Your search found 28609 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 25746-25767:

(h) Epirum in tertio Europae sinu ponit Plinius et addit: omnis Graeciae fabulositas, sicut literarum claritas ex hoc primum sinu effulsit. Incipit autem Epirus a Celidno flumine, et definit in Acheloo, qui ab Achaja eam separat: Jonium mare ad meridiem; Macedoniae partem, et Pindum montem ad septemtriones habet. Populi jam in eo clari fuere Molossi Jovis Dodonaei oraculo nobilitati; Dryopes; Chaones; Thesprotii, quorum

navibus intulisse, idque viritim dispensasse nulla alia mercede sibi proposita, quam quae in virtute sita est; huic deinde accessit altera: nam Rhacusani nullos civitate nobilitateque donandos potius censuerunt, quam eos, qui cives nullo sibi emolumento proposito suis opibus insperato servaverant. Utinam quibus artibus civitatem nobilitatemque assecuti sunt, iisdem etiam perpetuo colant!

sub signo Leonis anno 1592. ubi haec Pyrrhi Elegia non legitur. Omnes hae editiones modo rarissimae sunt; verum Cracoviensi tantum praefixa fuit sequens Elegia in obitum Mauri Vetrani, qui fuit Poetae amicissimus, et ipse insignis Poeta Illyricus, et mathematicus atque astronomus, prout illa tempora ferebant, non contemnendus. Sed est et alia causa, cur denuo hanc elegiam exhibeamus; argumentum enim non est

Ne quid desit in hac nostra editione ex his, quae in Cracoviensi inveniuntur, perpauci laboris erit duo epigrammata addere unum Gaspari Malinii Sandecensis de laudibus Didaci Pyrrhi, alterum Phillipi Asirelli, qui fuit a secretis Legati cujusdam Florentinae Reip. ad Turcarum imperatorem, quique in eo itinere amico ac libenti animo commoratus apud nos est.

perfecto elogio est: quae enim Europae pars adeo dissita, quae non in ejus laudes consentiat, quaeque illum non inter praeclara seculi ornamenta adnumeret? Italia, ac Patavium ejus patria praecipue hoc viro gloriantur, qui naturali philosophiae atque historiae, in qua eminet, elegantiam atque vim singularem orationis adjunxit; quoties vero ad metros et ad poesin animum applicuit, poeta inter eximios censeri debuit; ita ut de eo, quod in

alia etiam aeque vera non adjiciam? Musicae artis ipse est peritissimus, modorumque ejus artifex doctissimus; nihilo tamen minus inter tot naturae, atque mentis bona, solus is esse videtur, qui proprii ingenii amplitudinem atque vim aut ignoret, aut certe non magni pendat. AD RHACUSAM

Nicolai Feretti Foroliviensis praecepta rhetorices, Hymnos etiam et Epigrammata Marulli invenissem, delectatione legendi captus in quartum hujus poetae librum incidi, in quo solemnis ejus hymnus habetur de laudibus Rhacusae, qui, ni fallor, vim spirat antiquorum Graeciae poetarum. Calor etiam in eo aperte dignoscitur, ille quidem, qui ex grato et beneficiis obstricto animo originem certe ducit; fuit enim Marullus post captam a Mahomete II

legendi captus in quartum hujus poetae librum incidi, in quo solemnis ejus hymnus habetur de laudibus Rhacusae, qui, ni fallor, vim spirat antiquorum Graeciae poetarum. Calor etiam in eo aperte dignoscitur, ille quidem, qui ex grato et beneficiis obstricto animo originem certe ducit; fuit enim Marullus post captam a Mahomete II Constantinopolim ann. 1453. una cum Joanne Lascari, Demetrio Calcondila, Emmanuele Marullo, Paulo Tarchaniota, et

adhibita, a pluribus adhuc tentatam, a nullo vere ad optatam metam perductam, nisi (ut puto) Italica lingua ab elegantissimo Xaverio Mattei; versionem inquam poetae illius divini, quo nemo neque antiquior, neque sublimior, et qui certe afflatus a numine videri omnibus, credi autem atque affirmari nonnisi a suis, atque a christianis debet, Davidem, ut patet, intelligo, cujus iste noster psalmos omnes sic reddidit, ut religiose servata idearum pene

historiam denuo condendam atque supplendam, a quocumque cui vires operi, ut ipse ait, suppeterent, quamplurima monumenta domi habet ex tabulariis atque arcanis autographis exscripta. Utinam istiusmodi votum suscipere velit, qui et implere cumulatissime posset familiaris meus, optimis disciplinis institutus, atque acri judicio praeditus, quem in incerto sum, plus ne in pretio habeam, an diligam, Patricius juvenis Junius de Resti: nullus enim eo ad

conscribendam aptior censeri debet, si praecipua historici dos est, ut ne quid falsum dicere audeat, neve quid verum non audeat. His accedit etiam, quod avus ejus vir egregius patriam historiam exorsus est, quodque illum qui avitas virtutes superavit, hanc saltem aequare par esset, atque in eodem curriculo versari. Sed ad Georgium Ferrich redeo, cujus solertia ac virtus in Illyrica lingua et poesi quoque enitent; in qua plurima specimina

Sed ad Georgium Ferrich redeo, cujus solertia ac virtus in Illyrica lingua et poesi quoque enitent; in qua plurima specimina edidit, quae a nostris leguntur, quaeque illis in deliciis sunt. Fateor autem, quod pudet, me, qui haec praedico, aliorum potius, quam proprio judicio acquiescere debere; sero enim et summis labiis Illyricas literas attigi, alibi detentus, et in diversa, non ausim tamen potiora dicere, saepe

teste, usus est integris sexaginta nationibus, quaeque ideo quartam Europae, atque aliquam Asiae partem pervasit. Dum enim extera nimis curiose sectamur, nostra prave despicimus. Non in eodem pretio illam habuit Carolus IV, qui in illo diplomate, quod autem vocant, Romani Imperii Electoribus praescribit, ut septennes filios praeter Italicam, Latinamque, Illyricam linguam doceant; non majores nostri, apud quos seculo XIV, XV, et XVI praeclarissime

volumina confici possent, si modo omnia heroica, drammatica, didascalica, et erotica, quae a plusquam triginta poetis habentur, quaeque adhuc inedita sunt, in ordinem redigerentur. Nec deessent, absit verbo invidia, qui cum Petrarcha, Tasso, Chiabrera, aliisque forsitan essent comparandi. Nostra vero dialectus, quae est una ex octo similibus, in quas Leibnitio teste, Illyrica lingua dispertitur, in primis elegans est et copiosa, itemque

atque anomaliis purgandam, et ad priscam veritatem severitatemque traducendam, quam canones syntetici a docto et philosopho viro statuendi ad normam illam, quae invariabilis atque antiquissima est IV seculi, quamque in libris qui lithurgia glagolitica appellantur, praecipue contineri certum est. Hanc vero ex sacris Bibliis versionem nostrae dialecto proximam, probabilibus conjecturis innixi eruditi, doctori

lithurgia glagolitica appellantur, praecipue contineri certum est. Hanc vero ex sacris Bibliis versionem nostrae dialecto proximam, probabilibus conjecturis innixi eruditi, doctori maximo, qui jam ex nostra gente est, Divo Hieronymo attribuunt. Est autem exarata literis Cyrillianis, quae, ut Critici illustres demonstrant, eaedem sunt ac Cadmeae, sive Phrygiae, sive veteres Graecae; unde Herculi Aegyptio juxta

analogia concludit; illa enim aptissima sunt, ad confirmandam luculenter hujuscemodi sententiam. Sed quidquid de eo sit, ad intermissa redeo. Ex quo a septentrionalibus populis, a Scandinavis scilicet, sive Slavis veteribus, qui haec loca quondam insederunt, Illyrica lingua ad nos fuit advecta, multas illa quidem varietates atque vicissitudines subire debuit, maxime ex plurimorum idiomatum informi coalitione. Huic necessitati, cui omnes linguas

a paucis sancita, ab omnibus recepta lingua distant. Dialectorum ergo conditor est vulgus; linguae autem ejus, quae in deliciis cultioribus praecipue hominibus ejusdem gentis esse solet, conditores et habentur et merito sunt, qui praeclarissimis ingenii sui viribus freti scriptis immortalibus proditis, homines ad sui admirationem excitarunt; unde postea grammatici utile, sed aliquando permolestum ac perniciosum hominum genus, accuratissime regulas

accuratissime regulas suas omnes traxere. Sed sicuti neque Neapolitani, nec Bononienses, neque Veneti elementa eorum dialecti, pro Italicae linguae elementis obtrudere cuiquam possent, sic neque nos, neque septem alii populi, qui, ut antea dictum est, peculiari Illyrica dialecto utuntur, satis auctoritatis aut virium habere possunt, ut ex propria dialecto universalis linguae canones condant, atque ex istiusmodi norma de regulari deque eleganti

deductam, quaeque unice in glagolitica liturgia asservatur. Hanc omnes linguae amatores haud falsis praeoccupati opinionibus exoptant; haec sola ad consonantiam revocare discordem syntaxin valeret; haec innixa invariabili, qui in Ecclesiis custoditur, textu, quemque, ut credere par est, D. Hieronymus ex germana illa atque antiqua Illyrica lingua perfecit, robur veritatem auctoritatemque eidem linguae, cui modo nulla est, apud omnes in posterum

aliquis tandem huic rei operam navare velit, quod eruditum aeque ac philosophum virum desiderat. Hac non vulgari conditione apprime praeditus fuit doctis aeque ac bonis desiderandus Matthaeus Sovich Archidiaconus Arbensis, qui Slavam grammaticam Meletii Smotriski, quae ad desideratam aliquantisper accedit, in meliorem formam redegerat, additis etiam observationibus doctissimis: onomasticon Slavum quoque meditabatur, quod perfecisset, nisi

praepeditus morte demum fuisset praeventus. Hic plurima operis sui pretiosa monumenta reliquit, quae ut humanae res sunt haud miror latere, si adhuc forsitan existunt. Fuit nuper et alius vir Clemens de Comitibus Grubiscich, qui non illotis, ut ajunt, manibus ad haec sacra tractanda accessisset, et cujus habetur insignis disquisitio in originem et historiam alphabeti Slavonici glagolitici vulgo Hieronymiani Venetiis apud Pasquali impressa anno

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report