Your search found 21252 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 18809-18826:

professor; floruit Sec. XVI. Plurima ejus latina opera habentur impressa Venetiis an 1596 apud Felicem Valgrisium; quaedam adhuc sunt inedita; ex omnibus aperte colligitur, quam eximius fuerit poeta: sed praecipue id apparet ex tribus elegiarum libris ad Dominicum Slataricchium Rhacusanum Patavinae scholae rectorem; hi nuper inventi sunt in aedibus Nobilium de Georgiis, quorum cura brevi in lucem prodibunt; sunt enim venustissimi, et

deinde dicit Epidaurum eversam a Saracenis, postremo Rhacusanas patricias gentes enumerat. Id forsitan Didaco Pyrrho occasionem praebuit idem argumentum alio modo pertractandi. Aelii versus non sunt prorsus inelegantes, sed ut verum fatear omnis catalogus quamquam ad metros redigatur, praecipue si longus est, jure suo taedium ac satietatem lectoribus affert. Testis est ipsius Homeri navium enumeratio. En Aelii versus.

Cassiopaei; Acarnanes, quorum oppidum Ambracia, Aeacidarum Regia; unde Ambracius sinus, quo nihil in Epiro nobilius. Hinc Sorgorum gentem Rhacusam esse advectam, plurima et certa habentur indicia, quae inficiari absurdum est: sed Didacus Pyrrhus, dum eos duris temporibus adventasse dicit, causam etiam innuere videtur, ob quam adsciti in Patriciorum ordinem a prima et veteri origine esse dicuntur. Fama est enim, quum Rhacusa quondam incredibili ac

fuit sequens Elegia in obitum Mauri Vetrani, qui fuit Poetae amicissimus, et ipse insignis Poeta Illyricus, et mathematicus atque astronomus, prout illa tempora ferebant, non contemnendus. Sed est et alia causa, cur denuo hanc elegiam exhibeamus; argumentum enim non est quale ex ejus prima fronte videri possit, nam in ejus nobili ac vere poetico episodio de origine atque incrementis nostrae urbis potissimum Poeta

agrariae partibus perspicitur, edidit etiam data occasione versus elegantissimos, et nuper Boscovichianum Elogium primum apud nos, deinde Neapoli impressum, quod incredibile est quanta suavitate atque doctrina sit refertum. Sed cur ego istis, ad ejus laudem, alia etiam aeque vera non adjiciam? Musicae artis ipse est peritissimus, modorumque ejus artifex doctissimus; nihilo tamen minus inter tot naturae, atque mentis

antequam quicquam vellet a Senatu, domum, pecunias, et necessaria ad prosequendum iter in Italiam obtinuit: properabant enim ad magnificum illum Laurentium Medices, cujus fortuna et virtus universum pene orbem pervaserant. Sed ut ad propositum revertar, en hic de quo agitur Michaelis Tarchaniotae Marulli Constantinopolitani de laudibus Rhacusae

non bona strenuae
Virtutis: et frugi parata
Regna domi, populique pace.

Sed haec silenti non patiens amor:
Tu vero captis artibus optima
Rem auge, decusque; et nationum,
Ut merita es, caput usque vive.

Quod hucusque diligenter attuli, haud prorsus inutile futurum huic parvi operis instituto putavi; utrum me mea haec fallat opinio, sincerum attenti lectoris judicium indicabit; sed si ille unquam procliviori animo ad favendum erit, prius velim intelligat, cui aliqua habenda sit gratia. Haec et habenda, et referenda a me est Cl. V. Georgio Ferrich concivi meo, a quo scire atque ediscere

quae mihi ab hujus viri consuetudine promanant? Hic mentem lectissima eruditione instruit, hic animum molestissimis curis defatigatum ad leniora traducit; neque id suavitate tantum, quae ex ejus aptissimo sermone percipitur, sed et dulcedine atque concentu latini carminis, in quo maxime eminet. Quum enim ille se musis potissimum tradidisset, videntur hae Sacerdoti suo opportunis omnibus disciplinis instructo ad earum sacra recolenda intimos aditus

latini carminis, in quo maxime eminet. Quum enim ille se musis potissimum tradidisset, videntur hae Sacerdoti suo opportunis omnibus disciplinis instructo ad earum sacra recolenda intimos aditus reclusisse. Multis hoc, sed praecipue illis quidem patet (quod mihi interdum usu venire laetor) queis modestissimus Poeta confertas, ut ita dicam, e lectissimis Parnassi floribus corollas deferre, atque in sinum reponere gaudet. Sed brevi in

Multis hoc, sed praecipue illis quidem patet (quod mihi interdum usu venire laetor) queis modestissimus Poeta confertas, ut ita dicam, e lectissimis Parnassi floribus corollas deferre, atque in sinum reponere gaudet. Sed brevi in lucem prodibit meditatum, et ad unguem redactum ab eo opus, quod cumulatissime hoc meum de illo judicium omnibus, ut credo, comprobabit. Exegit enim poeticam versionem latinis metris

audeat, neve quid verum non audeat. His accedit etiam, quod avus ejus vir egregius patriam historiam exorsus est, quodque illum qui avitas virtutes superavit, hanc saltem aequare par esset, atque in eodem curriculo versari. Sed ad Georgium Ferrich redeo, cujus solertia ac virtus in Illyrica lingua et poesi quoque enitent; in qua plurima specimina edidit, quae a nostris leguntur, quaeque illis in deliciis sunt. Fateor autem, quod pudet, me, qui

a Petropolitana academia jussu Catharinae II, quae nihil ad gloriam suae gentis atque ad immortalitatem sui nominis propagandam praetermittit, erit absolutum. Quidquid enim in eo genere habetur, mancum atque defficiens est. Sed nihil adeo utile foret ad Illyricam linguam a Dialectorum idiotismis atque anomaliis purgandam, et ad priscam veritatem severitatemque traducendam, quam canones syntetici a docto et philosopho viro statuendi ad normam

quae doctissimus Levesque, in sua recenti Russorum historia, ex instituta inter Latinam Aborigenum, atque Illyricam linguam analogia concludit; illa enim aptissima sunt, ad confirmandam luculenter hujuscemodi sententiam. Sed quidquid de eo sit, ad intermissa redeo. Ex quo a septentrionalibus populis, a Scandinavis scilicet, sive Slavis veteribus, qui haec loca quondam insederunt, Illyrica lingua ad nos fuit advecta, multas illa quidem

societates adolescunt, homines perspicaciori ingenio praediti succurrunt; observationis enim ope atque praesidio, omnes orationis partes definiunt, regulas quae sunt eis maxime consentaneae firmant, juxta quas in loquendo, sed praecipue in scribendo ipsi utuntur, aliisque omnibus ut iisdem, si placere volunt, se obstringant, auctores fiunt. Inde fit, ut vera loquendi atque scribendi ratio, nullibi exacte ea sit, qua vulgus utitur, verum ea quae

hominibus ejusdem gentis esse solet, conditores et habentur et merito sunt, qui praeclarissimis ingenii sui viribus freti scriptis immortalibus proditis, homines ad sui admirationem excitarunt; unde postea grammatici utile, sed aliquando permolestum ac perniciosum hominum genus, accuratissime regulas suas omnes traxere. Sed sicuti neque Neapolitani, nec Bononienses, neque Veneti elementa eorum dialecti, pro Italicae linguae elementis obtrudere

ingenii sui viribus freti scriptis immortalibus proditis, homines ad sui admirationem excitarunt; unde postea grammatici utile, sed aliquando permolestum ac perniciosum hominum genus, accuratissime regulas suas omnes traxere. Sed sicuti neque Neapolitani, nec Bononienses, neque Veneti elementa eorum dialecti, pro Italicae linguae elementis obtrudere cuiquam possent, sic neque nos, neque septem alii populi, qui, ut antea dictum est, peculiari

non illotis, ut ajunt, manibus ad haec sacra tractanda accessisset, et cujus habetur insignis disquisitio in originem et historiam alphabeti Slavonici glagolitici vulgo Hieronymiani Venetiis apud Pasquali impressa anno 1766. Sed quum nulla sint studiis praemia proposita, nullae pene laudes, nisi quae ab ignotis et toto, ut ita dicam, orbe divisis sperari possunt, ardor ille se totum quibusdam studiis dedendi aut nunquam excitatur, aut citissime

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report