Your search found 1502 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 141-155:

clarus et Christianae religionis imprimis studiosus, scripsit atque in lucem edidit Speculum confessionis Illyrica lingua, in quam etiam Doctrinam Christianam Roberti Bellarmini, ejusdem societatis theologi, transtulit. Mortuus est Ragusii anno 1608. Ejus meminit Philippus Allegambe in catalogo scriptorum societatis Jesu. Andreas Boccareus Spalatensis, Caesarei pontificiique juris scientissimus, Beneventi publicum gerens officium vita decessit anno 1595. Georgii

I, precor, aeternos ibi durature per annos: 5
Nestoris hic vitam ducere dignus eras. Athanasius Georgiceus Spalatensis, alumnus Graecii in Collegio Ferdinandeo, sua virtute Ferdinandi Caesaris, ejus nomini secundi, animum occupavit, a quo in multis legationibus adhibitus fuit, praesertim ad regem Poloniae et ad magnum Moscoviae ducem; quas quidem ille diligenter fideliterque obeundo meruit ut ab eodem Ferdinando multis officiis beneficiisque ornaretur. Zagrabiae diem supremum obiit,

divinique juris admodum peritus Latinisque literis eruditus. Scripsit non pauca, versu praesertim, quorum nonnulla extant apud me, non sine eruditione et elegantia. Franciscus Martiniacus Spalatensis floruit eodem tempore quo et Hieronymus, ejus frater natu major, cui par fuit ingenio, eruditione et eloquentia; parem etiam cum eo indolem habuit ad poesim, multa reliquit ingenii sui praeclarissima monumenta, ex quibus extant apud me carmina non pauca, quae ad excellentiam poetarum sui temporis accedere videntur.

kripost suproć svakoj sili. Jancius Alberti, Nicolai Alberti filius, patritius Spalatensis, ingenio et militaris disciplinae laude admodum clarus. Sepultus est Spalati in ecclesia cathedrali sancti Domnii, in cujus sepulcro est ejus effigies cum gentilitio stemmate et sequenti inscriptione:
Jancius hic situs est, Venetus cui clara senatus
Detulit auratae munera militiae,
Ut sua quanta foret pariter virtusque fidesque
Testaretur honos

Bonae, matronae gravissimae, quae fuit soror Jancii Leonis Alberti, equitis aurati, patritii honoratissimi, filius, in gymnasio Patavino sub Colla Firmiano, Tydeo Acciarino Ex Acciareno. et Hieronymo Jenesio, ejus aetatis viris eruditissimis, in Latinis literis adeo profecit ut pene puer in laudem serenissimi principis Nicolai Marcelli cunctis admirantibus luculentissimam habuerit orationem. Statura erat mediocri, latis humeris, corpore gracili, fronte hilari et laeta, oculos habebat nigrescentes, nasum

eloquio, fidei propugnatorem acerrimum, principem suae aetatis philosophum, poetam gravem et ingeniosum, sacrarum literarum scientia nemini secundum. In ecclesia sancti Francisci extra muros sepultus fuit. Quia vero locus ubi situs erat non agnoscebatur ex inscriptione, ideo multis annis post ejus obitum instauratus fuit tumulus et ad decus familiae apposita sequens inscriptio:
Marco Marulo, magno patruo,
vitae candore,
nobilitate ac doctrina praeclaro,
patrique ejusdem nominis

natus Spalati die 15. Augusti 1645, plenus dierum et meritis die 10. Augusti anni 1730. in osculo Domini Macarschae pie obiit conditusque est in aede cathedrali, ad cujus sepulchrum usque adhuc pro beneficiis receptis vel recipiendis fideles magno devotionis affectu crebro solent accedere. Vitam ejus admirabilem virtutibus et signis refertam non solum Farlati tomo 4. in Episcopis Macarensibus conscripsit Latine, verum etiam vir eruditus Joannes Josephus Pavlovich Lucich, juris utriusque doctor, canonicus Macarensis anno 1798. Venetiis apud Sebastianum Coleti Illyrico sermone culte et

demigravit, ubi, qua erat docilitate ingenii, brevi utriusque juris interpretandi facultatem obtinuit, quo auctus honore Spalatum repetiit, ubi causas agens solertissimi advocati nomen adeptus est. Sed nec inter poetas tum Latina, tum Illyrica lingua loquentes postremum locum tenuit, ut ostendunt ejus carmina, licet pauca, in quibus numeratur Epigramma in laudem Michaelis Lipaei. Simon Selymbrius Spalatensis a puero omne studium ad humaniores literas contulit, in eisque non inanes progressus fecit, sed editos

oratione De origine et successibus Slavorum, a Levacovitio in suis lucubrationibus de Illyrico, manuscriptis, et a Joanne Tomco Marnavitio in Vita Petri Berislavi. Magna itidem fuit in existimatione apud Marcum Marulum, qui ad eum misit Quinquaginta parabolas ejus exigens judicium, ut, si probaverit, illas edere non formidet neque ullos invidorum morsus perhorrescat si uni ei, viro eruditissimo, placuerit. Extat ejus imago summi artificis coloribus depicta in aede Deiparae Virgini dicata quam in agro Spalatensi patres ordinis minorum de observantia

Vita Petri Berislavi. Magna itidem fuit in existimatione apud Marcum Marulum, qui ad eum misit Quinquaginta parabolas ejus exigens judicium, ut, si probaverit, illas edere non formidet neque ullos invidorum morsus perhorrescat si uni ei, viro eruditissimo, placuerit. Extat ejus imago summi artificis coloribus depicta in aede Deiparae Virgini dicata quam in agro Spalatensi patres ordinis minorum de observantia habent, in qua et sepultus fuit cum sequenti inscriptione: A. S. D. MDXXVII.
Dalmata Thoma

A. S. V. praefici meruit, postremo hostium circumventus insidiis capi nisi occisus nequivit. Vixit ann. P. M. LXX. Datum defuncto quod ante nemini, ut in urbem inlatus hic conderetur. A. S. MDVIII. De hoc etiam ejus coaevus Ex cooevus. Marcus Marulus hoc epitaphium edidit:
Qui toties saevum saturavit sanguine Martem
Obtulit et magno parta trophaea

quos scilicet nimia indulgentia et socordia Guncelli fere incorrectos sinebat esse atque ferebat impunitos. Archiepiscopum quoque admonuit sui officii illumque in puniendis clericorum delictis valde remissum atque conniventem verbis gravissimis excitavit. Quod cum iterum ac saepius fecisset, ejus animum adeo a se alienavit ut una cum Petro archipresbytero coeperit viribus omnibus Thomae dejectionem et excidium moliri. Boni omnes Archidiacono favebant et canonici pene omnes adhaerebant archiepiscopo, ita ut civitas factionibus esset repleta. Timens ergo Thomas ne discordia magis

Hieronymus Dumaneus, Marci Dumanei, auctoris hujus operis, ex fratre nepos, et ab eodem missus Graecium studiorum caussa, atque ab archiepiscopo Spalatensi Stephano Cosmi in ipso die sui discessus prima tonsura initiatus fuit. Qualis ejus profectus in studiis, qualis morum probitas, modestia, humanitas, industria, conversatio cum omnibus in illa celebri universitate, testimonialis quae asservatur in sua domo satis demonstrat. Absolutis studiis, cum esset in itinere reversurus in patriam, a venerabili capitulo hujus ecclesiae

seu ubi describit inventionem sui corporis. Per triennium docuit universam philosophiam in domo sua. Egit aliquantum temporis et partes advocati in foro ecclesiastico, postea archiepiscopus Cosmi fecit eum auditorem suum generalem ut et illustrissimus Cupilli, ejus successor in archiepiscopatu Spalatino. Sed talis homo, qui ob doctrinam et optimos mores, ad quos accedebat candida oris venustas et forma corporis procera et elegans, ab omnibus bonis amabatur et habitus in pretio anno 1710, die 27. Maji, trigesimo nono aetatis suae anno, pleuritide fuit

procera et elegans, ab omnibus bonis amabatur et habitus in pretio anno 1710, die 27. Maji, trigesimo nono aetatis suae anno, pleuritide fuit peremptus. Tumulatus est in uno ex sepulcris canonicorum ecclesiae Spalatensis in choro a parte dextra throni archiepiscopali, ubi etiam quiescit sequens ejus patruus Marcus, canonicus et primicerius. Additio Hieronymi Bernardi, canonici ecclesiae metropolitanae primitialis Spalatensis et primicerii

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report