Your search found 2374 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 226-316:

2.9.2   In me telorum prodigus acer Amor,
2.9.3  Dumque alas uolucres desiderat, unde sagittas
2.9.4   Remigio armarat praepete penna leuis,
2.9.5  Calcibus incautis mea uulnera perculit: inde
2.9.6   In foueam praeceps incidit ipse suam.
2.9.7  Ergo hunc carnificem nemo

uoluptas,
3.2.2   O nimium uitae gaudia uana meae!
3.2.3  Quam uariis ludor per inania uisa figuris
3.2.4   Et capior somni credulitate leuis!
3.2.5  Hoc erat ambrosiam quod rebar et esse deorum
3.2.6   Pocula, quod fallax umbra soporis erat?
3.2.7  Aeger ut incassum fęlix

3.4.14   Par tamen est titulis nulla Camoena tuis,
3.4.15  Quo mage fama loquax tanti sub honore laborat
3.4.16   Principis et uulgi murmur inane leuis.
3.4.17  Qui liceat passim celebreris, et ore supino
3.4.18   Pendeat ad laudes Illyris ora tuas:
3.4.19  Siue domi, seu me uersantem

leuare meum.
3.4.33  Quo mage succedunt felicibus omnia fatis
3.4.34   Et tibi fortuna dexteriore fluunt,
3.4.35  Hinc ego te studio teneor leuiore uidendi,
3.4.36   Ne uidear non te, sed tua uelle sequi.
3.4.37  Fortunam neque enim quam te spectare laboro,

erat.
3.7.13  Extinctae superest mihi plurima matris imago;
3.7.14   Pignore tu nullo tristia damna leuas.
3.7.15  Est iactura tamen leuior tua: nupta marito,
3.7.16   Et mater natis occidit illa suis.
3.7.17  Tu noua nascentis deploras semina flammae
3.7.18   Ante

3.21.41  Hunc portum infamem, hoc inamabile littus auarum,
3.21.42   Quam freta debueram cuncta timere magis!
3.21.43  Peccasset pelagus leuiori crimine; raptor
3.21.44   Plus mihi quam damno est proditione reus.
3.21.45  Sic ego communi saciarer sorte, tulisset

tuis spicula plura ferat.
4.3.9  Nec uacuae sentit dispendia multa pharetrae
4.3.10   Vt uatem telis obruat ille suis;
4.3.11  Impulsuque leui quamuis superabilis essem,
4.3.12   Aurea consumpsit saeuior arma deus.
4.3.13  Dumque furit nimium, puer ille remansit inermis –

4.4.20   Desine; blanditiis, Flauia, parce tuis,
4.4.21  Nequa sinistra meum perstringat fabula nomen,
4.4.22   Differat et uulgi uoxque leuisque sonus.
4.4.23  Quis uero fera bella canat Martisque furorem,
4.4.24   Si mihi me uultu surripis ipsa tuo?
4.4.25  Quis sparget

4.4.31  Parce igitur uati, uultu saeuire uenusto
4.4.32   Desine; uisceribus, Flauia, parce meis!
4.4.33  Vt uidi, ut perii, et stipulae leuis instar acerui
4.4.34   Exarsi uenas igne bibente meas!
4.4.35  Exarsi inque meo uiuaces sanguine flammas

4.7.7  Lubrica nec tantum uestigia marmora fallunt
4.7.8   Cumque lacessentes effugit unda manus,
4.7.9  Non lapis aequoreus christalaque laeuia 7,9 christalaque laeuia in margine: non dura abscynteta nec quae
4.7.10   Trita Cytheriacis concha refulget aquis,
4.7.11  Quam mea te,

4.7.7  Lubrica nec tantum uestigia marmora fallunt
4.7.8   Cumque lacessentes effugit unda manus,
4.7.9  Non lapis aequoreus christalaque laeuia 7,9 christalaque laeuia in margine: non dura abscynteta nec quae
4.7.10   Trita Cytheriacis concha refulget aquis,
4.7.11  Quam mea te, fallax, pręnsantia brachia ludis

nec quae
4.7.10   Trita Cytheriacis concha refulget aquis,
4.7.11  Quam mea te, fallax, pręnsantia brachia ludis
4.7.12   Laeuis et amplexus effluis usque meos.
4.7.13   Nec minus amplecti tua membra fugacia durum est
4.7.14   Prothea quam mediis detinuisse uadis.

4.7.24   Teque potituras deseris arte manus;
4.7.25  Sic mihi uanescis, me quantum haud compote uoti,
4.7.26   Et fluis e nostro ceu leuis aura sinu;
4.7.27  Sic fugitiua uolas nullisque tenenda lacertis,
4.7.28   Ingratamque celer fallis utranque manum;
4.7.29  Sic mendax

4.10.22   Et mora supplicii persoluenda tui.
4.10.23  Sed mea dicta, precor, uanescant irrita: poena est
4.10.24   Si qua luenda tibi, sit precor illa leuis.
4.10.25  Nec si durities adamantina corde rigeret,
4.10.26   Nec si pectoribus saxea fibra meis,
4.10.27  His grauiora precer

potes.
4.12.31  Semper et intonso laetaris crine, perennis
4.12.32   Nam tibi cum Phoebo fratre iuuenta datur.
4.12.33  Te cantu leuibusque choris hederaque uirenti
4.12.34   Lasciuoque decet luxuriare sinu.
4.12.35  Totus odorato fragras perfusus amomo

4.16.27  Sed melius quod sic patriis uicturus in oris
4.16.28   Inque tuo cupiam consenuisse sinu:
4.16.29  Nec mea rumoris latura est Flauia laeui
4.16.30   Vulnera nec tanti causa doloris ero.
4.16.31  Sic mihi, sic liceat canescere: sic ego merces,
4.16.32   Sic ego militiam,

ore tui.
4.18.35  Vsque adeone tibi male temperat ardor habendi
4.18.36   Vt tibi sim uili uilior ipse mero?
4.18.37  Fece cadisque tuis leuior tibi gratia nostra est?
4.18.38   Heu, pluris quam me sordida musta facis!
4.18.39  Hinc corrugaris tam tristi nubilus ore

4.19.57  Quod mereare licet, tamen hoc tibi deprecor unum
4.19.58   Neu sit auaritiae culpa luenda tuae.
4.19.59  Hic uetus est error, quo te leuis orbita uulgi
4.19.60   Nec nisi peccandi limes apertus agit.
4.19.61  Hinc ruis in praeceps, quo pessima sustinet aetas

ipsa luis.
4.19.95  Et praedam et turpes ueniae fiducia luxus,
4.19.96   Et facili mulcta culpa pianda fouet.
4.19.97  Vsque adeo precio leuiore piacula constant
4.19.98   Quam mala nec sceleris poena pigenda tui!
4.19.99  Ditaris precii cum per fragmenta pusilli,

5.4.131  Tum quoque flamma recens liquidas elapsa per auras,
5.4.132  Natalemque tuum facibus testatus hyulcis
5.4.133  Iuppiter ac laeuum taelis per inane rotatis
5.4.134  Intonuit dextroque dedit praesagia sulco.
5.4.135  Nec uero tripodas nec oportuit hiscere Delphos

puerile pharetras
5.4.155  Munus et exiguos arcus largita Diana est,
5.4.156  Et toties blandos Venus exarmauit amores
5.4.157  Quo leuiora tuis aptaret taela lacertis.
5.4.158  Vixdum natus eras miles, sed roboris expers,
5.4.159  Bellatrix nec adhuc saeuoque accommoda Marti

cursu
5.4.278  Montis inaccessi rupes imperuia nec te
5.4.279  Fossa retardauit praeceps et concaua uallis
5.4.280  Transmittenda leui saltu, nec si qua fuerunt
5.4.281  Obuia, suspensas strinxerunt gramina plantas.
5.4.282  Non imber pluuiique Ioues nimbique minaces,

capessat
5.4.337  Verbera? Vel cuius famulari mallit habenis
5.4.338  Nobilior sonipes, seu flammiger ille sit Aethon,
5.4.339  Aut Xantus leuis, aut caelo insignitus et astris
5.4.340  Pegasus, aut glaucus Nymphis cognatus Arion?
5.4.341  Siue quis alipedum de semine natus equorum,

6.23.43   Nec satur exerce Veneremque famelicus, aut cum
6.23.44   Tardus eris uel cum menstrua Luna coit,
6.23.45  Nec nisi cum leuior uenter iubet, aut ubi noctu
6.23.46   Respirat blando fessa sopore Venus.
6.23.47  Sed uelut in mentem contagia corporis aegri

7.23.14   Et niueus pleno promitur utre liquor,
7.23.15  Qui mordax acidum potus sapit: hoc ego solor
7.23.16   Aestatem et sidus solstitiale leuo;
7.23.17  Quod tibi gratuitum praestat prouincia – tanti
7.23.18   Sunt praefecturae prospera iura tuae.
7.23.19  Quis, rogo,

polus,
7.46.5  Dum certant, sibi corpus iners rapit improba tellus,
7.46.6   Quod pressum est oneris proditione sui.
7.46.7  Sed fretus leuitate sua et uirtute uolauit
7.46.8   Spiritus et caelsi sedit in arce poli.
7.46.9  Non tamen orbari cognato corpore caelum

quem Dalmatam fuisse omnis testatur historia, quamvis in Christi martyres fuerit crudelissimus. Et Caius Dalmata Caius papa foelicissimum assecutus fuit nomen, quandoquidem summum tenuit pontificatum. Hic inter caetera sacram vestem, qua in sacris solennitatibus utitur levita et in pontificalibus antistes, a patria appellavit Dalmaticam. Quid dicam de Hieronymo, Hieronymus qui omnes ecclesiae doctores praestitit elegantia Graecam callens literaturam et Hebraicam et omnium divinarum rerum tenens scientiam? laus

fremebant,
1.307  Quale solet siluis insurgere murmur opacis
1.308  Et foliis crepitare nemus saltusque sonantes,
1.309  Aut matutino quom purpurat aequora flatu
1.310  Horrificans Boreas gelidae sub uirginis ortu,
1.311  Quom freta tum leuibus uentis agitata tumescunt,
1.312  Quale sonant fragiles curuato in littore fluctus.
1.313  Insiliunt igitur currus atque astra capessunt
1.314  Exortusque petunt alii bipatentis Olympi,
1.315  Qua tuus aurato pandebat limine Cancer

aspectat ludentes mollibus aruis
2.308  Foelices animas et fortunata piorum
2.309  Concilia, octauus ueterum iam labe malorum
2.310  Lustratas, largo quae potu obliuia captant.
2.311  Septimus impressas uario purgamine culpas
2.312  Exedit leuibus uentis uel fonte uel igni.
2.313  Sex reliqui uariis resonant cruciatibus, intus
2.314  Instipant animas flammis poenisque cohercent
2.315  Perpetuis peccata luant. Has dira nocentes
2.316  Peruigil Alecto semper custodit, at illas

galea flammisque relucent
3.73  Tempora Tartareis ardentque in uertice cristae.
3.74  Proximus it iuxtaque Satan, quo nulla barathro
3.75  Peior pestis inest nec saeuior ira deorum:
3.76  Mille deos Acherontis agit. Hinc arduus instat
3.77  Laeuiathan, crines flauos arrectaque pulchrae
3.78  Virginis ora gerens et foedi crura draconis,
3.79  Caetera serpenti similis. Prope Mammona curru
3.80  Victor inaurato fertur, quoi caeca potensque
3.81  It Fortuna comes, fert tela tricuspida

acri coiisse duello.
3.235  Postquam autem rapido procursu comminus armis
3.236  Inuadunt Martem, crebris sonat ictibus omnis
3.237  Tartarus et tonitru longe domus alta remugit.
3.238  Alcides multa pollens ui et Palladis arte
3.239  Exponit laeuum pedem pectusque sinistrum
3.240  Ditis ad insultum telique tricuspidis ictum.
3.241  Dis impune putans ad apertos emicat artus
3.242  Marte furens totoque intorquet turbine telum
3.243  Ceu ferit: exclamant acies, chaos intonat omne

perlege: nec narrationem hanc rudem forte ac ieiunam: sed magis rem ipsam perpendito examinatoque. Nam fabulae nulli comicae quae ad insidias cauendas hominum uitam instruit iam censebis inferiorem: et quibus aegrum ipse animum rebus leuo: tu quandoque languentem excita. Vale. Eiusdem francisci. L.

illustrata divicias suas videtur terris ostentare, ita inter se arctissimo quodam pacis vinculo atque lege convenire, ut quodque in suo regno triumphans maneret. Postumius Libertus primus omnium ovans urbem ingressus est, quoniam bellum leviter et sine cruore gesserat, myrto Veneris Genitricis coronatus divus Augustus assequutus est nomen ex rebus robore belli comparatis, sed maioris prorsus consecratus est glorie, dei fere nomen adeptus, quo tempore terris

maximus Vrbanus. A quo cum Cęcilię martyris thesauri, quos dispensandos acceperat, quęrerentur, quoniam eos iam indigentibus impenderat, ait: Cęcilię thesauros pauperum manus in cęlum sustulerunt. Laurentius quoque Leuita a Decio tyranno quęstione agitatus, ut argentum indicaret, quod Philippum, Philippi Augusti filium, olim Ecclesię obtulisse constabat, protensa in pauperes manu, quibus iamdudum erogatum erat: Apud hos, inquit,

iustum et cum aduenarum infestatoribus aduenarum susceptorem. Non dissimilis hac in re mihi uidetur senis illius fides, qui (ut in Iudicum libro legimus) habitans in Gabaa, urbe tribus Beniamin, cum uidisset hospiti suo leuitę uim parari ab infrenatę libidinis uiris, loco ipsius filiam eis uirginem tradere uoluit. Hospes uero, ne illi, a quo benigne exceptus fuerat, dedecoris ignominięque causa existeret, sua, quam secum habebat, coniuge

ne illi, a quo benigne exceptus fuerat, dedecoris ignominięque causa existeret, sua, quam secum habebat, coniuge raptoribus satisfecit, qua illi sic abusi sunt, ut extinctam reddiderint. Digna imitatu et senis humanitas et leuitę gratitudo, si modum seruet affectus. Sed defugiendum execrandumque exitiale Gabaonitarum scelus, quo effectum est, ut tribus Beniamin prope deleta fuerit, urbes uicique eius incensi et his, qui cędem fuga euaserant,

reprobus haberetur, pollicem sibi amputasse dicitur. Veruntamen (ut ait Hieronymus) tantum consentiens fidei prędestinata potuit electio, ut nec sic in opere uerbi perderet, quod prius meruerat in genere. Cum enim ex leuitis esset, ut Alexandrię episcopus fieret, eo compelli dignior fuit, quo magis refugit. Isaac etiam monachus, cum rescisset decerni sibi presbyteratum, de Scythia transmigrauit in Aegyptum, uastę solitudinis secessum

Clauserunt ecclesię fores, decernentes, ut, ad quorum precationem per se patefierent, illis eius possessio cederet. Arriani dies treis perpetuis supplicationibus in cassum orarunt. Basilius uero, postquam precatus est, leui bacillo portas tetigit dicens: Attollite portas, principes, uestras, et eleuamini, portę ęternales, et introibit rex glorię! Et statim ac si uocem iubentis sensu aurium, quas non habebant, percepissent, sic

doluit Heli, tantum de eius reductione a Philistinis restitutę lętatus est Dauid. Nam cum rex esset et rerum gestarum gloria omnibus, qui in Iudea regnauerant, pręferretur, non erubuit, dum arca a Leuitis portatur, omni regię dignitatis ornata deposito et ephod lineo sumpto pedester incedere, saltare, ludere et quasi unus e plebe iocunditatis gesticulationibus uti, donec illa in urbem inuecta sub tabernaculo, quod ipse

in urbem inuecta sub tabernaculo, quod ipse tetenderat, uenerabiliter collocaretur. Ex quanta autem in Deum pietate quantoque amore ea regis exultatio proueniret, Michol, uxoris suę, poena testatur, quę, quoniam scurrilis leuitatis illum arguerat, Deo ulciscente perpetuę sterilitatis damnum tulit. Idem post hęc anxie secum queri coepit se in ędibus habitare cedrinis, arcam uero testamenti Dei manere sub pellibus, quibus tabernaculum tectum

amor, ut pateret, quanta esset humana fragilitas, ubi auxilium subtrahitur diuinum. Sed etsi cessit, non tamen recessit. Rursum se ille colligens, cum in ipsum respexisset Iesus, usque adeo timuisse doluit, ut dolore mors leuior fuisset. Haud igitur minoris dilectionis testimonium prębuit uiuus, dum crimen luget, quam prębuisset mortuus, si Dominum omnino non negasset. Proinde etiam post reatum his quoque, qui nihil tale

aliud in ecclesia prędicandum inani iactatione pręsumant. Cum discipulos docet, ascendit in montem, cum turbas, descendit in plana, ut meminerint perfectioribus excellentiora uitę pręcepta dari oportere, imbecillioribus leuiora, lac paruulis, solidum iam adultis cibum. Infidelibus uero his duntaxat, qui audire ueritatem concupierint, religionis nostrę quęque creditu faciliora primum insinuanda sunt, non statim mysteria ingerenda, ne

eunti fluuius non modico incremento ponti supereffusus uiam incluserat. Mox in sese collectus ac subsidens, uelut ueritus tam salubrem operam remorari, transitum prębuit rursumque operuit aquis. Huic simili miraculo olim Leuitis arcam ferentibus Iordanis ad fontem reuersus aridum cessit iter, sed qui illos secuti sunt, in Terram promissionis peruenerunt, qui uero Iuonem, in cęlum ascenderunt; alterum Legi, alterum Euangelio datum.

nunquam conquieuit, donec securas redderet, factus eis uix speratę pacis impetrator simul et nuncius. Iuo quoque presbyter, cum multis miraculis tum imprimis pietatis operibus clarus, dolens quendam cum matre non leui odio dissidere, postquam reconciliare nulla prorsus ratione quiuit, missale pro eis sacrificium obtulit Deo. Exinde nemine iam solicitante, solo diuino instinctu ita animis resipuere, ut et hic filium se

in Prouerbiis ait: Remoue a te os prauum, et detrahentis labia sint procul a te! Illi quoque nobis ualde declinandi sunt, quorum ad iram procliue ingenium quique leuissimis de causis excandescere ac ringi solent. Idem quippe Salomon: Noli, inquit, amicus esse homini iracundo neque ambules cum uiro furioso, ne forte discas semitas eius et sumas scandalum animę

Neque cum rationis impote ac deliro. Ait enim Scriptura: Cum stulto ne multum loquaris, et cum insensato ne abieris! Neque cum iis, qui semper iocis cachinnisque indulgent scurrilique leuitate iugiter delectantur, quando quidem Hieremias propheta gloriatur dicens: Non sedi cum concilio ludentium . Et Salomon ipse dicit: Risum reputaui errorem et gaudio dixi, quia frustra deciperis . Et

quam ferre pręualet imponatur, in itinere corruet; sin minus, contra stimulum calcitrabit. Tentandę sunt igitur examinandęque uires et ęquandum cum uiribus pondus, quod ferentem neque grauitate opprimat neque leuitate licentius insolescere sinat. LIBER IV Caput I / DE

faciem cum Deo loquitur et Legem digito eius in tabula lapideis conscriptam accipit. Quibus ob populi culpam confractis, rursum ieiunans, et Domini indignationem placauit et Legem recuperauit. Hinc in Leuitico pręcipitur filiis Israhel, ut septimi mensis diem decimam celebrem habentes ieiunio affligant animas suas usque ad uesperum, pro satisfactione utique peccati, quod uitulum adorando commiserant, unde dies expiationum

ordeacei panis esum nec in Veteri nec in Novo Instrumento fuisse despectum. Pudeat nos id panis genus respuere, quo prophetę et apostoli et cum apostolis Dominus usi sunt. Ad Aaron reliquosque sacerdotalis ordinis uiros in Leuitico pręcipitur: Vinum et omne, quod inebriare potest, non bibetis tu et filii tui, quando intrabitis in Tabernaculum testimonii, ne moriamini, et ut habeatis scientiam discernendi inter sanctum et

ędificant, non serunt, non plantant, sed in tabernaculis semper uagi peregrinantesque habitant. Et, si illi tam difficilia patris pręcepta impense coluerunt, quam iniquus est, qui multo faciliora leuioraque Dei mandata seruare contemnit? Hinc proposita eorum obedientia, Iudeorum inobedientiam per prophetam increpans Dominus alteros captiuitatis iugo affligendos minatur, alteros autem semper suo fruituros conspectu

tunica, quę nuditatem tegeret, derelicta, ipso spectante tandiu se loris diuerberauit, donec idem, ut cessaret, pręcepit. Minus obsequiosi animi argumentum edidisset, si tunc ad ecclesiam, cum iussum fuerat, accessisset. Leui in re non obediuit, ut in multo difficiliore se obedientem probaret. Euphrosina uirgo, Pafnutii Alexandrini filia (Smaragdus monachus dicta et credita), quoniam illi multus in uultu decor inerat, quocunque se uerteret,

Contempserunt potentum minas, deriserunt tyrannorum supplicia, mortem ipsam subire non recusarunt, dum pro ueritate starent, soli illi semper placere studentes, qui ait: Ego sum uia, ueritas et uita. Hinc quidem multos leuissimi etiam mendacii culpam sedulo cauisse accepimus. Theonas abbas in eremo Scythi nunquam mentitus dicitur, cum tamen tribus milibus monachorum pręfuisset. Mirum est inter tantam multitudinem non

fuisse lingua lapsum. Hoc idem et Beonem abbatem in uita pręstitisse tradunt. Ac semper quidem illo mendacii genere abstinendum est, quod in detrimentum uerti posse animarum, corporum, rerum. Cętera leuiora sunt, nullum tamen- ut arbitror — culpa uacuum. Omnem quippe simulationem, quantum a ueritate, tantum et a Deo abesse necesse est, cum summa ueritas ipse sit. Interdum tamen simulare et dissimulare et mentiri

mera mendacia audet accusare, quibus patriam obsidione, Iudeam omnem, hoc est, Dei populum seruitutis periculo liberauit? Omnibus se ornamentis comit, et Dominus auget illi formę decorem orisque uenustatem, ut trahere possit Leuiathan hamo. Egressa ergo occurrit exploratoribus. Et: Filia sum Hebreorum — inquit — ideo ego fugi a facie eorum, quoniam futurum agnoui, quod dentur uobis in

da illis secundum opera eorum et secundum nequitiam adinuentionum ipsorum! In Exodo quoque pręcipit Dominus: Non suscipies uocem mendacii nec iunges manum tuam, ut pro impio dicas falsum testimonium! Et in Leuitico: Non mentiemini nec decipiat unusquisque proximum suum! In Deuteronomio: Testis falsitatis conuictus plecti talione iubetur, ut, quod in alterum molitus sit, ipse ferat. Vnde Salomon in

labia sua, prudentissimus est. Iob a Domino arguitur, quod contendere ac disputare secum concupierit, dum calamitatum suarum causam anxie perquireret. Et respondens ait: Qui leuiter locutus sum, respondere quid possum? Confitetur se non habere, quo excuset inconsultam locutionem. Et ut poenitendo ueniam consequatur: Manum meam — inquit — ponam super os meum. Vnum locutus sum,

quia stulte egi nimis. Ecce moeret et poenitens se deliquisse confitetur. Cur ergo non, ut ante, sequitur confessionem uenia, cum pręsertim illud quam hoc peccatum grauius fuerit? Quin licet deinde quis leuius peccet, magis tamen efficitur ingratus, dum post remissam culpam in culpam relabi negligit. Proinde Dominus, cui prius facile pepercerat, nunc eundem de tribus eximiis malis unius optione onerat, hoc est, uel famis uel

addam. Et iterum: Insipienter locutus sum. Ipso me reprehendo, et ago poenitentiam in fauilla et cinere. Si iste in fauilla et cinere, qui tam ęquo animo tantas tolerauit calamitates, in quo illi, qui multo leuioribus affectu mussitant, indignantur, cum Deo non disputare, sed pugnare uidentur? Et ut sciamus, quale propositum poenitentis esse debeat, meminerimus dictum: Quibus ultra non addam.

tamen poenitentię rigorem remisit; quin immo dimisso episcopatu eremum repetiit et ad solitudinis angustias reuersus diem suum obiit. Nunc amplitudine fruiter paradisi. O quam bona poenitentis piscatio, cuius hamo suffocatur Leuiathan et trahitur thesaurus immortalitatis! Siquis autem miretur, quomodo aquatile animal uel claues illas uel annulum hunc deglutierit, cum eiusmodi cibis non uescatur, legat in Euangelio

legendi laborem, sedendi dolorem, ad hęc quotidiana ieiunia noctesque peruigiles. Hinc saltem discant ii, qui aliis pręsunt, quali poenitentia expiari debent, si deliquerint. Quia multum quidem imputandum est illi, etiam cum leuiter peccat, a quo reliqui uitę exempla petunt. Et quoniam post lapsum nulla spes est salutis, nisi errigamur per poenitentiam, pręter iam dicta exempla Sacrarum etiam Scripturarum crebrę

inculcationibus aure hos monitus hasque exhortationes, quibus saluti nostrę consulitur, pertransierimus, quid reliquum erit, nisi ut irę et ultionis in obstinatos effundendę poenas cogamur sustinere? Talibus quippe in Leuitico Dominus comminatur dicens: Si ambulaueritis ex aduerso mihi nec uolueritis audire me, addam plagas uestras usque in septuplum propter peccata uestra emittamque in uos bestias agri, quę consumant uos et

exoluit pro eis debitum et reducti sunt, unde pulsi fuerant, angustiis liberati et ex miserrimis felicissimi facti. Tunc ergo gratiam recipit confessio, cum satisfactum est pro delicto. Hoc sacramentum in Leuitico figuratum est, ubi lepra perfusi arbitrio sacerdotis diiudicantur. Qui immundi fuerint, extra castra eiiciuntur, donec mundentur. Quia peccator, nisi per poenitentiam et confessionem fuerit expiates, non admittitur in

Si enim species illas in carnem et sanguinem, sicuti sunt, ita uersas cerneres, respueres profecto et stomachans atque auersus cum illis fortasse, qui credere noluerunt, diceres: Nauseat anima mea super cibo isto leuissimo. Ipse itaque, qui manducari potarique uoluit, sapere etiam sumentibus se ita uoluit, ut omnem prorsus excusationis occasionem de medio auferret, qua dicere quis posset sibi horrendum fuisse ori ac dentibus

lumen infundit. Lux enim uera est illuminans omnem hominem uenientem in hunc mundum. Hominem, inquam, non mundum, quia mundus eum non cognouit et sui eum non receperunt dicentes: Nauseat anima nostra super cibo isto leuissimo. At uero illi, quorum in Amaus pergentium oculi caligabant et maiestatis Dominum agnoscere non poterant, nonne in ipsa panis fractione ipsum dicuntur agnouisse et mysteria, quę ignorabant, ipso aperiente

causam didicissent, probare factum coeperunt, quod incusauerant, et quos morte dignos iudicabant, laudibus extulerunt. Quod si rem paulo accuratius non inquisissent, falsa decepti opinione pios pro impiis trucidassent et non leuius crimen foret inconsultum iudicium quam ipsa, cui infensi erant, diuinę legis pręuaricatio. Itaque semper magnopere cauendum est, nequid in aliis continue detestandum putemus, quod sub specie aliqua mali et bonum esse

possumus. Peruersum autem iudicium et in Michol, uxore Dauid, diuina ultione punitum est. Cum enim regem ephod lineo accinctum et prę gaudio subsilientem coram arcam Domini uidisset, despexit atque contempsit, leuitati ascribens, quod humilitatis erat et magnę in Deum pietatis. Ille ergo, quantum se humiliauerat, tantum glorię adeptus est. Ipsa uero perpetuę sterilitatis contumeliam tulit, ut se eius coniugio

posset, elegit? Pręter hęc iam dicta exempla operęprecium est pręceptorum quoque idem iubentium meminisse, ut, quod recte ac sapienter factum credimus, auidius imitemur. Scriptum in Leuitico est: Non quęras ultionem nec memor eris iniurię ciuium tuorum. Et in Prouerbiis: Qui dissimulat iniuriam, callidus est. Vir iracundus prouocat rixas; qui patiens est, mitigat suscitatas. Melior

in captiuitatem. Non sensit damnum, qui eo se dignum confessus animum statim ad sustinendum parauit. Qui uero sępe aduersa passi uitam corrigere neglexerant, amissis tandem omnibus iugum quoque tulere seruitutis. Et qui leuiora male tolerauerant, grauiora ferre compulsi sunt. Sic in Euangelio Geraseni illi porcorum damnum pluris facientes quam beneficium, quo homines, et quidem ciues ipsorum a demonum lęsione liberati fuerant, rogauerunt

et hoc diligenter attende, quantum interfuerit inter ęgrotantem et sanatum. Dum langueret, expers delicti fuit. Mox, ut conualuit, iactantię crimen incurrit ostentans alienis diuitias suas, quas ęger contempserat. Nec leuis culpa fuit, ob quam illas ad alienos quoque transferendas audiuit. Nobis ergo, si meminerimus, quanto ad peccandum propensiores existant, qui corpore sano sunt, minus molesta erit infirmitas.

sustineret; et elegisse langores constanterque pertulisse. At nos grauioribus quidem obnoxii delictis et nullo uirtutis genere cum hoc sancto comparandi, quoties morbo aliquo afficimur, indignamur, ut scilicet post hęc leuia, quę impatienter ferimus, nec illa tanto atrociora deuitemus. Neque enim indignando peccata minui solent, sed cumulari. Qui autem libenter corporis mala tolerat, ad expiationem spiritus proficit.

Caput VI / DE PATIENTIA MARTYRVM FOEMINEI SEXVS Satis hęc de uiris, foeminarum iam martyria pertractemus , quando quidem nec illarum aut minor in sustinendo fuit constantia aut leuior in patiendo poena. Barbaram, Christo deditam uirginem, infidelis pater hostiliter persecutus est. Flagris cęsam et per capillos tractam Alexandrię pręsidi Martiano puniendam

secum cohabitare, suę illiusque continentię nimium confidens, permisisset, tandem demonis instigatione stimulatus, conspicere, quod semper abominatus fuerat, coepit. Ac die quadam ludens palma tantummodo tergum foeminę leuiter distrinxit. Cęterum, ubi audiuit, hac ipsa de re diabolum fuisse iactatum, non solum monialem ipsam, sed omnes prorsus foeminas, quę sibi in episcopio famulabantur, expulit atque abegit, et illa foedę cogitationis

Caput VIII / DE PERSEVERANTIA BENE AGENDI Sed in omni bene beateque agendę uitę instituto, constare nos nobisipsis decet. Nunc hoc, nunc illud uelle leuitatis indicium est. Multi de ordine clericali ad monachalem transmigrant, non profectus desyderio, sed nouitatis. Multi domicilia mutant suimet tedio, non loci. Multi uero — et id deterrimum inconstantię genus est —

sit annos tres nihil cuiquam proloqui uoluisse. Simeonem, Susotionis filium, tredecim annos natum adisse Timothei abbatis monasterium ferunt et monachum se profiteri uelle dixisse. Cumque non esset admissus, quod ea ętas leuitati propior uideretur, ante ostium procidisse et ita dies quinque sine cibo ac potu perseuerasse, ibi mori paratum, nisi quinta demum die receptus uotum suum implesset, stupente abbate tantam in puero firmitatem, quanta

Sesac. Rex quoque Ioas, Ochozię filius, quandiu uixit Ioiada sacerdos, a quo unctus fuerat, recte ac laudabiliter se gessit. Eo autem defuncto ad idola declinauit et a seruis suis interemptus periit. Sed et hęc leuis inconstantię poena, nisi post eam ęternis etiam addicti fuissent suppliciis. Quanto melius cum illis actum esset (sicut Petrus apostolus inquit) non agnoscere uiam iustitię quam post agnitionen retrorsum

diuiti, stultum sapienti omnesque pariter conficit atque consumit? Quid est pręterea, quod sepulturę eius locus ignoretur, nisi ut illorum arguatur fatuitas, qui nisi in marmoreis conditoriis, affabre sculptis, ad unguem leuigatis auroque linitis et in celebri loco positis putrescere nesciunt? Quin etiam incisis in lapide litteris nomina conscribunt, quasi quicquam eis prodesse possit, ut, qui fuerint, posteri cognoscant, cum ipsi semet, dum

uidit. Musa, tenella adhuc et nondum adultę ętatis uirgo, Virginem Deiparam cum multarum uirginum glorioso comitatu ad se uenisse conspexit. Et admonita est, nequid ultra puellari more leuiter siue inconsyderate ageret, die trigesimo inter ipsas, quas uidebat, uirgines ab eadem cęli Regina feliciter admittenda. His uisis uitam mutauit quintoque et uigesimo die in febrim incidit. Trigesimo uero eandem Beatam

esse credimus. Idque puto per Malachiam prophetam significatum, ubi de Domino loquens ait: Ipse enim quasi ignis conflans, et quasi herba fullonum; et sedebit conflans et emundans argentum; et purgabit filios Leui, et colabit eos quasi aurum et quasi argentum. De hoc et ipse Dominus in Euangelio: Omnis — inquit — igne salietur, et omnis uictima sale salietur. Quasi diceret: Sicuti caro salitur, ut

remittetur ei. Qui autem dixerit contra Spiritum Sanctum, non remittetur ei, neque in hoc seculo neque in futuro. Qui grauissimum crimen in futuro seculo irremissibile dixit, nonne dedit intelligi leuiora ibidem remitti posse? Quod si nullum illic remitteretur peccatum, de hoc quoque, quod non remittatur, simpliciter absoluteque dixisset neque secula distinxisset. Distinxit autem, quia sciebat esse quasdam in homine

imponit aurum, argentum, lapides preciosos, id est, meras defecatasque uirtutes, non etiam, qui ferrum, ęs, plumbum, hoc est, delicta grauiora. Quis ergo? Quis, nisi qui superextruit ligna, foenum, stipulam? Quę quidem leuia tanto leuiora fiunt, quanto magis exuruntur. Et, si secus res se habet, dicant assertionis nostrę calumniatores, ubi illos collocabunt, qui statim, ut conuersi confessique fuerint, uita decedunt? Damnari non merentur,

aurum, argentum, lapides preciosos, id est, meras defecatasque uirtutes, non etiam, qui ferrum, ęs, plumbum, hoc est, delicta grauiora. Quis ergo? Quis, nisi qui superextruit ligna, foenum, stipulam? Quę quidem leuia tanto leuiora fiunt, quanto magis exuruntur. Et, si secus res se habet, dicant assertionis nostrę calumniatores, ubi illos collocabunt, qui statim, ut conuersi confessique fuerint, uita decedunt? Damnari non merentur, quia doluerunt

Concupiscit et deficit anima mea in atria Domini. Dolet pręterea, qui in purgatorio est, quod, dum uiueret, non hic potius uoluntaria poenę exactione pro reatu satisfecerit, cum multo leuiore cruciatu id effici potuisset. Etenim debitum, quod sponte redditur, pluris ęstimat Deus, quam quod ab inuito iuste extorquetur. In hoc obseruatio ęquitatis est, in illo remissionis meritum, ut pauca etiam libenter

hoc spiritu oris sui, Dominus Iesus transuerberabit impiissimum tyrannum et eos, qui illum secuti fuerint, simul delebit, dicente Esaia propheta: In die illa uisitabit Dominus in gladio suo duro et grandi et forti super Leuiathan, serpentem veterem, et super Leuiathan, serpentem tortuosum, et occidet cetum, qui in mari est. Hoc neque Hieremias tacuit, dum ait: Dies autem ille Domini, Dei exercituum, dies ultionis, ut sumat

impiissimum tyrannum et eos, qui illum secuti fuerint, simul delebit, dicente Esaia propheta: In die illa uisitabit Dominus in gladio suo duro et grandi et forti super Leuiathan, serpentem veterem, et super Leuiathan, serpentem tortuosum, et occidet cetum, qui in mari est. Hoc neque Hieremias tacuit, dum ait: Dies autem ille Domini, Dei exercituum, dies ultionis, ut sumat uindictam de inimicis suis. Deuorabit

percussit eos leo de sylua, lupus ad uesperam uastauit eos, pardus uigilans super ciuitates eorum, hoc est, propterea uitiis corrupti sunt percussitque eos leonis superbia, uastauit lupi auaritia, excitauit pardi leuitas. Vel aliter: percussit eos diabolus fortis ut leo, rapax ut lupus et multarum fraudum maculis distinctus ut pardus. Deinde in eos, qui cibo potuque repleti in libidinem turpiter effunduntur, sub persona Domini

ut in Iob legitur — Fortitudo in lumbis et uirtus in umbilico uentris, qui stringit caudam quasi cedrum et absorbet flumina et depascitur montium foenum. Videbunt parem illi, uel eo etiam uastiorem, Leuiathan, cuius per dentium gyrum formido, cuius corpus quasi scuta fusilia, compactum squamis se prementibus, cuius sternutatio splendor ignis, oculi et palpebrę diluculi, de cuius ore procedunt lampades et de

erit iudicio. Qui autem dixerit fratri suo racha, reus erit concilio. Qui autem dixerit »fatue«, reus erit gehennę ignis. Frustra nimirum fieret isthęc diuisio, si nulla esset uitiorum diuersitas et si alia leuius, alia grauius non punirentur. Aut si diuersa non sunt, cur, qui uerbum dixerit contra Filium hominis, remittetur ei, qui autem dixerit contra Spiritum sanctum, non remittetur ei, neque in hoc seculo neque

maius dicitur Pilati peccato dicente ad Pilatum Domino: Non haberes potestatem aduersum me ullam, nisi tibi datum est desuper. Propterea, qui me tradidit tibi, maius peccatum habet. Quod autem aliud alio leuius sit minusque noxę habeat, Ioannes apostolus declarat dicens: Qui scit fratrem suum peccare peccatum non ad mortem, petat, et dabitur ei uita peccanti non ad mortem. Est peccatum ad mortem, non pro illo dico,

et apostolis eius. Quoniam autem docuimus diuersa esse supplicia, nequis aliqua ut aliis minus dura ita etiam non multum acerba putet ideoque ad euitanda negligentior efficiatur, ostendemus ea quoque, quę illic leuissima sunt, omnibus, quę hic habentur, esse grauiora. Nihil hic quidem tam triste est, tam luctuosum, ut non habeat aliquid consolationis. Pauper es, siti, fame nuditateque confectus: inuenies, qui miserebitur et stipem

ira, illic pietas Dei est. Nonne ergo satis patet grauiorem esse animaduersionem Dei irascentis quam castigationem diligentis? Verberat aliquis filium, sed ut a uitiis deterreat; uerberat hostem, sed ut interimat. Nonne igitur leuissimus in hostem ictus durius feriet quam maximus in filium? Sic et minima in inferno poena maior est quam quę hic inferri potest maxima, quoniam hic filii, illic hostes Dei sunt. Quanquam multi et hic hostes, sed ita, ut

moribus integer et ob id quondam omnibus charus talibus poenis dignus iudicatus esset, ab eodem didicisse nihil ei aliud crimini fuisse datum, pro quo ita uexaretur, pręter aleę lusionem, quoniam ipsa identidem usus esset et leuissimum uel nullum peccatum existimans, illud sacerdoti confiteri neglexisset. O, seuera diuinę iustitię iudicia et expauescendum crimen! Si unum in homine uitium tot uirtutibus, quę eidem inerant, non est compensatum, ut

Bibliographia locorum inventorum

Šižgorić, Juraj (c. 1445-1509?) [1487], De situ Illyriae et civitate Sibenici, versio electronica (, Šibenik), Verborum 3721, Ed. Veljko Gortan [genre: prosa oratio - descriptio; prosa oratio - chorographia] [word count] [sisgorgdesitu].

Bunić, Jakov (1469-1534) [1490], De raptu Cerberi, editio electronica (, Dubrovnik), 1034 versus, verborum 6750, Ed. Branimir Glavičić [genre: poesis - epica] [word count] [bunicjder].

Gundulić, Fran Lucijan; Crijević, Ilija (1451/2-1505; 1463-1520) [1490], Baptistinus, versio electronica (, Dubrovnik), 13 versus, verborum 3401, Ed. Dora Ivanišević Petra Šoštarić [genre: prosa oratio - novella; poesis - epigramma] [word count] [gondolflbapt].

Gučetić, Ivan (1451-1502) [1493], Panegyris Wladislao Hungarie et Boemie regi, principi invictissimo dicta, versio electronica (), Verborum 743, Ed. Fialová, Andelă Hejnic, Josef [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [gotiusipanegyris].

Marulić, Marko (1450-1524) [1496], De institutione bene vivendi per exempla sanctorum, versio electronica (, Split), Verborum 186963, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarinst].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report