Your search found 24234 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 24102-24199:

IOANNIS FRANCISCI GONDULAE PATRICII RAGUSINI OSMANIDES A BLASIO E BARONIBUS GHETALDI EIUS CONTERRANEO LATINIS versibus expressa. VENETIIS TYPIS GASPARI IMPR. MDCCCLXV.

parentum curâ in patrio Societatis Iesu collegio educatus, studiis ibi diligentissimam operam navavit; quapropter acri ut fuerat ingenio, et egregia indole praeditus brevi magnopere profecit tum in humanioribus literis, quam in philosophiae, iurisprudentiae et politices scientiis et disciplinis. A genitore spectatae probitatis, sapientiae, et magni consilii viro hausit a primaeva aetate verae religionis amorem, huiusque protulit tam suis editis opusculis, quam privata et publica vivendi ratione perspicua argumenta.

operam navavit; quapropter acri ut fuerat ingenio, et egregia indole praeditus brevi magnopere profecit tum in humanioribus literis, quam in philosophiae, iurisprudentiae et politices scientiis et disciplinis. A genitore spectatae probitatis, sapientiae, et magni consilii viro hausit a primaeva aetate verae religionis amorem, huiusque protulit tam suis editis opusculis, quam privata et publica vivendi ratione perspicua argumenta.

Triginta annos natus uxorem duxit Nicoletam Sorgo aeque e nobili

carmen « Amator timidus ; » Davidis septem Psalmos poenitentiales; composuit carmen, cui titulus « Dei magnitudo ;» aliud « Filii prodigi lacrymae ;» alterum in laudem Ferdinandi II magni Etruriae Ducis; finxit etiam plures fabulas a mythologiae argumentis desumptas, quorum aliquae adhuc supersunt: « Arianna , Proserpinae raptus , et cet. Per hasce elucubrationes experiens quantum valeret ad maiora coepta tentanda, grandi animo suscepit epicum carmen componere, quod adhuc in lingua illyrica

quorum aliquae adhuc supersunt: « Arianna , Proserpinae raptus , et cet. Per hasce elucubrationes experiens quantum valeret ad maiora coepta tentanda, grandi animo suscepit epicum carmen componere, quod adhuc in lingua illyrica desiderabatur. Huius, uti a viris eruditis perspectum fuit, duo genera censentur, alterum sublime, ac magnificum, quod vocari solet actionis, in quo ex maxima parte saeva bella describuntur, aequabile alterum, ac temperatum, quod dicitur contemplationis,

saecula progressos recensebat, quae quadam similitudinis ratione conferri queunt cum illis italicis aevi decimi tertii, decimi quinti et decimi sexti titulo distinctis. Gondula itaque quum multum, diuque horum temporum exemplaria versasset, meliora e singulis eligens hausit a primis archetypam formam, simplicitatem, et robur, a secundis linguae puritatem et elegantiam, ab ultimis liberam scribendi rationem, imaginum splendorem, acumen, vim, et sublimitatem. Et sic perfecit, ut lingua et metrum, quod sibi comparavit, singulares differentium temporum notas et venustates

ratione conferri queunt cum illis italicis aevi decimi tertii, decimi quinti et decimi sexti titulo distinctis. Gondula itaque quum multum, diuque horum temporum exemplaria versasset, meliora e singulis eligens hausit a primis archetypam formam, simplicitatem, et robur, a secundis linguae puritatem et elegantiam, ab ultimis liberam scribendi rationem, imaginum splendorem, acumen, vim, et sublimitatem. Et sic perfecit, ut lingua et metrum, quod sibi comparavit, singulares differentium temporum notas et venustates complectantur, praeseferens tamen eius proprium

Martecchini typis vulgata. Altera editio nonnullis mutatis, omissis, et additis Zagabriae anno 1844 subsequuta est, Ludovici Gay typis edita. Animadvertendum est tamen, quod duorum librorum loco, quos supplevit Petrus Ignatius Sorgo, duo alii suffecti in illa secunda editione fuerunt a Ioanne Mazuranich dictae urbis cive, non sine laude exarati. Binae inde italicae versiones secundum textum Ragusinum prodierunt in lucem, quarum altera versu soluto omnimode libera, et pene ut periphrasis habenda anonymi auctoris, quae tamen communiter Nicolao Giaxich

quae tamen communiter Nicolao Giaxich Iadertino tribuitur; altera, metro Areosti, auctore Marco Vidovich Sibenicensi, utraque Ragusae dicti Martecchini typis edita, prima anno 1827, secunda anno 1838. Non est meum, nec ad rem pertinet, de praefatis italicis versionibus iudicium ferre, quod iamdiu a dignis censoribus fuit prolatum. Cupiens tamen, quantum in me situm est, maiorem huius clari operis diffusionem, et cognitionem provehere, maxime inter doctos Europae coetus, a quibus latina lingua magnopere colitur, quaeque adhuc apud illos florens in tanta linguarum diversitate habetur una

1827, secunda anno 1838. Non est meum, nec ad rem pertinet, de praefatis italicis versionibus iudicium ferre, quod iamdiu a dignis censoribus fuit prolatum. Cupiens tamen, quantum in me situm est, maiorem huius clari operis diffusionem, et cognitionem provehere, maxime inter doctos Europae coetus, a quibus latina lingua magnopere colitur, quaeque adhuc apud illos florens in tanta linguarum diversitate habetur una tamquam communis hominum conciliatrix, ac veluti quoddam doctrinae vinculum, exemplo insuper, et aemulatione meorum concivium inductus, qui variis poeticis latinis versionibus

mihi accidit tanto illustri proavo hoc devotionis, et obsequii vel tenue signum offerre. At fortasse non unus insurget sciscitans, an Osmanides praescriptis epici carminis regulis, et legibus satisfaciat, et dignum sit, ut huiusmodi poematibus adnumeretur. Haec disceptatio a clarissimis scriptoribus non semel fuit agitata, et licet super illa exstent variae sententiae prolatae, in eo tamen omnes consensere, ut non animadversis ex una parte saeculi sui vitiis, quibus vel maximi viri urgentur, quum scilicet methaphorae, hyperboles, et antitheses tantum modo

offerre, viri in literarum republica clarissimi potissimum opere, cui titulus: Notizie istorico-critiche sulle antichità, storia, e letteratura dei Ragusei : Ragusae typis dicti Martecchini anno 1803 edito. Tale Appendini iudicium legitur in prooemio versionis italicae a dicto auctore anonymo confectae, et est tenoris sequentis: Confesso prima di tutto, che ove vogliasi stare al rigore delle leggi della buona epopea, può in qualche parte l’Osmanide apparire mancante. Conscio per altro, che la di lei

Confesso prima di tutto, che ove vogliasi stare al rigore delle leggi della buona epopea, può in qualche parte l’Osmanide apparire mancante. Conscio per altro, che la di lei lettura mi scuote, e piace, quanto piacer sogliono i buoni poemi, domando a me stesso, come ciò accader possa a danno delle vere regole inventate d’altronde per dilettare, ed istruire. Dopo un' accurata analisi del poema parmi poter forse non malamente concludere, che le sette stanze per esempio, che danno incominciamento al poema, non sono secondo i precetti dell’

prima di tutto, che ove vogliasi stare al rigore delle leggi della buona epopea, può in qualche parte l’Osmanide apparire mancante. Conscio per altro, che la di lei lettura mi scuote, e piace, quanto piacer sogliono i buoni poemi, domando a me stesso, come ciò accader possa a danno delle vere regole inventate d’altronde per dilettare, ed istruire. Dopo un' accurata analisi del poema parmi poter forse non malamente concludere, che le sette stanze per esempio, che danno incominciamento al poema, non sono secondo i precetti dell’ arte epica, perchè apparentemente

non contengono che moralità fuori di luogo, enunciate con sentimenti troppo ampollosi; con tutto ciò dopo aver letto tutto il poema esse mi sembrano l' annunzio il più immaginoso ed il più piacevole di tutta l'anima, dirò così, del poema ridotto alla grande moralità principale, a cui tendeva il poeta, a quella, cioè, di far vedere, che la superbia occasionata, fomentata e variata da più accidenti e da più interlocutori, ebbe un fine infelice costretta, suo malgrado, ad ammirare il trionfo della virtù. Nello sviluppo poi di questi accidenti, e nella opera di questi

che moralità fuori di luogo, enunciate con sentimenti troppo ampollosi; con tutto ciò dopo aver letto tutto il poema esse mi sembrano l' annunzio il più immaginoso ed il più piacevole di tutta l'anima, dirò così, del poema ridotto alla grande moralità principale, a cui tendeva il poeta, a quella, cioè, di far vedere, che la superbia occasionata, fomentata e variata da più accidenti e da più interlocutori, ebbe un fine infelice costretta, suo malgrado, ad ammirare il trionfo della virtù. Nello sviluppo poi di questi accidenti, e nella opera di questi interlocutori sparsi per i

e nella opera di questi interlocutori sparsi per i diversi canti ritrovasi una condotta, starei per dire, lirica, e se non temessi qualche rimbrotto dei partigiani del classicismo, vi aggiungerei, che due secoli fa il gran genio del Gondola, intollerante di tutto il rigore del freno poetico, a somiglianza di Lord Byron, ma con assai più di moderazione e di sobrietà, e forse con miglior successo, tentò talvolta di spaziare con l' immaginazione, secondando più il suo genio, che la legge, onde rappresentare con energia cose nuove, quali sono, per esempio, i più bei tratti

geografia, della storia, della politica, della religione, degli usi, e costumi della nazione turca (che offrono un singolare contrasto con l' attuale stato e condizione dell’ impero ottomano), e imitare le cose già dette in un modo tutto suo proprio, ed acconcio, senza apparire plagiatore, a far ricordare ai dotti leggitori i passi, che vi hanno qualche relazione in Omero, Virgilio, in Ariosto, o nel Tasso. Dissi con più di moderazione e sobrietà, e forse con miglior successo dei moderni romanticisti veramente troppo liberi, ed eslegi, mentre osservo, che sebbene il Gondola sedotto

e sobrietà, e forse con miglior successo dei moderni romanticisti veramente troppo liberi, ed eslegi, mentre osservo, che sebbene il Gondola sedotto e rattenuto qualche fiata da oggetti, ed immagini secondarie, memore nondimeno dell’ avviso di Orazio, che il poeta deve sempre mirare alla meta, a frettarsi, cioè, di arrivare al fine, dopo brevi divagamenti fa ritorno a sè stesso, ed al suo eroe, e mentre mi convinco, che ogni sentenza, ogni descrizione, ogni episodio accidentale, o divisato, ogni sorpresa di azione, o fatto nell' Osmanide collima in ultima analisi col soggetto primario,

troppo liberi, ed eslegi, mentre osservo, che sebbene il Gondola sedotto e rattenuto qualche fiata da oggetti, ed immagini secondarie, memore nondimeno dell’ avviso di Orazio, che il poeta deve sempre mirare alla meta, a frettarsi, cioè, di arrivare al fine, dopo brevi divagamenti fa ritorno a sè stesso, ed al suo eroe, e mentre mi convinco, che ogni sentenza, ogni descrizione, ogni episodio accidentale, o divisato, ogni sorpresa di azione, o fatto nell' Osmanide collima in ultima analisi col soggetto primario, ch’ è quello della caduta di Osmano, ossia, della punizione dell’

ossia, della punizione dell’ orgoglio umano, il che preso tutt' assieme mi fa quasi ravvisare nell’ intiera Osmanide una grande ode lirica, nella quale i voli dell’ immaginazione del poeta, in apparenza disparati e di remoto interesse, coincidono, mediante un’ arte finissima e nascosta, a magnificare, e completare il soggetto di tutta la grande ode, o poema. Dicasi pure dopo di ciò, che l'Osmanide non regge a tutte le regole dell' epica di Aristotile e di Orazio, come non vi reggono i gran poemi degli Ariosti, nè dei Milton, nè dei Klopstock, nè di più altri; ma non si nieghi

una grande ode lirica, nella quale i voli dell’ immaginazione del poeta, in apparenza disparati e di remoto interesse, coincidono, mediante un’ arte finissima e nascosta, a magnificare, e completare il soggetto di tutta la grande ode, o poema. Dicasi pure dopo di ciò, che l'Osmanide non regge a tutte le regole dell' epica di Aristotile e di Orazio, come non vi reggono i gran poemi degli Ariosti, nè dei Milton, nè dei Klopstock, nè di più altri; ma non si nieghi che l'Osmanide non sia una poesia bellissima, che diletta, ed istruisce per quel ricco fondo massimamente di

primaevum Ragusinae editionis illyricum textum esse sequutum, ideoque nullam habuisse rationem editionis zagabriensis, et duorum omnino differentium librorum XIV et XV, qui in dicta editione continentur. Quod reliquum, est, mea submissa sententia, his videntur illi anteponendi, qui a praefato Sorgo compositi fuere. Post diuturna studia, et laudatas in poesi illyrica exercitationes, et postquam sibi quodammodo Gondulae stilum, et metrum adscivisset, evasit Sorgus magis idoneus, quam quivis alius ad Osmanidis lacunas implendum. In hoc arduo, et, uti dicam, improbo labore fuit

Post diuturna studia, et laudatas in poesi illyrica exercitationes, et postquam sibi quodammodo Gondulae stilum, et metrum adscivisset, evasit Sorgus magis idoneus, quam quivis alius ad Osmanidis lacunas implendum. In hoc arduo, et, uti dicam, improbo labore fuit ille potenter, et solertissime a vice-secretis ragusinae reipublicae Ioanne Volanti adiutus, viro ad primum eruditissimo, et ob meliorem Osmanidis lectionem et correctionem optime merito. Nec advertenda videtur obiectio, quae a Zagabriensis textus editore Vikoslavo Babukich fuit in medium prolata, Sorgum videlicet ab historica

lacunas implendum. In hoc arduo, et, uti dicam, improbo labore fuit ille potenter, et solertissime a vice-secretis ragusinae reipublicae Ioanne Volanti adiutus, viro ad primum eruditissimo, et ob meliorem Osmanidis lectionem et correctionem optime merito. Nec advertenda videtur obiectio, quae a Zagabriensis textus editore Vikoslavo Babukich fuit in medium prolata, Sorgum videlicet ab historica facti veritate recessisse, quatenus strenui ducis Kerevscki libertatem ipsi ab Osmano summa generositate largitam fìnxit, quum iuxta communem hystoriae traditionem fuit ille Othmanici

in Tomo 2, pag. 265 dicti operis Francisci Appendini, Notizie storiche etc. Quos ego nulla immutatione ob eorum miram speciem, et tanti nominis auctoritatem suo loco retuli, quique veluti lectissimae gemmae meae versioni a versu 14 usque ad 43 dicti quinti libri insertae micabunt, illique decus, fulgoremque adiicient. O utinam talis vir doctissimus totum illud carmen vertisset, atque ita patriae, et doctae Europae novum classicum opus donasset, ceu sunt

illique decus, fulgoremque adiicient. O utinam talis vir doctissimus totum illud carmen vertisset, atque ita patriae, et doctae Europae novum classicum opus donasset, ceu sunt caetera omnia tanti vatis carmina. Hoc saltem orsum fuisset a celebri latino Ragusino vate Faustino Gagliuffi perfectum, quum illum tale propositum habuisse ab epistola eruitur, quam Genua mense Martio 1821 Ragusam ad Antonium Casnacich misit, quaeque inscripta legitur in praefatione Osmanidis italicae dicti Marci Vidovich versionis. Ast ubi nec laudati

perfectum. Post diuturna augustissimi Caesaris stipendia rude clementer donatus in patriam secessi, ibique senili aetate otium nactus gaudeo ipsi meorum laborum fructum tamquam publicum meae dilectionis et existimationis monumentum posse nuncupare. Ducem, et magistrum habui summum Maronem, quem a prima iuventute mihi semper ut exemplar proposui, meque fortunatum arbitratus sum illius textui consonos numeros suis locis referre, ubi Gondula illos pene ad verbum imitari non dubitavit. Et quisnam ausus esset textum, quod attingi nequit, et tam simplicitate, quam magnificentia utique emicat ex

25  Prima ille AKMETO risit carissima proles, 25
26  Qui post interitum genitoris patruus ipsum
27  Expulit a solio Mustaphas fraude, dolisque,
28  In sedem, eiecto Mustaphâ, OSMANUS avitam
29  Redditus inde fuit summo cum laudis honore,

193  Magno Veziro (3) qui iam multa agmina lecta
194  Impiger ante annum Eois deduxerat oris,
195  Atque a Sarmatico OSMANUM servaverat hoete. 195
196  Hussenum officio Vezirum amovit et ipsi
197  Illum suffecit, pro se qui regna gubernet,

12  Praescius haud fati, veniens quod dira minatur.
13  Ah, puer, Eoas iter, ah! ne corripe in oras,
14  Consilium a fidis repetas quoad usque ministris.
15  Perspectum est illis, tibi quod non adnuit aetas, 45
16  Adsueta haud circum vigilantia lumina ferre.

adspectu, caecare et lumina amantum,
109  Illinit os fuco, donec formosa nitescat.
110  Dacus dux, speciem, qui a blando iudicat ore, 110
111  Illam sponte tuo proavo donavit habendam.
112  Cuncta haec diverso circum rumore feruntur,

54  Te Sigismunde canunt hoc ternum nomine, regem,
55  Prìma in Sarmaticis fulges qui gloria campis, 55
56  Quod tentata prius Germano a Caesare frustra
57  Nunc tibi praecingit frontem data iure corona.
58  Adde his, quod praestans mirando robore dextrae

nunc eoâ Darsterum surgit in orà, 140
141  Solem et prospectat Nicopolis alta cadentem.
142  Haec procul haud distat Traiano a ponte, coercet
143  Qui lati tumidas Istri centum arcubus undas.
144  Aevo depereunt reges, et nomina regum,

Latâ in planitie Osmani quam exercitus ingens
170  Texerat, extolli nunc cernit stragis acervos. 170
171  Mundi hîc dimidia, gentes a parte coactae
172  Vindice Sarmatico ceciderunt ense peremptae.
173   Moerens pergit iter, Dacos longeque

aggestae stragis, et ossa,
13  Quis cruor effusus, commissaque praelia, credes
14  Mundi hîc dimidiâ gentes a parte coactas,
15  Agmina Sarmaticum sed ferrum cuncta peremit. 45
16  Exsecrata dedit cunctis haec terra sepulchrum.

22  Urbem Hotzim propter, quam longe albescere cernis,
23  Munita audaces posuerunt castra Poloni,
24  Illos namque Tyras arctoâ a parte tegebat,
25  Urbs ipsa, et montis praerupta cacumina ab ortu, 25
26  At ductae occasu fuerant circum undique fossae,

41  Bis quinque herculeis vigilûm quae millia fibris
42  Undique cingebant niveum thoraca ferentum.
43  Caesaris a castris procul haud, quae dixeris urbem,
44   Ali Ianicerum ductor tentoria fixit.

acies inter, rapuitque recurvo 165
165  Ungui aquilae lunam, signum fatale, bicornem.
166  Pro queis promeritis, Husseno a munere abacto,
167  Imperium ut regeret, Caesar mox sustulit illum.
168  Nec procul Armenii densos posuere maniplos,

174  In niveâ medius fulgebat veste sacerdos 175
175   Abbas, vultu humilis, sed corda superbia tollit.
176  Ponto a Caspiaco ad fines usque Ebellani;
177  Tot populos, urbesque tenet ditione petenti,
178  Agmina belligerum sunt candida signa sequuta.

circum fulgebat, et auri, 235
235  Hosti pro victis pretium, non arma datura.
236  Hae sunt reliquiae Mamelucà a stirpe profectae;
237  Deiectis animis manet auri sacra cupido.
238  Illic Taurorum fixit tentoria Princeps,

252  Undique verte oculos circum, quos prospicis, agri
253  Milite lecti olim, siccis nunc ossibus albent.
254  A Pernâ, atque Tyrâ regio, quae extenditur usque 255
255  Ad Dacos fines, Euxini et litora ponti,
256  Tota igni ardebat, gelidus nunc pulvis, et horror.

excubiae. LIBER V. ARGUMENTUM.
1  Caesaris a misso legato tristia fata
2  Krunoslava audit dilecti coniugis, arte
3  Captus, et insidiis duro qui carcere languet.
4  Solum

venientum campus uterque.
167  Belligerum credunt Socolizzam dum esse Poloni,
168   Krunoslava audax a Turcis miles habetur.
169  Celsa abies veluti sublimi in vertice surgens
170  Krunoslava minax fulgentibus emicat armis, 170

254  Scilicet oblongâ quae veste adparet amicta,
255  Et niveis praefixa tenet quae hastilia vittis. 255
256  Belligeram a clypeo noscit legatus, et armis,
257  Queis dira Osmanum in praelia sola poposcit.
258  Illius meminit celebrata, et grandia

34  Agresti similis modulanti carmen avenâ.
35  Scilicet ad cantum philomelam dulce ciendo 35
36  A stabulo pastor nympham adpellabat amatam,
37  Atque erat hoc carmen. RUMENCA, o dulcis amica,
38  

79  Illinc castus amor menti nova suggerit orsa.
80  Sic monet illa prior, vindex ut praelia tentet. 80
81  Auxilium a lacrymis bellatrix inclyta, poscis,
82   Quum tua fulmineum distringit dextera ferrum?
83  Tu, cui laudis honos

fluctus?
28  Hoc pelago nabat iuvenes pulcherrimus inter
29  Virginis egregiae succensus amore LEANDER,
30  Illam dum sequitur, medio absorbetur ab aestu. 30
31  Auxilium a ventis, clamans, poscebat, et alto
32  Mergite: dum redeo, properanti parcite Sestos;
33  At frustra pelagum, ventosque in vota vocabat,
34  Quos lacrymae haud tangunt, corde et suspiria ducta.

106  Mole at disiectâ cecidisse hinc fulmine stratos.
107  Exemplum hoc memoret demens audacia vulgi,
108  Qui nimis alta petit, ruit alto a culmine ad ima.
109  Verum dum KISLAR secat haec vada salsa carinâ,
110  Adveniunt reliquae naves,

192  Mox ille huc properat, quâ Mysia panditur alma,
193  Bosniam, et Epirum, regionem et nomine divi
194  A SABAE dictam Mauros percurrere iussit.
195  Ipse Macedoniam lustrans tendebat ad Istrum,
196  Dextrâ urbem Pellam linquens, laevâque

Queis fas est aevi viridantem carpere florem, 135
136  Obtinet alter ubi, quod mutua poscit, et optat
137  Lumina quodque ferit, non longe a pectore distat!
138  Par desiderium geminos quum iungit amantes,
139  Alter in alterius ducit sua tempora vitâ.

post natus sequitur dum falsa Maconis,
149  Dux ditione fuit soboles et caetera abacta.
150  Alter suscepit. Mahometi a milite diro 150
151  Dum gemit obsessum Taurunum, iamque labascit,
152  Auxilium Hunniades ut praesens attulit illi,

191  Haec ubi dicta dedit, ramos quâ tendit opaca
192   Arbos pastores inter, laetosque colonos
193  A sociis longe solus consedit in umbrâ,
194  Ad caecum hinc blande Lubidragum lumina vertens
195  Demissisque modis has fudit pectore voces.

202  Turbatus, moerensque senex sic rettulit illi.
203  Triste recordari misero felicia vitae
204  Tempora, quidve iuvat genus alto a stipite ductum,
205   Quum me servitio paupertas damnat iniquo; 205
206  Vir quoniam at talis comi id

324  Versor ubi infelix, quae me vis abripit atrox?
325  Vitam cur hausi dilecta miserrima mater? 325
326  Quisve trahit captam nativâ a sede puellam?
327  E patris gremio nigris sum tradita Mauris.
328  Cuinam te liquit, dulcis pater, unica nata,

103   Quum raptae matres, eventu et sortis iniquae
104  Perculsae auxiferos quaestus simul ore dedere.
105  A patre auxilium petit haec, a fratribus illa, 105
106  Dilectum gemitu supplex vocat altera sponsum,
107   Vladislavum omnes

Quum raptae matres, eventu et sortis iniquae
104  Perculsae auxiferos quaestus simul ore dedere.
105  A patre auxilium petit haec, a fratribus illa, 105
106  Dilectum gemitu supplex vocat altera sponsum,
107   Vladislavum omnes pro libertate reposcunt.

118  Subsilit et ramis avium genus omne canorum,
119  In lucum varios per rivos influit amnis.
120  Quem Phaebi a radiis frondosa arbusta tuentur. 120
121  Cogitur unda fluens, stagnum atque excrescit in amplum,
122  Tempore ubi aestivo Dryades grata otia ducunt.

269  Tam specie at fulget licet irâ accensa furenti,
270  Ut quemcumque virum rapiat, qui proximus adstat; 270
271  Effugere a divo nec posset lumine Princeps,
272  Ni grave consilium constanti mente sederet,
273  Christiadâ indignum nempe ullo tempore vitae

88  In binas acies densa agmina divide solers;
89  Altera mox hostem campis invadat apertis,
90  A latere ast illum circumdans altera turmis 90
91  Irruat extemplo, caedem et committat acerbam.
92  Urge tu alipedem, nodosam corripe et hastam,

205  In primis Lekus dextrâ, niveoque colore 205
206  Nidum aquilae gestat laevâ, dum sustinet urbem,
207  Cui Gnesa a nido nomen, quod durat in aevum.
208  Arboreae frondes caput illi rite coronant,
209  Ipse etenim e sylvis in rura induxit, et urbes

231  Illius soboles Boleslavus surgit at inde,
232  Qui solio residet sacro diademate cinctus,
233  Quique habuit primus regale a Caesare nomen,
234  Insculptaeque notae memorant, ut vinceret ille
235  Russenas acies, Pomeranas, atque Borussas. 235

66  Lumina fixa tenet legatus imagine captus,
67   Sborovskum et cupidus, quisnam foret ille, reposcit,
68  In bello a tali iuvet an sperare salutem?
69  Olii subridens Sborovskus reddidit heros.
70  Haud quidquam metuit, summo qui nomine fidit. 70

85  Par color alipedis, flammas qui naribus efflat. 85
86  Hic Radovilskus, agens qui per loca dissita longe
87  Huc ternas acies Alemano a litore venit,
88  Qui pone at subeunt tecti thorace, ferentes
89  Hastas, sunt equites missi de gente Borussâ.

252  Exosus bellum, gladium discingere tendat,
253  Posthabitâ et colitur quae terris undique famâ,
254  A te dignetur leges exposcere pacis.
255  Ille tuos ex quo bellantes novit in armis, 255
256  Te magnum regem, teque aextimat esse potentem.

282  Christiadum reliquis Caesar si nempe potitus
283  Est nondum regnis, vestra est ea gloria tota.
284  Ille hinc a vobis, Rex inclyte, lecta corona
285  Poscit amicitiam, speratae et foedera pacis. 285
286  Amplecti oblatam sortem vos velle secundam

311  Regna Alemana isti parent, Hispanica et illi.
312  Saeva domi at Caesar contra movet arma rebelles,
313  A Pragae et quamvis illos eiecerit urbe,
314  Hactenus insequitur bello, cohibetque superbos.
315  Rex vero Hispanus spatio disiungitur amplo, 315

333  Adde quod externus miles fert grandia damna,
334  Et regnum perdes tibi nactus nomen inane.
335  Novit sed sapiens, Rex a mage rege potenti.
336  Si quando auxilium poscat, quidnam inde moretur.
337  Armis concurrit si Osmanus finibus istis,

359  Illuc mitte acies, Princeps quas ducat in hostem,
360  Quae nondum et didicit tellus, tibi pareat uni, 360
361  Caspio et a Ponto regnes freta Baltica ad usque.
362  Rex ergo o felix, procerumque excelsa corona,
363  Utile si nulli bellum fert tristia damna,

8  Laetitiâque fremit quisquis, gestitque beatus.
9  Odrysiae at matres mage dulcia gaudia carpunt,
10  Seiungi a caro metuunt nec coniuge bello. 10
11  Luctu sola dolet Korevski sponsa relicta,
12  Nescia, pace initâ, solvetur an ille catenis.

136  Adversae herois cessit fortuna secunda,
137  Namque fuit captus, famam et iactura peremit;
138  Proditus a sociis, campo non victus ab hoste,
139  Exin dux clarus, qui grandia coepta peregit,
140  Compedibus vinctus tenebroso in carcere languet. 140

87  Infernum at frustra quaecumque potentia tentet
88  Vertere, naturâ cedit, non subditur umquam.
89  Arctica iam tellus nostrâ a ditione recessit,
90  Olim ubi iura dabam, regum sortesque potentum 90
91  Pone Deo similis volvebam laudis honore.

116  Haud equidem, rapidi partes properemus in omnes,
117  Flammaque sit restincta, prius quam flagret ubique,
118  Othmanidum Caesar demisse a rege Polono
119  Exposcit pacem, legatos, munera mittit,
120  Et veniant metuens sibi ne mage tristia damna, 120

129  Verba aurae rapiunt, nobis sunt facta necesse.
130  0 digni, unde orti, templis habitare supernis, 130
131  Versari atque erebi tenebroso a carcere longe,
132  Tristes si cogor nostros memorare labores,
133  Irâ acuo incensos ultrices sumere poenas.

roseis sunt picta amarantha labellis,
22  Fascinat haec risu, flavis rapit illa capillis,
23  Ista gravi incessu genus alto a stipite prodit,
24  Ast uti sidereos micat inter lucifer ignes,
25   Suncianizza super socias

138  Sortes Omnipotens sapiens permutat, et aequus,
139  Flectitur at lacrymis, verbisque precantibus ultro.
140  A caelo aerumnas inter sperare salutem 140
141  Hinc iuvat, obscuram post noctem surgit Eous.

244  Id mea fors pietas, animus patiensque merebant.
245  Me licet eriperet tenebroso hoc carcere, possem 245
246  A te divelli, flammâ aut ardere recenti?
247  In caput alta suum labentur flumina retro,
248  Aequoreumque pecus nascetur montibus

dux rettulit ista.
9  Felix armipotens Caesar, cui caetera parent
10  Regna, illis quamvis effulgat adorea laeta, 10
11  Rege a Sarmatico leges, et foedera pacis,
12  Quam tua iussa sequens pepigi haud inglorias, ultro
13  Adfero, dumtaxat KOREVSKUS carcere duro

nunc sistit, nutat et inde.
235   KRUNOSLAVA sequens metuit, ne sorte malignâ 235
236   Ocyus avulsam se caro a coniuge cernat,
237  Aethereas dextrâ retinens quem ducit ad auras.
238  Perculit alma dies KOREVSKI lumina fessa,

53  Quae mihi fracta rigant effuso sanguine membra,
54  Ulcisci curat nec Caesar dedecus ingens.
55  Hostis at, alter ait, caput a cervice revulsum 55
56   Osmano exhibui, retuli nec praemia facti,
57  Me contra irrisit sed Caesar talia subdens,

Osmanum quanam ratione, volutat. 235
236  Saevit plaga vetus, iussu quod Caesar iniquo
237  Illam dilectâ seiungi a prole coegit.
238  Huius praesensit fatum lacrymabile, rumor
239  Ibat enim miserum tabescere carcere nigro.

249  Augeat exortos motus magis arte scelestâ.
250  Christiadâ Illiriae satus hic genitore repente 250
251  Odrysio abductus fuit a praedone puellus;
252  Caesaris adscriptus lectos dein inter ephebos
253  Turcarum accepit ritus, nomenque Dautis.

manus cum sanguine miscet,
108  Obtestansque fidem clamat, tibi luce sub istâ
109  Dedecus Osmani! caput a cervice revellam,
110  Dilavere, imis lateas quacumque cavernis, 110
111  Haud mortem effugies, quae te mox certa sequetur.

193  Os secat hinc Kurtae, Memium sub pectore tundit.
194  Elatum Osmano caput a cervice revellit;
195   Iakipi dirum iugulo tenus abdit et ensem. 195
196  Colla Solimano diffringit

229  Lethali ast Imbrus percussus, vulnere perdat
230  Quod vitam, haud queritur, sed quod sic linquat amicum. 230
231  At miser a socio si vi divellitur ille,
232  Hic etiam haud tardet crudeli occumbere morti.
233  Atrox praeteriens Dervis non respicit illos,

Assurgit praeceps, dirum armis impetat hostem,
237  Exire audito fremitu sed ab aede moratur,
238  Luctantem arceret dum contra a poste Dautem,
239  Longûm tentabat quem iam perrumpere frustra.
240  Illi est Vezirum vulnus tunc fama dedisse, 240

255  At mox consurgens hostem supereminet ense, 255
256  Detque manus victus clamat, veniamque reposcat.
257  Ille at districtum ferrum a cervice retrudens,
258  Actutum surgit, pleno et conclamat ab ore.
259  Quis nostrum valeat dictis mage, et ense, videbis.

dextera victrix»
15  Porticus alta fores dominans supereminet istas; 15
16  Hospitium dextrâ miseris et panditur aegris.
17  Fronte a planities, ubi quisquis desilit unus
18  Aeripede huc veniens, procerum foret ille potentum;
19  Interiora domus, dempto nam Caesare, nemo

viridis Princeps dum lora coloris,
128  Adversis spatiis rapidus procurrit uterque,
129  Et flictu rumpit coniectas eminus hastas,
130  A femore eripiunt mox ambo protinus enses, 130
131  Congeminantque ictus, dum caesus concidat alter.
132  Ut tauri in sylvis, urit quos dira cupido,

rore cruento. 230
231  Visa est ut quondam surgens in montibus altis,
232  Turbine at immani radicitus eruta quercus.
233  Huc tamen a longe convertit lumina Feras,
234  Vulnificum atque tubo chalibem iaculatur ahaeno,
235  Vezirum ut caedat, tubus ast exploditur illi, 235

235  Vezirum ut caedat, tubus ast exploditur illi, 235
236  Et liquefacta chalibs miserum mactavit Isuphum,
237  Qui procul a laribus pugnatus in urbe Philippi
238  Fortuito infelix perculsus concidit ictu.
239  Evexit moriens oculos, et brachia caelo,
240  Ac

et prosternere an illum
248  Proiicit hinc fracto Vezirus robore clavam,
249  Grandia quam torquens perfecit, miraque coepta.
250  Et rapit a caesis ensem, clypeumque relictum. 250
251  Fert laevum ante pedem, leviter sed poplite flexo,
252  Et caput inclinans cubito tegit aegide pectus,

272  Ut ruit in praeceps montano flumine torrens,
273  Secum saxa trahens, insano et vortice sylvas.
274  Perfidus interea plebeio e stipite miles
275  Perculit a tergo Veziri colla securi, 275
276  Qui putri exanimis cecidit revolutus arenâ.
277  Accurrunt turbae nudato cuspide, caesum
278   Dervis

485   Hyppodromi in campum celerant vectare patentem, 485
486  Dum capita oblongis infixa hastilibus horrent,
487  Quâ surgit templum Baizeti a nomine dictum.
488  Has inter strages populi, saevosque tumultus
489  Plurima divitiis spoliantur tecta domorum,
490  Auditur gemitus, ploratus et undique circum, 490

20  Quis mihi sceptra manu, lateri quis diripit ensem? 20
21  Veni ego progenies Akmeto prima sub auras,
22  Imperiumque mihi, non fratri a patre relictum.
23  His vix effatis, atque addere plura volentem
24  Adstantes in equum raptum iniecere, propinquus
25  Qui macer, et

cuius sola voluntas,
40  Qui iam magnificis princeps radiabat in aulis, 40
41  Cuius erat votis angusta haec machina mundi,
42  Captus uti a servis Caesar raptatur iniquis,
43  Ante necem et duro damnatur carcere claudi?
44  Discite mortales, terrent quos nulla pericla,

60  An pater Akmetus non vero nomine vester 60
61  Caesar erat, moriens mihi nonne et sceptra reliquit,
62  Sceptra eadem a proavis longo ordine rite recepta?
63  Surripit imperium, libertatemque minando
64  Tristia fata mihi violentia sola triumphans.
65  Quod

160  Qui mihi succedit, fatis melioribus uti 160
161  Adnue, neve brevi sors aequa obtingat et illi,
162  Ac ruat Othmanidum domus alta a culmine laudis!
163  Vix ea fatus erat, quum subdidit ista Dautes.
164  Quaenam caussa morae? mox illi frangite guttur,

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report