenitam humanitatem suspexit non Roma tantum, sed et universus Christianus orbis. Quibus accessit et
summus litterarum ac bonarum artium amor ac cultus et, quod caput est, summa
itidem vitae integritas atque probitas, sincera religio et pietas, opum contemptus
et liberalitas. Quorum omnium exempla plurima perspexi ego ipse
ac limites definirent.
Ego me ad opus obtuleram ei, qui regium legatum agebat tum Romae apud pontificem eratque itidem e Societate nostra, ea conditione, ut mihi simul liceret metiri meridiani gradum, quem cum Quitensi conferrem definito paullo ante a Parisiensibus academicis. Et quidem non solum annuerat ipse, sed facultatem illico ab
ipso praeposito generali mihi impetraverat. De discessu cogitantem cardinalis Valentius continuit in Urbe et pontificis nomine imperavit, ut, quae pro Brasilia meditabar, in ditione pontificia exequerer. Qua in re quantum ipsi debeam, cognoscet
Mantuana nunc quidem, originem tamen ducit ex
ipsa Ragusina urbe, mea patria. Mente adhuc retineo locum, quem legi apud
Agnellium, celebrem Mantuanum historicum, qui de hac familia loquens, antiquiorem alium historicum ejus et nobilitatis et originis testem adhibet. Sed ejus nomen nunc quidem non teneo nec Agnellium hic invenire potui, cujus integrum
locum exscriberem. Sed verba sunt omnino haec:
et Molierii ex Gallico Illyricis versibus conscriptae celebrantur.
Impressa sunt ante hosce duos annos Annae sororis adhuc viventis Illyrica carmina Venetiis, quae itidem satis bene excepta sunt a nostrae linguae cultoribus.
Ac inter poemata P. Caroli Rotii, Societatis nostrae scriptoris sane non vulgaris,
impressa Patavii nitidissimis Comini typis habentur binae Latinae elegiae P. Bartholomei Boscovichii, mei et natura fratris et religioso instituto socii, adhuc superstitis, recusae iterum alibi et habitae inter elegantissima recentiorum scriptorum monumenta. Usque adeo humaniores
et operarum ad ostii ipsius tutelam ac reparationem
pecunia publica conductarum versabantur.
Ubi primum erupit fluvius, ita brevi excrevit, ut casas omnes et tuguria occuparet. Nostrae etiam domus atrium impleverat aqua et jam scalis ad superius
tabulatum conscendebat, non sine aliquorum metu, ne nos obrueret. Quod in
tanta maris vicinia, quo se aquarum moles effundebat, fieri omnino non poterat,
nisi forte ipsarum aquarum vis convulsas potius aedes evertisset. Longe gravius
a fame periculum: per octo integros dies obsessi constitimus. Et nobis quidem
annona
primum erupit fluvius, ita brevi excrevit, ut casas omnes et tuguria occuparet. Nostrae etiam domus atrium impleverat aqua et jam scalis ad superius
tabulatum conscendebat, non sine aliquorum metu, ne nos obrueret. Quod in
tanta maris vicinia, quo se aquarum moles effundebat, fieri omnino non poterat,
nisi forte ipsarum aquarum vis convulsas potius aedes evertisset. Longe gravius
a fame periculum: per octo integros dies obsessi constitimus. Et nobis quidem
annona non defuisset, sed miserabilis nos angebat tot inopum turba omni alimento destituta; cum quibus, quaecumque parata pro
non sine aliquorum metu, ne nos obrueret. Quod in
tanta maris vicinia, quo se aquarum moles effundebat, fieri omnino non poterat,
nisi forte ipsarum aquarum vis convulsas potius aedes evertisset. Longe gravius
a fame periculum: per octo integros dies obsessi constitimus. Et nobis quidem
annona non defuisset, sed miserabilis nos angebat tot inopum turba omni alimento destituta; cum quibus, quaecumque parata pro nobis fuerant, partiri erat opus.
Admodum difficulter ad Portuensem urbem contra fluminis impetum per undantes campos naviculam misimus, ut panem adveheret. Sed vix ullus ibidem
ut phaenomenum quoddam vel naturae legem, cujus
causa ignoretur. Et idcirco posui illud Attracta arcano foedere.
Addidi vacuas per auras, ut exprimerem fluidum illum aethereum, * in quo planetarum motus peraguntur, quod ita tenue est, ut resistentiam sensibilem non pariat;
ac proinde sint quidem aurae, sed aequivalentes vacuo spatio. Newtonus enim
non admisit verum vacuum, cum habeat inter caetera illud Princ. I, 2: Majora
autem planetarum et cometarum corpora in spatiis minus resistentibus motus suos
conservant diutius.
Attracta arcano foedere.
Addidi vacuas per auras, ut exprimerem fluidum illum aethereum, * in quo planetarum motus peraguntur, quod ita tenue est, ut resistentiam sensibilem non pariat;
ac proinde sint quidem aurae, sed aequivalentes vacuo spatio. Newtonus enim
non admisit verum vacuum, cum habeat inter caetera illud Princ. I, 2: Majora
autem planetarum et cometarum corpora in spatiis minus resistentibus motus suos
conservant diutius.
3 Si
impellantur
utcumque et agant in se invicem viribus mutuis contrariis et aequalibus quibuscumque, debeat illud punctum, quod appellatur centrum commune gravitatis
omnium simul vel quiescere perpetuo vel moveri uniformiter in directum. Hinc in
Newtoni theoria movetur etiam ipse Sol motu absoluto non rotationis tantummodo circa proprium axem, sed etiam translationis circa illud commune centrum
gravitatis. In quo ejus theoria differt a Copernico, Galileo et reliquis omnibus, qui
ante ipsum movendo Terram posuerant Solis centrum immobile.
Gyri autem renovantur a
circa proprium axem, sed etiam translationis circa illud commune centrum
gravitatis. In quo ejus theoria differt a Copernico, Galileo et reliquis omnibus, qui
ante ipsum movendo Terram posuerant Solis centrum immobile.
Gyri autem renovantur a planetis, ut et a cometis, non quidem penitus accurate
iidem. Nam mutua gravitas et resistentia ipsa medii, utcumque exigua, orbitas
turbat nonnihil, sed satis proxime, cum perturbationes sint admodum exiguae.
Fieri autem potest, ut sit aliqua longissima periodus, in qua omnia nostri hujusce
systematis corpora redeant ad
reconciliationem per attractionem mutuam post
iras veteres, quam innui lib. I. adn. 32(31). Eo respexi in versu, quem adjeci ad
designandum illud opus de more, ubi id ad Academiam sine meo nomine transmisi. Erat autem is: Olim irae, nunc turbat amor natumque patremque.
Si non haberetur velocitas tangentialis nec gravitas in Solem, vi mutuae gravitatis
Jupiter et Saturnus ad se invicem accederent et convenirent in centro communi
gravitatis. Ea velocitate pergunt describere suas orbitas fere circulares et a se
invicem recedunt, cum Jupiter moveatur celerius. Nova
solvit problema pro casu gravitatis constantis et directae ad unicum centrum, in quo id problema est admodum facile. At
Newtonus determinavit calculo quantitatem compressionis etiam pro casu gravitatis mutuae particularum omnium, posita materia Telluris homogenea, licet figuram ipsam determinare non potuerit. Quam deinde determinavit Mac-Laurinus
elegantissime. Perquisitionem promoverunt plurimum deinde multi, inter quos
eminent in primis Clairautius et D'Alambertus. Quid in eo genere solius Geometriae ope praestiterim et ego, etiam pro casu nuclei heterogenei, videre poterit, qui
Terrae locis. Newtonus pro casu figurae Terrae ellipticae invenit in eodem lib.
scholis. Faciendus jam transitus ad ea,
quae pertinent ad lucem et colores, quae habentur in ejus Optica.
12 Quae ad luminis naturam pertinentia Newtonus detexit et protulit, non solum
fuerunt olim nihilo minus incognita, quam quae pertinent ad gravitatem generalem, sed fuerunt omnino multo magis. Nam licet Newtonus et leges et consectaria ejus vis deprehenderit, praefulserant quodammodo velut quaedam aurora,
quae Keplerus de magnetismo Solis, Galileus de motu
magnitudinem et dispositionem particularum, ex quibus ea constant, et discrimen
inter corpora pellucida et opaca, inter ea, quae habent colorem permanentem, et
ea, quae variabilem. Quae omnia inferius explicabuntur singillatim uberius.
Si corpus est ita homogeneum, ut non habeantur satis magna intervalla vacua
vel diversae densitatis, inter particulas densitatis alterius, id corpus, cujuscumque
densitatis, est pellucidum. Si illa intervalla adsint, est opacum. Colorem autem
habebit eum, quem exposcit crassitudo lamellarum, ex quibus ejus particulae constant.
laudibus satis celebrari posse ejus in remp(ublicam) litterariam promerita. Promeretur sane poeticam hanc apotheosim potiore jure quam tot mendacia veterum
numina, quae adhuc ad carmen adornandum invocantur. Libri ab eo relicti, sunt
quaedam velut oracula, a quibus responsa redduntur vera, non mendacia illa,
quae dabantur per tripodes et cortinam.
20 Exordium hic desumo a natura radii albi, qui utcunque ad sensum tenuissimus sit
et appareat simplex, adhuc tamen
illud requiritur, ut
radius deveniat ad superficiem dirimentem duo media heterogenea et deveniat
obliquus. Si enim ingrediatur per lineam perpendicularem, nulla habetur refractio,
et hoc exprimitur per illud inclinata subit. Requiritur autem et illud, ut binorum
illorum mediorum vis in lumen non sit prorsus eadem, quod vix eveniet in mediis
heterogeneis. Ea vis, caeteris paribus, est major in mediis densioribus et itidem,
caeteris paribus, major in mediis magis sulphurosis et unctuosis. Quamobrem
posset e binis mediis alterum esse ita densius altero et simul ita minus sulphurosum
a vi in singula puncta et colligitur ex summa hujusmodi virium, quae pro varia distantia, positione et numero eorundem punctorum
varia esse debet), alius in aliis particulis generaretur motus novus componendus
cum priore adeoque alia in aliis mutatio directionis motus compositi.
(23)* Hic non definio, utra sit discriminis causa. Verum in secunda parte meae disertationis de lumine puto me demonstrasse id non pendere a sola diversa celeritate,
sed et illud facile demonstratur velocitatem post quamvis diversam refractionem
fore diversam, etiam si ante eam aequalis fuisset.
varia esse debet), alius in aliis particulis generaretur motus novus componendus
cum priore adeoque alia in aliis mutatio directionis motus compositi.
(23)* Hic non definio, utra sit discriminis causa. Verum in secunda parte meae disertationis de lumine puto me demonstrasse id non pendere a sola diversa celeritate,
sed et illud facile demonstratur velocitatem post quamvis diversam refractionem
fore diversam, etiam si ante eam aequalis fuisset. Hinc est admodum probabile
haberi utrumque simul etiam in eo lumine, quod per tenuissimam aetheris substantiam primo emissum
servant semper post ejusmodi separationem eundem refrangibilitatis gradum, quem habuerunt initio, et eundem colorem. Si nimirum novis
superficiebus excipiantur singula in eodem angulo alia post alia, filum, quod in
prima refractione magis refractum est, semper refringitur magis et manet unicum, non iterum in plura discerptum. Servat autem eundem colorem, quem primo habuit, quotcunque novas aut refractiones aut reflexiones habuerit, et, quod
infra uberius explicabitur, ubi hae proprietates, quae hic tantummodo proponuntur, confirmabuntur experimentis, si illud filum appellat ad
experimentis, si illud filum appellat ad superficiem quamcumque, quae in plena luce soleat esse coloris cujuscumque, sed appellat ipsum
solum, ad quod requiritur, ut illa superficies collocata sit in loco penitus obscuro,
ad quem nulli radii adveniant praeter illum, in illa superficie non apparebit ille
color solitus illius superficiei, sed color debitus illi filo luminis separato.
26 Haec fila diversae naturae in quovis tenuissimo radio albo sunt ita multa, ut
nomina sunt imposita, sunt
septem adeoque septem sunt primitivi et simplices colores: rubeus, aureus, flavus, viridis, caeruleus, indicus, violaceus. Quorum ordinem facile memoria retinebit, qui ex initialibus litteris barbaram sibi vocem efformet rafuciu et meminerit
viridem u esse in medio, non in fine.
Ea, quae ad enumerationem adornandam adjecta sunt, patent fere omnia. Flavas esse et ita a poetis appellari aristas jam messi matura satis constat. A caeruleo colore appellata sunt caerula ponti a veteribus. Sed is non habetur, si undae
a ventis excitatae spumas
rafuciu et meminerit
viridem u esse in medio, non in fine.
Ea, quae ad enumerationem adornandam adjecta sunt, patent fere omnia. Flavas esse et ita a poetis appellari aristas jam messi matura satis constat. A caeruleo colore appellata sunt caerula ponti a veteribus. Sed is non habetur, si undae
a ventis excitatae spumas agant. Coelum itidem, quod, si nebula inficitur, pallescit, si nubibus obtegitur non ita densis, albet; flante Borea satis serenum, caeruleo plerumque est colore admodum saturo. Quin immo dici censetur caeruleus
tanquam caeluleus. Nam et caelum
patent fere omnia. Flavas esse et ita a poetis appellari aristas jam messi matura satis constat. A caeruleo colore appellata sunt caerula ponti a veteribus. Sed is non habetur, si undae
a ventis excitatae spumas agant. Coelum itidem, quod, si nebula inficitur, pallescit, si nubibus obtegitur non ita densis, albet; flante Borea satis serenum, caeruleo plerumque est colore admodum saturo. Quin immo dici censetur caeruleus
tanquam caeluleus. Nam et caelum scribitur pro coelum. Indicus parum differt a
caeruleo, cum quo etiam confundi solet, quemadmodum et flavus cum aureo, ut
idcirco
nulla, nulla itidem
haberetur impressio in oculum, quod pertinet ad tenebras et nigredinem.
27 Si omnia ejusmodi fila uniantur, habetur iterum color albus. Si autem plura, et non
omnia, tunc oritur color aliquis ex eorum mixtione compositus. Et huc pertinet
illa Newtoni constructio, de qua egimus adn. 16. Color autem compositus aliquando est admodum similis cuipiam e simplicibus ita, ut oculus discrimen non
agnoscat, si eos simul intueatur sibi etiam invicem
fila uniantur, habetur iterum color albus. Si autem plura, et non
omnia, tunc oritur color aliquis ex eorum mixtione compositus. Et huc pertinet
illa Newtoni constructio, de qua egimus adn. 16. Color autem compositus aliquando est admodum similis cuipiam e simplicibus ita, ut oculus discrimen non
agnoscat, si eos simul intueatur sibi etiam invicem proximos. Sed ad eos discernendos opus sit nova refractione, quae compositum dissolvit in sua fila primigenia, simplicem autem relinquit semper unicum sine ulla nova distractione. At
aliquando color compositus differt plurimum ab omnibus
ad eos discernendos opus sit nova refractione, quae compositum dissolvit in sua fila primigenia, simplicem autem relinquit semper unicum sine ulla nova distractione. At
aliquando color compositus differt plurimum ab omnibus simplicibus.
Ubi conjungantur simul duo vel tres non ita a se invicem remoti, oritur color
intermedius inter ipsos. Sic caeruleus et flavus commixti aequis partibus exhibent
intermedium viridem, viridis et aureus flavum itidem intermedium. Ac ex extremis, rubeo nimirum et violaceo, oriuntur colores quidam purpurei admodum diversi ab omnibus
bina egregia sane exempla Newtonus dedit in gravitate generali et natura radiorum luminis, tam analysi quam
synthesi usus prorsus admirabili. Porro aliquando observationes et experimenta
immediate nobis exhibent principia, quae quaerimus. Sed aliquando etiam hypotheses in auxilium vocamus, non tamen penitus arbitrarias, sed conformes iis,
quae observantur et quae supplentes immediatarum observationum defectum viam
investigationi sternant, tanquam divinantibus; ut, si ea, quae ex ipsis deducuntur,
inveniamus re ipsa, easdem retineamus et progrediamur ad nova consectaria;
secus
29 Primum ex instrumentis necessariis ad hanc luminis theoriam demonstrandam
est prisma, quod fieri solet triangulare, sed satis esset etiam cujuscumque figurae, dummodo haberentur binae facies planae et politae, ad se invicem inclinatae
in angulo non ita exiguo. Quid haec forma praestet et cur vitra binis superficiebus
planis terminata non dividant colores ad sensum, fuse exposui in adnotationibus
ad poema De iride P. Noceti, et fortasse innuam inferius.
Id, quod est prorsus necessarium ad habendum experimentorum
luminis theoriam demonstrandam
est prisma, quod fieri solet triangulare, sed satis esset etiam cujuscumque figurae, dummodo haberentur binae facies planae et politae, ad se invicem inclinatae
in angulo non ita exiguo. Quid haec forma praestet et cur vitra binis superficiebus
planis terminata non dividant colores ad sensum, fuse exposui in adnotationibus
ad poema De iride P. Noceti, et fortasse innuam inferius.
Id, quod est prorsus necessarium ad habendum experimentorum successum,
est omnino vitri constitutio, quae debet esse penitus uniformis et carere tam
30 Lens etiam adhibetur in ejusmodi experimentis, ut paullo infra videbimus ad radios homogeneos colligendos et ab heterogeneis magis separandos. Necessariae
sunt autem lentes non ita multum convexae, uti sunt nimirum eae, quae adhibentur pro vitro objectivo telescopii augentis imaginem objecti, quod idcirco apparet
propius, vel pro specillis senescentium, quae nos in Italia appellamus di prima
vista. Nam in utroque genere curvatura est exigua.
binis semicirculis obvertentibus cavitatem sibi invicem, quorum alter est
rubeus, alter violaceus. Latera autem sunt lineae ad sensum rectae et inter se
parallelae, quae contingunt et illos extremos circulos et omnes intermedios.
Dixi autem circulos, cujus figurae non erit accurate, nisi ad summum unica ex
tam multis imaginibus coloratis, ea nimirum, quae habeat filum pertinens ad radium Solis centralem et transeuntem per centrum foraminis rotundi perpendicularem plano, quo excipitur. Reliquae omnes erunt ellipticae. Verum si planum illud
fuerit ad sensum
spectrum progrediens aliquandiu, tum regrediens. Illa positio, in qua progressus in regressum mutatur, est
illa ipsa quaesita positio.
33 In hujusmodi spectro colores primigenii non sunt satis separati. Nam fila singulorum colorum pertinentia ad omnia puncta disci solaris efformant imaginem Solis
circularem, et hi circuli commiscentur alii aliis superpositi. Separatio accurata
habebitur utique solum in iis lateribus rectilineis, quae circulos omnes contingunt.
Sed ibi
et hic exemplis illustratur.
Duo tantummodo hic iterum adnotanda: primo quidem, ut experimentum satis
bene succedat, necessariam omnino esse accuratissimam exclusionem omnis alterius luminis, praeter illum radium simplicem, circa quem observatio instituitur.
Aliter enim non apparebit is solus radius, sed mixtum quoddam ex eo et reliquis
aliunde allapsis; deinde illud, colorem fore vividum, cum radius adducitur ad superficiem corporis, quod in pleno lumine solet exhibere illum ipsum colorem, quem
is radius innatum habet- ut si radius rubeus cadat supra minium-
idem cadat supra frondem
viridem vel violam. Id autem inde omnino provenit, quod, ubi radius integer allabitur ad superficiem cujuspiam corporis, ea quidem reflectit omnium generum
fila aliquot, sed in multo majore copia illud, quod habet innatum eum colorem,
quem exhibet id corpus. Quod quidem non modo explicat illud phaenomenum,
sed ab eo directe et immediate probatur.
36 Nox quidem tollendo omne lumen confundit omnia subducendo illa oculis, nigerrimo nimirum colore
illud phaenomenum,
sed ab eo directe et immediate probatur.
36 Nox quidem tollendo omne lumen confundit omnia subducendo illa oculis, nigerrimo nimirum colore inficiens; qui non est color, sed omnium colorum defectus.
Radius itidem coloratus simplex et bene separatus a reliquis omnibus confundit
itidem omnia objecta ea inficiens illo colore unico, quem habet innatum, sed non
subducit oculo. In eo, quod tollatur omne discrimen, conveniunt. Sed in eo discrepant, quod
omne lumen confundit omnia subducendo illa oculis, nigerrimo nimirum colore inficiens; qui non est color, sed omnium colorum defectus.
Radius itidem coloratus simplex et bene separatus a reliquis omnibus confundit
itidem omnia objecta ea inficiens illo colore unico, quem habet innatum, sed non
subducit oculo. In eo, quod tollatur omne discrimen, conveniunt. Sed in eo discrepant, quod alterum adimit omnem positivam actionem in oculos, alterum relinquit unicam uniformem.
Invenitur autem illud, si omnia fila a prismate separata colligantur simul, oriri
colorem album. Id autem mihi primum indicium fuit correctionis adhibendae solutioni Newtoni, quam innui adn. 16. Si enim in ejus constructione adhibeantur omnes
radii separati a prismate, non redit accurate color albus, nisi numeri in ea adhibiti
mutentur certa quadam ratione, quam in illa dissertatione exhibui. Adhuc tamen
correctio fere semper admodum exiguam variationem inducit. Unde provenit illud,
ut ad sensum cum utriusque constructionis calculo congruant phaenomena.
per
minus spatium, ipsa in ejusmodi mixtura praevalent adeoque ille color compositus
debet ad rubeum accedere.
39 Haec causa, quam primo loco proposui, praestat aliquid, sed non ita multum. Nam
discrimen illud refractionis radiorum extremorum, rubei et violacei, est exiguum.
Newtonus in experimentis, quae instituit suis prismatis, invenit hoc discrimen esse
ejusmodi, ut differentia sinuum anguli incidentiae et anguli refracti esset in filo
rubeo extremo minor quam
sui partem. Id quidem ille censuit in
omnibus vitris et vero etiam in omnibus substantiis constanter evenire. Et id ipsum
expressi.
que j'expose dans la continuation du numéro).
uniformiter.
Ejusmodi vicissitudinem binarum proprietatum omnino haberi immediate, uti
diximus, evincunt experimenta. Quae autem sit earum causa physica, incertum
est. Plures innuo, quarum nonnullas Newtonus profert, ut hypotheses quasdam,
ad satisfaciendum iis, qui non possunt in animum sibi inducere, ut aliquod factum
in physica admettant, quin aliquam ejus causam concipiant.
41 Prima petitur ab impressione facta in medium, per
44 Potest etiam haberi alternatio quaedam in celeritate particularum progredientium
orta ex actione mutua, quam in se exercent ipsae particulae, et inaequalitate exigua, quae remanet in summa actionum, quas particulae medii non accurate
continui, adeoque nec prorsus accurate homogenei, non penitus eodem semper
modo dispositae in sphaeram circa particulam progredientem, in eam exercent.
Eae causae in progressu per idem medium possunt compensari post intervalla
quaedam et in mutatione medii reddere faciliorem
44 Potest etiam haberi alternatio quaedam in celeritate particularum progredientium
orta ex actione mutua, quam in se exercent ipsae particulae, et inaequalitate exigua, quae remanet in summa actionum, quas particulae medii non accurate
continui, adeoque nec prorsus accurate homogenei, non penitus eodem semper
modo dispositae in sphaeram circa particulam progredientem, in eam exercent.
Eae causae in progressu per idem medium possunt compensari post intervalla
quaedam et in mutatione medii reddere faciliorem reflexionem potius quam transmissionem vel vice versa.
progrediente per idem medium fiat post aequalia tempora, in diversis particulis et in diversa medii mutatione
diversa sit.
Ejus contractionis et dilatationis causa habetur omnino in ipsa prima emissione
particulae facta per fermentationem corporis emittentis lumen, ubi non omnia
puncta constituentia particulam possunt acquirere eandem prorsus velocitatem
emissionis. Diversa velocitas disrumperet particulam divulsis a se invicem punctis, nisi vis mutua, quae in mea theoria physicae generalis cohaesionem parit per
attractionem in majoribus distantiis et
46 Omisi hic rationes, quas conantur proferre ii, qui lumen putant consistere in undis fluidi elastici ut sonum, tum quia puto omnino lumen consistere in progressu
particularum emissarum, non in undis ejusmodi, tum quia in theoria undarum non
nisi infelicissimam rationem reddi arbitror hujusce proprietatis luminis.
Sed quaecumque sit causa, effectus, uti diximus, immediate ostenditur ab observationibus, quae exhibent binas hasce dispositiones, cum quarum
46 Omisi hic rationes, quas conantur proferre ii, qui lumen putant consistere in undis fluidi elastici ut sonum, tum quia puto omnino lumen consistere in progressu
particularum emissarum, non in undis ejusmodi, tum quia in theoria undarum non
nisi infelicissimam rationem reddi arbitror hujusce proprietatis luminis.
Sed quaecumque sit causa, effectus, uti diximus, immediate ostenditur ab observationibus, quae exhibent binas hasce dispositiones, cum quarum altera lumen
facilius reflectitur, cum altera facilius
diximus, immediate ostenditur ab observationibus, quae exhibent binas hasce dispositiones, cum quarum altera lumen
facilius reflectitur, cum altera facilius transmittitur per superficiem dirimentem
bina media heterogenea. Porro notandum illud facilius, quod itidem expressi semper
in versu, quia non sunt binae dispositiones, cum quarum altera omnino habeatur
semper reflexio et cum altera transmissio, quo casu semper dimidium luminis
transmitteretur et dimidium reflecteretur, sed tantummodo alterum ex iis facilius
redditur. Sunt autem et alia, quae rem determinent, ut magis vel minus
Quae quidem
fusius itidem exposui et ego et P. Benvenutus in ea dissertatione, cujus mentionem feci supra adn. 16.
47 Longitudo intervalli inter binas oppositas dispositiones non est semper eadem, et
discriminis fontes sunt tres: diversum medium, in quo radius progreditur, diversus angulus, in quo radius advenit ad superficiem refringentem, et diversa natura
ipsius radii. Newtonus eas omnes leges determinavit, et primae duae fere nihil
pertinent ad causam coloris
dispositiones contrariae in omnibus radiis, tamen minora sint intervalla loci in magis refrangibilibus; vel provenit etiam ex eo, quod ipsa
dispositio in aliis mutetur breviore tempore quam in aliis. Puto demonstrari posse
ex ipsis legibus a Newtono definitis rem a solo celeritatis discrimine non pendere.
Porro discrimen hoc intervalli inter binas dispositiones, quod in colore rubeo et
violaceo est ingens, in diversis filis ejusdem coloris est itidem aliquod, licet sit
exiguum.
in telescopiis dioptricis ingentibus plurimorum pedum juxta ea, quae diximus lib. II(
ut et alibi. Nam contactus in medio et
recessus hinc et inde perquam exiguus est quoddam velut osculum. In casu autem ejusmodi lentium distantia hinc et inde est perquam exigua adeoque est osculum pressum. Contactum autem hic itidem, ut et alibi passim, nomino cantactum
physicum, non accurate mathematicum juxta ea, quae et alibi hic innui et fuse
exposui in mea Philosophiae naturalis theoria.
Hinc et inde ab illo contactu intermedio habebitur utique hiatus quidam ortus e
vitrorum curvatura, quorum superficies circumquaque distabunt a se invicem. Et
quae parum
addat longitudini ipsi. Verum ex opticae principiis ejusmodi longitudo admodum
accurate determinari potest. (J'ai donné depuis dans mes dissertations imprimées
à Vienne, la maniere de déterminer, par une opération très-simple, pour toute
espece de lentille isoscele ou non, et les deux rayons de sphéricité et la force
réfractive du verre). Secunda mensura assumi potest ope circini et definiri ejus
magnitudo ope cujuspiam scalae ejus generis, cujus in metallicis regulis solent
insculpi plures. Quamobrem et tertia illa mensura quaesita obtinebitur per illam
decupla centuplam. Deductio est facilis. Nam ex natura proportionis continuae quadratum illius chordae mediae proportionalis aequatur producto ex diametro convexitatis sphaerae, ad quam vitrum est tornatum, et crassitudinis. Hoc productum est ut sola crassitudo, cum illa diameter constanter eadem non turbet relationem. Quamobrem oportet ipsa crassitudo sit ut illud quadratum chordae sive
distantiae a contactu.
Hoc theorema adhibetur ad probandum mutari dispositionem particularum luminis post intervalla aequalia, ut mox videbimus.
reddunt colorum naturalium tam permanentium quam variabilium, ex qua demum et rubei Lunae coloris ratio repetitur.
58 Proponitur illud, quod accidit, ubi adveniat ad illa vitra non filum tenue coloris
puri, sed amplus radius. Quod facile fit, si nimirum fila ejusdem coloris, quae per
prisma separata ab aliis et per lentem unita invicem in spatium tenue ac transmissa per foramellum excipiantur iis vitris in aliqua distantia ab eodem, in qua post
decussationem satis jam
coloratorum eodem illo colore et obscurorum, qui
illos distinguant, apparebit, si vitris paullulum inclinatis capiatur super charta posita
citra vitra lumen reflexum. Sed in medio habebitur circellus, vel potius exigua
ellipsis obscurior. In hoc casu et circelli obscuri et macula in medio non erunt
penitus nigri; deveniet enim eo aliqua pars luminis reflexi a superficiebus primi
vitri, sed erunt obscuriores orbibus, ad quos deveniet lumen reflexum a posteriore parte lamellae inclusae. Adeoque apparebit alternatio orbium eorundem.
Ac ipsi calculo inveniuntur conformes illae series,
quae in ejusmodi experimento observantur, quod quidem omnem hanc theoriam
confirmat mirum in modum.
60 Laminae crassae colores non separant ut laminae tenues, sed tam in lumine transmisso quam in reflexo habetur commixtum omne colorum genus. Cujus rei ratio
ex principiis, quae praemisimus, est admodum manifesta.
Nimirum ejusdem coloris fila, ut initio diximus, in radio albo sunt quamplurima,
ac ea
qui majori tenuitati debentur. Ibidem autem observatur et illud,
quod theoria requirit, orbem, qui per reflexionem factam in parte superficiei citeriore exhibet unum colorem, dum continuatur ad partem ulteriorem, quae transpicitur intra globum et ex qua radii ad oculum deveniunt transmissi, non exhibere eundem colorem, sed illum, quem requirunt radii residui eorum, qui priorem
exhibebant.
63 Ex iisdem principiis deducitur discrimen inter corpora opaca et pellucida ac
colorem variabilem et ea, quae constantem, ut et origo discriminis inter diversos colores permanentes diversorum corporum.
64 In primis, quod pertinet ad opacitatem, illa sane non provenit ex eo, quod in
corporibus opacis non habeantur pori rectilinei, qui transitum permittant radiis
progredientibus. Hujus veritatis multa habentur indicia et probationes satis manifestae in communi etiam sententia de continua extensione materiae. Sed in mea
theoria, cujus mentionem
ut et origo discriminis inter diversos colores permanentes diversorum corporum.
64 In primis, quod pertinet ad opacitatem, illa sane non provenit ex eo, quod in
corporibus opacis non habeantur pori rectilinei, qui transitum permittant radiis
progredientibus. Hujus veritatis multa habentur indicia et probationes satis manifestae in communi etiam sententia de continua extensione materiae. Sed in mea
theoria, cujus mentionem feci jam pluribus vicibus, id est omnino evidens.
66 Quod ad colores variabiles pertinet, bina sunt eorum genera et binae causae.
Primum, de quo hic agitur, est illud, quod fit per separationem colorum factam a
refractione corporum non habentium facies parallelas, ut in prismate et in aquae
guttis iridem exhibentium, ubi pro diverso positu oculi diversus color perspicitur.
Eam esse originem colorum in prismate et in guttis est omnino certum. Eadem
est fortasse etiam origo colorum, qui apparent in
ab atmosphaera
serena reflexo debere praevalere colores maxime refrangibiles, et in transmisso
per ipsam colores minime refrangibiles. Nam globulus, qui possit reflectere radium rubeum, poterit reflectere reliquos omnes. Globuli autem plures, qui poterunt
reflectere violaceum vel alios quosvis, non poterunt rubeum vel quemvis se minus refrangibilem.
Si enim globus quidam habeat diametrum aequalem intervallo unico coloris
rubei, is quidem reflectet radios rubeos transeuntes prope centrum. Et cum fere
* corr. ex iudicant
duplo majus sit id intervallum intervallo
rubeum vel quemvis se minus refrangibilem.
Si enim globus quidam habeat diametrum aequalem intervallo unico coloris
rubei, is quidem reflectet radios rubeos transeuntes prope centrum. Et cum fere
* corr. ex iudicant
duplo majus sit id intervallum intervallo violacei, non reflectet radios violaceos
eodem loco transeuntes. At eosdem reflectet ingressos aliquanto magis ad latus,
qui quidem percurrent chordas aequales ad sensum intervallo violacei. Nam et
omnes chordae sunt minores diametro, atque eo minores, quo remotiores, et
intervalla vicium sunt longiora,
omne radiorum genus, et habentur nubes ac
nebulae vel caligo, uti diximus. Si sunt tenuiores, praevalent in reflexo lumine
plurimum radii violacei. Et idcirco coelum apparet caeruleum, et quidem quandoque colore admodum saturo. At multi etiam ex violaceis pergunt transmitti et,
si iter non sit ita longum, per atmosphaeram, multi adhuc habentur in radio directo. Quam ob causam radius compositus e transmissis interdiu flavescit vel ad
aureum colorem accedit. Si autem multo longius sit iter, ut jam exiguus supersit
violaceorum numerus, tum vero directus radius rubescit plurimum.
ea occasione canant. De quo hymno dicemus infra.
Tum vero illa quidem omnia astra et ipsam nitidissimam Venerem ingenti lumine longissime superat.
Terra eo tempore visa ex Luna debet apparere nigra, caliginosa et sordida.
Nam in plenilunio Lunam non nisi per noctem videmus. Et ipsa jacens respectu
Terrae ad partes prorsus oppositas non nisi obscuram Terrae ipsius faciem tum
videt. Hinc locus habetur amaris dicteriis, quibus tum Vestam Diana aggrediatur
insultans.
Porro in novilunio e contrario Lunae facies Terrae
quidem omnia astra et ipsam nitidissimam Venerem ingenti lumine longissime superat.
Terra eo tempore visa ex Luna debet apparere nigra, caliginosa et sordida.
Nam in plenilunio Lunam non nisi per noctem videmus. Et ipsa jacens respectu
Terrae ad partes prorsus oppositas non nisi obscuram Terrae ipsius faciem tum
videt. Hinc locus habetur amaris dicteriis, quibus tum Vestam Diana aggrediatur
insultans.
Porro in novilunio e contrario Lunae facies Terrae obversa nigrescit penitus, et
Terra e Luna visa ita effulget ut Luna in plenilunio eoque
Lunae. In
novilunio autem Luna inducit Terrae defectum Solis rapiens ejus radios. Sed ingens admodum est discrimen inter effectum eclipseos solaris in Terra et lunaris
in Luna. Semidiameter sectionis umbrae in Terra minor est 100 milliariis juxta
adn. 37. lib.
juxta
adn. 37. lib.
lib. VII. Aen.
Fusius exposui celeberrimam Iphigeniae fabulam. Cum ejus pater Agamemnon
in venatione interfecisset cervam Dianae sacram, haec in ejus classem pestilentiam immisit ac procellis assiduis iter impedivit. Oraculi responsum acceptum est
Dianae iram placari non posse, nisi regis filia immolaretur. Cum tamen a patre jam
jam immolanda esset, Diana contenta illo ipso tanto dolore patris filiam surripuit
substituta in ejus loco cerva eamque transtulit in Tauridem, ubi sacerdotis munere functa Orestem fratrem immolandum agnovit ac cum eo aufugit occiso
major ac etiam Phoenices nomine appellatur.
Quod ad Metabum et Camillam pertinet, habetur apud Virgilium lib. XI. Metabus regno pulsus dum fugeret cum infante Camilla, invenit Amasenum fluvium
aquis turgentem ob praecedentes imbres. Quem cum aliter
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.