Your search found 15871 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 11203-11291:

expleretur atque expleta demum quiesceret; et Mala, quae huiusmodi quietem interpellarent, longè abfutura: exclusis videlicet ijs, quae nocendi vim in ipsis suae naturae principijs defixam, penitissimèque insitam habent; alijs verò sapientem per vsum correctis, vt vel Mala esse desinant; vel in Bonorum inquisitionem, praescribens, non solùm quàm necessariò ediceretur; sed quid etiam seruandum proponeret, satis luculenter patebat. Prior verò, fortuitis et indifferentibus recte vti praecipiens, tametsi de aequitate suâ nullum; aliquem tamen de praxi videbatur

aculeis effodiant, et iam desiderio, iam timore solicitent, necesse est. Vnde manifestò colligitur, nec Bonorum appellationem mereri, cum amari nequeant, quin obsint; nec ad animi quietem conducere, cum ijs oblectari animus, praeter quietis detrimentum, minimè possit; vnumque adeo reliqui esse, vt despicatui ab Euthymiae studioso habeantur, tunc ijs optimè vsuro, cum ea minimè amauerit. Sed et Malorum par ratio. Cum enim neque ipsa nostrae voluntatis imperio subijcere, et omnino, ac quoties libuerit, prohibere á nobis possimus; nisi saltem aspernari

quaeque ipsa sibi parit voluntas, adeo impensè aestimare; nihil vt primis ardentiùs quaeratur, nihil alteris cautiùs vitetur. Quae, planissima, et nemini dubia, quisquis probè perspexerit, facilè agnoscet, synceram, integramque animi Tranquillitatem nihil aliud demum esse, quám nobilissimum quemdam de Fortunâ, deque; Stultitiâ Rationis triumphum. De Fortunâ quidem, dum illius et dona calcantur, et tela infringuntur: de Stultitiâ verò, dum et grauissimis ipsius Malis aditus obstruitur, et contrarijs ipsi Bonis mens communitur.

vt nihil, nostro quamvis à gustu alienum, huius, vel illius vitij palàm damnemus; nisi iusta certique ponderis ad manum sit ratio, qui tristem affirmare sententiam possimus: sed ita sui quisque inductionem animi, et quam sibi normam scribendi proposuit, sequatur; vt ne vnicam et communem esse omnium legem literariâ in Republicâ velit: duo sibi in huiusmodi incertis tanquam certa persuadens: alterum, nequaquam factu impossibile esse, vt in germanâ ipse, Optimi notione informandâ à Vero aberrauerit: alterum, vt vt rectam artis institerit viam; non tamen, quidquid à recto

tristem affirmare sententiam possimus: sed ita sui quisque inductionem animi, et quam sibi normam scribendi proposuit, sequatur; vt ne vnicam et communem esse omnium legem literariâ in Republicâ velit: duo sibi in huiusmodi incertis tanquam certa persuadens: alterum, nequaquam factu impossibile esse, vt in germanâ ipse, Optimi notione informandâ à Vero aberrauerit: alterum, vt vt rectam artis institerit viam; non tamen, quidquid à recto diuersum sit tramite, prauum etiam continuò censeri oportere: cum (quemadmodum consultissimus dicendi magister Tullius [1]

1.171  Tergerent, palmas: tua signa anteîre, malignos
1.172  Perrumpentem obices, pandentemque ossia fatis,
1.173  Poenituit nunquam: tibi dum constatiùs haeret;
1.174  Visa sui est oblita, et sors propre desijt esse.
1.175  Mitte queri. Capiunt vnum laxissima centum
1.176  Regna virum. Si non naturam sceptra per omnem
1.177  Porrigis; at plus, quàm naturae simplicis vsus
1.178  Poscat, habes, plus, quàm valeat vel

tanto,
1.234  Vltra anni, Solisque vias, caelique rotatus,
1.235  EVTHYMIAM dum persequeris, qua nulla Dearum
1.236  Proximior, nulla aequa magis, facilisque volenti est.
1.237  Crede mihi, parto imperio licet esse beatum:
1.238  Crede, licet nullo. Pacem tibi subditus Orbis
1.239  Non dabit: ipse dabis rationi subditus. Aufer
1.240  Spes nimias. Vacuum, teneat licet omnia, prodit
1.241  Se cupiens. Pleno felix vt

1.328  Opportuna magis curis, quàm tristibus vmbris.
1.329  Arcendis fulgoris inops, et mortua lampas.
1.330  Acrior hinc sitis, et, quae vota nouissima quondam
1.331  Credidimus, votis gradus vlterioribus esse
1.332  Incipiunt, versantque alio vaga pectora motu.
1.333  Non secus ac, laethalis hydrops cui viscera tendit,
1.334  Exigui primùm laticis sperauerat haustu
1.335  Morbida bacchantes circùm vitalia

frontem diadematis aurum
1.498  Erigit. O vanae mentes! Si scenica vobis
1.499  Haec modò regnantem faciunt insignia: vestros
1.500  Hinc aliò cultus, et munera vertite. Nolo
1.501  Esse, quod Aesopus, quod Roscius. Ergo relinquit.
1.502  Talia, queis satis externo splendescere cultu,
1.503  Ipse alio fretus regno, interiore, suoque.
1.504  19. Par neglectus opû. Monstres augusta

1.783  Astrictus laqueis, solidos, pluresque per annos
1.784  Vix semel accessu raptim fugiente salutas,
1.785  Vnius imperium detrectant, plùsque colonos,
1.786  Plùs hilarant populum, quàm temet, diceris esse
1.787  Qui pulchri dominus, soloque es nomine, fundi.
1.788  Vsque adeo haud tantùm spernenda, minoraque magnis
1.789  Sunt Bona, priuato quae sors indulget honori;
1.790  Sed neque plùs illis vtenti

1.986  Dignatur tragico lacrymas vestire cothurno
1.987  Melpomene. Soli mirantibus argumenta
1.988  Portentosa, nefanda, fidem transgressa theatris
1.989  Suppeditant proceres: Natorum funera soli
1.990  Esse putant epulas, insuètaque monstra pauentem
1.991  Cernere, polluto deturbant aethere solem.
1.992  39. Adde tot egregias vrbes, famosaque regna,
1.993  Tot populos, Marti quos prodidit, vtque

capacia, totos
1.1315  Huc animi laxate sinus. Hoc pectora pleni
1.1316  Munere, iam fati cursus, iam tempora vestro
1.1317  Fingetis nutu. Vel Pacis nulla fruendae
1.1318  Spes Homini; totum vel nostri hoc esse fatendum
1.1319  Arbitrij iurisque Bonum. Gaudere volentem
1.1320  Occiduae nil cuncta iuant aeraria sortis.
1.1321  Intra animum nasci voluit Deus, esse beatos
1.1322  Quî liceat. Votis longè contrarius

nulla fruendae
1.1318  Spes Homini; totum vel nostri hoc esse fatendum
1.1319  Arbitrij iurisque Bonum. Gaudere volentem
1.1320  Occiduae nil cuncta iuant aeraria sortis.
1.1321  Intra animum nasci voluit Deus, esse beatos
1.1322  Quî liceat. Votis longè contrarius errat
1.1323  Deserto qui sese, alibi sua gaudia quaerit. EVTHYMIAE Liber

O Superi: et tale importuno in Diuite poenae
2.278  Vindicis exemplum venturis prodite saeclis;
2.279  Humanas vt si vires effraena Potentum,
2.280  Baccharique impunè ferox audacia spernit;
2.281  Esse Deos, fandi memores, sciat, atque nefandi.
2.282  12. Haud vanae fugere preces: sanctissima caelo
2.283  Audijt orantem Nemesis, magnoque vocato
2.284  Concilio virtutum, vna altior ipsa

in ipsa
2.447  Diuitis obtorto misisset stragula collo.
2.448  Hìc tandem, ad scopulum ceu naufragus, haesit, et altè
2.449  Extructo immersum penitûs se condidit ostro:
2.450  Quique solet dubijs rebus mos esse pauentûm,
2.451  Fortiter arripiant vt proxima quaeque; cubantem
2.452  Circumfusus herum complexibus illigat arctis,
2.453  Inspiratque nocens virus, cordisque vigorem
2.454  Ebibit, et laruis animum

consurgit tacitus, raptoque ligone
2.537  Suspectam resupinat humum: mox, credita nactus
2.538  Pignora, ter, quater enumerat, notisque recondit
2.539  Altiùs infodiens latebris: iamque omnia salua
2.540  Esse putat; caecis animi iam fluctibus actus,
2.541  Nescit quid trepidet, trepidat tamen omnia. Vix se
2.542  Proripuit stabulo abscedens, subitusque reuertit:
2.543  Nec modus, aut requies, motae vestigia terrae

perfidus, edat.
2.551  22. Interea pulsis rediuiuo sole tenebris,
2.552  Post vigiles noctis curas, haud laetior aegro
2.553  Lux oritur: qua cogendi pars rite senatùs
2.554  Esse iubebatur, mulctae vel nomine certum
2.555  Pendere (sic patrijs prouisum legibus) aurum.
2.556  Ire parat: sed, multa timens, priùs omina linguis
2.557  Ex auium, pennisque notat: num garrula cornix,

portae
2.1095  Ante pedes proiectus humi Legatus, et ora,
2.1096  Oraque, pectoraque obijciens calcanda, pudore
2.1097  Continuit trepidos. Tantum formidinis addit,
2.1098  Non explorata, et perspecta fideliter esse,
2.1099  Occurrunt subiti quae fòrs discrimina casùs.
2.1100  46. Nec minùs id causae validum: quôd, tota repente
2.1101  Aggrediens, multò vehementiùs extima quaeque

sua copia votis.
3.533  Ne multis morer; ipsum etiam fastidia tandem
3.534  Mutati nunquam Superûm cepere fauoris:
3.535  Ipsum etiam faciles adeo per plana, sine vllo
3.536  Obice, lassarant cursus: iamque esse timori
3.537  Ille, nec immeritò, praeter moremque, modumque
3.538  Caeperat immotus fati tenor. Ergo seuerum
3.539  Sollicitus Nemesis numen, Diuûmque piare
3.540  Inuidiam,

melior fati, leuiùsque futurus
3.601  Sic miser, aequales quàm si pro parte virili
3.602  Omnibus aerumnas communis diuideret sors.
3.603  Quin Alios igitur, iustâ quêis lance Malorum
3.604  Abnueres par esse, animo proponis, et inde
3.605  Opportuna refers duri solatia casùs?
3.606  17. Rettuleris sanè, Leporum ni amentior ipso
3.607  Sis grege: cui certam lux hinc oblata salutem

in vndas;
3.658  Vos rabiem miseris infixam, aegrosque dolores,
3.659  Ac lethi stimulos fluctu mersiftis eodem.
3.660  Hoc satis, haec Leporum gentem seruauit imago.
3.661  Mirantur, subitò refugas, seque esse timori,
3.662  Attolluntque animos. Iam non postrema videri
3.663  Sors sua: quaesitae iam deferuescere saeuus
3.664  Mortis amor: solùm iam deesse, atrocia primus
3.665  Qui reuocet Consulta, et viuere

festiuis circum clamoribus arua,
3.733  Frondiferique sinus nemorum, collesque resultant.
3.734  Laetitiae hac igitur pompâ praeferre beatos
3.735  Se liceat, quêis fulgor opum, quêis lauta supllex,
3.736  Esse sibi gnaris, nisi de sudore diurno,
3.737  Praesidium certum, et vitae instrumenta tuendae?
3.738  Tu, cui res tantò melior, squalentia nigris
3.739  Perpetuùm lacrymans obduces nubibus ora,
3.740  Et

quo vix aegris praesentius vllum, [b] Plin. lib. 27. cap. 3. Maiores oculorum medicamentis aconitum misceri saluberrime promulgauere: aperta professione, malum quidem nullum esse sine aliquo Bono.
3.883  Importuna premant liquidos si Nubila visus,
3.884  Auxilium venit, offusasque eliminat vmbras.
3.885   23. Atque hoc, perspicuâ, Graiae imortale Mineruae

Hominis sors
3.1173  Perpetua est. Luctus, alternaque gaudia vitam
3.1174  Diuisere sibi: iamque haec, iam protinus illi
3.1175  Temporis orchestram repetunt, nec, qui modò lapsis
3.1176  Vultus erat, vultum esse sinunt labentibus horis:
3.1177  Continuatque suâ semper diuersus in orbem
3.1178  Circumagi leuitate chorus. Quae talia vitae
3.1179  Discors ingenium, atque aeui mutabilis ordo

mihi sim, desertus ab illo?
4.182  Turpe nimis, fastu quae nos Fortuna superbo
4.183  Negligit, eximiam nobis pulchramque videri.
4.184  Redde pari par. Te fugiens auertitur? Aequè
4.185  Auersum sciat esse sibi. Fastidit amantem;
4.186  Mutua despecti referat fastidia. Curae
4.187  Quìd tibi sit, curâ quae te proscripsit ab omni?
4.188  Res habeat sibi rite suas: discatque, vicissim
4.189  Se sine, posse

bellorum per munia clari
4.315  Nominis, ex sese ducunt sua gaudia, iuxta
4.316  Nesciri populo, et populum nescire parati?
4.317   20. Sed quid ego, vitae felicis ad otia nullo
4.318  Esse opus illustris, doceo, tibi murmure famae?
4.319  Cum manifesta fides, vix otia saeuiùs vllo
4.320  Conficiat, famae insignis quàm murmure, laedi.
4.321  Angeris, exiguus volites quòd sermo, nec vllus,

neque risu explodere malit?
4.385  Atquì sic habeas, vanam, quicunque, ferendis
4.386  Rerum in iudicijs, speciem sectantur, auitis
4.387  Vt libet insignes titulis, et plebis honore,
4.388  Stultorum genus esse, haud multò sanius illis,
4.389  Quos Antoninae spectans monumenta columnae
4.390  Verberibus, iustisque domat custodia vinclis.
4.391  Finge illos te fortè lares inuisere, et omnem

denique victor
4.450  Prosiliat septis, vacuasque exundet in auras.
4.451   26. Sed neque, si docto fatui delira popelli
4.452  Verba supercilio despexeris; aequior vlla
4.453  Hinc aegri saltem ratio queat esse doloris;
4.454  Quòd vel Socratico fòrs quisquam de grege, vultùs,
4.455  Incesùsve tui ad speciem, subriserit. An tu
4.456  Eripias splenem sapienti? Turpe, doloris
4.457  Vnde procul morsus, leni

inquit, [a] Vide Suet, in eius Vit. cap. 51.
4.504  Friuola sollicitant adeo te murmura? Tales
4.505  Anne parùm nos esse, in quos nil feruidus ausit,
4.506  Vltra verba, furor? Tenuem patiamur auitae
4.507  Hanc libertatis superesse Quiritibus vmbram.
4.508  Dummodo ne fraena imperij ceruice rebelli
4.509  Excutiant; linguis

noctem
4.653  Despiciens, rutilum Conuexa per ardua Mundi
4.654  Vrget iter, caecam rabiem satis vltus, iniquo
4.655  Quòd, dum negligitur, lucem non commodet hosti:
4.656   33. Iamne vides igitur, causae nil esse, malignis
4.657  Cur scelerum furijs adeo moueare, suamque
4.658  Cur sonti retulisse vicem pro crimine pergas?
4.659  Vindictae procul ansa, procul si noxa: nec vllo
4.660  Improbitas (Sapiens modò sis)

volucres auras, ipsum te iniuria certo
4.663  Perculerit iactu: nullâ ratione repones
4.664  Hanc meliùs, quàm si fastu sapiente superbum
4.665  Vulneris authorem sperans. Quid pectoris illi
4.666  Esse putas mentisque, (vllá si mente mouetur)
4.667  Dum furit, atque odijs in te grassatur iniquis?
4.668  Hoc agit, vt laesus doleas, altèque receptum
4.669  Vindictae studio fateare in pectore vulnus.

assignat adultis?
4.781  Exulat infelix, totius transfuga Mundi,
4.782  Angustis glebae spatijs qui clausus auitae,
4.783  Perpetuò sedem fouet, ac circumspicit vnam.
4.784   42. At locus exilij subtristior. Esse paternum
4.785  Id tibi finge solum; ridebit protinus. Iîsdem
4.786  Indigenae tecum certè veteresque coloni,
4.787  Haud, reor, exigui numero, versantur in oris:
4.788  Hosne etiam patriae regionis

omnemque capaci
4.1004  Pectore transacti seriem complectier aeui:
4.1005  Agumentorum laqueos seu nectere, contra
4.1006  Seu nexos celeri occursu dissoluere: linguam
4.1007  Nosse vetustorum lapidum: nullam esse repostam
4.1008  Vsque adeo vocem, cuius non invia sensa,
4.1009  Ceu tibi germanum valeas depromere nomen:
4.1010  Eloquium tereti verborum claudere gyro:
4.1011  Et iam

4.1030  Quìd per multiplices adeo discurritur artes?
4.1031  Quò tantus labor, et sitis infinita sciendi?
4.1032  Scire sat est, Homini syncera ad gaudia nullis
4.1033  Cecropiae, aut Latiae studijs opus esse Mineruae.
4.1034   53. Quis verò ille gradum, deiecto nubilus ore,
4.1035  Corripit? Incessus quantùm, vultusque minatur,
4.1036  Fabricio ne desiliat de ponte, verendum est.
4.1037  Compellare hominem

aperi: causas age, iura tuere,
4.1133  Prouida ciuilis teneas moderamina claui.
4.1134  Officijs nemo sic omnibus vtilis vnus,
4.1135  Nec quisquam nulla diues producitur arte.
4.1136  His caput esse; pedes alijs, vel brachia certo
4.1137  Iure datum. Capitis voluit si munere fungi
4.1138  Te Natura; suos cur inferioribus actus
4.1139  Inuideas membris? Anne omnia solus obire,
4.1140  Omnia posse velis?

iuuenes, primo quotque aeui in flore puellae
5.1004  Syrtibus his teneri puppiam allisere pudoris?
48  48. Adde parùm castos, Heliconia crimina, vates,
5.1006  Per quos virginibus iam non licet esse camoenis,
5.1007  Inque Dioneum migrauit Cyrrha lupanar.
5.1008  Nasonem Geticas meritò proscripsit ad oras
5.1009  Roma vetus. Tu Nasonum (damnata propago
5.1010  Viuit adhuc,

Quàm non cuncta probas? Quàm plura seueri
5.1274  Lance supercilij, et naso suspendis adunco?
5.1275  Qui tuus erga Alios igitur, hunc noris eundem
5.1276  Omnibus erga omnes, naturae foedere certo,
5.1277  Esse animum. Solum tu te miraris, amasque,
5.1278  Et populo eximium censes mirumque videri,
5.1279  Quae praeclara alibi, seu quaerere lentus, iniquo
5.1280  Seu fastu spreuisse celer. Cur ergo superbum

opum: subeant animo curaeque, metusque,
6.207  Seruandique labor. Fasces regimenque supremum
6.208  Imperij cuperes: speciosum nescius ambis
6.209  Seruitium. Fac obtineas: haud deinde licebit
6.210  Esse tuum: rapient aliena negotia totam,
6.211  Agmine perpetuo sibi succrescentia, mentem.
6.212  Praebendae querulis Miserorum vocibus aures:
6.213  Improbitas cohibenda: arcendus finibus hostis.

homini, post omnia, sese
6.936  (Nulla quod ausa forent, vtcunque capacia, vota
6.937  Poscere) inexhausto profudit amore. Nec illum,
6.938  Nominibus tantis, perque haec tibi pignora nexum,
6.939  Pleniùs esse tuum, quàm sis tuus ipse, fateris?
6.940  44. Hinc adeo, nemo cum nos impensiùs illo
6.941  Alter amet; noua se ratio, manifestaque prodit,
6.942  Cur illo pariter

Nihil hoc honore inanius, et sapienti expetendum minùs: cum nullo accipientis merito nixus, ex solâ deferentium stultitiâ originem trahat. Additur ex abundanti, Fortunae munera non modò non ingentium Bonorum; sed neque Bonorum nomen mereri: quin veriùs Malis esse accensenda: vtpote quae plus noceant, quàm prosint. Operae igitur pretium fore, damnorum ex ijs profluentium grauitatem perpendere, cum fructuum tenuitas iam ex dictis abundè constiterit. Morbi primò se obijciunt, ab immoderato voluptatum vsu, qui opum copiam

à contrario luculentiùs ostenditur: compositâ cum infelicibus praesentis aeui diuitijs, innocentiâ et securitate, quae veteris aureae aetatis pauperiem beauit. Quâ occasione indignatus Socrates, rem adeo noxiam tantâ in admiratione, et honore apud homines esse, obiurgat eorum stultitiam, qui, in ferendo de rerum bonitate, vel malitiâ iudicio, multitudinis potiùs opinionem, quàm rationis ductum sequuntur. Neque verò sola pretij magnitudo, vt hactenus euictum est; sed altera quoque Bonorum felicitatem constituentium

reliquum est, vt secundam in hoc, et consecuturis duobus pari perspicuitate ostendamus: ac, quemadmodum ibi nullam fortuitorum affluentiam Bonorum fundandae Sapientis laetitiae vel necessariam, vel idoneam euicimus; sic nullam deinceps fortuitorum violentiam Malorum eidem labefactandae parem esse euincamus. Neque tamen propterea opus ducimus, ad splendida de huiusmodi Malorum ingenio figmenta confugere: quasi nullam nocendi per se se vim habeant, sed tota haec ipsis, caeteroqui insontibus, ab inani hominum opinione affingatur.

huiusmodi Malorum ingenio figmenta confugere: quasi nullam nocendi per se se vim habeant, sed tota haec ipsis, caeteroqui insontibus, ab inani hominum opinione affingatur. Illud potiùs, tanquam propositionis allatae fundamentum statuimus, magnam humanae menti vim esse ad externos sibi casus tristiores asperioresque reddendos: quòd in ipsis nimirum malignitatem seu falsam effingat; seu veram amplificet: seu, quae admistis (vt semper contingit) Bonis mitigatur, pura, et à meliori parte seiunctam concipiat: adeoque,

vt et maiora veris concipiat, quae procul intuetur, Mala; et quouis temporis puncto totam eorum longitudinem colligat, collectâque adeo vehementiùs animos torqueat. Quae vltimo loco proposita ratio vt planior ad intelligendum sit; statuitur quauis in re aliud esse amplitudinem spatij, aliud vim, et vehementiam naturae, nec, qui dolor sit longior, eum esse propterea acriorem censendum. Nam, cum nullo temporis puncto praeteriti, futurique cruciatus, vtpote absentes, sensu percipi valeant; nullo etiam temporis puncto plus doloris re ipsâ percipitur,

eorum longitudinem colligat, collectâque adeo vehementiùs animos torqueat. Quae vltimo loco proposita ratio vt planior ad intelligendum sit; statuitur quauis in re aliud esse amplitudinem spatij, aliud vim, et vehementiam naturae, nec, qui dolor sit longior, eum esse propterea acriorem censendum. Nam, cum nullo temporis puncto praeteriti, futurique cruciatus, vtpote absentes, sensu percipi valeant; nullo etiam temporis puncto plus doloris re ipsâ percipitur, quàm, si vnicum intra temporis punctum ille totus desineret. En

et simul intra animum colligat futurorum seriem dolorum; totâ illâ coniunctim, multòque propterea vehementiùs, quàm eorum innata vis ferat, quouis tempore animum cruciat. Vnde colligitur, nullum esse intestino hoc tortore funestiorem tyrannum: vtpote qui barbaram, nec ab vllis vnquam Tyrannis inuentam, grauissimè simul, diutissimèque torquendi artem et vnus inuenerit, et in eos, quos sibi obnoxios habet, continenter exerceat. Perpensâ iam illius

coeperit; haec nobiscum ritè agitemus: primò, nihil Mali adesse in praesentiâ, quod vel corpus, vel animum premat. Cur igitur angamur potiùs Malis, quae absunt; quàm fruamur Bonis, quae suppetunt? Secundò, licet multa possint aduersa euenire; incertum tamen esse, an sint euentura. Cur igitur certum incertis de Malis praesumamus dolorem? Tertiò, etiamsi, quod metuimus, ineuitabili lege subeundum sit; non defuturum tamen mox tempus dolendi. Cur igitur anticipare, et producere illam vltro tristitiam velimus? Cum è

Id verò multis, apertisque rationibus confici potest. Nam Inscitia, ceu nox, semper trepida: prospectisque multò leuius, quàm ignotis percellimur: eodem planè pacto, quo minùs in luce, quàm nocturnas per vmbras, trepidi sumus. Exemplo esse potest securus Alexandri Macedonis, sub ipsam horam ineundi cum Dario certaminis, somnus, quem vigil de futurâ pugnâ meditatio praecesserat. Atque hinc prima ratio nostrae aduersùs Epicurum propositionis eruitur. Qui enim casus impendentes prospexit, illorum

affinis est Tertia, nimirum assuetudo, et quoddam veluti callum, quo animus, crebrò secum Mala pertractans, ad eorum horrorem, ac sensum paulatim obdurescit. Postremum argumentum, quo rerum aduersarum praemeditatio non solùm suadetur; verùm etiam, qualis debeat esse, explicatur, in eo positum est, quòd per ipsam locum, et opportunitatem nanciscimur, idonea aduersùs prospectos casus comparandi praesidia: quo in apparatu vel tota, vel pręcipua vtilitatis est ratio. Si enim ita quis futura Mala praeuideat; vt nihil de infringendâ opportunis armis illorum

contendimus. At si non solùm de Malis, quae possunt accidere; sed simul etiam de rationibus animus cogitet, quibus illa possit tutiùs excipere; huiusmodi praemeditationem animorum tranquillitati nequaquam officere, quinimmo rationi maximè congruam, et ad moderandos timores accommodatissimam esse nemo Sapiens negauerit. Et talem profectò expertus est Acheorum fortissimus Imperator Philopoemen, cuius in hoc genere solertia describitur.

quae multò tum excellentior, tum operosior sit fortitudo, quàm absentes, et remotos tantummodò casus citra perturbationem prospicere. Cauendum igitur ante omnia esse plurimorum stultissimum morem, qui, peruerso quodam miseriae veluti ambitu, suis calamitatibus fauent, easque tum assiduè respiciunt; tum in atrociorem sibi speciem conantur effingere. Immo contra pro virili enitendum, ab infortunijs suis, quàm longissimè

cogitare, quae inflicti vulneris dolorem imminuant. Afferuntur iam communia solatia, quibus cuiuslibet Mali mitigari acerbitas possit: primumque adeo illud, vt cogitemus, quaecunque nos premunt Aduersa, perpetuas vitae leges, et naturalia humanae conditionis onera esse. Quocirca praeter rationem de iacturis siue rei, siue sobolis homines queri: perinde quasi non vtramque hac acceperint lege, vt scirent, posse sibi aliquando subduci: aut quasi mirum censeri vlli debeat, et a Naturae consuetudine abhorrens, mutabilia, atque

sortem se queratur subire? Memorabilis Democriti ars, qua hoc idem argumentum Dario Regi, amissam vxorem impotentiùs dolenti, proposuit. Neque quisquam obijciat, nonnullos reperiri, aduersi cuiuslibet casùs ignaros. Nam, vt verum id esse admittatur; et tam pauci huiusmodi occurrunt; vt inter prodigia potiùs, quàm exempla, mereantur referri; et, nisi mors matura prospexerit; corruptam ipsi quoque, nemini non paratis in longiori curriculo offensionibus, qua in praesentia superbiunt, felicitatem dolebunt.

proponitur. Eadem suadetur exemplo Naturae, cuius discors in elementis concordia non alio, quàm huiusce artis, ingenio tam immota, atque stabilis permanet. Ex omnibus porrò tristioris Fortunae fructibus illum longè praeclarissimum esse, quòd materiem illa Virtutis, gloriaeque occasionem suppeditet. Varia proinde argumenta ex honestate, atque gloriâ eruuntur, quibus ad inuictam, et hilarem Aduersorum tolerantiam excitare se animus possit. Proderit etiam

consulat: cum patris erga filios amor non in blanditijs solummodo; sed saepe, ac plùs etiam in durioribus imperijs eluceat. Neque item, quòd vtilitas saepe nulla cernatur, cuius gratiâ haec, aut illa de nobis decernat. Satis quippe ad omnia pacatissimè excipienda esse potest, illius benignitatem, ac sapientiam exploratam habere, quae, Medici peritissimi instar, opem ferre vel remedij rationem ignorantibus nouit. Quamquam neque nos ipsos omnis Aduersorum ratio, et vtilitas latet. Cur enim meritorum, virtutisque incrementa, quae

ea, quae summi Parentis arbitratu acciderint, tristia pergit, et lugenda censere; at aliâ certè ratione solari se facilè potest, perpendens nimirum, quàm citò humana quaeuis tum Bona, tum Mala soleant deficere, et oppositis locum concedere. Cuius rei testimonio esse possunt cum Fortunae vicissitudines, quibus Gaium Marium per prospera, atque aduersa iactatum accepimus; tum aliae haud prorsus dissimiles, quarum varietatem et in plurimis passim videmus, et in

colloquia, et Musicae in primis dulcedo, ad sedandos tum animi, tum corporis morbos aptissima. Sed omnibus tamen externis id genus auxilijs praeferendam esse Rationem statuitur: quae, tanquam praesentissimum non sopiendis tantùm, sed et abolendis quibusque doloribus pharmacum, ex Prouidentiae dono Mortalibus contigit. LIBRI IV. Vbi

exemplis euincitur, nihil ipsam Sapienti ad felicitatem, et gloriam obesse. Solatia Alijs, qui indignè ferunt se ampliori ex Fortunâ ad inopiam delapsos. Iniustum esse illorum dolorem probatur. Cur enim lugendum sit, diuitias post vsum amittere, quas lugendum non esset, nunquam accepisse? Cum è contrario praeteritus Bonorum vsus, illorum priuationem, vtcunque dolenda esset, suae iucunditatis memoriâ solari, et rependere potiùs debeat, quàm acerbiorem

sit, diuitias post vsum amittere, quas lugendum non esset, nunquam accepisse? Cum è contrario praeteritus Bonorum vsus, illorum priuationem, vtcunque dolenda esset, suae iucunditatis memoriâ solari, et rependere potiùs debeat, quàm acerbiorem efficere. Qua occasione ostenditur, Sapientis esse, non ex praesentibus solùm, sed ex praeteritis quoque Bonis laetitiae fructum haurire: alioqui breues plùs nimiò voluptates, immo et dolorem perpetuum fore, si praeterita Bona meroris potiùs, quàm laetitiae inter causas ponantur. Pari ratione, iniustas

non ex praesentibus solùm, sed ex praeteritis quoque Bonis laetitiae fructum haurire: alioqui breues plùs nimiò voluptates, immo et dolorem perpetuum fore, si praeterita Bona meroris potiùs, quàm laetitiae inter causas ponantur. Pari ratione, iniustas eorundem esse aduersùs Fortunam querelas, ostenditur. Quo enim pacto accusari mereatur, quia munerum suorum vsum non perpetuum concesserit, quae, vel si nullum concessisset, accusari iure non posset? Aut cur illius crimen potiùs ducamus, sua tandem resumere; quàm meritum, tandiu vtenda annuisse?

Quanquam, etiamsi Fortuna nos iniustè laesisset, repetendo, quae dederat; stultum tamen foret aduersùs ipsam irasci: cum per hanc iracundiam multò maiora nobis ipsi eripiamus Bona, quàm Fortuna vel rapuerit, vel possit attingere: Pacem nimirum, Sapientiam, Virtutem. Hanc esse propriam hominis possessionem: hâc retentâ nihil solidi, suique Boni illi decedere. Relinquenda igitur magno animo Sorti sua munera, et in nostris acquiescendum, Stilponis Megarensis, ac Diogenis

ac vetans quiescere. Adeo ut non modò absens, tanquam superuacuum munus, desideranda minimè sit; sed vel vltro se offerens declinanda, tanquam grauissimum onus. Solatia ijs, qui non solùm se gloriâ carere; sed ludibrio insuper esse, atque irrisui queruntur. Vel enim id genus ludibria suâ culpâ; vel immeriti subeunt. Si primum; nulla est causa irascendi, pro suo merito acceptis, quin potiùs gaudendi, quòd ex aliorum censurâ suorum foeditatem vitiorum, cautiùs ea deinde vitaturi, cognouerint.

irridentur; vanissima eiusmodi ludibria, vtpote à stultis profecta, facilè Sapienti erit, citra molestiam, transmittere. Quis enim aut insanire vulgum nesciat; aut insanorum conuicijs, nisi amens et ipse, commoueatur? Despiciendam igitur in ijs fatuitatem animi esse, qui nos ob corporis speciem despiciunt: cauendumque, ne, vanas stultorum irrisiones iniquiùs ferentes, iustam Sapientibus Nostri irridendi causam praebeamus.

iudicio, animique contemptu descendat. Quin et operae pretium fore, si nos ipsi in nostra id genus vitia iocari assuescamus, tum hilaritatis gratiâ; tum locum, et ansam alienae in ea dicacitati erepturi. Denique imbecilli nimiùm esse, leuissimo risu, et futilibus verbis percelli, atque deijci. Cum vir Fortis, et Sapiens adeo nihil inde commoueatur: vt neque in gloriâ sibi ponere tam exiguae, spernendaeque rei victoriam dignetur. Solatia grauiorum contumeliarum,

quae ad ictus, et plagas processerint. Nam neque hìc iracundiae causam adesse, quasi à vulgo affecti ignominiâ fuerimus: cum ille, ex furore magis, quàm ex iudicio saeuiens, non veriùs iniuriâ afficere quemquam possit, ac mulus calce percutiens. Quocirca par esse, vt citra iracundiae sensum id genus offensas feramus, non secus, ac lapsum è scalis, vel fortuitum aliud vulnus ferremus: gnari ex alienâ stultitiâ nec maiorem ictui grauitatem, nec vllam icto ignominiam accedere. Immo tunc solùm nos deprimi, et infra laedentem constitui, cum iniuriâ, et

nec vllam icto ignominiam accedere. Immo tunc solùm nos deprimi, et infra laedentem constitui, cum iniuriâ, et dedecore nos affectos, irascendo, profitemur: contra verò superiores hosti esse, quandiu illius ausus despicimus. Ostenditur hac occasione Sapientem nunquam affici iniuriâ. Debere illum proinde, cum extra iactum iniuriae sit; extra iram quoque esse, ac studium vindictae.

contra verò superiores hosti esse, quandiu illius ausus despicimus. Ostenditur hac occasione Sapientem nunquam affici iniuriâ. Debere illum proinde, cum extra iactum iniuriae sit; extra iram quoque esse, ac studium vindictae. Praeterquamquòd, etiamsi veram accepisset iniuriam; non aliâ eam ratione vlcisci aptiùs posset, quàm illius authorem, tanquam irâ indignum, spernendo: cui contra, si irascitur, honoris plurimum defert, talem nimirum suâ confessione

quia indecorum videtur, in Orbis terrarum vniuersi possessionem creatos vnius certae regionis angustijs Patriam suam definire, reliqua verò spatia omnia pro alienis et ad se se nihil pertinentibus ducere. Neque obijciatur, asperum naturâ exilij locum, et inamabilem esse. Nam et veteres ibidem indigenae libentissimè viuunt; nec vlla est tam infelix Regio, quae non aliquâ peculiari dote caeterarum inopiam rependat. Solatia carcere inclusis, molestèque ferentibus tum loci foeditatem, et libertatis iacturam; tum, quòd insontes

Amicos, quique se potius, quàm externam Sui diligant speciem. Solata Alijs, quos valetudinis imbecillitas angit. Si enim hoc vitium externis obeundis muneribus ineptiores facit; at nobiliora mentis ministeria non praepedit: quae satis esse cuique possunt, etiamsi ad alia inferiora minùs idoneo. Deinde, quia virium infirmitas praestantiorem saepe indolem arguit: cum in naturâ videamus, quae pretio excellant, fragiliora plerunque esse vulgaribus. Postremò, quia

facit; at nobiliora mentis ministeria non praepedit: quae satis esse cuique possunt, etiamsi ad alia inferiora minùs idoneo. Deinde, quia virium infirmitas praestantiorem saepe indolem arguit: cum in naturâ videamus, quae pretio excellant, fragiliora plerunque esse vulgaribus. Postremò, quia nimiae vires ad temeritatem, et praua consilia incitamento esse solent. Caecorum solatia, et primum, quia, si non oblectantur iucundis; neque tristibus etiam terrentur spectaculis.

idoneo. Deinde, quia virium infirmitas praestantiorem saepe indolem arguit: cum in naturâ videamus, quae pretio excellant, fragiliora plerunque esse vulgaribus. Postremò, quia nimiae vires ad temeritatem, et praua consilia incitamento esse solent. Caecorum solatia, et primum, quia, si non oblectantur iucundis; neque tristibus etiam terrentur spectaculis. Secundum, quia plurima ijs absunt incitamenta peccandi. Tertium, quia multorum

quia multorum criminum etiam facultas, cum oculis, tollitur. Quartum, quia expeditiorem ad sublimia contemplanda mentis vim habent, nobilioribusque adeo spectaculis, quàm videntes, fruuntur. Aequo igitur animo ferendam caecitatem esse ex dictis colligitur, et Democriti exemplo affirmatur. Inter corporis cruciatus, et dolores solatia. Quanquam non ea hìc spondemus

at viriliter saltem, et citra imbelles querelas, animique deiectionem, feratur. Cuius constantiae ratio in promptu est. Nam vel mediocris vrget dolor; vel summus: Si mediocris; pudeat Virum fortem ab eo superari: cum in tali certamine querendum potiùs sit, parum esse gloriae, quàm multum laboris. Sin verò summis idem viribus premit; ipsamet illius magnitudo erigere animum debet: vt dignum aduersarium, capacemque nactus expromendae campum virtutis, non grandibus solummodo verbis, sed paribus etiam exemplis Sapientem se

terrena pertaesi, et à mortali hoc exilio immortalem ad Patriam quamprimùm transire anhelantis. Paraenesis ad mortem, vt ne nobis tanti muneris sortem longiùs inuideat. Colligitur ex dictis, mortis necessitatem adeo non debere nobis esse causam maestitiae; vt vel vna omnes vitae mortalis aerumnas sat possit lenire. LIBRI V. De interioribus, quae à Stultitia proficiscuntur, malis, deque

et ad omnem amoenitatem composita. Sed nihilo tetrum, ac ferale minùs inuenies, si penitùs introspicere arcanos cruciatus libeat, quibus deditas sibi mentes miserrimè absumit. Neque putandum, marcidi, et somniculosi veneni genus hoc esse. Nihil illo truculentius, nihil in furias, in sanguinem, in caedes proiectius, vbi quidquam suae libidini obsistat. Documento sit furor, quo Brutarum Animantium corda succendit. Detestatio tam pestiferae luis, per enumerationem

in rei veritatem, et in animi habitum exterior facies transibit. Sed parùm efficacitatis in allatis huc vsque praeceptionibus fuerit, si vitio carere iracundiam, quin et multùm prodesse opinemur. Contrarium hic ergo statuitur: et primò nec iustam, nec vtilem eam esse in puniendis delictis probatur: cum praeceps ac turbida non facilè iustum vltionis modum, atque ordinem teneat, qui tunc optimè seruatur, cum, vacuo à perturbationibus animo, ad solius rationis praescriptum puniuntur delicta. Praeterea, cum nemo sit prorsus

at inuitus, et miserans secat. Denique, licet vultùs, vocisque iracundia improborum contumaciam terrore compescat; non tamen propterea conficitur, consentaneam esse rationi iracundiam: cum illius ficta in vultu, atque voce simulatio ad salutarem hunc incutiendum terrorem, citra vllam animi perturbationem, sufficiat. Secundò, neque expeti, laudarique posse Iram, ostenditur, tanquam ad difficultates fortiter superandas sit

Heroumque animos soleat. Cuius rei documenta, Sampson, Dauides, et Iacobus Eremita afferuntur. Superesse igitur, vt, qui tutus in hac pugnâ esse velit, omnes hosti fallacissimo aditus diligentissimè obstruat: oculis primò solerti custodiâ vallatis, ne venefico fascinentur aspectu. Auribus secundò ad Sirenias quaslibet incantationes occlusis. Tertiò librorum Cupidinea

exiguâ mercede supra memorauimus, in animum altè demittat, assiduèque ante oculos habeat. Secundò, si fictae illi generositatis laruam detraxerit: cum reuerâ nihil esse ambitiosi hominis indole abiectius pluribus ex argumentis liquidissimè pateat: tum quòd non vni, sed innumeris Dominis se ille vltro submittit, eorum nutus obseruans, gratiam captans, reprehensionem formidans, eque arbitrio suspensam felicitatem suam habens.

nimirum, et fabulam abeat, si deprehendatur, formidans: ipsemet adeo Ambitionem indecoram, ac luce indignam confessus. Tertiò multùm etiam ad sedandum famae ardorem conducet, si ille error discutiatur, qui Ambitiosorum plerisque solet imponere, omnium oculos in se esse conuersos, omnium per ora suum nomen volare, omnium mentes Sui admiratione occupari, per voluntarij cuiusdam somnij speciem, fingentibus. Quo errore nihil inanius: cum hominum sibi quilibet vacet, de alijs securus, et parcissimè cogitans: vt Cicero suomet

partim incuriosos, si alieni sint; partim obtrectatores, si socij, laudis, atque famae celebritatem liceat referre: stultumque adeo videatur, pro re tam incertâ, atque tenui, tot laboribus, et curis vitam absumere. Statuitur postremò, non magni operis esse inexpertam, atque absentem gloriam negligere: difficillimum verò eiusdem, vbi acquisita semel fuerit, seu conseruandae, seu amplificandae curam prorsùs exuere. Idque adeo petitis è communi vitâ experimentis probatur. Vnde pronum

operis instituti coronis, hoc in libro adiunguntur. Primum Praeceptum, In vitae curriculo multitudinis caecae, perque deuia, et abrupta sine consilio vagantis, auspicia non persequi. Neque enim errorem ideo minùs prauum, et noxium esse, quia erretur cum multis. Sapientem igitur, Solis exemplo, contra Mundi cursum, proprio sibi motu, atque tramite eniti. Secundum, In Diuina, atque aeterna mentem attollere, et, quantùm fieri potest, defigere.

non ducat. Neque indignandum proprio statui, quòd naturâ obscurus, atque ignobilis sit: cum vbiuis Sapienti gloriae campus pateat, vt Epaminondae, aliorumque praestantium virorum exempla testantur. Vitam quippe hominum dramati similem esse, in quo non plus laudis refert, qui praestantiores partes accepit, sed qui suas, quaecunque illae sint, concinniùs gerit. Quartum, In propositis constanter haerere: cum alienum prorsùs à Sapientiâ sit, nouitatis illecebrâ, vel coeptorum taedio à susceptis

Quintum, Non impetu subito, sed prudenti iudicio ad agendum moueri. Licet enim graue initio sit, genij ardorem compescere; duriùs tamen multò esse, per quaeuis praecipitia, et abrupta impotenti illius libidine auferri. Praesertim verò cum animus seuerè aliquandiu habitus paulatim contumaciam imminuat, et tandem Rationis imperium pati condiscat: equini instar pulli, qui domitus Rectori se facilem praebet:

tandem Rationis imperium pati condiscat: equini instar pulli, qui domitus Rectori se facilem praebet: contra verò indulgenter diu habitus vix vllâ deinde vi ad parendum potest induci. Sextum, Nihil admittere, cuius nos peracti serò deinde poeniteat. Stultorum enim esse, quidquid animo in praesens arrideat, sine vllo Malorum indidem profluentium respectu, statim inuadere. Quae Stultitia in voluptarijs, ambitiosis, et iracundis hominibus luculentiùs intuenda proponitur. Quin ipsius etiam Epicuri

in voluptarijs, ambitiosis, et iracundis hominibus luculentiùs intuenda proponitur. Quin ipsius etiam Epicuri testimonio damnatur. Septimum, Vitam, animique quietem non differre. Nihil enim hac dilatione esse stultius: cum nulla tempora animi otio idonea non sint. Idque serò à multis animaduerti sub exitum vitae, suum errorem damnantibus, quòd, vanâ futurae quietis spe, irritum, assiduas inter curas, et occupationes, aeuum perdiderint, et, fruenda dum parant, se

virili curare. Praeclara benefici huiusce animi documenta à Tito Caesare, Cyro Persarum Rege, et Cimone Atheniensi exhibita. Quibus ritè laudatis, nullum hac Boni communis procuratione, seu iucundiorem, seu nobiliorem esse opum vsum, atque fructum statuimus. Idque studium si, pro eo, ac par est, in omnium animis vigeat; auream proculdubio, et beatam homines aetatem acturos. Duodecimum, vltimumque, et par omnibus caeteris vnum felicis vitae pręceptum,

in huius nos pleniorem possessionem inducit: vt proinde illius amor, quemadmodum odio, sic et metu sit vacuus. Deum porrò paratam homini possessionem esse, ex maximo illius erga nos amore manifestè colligitur. Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem maxima ab eo nobis collata beneficia planissimè ostendant; quidni, nostrum itidem, dummodo velimus, eum esse, pari perspicuitate

porrò paratam homini possessionem esse, ex maximo illius erga nos amore manifestè colligitur. Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem maxima ab eo nobis collata beneficia planissimè ostendant; quidni, nostrum itidem, dummodo velimus, eum esse, pari perspicuitate demonstrent? Immo ex hoc eius maximo erga nos amore alia item ratio colligitur maximae, quae in ipso amando reperitur, iucunditatis. Nam amor tunc iucundissimus, cum perfectè reciprocus. Nemo autem reciprocam se amantibus vicem liberaliùs

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report