Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: nisi Your search found 4084 occurrences
First 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 1150-1462:1150. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] moueat | iuxta Gręcum prouerbium | repetita crambe. Eo quoque magis a me Tibi satisfactum iri confido, quod illud etiam quo Te fraudatum quereris, tandem aliquando sis habiturus, nisi aliquid pręter spem euenerit. Interim hoc ipsum Euangelistarium meum Tibi commendo | et si sua dignum inscriptione iudicaueris, ut quam primum imprimendum cures oro; hac etiam de causa, quod magis e re librariorum Tuorum erit, si prius ista in lucem uenerint
1151. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] esse quę Moyses et prophetę,
quę Christus et apostoli
1152. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] ait:
1153. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section]
calciamenta in pedibus, ut ipse firmiter incedens |
aliis quoque se itineris, quo ad Christum peruenitur, ducem pręstet |
atque alios doceat, quod ipse prius et didicerit et fecerit.
Semper tamen meminerit |
ad fidei perfectionem non nisi Deo adiuuante se posse peruenire.
cum Saluator dicat:
1154. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] quod ipse prius et didicerit et fecerit.
Semper tamen meminerit |
ad fidei perfectionem non nisi Deo adiuuante se posse peruenire.
cum Saluator dicat:
1155. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] Jo. 8.
Si filii Abrahę estis,
opera Abrahę facite,
nobis quoque dictum putemus.
1156. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] qui sum ueritas, hic pręceptis meis obtemperat | et me imitari pro uiribus contendit. De fidei constantia et virtute. Caput II Cęterum nisi rectę religionis fides semel suscepta constanter teneatur, uirtutes quoque effluere ac dissipari necesse est. Conuulso quippe fundamento | quicquid superędificatum fuerit, corruet. Firma sane fides fuit cęcorum illorum, qui increpati ut tacerent, magis clamabant:
1157. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Matth21
Hoc in illa fici arbore apparuit quę quoniam fructibus carebat,
maledicto Domini arefacta etiam folia quę sola habebat amisit.
Exiccato autem omni humore |
nulli usui apta nisi ignibus fuit.
Ita nonnulli
1158. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] usui apta nisi ignibus fuit.
Ita nonnulli
1159. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
quibus respondens Dominus ait:
1160. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
1161. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
1162. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] inferni si modo cum corde isto dubio tibi decedere contigerit. Quod si cum Thoma hactenus dubitasti, iam et cum eodem credens Christum confitere dicens: Dominus meus et Deus meus! Alioquin ne illa quidem quę bene egeris, prodesse tibi poterunt ad salutem. Nisi enim firma petra, quę est Christus fundamentum tui ędificii fuerit, quicquid operis extructum erit corruet. Vt autem operis tui labor non sit irritus, crede Deo non hominibus, Apostolis non philosophis, ecclesię dei
1163. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Christum,
Dei Filium,
Dominum nostrum.
Si fideles simus ipsi sanctę Dei Ecclesię |
cujus caput est Christus,
membra corporis Christi sumus.
Qui autem non credit Ecclesię |
nec potestati eius subjicitur,
ille abscisus et abiectus est |
atque cum mortuis computatus,
nisi forte poenituerit eum erroris |
ac rursum per fidem iunxerit se Ecclesię mandata-que ejus perfecerit.
Solo enim fidei glutino corporis huius membra ferruminantur,
spe firmantur,
charitate perficiuntur.
Igitur
Qui ex Deo est inquit, uerba Dei audit.
propterea uos non auditis, quia ex Deo non estis.
Hi ergo et surdi sunt et muti,
cum nec aures accomodent Ecclesię doctoribus |
ec quicquam tale aliquando loquantur.
Qui nisi conuersi postremo sese offerant Christo,
ita ut ipse digito tangat eorum aurem | et saliua palatum,
nunquam sanitatem consequentur .
semper ad ea quę salutis sunt, surdi et muti erunt.
atque ut
atque ut ita etiam ad malum sicut ad bonum surdi et muti forent.
sed ut deterius peccent,
et leuam aurem habent, qua ea quę carnis sunt auidissime auriant ,
et sinistram linguam, qua uel nugas garriant |
uel alios infament
uel proximo maledicant.
Quod nisi tandem ad Christum adduci se permiserint,
qui labefactata solo uerbo instaurat,
quis eos curare poterit?
De istis (ut reor) prophetauit Apostolus cum diceret:
apostoli, euangelistę, omnes catholici doctores:
Adeunt ecclesiam,
audiunt epistolas,
audiunt euangelia
et sicut in Ioanne scriptum est, dicunt:
alia quippe persona est geniti, alia genitoris,
et tamen utriusque una eadem-que diuinitas,
eadem uis et gloria cum Sancto Spiritu,
quem ambo simul spirant, sibi ęqualem sibi-que consubstantialem.
Quod sanctę Trinitatis mysterium in una deitate,
nisi fides teneat,
lingua non explicat.
Ob hoc quidam, quia comprehendere nequeunt, retro cedunt,
cum potius persuadere sibi deberent |
tanto ea magis Deo tribuenda esse,
quanto minus a nobis, qui homines non dii sumus,
possint
His autem curationibus tam diutina tabe marcescentium corporum
significauit tibi Dominus,
quod ipse medicus animorum sit,
quanuis ad multam ętatem in peccatis uersati fuerint,
tantum ut curari cupiant et rogent.
Non enim sanat ille nisi uolentem.
Nam et hunc prius interrogasse dicitur,
an uellet sanus fieri,
atque ut uelle audiuit,
non distulit, quin statim sanum redderet.
Nemo ergo desperet;
quamdiu uiuimus, misericordię locus est.
tunc judicamur,
cum morimur.
Nunc ergo tempus acceptabile,
nunc dies salutis,
nunc accessus ad eum datur, a quo dictum est:
in cordis nostri monumento condimus,
si constantię lapidem ad ostium monumenti non admouemus,
ut eo aditum inimicis Christi, quantum in nobis est, prohibeamus.
Qui sunt isti inimici procul longe-que
abigendi |
nisi uitia ipsa, quę salutaribus uitę monitis reluctantur atque
obsistunt |
et quicquid probe laudabiliter-que ędificatum fuerit, destruere festinant.
Ab his quidem quicunque se illęsum incontaminatum-que custodierit,
hic uere Christi discipulus erit.
cui idem Dominus iure ac merito
malum est rapitur | et ad peccata declinat.
Quam autem difficulter ne in scelere perseueret effici queat disce.
Lunaticum hunc apostoli curare non poterant;
a Christo sanatus est.
qui ipsis mirantibus, quare sibi id non licuerit,
dixit | hoc demoniorum genus non posse eiici |
nisi per orationem et ieiunium.
ostendens grauissimam quidem esse animi ęgritudinem inconstantiam.
Hanc pręterea rotarum instabilitati comparat Scriptura:
iuxta illud Saluatoris dictum:
Fit enim ut magis elucescat uirtus ex comparatione uitiorum.
De animi imbecillitate.
Caput XV
Si eum fortem esse constituimus, qui cupiditatibus dominatur,
quis erit imbecillus et infirmus nisi qui sese his in seruitutem dederit?
Hęc autem seruitus multo turpior atque foedior est |
quam illa quam fecit captiuitas |
aut quam nascendi attulit conditio.
Neutra enim istarum officit quin etiam in ipsis magis liberi dominis nostris esse possimus.
Maior quippe libertas
quo altius ascenderint,
grauius elidantur
cum ceciderint.
Vis nosse quam infirmi sint qui sic corruunt?
non ui coacti
sed uerbis deliniti
sua sponte labuntur.
Diabolus enim nisi imbecillior homine esset,
non ei quem supra templum posuerat dixisset:
Mitte te deorsum,
sed ipsemet eum pręcipitem dare tentasset.
Quis ergo corruit ,
nisi qui imbecillis inimici callidę suggestioni paret?
ut
Diabolus enim nisi imbecillior homine esset,
non ei quem supra templum posuerat dixisset:
Mitte te deorsum,
sed ipsemet eum pręcipitem dare tentasset.
Quis ergo corruit ,
nisi qui imbecillis inimici callidę suggestioni paret?
ut non inuitus sed uolens subuertatur et cadat.
A quo quidem casu eo difficilius exurgunt ambitiosi,
quo magis adulantium sibi palpatione delectantur.
Ideo in Euangelio dictum est:
morbis oppressos pristinę sanitati restituisset,
pręcepit eis (ut Mattheus ait) ne manifestum se facerent.
Quanquam enim non possumus non esse manifesti,
quoties erga plurimos pietate liberalitate-que utimur,
nulli tamen alii | nisi soli Deo hoc quod pro eius amore pręstamus,
notum fieri | cupere debemus.
Quemadmodum in iis qui graui morbo liberati sunt,
sanitas latere non poterat,
et tamen ipse qui eam induxit medicus,
quasi latere posset,
ne uulgaretur imperauit.
testatus bona quidem omni loco omni
potest illius uita,
quem mortuum fuisse omnibus manifestum est,
Thesaurum in agro |
uitam perfectiorem in Ecclesia intellige.
hanc cum inueneris,
ita abscondere debes,
ut quod per gratiam Spiritus Sancti adeptus es,
per tuam inanem iactantiam non amittas.
Et quoniam hoc cęleste donum comparari non potest,
nisi contemnantur terrena:
Solus ergo in Domino gloriari poterit,
qui uanitatis humanę pompam honores-que contempserit.
Sic enim et Apostolus gloriatus est dicens:
in se credere nolentium.
posset hoc tamen,
quod propinqua iam passione est dictum ,
et ad metum mortis referri.
non tam quia timuit,
quam ut hac etiam in re,
sicut in cęteris in se hominis naturam ostenderet.
Separari autem a corpore nemo est qui uellet,
nisi idem per separationem istam ad ęternam beatitudinem se transiturum speraret.
Paulus Apostolus nunquam dixisset:
Cupio dissolui,
nisi cupitę dissolutionis causa potior subesset |
quam in corpore uiuere.
quam ipse ostendit continuo subiungens:
et esse cum Christo.
quia timuit,
quam ut hac etiam in re,
sicut in cęteris in se hominis naturam ostenderet.
Separari autem a corpore nemo est qui uellet,
nisi idem per separationem istam ad ęternam beatitudinem se transiturum speraret.
Paulus Apostolus nunquam dixisset:
Cupio dissolui,
nisi cupitę dissolutionis causa potior subesset |
quam in corpore uiuere.
quam ipse ostendit continuo subiungens:
et esse cum Christo.
Christus autem postquam coepit contristari |
uel ut alius euangelista ait, tedere et
pauere ,
ex natura
Propterea quidem uocati apostoli,
quoniam aliter sequi Christum non poterant,
secretiore orandum.
Vnde iterum Lucas:
ipse plus quam prophetam esse asseruit.
Postremo ipse Dominus Petro Iacobo Ioanni diuinitatis suę claritatem
ostensurus,
non solum in montem,
sed in montem excelsum duxisse eos dicitur.
Tanta uisione non poterant esse digni,
nisi a turba secederent |
et humana transgressi sublimitate contemplationis cęlestibus
insererentur.
Ex his quę dicta sunt, discere possumus,
ut ille perquam raro conuersetur cum hominibus,
qui sępe cum Deo esse desyderat.
Nunc his qui
erat.
nec aliis licebat hoc fungi officio.
Ne igitur Leuitarum genus in paucis conclusum deficeret,
reparandum per connubia erat.
At nunc non carnis quęritur successio sed spiritus,
translato-que sacerdotio ad tribum Iuda, id est ad Christum,
quicunque Christianus est,
nisi uxori alligatus fuerit,
potest eligi in sacerdotem.
Omnes tamen qui Christo in sacerdotio succedunt,
castos esse decet,
sicut et ipse castus fuit.
ut noui sacerdotii tanto purior successio sit quam ueteris,
quanto et sacerdos noster Christus omnibus qui ante illum
Bonus enim pastor ponit animam suam pro ouibus suis.
Idem pręterea justitiam omnem,
quam alios docet,
prior impleat,
ne quod uerbis ędificat,
si aliter ac pręcipit uixerit,
exemplo destruat atque dissipet.
Nisi abundauerit iustitia uestra, inquit Dominus,
plus quam scribarum et phariseorum,
non intrabitis in regnum cęlorum.
Prudentia quoque opus est sacerdoti |
ad noxia quęque cauenda dolos-que diaboli declinandos.
Insidiis facile patebit,
nisi perquam caute incesserit.
mihi.
Postremo loco diximus |
pręsentium contemptorem esse sacerdotem.
Nam si Christi minister fuerit,
paruo erit contentus,
dum summa sperat.
et ut Dominum suum imitetur,
paupertate gaudebit,
diuitias contemnet.
Neque enim potest esse talis magistri discipulus,
nisi renunciet omnibus quę possidet,
ut caduca respuens dignus euadat, cui tribuantur ęterna.
Sed ne in Veteri quidem Lege Leuitis data est possessio in tribubus,
ut scirent non in terra sed in cęlo sibi possessionem esse quęrendam,
dicente Domino ad Aaron:
possunt homines,
Deus uero et corpus et animam mittere in gehennam potest.
Hoc quoque mali habet negligentia sacerdotis,
quod dum contemnit contemnitur,
dum timet, a nemine timetur.
Sal quippe infatuatum ad nihilum ualet ultra,
nisi ut proiciatur foras et conculcetur ab hominibus.
Leue tamen et minimum quiddam est mortalium pati iniuriam,
nisi etiam Dei iudicio damnarentur.
Sed in psalmis de iniquo sacerdote dicitur:
sacerdotis,
quod dum contemnit contemnitur,
dum timet, a nemine timetur.
Sal quippe infatuatum ad nihilum ualet ultra,
nisi ut proiciatur foras et conculcetur ab hominibus.
Leue tamen et minimum quiddam est mortalium pati iniuriam,
nisi etiam Dei iudicio damnarentur.
Sed in psalmis de iniquo sacerdote dicitur:
|
cum Ioanne in Apocalypsi:
iucundius |
quam nosse sensum Domini |
et uerba aliud quam sonant significantia intelligere.
Et quoniam hanc spicarum confricationem sabbato ab apostolis factam
legimus,
hoc admonet nos |
ea quę mystica sunt, commode perpendi consyderari-que non posse,
nisi cum secularibus curis liberi et expediti sabbatum id est quietem agimus.
Terrenarum enim rerum solicitudo legentem implicat,
et ipsa in aduersum mentem distrahens cogitatio, quę leguntur quę-que audiuntur, non satis intelligere permittit.
Intentione animi opus est,
ut lecta
uoluptatem,
cum talia cognoscere coeperis.
Vnde etiam Petrus tam ualde huiusmodi uisione coepit delectari,
ut ibi figere tabernacula cuperet cęlestium oblitus.
Sed neque ipse de his humilioribus oblectamentis egredi poteris,
ut in sublime raptus nudam contempleris diuinitatem,
nisi et te sicut apostolos lucida Spiritus Sancti nubes obumbrauerit,
Dei Patris uox roborauerit |
et Filii eius gratia illuminauerit.
Totius autem Trinitatis fauore supra humanę nature conditionem erectus
,
nec Moysen amplius | nec Heliam
instruere pręsumit.
Vt autem tacite contente-que auscultes |
et non alio aures,
alio mentem diuidas,
in mansuetudine, inquit, suscipite insitum uerbum,
quod potest saluare animas uestras.
Inseri enim uerbum non potest |
nisi in molli corde et totis uiribus ad audiendum intento.
verbum, inquit, quod potest saluare animas uestras.
Frustra quippe uerbis illis prębemus auditum,
quorum suauiloquentia aures tantum demulcentur,
et nulla comparatur animo
demulcentur,
et nulla comparatur animo utilitas.
Recte itaque his duntaxat intendendum pręcipit,
quę ad consequendam ęternam salutem nos erudiunt.
Sed nec audire profecto multum prodest,
nisi audita memoriter retineantur,
nec memoriter retinere,
nisi quod memorię mandatum est, opere compleatur.
Audis castitatis, patientię, mansuetudinis, charitatis pręcepta |
ne sinas illa per incuriam effluere,
sed corde complexus
Recte itaque his duntaxat intendendum pręcipit,
quę ad consequendam ęternam salutem nos erudiunt.
Sed nec audire profecto multum prodest,
nisi audita memoriter retineantur,
nec memoriter retinere,
nisi quod memorię mandatum est, opere compleatur.
Audis castitatis, patientię, mansuetudinis, charitatis pręcepta |
ne sinas illa per incuriam effluere,
sed corde complexus foue,
ut cum psalmista dicere possis:
Igitur ad consyderanda Dei opera puritate mentis opus est,
ut autoris dulcedinem fidelis consyderator ualeat degustare.
quod cupimus ualentes perficere,
leuemus oculos ad montes cum psalmista |
et mente cęli culmina penetremus.
Inde ueniet nobis auxilium a Domino,
qui fecit cęlum et terram et omnia.
Non possumus recte de illo aliquid speculari,
nisi ab ipso adiuti,
qui-que nobis relicti retro labimur,
Dei ac Domini nostri ope subleuati usque ad thronum maiestatis eius perueniemus.
Ad contemplandam itaque diuinitatis altitudinem dic cum Propheta:
cogitationes prauę.
Quę cum etiam inuitis nobis et nolentibus frequenter obrepant,
quanto uiolentiores putas fore,
siquando uictus manum dederis,
qui nunc repugnas?
Mihi crede
nisi semper bellum cum illis quam pacem
malueris,
per sensuum tuorum ianuas ad animam usque ingredientur |
et per blandimenta eam subuertent,
subuersam interiment.
Anima enim mala cogitatione foecunda parit peccatum.
peccatum
quin rursum aliquando collectis uiribus in pręlium redeat |
mentis-que nostrę arcem oppugnet,
portis instet.
donec tamen intus non irruerit |
ac dominari coeperit, tuti sumus.
nec uerendum est
ne forte per uim irrumpat.
neminem uincit nisi uolentem.
De illis duntaxat,
qui se in potestatem eius non inuite dedunt,
triumphare consueuit |
et eos ad interitum usque perducere.
Nihil itaque aliud est impurę cogitationi totum animi assensum prębere
|
quam ab hoste nobis infensissimo sanguinis-que nostri imprimis
totum animi assensum prębere
|
quam ab hoste nobis infensissimo sanguinis-que nostri imprimis cupido superari uelle.
Manifesta autem stultitia est |
ei sponte cedere, a quo nil nisi necem speres.
Hoc tibi testatur Salomon dicens:
homo uero, quia cordis alieni secreta rimari nequit,
commissum tantummodo crimen examinat.
nec quęrit prudens an imprudens feceris aliquid mali,
sed semper tanquam uoluntarium punit.
Denique apud Deum qui odit fratrem suum homicida est,
apud homines uero non habetur pro homicida nisi qui conficit hominem.
Apud Deum qui uiderit mulierem ad concupiscendum eam,
iam mechatus est eam in corde suo.
apud homines nisi commissi adulterii conuictus fuerit,
pro concupiscentia quę cordis crimen est, plecti non debet.
Sed
aliquid mali,
sed semper tanquam uoluntarium punit.
Denique apud Deum qui odit fratrem suum homicida est,
apud homines uero non habetur pro homicida nisi qui conficit hominem.
Apud Deum qui uiderit mulierem ad concupiscendum eam,
iam mechatus est eam in corde suo.
apud homines nisi commissi adulterii conuictus fuerit,
pro concupiscentia quę cordis crimen est, plecti non debet.
Sed quid prodest pro cogitato flagitio humanę legis mulctam non
subire,
cum propter illud iudicio damneris diuino?
et ęterni reus
iudicio damneris diuino?
et ęterni reus habearis supplicii?
Lex diuina uxorem proximi,
bouem,
ancillam |
et quicquid illius est concupiscere prohibet.
si concupieris tantum,
legem Dei pręuaricatus es.
qui autem sic peccat,
nisi eum poenituerit,
non poenam temporariam meretur,
sed ęternam.
Ideo in Sacris Litteris est scriptum:
habent.
Imprudentis est igitur de bonis corporis aut externis cogitare,
quę permanere nullo modo queunt,
et ęterni ac stabilis boni,
ad quod fruendum creati ac nati sumus,
non satis recordari.
cum pręsertim hoc haberi non possit,
nisi illa contemnantur |
neque libere et expedite de hoc aliquid consyderari,
nisi illa ferme obliuiscantur.
Quandoquidem omnia relinquere
et se solum sequi iubet eos Dominus,
qui inter ipsius discipulos censeri desyderant.
Sola
de bonis corporis aut externis cogitare,
quę permanere nullo modo queunt,
et ęterni ac stabilis boni,
ad quod fruendum creati ac nati sumus,
non satis recordari.
cum pręsertim hoc haberi non possit,
nisi illa contemnantur |
neque libere et expedite de hoc aliquid consyderari,
nisi illa ferme obliuiscantur.
Quandoquidem omnia relinquere
et se solum sequi iubet eos Dominus,
qui inter ipsius discipulos censeri desyderant.
Sola itaque de Deo cogitatio uana esse non potest.
Ideo Salomonis te sapientia hortatur
potissime, quibus Deus offenditur,
intelligimus,
a quibus certe tunc magis est abstinendum,
cum diuino cultui opera impenditur.
Neque aliam ob rem festo die cessare debent manuum exercitia,
nisi ut quisque cęteris omnibus curis expeditus diuina tantum tractet,
templa uisitet,
precationibus incumbat,
missalibus sacrificiis intersit,
prędicationes audiat |
et totum tempus illud in Dei laudem cultum-que expendat.
Cum ergo
crapulamini?
in choreis lasciuitis?
in iocis et ludis diffluitis?
alearum tesserarum-que lusionibus tempus diuino honori dedicatum impie consumitis?
In quo quidem lusu nec amissę pecunię damnum sine infamia |
nec lucrum sine restitutionis debito |
nec usus est sine peccato.
nisi forte periurare |
et dolos intendere |
et aliena inique concupiscere |
et inter se identidem rixari atque in contumeliam prorumpere
fas esse dixerimus.
omitto quod interdum nec manibus temperatur |
et usque ad uulnera cędes-que peruenitur.
Quanto ergo leuius crimen ab his
digito Dei descripta,
ut cum omnia quę Legis sunt didiceris,
ista potissime teneas,
quę modo magis exquisito magis-que mirabili tradita sunt populo fideli.
non leniat ac mitiget aduentantis et iam iam-que affuturę mortis
expectatio.
At uero illa supplicia,
quorum nullus speratur finis,
nulla intermissio,
nullum leuamen,
quis non exhorrescat?
nisi qui ne his quidem,
quę de inferorum poenis diuinitus tradita sunt,
fidem adhibet.
Quę sane incredulitas nequaquam a suppliciis hominem liberat,
sed eidem duplicat eorum grauitatem.
Leuiora sunt enim, quę fragilitate naturę peccamus
quam quę animi malicia credere nolendo
peccatoribus salus.
Mandati transgressio primos homines Adam et Euam eiecit de paradiso.
Angelos de cęlo pręcipitauit |
Et tu eiusdem fortasse delicti reus illo ascendere speras?
Fallet te spes ista,
fallet profecto,
nisi poenitentiam egeris.
Poenitenti autem pręstabitur miseratio.
Dicente Domino:
in tentationem!
Periculum ergo imminet illis, qui ultra naturę necessitatem dormiunt,
ne carnis diaboli-ue tentationibus superati delinquant.
Nam etsi spiritus promptus est ut obediat Deo,
caro tamen infirma et ad uitium prona,
nisi uigilię freno teneatur,
facile corruet.
Cuius quidem periculi minime ignarus apostolus Petrus |
nostrę saluti prospiciens ait:
Superatis enim nequitię suggestionibus |
restat ut ad bonorum operationem conuertamur.
Ad hęc autem perficienda non sufficit nostra fragilitas.
aut aliquid aliud agendo expendat.
Siquod momentum ocio transierit,
illud sibi deperisse arbitratur.
Porro, satis erit | sex horas ad mediam noctem somno dare,
a media uero nocte Romano ritu initium diei capere,
nisi aliqua corporis imbecillitas longiorem sibi quietem exegerit.
Iste autem a media nocte ad sacrificia laudis Deo offerenda exurgendi
mos omnibus monachorum collegiis iam inoleuit.
Et quod Ecclesię instituto probatum apparet,
id sequi,
id
delicatus es,
ne dicam stultus,
si tantum boni tibi parare posse speras tota nocte stertendo.
Illis tantum et nocte et die dormire satius esse,
de quibus dicitur:
|
ne tunc quidem uigilare putandi cum uigilant.
Nam eo quoque tempore inerti ueternoso-que stupore premi uidentur,
oscitant,
hiatant ,
languentibus nictant ocellis |
se-que elatis lacertis ac prolato pectore distentant |
et nisi totam noctem dormierint,
somnum a se fugisse lamentantur.
Tunc remedia quibus reuocetur disquirunt:
iam papauer,
iam lactucę parantur,
iam titillatio circa digitos uolas-que pedum discurrit,
seruis ibi pruritum excitantibus,
ut dominus qui usque mane
sibi ualde metuens Propheta orabat cum diceret:
Propheta orabat cum diceret:
rerum scientiam ac sapientiam contulisse.
Somnio fidem fecit euentus.
Nam eum sapientissimum inter reges fuisse satis constat.
Danielis etiam somnia de uentis pugnantibus ac bestiis de mari
ascendentibus |
et aliis quę leguntur,
nisi futurę ueritatis signa extitissent,
ne scripta quidem in uoluminibus diuinis fuissent.
Veniamus ad Euangelium.
Magi ne ad Herodem reuerterentur somnio admoniti capitis periculum euaserunt.
Iosephus in somniis accepto responso,
cum puero Iesu et matre eius uirgine fugit in
igitur opus est ad deuitandos dolos,
quos ille ueterator nobis dormientibus per ipsa somniorum phantasmata struere consueuit.
Minimum itaque erit ei credendum,
qui perpetuus humani generis aduersarius esse noscitur.
Quicquid ille quocunque modo suggesserit,
nisi uirtute diuina compulsus suggerat,
non ueritatem sed laqueos esse certo scias.
tunc etiam magis erit cauendum,
cum se ostenderit amicum |
et palpare animum blanditiis coeperit.
Illa uero insomnia,
quę uel ab aliqua animi passione |
uel corporis morbo |
uel negociorum
persuadere.
Hoc quoque obseruandum,
quod iniqui insomniorum suorum quid portendant ignari
a sanctis interpretationem accipiunt,
ut pharao a Iosepho |
et Nabuchodonosor a Daniele.
Vnde apparet |
somnia ista quę diuino fiunt consilio,
et impiis obiici quandoque,
sed non nisi electis Dei seruis reuelari.
Taceant igitur peccatores ad quos non pertinet iudicium somniorum,
aut eos ad quos pertinet interrogent,
ne per uiam non suam incedentes pręsumptione labantur.
aliquem,
ut et Pater uester, qui in cęlis est,
dimittat uobis peccata uestra.
Et Apostolus:
Volo, inquit, uos orare in omni loco,
leuantes puras manus,
sine ira et disceptatione.
Quomodo enim tibi placatum iri Deum speras,
nisi prius ipse placatus fueris proximo tuo?
Tu Deum, quem semper summe reuereri debebas, offendisti,
alius te, qui homo es, non Deus,
creatura, non creator,
peccator, non iustus.
Et licet ille, qui lęsit, lędere non debuerit,
tu tamen lędi merebare.
Quid enim mali non meretur
|
de ipsis eius apostolis traditum est,
quod perseuerantes erant in oratione cum mulieribus et Maria matre
Iesu et fratribus eius.
Et si apostolis opus erat iugiter orationum sacrificio,
quis tutum se a tentationum periculo sperabit,
nisi semper orauerit?
Hoc quoque roganti necessarium,
ut nunquam de Dei misericordia diffidat,
sed semper se impetraturum speret quod petit,
si modo illud fuerit sibi, uel ei pro quo petit, profuturum.
omnibus inuocantibus eum,
omnibus inuocantibus eum in ueritate.
Frustra igitur heretici precibus insistunt,
frustra omnes illi, qui Christi religionem ueritatis fide non sequuntur.
Nunquam futurę salutis,
quam orant,
compotes erunt,
nisi crediderint.
Ad hęc si precatione poposcerimus rem aliquam,
cuius incertus est exitus,
id est, qua impetrata nescimus,
utrum commodo an incommodo nobis futura sit,
Dei uoluntati committamus,
ut non quod ipsi cupimus pręstet,
sed
in cęlo et in terra!
Cęterum, cum eius uoluntas sit,
ut pie iuste-que uiuamus,
hoc quoque his uerbis poscimus,
ut leges atque pręcepta,
quę dedit nobis,
per nos impleantur.
Frustra enim imbecillitas nostra ad id niteretur,
nisi illam gratia iuuaret diuina.
Et si per se bonum aliquod agere possemus,
necesse non esset orare, ut possimus.
Charitas pręterea, quam omnibus debemus, exigit,
ut sicut pro nobis ita et pro aliorum commodis
preces offeramus Deo
In Hieremia scriptum est:
Opposuisti nubem,
ne transiret oratio.
Vnde idem propheta sub persona plebis peccatricis coram Deo quęritur
et ait:
Nos inique egimus |
et ad iracundiam prouocauimus.
Iccirco tu inexorabilis es.
Nisi enim omnium prorsus delictorum, quę commisimus, nos poenituerit |
et de omnibus pariter dolore moerore-que satisfacere studuerimus,
frustra procumbimus ad orandum.
Nimium impudens est,
qui uel una in re offendere non cessat,
et ab eo quem offendit, orat gratiam.
orationem.
Et non obsistas mihi,
quia non exaudiam te.
Timeant itaque horum uerborum sententiam,
qui in peccato persistere non timent.
Quod si in scelere perseueraturum aliquem constaret,
nemo fidelis pro salute illius orare auderet,
nisi sibi licere arroganter crederet,
quod non licuit prophetę.
Nos uero ideo etiam pro obstinatissimis rogamus,
quia nescii futurorum speramus ad poenitentiam redituros.
Certum est tamen cassas uanas-que esse preces,
per quas aliis id postulatur,
quod non merentur accipere.
infensi sunt.
Audi, quid pręcipiat Dominus:
Si offers, inquit, munus tuum ad altare
et ibi recordatus fueris, quia frater tuus habet aliquid aduersum te,
relinque ibi munus tuum
et uade prius reconciliari fratri tuo,
et tunc ueniens offeres munus tuum.
Quamobrem, nisi remiseris omnem offensam,
nisi reconciliatus fueris,
nisi eum etiam, qui aduersum te indignatur, quantum potes, placaueris,
curam non solum tuę,
sed etiam alienę salutis gerens,
non poteris munus orationis offerre Deo.
Non enim exaudiet te,
nisi charitatem, quam omnibus
quid pręcipiat Dominus:
Si offers, inquit, munus tuum ad altare
et ibi recordatus fueris, quia frater tuus habet aliquid aduersum te,
relinque ibi munus tuum
et uade prius reconciliari fratri tuo,
et tunc ueniens offeres munus tuum.
Quamobrem, nisi remiseris omnem offensam,
nisi reconciliatus fueris,
nisi eum etiam, qui aduersum te indignatur, quantum potes, placaueris,
curam non solum tuę,
sed etiam alienę salutis gerens,
non poteris munus orationis offerre Deo.
Non enim exaudiet te,
nisi charitatem, quam omnibus debes, uiderit in te.
offers, inquit, munus tuum ad altare
et ibi recordatus fueris, quia frater tuus habet aliquid aduersum te,
relinque ibi munus tuum
et uade prius reconciliari fratri tuo,
et tunc ueniens offeres munus tuum.
Quamobrem, nisi remiseris omnem offensam,
nisi reconciliatus fueris,
nisi eum etiam, qui aduersum te indignatur, quantum potes, placaueris,
curam non solum tuę,
sed etiam alienę salutis gerens,
non poteris munus orationis offerre Deo.
Non enim exaudiet te,
nisi charitatem, quam omnibus debes, uiderit in te.
munus tuum.
Quamobrem, nisi remiseris omnem offensam,
nisi reconciliatus fueris,
nisi eum etiam, qui aduersum te indignatur, quantum potes, placaueris,
curam non solum tuę,
sed etiam alienę salutis gerens,
non poteris munus orationis offerre Deo.
Non enim exaudiet te,
nisi charitatem, quam omnibus debes, uiderit in te.
Illius quoque reproba in primis habetur oratio,
qui, quicquid petierit, non eo tendit, ut Deo placeat.
Nam siue pro corporis
facit opus Domini fraudulenter!
Cum ergo hic quoque fraudulenter agat,
qui orandi studium,
ad laudem Dei institutum,
ad suam uertere nititur,
erit utique maledictus |
et dum uulgi plausum captat,
uideri, non esse sanctus cupiens,
nisi poenitentiam egerit,
non effugiet poenam.
dicente Propheta:
Deus dissipauit ossa eorum,
qui hominibus placent.
Pręterea neque eorum ad impetrandam gratiam proficit oratio,
qui quanuis benefecerint,
iactanter tamen facta sua
Eratis aliquando tenebrę,
nunc autem lux in Domino |
Vt filii lucis ambulate.
Vnde idem peccatorem ad poenitentiam solicitat dicens:
Surge, qui dormis,
et exurge a mortuis,
et illuminabit te Christus.
Cęterum nisi prorsus omnium,
quę turpiter et inique perpetrauimus,
nos poenituerit,
lux ista in nobis locum non habebit.
Non potest fulgere dies quamdiu pars aliqua noctis remanet
neque syncerum esse triticum, donec a minutissimis etiam paleolis et
imputent, quę nulla est,
sed sibi qui Deum offenderunt.
Et si in integrum restitui cupiunt,
poenitentiam agant,
delinquentes corripiant,
iustitiam seruent.
Deus irasci desinet,
si illi quibus nunc irascitur,
correcti sanctius uiuere incipient;
alioquin penitus delendi,
nisi se corrigant.
Pharao. Nabuchodo.
Id testantur duorum regum diuersi exitus, pharaonis et Nabuchodonosor.
alter toties flagellatus duritiam cordis non dimisit.
ideo-que cum toto
Christi passio sub maledicto uenundatos non redemisset.
Lauantur itaque in sanguine Agni,
qui in Christum credentes eius misericordiam poenitendo et sperando
implorant |
et eodem miserante |
bonum quod cupiunt,
consequuntur.
Neque enim nisi fideles forent,
quos peccasse poenitet,
per portam, id est, per ipsum qui ait:
Ego sum ostium ouium,
ciuitatem illam patriam beatorum perpetuam atque perennem ingredi potuissent.
Quanta conferat nobis
Qvalem oporteat esse poenitentiam
Caput XII
Ex arbitrii uoluntate proficiscatur oportet,
quicquid operis uel poenam meretur uel pręmium.
Poenitentia igitur nisi uoluntaria fuerit,
Dei aduersus peccatorem iram placare non poterit.
Libertas ista in illa duorum filiorum parabola manifesta apparet,
qui a patre iussi,
ut uineam cultum irent,
alter negauit se iturum,
et poenitentia motus iuit.
alter iubenti quidem assensit,
sed mutato
cernuus orat |
indignum-que se iudicat in cęlum suspicere,
Christo testante rediit iustificatus,
cęli ciuis futurus,
qui peccati seruus fuerat.
Sed si ne iustus quidem,
nisi se humiliauerit exaudietur ,
quanto minus peccator ueniam impetrare poterit,
nisi simul et poeniteat et humilietur?
Hoc ipsum Dominus a nobis exigens clamat:
quia angusta porta et arcta uia est,
quę ducit ad uitam.
Quod si per uiam istam sanctos ac pios homines cęlum ascendisse
credimus,
quomodo qui peccarunt id assequi posse
sperant,
nisi et ipsi per eam incesserint?
Iob iustus nullius mortiferi delicti conscius |
et qui summi Dei uerbis laudatus fuerat,
pręter illa quę ad patientię probationem pertulit:
contriuisti,
quo excideris cogita |
et uel in fine de regione longinqua incipe
redire ad patrem quem reliquisti.
Difficile est inquis ab usitatis desistere |
et pellem iam inueteratam serpentis more cum noua commutare.
Sed nisi de Iudea transieris ad Galileam,
Domini resurgentis gloriam uidere non poteris.
Tametsi hoc tibi difficillimum sit,
incipe tamen,
tenta,
experire |
quanto magis tardas,
tanto rem factu difficiliorem reddes.
Neque enim
resurgentis gloriam uidere non poteris.
Tametsi hoc tibi difficillimum sit,
incipe tamen,
tenta,
experire |
quanto magis tardas,
tanto rem factu difficiliorem reddes.
Neque enim ad hanc difficultatem,
quam causaris,
nisi per moras dilationes-que conuersionis descendisti.
quo longius abieris,
durius erit reuerti.
oneri quotidie addendo,
nisi rursum de illo demere incipias,
grauitate crescente opprimeris.
Quamdiu ergo poenitentiam agere cunctaris,
in dies deterior euadas necesse est.
incipe tamen,
tenta,
experire |
quanto magis tardas,
tanto rem factu difficiliorem reddes.
Neque enim ad hanc difficultatem,
quam causaris,
nisi per moras dilationes-que conuersionis descendisti.
quo longius abieris,
durius erit reuerti.
oneri quotidie addendo,
nisi rursum de illo demere incipias,
grauitate crescente opprimeris.
Quamdiu ergo poenitentiam agere cunctaris,
in dies deterior euadas necesse est.
Iesu autem recedente de templo corporis tui
(templum enim Dei eras,
dum innocenter uiueres)
Monstrata hactenus remedia si parum proficiunt,
nunc demum minis tecum et terroribus
(nequid intentatum relinquatur)
agam.
Quid est quod uiuis,
cum morte magis dignus sis,
nisi quia Domino miserante expectaris ut melius uiuas?
quod si ultra obstinatus esse pergis,
cum ficu infructuosa succideris,
ne terram occupes.
succideris inquam et in ignem mitteris et ardebis |
palmitis instar de uite abscisi atque
|
et ponam eam desertam;
non putabitur et non fodietur;
et ascendent super eam uepres et spinę;
et nubibus mandabo ne pluant super
eam .
Sub hac uineę metaphora tibi sermo texitur o peccator |
Nisi enim in tempore poenitentiam egeris,
postea iusto Dei iudicio |
auferetur a te angelorum custodia et demonibus eris in predam.
tolletur sperandi auxilii expectatio |
et angustiis oppressus cruciaberis.
omni-que ope destitutus |
nec poenitentię falce
Nonne ille quoque qui dicebat:
Iniquitates meę supergressę sunt caput meum,
et sicut onus graue grauatę sunt super me,
precatus est dicens:
Domine ne in furore tuo arguas me |
neque in ira tua corripias me.
haud ita orasset |
nisi spem haberet impetrandi quod orabat.
sperauit et orauit et uoti compos factus est.
Nonne etiam Hierosolymę urbi grauissimum idolatrię crimen exprobrans
Deus
Dei implorando,
ipso fauente de seruitutis iugo liberati atque ad patrium solum
postliminio reuersi,
instaurata ciuitate templo-que errecto sortis pristinę statu frui coepere.
Iam ergo uides
(nisi adeo cęcus es |
ut nihil ueri uideas)
quia nulla est prorsus tanta delicti
alicuius magnitudo,
tanta grauitas,
quam Dei misericordia a poenitentibus requisita non minuat,
non eleuet,
non denique ad nihilum redigat.
delicti
alicuius magnitudo,
tanta grauitas,
quam Dei misericordia a poenitentibus requisita non minuat,
non eleuet,
non denique ad nihilum redigat.
Soli hanc consequi nequeunt,
qui de ipsa desperant.
Licet igitur te peccasse poeniteat,
nisi etiam peccati ueniam desperasse
poenituerit,
cum impoenitentibus computaberis.
Quamobrem festina deponere dementiam istam animi,
ut flagitii tui magnitudine diuinę clementię immensitatem putes
inferiorem.
Siquis conuerti fecerit peccatorem ab errore uię suę,
saluat animam eius et operit multitudinem peccatorum.
et siqua alia sunt per quę remitti crimen dicatur,
non ideo poenitentię confessionis-que sacramentum excludi putes |
nec sine ipso te saluandum credas,
si talia feceris.
nisi enim te peccasse poenituerit,
nihil ista proderunt.
Peccato Deus offenditur |
quod si pro peccato quo Deum offendisti,
non doleas,
cares charitate,
sine qua teste Paulo apostolo,
in quo Christus locutus est |
nec corpus tradere ut ardeat,
nec facultates in cibos pauperum
peccando pręuaricati sumus diuina mandata |
et cum certa emendandi |
satisfaciendi-que destinatione
singula quęque,
quibus offendimus,
confiteamur.
Alioquin ne illa quidem quę benefacimus,
proderunt ad beatitudinem consequendam,
nisi de malis quę commisimus tristemur |
eadem-que sacerdoti indicemus,
ut uolentes moneat,
ut sustinere paratos castiget |
mulcta-que pro delictis, quę sibi aptior uidebitur, imposita |
mundos puros-que restituat, Ecclesię Deo-que
Etenim suis finibus circumscriptus est intellectus noster,
tuę autem potentię,
tuę sapientię nullus est finis,
nulla circumscriptio:
omnem numerum,
omnem excedit modum.
Stultus est igitur,
qui tanti mysterii altitudinem se deprehendisse putet,
nisi ipse reueles,
ipse aperias,
ipse illum tam signularis intelligentię efficias capacem.
Nos interim non ideo credimus panem et uinum in substantiam tui
corporis et sanguinis transmutari,
quia et uxor Loth uersa sit in statuam salis |
et
Vocabo frumentum et multiplicabo illud,
et non ponam uobis famem.
Et ab Osee:
Conuertentur sedentes in umbra eius;
uiuent tritico |
et germinabunt quasi uinea;
memoriale eius sicut uinum Libani.
Et a Zacharia:
Quid enim bonum eius est |
et quid pulchrum eius,
nisi frumentum electorum et uinum germinans
uirgines?
Et a Malachia:
In omni loco sacrificatur et offertur nomini meo oblatio munda,
quia magnum nomen meum in gentibus, dicit Dominus exercituum.
Figurę
in amorem tuum insinuari cupientes.
tu quippe das escam esurientibus,
ut dulcedine charitatis tuę satientur quam esuriunt.
Accedimus cum continentię castitatis-que proposito.
Nam si non licuit Dauidi et iis qui cum illo
erant,
edere de panibus sanctificatis,
nisi cum se a consuetudine mulierum
expiassent,
quanto continentiorem esse oportet eum,
qui castum corpus tuum,
de casta sumptum Virgine et tibi unitum,
esurus accedit?
Et si de hostia pacificorum uesci iubetur
siquis manducauerit ex hoc pane,
uiuet in ęternum.
Et panis quem ego dabo,
caro mea est pro mundi uita.
Nihil est Domine tua ista oblatione melius,
nihil pulchrius,
nihil dulcius,
nihil iocundius.
Quid est bonum eius, inquit Zacharias,
et quid pulchrum eius,
nisi frumentum electorum
et uinum germinans uirgines?
Bonus et pulcher es,
non reprobis sed electis et fidei uirginitatem consecutis,
non hereticis a sponsa tua Ecclesia alienatis atque fornicantibus.
Tui pręterea sacramenti dulcedo
tibi gratias benignissime Domine pro tam immenso munere agemus?
quę pręconia,
quas laudes persoluemus?
Nihil aliud a nobis exigere uideris |
quam ne polluto ore tua dona contaminemus.
At hoc etiam nisi te imbecillitatem nostram adiuuante pręstare
nequimus.
Tu ipse igitur qui tam liberaliter ad epulas tuas nos inuitas,
da ut semper ad illas digni ueniamus |
ut-que tua carne ac tuo sanguine cum quanta conuenit mentis et
corporis puritate
indigne,
reus erit corporis et sanguinis Domini.
Probet autem seipsum homo,
et sic de pane illo edat |
et de calice bibat.
Qui enim manducat et bibit indigne,
iudicium sibi manducat et bibit |
non diiudicans corpus Domini .
Quid est reum esse corporis et sanguinis Domini |
nisi illis fieri similem,
qui Saluatorem contumeliis affectum crucifixerunt?
Verbis illi petulantibus insultabant,
tu gustu temerario offendis;
flagellis illi percutiebant,
tu manibus immundis contrectando uiolas;
tradentis me, mecum est in mensa.
et vę homini illi per quem Filius hominis tradetur ?
Tradidit illum Iudas impiis Iudeis,
tu eundem tradis tibi impuro.
Hanc ob rem nisi te correxeris |
poenitentiam-que egeris |
ac pro tanta tua temeritate fleueris,
acerbissimas quidem et nullo fine concludendas in inferno poenas dabis.
Sic enim in Leuitico scribitur:
Anima polluta,
quę ederit de carnibus hostię pacificorum,
quę oblata est Domino,
peribit
abstinere |
quam operam dare ac moliri |
ut digni accedant.
Timent scilicet Domino communicare,
et eiusdem minas imperterrita aure excipiunt.
Ait enim:
manducaueritis carnem Filii hominis |
et sanguinem eius biberitis,
non habebitis uitam in uobis.
Verentur itaque diuinis libamentis uesci,
et in peccato perseuerando Deum offendere non uerentur.
Communicare quidem non debent,
nisi rite atque ordine pręparentur |
sed pręparari ita eos oportet,
ut communicatione digni habeantur.
Alioquin et indigne accedens perit propter temeritatem |
et accedere nolens damnatur |
propter sese corrigendi negligentiam.
Quid enim prodest Christum
Noli adhuc aquam bibere inquit,
propter stomachum tuum et frequentes tuas infirmitates,
sed modico uino utere.
hoc est,
non multo ad luxuriam,
sed modico et aqua diluto ad languidi corporis iuuamentum.
Nemo tamen nefas putet |
uel carnibus uesci extra ieiunium,
nisi uotum obstet,
ne in Hebionitarum incidat heresim.
uel etiam ieiunando uini usum damnet,
ne ipse cum Taciano Encratidarum autore damnandus iudicetur.
Nam Dominus et Saluator noster his usus est,
ut euangelistę testantur,
et in Chana Galileę ad nuptias |
et in Hierosolymis
autore damnandus iudicetur.
Nam Dominus et Saluator noster his usus est,
ut euangelistę testantur,
et in Chana Galileę ad nuptias |
et in Hierosolymis quando Pascha cum discipulis celebrauit.
In quo ostendere uoluit |
nullum crimen esse siquis his utatur,
nisi cum Ecclesię interdictum |
uel uoluntarium impediat uotum.
Quisquis ergo aut carnis usu |
aut uini potu |
aut utro-que sponte se abdicat,
non quia non liceat his uti hoc agat,
sed quia iuuat |
pro peccato
re atque opere nunciaret,
frumentum,
ordeum,
fabam,
lentem,
milium,
uitiam |
per dies centum quadraginta comedere iubetur |
et aquam potare.
At nos fabam ipsam respuimus tanquam Pythagorę, non Christi discipuli.
nos triticum nisi in similaginem redactum fastidimus |
et uina delicatiora conquirimus |
nulla in parte sanctis prophetis istis
comparandi.
Sed etiam Ioannes plus quam propheta,
in matris adhuc aluo sanctificatus,
non
patrem Deum,
unum caput Christum,
unum corpus Ecclesiam.
Hoc igitur erit ieiunium electum,
pium,
fidele,
sanctum.
de quo etiam Iohel propheta dixit:
Sanctificate ieiunium.
Non enim sufficit cibi abstinentia,
nisi et a peccatis abstineamus |
et piis actionibus exerceamur |
nos-que in omnibus fidei synceritate sanctificemus.
Cauendum quoque est ne ieiuni contemnamus non ieiunantes,
fortasse innocentiores absque ieiunio
Et Iudas Machabeus ingentes gentilium exercitus post triduanum ieiunium parua manu aggressus profligauit.
Pręterea Christus Dominus per dies quadraginta nihil gustando diaboli tentamenta uicit.
Et cum demoniacum surdum ac mutum curasset:
Hoc demonium inquit non eiicitur,
nisi in ieiunio et oratione.
Prodigus filius,
qui bona scortando luxuriando-que abligurierat,
tunc ad patrem flagitii sui poenitens rediit,
cum esurire coepisset.
Deus Iudeis placari paratus, per Iohelem clamabat:
Conuertimini ad
uentri suo quam Deo nostro malunt obedire,
deus eorum uenter est.
quod hic suadet id sequuntur,
quod autem Deus noster iubet contemnunt.
neque eos pudet gulę suę fieri mancipia,
cuius dominos esse conuenerat.
Quid tandem,
impune-ne id sibi futurum sperant,
quod nulla re impediti nisi gulę uitio,
ieiunare ne iussi quidem uolunt?
Sed si uiro Dei misso in Bethel,
cui mandatum fuerat,
nequid ibi gustaret,
donec redisset,
semel pręterisse mandatum non fuit impune |
quomodo hi non
risum moueret.
Loth autem inebriatus incestum commisit |
et de filiarum concubitu liberos suscepit,
ignarus quęnam essent illę cum quibus concumberet,
neque fortasse quid ageret.
cum inter dementem et ebrium nullum discrimen sit,
nisi quod alter altero facilius curetur.
Tutius est autem secretum aliquod committere stulto quam ebrioso.
neuter scit arcanum cęlare,
stulti tamen uerbis nemo adhibet fidem,
ebrio magis creditur.
Ad hęc inter compotantes
contumeliam,
iudicium deserit.
Cui sententię congruit,
quod in Osee propheta legitur:
Fornicatio et uinum et ebrietas auferunt cor.
Cum autem sola ratione distemus a brutis,
ea sublata,
quid reliquum est,
nisi ut bestiis annumeremur |
et amisso corde |
uecordes excordes-que id est dementes dicamur et simus.
Teterrimum est in uita talem notam pati,
sed longe infelicius uita mox defunctos ad ęterna destinari supplicia.
Apostolus enim ad
estis,
quia esurietis.
De perseverantia virtvtvm.
Caput XXVI
Cum autem omnis capessendarum uirtutum labor in cassum cederet,
nisi ei pręsidio perseuerantia foret,
hoc ueluti opportuno dictarum dicendarum-que rerum loco eam inserere
operęprecium erit.
ut qui hactenus digne laudabiliter-que uersati sunt,
intelligant neque deinceps sibi cessandum,
donec ad finem usque peruentum fuerit.
9
Omnes quidem currunt,
sed unus accipit brauium.
Sic currite ut comprehendatis.
Frustra enim prępeti fertur cursu,
qui antequam metam attingat,
uictus lassitudine subsistit.
Frustra bene coepimus,
nisi et bene finierimus.
Naufragium patiatur necesse est,
qui quanuis recto cursu suis-que uentis diu nauigarit,
ante cum ipsa naui in Syrtibus uel in latentibus hęsit saxis |
quam ad portum est perductus.
postremo neque fabri neque arhitecti |
neque cuiusquam artificis opus,
nisi
nisi et bene finierimus.
Naufragium patiatur necesse est,
qui quanuis recto cursu suis-que uentis diu nauigarit,
ante cum ipsa naui in Syrtibus uel in latentibus hęsit saxis |
quam ad portum est perductus.
postremo neque fabri neque arhitecti |
neque cuiusquam artificis opus,
nisi cum perfectum fuerit,
iure ac merito laudari potest.
tunc demum de illo probe prudenter-que iudicatur,
cum iam omni ex parte cernitur absolutum.
Ita neque nobis proderunt sanctioris uitę initia,
si coeptis non responderit finis.
si
sui Christi Domini confidit,
nobis exponat ac prędicet:
Reddet inquit ei bonum et non malum.
Qui enim Deum timet |
qui-que beneficiorum eius est memor,
ne ingratitudinis arguatur,
pro bono reddit bonum.
Et quoniam non est satis uel diu reddidisse,
nisi semper reddas,
continuo subiunxit:
Omnibus diebus uitę suę.
Vis nosse talis animę quę sit merces?
Non extinguetur inquit in nocte lucerna eius|
non timebit a frigoribus niuis.
fortitudo et decor indumentum eius,
et ridebit in
beatitudinem consequantur,
psalmista sub eadem uerborum metaphora testatus est,
cum ait:
et prudentiam hoc differi ,
quod prudentia tantum circa humana sit.
Hęc igitur quę proprie sapientia dicitur late se effundit,
utranque scientiam continet.
neque scire tantum contenta est,
nisi etiam secundum scientię suę pręcepta mores uitam-que composuerit.
Nam siquis philosophiam omnem didicerit |
et non perinde ac illa pręcipit uiuat,
doctum equidem confitebor,
sapientem negabo.
Non cadit uitium in sapiente,
omnem didicerit |
et non perinde ac illa pręcipit uiuat,
doctum equidem confitebor,
sapientem negabo.
Non cadit uitium in sapiente,
cuius propria est uirtus.
In hoc fere omnes conueniunt,
ut dici sapiens non debeat,
nisi qui cunctis pręcellat animi bonis |
et tam scientia sit instructus quam probitate.
Philosophi
Summum itaque bonum expetentibus,
quod semper inquirendo philosophi inuenire nunquam potuerunt,
opus erit eam discere doctrinam,
quę a Deo nobis non ab
iuxta illud:
splendor firmamenti:
et qui ad iustitiam erudiunt multos,
quasi stellę in perpetuas ęternitates. .
Quid est autem scientia |
nisi perfecta ueri falsi-que dignoscendi ratio?
Quę cum propria Dei sit,
illa quę ab hominibus est,
nisi cum diuina conueniat,
opinio magis dici debet quam scientia.
Falli,
decipi,
errare hominis est.
In Deo ista non cadunt.
Facessant igitur a nobis fallaciosę stropharum argutię enthymemata-que
sacrificium,
et scientiam Dei plus quam holocaustum. .
Hanc ipsam autem Dei scientiam a se peti iubet,
cum ait:
Siquis sitit, ueniat ad me et bibat. .
et:
Ego sum ostium, inquit,
per me siquis introierit saluabitur. .
Non est itaque aditus ad beatitudinem |
nisi per scientiam diuinitus nobis traditam.
Cęterę omnes scientię uanę sunt.
nemo enim per illas efficitur beatus.
qui-que ipsis nititur,
hominum opinionibus pendet |
et certam uitę uiam prorsus
ignorat.
omnes scientię uanę sunt.
nemo enim per illas efficitur beatus.
qui-que ipsis nititur,
hominum opinionibus pendet |
et certam uitę uiam prorsus
ignorat.
Quis enim nouit Filium nisi Pater |
uel Patrem nisi Filius |
et cui uoluerit Filius reuelare?
Vnde et Petro Christum confitenti idem respondit:
Beatus es Simon Bar Iona,
quia caro et sanguis non reuelauit tibi,
sed Pater meus qui in cęlis est.
Decuit autem,
ut qui homini quem formauit,
sunt.
nemo enim per illas efficitur beatus.
qui-que ipsis nititur,
hominum opinionibus pendet |
et certam uitę uiam prorsus
ignorat.
Quis enim nouit Filium nisi Pater |
uel Patrem nisi Filius |
et cui uoluerit Filius reuelare?
Vnde et Petro Christum confitenti idem respondit:
Beatus es Simon Bar Iona,
quia caro et sanguis non reuelauit tibi,
sed Pater meus qui in cęlis est.
Decuit autem,
ut qui homini quem formauit,
beatitudinem dare decreuerat,
In cassum igitur laborarunt omnes philosophorum scholę,
omnes mundi sapientes,
ut ueram de Deo scientiam per se ipsi inuenirent,
si non alius quam Deus debuit illam homini monstrare,
sicut et fecit.
Sed non est satis eam didicisse |
nisi quę pręcipiuntur fecerimus,
beati esse non possumus.
Neque enim uiam qua ad cęlum itur,
nosse,
sed cum noueris,
per eam ingredi sapientis est.
Quin immo, tanto nequius peccat,
quanto
natum intelligit |
et caduca bona contemnit dum ęterna obtinere festinat.
Itaque cęlo ęquatur et terra superior est animus sapientis,
in contemplatione diuinorum assiduus |
humana-que transcendens.
Nihil aliud illi curę est,
nisi ut Deo placeat:
quicquid agit,
ad hunc unum finem dirigit,
ut Deo frui possit.
Qvod sapientia donvm dei sit, et vera sapientia Christvm imitari.
Caput V
quę enim societas luci cum tenebris?
Christo cum Belial?
Ideo est scriptum:
in Domino glorietur.
Quis enim hominum comparandę uerę beatitudinis rationem potuit per se
cognoscere,
si hoc solius Dei erat docere,
cuius solius fuit ipsam beatitudinem tribuere.
Quę Dei sunt, inquit, nemo cognouit |
nisi Spiritus Dei.
nos autem non spiritum huius mundi accepimus,
sed Spiritum qui ex Deo est,
ut sciamus quę a Deo donata sunt nobis.
quę et loquimur non in doctis humanę sapientię uerbis,
sed in doctrina Spiritus, spiritalibus spiritalia comparantes. .
denique post multa de Deo
apud Deum sapiens esse desyderat.
Fuit et alia inter gentiles sapientia,
ueri quidem inquirendi supra quam dici queat
studiosa,
sed plane inanis cassi-que laboris,
cum inuestigare illud nequaquam potuerit,
quod nisi Deo monstrante scire nemo poterat.
Ista autem erat philosophorum professio circa ipsam hominis
beatitudinem uarie sentientium (ut diximus) atque delirantium.
cum non in cęlo sed in terra illam constituerent,
quęrentes ubi non erat |
et ubi
ait:
Defecerunt scrutantes scrutinio.
His nonnulli quoque ex nostris mihi similes uidentur,
quibus non est satis nosse quomodo ueram perfectam-que beatitudinem
assequi possint,
sed altiora se indagare conantur |
et ea quidem quę nisi fides teneat,
ratio non explicat,
curiosius perscrutari solent.
Vnde fit,
ut plerunque ab eo etiam quod recte didicerant aberrent |
et dum Christum se tenere putant,
de manibus elapsum non animaduertant.
exinde futurorum diuinationibus
scatet,
philosophia sapientię studio gloriatur,
cum causas rerum naturam-que conquisierit.
Sed cum nulla doctrinarum istarum qui hominis finis sit recte uere-que
iudicare uideatur,
nemini discendas dicerem nisi aliqua in parte diuinę quoque sapientię
scientiam adiuuarent.
Operęprecium erit igitur de his tantum capere quantum fideli
institutioni conuenire constabit,
cętera ne noceant respuere.
aut enim superflua sunt |
aut fini nostro
et docendo non aliquid discat?
et quod didicit non confirmet?
cum de memoria facile labi soleat et exciderit ,
quicquid relinquitur irrepetitum?
Ita fit,
ut ipse quoque dediscas,
nisi docueris.
Doce igitur ut doctior sis |
aut saltem ne obliuioni tradas quod didicisti.
Immo quę potissima alios docendi causa esse debet,
doce ut beatior sis.
quandoquidem,
quas per aera uolitantes cernimus.
Magnarum autem uirium esse illos ostendit |
principatum et potestatem et regimen eis attribuens.
non hoc tamen in omnes homines,
sed in illos duntaxat,
qui tenebrę sunt.
In illos uero qui lux sunt,
ius nullum habent,
nisi tentandi incitandi-que ad peccandum,
ut et ipsi relicto bene agendi lumine malignę actionis tenebras
diligere incipiant,
et cum id fecerint,
tunc etiam ipsis dominentur ac pręsint.
Aequum est enim ut qui ab innocentia recedendo sub potestate Dei esse
noluerit,
diaboli subdatur
uim significare uidentur.
et elephas quidem demones aerios designat,
cętus aqueos.
Nam in utroque elemento habitare feruntur.
Nemo itaque mortalium tantę uirtutis est |
tantę-que constantię,
qui eorum uiribus ualeret resistere,
nisi ut ualeamus Deus pręstaret,
coercens illorum robur |
et nostram simul adiuuans imbecillitatem.
Stultus est igitur,
qui non totam resistendi spem atque uincendi in Deo posuerit.
Sit ille
Sedet in insidiis in occultis,
ut interficiat pauperem dum attrahit eum.
De Leuiathan idem fere aliis uerbis prędicatur |
et uis naturę demoniacę exprimitur,
supra modum potens atque uersuta.
quę utique cuncta humana subuerteret,
nisi freno arbitrii diuini compesceretur.
Salomon uocat in Prouerbiis:
Sanguisugę, inquit, duę sunt filię |
dicentes: Affer affer.
Quę sunt istę filię,
quę quantumuis afferas non satiantur ,
nisi libido et auaritia?
quibus qui illaqueatus fuerit,
ei diabolus erit uere sanguisuga |
exhauriens eius sanguinem per concupiscentiam |
et spiritum per concupiscentię adimpletionem,
ut corpori simul animę-que noceat.
Serpens. Scorpio
est Exterminans.
Extorres enim a cęlesti patria facit,
qui suę consentiunt tentationi.
Quis unquam tam terribilium bestiarum,
tam malignorum spirituum |
uel sęuitias uel dolos posset euadere,
nisi periclitantibus Dominus opem afferret,
nisi furorem eorum uis diuina cohiberet
astum-que reprimeret?
De nominibvs demonvm pvblicae dignitatis.
Caput XIII
Extorres enim a cęlesti patria facit,
qui suę consentiunt tentationi.
Quis unquam tam terribilium bestiarum,
tam malignorum spirituum |
uel sęuitias uel dolos posset euadere,
nisi periclitantibus Dominus opem afferret,
nisi furorem eorum uis diuina cohiberet
astum-que reprimeret?
De nominibvs demonvm pvblicae dignitatis.
Caput XIII
Et hęc quidem a brutis animalibus
fuit prędictum:
A facie Domini pauebit Assur, uirga,
hoc est, cruce Domini percussus .
Vrbs autem eius cui dominabatur,
gentiles erant.
quę tunc quidem concremata est igni,
cum gentiles ad Christum conuersi.
Ignem, inquit, ueni mittere in terram,
et quid uolo nisi ut ardeat?
Nabuchodonosor
Hic idem diabolus Nabuchodonosor est rex Babylonis.
Nabuchodonosor |
sedens in angustia agnita exponitur.
Diabolus enim creatori suo rebellis,
quanuis agnoscat errorem suum,
qua tamen
tamen uiribus ciuitatem capere nequiuit,
donec rex Ioachin, id est, rationalis animę pars ultro se illi tradidit.
Captus igitur Ioachin iste,
quia capi uoluit,
de Hierusalem transfertur in Babylonem,
de uirtutibus ad uitia.
Itaque nisi nostra sponte manum dederimus diabolo |
et eius malignę suggestioni consenserimus,
oppugnare quidem arcem animę nostrę poterit,
expugnare non poterit.
Et hęc sane sunt publicę potestatis magis insignia nomina,
quibus
Primogenita Aegypti sunt demones inter omnes nequitia primi,
dicente Domino:
Meum est omne primogenitum.
ex quo percussi primogenitos in terra Aegypti,
sanctificaui mihi quicquid primum nascitur in Israhel.
Certe nisi Dominus noster Iesus Christus primogenitos Aegypti percussisset,
principatus (ut Apostolus ait) et potestates aduersas traducens
et triumphans in cruce,
sanctificatio eius,
qui est primogenitus omnis creaturę,
ad nos peruenire minime potuisset.
Qui ergo non uult cum
a rebus inanimatis sortitus est.
Nam et gladium et clypeum appellatum in Sacris litteris apparet |
In Ezechiele:
Gladius exacutus et limatus ut cędat uictimas.
Et paulo post:
Veniat, inquit, gladius regis Babylonis.
Hoc gladio impios concidendos minatur Dominus,
nisi corrigantur.
In Naum propheta dicitur:
Clypeus fortium eius ignitus .
Iste ignitus clypeus homines urget in libidinem,
ut per stupra adulteria-que traductos mactet gladius exacutus.
Turpis enim uoluptatis finis est interitus.
breuissimum est
genus perquirere ociosi sit,
hic ille est,
cui nomina mille,
mille nocendi artes.
Cuius uiribus quis resistet?
cuius insidias quis euitabit?
nisi qui fidei spei-que et reliquarum uirtutum armis munitus fuerit.
et cum aduersario congressurus uincendi fiduciam non in se,
sed in Deo habuerit.
Hęc de nominibus |
nunc reliqua distinctius dispositius-que consideranda sunt.
colluctatio aduersus carnem et sanguinem,
sed aduersus principatus,
aduersus potestates,
aduersus rectores tenebrarum harum,
aduersus spiritalia nequitię in cęlestibus.
Quomodo enim fortissimi athletę uirtus probaretur,
nisi ipse contra fortissimos dimicaret?
Nobis uero ut minus perfectis ex diuina dispensatione minor incumbit
lucta.
Adhuc enim et aduersus carnem pugnamus |
et demonum inferiorum insidias patimur,
quoniam nondum
Hic est ille teterrimus pharao,
qui nos uetat exire de Aegypto |
seculi-que uanitatibus renunciare |
et Moysen sequi in desertum |
ac tandem Iesu duce Promissionis Terram intrare.
Hic est leo rugiens,
qui circuit quęrens quem deuoret.
Hic est fur et latro,
qui non uenit nisi ut furetur et mactet.
hic est denique lupus rapax,
Dominico ouili semper insidians rapiens et dispergens,
et nullo unquam sanguinis haustu satiatus.
nunc promissis allicit,
nunc terret minis,
nunc assentatione blanditur,
nunc etiam uerberibus compellit.
XLI
Pax eius pax Ismahelis est,
qui Godoliam amice inuitatum
repugnare spiritus ipse per se non
sufficeret,
nisi uirtus diuina quę illum creat |
et creando infundit |
et infusum conseruat,
etiam periclitantem adiuuaret.
Quis me liberabit, inquit Apostolus,
de corpore mortis huius?
hoc est de corpore,
in quo primi parentes nostri cum non obedissent Deo mortui sunt.
respondet et ait:
comedit rubigo.
aut quid boni in illo remanere poterit,
cui uitia dominantur?
Strenuis autem et accinctis |
assidue-que contra improbę uoluptatis illecebras luctantibus tuta
sunt omnia.
Neque enim superseminantur zizania in medio tritici,
nisi cum ocio dediti dormimus |
et a custodia bonę frugis cessamus.
Atque ideo sane uigilare et orare nos iubet Dominus |
ne tentationibus succumbamus.
hoc est, diligentes esse et intentos |
et solicitos,
ne per desidiam spiritus caro,
quę ancilla esse debet,
dominari incipiat
impedimentum times.
docet manus meas ad pręlium |
et digitos meos ad bellum.
misericordia mea et refugium meum,
susceptor meus et liberator meus |
in ipso speraui;
qui subdit populum meum sub me;
id est, qui carnem meam meo seruire spiritui compellit.
Nisi enim ipse certare doceret,
ipse protegeret,
ipse liberaret,
ipse aduersarios nostros nobis subiiceret,
fragilitas nostra neque carnis passionibus
pręualere |
neque demonum laqueos euadere unquam potuisset.
Ingratus est igitur
laudemus,
cuius donum est |
et cibus quo uescimur,
et uita qua uiuimus.
Panes ordeaceos habebat cum pauit turbam.
aquam ad bibendum a Samaritana muliere petiit,
ne rudes fastidiamus cibos |
neque uina delicatiora exquiramus.
Carnem nisi in Paschate non comedit.
minutis pisciculis usus est.
Erubescant qui paupertatem professi diuitum dapibus delectantur.
Ne autem uilia contemnamus alimenta,
fel et acetum in cruce positus gustauit.
Denique beatos dicit esse esurientes,
quoniam saturabuntur.
et e contrario:
Mulieri peccatrici peccata dimisit.
et:
Non ueni inquit uocare iustos,
sed peccatores ad poenitentiam.
denique pastor bonus animam suam posuit pro ouibus suis.
et quos dilexit,
usque in finem dilexit eos.
Quia nihil prodest diu diligere,
nisi semper diligas.
et:
Sicut inquit dilexit me Pater,
ita dilexi uos.
et:
Qui diligit me,
diligetur a Patre meo.
Tunc autem et Christum diligimus |
et a Deo Patre diligimur,
cum ipsum quem peccando offendimus,
poenitendo placamus.
expers efficiare.
Quod si adhuc illi se ultro ingerunt tibi,
tu auersus cum psalmista exclama:
delectare queunt |
neque odoratum.
Propheta igitur malorum consortio refutato,
quos aditurus,
cum quibus consessurus sit,
continuo declarat dicens:
Lauabo inter innocentes manus meas,
et circumdabo altare tuum, Domine.
Quid est istud?
nisi quod idem pręcipit et ait:
Inter innocentes autem manus lauare |
est eos imitando iustitię operationibus exerceri.
Altare autem Domini circumdat,
qui sacramenta eius alta mente contemplatur |
et cęlestium meditationum fruitur iocunditate.
Sed nisi cum magis discedere curaueris ab Herode |
et illos comitari,
illis adhęrere studueris,
quorum uitę splendor et sanctimonię claritudo tibi dux esse poterit
usque ad Christum,
neque manus digne lauare |
neque altare Domini commode poteris amplecti.
ardentius quę a nobis uisa cognita-que fuere, imitabimur.
considerantes,
quam munificus,
quam benignus Dominus noster sit,
qui mira quęque operandi confert gratiam
credentibus in se ac sperantibus.
Nisi enim ille bona cuncta suppeditaret,
ad tantam sanctitatis perfectionem hominis imbecillitas nunquam peruenisset.
De pavpertate colenda.
Caput XXVII
infideles tyranni sęuiebant,
tanto mirabilius credentium numerus augebatur.
Creuit ergo Christi Ecclesia non
diuitiis,
non potentia hominum defensa,
sed sola ui diuina protecta |
et nunc seruari non poterit,
nisi opulenti fuerint |
nisi locupletes atque potentes extiterint |
qui ei pręsunt?
Quid est autem quod Propheta clamat:
augebatur.
Creuit ergo Christi Ecclesia non
diuitiis,
non potentia hominum defensa,
sed sola ui diuina protecta |
et nunc seruari non poterit,
nisi opulenti fuerint |
nisi locupletes atque potentes extiterint |
qui ei pręsunt?
Quid est autem quod Propheta clamat:
clibanum mittitur,
Deus sic uestit,
quanto magis uos modicę fidei?
Vnde ipse Deus,
ueluti non habens quorum iustius curam gerat |
quam eorum qui sibi in paupertate famulantur,
in Esaia ait:
Maxima igitur charitas est,
quam Deo debemus;
huic propinqua,
qua homines prosequendi sunt.
Deum ex toto corde tunc diligimus,
cum nihil eius dilectioni ęquamus,
sed quęcunque nobis chara sunt,
secundo loco habemus.
quod nisi pręstabimus,
Deo frui non poterimus.
Ait enim:
Isto charitatis genere dilexit Christum suum Petrus,
quando concupiuit cum illo habitare in monte,
quando uiso Iesu super aquas ambulante de naui desiliens ad illum ire contendit solus reliquis in naui residentibus |
admirantibus-que hominis audaciam nihil metuentis,
nisi cum mergi coepisset,
quando etiam ei de sua cruce prędicenti respondit:
Et si me oportuerit mori tecum,
non te negabo.
Tametsi pręstare nequiuerit quod promiserat,
promisit tamen tanquam pręstiturus .
et certe
sed Dei uirtuti confidens promisisset.
Quando pręterea Christo Domino seruis suis pedes lauanti,
indignum ratus ut Dei filius ad tantam descenderet humilitatem,
respondit:
Non lauabis mihi pedes in eternum.
Postquam tamen audiuit |
se non habiturum partem cum illo,
nisi ab eodem se lauari permitteret,
continuo mutata sententia:
Domine, inquit, non tantum pedes,
sed et manus et caput.
usque adeo expauit,
ne ab eo separaretur,
quem totis animi affectibus diligebat.
Quando etiam stans pro Domino solus aduersus armatam cohortem strinxit
et caput.
usque adeo expauit,
ne ab eo separaretur,
quem totis animi affectibus diligebat.
Quando etiam stans pro Domino solus aduersus armatam cohortem strinxit gladium |
percussit-que principis seruum,
plures forsitan percussurus donec inter multorum arma et ipse
concideret,
nisi furentis animum eiusdem Domini iussa repressissent.
Post resurrectionem quoque eius gloriosam,
cum de naui illum in littore stantem agnouisset,
non expectauit donec remigando ad terram perueniret,
sed omnis morę impatiens misit se in mare uado-que pręcurrens primus
omnium
Christum suum dilexissent,
ostenderunt perseuerantia opus esse in amando.
te tacente et mortis uitante periculum ille separetur a Christo |
iungatur-que diabolo |
et in ęternum pereat.
Mori tibi multo magis expedit,
ne frater tuus in Tartarum corruat |
quam uiuere |
et ei in tanto animę periculo fluctuanti non succurrisse.
Quod nisi ita affectus erga proximum tuum fueris,
pręceptum (ut ego reor) non implesti charitatis.
Quomodo enim alterum diligis sicut teipsum,
si tibi parcis |
et illum perire permittis?
cum pręsertim patiendo pro Domino et te et illum saluare possis |
et una cum illo ad martyrii coronam
pascere esurientes,
potare sitientes,
inuisere infirmos,
suscipere peregrinos,
tegere nudos,
redimere captiuos |
et funerare defunctos.
Atque hęc fere sunt charitatis pietatis-que officia lucis ęternę mercede compensanda,
nisi forte aliquo inanis iactantię fumo infecta fuerint atque obscurata.
de quibus singulis erit suo loco disserendum.
Interim autem etiam inimicos amare a Domino discamus.
De charitate erga inimicos.
Caput
Opus Dei odit,
qui hominem odit.
quomodo autem potest Deum diligere,
qui id quod ab illo factum est ualde bonum
non diligit?
Porro Deum nolle diligere,
qui prior dilexit nos,
quid est aliud |
nisi reprobos imitari spiritus |
et ab eo a quo conditus es,
desciscere atque alienari?
Cum ergo is qui homini male optat,
conditori eius aduersetur et diabolum sequatur,
restat ut cuius mores sequitur,
cum eodem
Odio ergo habet Deus hominis peccatum non naturam.
Ita et tu in uno homine habes alterum quod odisse debeas,
alterum quod diligere.
Plectere autem delinquentes prępositi officium est.
Inter ęquales alteri in alterum nullum ius est |
nisi commiserendi,
si deliquerit,
commonendi ne delinquat,
optandi atque orandi,
ut post delictum poenitentiam agat |
et ueniam consequatur |
et sperandę salutis gratiam quam peccando amiserat,
emendando recuperet.
Cęterum qui odit hominem,
tam inique de illo deliberat,
ut
alii poena eius territi tale aliquid committere uereantur.
Quod si dominus seruum etiam puniendo diligere debet,
quomodo tibi fas erit |
in conseruum tuum debacchari uel sęuire uelle?
Quem certe nisi corde odisse desinis,
quanuis re atque opere non offenderis,
tanti criminis reus comprobaberis,
quantum mali ei optabis.
Cuicunque enim ex odio perniciem concupieris,
eius interemptor es |
dicente Ioanne apostolo |
nemini eris iratus ad lędendum aut mali aliquid optandum.
Charitas tamen aliquando postulat ut irascamur |
et irascendo pacem illi quęramus,
qui peccando offendit.
Siquidem irasci delinquentibus ut corrigantur,
nihil est aliud |
nisi eas reuocare uelle,
ut et Deo cui peccauerunt reconcilientur |
et bonis omnibus morum sinceritate concordent.
Tunc autem pace cum aliis composita recte utimur,
cum eius finis potissimus est,
ut Deo placeamus.
tumultu |
nulla-que interpellante molestia |
animus noster ad Deum contemplandum expeditior atque liberior assurgat.
De pace animę et corporis.
Caput VII
Nisi enim ideo pacem amplectendam duxerimus,
ut uirtutibus,
ob quas Deo chariores sumus,
nemine impediente liberius incumbamus,
bono pacis abutimur.
et quod prodesse debuerat,
nocet.
Alienis a uirtute tunc plane latior peccandi campus panditur,
cum illi aduersariorum non carpuntur
et temperantibus uiris,
ut animo excolendo officiosius operam impendant,
belli impedimenta submoueri desyderemus.
Ita enim exteriore aduersario pacato ac cessante,
facilior cum isto quem assidue intra nos patimur,
erit pugna.
Quem certe nisi domuerimus,
nisi animi in quo ratio est,
ditioni subiecerimus,
nihil proderit ab illis inimicis qui foris sunt,
donata pax,
dum ab hoc qui intus est inquietamur.
Inimicus autem domesticus noster atque intestinus ipsa carnis
uiris,
ut animo excolendo officiosius operam impendant,
belli impedimenta submoueri desyderemus.
Ita enim exteriore aduersario pacato ac cessante,
facilior cum isto quem assidue intra nos patimur,
erit pugna.
Quem certe nisi domuerimus,
nisi animi in quo ratio est,
ditioni subiecerimus,
nihil proderit ab illis inimicis qui foris sunt,
donata pax,
dum ab hoc qui intus est inquietamur.
Inimicus autem domesticus noster atque intestinus ipsa carnis concupiscentia est.
assequi mereamur.
pacem,
quę nos Deo conciliat,
angelis ęquat,
sanctis copulat |
et post uictoriam in cęlo coronat.
Victoria enim opus est non compositione,
ut pacem cum corporis quoque sensibus animus habeat.
Qui quidem sensus non nisi superati quiescunt.
certare autem nolenti dominantur.
Repugnandum est igitur illis |
et si fluxa fragilia-que proposuerint,
ad ea quę ęterna sunt dirigantur.
Visus
Si uisus prouocat ut comptam uideas
Atque ita carni imperando et nunquam cedendo uincere assuesces |
et ut semper uincas,
semper time ne uincaris,
ut-que semper tutus sis,
nunquam esto securus.
Nam in carnis certamine cum sępe superior euaseris,
nisi quotidie uictam uinculis constringas,
rumpet pacem,
non stabit conuentis,
et cum frenum momorderit,
trahet te quo uolet,
ueluti sessorem effrenis et indomitus equus.
Tandiu igitur pacem cum illa habere poteris,
donec uinctam compeditam-que tenebis |
ac tanquam fugitiuum
beniuolentiam ostendit,
et in corde meditatur carnificinam.
Saul
Talis pax Saulis fuit erga Dauidem.
cui se pacatum ideo respondebat,
ut occasionem nancisceretur ipsum perimendi.
quod certe perfecisset |
nisi lanceę ictus ab eo, qui petebatur, fuisset euitatus.
Ioab
Talis pax et Ioabi in Amasam, collegam suum, fuit.
erant enim ambo Dauidici exercitus duces.
amice ac familiariter ipsum alloquendo pugione transfixit.
Ismahel
eis superueniet interitus |
sicut dolor in utero habentis,
et non effugient.
Quod si cuiquam consummato scelere
lętari contigerit,
momentanea profecto ac breuissima est cuiusque flagitii delectatio |
sed nisi poenitudo intercesserit,
dolor subsequetur perennis |
et nullo prorsus fine claudenda poenarum inquietudo.
Quoniam pro peccato quo Deus infinitus offenditur,
infinita debet esse punitio.
et ueritas obuiauerunt sibi |
iustitia et pax osculatę sunt.
De bonitate.
Caput IX
Et quoniam ex his quę diximus colligitur |
pacem prodesse omnino non posse |
nisi bonis,
nisi honestis,
nisi iustis et uirtuti sanctitati-que deditis,
opportunum uidetur de bonitate ipsa nunc disserere.
Bonum igitur id esse dicimus,
quod iustum ac honestum censetur |
quod-que ut fiat lege diuina iussum est.
sic e contrario id esse malum quod turpe,
quod
obuiauerunt sibi |
iustitia et pax osculatę sunt.
De bonitate.
Caput IX
Et quoniam ex his quę diximus colligitur |
pacem prodesse omnino non posse |
nisi bonis,
nisi honestis,
nisi iustis et uirtuti sanctitati-que deditis,
opportunum uidetur de bonitate ipsa nunc disserere.
Bonum igitur id esse dicimus,
quod iustum ac honestum censetur |
quod-que ut fiat lege diuina iussum est.
sic e contrario id esse malum quod turpe,
quod iniustum |
et a
sibi |
iustitia et pax osculatę sunt.
De bonitate.
Caput IX
Et quoniam ex his quę diximus colligitur |
pacem prodesse omnino non posse |
nisi bonis,
nisi honestis,
nisi iustis et uirtuti sanctitati-que deditis,
opportunum uidetur de bonitate ipsa nunc disserere.
Bonum igitur id esse dicimus,
quod iustum ac honestum censetur |
quod-que ut fiat lege diuina iussum est.
sic e contrario id esse malum quod turpe,
quod iniustum |
et a ratione alienum
Qui enim docuerit et fecerit sic,
magnus uocabitur in regno cęlorum.
Diuinorum scientia omnium quidem scientiarum pręstantissima est.
percepisse tamen illam nihil proderit,
nisi etiam secundum illam uiuatur.
sustinet,
se gratiam retulisse putet,
sed benefiicii plus accepisse.
Idem enim ille qui pro nobis pati uoluit,
ut nos pro sui nominis gloria sustinere possimus pręstat.
Faciamus quidem satis cum obedimus.
nulla tamen apud illum imperandi est causa,
nisi ut remuneret obedientes.
Neque enim nostro obsequio indiget Deus,
sed nos ipsius indigemus iussione.
ut cum hoc quod iussum est impleuerimus,
accipere illud quod promissum est mereamur.
tametsi
Solus tamen de sanctorum numero excidit infelix Iudas.
quia licet de scelere doleret,
de uenia tamen desperauit.
Cum igitur nemo tam perfectus sit,
quem non aliquando labi contingat,
nemo in pręsenti potest esse perfectus,
nisi pro conditione fragilitatis humanę,
secundum quam dictum est:
uictoria-que potiantur.
Iidem dona quoque sapientię et scientię accipere merentur,
Ecclesiaste dicente:
scientiam et lętitiam.
quę nequaquam consequi potuissent,
nisi a Domino diligerentur |
et apud eum in precio forent.
Vnde dictum est:
accipiet benedictionem a Domino |
et misericordiam a Deo salutari suo.
Non enim ex operibus iustitię quę fecimus
nos (ait Apostolus) sed secundum misericordiam suam saluos nos fecit.
Iustitia quidem idoneos reddit ad promerendam gratiam,
sed profecto nisi Christi Domini merita accessissent,
beatitudinis donum accipere |
nemo dignus esset.
Vnde et in psalmo est dictum:
et promissis remunerationis allicit dicens:
sedes est,
prauę cupidinis affectum sequimur.
Nihil autem nequius |
quam quos imitari debemus,
eis inuidere uelle.
accidia
Alterum leprę genus florere dicitur |
ac totum quidem corpus a capite usque ad pedes occupare |
quę tamen munda esse putatur,
nisi caro uiua apparuerit.
Hanc equidem mentis torporem esse reor |
et ad ea persoluenda quę tenemur ociositatem atque ex tedio neglectum,
quod uitium accidiam appellant.
Ea sane totum hominem possidet,
dum mollem penitus et effoeminatum reddit.
Munda
uiua apparuerit.
Hanc equidem mentis torporem esse reor |
et ad ea persoluenda quę tenemur ociositatem atque ex tedio neglectum,
quod uitium accidiam appellant.
Ea sane totum hominem possidet,
dum mollem penitus et effoeminatum reddit.
Munda autem est nisi caro uiua apparuerit,
quia uitium istud nec stultis,
in quibus ratio mortua est,
imputatur |
nec mala ualitudine affectis,
quorum bona uoluntas morbo impedita est corporis.
Auaritia
Tertia leprę species |
hulcus est in carne natum et sanatum,
et
leprę genus dicitur |
caro et cutis igne adusta et sanata,
sed et ipsa cicatricem habens albam siue ruffam
reliqua cute humiliorem,
pilorum colore mutato |
atque in cicatricis cute lepra excrescente.
Quid est lepra ista |
nisi libidinis igne succensa appetitio?
quę tunc quidem sanatur,
quando uel explet legitimo matrimonio auiditatem |
uel coercet excolendę castitatis gratia.
Sed si pristinę uoluptatis recordatio labefacere ac mutare coeperit
propositum |
nec iam
Quae mala peccato accedant.
Caput XVI
Bonus Deus bonorum autor, non malorum est.
Cum ergo ille qui cuncta fecit ualde bona,
hominem quoque bonum fecerit,
quis eum ex bono malum reddidit |
nisi uoluntas mala de libero procedens arbitrio?
Itaque idem ipse,
qui ex Deo bonus erat,
ex se factus est malus.
Integrum illi fuit |
naturam bonam,
sicut a Deo acceperat,
ita et conseruare,
sed noluit |
neque curauit.
Voluntate igitur non natura mali
bona uidentur,
in summam conuertat perniciem |
ultimum-que malorum.
Et si hoc de rebus quę uulgo bonę putantur contingat,
quid de iis quas malas esse iudicant dicemus,
cum premere coeperint uitę deprauatę uirum,
nisi futurę damnationis illas initium esse |
si modo is a peccatis in tempore non resipiscat |
flagitiis-que finem statuendo rursum uirtuti exercendę pro uiribus incumbat.
Cęterum plurima quidem ante damnationem peccatum consequi solent mala,
plurima quidem ante damnationem peccatum consequi solent mala,
quę nunc operęprecium erit referre |
quo demum constet |
pręsentis quoque mali uitandi causa non esse peccandum.
Quę dicam,
nolo ut mihi credantur,
nisi singula sanctarum autoritate Scripturarum firmata erunt.
Peccati igitur ea prima malignitas est |
inutilem facere hominem |
et neque sibi neque aliis recte consulentem.
dicitur enim in Ecclesiastico:
Quin etiam imperio pręstare,
diuitiis opibus-que pollere quid iuuat,
si quicunque mortalium peccat,
miser esse probatur?
Maiore enim sui parte,
hoc est animo miser est.
tametsi uulgi opinione,
qui nihil nisi corporis fortunę-que bona
mirari didicit,
felicissimus feratur.
In Apocalypsi angelus, id est, antistes Laodicię ecclesię gloriatur,
quod sit diues et locupletatus et nullius egens |
et tamen dicitur ei:
seruituti |
ipsum-que habeat patrem,
tanta cura diligentia-que adhiberi debet,
ut crimen quod huiusce mali causa existit,
caueatur ac uitetur.
Illis enim qui hoc contempserint |
et post peccatum ad poenitentię remedia non recurrerint,
nihil reliquum erit,
nisi ut ad suplicia nunquam finienda damnentur |
audiant-que omnium terribilium maxime expauescendam Iudicis uocem dicentis:
Ite, maledicti, in ignem ęternum,
qui paratus est diabolo et angelis eius!
hęc ergo ultima peccati
Si te tyrannus torqueat ut pecces,
omnia tormenta perferre satius est quam peccare.
si necem minetur,
mori innocentem pręstat |
quam nocentem uiuere.
Scias tamen nefarium esse mortem sibimetipsi aliquem inferre,
ut imminens peccandi periculum deuitet,
nisi Deus iusserit.
sicuti quibusdam uirginibus iussisse creditur,
quę sibi mortem consciuere,
ne ab hostibus stuprarentur.
Quarum quidem memoriam nequaquam celebraret
Ecclesia,
nisi
nisi Deus iusserit.
sicuti quibusdam uirginibus iussisse creditur,
quę sibi mortem consciuere,
ne ab hostibus stuprarentur.
Quarum quidem memoriam nequaquam celebraret
Ecclesia,
nisi miraculo reuelatum fuisset |
illas non tam prospicere sibi se perimendo |
quam Domino obedire uoluisse.
Alioquin nulli licere credimus,
quicquid futurum timetur,
sibimetipsi uitam erripere,
ne illum offendat,
cuius lex est:
Non occides.
dicente Scriptura:
dilectoribus contemptoribus-que uoluptatis.
Percurre speculatione mentis sanctorum uitam,
et si inueneris,
quod per multas tribulationes oportuit illos intrare in regnum Dei,
impossibile esse crede,
ut uoluptarii ac delicati,
nisi poenitentiam agant |
et mores mutent |
et laboribus magis |
quam ocio luxuria-que delectentur,
eo possint conscendere |
et de temporalibus deliciis repente ad ęternas transire.
De gustu
Caput XXIII
mulierem non tangere.
Nam si uenusta forma mulierem intuendo periclitatur pudicicia |
et si magis adhuc cum ea colloquendo,
quanto plus periculi imminere credis,
si post hęc neque a tactu ipso temperas?
Profecto nihil aliud restat,
nisi ut uterque inter uos excitatę consentiat cupidini |
et par amborum uoluntas ad perpetrandum illicitę coniunctionis crimen feratur.
Quod si manum cohibueris ne tangas,
tantum tibi conferet ista continentia,
ut per oculos conceptum,
per affatum auctum obscoenę cupiditatis ardorem
experto crede.
malum enim in quod ipse incidit,
alios cauere iubet ac de muliere loquens:
uixerunt uiuas?
Et cum diuersa prorsus agas,
quomodo non etiam diuersa sortieris?
Nam si illi per terrenas tribulationes cęleste regnum possederunt,
tu procul dubio post breues terrenę luxurię delicias poenam luiturus
es ęternam,
nisi poenitentiam egeris.
Mitte igitur istas,
quę te nunc oblectant uanitates,
renuncia uoluptatibus,
cuncta corporis blandimenta |
ueluti pestem quandam animę fuge |
et illa potius quę laboriosa sunt amplectere,
difficilibus
De temperantia.
Capitulum I
Ipsa igitur passionum,
quę a sensibus oriuntur,
moderatio |
temperantia dicitur.
Ea uirtus usque adeo reliquis omnibus necessaria est,
ut nisi illis comitem se pręstiterit,
continuo ad uitia dilabentur |
et uirtutis nomen naturam-que amittent.
Iustitia-que ipsa si temperantię freno non regeretur,
aut in negligentiam aut in sęuitiam desineret.
Temperantia mediocritatem seruat,
Ad nostra ueniamus.
ICXC
Ipse Dei filius Christus uirginem matrem sibi elegit,
uirgo ipse permansit,
uirginum sponsus dici uoluit.
sed neque baptizari nisi a uirgine sibi placuit |
neque matrem cum ab ea decederet nisi discipulo uirgini commendare.
Hęc autem omnia,
ut quam Deo grata esset uirginitas doceret.
cuius conseruandę matrem foeminis,
se masculis in
ueniamus.
ICXC
Ipse Dei filius Christus uirginem matrem sibi elegit,
uirgo ipse permansit,
uirginum sponsus dici uoluit.
sed neque baptizari nisi a uirgine sibi placuit |
neque matrem cum ab ea decederet nisi discipulo uirgini commendare.
Hęc autem omnia,
ut quam Deo grata esset uirginitas doceret.
cuius conseruandę matrem foeminis,
se masculis in exemplum dedit.
oleum quo totius uitę lampas illuminatur,
oleum uidelicet mandatorum Dei non comparauerant?
Nonne etiam ille ab omnibus irrideretur,
qui coronam auream capite pręferret |
et uilibus attritis-que indumentis tegeretur?
Virginitas ergo nisi imperata Domini perfecerit,
tantum abest ut cęteris fidelibus altius ascendat,
ut etiam cum ipsis qui in imo cruciantur,
computanda sit.
inter perfectionis opera merito censetur.
sed sicut poma antequam maturescant decidunt |
et folia rami-que siccantur,
cum trunco,
cui tota arbor innititur,
deesse coeperit humor,
ita quęuis perfectio
(si modo perfectio dici debeat,
ubi multa deficiunt)
suo fraudabitur fructu,
nisi mandatorum obseruatione foueatur.
deficiunt)
suo fraudabitur fructu,
nisi mandatorum obseruatione foueatur.
Moyses per triduum ab uxorio opere abstinere eos iussit,
qui ad montem accessuri Deum-que loquentem audituri erant.
lumbi uestri pręcincti et lucernę ardentes in manibus uestris.
et ab Apostolo:
aliquando uisę mulieris cogitatio molestat,
noctes uigiles ducunt,
orationibus instant,
ieiunia frequentant,
pectus pugno uerberant,
donec Domino miserante pristina menti reddatur quies |
et aduersario in fugam conuerso uictorię succedat solatium.
Nihil isti circa se conspiciunt nisi rupes et siluas,
nihil audiunt nisi rugitum ferarum et auium cantum et sibila serpentum.
tu te autem periculo liberum fore arbitraris quotidie inter foeminas conuersando,
illas intuendo,
de illis fabulas audiendo |
te-que ultro illarum aspectibus offerendo |
neque consortia
noctes uigiles ducunt,
orationibus instant,
ieiunia frequentant,
pectus pugno uerberant,
donec Domino miserante pristina menti reddatur quies |
et aduersario in fugam conuerso uictorię succedat solatium.
Nihil isti circa se conspiciunt nisi rupes et siluas,
nihil audiunt nisi rugitum ferarum et auium cantum et sibila serpentum.
tu te autem periculo liberum fore arbitraris quotidie inter foeminas conuersando,
illas intuendo,
de illis fabulas audiendo |
te-que ultro illarum aspectibus offerendo |
neque consortia uitando,
sed nunc uocatus nunc inuocatus
Caro semper ad uoluptates prona compellit hominem id cogitare,
a quo mens Deo dedita abhorret et declinat.
ne forte dum carnali suggestioni assentitur,
Domino suo delinquat.
Luctam istam uincere non poteris,
nisi armis opportunis atque congruis fueris usus.
Arma igitur quibus tibi carnis tuę domanda petulantia est,
ieiunia sunt solito crebriora,
frequentiores preces,
magis intenta diuinorum tractatuum lectio |
et circa facienda opera corporis fatigatio diligentior.
domo meretricis luxuriabantur,
nonne per ieiunium euitata saturitate |
scelus quod ab ea proficisci credimus simul uitabitur?
Cęterum cum turpis libido demonium illud sit,
quod non eiicitur
(ut Saluator ait)
nisi in ieiunio et oratione,
orandum quoque erit,
ut ipse in nobis castitatis uirtutem protegat qui dedit.
Iungantur igitur ieiunio preces |
et quod ipsi per se pręstare non possumus,
a domino postulemus ut possimus.
bonarum actionum solidamur,
non legendo reddimur imbecilliores.
Apostolus ait:
Oportet autem in eo quidem reddi debitum:
ne alteri generationis operam exigenti alter deneget.
sequitur enim:
Mulier sui corporis potestatem non habet,
sed uir.
similiter autem et uir sui corporis potestatem non habet sed
mulier.
Hinc ait:
Nolite fraudare inuicem nisi forte ex consensu ad tempus ut uacetis orationi.
Quare hoc,
nisi ne forte illius qui consentire noluerit,
concupiscentia periclitetur |
et dum licito coitu nequit uti,
ad illicita desyderia declinet?
Mulier sui corporis potestatem non habet,
sed uir.
similiter autem et uir sui corporis potestatem non habet sed
mulier.
Hinc ait:
Nolite fraudare inuicem nisi forte ex consensu ad tempus ut uacetis orationi.
Quare hoc,
nisi ne forte illius qui consentire noluerit,
concupiscentia periclitetur |
et dum licito coitu nequit uti,
ad illicita desyderia declinet?
Quamobrem post continentię quoque consensum hortatur,
ut iterum in idipsum
sunt.
Tunc enim facilius quod poposcerint impetrabunt,
cum casti puri-que ad supplicandum Deo processerint.
Hoc sane pręcipit Apostolus dicens:
uirginitatem |
nihil-que horum malum esse diximus,
contraria quoque in medium producenda sunt.
ut uitii foeditate offensi |
cupidius uirtutibus incumbamus.
Virginitas
Virginitatem amittere,
quid est aliud nisi ab ipsa angelicę conditionis celsitudine ad
nostrę mortalitatis humilitatem descendere |
et cum spiritu coeperis carne finiri?
Similis angelis eras uirgo dum nescires corruptionem |
iuncta es uiro honestis nuptiis |
fateor non peccasti,
facta es tamen de spiritali carnalis,
de
monilia,
armillę,
anuli,
reticulę,
uittę,
margaritę,
lapilli,
quę enumerare nedum ęstimare difficile est?
Quorsum postremo ad fucandam faciem purpurissum et cerussa?
ad erugandam atque emaculandam alia quędam smegmata mangonum-que linitiones?
Quid hoc est |
nisi propriam pudiciciam prostituere |
et uim inferre alienę?
et nullum omnino obscoenitatibus modum imponere?
Mittite ista quęso,
qui tam insipienter excidistis,
et ad mentem reuersi tandem aliquando cogitate,
an tanti sit breuis ac momentanea corporis uoluptas,
ut propter illam
est.
Pulchre additum est:
ut uideamini ab eis.
Quo docemur |
non hominum conspectum fugiendum esse,
sed laudis humanę appetitum |
Quem qui sequitur,
cum multa donauerit,
quid aliud pro rebus
dilargitis recipiet |
nisi uanę commendationis uerba,
quibus aures demulceat et animo nihil conferat commodi?
Quin immo illi etiam qui laudant,
si causam largitatis nossent,
uituperarent |
ut inanis glorię auidum,
et non ut pietatis in egenos cultorem.
Cum
ita elemosina extinguit peccatum.
Sed ut aqua extinguat ignem,
non addas ligna,
non suffles prunas oportet.
alioquin crescente incendio consumetur humor uictus maioris flammę calore.
Ita nisi peccare cessaueris,
elemosinis redimi non poteris.
Elemosina benignitatis est uirtus.
uirtutis autem nomine indigna esset,
si uitiis faueret,
si licentiam peccandi pręstaret.
Porro quia uirtus est,
non delinquentes adiuuat,
sed
mox ui hostili euertendę per prophetam Ezechielem exprobratur:
remissio,
uobis autem tribulatio,
sed ex ęqualitate in pręsenti tempore uestra abundantia illorum inopiam suppleat,
ut et illorum abundantia uestrę inopię sit supplementum.
Quęnam est ista pauperis abundantia?
nisi quam pro beneficiis inopi collatis retribuit Christus dicens:
mihi manducare.
sitiui et dedistis mihi potum ,
et alia quę sequuntur.
Vnde idem alibi ait:
uino torcularia redundabunt.
Tale aliquid et in Euangelio inuenies.
ut ostendant |
nolle se omnino possidere opes perituras,
sed illas quę perire nequeunt,
in thesauris reconditas ęternitatis.
His autem fruituros pauperum sustentatores nemo negare poterit,
nisi qui Scripturarum repugnare uoluerit ueritati,
malens damnari cum infidelibus |
quam cum fidelibus saluari.
Vt igitur cęlestes ęternas-que opes capiamus,
primo ueritatis cognitione opus est |
ueri-que confessione,
deinde ut delicta
si custos illarum est,
non dominus?
his male utuntur,
ipsi etiam mali sunt.
Ex quo colligitur |
multum diuitem |
bonum esse non posse.
Quę igitur amentia est |
illa concupiscere,
quę non nisi cum uirtutum detrimento queat acquiri?
omni bono.
In Ecclesiaste Salomon ait:
In Apocalypsi angelo Laodicię ecclesię dicitur:
Fatebatur Laban quod propter ipsum a Domino sibi auctę opes fuissent.
At uero,
postquam uidit re pecuaria imprimis ditatum,
inuidere ei coepit quem tantopere dilexerat |
et discedentem persecutus est.
manum innocenti iniecisset,
amicicię propinquitatis officiorum-que oblitus,
nisi somnio deterritus propositum inhibuisset.
Amorem ergo quem paupertas conciliauerat,
opulentia distraxit.
uentre gestare cum a suis nequid efferrent excuterentur.
ob hoc a militibus Romanis clam excepti laniati-que exenterabantur.
quęrebatur-que aurum intra cęsorum uiscera |
nec fortasse inueniebatur.
hac tamen de causa ad duo milia hominum una nocte perisse constat.
plures perissent,
nisi re comperta cęsar scelus edicto compescuisset.
Quid hac atrocius immanitate?
incertas opes certa ultro se dedentium cęde quęrere?
oppugnantur et eorum qui oppugnant,
cum utrique eius qui unus est nomine censeantur .
Sed profecto nulla ibi religionis ratio ducitur,
ubi auari animi nihil nisi quod rapiant attendunt.
Quanuis autem multa deprędentur,
multa parent,
multa undique congerant,
nunquam tamen satiantur,
semper restat quod aceruo addi cupiunt.
Nec minus huic uitio
minatur Dominus et ait:
fecerit fidem.
Timidi
Nullum postremo timidius est animal ad expectationem mortis.
Putat se statim decessurum,
si febriculę igne correptus incaluerit.
Ad medicos curritur,
nisi et hoc auaritia uetuerit.
Ille interim pauidus ingremiscit,
luget,
anxiatur |
et tristius sibi uidetur a diuitiis quam a corpore discedere.
Inde scriptum est:
referre gratiam non est opis humanę.
quibus etiam Propheta se imparem confitetur dicens:
merentibus dare |
accipere est.
Nemo enim non magis illius iudicium quam beneficium laudat,
qui digno dedit.
atque in hoc maxime Deum imitatur,
cum Deus ipse in optimum quenque maxime beneficus sit |
nec nisi bene de se merentes ad beatitudinis gloriam faciat ascendere.
tanto magis prędicabant.
Hinc igitur discas |
et uitare iactantiam si beneficium dederis,
et ingrati silentium si acceperis.
Illud quod tua causa pręstas,
non est beneficium,
sed seipsum amantis consilium.
Non enim pręstares,
nisi tibi profuturum sperasses.
Quod autem te tua et mea causa mihi donaueris,
iniustus forem,
nisi pro eo me tibi debere faterer.
immo eo iocundius esse debet donum quod commodo atque usui est,
et tibi dare et mihi accipere.
Inuidi est enim suam tantum utilitatem spectare |
et
uitare iactantiam si beneficium dederis,
et ingrati silentium si acceperis.
Illud quod tua causa pręstas,
non est beneficium,
sed seipsum amantis consilium.
Non enim pręstares,
nisi tibi profuturum sperasses.
Quod autem te tua et mea causa mihi donaueris,
iniustus forem,
nisi pro eo me tibi debere faterer.
immo eo iocundius esse debet donum quod commodo atque usui est,
et tibi dare et mihi accipere.
Inuidi est enim suam tantum utilitatem spectare |
et cum acceperis,
quod aliis quoque profuturum sit,
nolle beneficii loco ducere.
occasio.
et quandiu ista desunt,
qui accepit beneficium tanquam relaturus,
iam retulisse uidetur.
quia satis est uoluisse,
quoties posse non occurrat.
Ab illo qui infamia notatus est |
et turpiter uiuit,
non accipias beneficium,
ne perditis moribus eius fauere uidearis;
nisi forte eo accepto |
et inita cum homine familiaritate spes fuerit |
tuis admonitionibus eum reuocandi |
sibi-que restituendi,
ne in nequitia obduratus pereat.
Cum-que etiam malis benefaciendum sit,
non est
Cum-que etiam malis benefaciendum sit,
non est prętermittenda benefaciendi occasio,
si tunc se offerat,
cum ille qui corrigi debet,
munus aliquod porrigit.
Tunc etiam a malo accipiendum erit,
cum ille deterior futurus timetur,
nisi acceperimus.
Tyranno enim aut improbo aliquo domino munus ultro porrigente,
si non acceperis,
contemni se putabit |
et qui prodesse uolebat,
mutato animo offendet.
Ab hoc genus hominibus non
distringuntur,
in quibus uersantes |
non diuitiis quę improbis etiam communes sunt,
sed quod longe beatius est,
uitę sanctimonia proficiunt.
Quin immo contemptis calcatis-que opibus ad solam uirtutem confugiunt |
neque hanc se consequi posse sciunt,
nisi illas abiecerint.
Et cum nihil preciosius uirtute sit,
quis negauerit eos multum lucrifacere qui in dando reddendo-que beneficio et liberales imprimis et grati esse student?
Hęc enim ea res est,
quę amicos
ueniam acceperat,
regno pellere moliebatur.
sed tantę ingratitudinis scelus merita nece persoluit,
telis confossus inimicorum.
Nabal
quicquid dare uoluero,
de suo dem necesse est.
quicquid reddere conabor,
ipse dedit quod reddo.
Quid habes inquit Apostolus |
quod non accepisti?
Sed a quo omnia quę habemus accepimus,
ei procul dubio nec dare nec reddere quicquam possumus,
nisi quod ipse largitus est.
Si tamen esse aliquid beneficii,
quod seruus domino suo tribuere possit inuenerimus,
quanuis omnia quę seruus possidet,
domini sint ,
inueniemus et quod homines offerre queant Deo |
et ille oblatum beneficii loco
si ebriosus,
si rixosus,
si denique nequam fuerit,
nonne uinculis constringetur,
stigmate notabitur,
furcam ferre cogetur,
flagris uerberibus-que cędetur |
et uel uenundabitur uel perimetur?
Inique talia passum diceremus malum seruum nisi offendisset,
sicut bonum non iure remuneratum,
nisi aliquid pręstitisset.
Cum igitur omnium hominum unus dominus Deus sit |
et omnia quę possidemus ab ipso acceperimus,
beneficium tamen ei pręstamus,
uel uerius reddimus,
quoties
nonne uinculis constringetur,
stigmate notabitur,
furcam ferre cogetur,
flagris uerberibus-que cędetur |
et uel uenundabitur uel perimetur?
Inique talia passum diceremus malum seruum nisi offendisset,
sicut bonum non iure remuneratum,
nisi aliquid pręstitisset.
Cum igitur omnium hominum unus dominus Deus sit |
et omnia quę possidemus ab ipso acceperimus,
beneficium tamen ei pręstamus,
uel uerius reddimus,
quoties mandatis eius paremus,
quoties consulta suscipimus,
inuocaret.
pro quo dedit ei Dominus,
ut filios gigneret |
et nongentos quinque uitę annos absque offensa impleret.
Enoch
in illos quoque a quibus necem supplicia-que passi sunt uictores fuerint.
Pręualuit enim patientium fides impietati persecutorum,
et contempto inanium deorum cultu ab omnibus adorari coeptus est Christus.
Nequaquam sancti martyres coronati triumpharent in cęlo,
nisi in terra uicissent.
Fidei uictoria
(!)
Vera fidelium uictoria est |
neque deiici aduersis |
neque secundis efferri,
Deo magis quam hominibus obedire |
et carnem
tui uesceris pane tuo,
donec reuertaris in terram de qua sumptus es.
quia puluis es,
et in puluerem reuerteris.
Tot igitur mala passi sunt post reatum,
quot antequam peccassent,
bonis fruebantur.
Non esset magnum eorum crimen,
nisi et magna essent beneficia,
in quem commissum est.
Non tam enim ex se |
quam ex meritis eius qui offensus est,
ingratitudinis culpa pensari debet.
Itaque,
quam grauiter peccauerint,
poena indicat |
quę quidem ad posteros omnes
O dirum et crudele mortis genus,
nequitię tamen tuę conueniens |
tua-que impietate dignum,
non magis quia iustum uendideris |
quam quod de misericordis misericordia desperaueris.
Vtrunque sane inter crimina grauissimum,
ac nescio quod maius,
nisi quod alterum remitti poterat,
si alterum remissionis impetrandę aditum non pręclusisset.
Eo igitur tua te perduxit in Dominum ingratitudo,
ut pro grauissimis criminibus grauissimas quoque poenas dare credaris in inferno,
quo corruisti.
Nunc tu is
Mittam famem in terram,
non famem panis neque sitim aquę,
sed audiendi uerbum Domini.
Itaque uerendum est,
si in ciuitate suis temporibus non affuerit euangelicę disciplinę prędicator,
ne ad extremum usque scelerum peruentum sit.
Quod cum acciderit,
nihil reliquum est,
nisi ut funditus euertatur gens illa et pereat,
quę ab eo,
cuius nutu cuncta sustentantur,
derelicta erit.
Sunt pręterea qui discere quidem uellent,
sed non est qui doceat.
esuriunt et sitiunt iustitiam,
Ac nequid ex his quę in terra fiunt sanctorum labore doctorum maius esse credatis,
hoc labore fundata est Christi Ecclesia,
hoc ędificata,
hoc permanet et aduersum hereses inuicta |
et aduersum uitia immobilis.
Nisi enim scripsissent illi,
quibus datum fuit nosse mysterium regni Dei,
quis nunc quę uera sunt disceret?
quis doceret?
A prophetis,
ab apostolis,
a reliquis Ecclesię sanctę magistris didicimus,
quę nunc docemus.
Ipsorum profecto qui discipulus non fuerit,
non poterit
adimit,
ut simul quod in te est facias |
et omnem in Deo spem habeas firmam atque stabilem.
Ociosi autem uana est spes.
Terra ipsa non reddet fruges,
nisi araueris sementem-que feceris.
Primo homini dictum est:
In sudore uultus tui uesceris pane tuo.
et tu panem parare tibi posse putas nihil agendo?
uel cupidines malas uincere et sensibus imperare?
Crede mihi non ocium hęc omnia
alii inertem asellum,
alii fatuam anum |
aut nihili hominem.
atque hunc in modum petulantibus cauillantium uocibus taxatur,
illuditur,
lacessitur,
probo contemptui-que habetur.
Leuius tamen hoc ei ab hominibus ferendum esset,
nisi etiam ab illo qui supra homines est damnaretur.
Leuius tamen hoc ei ab hominibus ferendum esset,
nisi etiam ab illo qui supra homines est damnaretur.
exoratus expectat usque in senectam,
ut ille tandem eiusdem prępositi uel increpatione impulsus |
uel pręceptis eruditus |
ab ignauia mollitie-que animi ad studium honesti laboris excitetur et exurgat.
Quod si ne tunc quidem desidiam infructuosam reliquerit,
quid aliud restat,
nisi ut dimittatur damnationis iustę securi succidendus?
Ne igitur sibi placeas ociose,
quod nihil boni agens adhuc non plecteris.
Dilatio poenę est istud,
non uitii impunitas.
Quanto diutius ociatus fueris,
Dominus humilia respicit,
alta autem a longe cognoscit.
Longe est enim ab eo qui inflatur,
qui fastum fouet |
se-que super alios errigit |
et quanto magis insolescit,
tanto longius a Deo recedit,
ad quem non est nobis accessus nisi per humilitatem.
iuxta illud:
Ob hoc ad apostolatum uocari meruit ut qui retibus pisces capiebat,
prędicatione ueritatis homines caperet.
SEPTIMUS. CHARITATIS.
De Superbię vitio.
Caput I
Quare scriptum est:
Hoc autem proprium superborum esse negari non potest.
Quanuis igitur uarię sint peccati species,
una tamen omnium mater est superbia.
ita ut cum ipsis peccatis quę genuit,
simul uiuat,
simul moriatur.
Nemo quippe desinit esse superbus,
nisi cum desierit esse peccator.
Peccata tamen quę plus in se superbię habent,
hęc sunt:
sui confidentia,
inanis glorię appetitio,
aliorum contemptus,
de se iactatio ostentatio-que,
neminem pati sibi superiorem |
et ne ęqualibus
et probra et conuitium.
Sicut enim nubilosa ac tristis cęli facies raro cum silentio soluitur,
ciet tonitrua,
cogit micare fulgura,
fulmina cum fragore decidere |
terram-que imbribus repente inundare,
ita uentosę superbię tumor,
nisi ratione coerceatur,
irarum austros proflabit |
et obuium quenque maledictis petulanter lacesset.
Vnde alibi dicitur:
massam uirtutum |
et siquid boni superędificatur corruit.
Quid est enim quod Salomon in Prouerbiis ait:
tua per stulticiam.
et alibi:
Odibilis inquit coram Deo est et hominibus superbia.
et rursum:
Quid superbis terra et cinis?
Quid est enim de quo gloriari possit aliquis |
nisi sola animi uirtute?
qui autem gloriatur,
in Domino glorietur.
Qvod sancti qvandoque lapsi sint per svperbiam.
Caput VI
Nihil aliud habemus,
quod non
svperborvm poena.
Caput VIII
Qualis autem superborum poena futura sit,
pręsentia demonstrant.
Nam si in uita quoque grauissime plectuntur,
haud dubium quin multo acerbiora passuri sint |
post mortem in inferno,
nisi decedentium comes fuerit humilitas.
Id quanquam ex his quę diximus perspicue apparet,
addamus tamen et alia quędam de Scripturis,
ut quo plures aduersus uitium istud sententias didicerimus,
in euitando efficiamur
terrę.
et rursum:
erant gentes.
Credidit enim cuncta euentura quę Deus promiserat,
etiam ipso mactato in quo promissa ista implenda erant.
Ideo tacitus maturabat,
quod iussum fuerat perficere.
denique filium unigenitum unice dilectum,
ut Deo obtemperaret,
suis interfecisset manibus,
nisi is qui iusserat |
rursum inhibuisset.
Sic probatus,
cum unius tantum esset genitor,
omnium in Christo credentium constitui meruit pater.
stellas numerare iubetur,
in earum comparatione filios habiturus.
Samuel
apostoli
quod diuinę non aduersatur iussioni |
neque eorum qui pręsidibus pręsunt imperio;
ut semper maioribus honor deferatur in obediendo.
dicente Apostolo:
autem nihil mali est,
quod lex diuina non prohibeat,
neque boni quod non imperet uel pręcipiat,
omnium prorsus abstinentia uitiorum |
omnium-que exercitatio uirtutum obedientia est.
Ita ut ne fidei quidem sacramenta proderunt nobis,
nisi ipsam obedientię coluerimus uirtutem.
Vnde gentium apostolus Paulus:
prima 3
Quid est enim quod psalmista in feruore spiritus Dominum affatur |
et ait:
conscii sumus,
indignos esse iniuria |
et illum dignum,
qui peccatum non fecit.
uel illos qui Spiritu Sancto repleti erant,
et tamen infestationibus impiorum hominum carere non poterant.
Quod certe fateri nemo,
nisi stultissimus fuerit potest.
Dominus igitur omnium innocentissimus,
omnium optimus,
falsis criminationibus circumuenitur et tacet,
accusatur et nihil respondet |
ab hominibus diiudicatur hominum angelorum-que conditor atque dominator,
et
persequebantur,
et abiecto falsorum deorum cultu,
pro quo pertinacius quam pro finibus regni stabant,
religionem Christi quam delere nitebanutr,
susceperunt.
Quid est enim aliud in sententiam aduersarii concedere |
nisi plane se uictum confiteri?
De iis igitur qui totum fere terrarum orbem suo subdiderant imperio ipsi Christi milites triumpharunt,
non armis pugnantes sed patientia,
non uiribus sed fide.
tanto ista fidelis patientię uirtus omni ui humana
offerre.
Verba sanctorvm martyrvm ad tyrannvm in ipsos saevientem.
Caput XXI
Quid enim aliud dum torquerentur,
tacendo ad infidelem tyrannum dicere uidebantur |
nisi
Vre,
tunde,
diuelle,
lania,
idola tua non adorabimus.
Christum autem Dei filium confitemur,
cum Patre |
et Spiritu Sancto unum Deum,
unum Dominum.
Potes corpora ista cęsar cruciatibus absumere,
quia post laborem in illo requiescere speramus,
semper beati futuri,
qui semper usque in finem fuimus fideles,
nec uicti sęuitia tua sed probati.
His quidem et huiusmodi uerbis illos uel locutos |
uel loqui potuisse quis dubitat?
nisi qui Euangelio non credit,
et peruersę mentis aure non admittit ueritatem.
Ipsorum enim omne studium fuit |
Domini sui uestigia obseruare |
cum morum integritate |
tum patientia persecutionum.
postremo ad Mare rubrum itineris labore offensi,
quando iratus Dominus misit ignitos serpentes,
quorum ueneno morsibus-que disperibant.
Quid ergo aliud agit,
qui aduersitate oppressus in Deum indignatur,
nisi ut ab eo prorsus destitutus faucibus incidat serpentis antiqui diaboli?
et post temporale malum quod patitur,
ęternis tradatur suppliciis?
Hoc nempe illud est,
quod Salomon in Prouerbiis ait:
Huius uero successor Ioannis Baptistę plus quam prophetę caput ad se deferri mandauit,
ne de nece eius,
a quo de adulterio se argui indigne ferebat,
incertus esset.
Ad talem ergo ac tantam animi truculentiam facile perueniet impatiens,
nisi mature ab ingenitę proteruię uitio se submoveat |
et iracundię motum pro uiribus compescere assuescat.
Minoribus igitur delictis obstaculum faciat,
ne ad maiora prorumpat.
quando ne
proteruię uitio se submoveat |
et iracundię motum pro uiribus compescere assuescat.
Minoribus igitur delictis obstaculum faciat,
ne ad maiora prorumpat.
quando ne minima quidem hinc decedentium impunita erunt,
nisi ante pro illi poenitudinis opera labore-que satisfactum fuerit.
poenitendo ut uenia dignus habearis.
Porro si ulterius progressus fueris |
et furoris impetu in aduersum ferri non destiteris |
et fratrem tuum quasi fatuum ex animi maleuolentia despexeris,
reus eris gehennę ignis.
nisi cessabis ab iniuria |
et amare incipies quem oderas.
Tales ergo excursus habet impatientia,
ut hominem immoderate furentem |
usque ad abyssum inferni deuehat |
et poenis illis,
quarum nullus finis
qui mali aliquid perpetrarunt,
poenas exigere,
siue ut ipsi corrigantur |
siue ut alii reprimantur similis poenę metu,
quam damnatos iuste perpeti uiderint.
Equidem ita reor |
inter iram et iustitiam Dei nihil interesse,
nisi quod irę uocabulum tunc usurpet Scriptura,
cum peccata uindicantur,
iustitię autem nomen etiam ad remunerationem pertineat bonorum,
in qua nullus irę locus est,
sed benignitatis.
Audiamus ergo in psalmis
Quęris quare in prophetis et in psalmis leguntur maledictiones.
illę quidem non ex odio execrantis,
sed ex uaticinio futurum prędicentis ęditę sunt.
et cum sanctorum in Scripturis maledicta iudicis Dei sententię sint,
nobis qui futurorum ignari sumus maledicere minime licet.
nisi forte cum hereticos impiis assertionibus Ecclesiam perturbantes apostolica autoritate deuouemus.
quam auidi ad inferendam.
Gaudent insilire dorsis aliorum,
suo autem uelut indomiti equi neminem admittunt.
atque hęc ferme natura contumeliosorum est.
Eadem ratio detractorum habetur.
nisi quod minus ei creditur,
qui iratus opprobrat,
quam qui odium cęlans de moribus pronunciat alienis.
ut quem ipse insectatur,
aliis quoque dissimulata inimicicia facilius odibilem reddat.
Sed uideamus qualiter et hi a Domino plectantur.
Illis etiam qui de populo ipsum contumaciter offenderant,
denegatum fuit Terram ingredi promissionis.
Ex quo apparet detractores ab Ecclesię communione alienandos | et promissam fidelibus paradisi regionem non ingressuros,
nisi ad poenitentiam conuersi sese correxerint.
De isto hominum genere psalmista ait:
obserua quando loqui,
quando tacere debeas.
a Salomone diuinę sapientię uiro est dictum:
debeas.
a Salomone diuinę sapientię uiro est dictum:
sed in Christum credentibus diuinę-que obtemperantibus legi,
hoc est pietatem iustitiam-que colentibus.
philosophi. / oratores / poetę.
Nihil itaque uobis proderit o philosophi,
scite subtiliter-que ratiocinari,
nisi etiam innocenter integre-que uixeritis.
Neque uobis rhetores ornate copiose-que dicere ulli erit emolumento,
nisi compti et exculti uirtutibus incesseritis.
Neque uobis qui in bicipiti somniastis Parnaso,
in componendis poematibus Homero atque Vergilio esse pares usui erit,
nisi
philosophi. / oratores / poetę.
Nihil itaque uobis proderit o philosophi,
scite subtiliter-que ratiocinari,
nisi etiam innocenter integre-que uixeritis.
Neque uobis rhetores ornate copiose-que dicere ulli erit emolumento,
nisi compti et exculti uirtutibus incesseritis.
Neque uobis qui in bicipiti somniastis Parnaso,
in componendis poematibus Homero atque Vergilio esse pares usui erit,
nisi profligata uitiorum labe | morum puritatem atque munditiam retinueritis.
Huc igitur uota,
huc studia uestra
nisi etiam innocenter integre-que uixeritis.
Neque uobis rhetores ornate copiose-que dicere ulli erit emolumento,
nisi compti et exculti uirtutibus incesseritis.
Neque uobis qui in bicipiti somniastis Parnaso,
in componendis poematibus Homero atque Vergilio esse pares usui erit,
nisi profligata uitiorum labe | morum puritatem atque munditiam retinueritis.
Huc igitur uota,
huc studia uestra conferantur,
ut si minus liceat eruditionem simul et uirtutem possidere,
magis optetis probitatem sine doctrina quam sine probitate doctrinam.
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.