Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: illi Your search found 4315 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 961-1179:961. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] usque ad inuisibilia Dei.
Ne autem ipsum qui est missus, minus aliquid habere putares |
quam eum qui mittit,
rursum ait:
962. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] de Deo Patre.
Cui sententię et illud dictum congruit:
963. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] |
ad fidei perfectionem non nisi Deo adiuuante se posse peruenire.
cum Saluator dicat:
964. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] et ego eum coram Patre meo qui in cęlis est .
Si ergo in terra, ut oportet crediderimus,
illic certe in cęlesti gloria coronabimur, ut optamus.
965. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Christum confitemur,
si pręceptis eius non obedimus?
Talis fides |
iuxta Iacobi apostoli sententiam mortua est.
Mortui sunt ergo illi, qui
quod uerbis credere se aiunt,
factis non probant.
de quibus Dominus ait:
966. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Domine intrabit
in regnum cęlorum,
sed qui facit uoluntatem Patris mei, qui in cęlis est, ipse intrabit in regnum cęlorum .
Nemo itaque sibi de sola fide plaudat.
iustitiam iungat fidei, si uitę ęternę pręmia consequi desyderat.
alioquin ne miracula quidem aliquando fecisse illi proderit, a quo abest iustitia.
Ideo subditur:
967. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] fidei lauacro carens
non solum propellitur e conuiuio,
sed etiam ligatis manibus ac pedibus
968. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] cum ipso actum iri,
si molari lapide ad collum alligato in mare proiiciatur.
Etenim remissior poena eum manet, qui per incredulitatem se solum
perdit |
et peruersa suasione alios non inquinat.
Quamuis autem leuius crucietur,
ęternę tamen morti,
sicut et illi, qui alienę subuersionis autores sunt, obnoxius est.
Si non credideritis inquit, quia ego sum, in
peccato uestro moriemini.
Quid sit ita mori, Ioannes in Apocalypsi ostendit dicens:
Dominum |
et cum custodibus accepta pecunia negantes eius resurrectionem.
aut de omnibus dubii atque animo suspensi nihil affirmare audent.
quibus dicitur:
et cinere poenitentiam egissent.
veruntamen dico uobis |
Tyro et Sydoni remissius erit in die iudicii quam uobis.
Tyrus et Sydon ciuitates idolatrę erant |
uitiis-que deditę,
et tamen his acerbius punientur illi,
qui cum per inuocationem Christi non pauca prodigia facta uiderint,
Christum non ut Deum recipiunt |
et minus aliquid Patre habere affirmare non dubitant.
In illos qui de miraculis quę scripta sunt dubitant.
Caput V
neminem prorsus uitiorum suorum reprehensorem ęquo animo tolerantes.
Post prophetas misit filium suum
charissimum et unigenitum dicens:
Reuerebuntur Filium meum.
non quia ignoraret quid facturi essent,
sed innuens quid facere deberent.
At illi:
Hic est hęres, inquiunt | venite occidamus eum.
occiderunt et ejecerunt extra uineam id est extra Hierusalem.
extra ciuitatem enim crucifixerunt Dominum Iesum.
uel extra uineam, extra Iudeorum ecclesiam.
ut ab ipsis eiectus exciperetur colendus a nobis.
Sequitur
Sciant eos minus fortasse culpabiles fuisse ,
qui Domini flagello eiecti fuere de templo dicentis:
habebat, in usus pauperum distractis
cęlestes diuitias parare sibi maturet.
hoc ergo Legi deesse apparuit,
ut terrenarum rerum cura contempta
cęlestibus tantum bonis comparandis inhiemus.
Lex enim et prophetę usque ad Ioannem,
quia illi pręsentem tantummodo felicitatem obseruatoribus Legis promittebant |
Ioannes autem primus regnum cęlorum coepit euangelizare.
Atque ideo dicitur:
Sin uero sine illo uitam obimus,
ad mortem nunquam intermorituram descendimus
de Deo, de sanctis, de uitę honestate incidit sermo,
corrugant nares, contrahunt frontem,
os distorquent, uultum auertunt,
et taciti etiam dicere uidentur:
auertunt animum a cęlestium contemplatione |
et caduca bona ęternis pręferre compellunt ,
quia hęc futura expectantur,
illa uero pręsenti uoluptate deliniunt.
ita ut quę nondum habentur,
iam uel non esse omnino |
uel haberi non posse credantur.
Illi ergo qui tam impie subuersi sunt,
nec fidei certę | nec firmę spei sunt.
Alii luxurię, alii auaritię student |
et cum sensuum suorum affectibus seruiant,
uirtutibus uacui et ad uitia proni efficiuntur.
diximus |
et id quod ab eo fabricatum fuerit,
tam contra demonum pręualere certamina
quam aduersus malorum, quę mortalibus contingunt, acerbitatem.
ita e contrario debilem
et in proposito minus persistentem
domui illi comparandum esse arbitramur,
quam moli arenę impositam
et uentorum concutit flatus |
et impetus subruit fluuiorum |
atque ad solum usque concidere compellit.
Is enim qui inconstans fuerit,
facile quidem et fraudibus diaboli cędet
Ita uir sibi minus constans |
tentationibus succumbit,
bonarum actionum sterilis est,
uanitatibus affluit |
et multorum uinculis innodatur peccatorum.
quippe uirtutis operibus ideo exerceri nolunt,
quia uerentur ne labori succumbant.
malunt-que ignauo ocio torpescere |
quam ullam religiosę uitę fatigationem subire.
ut in altero ostentatio, in altero uitetur ingratitudo.
Iccirco cęci isti post acceptam sanitatem |
ne iussi quidem silentium tenere potuerunt.
neque tamen ob hoc reprehenduntur.
quia et Dominus ideo iussit ut doceret humilitatem,
et illi ideo non obedierunt, ne magis ingratitudine offenderent.
Qui illum uere imitari desyderat,
non quęrat gloriam suam,
sed gloriam Dei,
monente Apostolo ac dicente:
Plerique autem eodem appetendę glorię uitio superati,
tametsi fideles sint,
si tamen ab infidelibus honorantur,
cauent ore confiteri,
quod corde credunt,
et humanam laudem fide ipsa potiorem habent.
Siquidem tales illi erant,
de quibus Ioannes memorat dicens:
exempla probant.
Vidimus non paucos ex Christianis transisse ad Machumetanos |
et pręfecturę sibi collatę honore illectos |
eorum ritus leges-que subisse |
maluisse-que sine Christo |
quam sine potestate uiuere.
Cęterum ne illi quidem,
quanuis cum fidelibus censeantur,
uirtutum suarum fructum aliquem referre poterunt,
qui in his non ad laudem Dei,
sed ad plebis plausum exercentur.
Humilitatem prę se ferunt |
et in postremo conuiuii loco discumbunt,
non quia humiles sint,
sed ut esse uideantur.
corrumpunt.
Cum-que ab ipso bonarum actionum remuneratore Deo mercedem recipere
potuissent ęternam,
fragilem et caducam malunt,
fucum uidelicet istum uolatilem aurę popularis.
Huius tam peruersę sanctimonię et illi erant,
qui Saluatorem nostrum interrogarunt dicentes:
Non efficiamur inanis glorię cupidi,
inuicem prouocantes,
inuicem inuidentes!
Cum igitur plurimum mali ex laudis humanę captatione soleat oriri |
et nihil solidi boni nasci,
quin immo cęlestis merces, quę nobis a Domino promissa est tolli,
quandoquidem illi qui sic afficiuntur,
mercedem dicuntur accepisse,
contempta huiusce uanitatis cura Apostolum audiamus monentem:
stulto,
regem denique priuato ęquat mors.
Et si fama superstes uiuat,
quid ad te?
quam uoluptatem ex eo capies,
si non audis quid de te post te dictitent homines?
Solent illi quidem qui per adulationem uiuo laudes dixerunt,
de mortuo nonnihil obloqui.
quippe cuius iam neque beniuolentiam captent |
neque uim formident.
Sed esto ut lauderis
et in ore uiuas multorum |
et hoc insuper ad te illi, qui ad inferos descendunt perferant |
dictitent homines?
Solent illi quidem qui per adulationem uiuo laudes dixerunt,
de mortuo nonnihil obloqui.
quippe cuius iam neque beniuolentiam captent |
neque uim formident.
Sed esto ut lauderis
et in ore uiuas multorum |
et hoc insuper ad te illi, qui ad inferos descendunt perferant |
nunquid nuncio isto illa tibi leuare cruciatus poterunt |
et non magis grauare,
si ideo te noueris fuisse damnatum,
quia non uirtuti laborasti dum uiueres,
sed glorię |
et hominibus magis placere quam Deo solicitus fuisti?
nostrę operibus-que confidendum,
sed in misericordia Dei sperandum,
cum sanctus Apostolus dicat:
fauor,
non longęuę ętatis, quę cuncta corrumpere consueuit, beneficium.
Quod Ecclesiasticus testatur dicens:
quod inuitat nos Dominus.
multos quidem uocat,
sed non omnes qui uocati sunt ueniunt.
alium retinet corporis uoluptas,
alium cumulandarum opum cupiditas impedit.
de quibus dicitur:
Perfectis ergo suam communicaturus est dignitatem,
qui cum ipso communicare non dubitarunt
laborum angustiarum-que patientiam.
Duodecim autem sunt qui iudicant |
et totidem qui iudicantur.
quia illi filii lucis sunt tanquam duodecim horę diei.
hi uero filii tenebrarum sub eodem nocturnarum horarum numero
comprehensi.
Quanuis enim non omnes damnandi sunt,
minus tamen illis clari,
quos perfectionis opera commendant.
Sequitur:
tamen magnitudine atque gloria illis pręstabunt.
dicente Apostolo:
Domini sententiam:
argue, obsecra, increpa |
in omni patientia et doctrina.
et paulo post:
superari et succurrere nolle?
immo etiam tergiuersari et fugere?
dum uereris ne quis tuis increpationibus offensus tibi aduersetur,
tibi detrahat,
tibi aliquo detrimento sit.
Sed meminisse debes,
quemadmodum Dominus miserit apostolos inter gentes
sicut agnos inter lupos |
et illi profecti cum fiducia euangelizabant Dei uerbum |
nec supplicia nec mortem expauescentes,
dum obsequium pręstarent Deo.
Nihil ita metuere debemus |
ut Dei iudicium.
temporale est, quod ab hominibus times,
quod autem a Deo maxime timere debes, ęternum est.
perdere corpus
electi potentioribus ita
blandiuntur
ut eorum scelera dissimulent |
et sic Dominum osculo prodant.
eundem etiam uendunt,
dum nihil ita cupide ut lucra sectantur.
Sed cum hi tam immani ingenti-que supplicio destinati sint,
illi qui ut debent officio suo funguntur,
dici potest, quam grandi mercede remunerabuntur.
de his nempe Apostolus ad Timotheum scribens ait:
Tim?
Qui bene pręsunt presbyteri,
duplici honore digni habeantur,
maxime qui laborant
sunt qui sitiunt et esuriunt iustitiam.
sed nisi Scripturarum lectioni operam impendant,
iustitię pręceptis nequaquam saturari poterunt.
Sicut autem sitientibus dulcis est potus,
ita discere cupientibus diuina sapit lectio.
Illi duntaxat ad cęlestem cibum nauseant et manna fastidiant ,
qui Aegyptiorum iurulentis repleti id est
inani gentilium poetarum eloquio deliniti,
magis fabularum fictione quam ueritatis doctrina delectantur.
qui eam largitur.
Desperauit et Iudas
Domini sui proditor.
Quintum.
Non occides.
Cum neminem tibi lędere liceat,
multo minus interimere.
Ne iudici quidem aliquem capitis reum ex odio fas est interficere,
sed ex lege.
Quamobrem non tibi,
sed illi, qui exequendis legibus pręficitur,
dictum est |
quęramus cum sanctis
mulieribus uirtutum aromata,
ut illis ungamus Iesum.
Si cum sanctimonię odore ad se uenientes conspexerit,
qua pietate est, iocunde gratanter-que suscipiet.
In nobis implebitur dictum illud:
Beati sunt serui illi,
quos cum uenerit Dominus, inuenerit uigilantes.
Pręterea quemadmodum ętas uitę nostrę breuis est,
ita et incerta.
Plurimos frustratur speratę senectutis expectatio.
denique quis est qui unum diem,
immo, unam horam a
soliciti sitis inquit,
sed in omni oratione et obsecratione cum gratiarum actione petitiones
uestrę innotescant apud Deum.
In quo mihi quidem uidetur docere,
ut oremus eum qui potest dare quod petimus.
obsecremus autem per ea,
quę illi quem oramus,
chara esse nouimus.
ut facilius ad pręstandum id quod poscimus inclinetur.
et cum pręstiterit,
gratias agamus,
ne impetrata ingratitudinis uitio amittamus.
Habes orationis formam;
disce qualiter te habere oporteat
qui ait:
Curuo genua mea ad patrem Domini nostri Iesu Christi.
Ipsum quoque Christum Dominum contemplabitur,
quo nemo sanctior,
nemo magnificentior,
modo prono corpore in faciem procumbentem,
modo errecto in cęlum suspicientem
et modo positis genibus orantem;
non quod illi nostris humiliationibus opus esset,
sed quod nos illius indigeremus exemplo.
Porro quoties peccatis,
quę a nobis commissa sunt,
ignosci petimus,
ante illis a quibus iniuriam accepimus ignoscamus.
Ipsius enim Domini
ueritate oportet adorare.
Hoc spiritu afflatus Dauid,
in eandem sententiam prorupit dicens:
Prope est Deus omnibus inuocantibus eum,
omnibus inuocantibus eum in ueritate.
Frustra igitur heretici precibus insistunt,
frustra omnes illi, qui Christi religionem ueritatis fide non sequuntur.
Nunquam futurę salutis,
quam orant,
compotes erunt,
nisi crediderint.
Ad hęc si precatione poposcerimus rem aliquam,
cuius incertus est exitus,
id est, qua impetrata nescimus,
et uerba mea in uobis manserint,
quodcunque uolueritis petetis,
et fiet uobis.
Manemus in Christo cum credimus,
manent in nobis uerba Christi cum ea operibus comprobamus.
Hoc si pręstabimus,
nubes cęlos-que penetrabit oratio,
et illi beati spiritus,
qui Tobię preces offerebant Domino,
etiam nostras offerre curabunt.
Et sicut in Apocalypsi scriptum est:
Fumus incensorum de orationibus sanctorum ascendit coram Deo de
manu angeli,
ita et nostrę orationes ascendent.
tanta uis est,
ut immutabilis Dei mutare posse sententiam uideatur.
Niniuitę
Post dies quadraginta subuertendam Niniuen Ionas a Domino iussus
prędixerat,
et tamen Niniuitis in cilicio cinere atque ieiuniis poenitentiam agentibus ignoscitur.
et quoniam illi peccandi superbiam in poenitendi humilitatem
conuerterant,
diuinum decretum reuocatur.
18
Nec Deum ipsum pudet |
figulo se comparare (ut in Hieremia legimus)
qui uas luteum fingens
Attendant principes terrę ista,
et siqua regni dispendia patiuntur,
non fortunę imputent, quę nulla est,
sed sibi qui Deum offenderunt.
Et si in integrum restitui cupiunt,
poenitentiam agant,
delinquentes corripiant,
iustitiam seruent.
Deus irasci desinet,
si illi quibus nunc irascitur,
correcti sanctius uiuere incipient;
alioquin penitus delendi,
nisi se corrigant.
Pharao. Nabuchodo.
Id testantur duorum regum diuersi exitus, pharaonis et Nabuchodonosor.
quo reuiuiscere posset destituti.
Abscisus quippe es |
a uera uite et a Christo alienatus,
quamdiu peccatis finem non statuis,
quamdiu te Creatorem tuum Redemptorem-que offendere non poenitet,
quamdiu non metuis Dominum tuum |
nec illi obtemperas,
cui angeli in cęlo assistunt,
quem sancti omnes uenerantur,
omnes inferi contremiscunt.
qui est super omnia potens,
in omnibus sapiens,
omnium optimus,
primus omnium omnium-que postremus.
neque initium habens neque finem.
benignissimus poenitentium
conscientiam diligenter accurate-que examinauerimus,
tam de omnibus quam de singulis,
in quibus Deo uel proximo aliqua illata est iniuria,
dolentes moesti-que imprimis |
et ante sacerdotem ueluti ante Christum reuerenter genibus prouoluti
cuncta illi exponamus,
occultemus nihil.
Manifestanda est enim medico ęgritudo,
ut ille adhibitis remediis instauret sanitatem.
Illi autem animarum nostrarum medici sunt,
quibus
cuncta illi exponamus,
occultemus nihil.
Manifestanda est enim medico ęgritudo,
ut ille adhibitis remediis instauret sanitatem.
Illi autem animarum nostrarum medici sunt,
quibus concessa est soluendi ligandi-que potestas
ab eo qui dixit
:
et ab omnibus absoluente.
Nondum enim illis mediator uenerat Christus
Dominus,
per quem reseratus est aditus ad cęlestia |
et cuius cruore a corruptę originis culpa expiati in sancta coepimus
introire |
et hęredes fieri non terreni et temporalis regni,
ut illi,
sed cęlestis et ęterni.
Ne igitur tanti erga humanum genus beneficii memoriam ulla unquam
deleret obliuio,
mediatoris atque redemptoris Christi locum in terra tenere coeperunt sacerdotes.
Per eos
ipse uerus Agnus, pro nobis semel oblatus,
quotidie offertur.
Per eos Ecclesię sacramenta participiamus
|
remissionem-que accipimus peccatorum .
et postquam hic penitus mundati uita ista decedimus,
non iam ad inferos ut ueteres illi,
sed ad cęlestem patriam,
ut in Christo renouati transmigramus.
Tantę igitur uirtutis est nostra confessio,
ut non solum de peccatoribus iustos faciat,
sed etiam de terrenis cęlestes,
de mortalibus immortales,
de miseris felices.
Hęc enim confessio peccata delet |
et
et ait:
Impinguasti in oleo caput meum,
et calix meus inebrians quam pręclarus est!
Sed oleum,
quia lucernis additur,
mentis illuminationem signare uidetur.
ut qui prius in tenebris ignorantię erant,
iam intelligentię donum attingant.
Perinde atque illi,
quorum oculi tenebantur ne te agnoscerent,
et postea quidem cognouerunt,
dum te ad suum diuertere hospitium cogunt,
dum te aperiente Scripturas discunt |
per panis fracti sacramentum in tui agnitionem se uenisse confessi
sunt.
Qui enim manducat et bibit indigne,
iudicium sibi manducat et bibit |
non diiudicans corpus Domini .
Quid est reum esse corporis et sanguinis Domini |
nisi illis fieri similem,
qui Saluatorem contumeliis affectum crucifixerunt?
Verbis illi petulantibus insultabant,
tu gustu temerario offendis;
flagellis illi percutiebant,
tu manibus immundis contrectando uiolas;
crucifigebant illi,
tu quotidie peccatorum tuorum aculeis confodere non dubitas;
illi saltem ut honeste sepeliretur permisere,
tu in
Domini .
Quid est reum esse corporis et sanguinis Domini |
nisi illis fieri similem,
qui Saluatorem contumeliis affectum crucifixerunt?
Verbis illi petulantibus insultabant,
tu gustu temerario offendis;
flagellis illi percutiebant,
tu manibus immundis contrectando uiolas;
crucifigebant illi,
tu quotidie peccatorum tuorum aculeis confodere non dubitas;
illi saltem ut honeste sepeliretur permisere,
tu in foueam feculenti pectoris mundissimum Dominum pręcipitas.
fieri similem,
qui Saluatorem contumeliis affectum crucifixerunt?
Verbis illi petulantibus insultabant,
tu gustu temerario offendis;
flagellis illi percutiebant,
tu manibus immundis contrectando uiolas;
crucifigebant illi,
tu quotidie peccatorum tuorum aculeis confodere non dubitas;
illi saltem ut honeste sepeliretur permisere,
tu in foueam feculenti pectoris mundissimum Dominum pręcipitas.
Quamobrem ipse idem in Malachia propheta de talibus
Verbis illi petulantibus insultabant,
tu gustu temerario offendis;
flagellis illi percutiebant,
tu manibus immundis contrectando uiolas;
crucifigebant illi,
tu quotidie peccatorum tuorum aculeis confodere non dubitas;
illi saltem ut honeste sepeliretur permisere,
tu in foueam feculenti pectoris mundissimum Dominum pręcipitas.
Quamobrem ipse idem in Malachia propheta de talibus conquęritur dicens:
Ad uos, o sacerdotes,
qui despicitis nomen meum.
et qui Dominicam coenam ore sacrilego delibare pręsumpsit,
factus est Domini proditor.
Hunc si imitari in gustando sacramento perges,
nonne etiam tibi dicere poterit Dominus:
Ecce manus tradentis me, mecum est in mensa.
et vę homini illi per quem Filius hominis tradetur ?
Tradidit illum Iudas impiis Iudeis,
tu eundem tradis tibi impuro.
Hanc ob rem nisi te correxeris |
poenitentiam-que egeris |
ac
decesserint,
quanto magis cum ad impoenitentiam accesserit temeritas indigne communicandi?
In eos qvi sacramentvm svmere excvsant.
Caput XIX
Cęterum non fortasse minus peccant illi,
quibus tametsi uereantur polluti accedere,
magis libet abstinere |
quam operam dare ac moliri |
ut digni accedant.
Timent scilicet Domino communicare,
et eiusdem minas imperterrita aure excipiunt.
Ait enim:
infidelitate quadam lapsi illo sibi non opus esse asseuerant?
De iis quidem per Osee prophetam ait Dominus:
si acescere coeperit,
stomacho noxium argumentatur |
et frigorificum esse medicorum
testimonio probare nititur.
Eo interdum impatientię quidam procedunt,
ut suis prępositis insultent delicatiora exigentes quam quibus illi contenti sunt.
Carebit hoc uitio,
qui eorum uitam uictum-que persępe considerabit,
quos Deo constat placuisse,
memoriter-que tenebit,
quid illi in solitudine degentes esitarint |
quid-ue potarint.
impatientię quidam procedunt,
ut suis prępositis insultent delicatiora exigentes quam quibus illi contenti sunt.
Carebit hoc uitio,
qui eorum uitam uictum-que persępe considerabit,
quos Deo constat placuisse,
memoriter-que tenebit,
quid illi in solitudine degentes esitarint |
quid-ue potarint.
quibus (
aquam frigidam,
sicut de fonte hausta erat,
bibebant |
ac tam procul a uino quam ab urbibus aberant.
nunc tanto magis Deo fruuntur,
quanto continentius uixerunt.
Rursum pensitare proderit,
quantum deliquerant illi |
qualiter-que a Deo mulctati sint,
qui ob gulę incontinentiam in Moysen murmurauerunt.
Profecti ab Aegypto ibant cum illo per solitudinem |
et cum esurirent,
manna de cęlo pluente aliti sunt,
et cum sitirent,
aquis de petra eductis
enim prodest corpus tenuare abstinentia,
et prauas cupiditates ab animo non euellere?
si sic ieiunas,
non Christum imitaris,
sed diabolum.
qui certe neque comedit neque bibit,
et tamen nunquam a sua peruersitate resipiscit.
Sicut nec illi,
quibus lamentantibus,
quod ieiunando calamitatem nequirent auertere,
Deus respondit:
mereri possit quod sperat?
Attende igitur non solum ea quę recepisti,
sed etiam quę promissa sunt,
et demum in eo quod bene coeperis,
perpetuo perseuerabis.
pariter-que cum Zacharia sacerdote in Euangelio dices:
Seruiamus illi in sanctitate.
et iustitia coram ipso omnibus diebus nostris!
Primo quidem in fide perseuerandum est,
ne labescente fundamento quicquid superędificatum fuerit corruat.
Nam sicut fides absque operibus mortua est,
ita opera
translatum est de domo familia-que eius regnum,
ipse hostium ui oppressus periit.
Ioam et ipsum Hierosolymę regem,
donec Ioiada sacerdos uixit,
pie sancte-que regnasse constat,
postea uero insolenter elatus adorari se iussit,
Deum reliquit,
idola simul cum suis coluit.
quamobrem illi ab inimicis uicti poenas dedere,
ipsum uero dum in lecto distentus recumberet,
serui inuadentes trucidarunt.
Quid Iuda Scariotho felicius,
cum ad apostolatum fuit electus,
cum potestatem accepit morbos curandi,
mortuos
uento agitata et de nobis dici queat:
Vię eorum tenebrę et lubricum.
Non est mutatio ista dexterę Excelsi,
sed morphosis diaboli.
Non ergo simus populus ille,
qui (ut Hieremias ait) dilexit mouere pedes suos |
et non quieuit,
et Domino non placuit;
sed simus illi de quibus in psalmo dicitur:
Laudate, serui Domini, Dominum,
qui statis in domo Domini,
in atriis domus Dei nostri!
Stare enim iustorum est,
mouere autem pedes et huc atque illuc titubantibus uestigiis uacillare proprium peccatorum est.
Non simus
In illos Esaias exclamat dicens:
Vę qui sapientes estis in oculis uestris et coram uobismetipsis prudentes!
Quod uitium et Apostolus prohibet cum ait:
Nolite esse prudentes apud uosmetipsos!
Neque illi quidem qui in terrenis duntaxat negociis prudentes sunt,
laudantur,
cum rerum fragilium cura implicati diuina negligant et aspernentur.
Vnde idem Apostolus:
Prudentia inquit carnis mors est,
prudentia autem spiritus uita et pax.
Et iterum:
Prudentia carnis inimica
sunt,
laudantur,
cum rerum fragilium cura implicati diuina negligant et aspernentur.
Vnde idem Apostolus:
Prudentia inquit carnis mors est,
prudentia autem spiritus uita et pax.
Et iterum:
Prudentia carnis inimica est Deo.
Sed quę inimica est Deo,
ne illi quidem cuius est,
amica esse potest |
cum idem corpori multa prouideat,
animę suę nihil.
animam quę longe nobilior est corpore,
nihil ęstimat.
quin immo ut carni blandiatur,
spiritum perire patitur,
quia nec usuris abstinet |
nec aliena per uim uel per calumniam occupare
quibus uitę meritis illam adipisci possit ignoret.
Et nemo usque adeo prudens sit |
ut carnalia tantum curet |
et spiritalia omittat.
ne prudentiores appareant filii huius seculi in generatione sua filiis
lucis,
id est,
infideles fidelibus,
dum illi diligentius cautius-que humana exequuntur negocia quam hi
diuina.
Hęc de prudentia et simplicitate.
nunc de sapientia,
quę et has et reliquas omnes amplexa est uirtutes,
aliquid est dicendum.
uirtutem,
et iam plenior consummatior-que tibi dabitur sapientia.
mysteria Scripturarum intelliges,
latentes sub litterę uelamine sensus tibi aperientur,
et cubiculum Sponsi ingressus pulchritudine eius capieris,
amore exardesces,
quanto-que illi propius accesseris passibus pii affectus fidelis-que
considerationis,
tanto magis ipso intelligentię lumine illustraberis.
ita ut alios quoque docere ualeas |
et errantes ad recti uiam reuocare |
et contradicentes refellere |
et Ecclesiam Dei ędificare.
ex quo grande tibi
continet.
Lignum uitę est iis qui apprehenderint eam,
et qui tenuerit eam beatus.
Per hanc enim ad summum bonum peruenitur,
quod supra cęlum esse ignorauerunt illi,
qui sapientem sola uirtute contentum |
ideo-que beatum dixerunt.
Vbi enim pręmia uerę uirtutis essent nesciebant,
per totam noctem humanę scientię laborantes et nihil capientes.
Sapientiores igitur fuere illis piscatores nostri,
|
se-que ad immortalitatem natum intelligit |
et caduca bona contemnit dum ęterna obtinere festinat.
Itaque cęlo ęquatur et terra superior est animus sapientis,
in contemplatione diuinorum assiduus |
humana-que transcendens.
Nihil aliud illi curę est,
nisi ut Deo placeat:
quicquid agit,
ad hunc unum finem dirigit,
ut Deo frui possit.
Qvod sapientia donvm dei sit, et vera sapientia Christvm imitari.
Caput V
est Dei,
fortius est hominibus.
In his ergo Scripturis,
quas gentilitas deridet |
et hereticorum prauitas impugnat,
discenda sapientia est.
Quia quod hi infirmum arguunt,
fortius est omni humana uirtute.
et quod illi stultum existimant,
sapientius est omni mundanę philosophię traditione.
Stulta, inquit, mundi elegit Deus,
ut confundat sapientes,
et infirma mundi elegit Deus,
ut confundat fortia.
Per piscatorum quippe et uulgarium
Nam illud quoque quod docueris,
quod ad uirtutem hortatus fueris,
quod uerbo,
quod re atque opere iuueris,
tibi cedet ad gloriam,
tibi magis quam ulli alii proderit ad adipiscendam ueram felicitatem
quam affectas.
Ac ueluti illi qui terram purgant,
stercorant,
arant,
occant,
obfringunt,
modis omnibus excolunt |
sementem-que faciunt,
postea uero metunt et fructum colligunt,
ita hic noster sapiens aliis benefaciendo |
sibimetipsi sapiet,
cum pro benefactis a Domino recipere coeperit mercedem.
tormenta potuerunt ut Christum negarent.
Porro hi non sola uirtute contenti erant,
quę prope uana esset,
si nihil eam post mortem sequeretur,
sed per ipsa uirtutis opera Deo iungi cupiebant.
quod quia pręcipue martyrii patientia pręstare poterat,
cędi occidi-que gaudebant.
Illi autem quibus ęterna hominis beatitudo ignota erat,
non quomodo oportuit,
sed quomodo poterant,
beatam uitam diffinierunt.
atque ipsam,
quoniam longius protendere nescirent,
uirtute quę in pręsenti est terminarunt.
transierunt.
Illud quoque ad hereticorum infidelitatem spectare arbitror quod Salomon ait:
Ciuitates munitas occupabit sapiens |
et destruet munitionem in qua confidebant impii.
Omnia quippe impietatis dogmata,
quę illi syllogismis captiosis-que dialecticę conclusiunculis munientes insuperabilia esse putabant,
Dei sapientia--- Christus--- sua uirtute superauit et euertit.
Arrii, Sabellii, Euticetis, Manichei reliquorum-que omnium prauitas
Sed sunt et in Ecclesia fortasse non pauci,
qui sibi sapientes uidentur,
ita ut interdum contradicere audeant catholicę ueritati,
apud ignaros admirationem sui facturi,
quasi qui acutius aliquid sagacius-que explorarint |
quam illi qui iampridem
probati recepti celebres-que habentur.
In istos reclamat Esaias dicens:
Vę qui sapientes estis in oculis uestris |
et coram uobismetipsis prudentes!
Apud Deum enim et insipientes et imprudentes sunt,
qui
Sapientia ista doli,
calliditatis,
uersutię,
fraudum est plena |
ista denique non hominis sed diaboli sapientia est.
Hac armatus erat serpens,
qui decepit Euam.
hanc sequuntur illi,
de quibus in Euangelio dicitur:
Prudentiores sunt filii seculi filiis lucis in generatione
sua.
Ab hac certe uir iustus abhorrebit,
ut potius secundum Deum quam secundum seculum sapiens sit.
ac ne quando et ipse seculi
diaboli subdatur potestati.
Potestas autem illius tanta est,
quantam Deus permiserit,
qui eorum opera utitur |
tam in prauos puniendos |
quam in bonos probandos.
ut hi cum aduersarii tentamenta uicerint,
plus pręmii mereantur,
et illi uicti si ad poenitudinem non redierint,
tanto iustius crucientur,
quanto diutius expectati sunt ut redirent.
Pręterea si demonis potentiam ex testimonio Scripturarum pensare
uolumus,
profecto homini intolerandam insuperabilem-que esse inueniemus.
promittere coepit paradisum.
Coluber tamen tortuosus hac tanta potestate exutus |
aliud fallaciarum genus commentus est:
disseminare hereses coepit |
et ad uitia concitare.
Atque hoc illi permissum (sicut diximus) ut sanctorum robur atque constantia innotescat |
et scelesti tunc saltem,
cum damnati fuerint intelligant,
quam immundo spiritui obsecuti sint,
quam bono Domino derelicto.
In istos igitur et pro iustis in Esaia exclamat Deus |
et
Vulpis
Vulpis pręterea quia fraudulentus est appellatur ,
ut in psalmo:
Partes uulpium erunt.
Et qui uersutiam eius imitatur uulpis est,
ut in Euangelio de Herode:
Ite, dicite uulpi illi!
Sanguisuga
Sanguisugam Salomon uocat in Prouerbiis:
Sanguisugę, inquit, duę sunt filię |
dicentes: Affer affer.
Quę sunt istę filię,
in illos exercens imperium,
qui errore aliquo confusi sunt.
nam Babylon confusio dicitur.
Hic obsedisse Hierusalem describitur,
hoc est homini fideli tetendisse insidias |
propriis tamen uiribus ciuitatem capere nequiuit,
donec rex Ioachin, id est, rationalis animę pars ultro se illi tradidit.
Captus igitur Ioachin iste,
quia capi uoluit,
de Hierusalem transfertur in Babylonem,
de uirtutibus ad uitia.
Itaque nisi nostra sponte manum dederimus diabolo |
et eius malignę suggestioni consenserimus,
oppugnare quidem
nocendi quęrentes nusquam absunt,
repulsi astant,
fugati redeunt.
dicta facta-que nostra,
gestus insuper ac motus speculantur.
quę si ad malum inclinari uiderint lętantur |
et modis omnibus ad perpetrandum scelus urgent.
in summa facere nequimus,
quin illi omni loco,
omni tempore circa nos sint,
nobiscum-que commorentur.
ad me.
accepto autem signo credidit.
Vterque tibi exemplo sit,
ne uisis eiusmodi nimis cito fidem adhibeas,
donec argumento aliquo tibi ueritas constet.
Tum siqua adhuc residua erit suspicio,
illi qui ętate et sapientia pręstant erunt consulendi,
ex eorum sententia |
iudicium faciendum.
Arrogantis est dubiis in rebus proprio sensu niti |
et aliorum nolle audire consilia.
facile-que erroribus patet,
qui suę semper
corpore in ecclesia simus,
animo foris per diuersa uagamur.
Huic ingruenti turbę totis uiribus reniti decet |
et non cedere |
neque si mali quicquam suaserint consentire.
Quod ut succedat,
eorum industriam,
qui paralyticum gerebant,
imitari oportet.
Illi tecto domus in qua Christus erat,
patefacto |
ęgrotum coram Iesu submiserunt |
et morbo receperunt liberatum.
Nos quoque abiecta terrenarum rerum cura culmen cęlestis contemplationis inscendamus |
et per ea quę creata sunt,
mente
nequitia,
assiduum nobis cum uitiis bellum est.
Nunquam igitur quiescamus,
semper repugnemus.
quamdiu repugnamus uincimus.
quoties autem quiescimus non quiescente aduersario superamur.
et irruentibus malis dissipantur bona |
nihil-que homini illi relinquitur,
qui carnis cupiditatibus ultro se subiicit.
euenit-que ei quod dictum est per prophetam:
lacessere coeperit,
caro ipsa tenuanda erit ieiunio,
fatiganda laboribus,
domanda uigiliis,
orationumque pernoctationibus quasi uinculis
constringenda.
Durum erit illi contra huiuscemodi stimulos calcitrare.
Lasciuienti iumento adde onus,
et quietius incedet.
subtrahe aduersario uires,
et desinet esse molestus.
Semper autem obstandum est principiis.
Inueterata enim difficilius corriguntur,
nouella euelluntur facilius
misit me Patris.
Et ad Patrem:
Non mea uoluntas inquit,
sed tua fiat.
Hinc discat monachus |
se non esse suę uoluntatis,
sed eorum qui pręsunt monasterio.
ut non quod ipse deliberat faciat,
sed quod illi concesserint.
Patientia
A Domino discamus et patientiam.
Odia Iudeorum ęquo animo tulit.
quos uno uerbo omnes perdere poterat |
ab his probra
Quod ergo non quęsierit gloriam suam ad humanitatem pertinet,
quod autem quęsierit et iudicarit,
ad diuinitatem refertur.
Quanuis enim humanitas et diuinitas una persona Christi sit,
sępe tamen et dicere aliquid et facere illi placuit,
quod non erat utrique naturę commune.
ut per ea quę hominis sunt,
hominem agnosceremus,
et quę Dei Deum.
Nam in Christo uel hominem sine Deo |
uel Deum sine homine confiteri |
hereticorum impietas est.
Cum igitur dixit se gloriam suam non quęrere,
nobis
sua.
Mercede uidelicet quę inopię succurrat,
non quę luxuriam paret.
Porro sicut ipse docuerat,
ita discipulis suis prędicationis officium imposuit dicens:
Euntes docete omnes gentes |
seruare omnia quęcunque mandaui uobis.
Optimi itaque Christi imitatores illi sunt,
qui faciendis ad populum bene beate-que uiuendi sermonibus operam
impendunt |
et quod alios docent,
ipsi pręstant,
ne bonum quod uerbo ędificant,
morum dissimilitudine destruant.
Nam licet Iesus etiam reliquos omnes diligeret,
de nullo tamen sic est expressum |
sicut de isto,
quem mentis corporis-que puritas commendabat.
Hic solus in sinu Christi cunctis ad mensam sedentibus recubuit,
quia solus fortasse intemeratę uirginitatis laude illi proximior
erat.
Pręcellit autem uirginitas uiduitati |
et uiduitas matrimonio.
Matth. XIII
et iocundius consideratur.
Christus enim quia ueritas est non errat,
quia bonitas est non fallit,
quia sapientia est nouit omnia,
quia uirtus Dei est potest omnia,
quia denique saluatio populi sui est,
quicquid egit,
quicquid dixit,
ad omnium spectat salutem.
Seruiamus igitur illi in sanctitate et iustitia omnibus diebus
nostris,
memores beneficiorum suorum,
atque assidue nobiscum recolentes ea quę non solum uerbis docuit,
sed etiam re atque opere probauit.
ut his instructi eidem,
quantum fieri potest,
similes effici curemus,
et cuius uirtutes imitati
sit proprio iudicio condemnatus.
Eiusdem sententię est,
quia et eiusdem spiritus Ioannes apostolus cum dicat:
Siquis uenit ad uos |
et hanc doctrinam non affert,
nolite recipere eum in domum |
nec Aue ei dixeritis.
qui enim dicit illi Aue,
communicat operibus eius malignis.
Quod si salutare quoque illos quibus nulla debetur salus,
nefarium sit,
quanto magis in consortium recipere?
Cauenda est igitur
regis Iudę naues tempestate confractę sunt,
Deo indignante |
quod in sortem earum admisisset Ochoziam impiissimum Samarię regem.
Id quidem hac ipsa de causa Eliezer filius Dodau de Maressa prędixerat
futurum.
Iterum requisitus Iosaphat noluit iungi illi,
satis damno suo edoctus |
uiride lignum arido applicatum simul comburi solere |
et temerarium esse rursum committere,
quod iam aperte intellexerat Deo non placere.
Magi Christum
ducatum amiserunt,
et tenebras patiuntur quamdiu cum illo teterrimę mentis homine
manent.
Facessat igitur pessimus quisque a consortio tuo,
ne cum illo manendo inquineris,
ne illum frustra docendo operam perdas,
ne illi adhęrendo Deum offendas.
Mulierum etiam conuersatio castitatis
professis est uitanda.
dicente in Prouerbiis Salomone:
quod te scandalizat,
abscide atque a te proiice.
Melius enim tibi est sine illo ingredi regnum Dei |
quam cum illo mitti in gehennam.
Dimitte igitur mortuos sepelire mortuos suos,
tu Christum qui uita est, sequere,
ut uiuas et eternę mortis expers efficiare.
Quod si adhuc illi se ultro ingerunt tibi,
tu auersus cum psalmista exclama:
Optimorum similitudo morum Ionatham iunxerat Dauidi,
Eliseum Elię,
Paulum Petro,
reliquos etiam apostolos innocentia inter se animi-que simplicitas copulauerat.
Solus cum illis nequiuit permanere sacrilegus Iudas,
quia eum,
quem illi amabant,
ipse uendidit.
et hic quidem de grege Domini egressus faucibus
incidit lupi ac periit.
Ipsos uero concors inter se erga Dominum affectus saluauit.
Quibus ille
Euangelio ait:
|
cetera cedite inopi,
uiduę,
pupillo,
miserorum sepulturę,
captiuorum redemptioni,
oppressorum tutelę,
pietatis operibus,
propugnatoribus quoque ac ducibus militię Christianę.
ut comparatis plurium uiribus hostili impietati fortius resistant.
et illi quidem non in se sed in Deo confidendo uestris-que precibus adiuti uincent.
Quamdiu his contraria agitis,
Ecclesiam quoque pati contraria necesse est.
Quę quoniam uobis commendata est,
sanguis eius de manibus uestris
non facile parcens,
opulentię ostentator,
paupertatis irrisor,
ad uitia audax,
ad bonum animi tardus.
Diuiti quoque multi inuident,
plurimi insidiantur |
et spoliis eius ditari cupiunt.
Sed quanuis nemo insidietur,
ille tamen metuit domi fures,
foris latrones |
et cibus illi pariter suspectus est et
somnus.
nec minus interdum animi solicitudinibus quam fortunis abundat.
Pauper uero ubique tutus est,
ubique securus.
Capta
et quot cophinos sumpsistis?
neque septem panum et quatuor milium hominum et quot sportas
sumpsistis?
De Charitate erga deum.
Caput I
Quę ad fidei spei-que uirtutem magis pertinere arbitror,
hactenus dicta sunt.
Restat ut charitatis quoque officia Deo adiuuante exponamus.
eas-que simul partes tractemus,
quę illi congruere uidebuntur,
bonis mala more nostro conferendo.
ut legentes,
et quid sequendum sit |
et quid uitandum discant.
eiusdem Domini iussa repressissent.
Post resurrectionem quoque eius gloriosam,
cum de naui illum in littore stantem agnouisset,
non expectauit donec remigando ad terram perueniret,
sed omnis morę impatiens misit se in mare uado-que pręcurrens primus
omnium illi se coniunxit.
Cęteri enim post eum nauigio applicuisse dicuntur.
Et quoniam semper pręcipui erga Dominum suum
amoris ardore flagrauit,
dignus iudicatus est,
cui cura Dominici gregis committeretur.
amor fecerat.
Diligite, inquit, inimicos uestros,
benefacite iis qui oderunt uos |
et orate pro persequentibus et calumniantibus uos.
Quoniam tribus quidem modis ab aduersariis nostris offendimur,
his iisdem ut illis propiciemus iubemur.
hoc est,
corde,
opere |
et ore.
Illi in corde odium seruant,
tu retine dilectionem.
Illi opere lędunt,
tu beneficiis contende.
Illi ore detrahunt,
conuitiantur,
maledicunt,
tu pro eis ut sese corrigant |
et correcti saluentur deprecare.
iis qui oderunt uos |
et orate pro persequentibus et calumniantibus uos.
Quoniam tribus quidem modis ab aduersariis nostris offendimur,
his iisdem ut illis propiciemus iubemur.
hoc est,
corde,
opere |
et ore.
Illi in corde odium seruant,
tu retine dilectionem.
Illi opere lędunt,
tu beneficiis contende.
Illi ore detrahunt,
conuitiantur,
maledicunt,
tu pro eis ut sese corrigant |
et correcti saluentur deprecare.
Sequitur enim:
Vt sitis filii Patris uestri qui in
uos.
Quoniam tribus quidem modis ab aduersariis nostris offendimur,
his iisdem ut illis propiciemus iubemur.
hoc est,
corde,
opere |
et ore.
Illi in corde odium seruant,
tu retine dilectionem.
Illi opere lędunt,
tu beneficiis contende.
Illi ore detrahunt,
conuitiantur,
maledicunt,
tu pro eis ut sese corrigant |
et correcti saluentur deprecare.
Sequitur enim:
Vt sitis filii Patris uestri qui in cęlis est,
qui solem suum oriri facit super bonos et malos.
et pluit
fortunę minus ex sententia fluentis iniuriam |
ut elati animi uulnus,
quod lenibus medicamentis suppuratur,
asperioribus curetur.
Videndum tamen ne dum talia imprecaris illi a quo mali aliquid
sustines,
odium uel inuidia te moueat,
sed sola prouocet charitas,
qua inimicum tuum meliorem effici cupias,
non miseriorem,
et emendatum non afflictum,
neque hoc propter te ne ille tibi noceat,
sed propter
alienari?
Cum ergo is qui homini male optat,
conditori eius aduersetur et diabolum sequatur,
restat ut cuius mores sequitur,
cum eodem supplicia in inferno patiatur.
Falluntur illi qui odium suum excusant dicentes |
malos homines Deo quoque inuisos esse,
iuxta illud:
pro scelere punire,
ad seruum pati uerbera, non inferre.
Odiui ecclesiam malignantium, inquit Dominus.
Malignitatem hominum odio se habere his uerbis testatur,
non homines ipsos.
Iniquos quoque ęterno igni deputandos ait,
ut illi pro reatu puniantur,
non ut ipse opus suum damnet,
quasi poeniteat eum fecisse quod fecerit.
Odio ergo habet Deus hominis peccatum non naturam.
Ita et tu in uno homine habes alterum quod odisse debeas,
alterum quod diligere.
Plectere autem delinquentes prępositi officium
obloquendo infamet:
iniurię patientem timidum uocat,
ecclesię limen terentem hypocritam appellat,
subditos corripientem iracundum esse criminatur,
et quod uirtuti ascribere deberet,
hoc ad proxima ei uitia trahere nititur.
Tales erant illi qui de Ioanne neque edente neque bibente |
demonium ei inesse dixerunt.
et de Domino edente cum aliis ac bibente:
Ecce uorator et potator uini et publicanorum amicus.
Qui ergo sic odit
tunc demum |
et intra te animi tranquillitate perfrueris |
et exterius nemo tibi erit molestus,
quia tu nemini eris iratus ad lędendum aut mali aliquid optandum.
Charitas tamen aliquando postulat ut irascamur |
et irascendo pacem illi quęramus,
qui peccando offendit.
Siquidem irasci delinquentibus ut corrigantur,
nihil est aliud |
nisi eas reuocare uelle,
ut et Deo cui peccauerunt reconcilientur |
et bonis omnibus morum sinceritate concordent.
ad quam transmigrare uos feci,
et orate pro ea,
quia in pace illius erit pax uobis.
Alibi etiam est dictum:
Nisi enim ideo pacem amplectendam duxerimus,
ut uirtutibus,
ob quas Deo chariores sumus,
nemine impediente liberius incumbamus,
bono pacis abutimur.
et quod prodesse debuerat,
nocet.
Alienis a uirtute tunc plane latior peccandi campus panditur,
cum illi aduersariorum non carpuntur molestiis.
cum uidelicet non metuunt,
ne segetem iam maturam hostis incendat |
aut frugiferas deuastet arbores |
aut pecudum greges in prędam abducat |
aut obsessos intra moenia fame siti-que perire cogat |
aut captos bonis-que exutos uel ferro interficiat
qui foris sunt,
donata pax,
dum ab hoc qui intus est inquietamur.
Inimicus autem domesticus noster atque intestinus ipsa carnis concupiscentia est.
Pacem agimus quandiu illi non ceditur,
quandiu repugnatur |
neque quod caro affectauerit,
hoc fieri spiritus permittit.
Caro post uoluptates abire nititur |
et in uitia semper est prona.
Spiritus uero qui est ratio ipsa ab his abhorret,
ne Deo peccet,
consyderans quam sit grande
fuge |
quos ea delectant illis ipsa sordet uirtus.
effoeminati-que et enerues duriora poenitentię officia obire nequeunt.
Gustus
Gulę etiam impera.
et si cibos ganeacos uina-que preciosa tibi concupiscenda proposuerit,
tu illi e contrario recole |
Ioannis locustas et mel siluestre et sicerę
uini-que abstinentiam |
et panes ordeaceos apostolorum,
quibus Dominus turbam satiauit in deserto.
Obiice et multorum qui in solitudine Christo seruierunt,
crudas herbas atque radices |
uel
Postremo singula quęque uitia oppositę uirtutis rememoratione exclude
|
et in carnis rebellantis periculo ad illas cogitationes quę spiritus sunt confuge.
Quoties et inanis glorię lacesserit appetitio,
responde illi:
superbis,
humilibus autem dat gratiam.
Quoties cor iracundia incalescere coeperit,
dic ei:
Qui irascitur fratri suo reus erit iudicio.
et:
Ira uiri iustitiam Dei non operatur.
Quoties diuitiarum cupido animum titillauerit,
oppone illi paupertatem Christi apostolorum-que inopiam.
memorare diuitis purpurati in inferno miserias |
Lazari-que mendici in Abrahę sinu beatitudinem.
Atque ita carni imperando et nunquam cedendo uincere assuesces |
et ut semper uincas,
semper
pergentes,
ut ad se in Masphat diuerterent rogauit,
ueluti pro magno habiturus,
si tales hospites habere sibi contigisset.
cum autem uenissent,
rebus uita-que simul spoliauit.
pręter decem,
quibus non pietate sed auaritia ductus pepercit.
quod thesaurum in agro defossum se illi indicaturos dixerant.
Talis pacis non pauca exempla in annalibus quoque habentur Machabeorum.
et quem modo laudauerant,
rursum dictis petulantibus incessere non uerentur.
Istos quoque Dei sapientia reprobat in Prouerbiis dicens:
magna nimis,
id est, summa et ultra quam nihil habetur expetendum.
qua-que adepta beati sumus |
et propter quam solam studio incumbitur uirtutum |
uitia-que uitantur.
Falluntur igitur illi,
qui in uirtute hominis beatitudinem collocant,
cum beatitudo pręmium sit uirtutis, non uirtus,
et qui bona corporis uel fortunę ei adiungunt,
cum omnia caduca fragilia-que sint |
nec per se bona esse queant.
Stabile autem bonum beatitudo est |
et
ita et deficere contingit.
et quemadmodum peccatores per poenitentiam sanctificantur,
ita sancti per fragilitatem peccant atque delinquunt.
(!)
Sanctorum tamen siue iustorum nomen non amittunt illi,
qui dum se peccasse dolent cito corriguntur.
Peccauit Moyses,
peccauit Aaron,
peccauit Dauid,
peccauit Petrus,
peccauerunt omnes reliqui discipuli,
cum tempore Dominicę mortis a fide defecissent.
Iudas
autor, non malorum est.
Cum ergo ille qui cuncta fecit ualde bona,
hominem quoque bonum fecerit,
quis eum ex bono malum reddidit |
nisi uoluntas mala de libero procedens arbitrio?
Itaque idem ipse,
qui ex Deo bonus erat,
ex se factus est malus.
Integrum illi fuit |
naturam bonam,
sicut a Deo acceperat,
ita et conseruare,
sed noluit |
neque curauit.
Voluntate igitur non natura mali efficimur,
cum peccamus.
Et quia peccando naturam ipsam lędimus,
naturę quoque conditorem Deum simul offendimus.
cupiditas ualebit.
Ab omni malarum passionum iniuria tuti erimus,
si quoties oppugnamur,
ad arma institutionis diuinę sanctorum-que exemplorum protinus recurremus.
Tunc nempe Iesu duce quinque illi reges, id est, quinque corporis
sensus,
qui nobis imperando regnabant,
ad speluncam conscientię nostre compulsos mori sibi cogemus,
ut iam uiuere Deo discant obedire-que spiritui,
serui eius facti,
cuius antea domini fuerant.
Tunc in Euangelio quinque talenta nobis a Domino
in cubiculo ex aromaticis suffimentis fragrante desidere,
impudicicię argumenta sunt |
et eneruatę emollitę-que uitę certissima indicia.
Talium nanque usu lenones,
meretriculę |
homines-que ad luxuriam se natos credentes delectantur,
non illi qui uirtutem pręferunt uoluptati |
neque qui spiritui quam carni studere malunt.
neque qui soli Deo placere desyderant |
et Christo Domino dicere possunt:
In odorem unguentorum tuorum curremus.
atque iidem confiteri audent:
Christi bonus odor sumus.
qualem ille uoluptatem capiebat cogita,
cum Iudeorum cerneret perfidiam |
et ob id flere compelleretur |
cum-que eosdem contra se insurgere uideret,
quos ipse saluare uenerat.
Auditus
Si tibi aurium delectatio blandiri coeperit,
attende quodnam illi delectamentum erat |
quotidie ab impiis conuitia audire |
se-que probris maledictis-que inimicorum incessanter pertundi.
Odoratus. Gustus
Si naribus infusa odorandi suauitas tibi
insidiabitur,
si gustandi luxuriosa dulcedo sui
cuncta dura,
aspera,
inquieta,
tristia et acerba |
fuisse non ignoras,
cur tu ad hauriendas conuerteris uoluptates,
sicut Domino tuo,
ita et seruis eius dissimilis |
tibi-que metipsi perniciosus?
Quomodo enim eo quo illi conscenderunt ascendes,
si longe aliter atque illi uixerunt uiuas?
Et cum diuersa prorsus agas,
quomodo non etiam diuersa sortieris?
Nam si illi per terrenas tribulationes cęleste regnum possederunt,
tu procul dubio post breues
et acerba |
fuisse non ignoras,
cur tu ad hauriendas conuerteris uoluptates,
sicut Domino tuo,
ita et seruis eius dissimilis |
tibi-que metipsi perniciosus?
Quomodo enim eo quo illi conscenderunt ascendes,
si longe aliter atque illi uixerunt uiuas?
Et cum diuersa prorsus agas,
quomodo non etiam diuersa sortieris?
Nam si illi per terrenas tribulationes cęleste regnum possederunt,
tu procul dubio post breues terrenę luxurię delicias poenam luiturus
es ęternam,
perniciosus?
Quomodo enim eo quo illi conscenderunt ascendes,
si longe aliter atque illi uixerunt uiuas?
Et cum diuersa prorsus agas,
quomodo non etiam diuersa sortieris?
Nam si illi per terrenas tribulationes cęleste regnum possederunt,
tu procul dubio post breues terrenę luxurię delicias poenam luiturus
es ęternam,
nisi poenitentiam egeris.
Mitte igitur istas,
quę te nunc oblectant uanitates,
renuncia
|
quam illa quę mundi?
et quomodo Deo placeas quęrere |
quam quomodo placeas uxori?
Nemo tamen credat damnari matrimonia,
dum his meliora proponuntur.
Non enim peccant qui legitime coniunguntur,
sed tamen illi qui ideo coniungi nolunt,
ut liberius atque syncerius Deo seruiant,
beati esse dicuntur.
Mulier inquit alligata est legi quanto tempore uir eius uiuit.
quod si dormierit uir eius,
liberata est a lege |
cui uult nubat,
tamen in Domino.
Beatior autem erit,
si sic
et dissidia et simultates ,
quanto magis hoc timendum est,
ubi alter maiorum suorum iactet titulos,
ostentet stemmata,
opibus glorietur |
et multo fastu inflatus arroganter incedat?
alter uero nihil horum habeat,
quo se illi exęquare possit |
aut iniuriam obiectę uilitatis propulsare?
Caueant igitur tam uiri quam foeminę matrimonio copulandi,
ne forte dum coniugii iugum se subire credunt,
iugum subeant seruitutis.
et si bene recte-que sibi consultum uolunt,
audiant
media inter istas erit species.
ut nec multos allicere |
nec tibi non grata esse possit,
ac proinde utriusque uestrum et pudicicia tutior maneat |
et animus omni sublata suspicione tranquillior |
et ad mutuam propensior charitatem.
Neque enim illi concorditer queunt pacifice-que uiuere,
qui inter se de connubii fide dubitant |
et zelotypię uitio uel maritus mechum |
uel uxor pellicem imaginatur ac timet.
De filiorvm edvcatione familiaqve regenda.
Caput X
|
Quem qui sequitur,
cum multa donauerit,
quid aliud pro rebus
dilargitis recipiet |
nisi uanę commendationis uerba,
quibus aures demulceat et animo nihil conferat commodi?
Quin immo illi etiam qui laudant,
si causam largitatis nossent,
uituperarent |
ut inanis glorię auidum,
et non ut pietatis in egenos cultorem.
Cum ergo facis elemosinam noli inquit
tuba canere ante te,
sicut hypocrite faciunt in synagogis et uicis,
ut honorificentur ab hominibus.
Amen
refertur,
ad uitium sinistra.
Non ergo se misceat uitiosa laudis appetitio rectę syncerę-que elemosinarum operationi.
Quod cum caueris,
uideant in te homines,
unde Deum laudent,
unde uirtutis exercendę exemplum trahant.
aut si illi non uiderint,
satis tibi sit |
elemosinam tuam neque angelos latuisse qui tibi congratulabuntur,
neque Deum qui relaturus est pręmium.
(!)
Sed neque illorum utilis aut accepta erit apud Deum elemosina,
qui
sit inter uos quasi indigena,
et diligetis eum quasi uosmetipsos.
et in Deuteronomio:
soleres,
melius tecum actum duceres carere opibus |
et esuriendo panem ostiatim quęrere |
quam illis affluere in immensum,
illis tota ętate iocunde perfrui |
et in pauperum usus quantum debes non contulisse.
Iudicium enim illi sine misericordia fiet,
qui non fecerit misericordiam.
Superest ut uideamus,
pro quibus facienda erit elemosina,
ut postea paulo plenius quam dictum est |
elemosinarum quęstum commoda-que consyderemus.
Tale aliquid et in Euangelio inuenies.
habere,
et clauserit uiscera sua ab eo,
quomodo charitas Dei manet in eo?
Inter scelera quibus Sodoma interiit,
obiicitur,
quod manum egeno et pauperi non porrigebant.
Frustra itaque illi misericordiam a Deo sperant,
qui misericordiam proximis non exhibent.
Nec in aduersis eorum exauditur deprecatio,
qui miserorum precibus non mouentur.
Ait enim Scriptura:
Vę qui iustificatis impium pro muneribus |
et iustitiam iusti aufertis ab eo.
Et in Iob est scriptum:
superbia,
opertus est iniquitate et impietate sua.
prodiit quasi ex adipe iniquitas eius |
transiuit in affectum cordis sui |
nunc in tormentis positus audit:
Memento quia recepisti bona in uita tua |
pauperes autem quorum non es misertus |
patiebantur mala.
tu nunc cruciaris illi consolantur.
Auaritia
(!)
Cum-que hoc ita sit,
eo tamen processit ista auri sacra fames,
ut quę natura saluti hominis consulens terra occultauerat,
ea
Itaque indignum se pręstat perenni bono ad quod uocatur,
dum pluris ęstimat fragilia et caduca,
quę illum de pręsentibus deliciis ad futura transferent supplicia,
unde iam neque diuitiis redimi poterit |
nec potentia uirium suarum liberari.
Ideo illi per prophetam dicitur:
Dei cultum deserat necesse est.
Quod si quando opum studiosi ad ecclesiam conueniant,
corpore in templo sunt,
animo in foro uersantur |
totus de mercemoniis sermo est.
et dum recitantur Dei uerba,
illi de nundinis inter se colloquuntur,
digni Domini flagello eiicientis eos ac dicentis:
Domus mea domus orationis est |
vos autem fecistis illam speluncam latronum.
siquando aliquis fidelis disciplinę pręceptor in illicitos contractus,
in usuras,
in immodicam lucrandi cupiditatem inuectus fuerit,
indignantur,
reclamant,
in furorem uertuntur.
qui odii duritia concretus est,
postquam tuo beneficio fuerit superatus,
liquescat ardore charitatis |
et simultatem in beniuolentiam conuertat.
Ne ingratis quidem subtrahenda sunt beneficia.
quanuis enim illi non referant gratiam quam debent,
referet ille qui nullum bonum sua fraudat mercede,
qui solem suum oriri facit super bonos et malos,
et pluit super iustos et iniustos.
Qvaliter nos gerere debemvs in dandis beneficiis.
Caput XXIII
obliuisci debet qui dedit,
semper autem memoriter tenere qui accepit.
et inuito extorquetur.
Quemadmodum igitur rem multi precii uilitat frigida uoluntas tribuentis,
ita exiguum etiam beneficium gratum efficit in conferendo animi promptitudo atque facilitas.
Illi quoque plus debeo,
qui parui modici-que sui peculii participem me fecit,
quam qui diues multum donauit.
Plus enim largitus est,
cui minus quo ipse fruatur restat.
Hanc uerissimam sententiam Domini confirmat autoritas.
Tyranno enim aut improbo aliquo domino munus ultro porrigente,
si non acceperis,
contemni se putabit |
et qui prodesse uolebat,
mutato animo offendet.
Ab hoc genus hominibus non est liberum nolle accipere.
Nec tamen illi quicquam pro eo debeo,
quod inuitus accipio.
reddam si repetet,
non ut benefactori,
sed tanquam creditori.
Et si reddidero,
gaudebo me ab illius beniuolentia esse solutum,
qui dignus est odio.
Alia quoque causa est
Ipsa obliuio te ingratitudinis accusat,
qua te defendere ab ingratitudine conaris.
Quę autem res est quę pręcipue faciat ingratos?
alios certe superbia,
alios auaritia.
Illi dignos se beneficio existimant,
et dedisse putant cum acceperint.
hi uero accepisse se dissimulant,
ne reddant.
et quanto cupidius acceperunt,
tanto in reddendo lentiores existunt |
nihil-que se fecisse lucri arbitrantur si paria reddiderint.
quasi uero gratum esse non uirtus sit
uidelicet et cupiditas,
cum omnibus uitanda sint |
tum iis maxime,
qui uel benefici |
uel grati esse cupiunt.
Non referre gratiam cum possis,
turpissimum est.
cum non possis uelle tantum retulisse est.
Cęterum illi qui non reddere lucrari esse existimant,
multum quidem falluntur.
Quis enim in eum iterum beneficus erit,
cuius ingratitudinem semel fuerit expertus?
Quis enim in eum iterum beneficus erit,
cuius ingratitudinem semel fuerit expertus?
Itaque rarius accipiet,
qui in reddendo negligentem se pręstabit.
Illi uero qui capessendis uirtutibus operam impendunt,
non rerum emolumenta sequuntur sed morum.
Eis incumbunt officiis,
eorum cura studio-que distringuntur,
in quibus uersantes |
non diuitiis quę improbis etiam communes sunt,
sed quod
igitur minor-ne an maior sit iniuria quam beneficium.
Minoris enim iniurię obliuisci debes |
et memor esse beneficii.
Cum uero maior uel par fuerit offensa,
obligatione officii absolutus es |
neque gratiam debes illi,
qui gratię meritum lędendo amisit.
Iniuriam tamen omnem,
quantacunque fuerit,
remittere debemus |
nec uindictam appetere,
propter eum qui ait:
Dimittite et dimittetur uobis.
Sed si condonata est iniuria inquies,
testatum est,
quantum ei Dominus faueret.
quia erga se in omnibus gratum fidum-que sciebat.
Patriarchę
Sed ne cathalogum sacrorum texere uidear,
grati erga Deum fuere omnes illi patriarchę,
illi duces,
illi sacerdotes,
illi iudices,
illi reges,
illi prophetę,
qui in mandatis Dei,
in Lege,
in omnibus cerimoniis constanter pie-que permansere.
Tales autem eligere solitus est Dominus,
per quos populum erudiret,
a
ei Dominus faueret.
quia erga se in omnibus gratum fidum-que sciebat.
Patriarchę
Sed ne cathalogum sacrorum texere uidear,
grati erga Deum fuere omnes illi patriarchę,
illi duces,
illi sacerdotes,
illi iudices,
illi reges,
illi prophetę,
qui in mandatis Dei,
in Lege,
in omnibus cerimoniis constanter pie-que permansere.
Tales autem eligere solitus est Dominus,
per quos populum erudiret,
a seruitute liberaret,
a
faueret.
quia erga se in omnibus gratum fidum-que sciebat.
Patriarchę
Sed ne cathalogum sacrorum texere uidear,
grati erga Deum fuere omnes illi patriarchę,
illi duces,
illi sacerdotes,
illi iudices,
illi reges,
illi prophetę,
qui in mandatis Dei,
in Lege,
in omnibus cerimoniis constanter pie-que permansere.
Tales autem eligere solitus est Dominus,
per quos populum erudiret,
a seruitute liberaret,
a periculis
erga se in omnibus gratum fidum-que sciebat.
Patriarchę
Sed ne cathalogum sacrorum texere uidear,
grati erga Deum fuere omnes illi patriarchę,
illi duces,
illi sacerdotes,
illi iudices,
illi reges,
illi prophetę,
qui in mandatis Dei,
in Lege,
in omnibus cerimoniis constanter pie-que permansere.
Tales autem eligere solitus est Dominus,
per quos populum erudiret,
a seruitute liberaret,
a periculis errueret,
uictoria
gratum fidum-que sciebat.
Patriarchę
Sed ne cathalogum sacrorum texere uidear,
grati erga Deum fuere omnes illi patriarchę,
illi duces,
illi sacerdotes,
illi iudices,
illi reges,
illi prophetę,
qui in mandatis Dei,
in Lege,
in omnibus cerimoniis constanter pie-que permansere.
Tales autem eligere solitus est Dominus,
per quos populum erudiret,
a seruitute liberaret,
a periculis errueret,
uictoria donaret |
et de
sciebat.
Patriarchę
Sed ne cathalogum sacrorum texere uidear,
grati erga Deum fuere omnes illi patriarchę,
illi duces,
illi sacerdotes,
illi iudices,
illi reges,
illi prophetę,
qui in mandatis Dei,
in Lege,
in omnibus cerimoniis constanter pie-que permansere.
Tales autem eligere solitus est Dominus,
per quos populum erudiret,
a seruitute liberaret,
a periculis errueret,
uictoria donaret |
et de illis quę
Hodie mecum eris in paradiso.
Quod si tandem |
non ut olim ad inferos animę iustorum descendant,
sed in sublime angelorum sedibus inferantur,
iocundissimo Domino sui conspectu fruiturę,
nonne multo nos causatius quam prisci illi,
de quibus paulo ante est dictum,
Deo seruire debemus |
et soli nauare operam |
contemptis-que omnibus ipsum unum,
absque quo nihil est beatum,
tota mente concupiscere?
Merito igitur sequens credentium ętas ad omnia dura atque aspera
laboribus nunquam defatigari.
Serui dei
Talem quippe pro beneficiis gratiam primo Deo retulere apostoli,
deinde martyres cęteri-que Christi serui,
uirgines quoque et uiduę |
omnes-que illi qui ecclesię autoritate in sanctorum collegio numerantur.
Petrus. Paulus. Ioannes. Bartholomeus. Thomas. Iacobus maior. Iacobus minor. Stephanus. Laurentius
Pro Christi nomine non dubitauit Petrus crucifigi,
(!)
Vera fidelium uictoria est |
neque deiici aduersis |
neque secundis efferri,
Deo magis quam hominibus obedire |
et carnem spiritui repugnantem in seruitutem redigere.
Quę quidem et illi sancti,
quos persecutionis non attigit gladius,
diligenter obseruarunt.
Dum enim uiuerent,
non cessabant Christo seruiendo uitę instituta uel ipsi discere |
uel alios docere,
uigiliis,
precationibus,
ieiuniis |
lectionibus-que
magnitudo |
et iusti Domini in ingratos pręsens uindicta.
quam siquis euitauerit,
nec futurę quidem,
quę omnium acerbissima est,
obnoxius erit.
Dum Moyses in monte immoratur,
donec tabulas digito Dei conscriptas acciperet,
illi ad idolatriam conuersi uitulum ęneum adorauerunt.
et:
(!)
Quid autem infelix Iudea alios celare iuuat,
cuius ipsa conscia es,
ueritatem?
si non surrexit,
cur pecuniam porrigis?
si surrexit,
cur Saluatorem tuum non agnoscis?
aut si nihil custodibus donaueris |
nihil-que illi prius testati fuerint |
quam quod postremo dixerunt,
nonne sic interrogatos oportuit:
Vidistisne accessisse ad sepulchrum Discipulos |
an non?
si non uidistis multo sopore fortasse oppressi,
quomodo scire potestis?
sin uidistis,
cur non comprehendistis inermes armati,
paucos
|
Christum suum non recipiendo ingrati esse pergetis,
de temporalibus miseriis istis ad ęternas descendatis necesse est.
Nulla enim maior in Deum Patrem ingratitudo fieri potest |
quam in Filium ei coęqualem et coęternum et consubstantialem nolle credere.
Felices illi,
qui olim ne ingrati essent,
ipsum uobis gentibus-que prędicare non timuerunt.
qui ut nomen eius denegarent,
nec minis |
nec tormentis |
nec cędibus compelli potuerunt.
Verę quippe beatitudinis in Christo spe firmati tyrannis fortiores erant:
occidi poterant,
cogi ne
habens,
ut quę omnibus offerebantur,
solus dispensares.
at tu (proh nefas!) tantorum beneficiorum prorsus immemor et pecunię cupiditate superatus,
ut triginta argenteos acciperes,
Dominum in mortem tradidisti.
Vicisti tuo parricidio Iudeorum ingratitudinem:
bonum quod acceperant illi,
commune cum aliis erat,
tu speciali priuilegio dotatus,
tu in ordinem pręcipuorum Christi comitum uocatus,
tu singulari quodam honore pręditus,
in tantam excidisti dementiam,
ut eius proditor fieres,
cuius fueras discipulus,
ut eum crucifigendum inimicis offerres,
cuius
,
his contenti simus.
Vitanda est etiam humanę laudis captatio.
ne pro labore doctrinę |
laudem quę a Deo est amittamus.
Ad hęc ne illi quidem recte,
qui ecclesiastici doctoris officium professi,
dimisso Euangelio quęstionibus nihil ad rem pertinentibus occupari solent,
qui syllogismos enthymemata-que proponendo philosophantur |
uel poetarum figmenta decantant |
uel explicandis gentilium
quęratur.
non semper seculi hominibus prędicationes uacat audire.
pręibis enim ante faciem Domini parare uias eius,
ad dandam scientiam salutis plebi eius in remissionem peccatorum eorum.
Propheta enim Altissimi Sacrarum interpres Scripturarum est.
qui tunc quidem ad cor audientium parat uiam Domino,
cum illi uerbis eius edocti a peccatis per poenitentiam purgantur |
et uirtuti studere incipiunt.
Eidem conuenient laudes illę,
quę apostolis a Domino datę sunt dicente:
Gaudete igitur omnes euangelicę disciplinę doctores.
de uobis ista memorantur,
non de philosophis,
non de oratoribus,
non de poetis.
Nulla in illis uerę lucis lux fuit,
qui Christum ignorarunt.
Vobis data est potestas,
quam illi non habuerunt,
curandi infirmos,
eiciendi demonia,
mortuos suscitandi.
Infirmos enim curatis,
quoties eos qui errant,
in uiam ueritatis dirigitis.
demonia expellitis,
cum eos qui per peccatum diaboli domicilium erant,
ad poenitentiam
erant,
ad poenitentiam uestris exhortationibus conuersos Christo restituitis.
mortuos ad uitam reuocatis,
cum de scelerum sepulchro iam foetentes,
diuinę misericordię magnitudinem proponendo ad uenię spem errigitis |
et ut in Deo uiuere incipiant autores estis.
At uero illi scientię gentilis professores,
quomodo infirmos curarent,
cum ipsi infirmi essent |
diuersa inter se sentientes?
quomodo demones eiicerent,
ipsi demonum cultores,
quos pro diis habuerunt?
Quomodo mortuos reuiuiscere facerent,
cum Christum,
qui uita est,
nescierint?
in terra fiunt sanctorum labore doctorum maius esse credatis,
hoc labore fundata est Christi Ecclesia,
hoc ędificata,
hoc permanet et aduersum hereses inuicta |
et aduersum uitia immobilis.
Nisi enim scripsissent illi,
quibus datum fuit nosse mysterium regni Dei,
quis nunc quę uera sunt disceret?
quis doceret?
A prophetis,
ab apostolis,
a reliquis Ecclesię sanctę magistris didicimus,
quę nunc docemus.
Ipsorum profecto qui discipulus non fuerit,
non poterit esse utilis pręceptor
non illicitum factu creditur peragere.
neque committere,
ut inertia uictus quiescat |
et quę prędicationi aut lectioni supersunt tempora,
ocio sibi perdat.
Ista autem o monache,
quę tibi facienda iniungimus,
ne quasi uilia et abiecta contemnas,
illi qui talia factitarunt,
a Domino sublimati sunt.
Petrus. Paulus
Piscabatur Petrus cum aliis etiam post acceptum apostolatum |
Paulus funiculos intorquebat,
ne quem sui uictus impensa grauaret.
nunc a
immittit soporem .
Idem tam uirtutis quam rerum egens erit.
dicitur enim:
|
furto ac rapinis quęrere unde uiuat,
et in alios grassari,
ne ipse fame pereat.
Longe itaque periculosius est ociositas egentis quam abundantis.
Quid pręterea dicam?
Frustra illi natura manus dedit,
qui nihil agendo conterit ętatem.
quod si necessarię forent ad applicanda tantummodo ori alimenta,
etiam pecudibus datę fuissent.
Operari manibus hominis proprium est.
Qui ergo manus suas ad aliquid honesti faciendum non extendit,
humiliauit semetipsum factus obediens usque ad mortem,
mortem autem crucis.
Audisti humilitatem,
attende gloriam.
Propter quod inquit et Deus exaltauit illum |
et donauit illi nomen,
quod est super omne nomen,
ut in nomine Iesu omne genu flectatur cęlestium terrestrium et infernorum,
et omnis lingua confiteatur,
quia Dominus Iesus Christus in gloria est Dei Patris .
Neque humilius diuinitas
demum fiet,
quod ad Deum psalmista ait:
qui sibi insuperabilis uidebatur,
pro uita supplicauit.
Niniue
Niniuen etiam Assyriorum metropolim,
cui Dominus poenitenti et humiliatę pepercit,
postremo tamen insolenter elatam repenti ruina concidere permisit.
Ideo illi per Sophoniam superbię crimen obiicitur dicentem:
Hęc est ciuitas gloriosa habitans in confidentia,
quę dicebat in corde suo:
Ego sum,
et extra me non est alia amplius.
quomodo facta est in desertum,
cubile bestię?
omnis qui transit per eam,
sibilabit et mouebit
se existimat stare,
uideat ne cadat.
et alibi:
missus a Demetrio Antiochię rege,
ascendens montem Syon |
ludibrio habuit sacerdotes,
ipsa sibilauit sacrificia |
et minatus est ferro se igni-que cuncta uastaturum,
nisi Iudam et omnes qui ipsum sequebantur sibi traderent.
Occurrit illi Iudas cum trium milium manu tantum |
castra-que eius contriuit |
cecidit Nicanor,
plurimi de suis desyderati sunt |
caput et dextera superbissimi ducis ante portam Hierosolymę urbis suspensa.
ut omnibus pateret |
spes eorum in contrarium
cum exaltantur.
uolucres
cum illo missi sunt.
de quibus in Iob dicitur:
tua et brachium tuum |
et illuminatio faciei tuę.
ut uidelicet poena delicto respondeat |
et,
quanto quis altius errigitur,
tanto inferius labatur et corruat.
Hinc est ille angeli in Apocalypsi clamor:
animam autem non possunt occidere |
sed eum potius timete,
qui potest corpus et animam perdere in gehennam.
Quid nocuit sanctis tyrannorum impietas deos eorum contemnentibus?
Quibus illi uitam hanc breuem |
et caducam abstulerunt,
iis Deus dedit stabilem et ęternam.
Quos illi suppliciis affecerunt,
eos Deus perennis glorię immensi-que gaudii corona insigniuit.
Igitur sicut recta
in gehennam.
Quid nocuit sanctis tyrannorum impietas deos eorum contemnentibus?
Quibus illi uitam hanc breuem |
et caducam abstulerunt,
iis Deus dedit stabilem et ęternam.
Quos illi suppliciis affecerunt,
eos Deus perennis glorię immensi-que gaudii corona insigniuit.
Igitur sicut recta honesta-que iubentis pręsidis imperium totis uiribus exequi debemus,
ita iniqua turpia-que imperantis
et a rege quoque defecit.
ob hoc Caldei capta urbe |
ipso-que cum suis comprehenso |
et ad regem perducto |
liberos eius trucidarunt |
et ipsi oculos erruerunt |
atque catenis uinctum Babylonem una cum reliquis omnibus adduxerunt.
tantę illi calamitati fuit Domini monitis non obedisse.
Cęterum non minoris criminis reus est,
qui non paret illis,
qui a Deo destinantur uel constituuntur,
ut instruant nos aliquid ac doceant,
siue ut pręsint nobis atque
non quod ipsa sapiens esset
(sal enim sapientiam designat)
sed quod aliis ad cauendum inobedientię uitium sapientiam ministraret,
suo casu omnes deterrendo.
erit terrę Sodomorum et Gomorreorum in die Iudicii quam illi ciuitati.
Hi quippe qui prędicationes audierunt,
miracula uiderunt,
religionem receperunt,
si carni magis quam spiritui obsequentes fuerint,
grauius punientur |
quam illi quibus non est prędicatum.
Prophetis etiam uel doctoribus probatis ac sanctis,
qui nos recte atque fideliter instruunt,
nolle obedire damnabile est.
multis non ad numerum refertur ,
qui infinitus est in inferno,
sed ad plagarum grauitatem,
qua sola inter se differunt poenę damnatorum.
ut qui magis peccauit,
acrius torqueatur.
Non solum igitur poenis ęternis,
uerum etiam amarissimis afficientur |
illi qui cognouerunt,
et non obedierunt.
Porro ut omnia mala quę contumacibus proposita sunt effugiamus |
et simul bona consequamur sempiterna,
Christus Dominus ut in omnibus,
ita et hac in parte nobis imitandus est.
Ipse ad
subiectionem meruit et ipse inuitari ad lucem |
Domino respondente:
Hodie mecum eris in paradiso .
Tunc omnis poena illa delinquentis uersa est in gloriam poenitentis,
cum se poena dignum diceret |
se-que illi cui peccauerat commendaret.
Dauid.
Porro quando inimici inuidia uitę tuę insidiatur,
propone tibi illam erga Saulem regem Dauidis patientiam.
Sępius ab ipso ad
inspientes,
cum sitis ipsi sapientes. Sustinetis enim siquis uos in seruitutem redigit,
siquis deuorat,
siquis accipit,
siquis extollitur,
siquis in faciem uos cędit.
Paulus
ut-que illi magis in proposito confirmentur suarum passionum catalogum contexit dicens |
exercitatum se fatigatum-que fuisse in laboribus plurimis,
in carceribus abundantius,
in plagis supra modum,
in mortibus frequenter.
a Iudeis inquit quinquies quadragenas una minus accepi |
ter
impetum immobilis permanserit,
semper tibi occurrat.
et si multo grauiora illum leuiter placide-que pertulisse inuenies,
pudeat te in leuioribus minus esse fortem.
Si quam opum tuarum iacturam feceris,
illi de immensis pecudum armentorum-que gregibus nihil relictum est pręter unum seruum,
qui ab inimicis cuncta die uno direpta atque ablata nunciauit.
Si filio orbatus es,
illius filios et filias omnes unius domus ruina simul extinxit.
Si aduersa laboras ualitudine,
ille a planta
ergo et tormentis et carnificibus et regibus fuere,
dum pro iustitia,
pro ueritate,
pro Deo certarent.
Vicerunt supplicia patientia,
prophana imperatorum edicta constanti atque immota christiani nominis confessione.
Deos deas-que colere compellebantur.
illi uero his contemptis Christum crucifixum colendum adorandum-que esse asseuerabant.
Cum hac sententia finire martyrii uictoria erat.
Vulnera autem corpore excepta,
membrorum lacerationes,
exustiones |
fidelis militię insignia existimabantur |
et inuictę uirtutis certissima
rependis,
Christi aduersarius es,
qui iubet et inimicos diligere.
Hic nempe gloriosissimus fuit martyrum triumphus:
pati iniuriam |
et pro iniuria referre beneficium,
uitam impendere |
et animas lucrari Christo.
Videbant impii quam illi constantes essent in proposito,
quam parati ad omnia extrema subeunda prius |
quam ut Christum desererent |
et cogitare cogebantur |
nequaquam uanum esse,
quod tormentorum patientia uitę-que impendio defendi cernebant |
miraculorum etiam magnitudine,
quę
ut a proposito desisteret |
tanto amore flagrabat Christum omnibus quibus poterat euangelizandi,
decernens non ante a prędicatione eius cessare,
quam in corpore uiuere cessasset:
neque solum Paulus,
qui plus omnibus laborauit,
certum ac deliberatum id habuit,
sed plane omnes illi,
qui supplicia necem-que pati maluerunt |
quam fallacibus diis libamenta offerre.
Verba sanctorvm martyrvm ad tyrannvm in ipsos saevientem.
Caput XXI
Quid enim
aduersitate aliqua grauati fuerimus atque afflicti.
per calicem enim tribulationes mundi huius intelligimus.
iuxta illud:
Transeat a me calix iste.
Cuius igitur prouidentia cuncta contingunt,
illi de cunctis gratię agantur,
ut per hoc probetur |
nos et patientes esse in aduersis |
et in prosperis non ingratos.
De impatientiae vitio erga devm.
Caput XXIV
facit satis,
ut beneficio prouocet ad poenitentiam.
At uero si benefacta non profecerint |
nec murmurationum cessauerit impia temeritas,
tunc demum ulciscitur ingratos et iuste poenas exigit ab obstinatis.
uitio se submoveat |
et iracundię motum pro uiribus compescere assuescat.
Minoribus igitur delictis obstaculum faciat,
ne ad maiora prorumpat.
quando ne minima quidem hinc decedentium impunita erunt,
nisi ante pro illi poenitudinis opera labore-que satisfactum fuerit.
Syrorum exercitu ab inuasione Baasę Samarię regis se defenderat,
coargutus ab Anani propheta,
quod fiduciam habuerit in rege Syrię et non in Domino,
iussit illum mitti in neruum,
et Dei nuncium in uincula coniicere non fuit ueritus.
Sed male illi cessit ista audacia:
plurimi de populo perierunt,
ipse anno deinde tertio pedum dolore consumptus est.
dicam?
et his quidem a Sapientia Dei electis?
liberis tuis.
quia scriptum est:
Ita ut lingua nequam nulli perniciosior sit |
quam ipsi cuius est.
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.