Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: sed Your search found 21252 occurrences
First 193 194 195 196 197 198 199 200 201 202 203 204 205 206 207 208 209 210 211 212 213 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 19845-19891:19845. Baričević, Adam... . Epistulae XVI invicem scriptae,... [Paragraph | Section] domini.
19846. Baričević, Adam... . Epistulae XVI invicem scriptae,... [Paragraph | Section] Lipsiae impressos, atque opusculum
19847. Baričević, Adam... . Epistulae XVI invicem scriptae,... [Paragraph | Section] duxi, quam ejusdem linguae dialectos meridionales, Croaticam, puto, Dalmaticam, Ragusinam, Servianam, Bosniensem, atque Bulgaricam, quantum fieri potest, addiscere. Hinc studiosissime grammaticas, atque lexica harum dialectorum conquiro, sed hactenus successu non adeo felici. Hörnerus transmisit mihi catalogum nonnulorum librorum lingua Croatica scriptorum, quos et omnes, cum pretium eorum exiguum sit, ad me mittendos iussi; sed miror inter omnes illos ne unam quidem
19848. Baričević, Adam... . Epistulae XVI invicem scriptae,... [Paragraph | Section] atque lexica harum dialectorum conquiro, sed hactenus
successu non adeo felici. Hörnerus transmisit mihi catalogum nonnulorum librorum
lingua Croatica scriptorum, quos et omnes, cum pretium eorum exiguum sit, ad me
mittendos iussi; sed miror inter omnes illos ne unam quidem grammaticam
Croaticam esse, cum tamen in collectaneis meis inveniam
unam quidem grammaticam
Croaticam esse, cum tamen in collectaneis meis inveniam
raro obviam
esse, et pretio 5 f. venundari: cum vero Vindobonae in bibliopolio Binziano
prostet exemplum Jambressichianum ratione trium florenorum lubentius illud, quam
Zagrabiense emam. Indicat porro
in veterem Croatarum patriam
19852. Baričević, Adam... . Epistulae XVI invicem scriptae,... [Paragraph | Section] alterve, qui tuum sequendum
exemplum, meque munusculo aliquo litterario beandum putabit. Ceterum rogo, ne
hoc in malam partem accipias, quod ista epistula nude tibi, nec ullo involvero
tecta adveniat; nequaquam hoc ex negligenta fit, sed cum illam Hörnerianis
litteris includendam putaverim, spissiores illas quem par erat facere nolui, ne
vectorium augmentaretur.
Et quidni
gratuler? Ex quo enim Nicodemus Frischlinius, popularis pene tuus, et
Schoenlebenius decesserunt, qui singulari erant Aemonae ornamento, nullum ego
quidem in ea urbe novi virum ingenii tam exculti, ut tecum comparari possit. Sed
venio ad humanissimam epistolam tuam, ex qua cum iucundum mihi fuit cognoscere
omnem vitae, studiorumque tuorum rationem, tum longe illud iucundissimum te ad
orthodoxos accessisse. Hoc demum est sapere, mi Abraham!, de cetero omnia
fuit cognoscere
omnem vitae, studiorumque tuorum rationem, tum longe illud iucundissimum te ad
orthodoxos accessisse. Hoc demum est sapere, mi Abraham!, de cetero omnia studia
vostra, quorum desiderio in hac mortali vita non tenemur modo, sed trahimur,
scientiae salutis, cujus summa est in Catholica Religione, postponi debent.
Librum tuum
sumere, quas amicis quidem, minime vero reipublicae litterariae scribo. Nos vero
Deus non adeo disjunxit, ut hanc sive veredariorum, sive pueruli mei incuriam
non aequo animo pati, eamque brevi temporis intervallo resarcire possimus: sed
Lipsiam Bratislaviamque de rebus majoris momenti scripseram, nec hinc nec inde
responsum aliquod fero. Id vero utique dutius, nam hic unius epistolae iactura
quatuor vel quinque mensium dispendio est redimenda. Quod vero nunc ad
scripsere a Constantinopoli inde, (vero
loquor, nec hyperbolice) usque ad Pades. Tomus primus earum epistolarum, qui sex
priores alphabeti litteras complectitur, prodibit ut quidem spero, intra hujus,
quod nunc incepimus anni spatium, sed hoc non solum
quod nunc incepimus anni spatium, sed hoc non solum
515.
sed praeterea a censoris, redemptorisque fastidio pendet. De aliis meis
occupationibus taceo. Hoc unum scito, me nec tabernas vinariae adire, nec
bellarum feminarum commercia ambire, nec potentiorum limina salutare. Sed semper
vel legere aliquid, vel scribere, vel sÿlvas inter reptare
Slično u
si utcumque loculorum meorum potestatem non
exsuperaverit, habebit et illa vel primarium in pluteis meis locum. Hörnerum,
cui amicitiam tuam debeo, verbis meis saluta. Scripseram homini optimo de
libellis Croaticis mihi transmittendis, sed quia hactenus litteris meis nihil
regessit, (primis statim rescripserat) vereor ne illas acceperit.
me
nunquam illi eo officiorum genere, quo utilis esse possem, defore. Blaskovichio,
cujus Historiae tamen I modo tomum accepi, ipse scripsi, teque
virum humanissimum rogo, atque obtestor, digneris non quidem tabellarius, sed
patronus mearum litterarum esse. Erant enim in ejus Historia
Illyrica nonnulla, de quibus subsumebam illi non ingratum fore, si unum,
alterumve ipsi communicare. Idem valet de P. Katanchichio, qui me prius
negligo, omne colligo, quodcumque
demum urbis nostrae nomen prae se fert. Victurus Zagrabiae, mihi Zagrabia illa
foret, quae nunc Aemona est. Patet hinc minutos tales libellos Zagrabienses, non
idem pretium ac Aemonienses posse habere, sed an abjiciendos ideo putassem?
Primo valent multum hujus generis scriptiones ad cognoscendum populi genium (ego
vero fateor genium Croatorum me numquam, nisi forte e cantilenis Prussicis
novisse, quibus Croata et barbarus unum idemque
Academico praefectus campum habet satis
magnum, in quo excurrere possit ejus ingenium et industria. Homo fortunam sibi
suam finxit. Itaque tardius accipiet litteras Tuas. C. Szechenyius Zagrabiae cum
esset, non solum me invisit, sed de libris meis, quos percupido adolescenti
donavi, aliquot abstulit secum. Numismata ostenderem, a me nullis hortationibus,
nec precibus impetrare potuit. Non deest caussa negandi. Sapere didici. Ante hos
annos octo, quo auctore,
Neque hoc satis. Lucernae, sigilla, claves,
aliaque antiquitatis monumenta, a me Sisciae inter rudera ipsa obruta, manu
veluti porrecta, in lucem extracta, et domi mea ad curiosorum oblectationem
collocata, eodem illo tempore periere. Sed ad Te redeo. Epistolas Tuas cupide
exspecto, quarum Tomum I. in lucem proditurum opera et impensis librarii
Clagenfurtensis nunciaveras.
Hinc emersere, mox pullulavere, Getarum coloniam
versus occidentem, Germaniam puto, persuasum habeo. Nam ego, ad me quod
pertinet, numquam puto, aevo caesariano (aut saltem non longe ante illum)
Geticam prolem in Germania viguisse, sed de tota facie orbis antiqui
septentrionalis fere sic statuo. Erant α) Getae,
quibus iam limites descripsi, β) Celtae, versus
occidentem longe lateque per totam Hispaniam, Galliam,
adhuc unum, quod supra de Gothis scribens, omiseram.
Herbelotius in divino suo opere omne hoc appellat le paÿs de
Getes cui ego superius limitem Getarum adscripseram. Nec frivolus,
nec vanus Gallus, sed optimae frugis homo, e quo multa discere possumus,
Herbelotius est. Igitur nomen hoc non effinxit, sed fideliter e manu scriptis
Arabicis protulit. Nescio an Arabica calleas, sed prorsus fallor, an istud
Kipizak (sic
omne hoc appellat le paÿs de
Getes cui ego superius limitem Getarum adscripseram. Nec frivolus,
nec vanus Gallus, sed optimae frugis homo, e quo multa discere possumus,
Herbelotius est. Igitur nomen hoc non effinxit, sed fideliter e manu scriptis
Arabicis protulit. Nescio an Arabica calleas, sed prorsus fallor, an istud
Kipizak (sic scribere solent) a Tamerlanis filio subditum, i.
e. ultima orbis terraquei Europeani, versus
Getarum adscripseram. Nec frivolus,
nec vanus Gallus, sed optimae frugis homo, e quo multa discere possumus,
Herbelotius est. Igitur nomen hoc non effinxit, sed fideliter e manu scriptis
Arabicis protulit. Nescio an Arabica calleas, sed prorsus fallor, an istud
Kipizak (sic scribere solent) a Tamerlanis filio subditum, i.
e. ultima orbis terraquei Europeani, versus septentrionem portio aliud esse
possit, quam terra Getarum. Novi Hungaros
quam terra Getarum. Novi Hungaros Magÿar se
scribere, Madschar appellitare, secuti nimirum alphabetum Arabicum,
ubi g et dsch uno modo puncto diacritico discernuntur.
Sed ohe iam satis est! Amabo, reddidistine litteras meas Mauro
(Dombajum intelligo). Nam earum litterarum mihi interest, siquidem iis
incluseram
dies cum discipulis agere,
quare otio destinati sunt, quo, ut fieri plerumque solet, maxima pars vel eorum
qui discunt, vel eorum qui docent non tam utuntur, quam abutuntur. Ego vero,
caput jucundissimum, non abutor otio quod nactus sum, sed id respondendis
litteris tuis impendam, ad quas memini me ultimis meis non satis accurate
respondisse. Occasionem enim arripiens de Gothis tot, tantaque de iis blateravi,
ut majora, amplioraque nec charta spacium, nec praescripti
Quid multa? Risit Lienhartus, Valentinianum mihi
dedit, et sic ingenti me mactavit thesauro. Moris mihi erat hunc Valentinianum
diligenter in sacculo portare, passimque cuicumque obvius factus fuerim,
monstrare. Risere me homines, sed tamen nunc hic nunc alter unum alterumque
obolum adjecit, et sic gaza mea pedetentim paulatim crevit. Sed cur detineam te
diutius his nugis, vir doctissime? Praesens aes meum ad millenarium numerum
excrevit. Noli tamen in eo certum
mihi erat hunc Valentinianum
diligenter in sacculo portare, passimque cuicumque obvius factus fuerim,
monstrare. Risere me homines, sed tamen nunc hic nunc alter unum alterumque
obolum adjecit, et sic gaza mea pedetentim paulatim crevit. Sed cur detineam te
diutius his nugis, vir doctissime? Praesens aes meum ad millenarium numerum
excrevit. Noli tamen in eo certum quendam scopum, integritatem aliquam
exspectare. Collegi nummos non ut volui, sed ut potui. Attamen in
pedetentim paulatim crevit. Sed cur detineam te
diutius his nugis, vir doctissime? Praesens aes meum ad millenarium numerum
excrevit. Noli tamen in eo certum quendam scopum, integritatem aliquam
exspectare. Collegi nummos non ut volui, sed ut potui. Attamen in argento
ditissimus sum Antoninorum, de quibus vix ac ne vix quidem unus mihi defuerit
annus, in aere Constantinus regnat, cum familia ejus, et Valentiniani, quos
adhuc nondum satis dignoscere posse, ingenue sed cum
volui, sed ut potui. Attamen in argento
ditissimus sum Antoninorum, de quibus vix ac ne vix quidem unus mihi defuerit
annus, in aere Constantinus regnat, cum familia ejus, et Valentiniani, quos
adhuc nondum satis dignoscere posse, ingenue sed cum pudore fateor. Habeo
Vetranionem quem meae collectionis rarissimum puto atque de
tyrannis Tetricum, Posthumum aliumque adhuc, qui nunc
statim non succurrit nec quaerere
nec quaerere juvat. Possideo praeterea
bracteatas nonnullas. Porro aes medium Tergesti, Aquilejae etc.
cusum, nummos modernos etc. quorum omnium catalogum per ferias has autumnales
confeci. Sed ab eo tempore inde rursus ad ducentos nummos congessi, quos
describere per angustias temporis nondum licuit. Catalogum meum Tibi, quamprimum
occasionem nactus fuero, transmittam. Hanc vero praestolare debeo. Nam res non
tanti est, ut
Kornius, homo honestissimus, providebit de occasione atque
tunc catalogum addam quoque specimen Catalogi critici, quem
scribere incepi, et de quo candidum sincerumque tuum judicium sine felle quidem
ut par est, sed etiam sine ullis verborum lenociniis expecto.
Amabo, Dombajus vester qualis homo est? Ego illum nonnulla de rebus
Slavicis, hoc est de iis Slavicae linguae dialectis quaesivi, quae in provinciis
Turcarum imperio
emeram. Puer admota nimis prope lucerna non
quidem cremavit earum unam, attamen foede maculavit.
Katanchichii epistolas avide exspecto, non quidem ab officio ejus, (nam si par
pari referre vult, non intra anni spatium respondere debet) sed ab ejus
humanitate, adjiciet forsitan etiam specimen suum, ut iam aliis opusculis facere
non dubitavit. Fac si potest fieri, ut Blaskovichius, nisi litterae meae eum
irritarunt, transmittat reliqua Historiae Illÿricae volumina, cui ut
litteris, quas jucundissimas mihi esse simul et
carissimas esse scito.
bene mereri velint, est, cur gratuleris. Certe quidem initio multa
timui. Cum enim, ut recte nosti, Pannones haud minus vestium cultu, ac varietate
linguae inter se differant, censebam ad lucubrandum ejusmodi lexicon non unius
hominis, sed plurium consiliis, labore, ac studio opus esse. Sed postea cum
intellexissem, Antonium Bernolak, hominem Slavicis litteris pereruditum, aliarum
non ignarum, bonum praeterea hominem lexico huic suam operam dicasse, coepi
fausta omnia
initio multa
timui. Cum enim, ut recte nosti, Pannones haud minus vestium cultu, ac varietate
linguae inter se differant, censebam ad lucubrandum ejusmodi lexicon non unius
hominis, sed plurium consiliis, labore, ac studio opus esse. Sed postea cum
intellexissem, Antonium Bernolak, hominem Slavicis litteris pereruditum, aliarum
non ignarum, bonum praeterea hominem lexico huic suam operam dicasse, coepi
fausta omnia operi recens edendo ominari. Nos Croatae grates agimus
velim, mihi tuis litteris II. Kal. Jan. scriptis nihil fuisse
gratius. Tuae scilicet in me voluntatis declarationem, et vota veluti strenae
loco accepi. Id quod a me jure quodam tuo exigis, cum se occasio dederit,
diligentissime curabo. Sed haec satis.
qua de re valde laetor, licet hoc minime sperare ausus fuissem. Nam
ego de hoc libro ita statuo, eo nullum utilius ad addiscendam linguam Latinam
esse. Mihi nulla cum Schellero contracta est amicitia, nec unquam litteras ad
eum dedi, sed tamen nescio aliquem, qui ita mihi conveniens ac ille de lingua
Latina discenda, atque de lectione auctorum classicorum scribere potuisset,
cujus rei ratio in communi, quo usi sumus praeceptore, quaerenda. Prodiit enim
Schellerus,
solutionis imponere possim. Si Zagrabiae librarius
est, qui suscipere vellet, res erit in vado. Nam tunc valde proclive est per
librarios Aemonenses transmittere praenumerationem (quo iam mense Novembri dudum
elapso, non iam praenumeratio sed tantum solutio erit) librique fasciculum
transmittere. Hic litterae frigent. Sacerdos quidam iunior ex iis, quos
capellanos vocant, ab initio hujus anni publici iuris facere coepit,
ephemerides lingua Carniolica
Carniolica conscriptas, quae res, an optatum
successum habitura sit, valde quidem dubito. Amabo Antonius
Bernolak, an idioma Croaticum prorsus omissurus? Quantum ego quidem
intelligo linguae Carnioliae est valde affine, sed tamen discrepat, aut prorsus
fallor, in multis vocabulis aeque ac idiotismis et quod linguam Slavicam
attinet, qua Hungari utuntur, et quae tota Bohemica est, ab illa magis adhuc
discrepat ita ut nullus Croata, nisi edoctus, Slavicam
transmissa mihi
pagella, ab Abanowozamski inde omnia quae nunc extant, una littura
delevissem. Omnes enim hae voces sic comparatae sunt, ut nulli lectorum, quamvis
nec Hungarus nec Slavus sit, ullam remoram injicere queant. Sed ea de re
videbunt alii me peritiores. Manum de tabula
vir summum everende, maxima cum animi mei voluptate litteras, quas
Zagrabiae a. d. XIV. Kal. Martias scriptas, dispensatores currus publici recte
tradiderunt, atque ut morem gererem humanissimis precibus tuis, subjunxi hisce,
sed timidiuscule, indiculum omnium earum versionum, editionumque Biblicarum,
quas tenuis mea suppelex litteraria servat. Doleo scruta te, ne carbones dicam,
inventurum, ubi thesauros speraveras. Sed qui possem, rogo Te, dives esse
humanissimis precibus tuis, subjunxi hisce,
sed timidiuscule, indiculum omnium earum versionum, editionumque Biblicarum,
quas tenuis mea suppelex litteraria servat. Doleo scruta te, ne carbones dicam,
inventurum, ubi thesauros speraveras. Sed qui possem, rogo Te, dives esse
librorum, qui octuogesimo nono anno, ne unicum quidem possidebam, et qui per
septem hos annos numquam ea usus sum conditione, per quam mihi coemere
libros licuisset, iis potissimum, quos fors
quaternis de Originibus linguae Sorabicae, opus insanientis
sanaeque eruditionis refertissimum scripsit.
Quod si mentem litterarum Tuarum recte percepi, videris putare Sorabos nunc demum
versionem Bibliorum accepisse. Sed ego, quod facile fieri potuit, vel mentem
tuam, non ita, ut par erat, adsecutus sum, vel Tu cl. Antonii mentem sinistre
interpretatus es. Nosti, vir cl. eam
sileam, quo omnem
numismaticam, vasto ausu, cui et ille modo par erat, complectitur, edidit
nuperrime Alterus, indefessae diligentiae vir Phranzae historiam,
cujus hactenus versionem modo Latinam habebamus, sed proh dolor, prorsus in usum
Graecorum, ita ut paucissima ejus exempla in tabernas librariorum nostrorum
pervenierit. Liber baro Locella dedit comptissimam
prisci Teutonici
sermonis noveram, ingentem librum
Praestat igitur
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.