Your search found 5684 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 4406-4458:

in quo demum prudens ille, tantique ad propositum finem momenti, Fortuitorum vsus consisteret. Quod igitur vnum ad artificij totius Summam dilucidè, breuiterque explicandam supererat, sedulò apud animum versans, sic tandem constitui, fortuitis quà Bonis, quà Malis ita nos scitissime vsuros, si vtraque in contemnendis ac minimis, immo si nec verè Mala, nec vltra merum nomen Bona duxerimus: ab illorum propterea tum amore, tum metu quàm maximè immunes et vacui. Nec temere id quidem, vt cuivis rem ritè aestimanti patebit.

seu procul terrentibus, quorum vim, et aculeos Secundus liber retundit; siue cominus ferientibus, quibus tum vniuersis Tertius certa, quaedam in commune profutura remedia, tum singulis Quartus propria nominatim opponit auxilia. Nec segniùs postremi duo ad debellandam excindendamque Stultitiam nos instruunt: dum Quintus, quae ipsius Mala, et quo pacto arceantur, demonstrat; Sextus verò contraria eidem persequitur Bona, in eorum supremo, quodque totius Boni, et perfectae Quietis Summam vel vnum complectitur, Deo videlicet Optimo Maximo, desinens. Et

nactum mentis rear otia, magnis
1.666  Qui diues, proprijsque Bonis: plenissimus inde,
1.667  Sufficiensque sibi, nullique obnoxius. Horum
1.668  Si quidquam Dea caeca valet praestare; clientum
1.669  In grege nos habeat: fulgentibus illius aris
1.670  Cernua supplicites sistamus vota: sabaeus
1.671  Ignis odoratà caligine templa vaporet.
1.672  Quid pecudum cessant fibrae? Lectissima quaeque
1.673  Orchomeni ripis,

virides impunè licet discurrere campos,
1.1034  Hàc tulerat gressus. Qualis (proh Iuppiter!) arbos?
1.1035  Vnus ait: quo pomorum circumflua luxu?
1.1036  Si faciles propiùs ramos demitteret aut si
1.1037  Nos quoque finxissent Neptunia semina, quantos
1.1038  Nuper, Aloidas, caelo capita alta ferentes, (a) Homer. Odys. lib. II.

Illic
1.1258  Nil penitùs, mihi crede, tuum. Sors annuit aequa
1.1259  Vtendum: nec, quod dederat, non aequa vicissim
1.1260  Sors repetet. Nimbi, fures, incendia, lites,
1.1261  Naufragia, et quidquid partis nos rebus inanit,
1.1262  Illius Accensi sunt, lictoresque, iubentis
1.1263  Promere depositum. Renues? Cunctabere? Nugas
1.1264  Egeris: inuito rapient, frustraque gementi.
1.1265  Nec minùs arbitrijs hominum

2.200  Plus nihilo?) veri trahit argumenta doloris:
2.201  Nec secus, ac praecepta animo si vulnera ferret
2.202  Ambiguae vanâ cruciatur imagine cladis:
2.203  Tuncne etiam praesens iugulum sors impetit? An nos
2.204  Illius absentis vice fungimur, armaque fictis
2.205  Praebemus, valeant què is nos prosternere, laruis?
2.206  9. Heu furor! Inuisis heu nemo nocentior hostis

2.202  Ambiguae vanâ cruciatur imagine cladis:
2.203  Tuncne etiam praesens iugulum sors impetit? An nos
2.204  Illius absentis vice fungimur, armaque fictis
2.205  Praebemus, valeant què is nos prosternere, laruis?
2.206  9. Heu furor! Inuisis heu nemo nocentior hostis
2.207  Hostibus, ac stultus sibi quilibet! Vnde remotos
2.208  Venari gemitus homini tam dira libido?

alia attoniti, secum discrimina voluunt:
2.676  Iamque adeo subijsse putes. Proh nescia gaudî
2.677  Pectora! Iucundis proh rebus semper iniqua
2.678  Mens hominum! Sic ergo parùm praesentia vexant
2.679  Nos Mala? Cara domi vsque adeo est annona dolorum,
2.680  Vt procul ambiguas lugendi quaerere causas,
2.681  Inuitisque iuuet lacrymas praesumere Diuis?
2.682  Quae miseris aevi talis speranda voluptas?

et ipso,
2.711  Abstineant vt fata manum, turbante pauore,
2.712  In formidatos detruditur anxia luctus.
2.713  29. Denique pro certo statuendum, plurima, tristi
2.714  Qua nos saepe metu, rerum discrimina, versant,
2.715  Plus praesumpta animo expectataque laedere, sensu
2.716  Quàm coram praecepta: Malis et mitiùs ipsis,
2.717  Instantûm quàm prouisu specieque Malorum,

in vnum
2.802  Cunctaque concilians actum sua gaudia, vastos
2.803  Saeclorum per circuitus porrecta: nec illi
2.804  Hora sequens quidquam fructùs vitaeque beatae
2.805  Aut rapit, aut cumulat; sic totam nos quoque (quantùm
2.806  Diuinis humana licet componere) vitae
2.807  Summam infelicis nullâ non illius horâ
2.808  Ducamus, puncto quocunque volubilis aeui
2.809  Complexi, quosvis aeuum feret omne,

inermis, humi procumbat; iniquae
2.1165  Nullum sortis erit tam deses cura leuamen:
2.1166  Quin noua fortuito adijciet momenta dolori,
2.1167  Aeternisque pauentem animum cruciatibus vret.
2.1168  Quam nos propterea (Superi conata secundent)
2.1169  Hellebori Aonij succis, et Apolline toto
2.1170  Funditus aggressi importunam excindere pestem.
2.1171  At si, terrificos longo procul ordine casus,

fuit is? Cupido egregium da noscere vati,
3.667  Calliope, Herois nomen: superesse nepotum
3.668  Da memori famae seruatoremque parentemque
3.669  Auriti generis. Praesens tibi tota Vetustas:
3.670  Saeclorum nos impliciti caligine: et atram
3.671  Letheaea ante oculos glomerant obliuia nubem.
3.672  Ergo animi prudens, nec seu genitore Podauro,
3.673  Milophago seu fratre minor, dubia agmina spectans,

prudens, nec seu genitore Podauro,
3.673  Milophago seu fratre minor, dubia agmina spectans,
3.674  Rhinomacer placido sic ore silentia rupit,
3.675  Sic sociam diris pubem reuocauit ab orsis.
3.676  At quae nos properae necis importuna cupido
3.677  Sollicitat? Nempe ibelles Natura creauit.
3.678  En Alios, trepido quêis plus sub corde pauoris,
3.679  Quêis minus attonito iseruit sub pectore cordis.
3.680  Cur

se seque per omnia doctis
3.1029  Illius imperijs, et canae praebeat arti
3.1030  Morigeram? Si ductori, qui seu malefidus
3.1031  Fallere, seu falli potis est male prouidus, vltro
3.1032  Permisisse iuuat nos, nostraque; fidere summo
3.1033  Cur dubitet quisquam Rectori, hominumque, Parenti,
3.1034  Fata supercilij nutu qui condit, et aevi
3.1035  Perpetuos certo deducit tramite cursus:

hominumque, Parenti,
3.1034  Fata supercilij nutu qui condit, et aevi
3.1035  Perpetuos certo deducit tramite cursus:
3.1036  Quem nihil ex Mundi serie vicibusque futuris.
3.1037  Praeterit, et dulci qui nos dignatus amore,
3.1038  Quidquid seu furur hostilis, sive aspera vitae
3.1039  Lex iubeat perferre, humana ad commoda flectit?
3.1040   30. Certè equidem, nostri quanquam nil vsibus Orbis

tristes
3.1117  Carceris indigni tenebras, vincla aspera, morbos,
3.1118  Quidquid acerbum, inuisum, atrox, immane, feremus,
3.1119  Te iubeas tantùm. Nostras tibi cudere sortes
3.1120  Vis aeterna dedit: nos iussa capessere nati.
3.1121  Ignarus nimis ille Tui, permittere tanto
3.1122  Non nisi compertis qui se rationibus audet
3.1123  Ductori, laetusque minùs per saucia dumis
3.1124  Tesqua, per Hyblaeis

solatia? Tristi
3.1224  Gaudia quae luctu breuitas confundit, amaros
3.1225  Cur nequeat miscere pari dulcedine luctus?
3.1226  Pauca sub haec, mortale quibus componitur aeuum,
3.1227  Horarum segmenta, manet nos altera, longè
3.1228  Occiduas egressa vices, arctataque nullis
3.1229  Limitibus, nullis obnoxia casibus aetas.
3.1230  Quìd Superis durare parem, quid legibus aeui
3.1231  Maiorem, genitamque aeterna in

semper euntem
3.1240  Oceanum, quidquid metas extremaque nouit
3.1241  Littora, vix nihilo maius ducemus, eòque
3.1242  Indignum, deceat cui mentem aduertere, cuius
3.1243  Vel tenui stimulo sensus nos curaque tangat.
3.1244   39. Denique, fortuitis si casibus vtilis ira:
3.1245  Si miseros lamenta iuuant; irascere: bilem
3.1246  Euome per lacrymas, per iurgia: nulla querelis
3.1247  Hora vacet. Quid adhuc

4.179  Me caruisse potest; vili non ipse libenter
4.180  Mancipio caream? Sine me sibi sufficit ille;
4.181  Non ego sufficiens mihi sim, desertus ab illo?
4.182  Turpe nimis, fastu quae nos Fortuna superbo
4.183  Negligit, eximiam nobis pulchramque videri.
4.184  Redde pari par. Te fugiens auertitur? Aequè
4.185  Auersum sciat esse sibi. Fastidit amantem;
4.186  Mutua despecti referat

tanto molimine ductas
4.275  In caelum excidio fatali absumeret arces.
4.276  Parua tamen loquor, ars hominum quae struxerat, aeui
4.277  Vastantis miserum tandem iacuisse trophaeum.
4.278  Immo age, qui latè nos circumplectitur, Orbem
4.279  Aspice, terrarum tractus, vndosaque regna,
4.280  Ventorumque domos, caelique meabilis axes.
4.281  His pariter saeuam (quis crederet?) ordine certo

triplicis Mundi, in quo caetera cursus,
4.284  Interitusque suos peragunt, immane theatrum,
4.285  Turbine flammifero exhaustum, in seseque sepultum
4.286  Corruat. Et, lustris rapientibus omnia, fungi
4.287  Nos quoque sorte pari mirabimur? Inter et altos
4.288  Regnorum cineres, sonitumque extremà ruentis
4.289  Naturae, perisse domum quis fleuerit vnam?
4.290   17. En Alius, tacitis maeroribus anxius, aeger,

Quìd, inquit, [a] Vide Suet, in eius Vit. cap. 51.
4.504  Friuola sollicitant adeo te murmura? Tales
4.505  Anne parùm nos esse, in quos nil feruidus ausit,
4.506  Vltra verba, furor? Tenuem patiamur auitae
4.507  Hanc libertatis superesse Quiritibus vmbram.
4.508  Dummodo ne fraena imperij ceruice rebelli
4.509  Excutiant;

et flatu spirantem ad vela secundo.
5.1185  Hinc adeo miros de nostris vndique rebus
5.1186  Misceri famae sonitus, per compita nostrum,
5.1187  Perque domos celebri nomen discurrere plausu,
5.1188  Nos designari digitis, et ad aethera tolli,
5.1189  Grata sibi faciens animus spectacula (qualis
5.1190  In vacuo soliti mentem oblectare theatro
5.1191  Argiui veteris fuerat dementia) fingit. (a)

experiundum
5.1335  Dat quoties, in principijs pallescere fandi
5.1336  Cernitur, et vix voce sibi, vix pectore constat.
5.1337  Hoc etiam causae, ignoti cur lentiùs ora
5.1338  Nos spectatoris moueant: sin conscius alter,
5.1339  Nostrarumque diu rerum: experientior adsit;
5.1340  Ad trutinam cautâ pauidi formidine cunctos
5.1341  Libremus, ne quid fòrs ille coarguat, actus.

reuocamur in ęquora cursu?
6.17  Haeccine, tot circùm quae consita puppibus, et quà
6.18  Nautarum assidui cursus atque agmina feruent?
6.19  Nulla minùs. Quin ipso adeo hoc de limite primùm
6.20  Auersis nos Diua iubet decedere proris:
6.21  Nec magis aut Siculo latrantia monstra Profundo,
6.22  Aut concursurâ horrendos Symplegade fluctus,
6.23  Quàm comitum tot vela, ducemque horrescere turbam.
6.24  Ambiguis

inexhausto profudit amore. Nec illum,
6.938  Nominibus tantis, perque haec tibi pignora nexum,
6.939  Pleniùs esse tuum, quàm sis tuus ipse, fateris?
6.940  44. Hinc adeo, nemo cum nos impensiùs illo
6.941  Alter amet; noua se ratio, manifestaque prodit,
6.942  Cur illo pariter iucundiùs alter amari
6.943  Nemo queat. Nam nec dulcis, nisi mutuus, ardor;

omnia latè
6.1144  Ingeminant. Quìd spectra inhias euanida? Summum
6.1145  Artificem quaere: Artificis metire perennes
6.1146  His vmbris radios, et non imitabile lumen.
6.1147  Ille tuos, qui te, qui nos tibi finxit, amores
6.1148  Postulat: ille habeat, mundi primaeua Venustas,
6.1149  Formaque formarum, Summarumque vltima Summa.
6.1150  Nil tamen externis opus est mihi vocibus. Ipse
6.1151  Sat monet hoc

pręcipua vtilitatis est ratio. Si enim ita quis futura Mala praeuideat; vt nihil de infringendâ opportunis armis illorum vi cogitet, quin potius ea caeco timore aduersùm se augeat, ac roboret; optimo sanè iure huiuscemodi curam, tanquam supervacuam, et noxiam, Epicurus potuit reprehendere: nec nos minùs in priore libri parte eam prorsus euellere pro virili contendimus. At si non solùm de Malis, quae possunt accidere; sed simul etiam de rationibus animus cogitet, quibus illa possit tutiùs excipere; huiusmodi praemeditationem animorum tranquillitati nequaquam officere, quinimmo rationi

Et talem profectò expertus est Acheorum fortissimus Imperator Philopoemen, cuius in hoc genere solertia describitur. Neque nos vtilem experiemur minùs, si, illius exemplo, quidquid in gerendis negotijs, vitaeque in vsu aduersi potest contingere, sedulo cogitatu assuescamus prospicere: tum statim, quae cuique casui leniùs ferendo aptissima sunt, conquiramus Sapientiae praecepta, ijsque velut armis mentem

afferuntur remedia.
Poesim ab otiosis, et futilibus nugis, quae natiuam illius nobilitatem nimiùm quantùm infamant, ad sublimiora reuocandam, humanaeque felicitati profutura argumenta: idque adeo in praesentibus libellis nos agere, Socratis exemplum sequentes, qui Philosophiam primus à curiosâ rerum physicarum indagine ad vtiliorem morum, vitaeque disciplinam traduxit. Cum igitur in superiori libro aduersùs impendentium Malorum formidinem opportuna remedia attulerimus; ea iam

ab infortunijs suis, quàm longissimè liceat, mentem auertere, deque ijs potiùs cogitare, quae inflicti vulneris dolorem imminuant. Afferuntur iam communia solatia, quibus cuiuslibet Mali mitigari acerbitas possit: primumque adeo illud, vt cogitemus, quaecunque nos premunt Aduersa, perpetuas vitae leges, et naturalia humanae conditionis onera esse. Quocirca praeter rationem de iacturis siue rei, siue sobolis homines queri: perinde quasi non vtramque hac acceperint lege, vt scirent, posse sibi aliquando subduci: aut quasi

sed longè etiam nostris grauiores aerumnas in plurimis passim Mortalium intueri licebit? Vt profectò gratulandum sit iustiùs, quòd à peculiari plurimorum sarcinâ nos immunes Sors fecerit; quàm expostulandum, quòd communia omnium onera subire compulerit. Declaratur vis huiusce consecutionis Leporum Aesopicorum fabellâ. Quanquam plus etiam leuaminis alienae sortis contemplatio

cuius gratiâ haec, aut illa de nobis decernat. Satis quippe ad omnia pacatissimè excipienda esse potest, illius benignitatem, ac sapientiam exploratam habere, quae, Medici peritissimi instar, opem ferre vel remedij rationem ignorantibus nouit. Quamquam neque nos ipsos omnis Aduersorum ratio, et vtilitas latet. Cur enim meritorum, virtutisque incrementa, quae inde animus capit, non et nobis amplissima tam gloriosos labores perferendi merces: et iustissima Deo eosdem imponendi sint ratio? Sacer amoris iustissimi ardor, quo

igitur quemlibet spe finis iam iam adfuturi praesentium cuiusquemodi aerumnarum sensum lenire, immensumque, et aeternum, quod propediem inchoaturus est, aeuum iam nunc mente praesumere: ad cuius aspectum, quidquid vllo fine concluditur, vix nihilo maius videbitur, indignumque adeo, quod vel tenui nos curâ solicitet. Vltima aequanimitatis ratio ex iracundiae inutilitate desumitur, vt quae nullum prorsus vulneribus ferat leuamen. Quin è contrario natiuam illorum acerbitatem, quam animi fortitudo, et patientia solet minuere,

LIBRI IV. Vbi propria, et singulis accomodata infortunijs praebentur solatia.
Qvemadmodum Hippocrates è fano Aesculapij peculiarium morborum medelas olim descripserit; sic è Rationis sacratio deprompta singulorum nos animi morborum remedia hoc in libro exhibere. Inuitantur Mortales, suas vt quisque aegritudines proferant, certam, et praesentissimam singulis recepturi medelam. Paupertatis solatia, primò, quia nulli non integrum è pauperrimo

enim pacto accusari mereatur, quia munerum suorum vsum non perpetuum concesserit, quae, vel si nullum concessisset, accusari iure non posset? Aut cur illius crimen potiùs ducamus, sua tandem resumere; quàm meritum, tandiu vtenda annuisse? Quanquam, etiamsi Fortuna nos iniustè laesisset, repetendo, quae dederat; stultum tamen foret aduersùs ipsam irasci: cum per hanc iracundiam multò maiora nobis ipsi eripiamus Bona, quàm Fortuna vel rapuerit, vel possit attingere: Pacem nimirum, Sapientiam, Virtutem. Hanc esse propriam hominis possessionem: hâc retentâ

ac Diogenis Cynici exemplo. Solatia Natorum mortem lugentibus. Neque enim ipsi vel suâ causâ deflendi, vel nostrâ. Non suâ, vt qui, moriendo, vitae Mala, ac pericula omnia semel euaserint: quae tanta sunt; vt nos ipsis potiùs miserandos efficiant. Neque itidem nostrâ, ob rationes cum alijs Bonis externis communes, quorum supra iacturam solati sumus. At, simul cum illis, tota posteritatis familiaeque propagandae spes occidit.

vanissima eiusmodi ludibria, vtpote à stultis profecta, facilè Sapienti erit, citra molestiam, transmittere. Quis enim aut insanire vulgum nesciat; aut insanorum conuicijs, nisi amens et ipse, commoueatur? Despiciendam igitur in ijs fatuitatem animi esse, qui nos ob corporis speciem despiciunt: cauendumque, ne, vanas stultorum irrisiones iniquiùs ferentes, iustam Sapientibus Nostri irridendi causam praebeamus.

indignandum, quòd vel Sapientum quispiam, ob externa nostri corporis vitia, interdum subrideat: cum eiusmodi risus naturae potiùs spontè in oris superficie nascatur; quàm ex altiore iudicio, animique contemptu descendat. Quin et operae pretium fore, si nos ipsi in nostra id genus vitia iocari assuescamus, tum hilaritatis gratiâ; tum locum, et ansam alienae in ea dicacitati erepturi. Denique imbecilli nimiùm esse, leuissimo risu, et futilibus verbis percelli, atque deijci. Cum vir

percutiens. Quocirca par esse, vt citra iracundiae sensum id genus offensas feramus, non secus, ac lapsum è scalis, vel fortuitum aliud vulnus ferremus: gnari ex alienâ stultitiâ nec maiorem ictui grauitatem, nec vllam icto ignominiam accedere. Immo tunc solùm nos deprimi, et infra laedentem constitui, cum iniuriâ, et dedecore nos affectos, irascendo, profitemur: contra verò superiores hosti esse, quandiu illius ausus despicimus.

iracundiae sensum id genus offensas feramus, non secus, ac lapsum è scalis, vel fortuitum aliud vulnus ferremus: gnari ex alienâ stultitiâ nec maiorem ictui grauitatem, nec vllam icto ignominiam accedere. Immo tunc solùm nos deprimi, et infra laedentem constitui, cum iniuriâ, et dedecore nos affectos, irascendo, profitemur: contra verò superiores hosti esse, quandiu illius ausus despicimus. Ostenditur hac occasione Sapientem nunquam

nunquam inultus, vtpote quem suum scelus externo quouis supplicio grauiùs afficiat. Denique, quia vltio de hoste sumpta nullum affert vulneribus ab eo inflictis remedium. Colligitur itaque, non de ijs, qui exteriùs laedere conati nos fuerint, hostibus vltionem quaerendam, sed in nostram iracundiam, et vlciscendi auiditatem, tanquam in capitalissimum animi hostem, pugnandum, deque huius intimi potiùs, ac grauissimi vulneris cogitandum medelâ, quàm de leuioris, externique alterius vindictâ.

idem viribus premit; ipsamet illius magnitudo erigere animum debet: vt dignum aduersarium, capacemque nactus expromendae campum virtutis, non grandibus solummodo verbis, sed paribus etiam exemplis Sapientem se probet. Nec minimùm ea quoque cogitatio valebit, ijs nos cruciatibus à Deo Parente amantissimo ad meritorum, gloriaeque incrementum exerceri, aeterna breuissimae perpessionis praemia iam iam relaturos. Vicinae mortis solatia: et primum quidem ex plurimis, assiduisque mortalis aeui laboribus, quos qui grauiter fert,

Reuocato itaque ad Iram disputationis cursu, cauenda primò praecipimus, quae illi fomitem, atque ansam suppeditant. Non tamen solicitâ vsque adeo diligentiâ, vt in superstitionem degeneret, caecoque timore, vel ab necessarijs, et honestis muneribus obeundis nos auocet. Sat erit vniuersè in occupationibus modum tenere; ne vel ipsae nimiâ multitudine, et assiduitate animum; vel animus nimiâ in ijs contentione se premat. Accedat huc circumspectio in deligendis sodalibus, quorum mores ad

praesidijs; reliquum est eas artes depromere, quibus Ira iam cominus Rationem aggrediens, et in praecordijs excitata vincatur. Proderit primò meminisse, quàm foeda, et indecora sit irati hominis facies, quàm stultae voces, quàm turbulenti, et ridiculi motus: vt illius saltem foeditatis nos pudor contineat, ne, praeter Decorum furiosè bacchantes, irrisui spectantibus simus. Tum haec pugnae ratio tenenda, vllo ne dicto, factoque irae indulgeamus. Nam illam sustinere, vicisse est, cum nihil aliud quàm impetus sit, adeoque, nisi statim deiecerit

Quo errore nihil inanius: cum hominum sibi quilibet vacet, de alijs securus, et parcissimè cogitans: vt Cicero suomet experimento intellexit. Idque adeo duplici etiam argumento probatur: primò, quia nihil est causae, cur speremus maiori Alijs curae nos fore, quàm nobis ij sint. Iamuerò quisque sibi est optimè conscius, quàm rarò, et remissè de Alijs seu loquatur, seu cogitet: quàm paucos ex tot praestantibus per Orbem Viris vel tenui ex famâ cognitos habeat: quàm multa in ijs etiam, quos

nouit, desideret, ac reprehendat. Alterum argumentum est, quia non multùm seu obseruare, seu mirari solemus, nisi eos, qui nostrâ in professione videntur excellere: his verò aemulatio iniquiores nos iudices facit. Vt profectò vix vlli Mortalium eximiam apud homines, partim incuriosos, si alieni sint; partim obtrectatores, si socij, laudis, atque famae celebritatem liceat referre: stultumque adeo videatur, pro re tam incertâ, atque tenui, tot laboribus, et curis vitam

habitus paulatim contumaciam imminuat, et tandem Rationis imperium pati condiscat: equini instar pulli, qui domitus Rectori se facilem praebet: contra verò indulgenter diu habitus vix vllâ deinde vi ad parendum potest induci. Sextum, Nihil admittere, cuius nos peracti serò deinde poeniteat. Stultorum enim esse, quidquid animo in praesens arrideat, sine vllo Malorum indidem profluentium respectu, statim inuadere. Quae Stultitia in voluptarijs, ambitiosis, et iracundis hominibus luculentiùs intuenda proponitur.

At summo in Bono nihil non bonum, nihil non vsquequaque, et toto pectore amandum. Praeterea caeterorum Bonorum, quemadmodum incerta, fragilisque est possessio; sic et amor solicitus. At Deum nemo rapit nolentibus: quin ipsa mors, quae Bonis alijs dispoliat, in huius nos pleniorem possessionem inducit: vt proinde illius amor, quemadmodum odio, sic et metu sit vacuus. Deum porrò paratam homini possessionem esse, ex

inducit: vt proinde illius amor, quemadmodum odio, sic et metu sit vacuus. Deum porrò paratam homini possessionem esse, ex maximo illius erga nos amore manifestè colligitur. Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem maxima ab eo nobis collata beneficia planissimè ostendant; quidni, nostrum itidem, dummodo velimus, eum esse, pari perspicuitate demonstrent?

vt proinde illius amor, quemadmodum odio, sic et metu sit vacuus. Deum porrò paratam homini possessionem esse, ex maximo illius erga nos amore manifestè colligitur. Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem maxima ab eo nobis collata beneficia planissimè ostendant; quidni, nostrum itidem, dummodo velimus, eum esse, pari perspicuitate demonstrent? Immo ex hoc eius maximo erga nos amore alia item ratio colligitur maximae, quae in ipso amando

Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem maxima ab eo nobis collata beneficia planissimè ostendant; quidni, nostrum itidem, dummodo velimus, eum esse, pari perspicuitate demonstrent? Immo ex hoc eius maximo erga nos amore alia item ratio colligitur maximae, quae in ipso amando reperitur, iucunditatis. Nam amor tunc iucundissimus, cum perfectè reciprocus. Nemo autem reciprocam se amantibus vicem liberaliùs refert, quàm Deus. Nam mortales Amici non totum Amico suum amorem impendunt; sed eius sibi retinent

asciscat? Neque quisquam excelsum adeo foedus, tanquam aliquid sorte suâ maius, desperet. Nam et supremus Author ad hanc secum necessitudinem ineundam vltro nos stimulat; et hominis animus ad eandem, suum velut ad fine, suauissimè rapitur. Quin etiam adeo necessarium quodammodò habet summi Boni amorem, vt illud, vel nesciens, in alijs quibuslibet rebus videatur appetere: cum nihil, nisi ratione Boni, appetat: Bonum verò quoduis, vnde creatae res

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report