Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: hominem Your search found 1346 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 261-326:261. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] pulcherrimus-que habetur,
ita supra omnes scientias eminet illa, quam ethicen uocant,
quia de morum uitę-que cultu pertractat.
Cum enim nihil in homine laudabilius uirtute sit,
nihil uitio detestabilius,
quid ea doctrina magis egregium magis-que amplectendum uideri debet,
quę hominem ipsum instruit ac erudit,
qua ratione et a malicia declinet |
et studeat probitati?
Sed licet in isto tam pręclaro docendi genere multa quidem sapienter
et acute a philosophis inuenta tractata-que ferantur,
quis tamen
animum primitus gerant,
deinde (si tamen dignoscendę ueritatis proposito hoc agunt) magis
illuminati |
nihil uerius esse existimant quam quod Sacrarum Litterarum monumentis contineri cognoscunt.
Qui ita in fide stabiliri cupiunt
(omnes autem cupere debent)
Deo supplicent |
et hominem illum imitentur, qui in Euangelio ait:
incredulitate dicam,
qui ne miraculis quidem mouentur.
quos tamen admonens Dominus ait:
|
dicente Domino:
retro cedunt,
cum potius persuadere sibi deberent |
tanto ea magis Deo tribuenda esse,
quanto minus a nobis, qui homines non dii sumus,
possint intelligi.
Alioquin fateri oporteret,
quod nemo unquam ausus est dicere,
aut Deum non esse homine maiorem |
aut hominem Deo esse ęqualem,
si ad omnia quę Dei sunt,
humani uis intellectus posset penetrare.
Sunt tamen nonnulli ,
qui in peruersitatis suę proposito ita obdurant,
ut credulitatem nostram etiam
et ueni sequere me!
Non erat perfectio contemnere diuitias,
nisi addidisset Dominus:
Veni sequere me!
Omnibus abundare uirtutibus quęrit, qui Christum imitari decernit.
Christi enim imitator quamprimum ueterem exuit hominem et induit
nouum,
superbiam mutat humilitate,
iracundiam lenitate,
incontinentiam castitate |
et breuiter uitium uirtute.
Atque ita malarum passionum uictor eficitur,
cum ad diuersas ab his actiones animum conuertere coeperit.
qui non uocati ad Christum ueniunt,
si etiam uocati cum uenerint saluentur.
Cęterum quia glorię contemptorem etiam inuitum ac nolentem sequitur gloria,
tam uaria in mari piscium genera
quam in sicco quadrupedum pedibus-que carentium reptilium |
et supra terram aera permeantium uolucrum.
produxisti de terra tot frugum species,
tot arborum,
tot lapidum,
tot metallorum |
et qui his uteretur, pręstantissimum inter animantia hominem.
Tuum opus sunt cęlestia.
Sol, luna, stellę,
quarum cursus, naturas, formam | decorem-que oculis intuemur,
et tamen qua materia constent, dicere nequimus.
Tu cęlum, quo omnia illa circumdantur extendisti,
quod statutis initio reuolutionibus perpetuo moueri ac
cordis alieni secreta rimari nequit,
commissum tantummodo crimen examinat.
nec quęrit prudens an imprudens feceris aliquid mali,
sed semper tanquam uoluntarium punit.
Denique apud Deum qui odit fratrem suum homicida est,
apud homines uero non habetur pro homicida nisi qui conficit hominem.
Apud Deum qui uiderit mulierem ad concupiscendum eam,
iam mechatus est eam in corde suo.
apud homines nisi commissi adulterii conuictus fuerit,
pro concupiscentia quę cordis crimen est, plecti non debet.
Sed quid prodest pro
supplicia,
quorum nullus speratur finis,
nulla intermissio,
nullum leuamen,
quis non exhorrescat?
nisi qui ne his quidem,
quę de inferorum poenis diuinitus tradita sunt,
fidem adhibet.
Quę sane incredulitas nequaquam a suppliciis hominem liberat,
sed eidem duplicat eorum grauitatem.
Leuiora sunt enim, quę fragilitate naturę peccamus
quam quę animi malicia credere nolendo committimus.
Igitur siue quis credit | siue non credit,
si aliter ac omnibus pręceptum est uixerit,
saluus esse non poterit.
quia
clementer ignoscit,
tum in uitio pertinaces diu frustra puniens,
iuste postremo disperdit.
et quos temporali animaduersione ad emendationem uitę compellere
nequit,
eos ęternis poenis afficiendos condemnat.
Sicut enim deprauatę mentis obstinatio sua
grauitate hominem in abyssum deprimit ac pessundat,
ita poenitentia sua uirtute sursum in sublime usque in cęleste regnum
euehit |
et quo nihil est sublimius,
Deo coniungit.
Hinc est quod Saluator in Euangelio ait:
in cubilibus (ut Esaias ait) in quibus prius dracones
habitabant,
orietur uiror calami et iunci |
et erit ibi semita,
et uia sancta uocabitur.
:
cum in fine seculi hominum animę suis iunctę corporibus fuerint.
Ego uero etiam ea significari reor,
quę tunc erunt impio,
cum primum diuidi eum a corpore contigerit.
Non quod animę dentes osseos |
aut oculos habeant carnales,
sed quod inter uiuentes acerrimus dolor sit,
qui hominem flere et dentibus inter se collisis stridere cogit.
Vt ergo intelligas poenarum grauitatem quę sunt in inferno,
per eius poenę similitudinem tibi loquitur,
quam in hac uita grauissimam esse non ignoras.
Hęc autem consuetudo est diuinę Scripturę,
ut
quod patre tuo relicto in regionem abieris longinquam,
et ad reditum te para.
Volenti atque conanti pietas aderit diuina manum-que porriget |
et te a malis liberabit ne pereas.
Ex pecude tandem in hominem uersus,
in his quę Dei sunt assuescere incipies,
assuefactus perseuerabis,
perseuerans uinces,
uictor coronaberis.
Talem se Paulus apostolus exibuerat, cum diceret:
Bonum certamen certaui,
cursum
Dominus dat sapientiam,
et ex ore eius prudentia et scientia .
Et iterum:
Illos enim spiritus qui boni sunt,
Dei angelos atque ministros nuncupamus.
Neque certe conuenit |
quorum diuersa est uoluntas,
eodem nomine confundere.
Demones ergo nequitię pleni spiritus inuidię acti stimulis hominem
semper ad uitia prouocant,
ne ad cęleste regnum,
unde ipsi deturbati sunt,
transferri mereatur.
Iccirco clamat Apostolus dicens:
Non est nobis colluctatio aduersus carnem et sanguinem,
sed aduersus Principatus,
aduersus
diuinę erga nos miserationis constringitur freno,
ut nocere nisi permissus nequeat.
sum usque in finem |
tota die contristatus ingrediebar,
quoniam lumbi mei impleti sunt illusionibus,
et non est sanitas in carne mea.
uires,
et desinet esse molestus.
Semper autem obstandum est principiis.
Inueterata enim difficilius corriguntur,
nouella euelluntur facilius |
euulsa-que arescunt.
Pręterea et locum illum et hominem quantum potes declina,
in quo uel delinquendi periculum |
uel exercendę uirtutis impedimentum times.
gloriam meam non quęro |
est qui quęrat et iudicet.
Hic gloriam suam non quęsiuit,
qui se ultro ignominię ab impiis perferendę exposuit.
Ille tamen gloriam eius quęsiuit,
qui cum illo erat.
Glorificauit enim Deus hominem quem
assumpsit,
a morte suscitando,
in cęlum transferendo,
quod semel assumpsit nunquam dimittendo,
adorandum et angelis et hominibus proponendo.
Iudicauit autem iudicio damnationis Iudeos incredulos |
et gentiles in errore
quęsierit et iudicarit,
ad diuinitatem refertur.
Quanuis enim humanitas et diuinitas una persona Christi sit,
sępe tamen et dicere aliquid et facere illi placuit,
quod non erat utrique naturę commune.
ut per ea quę hominis sunt,
hominem agnosceremus,
et quę Dei Deum.
Nam in Christo uel hominem sine Deo |
uel Deum sine homine confiteri |
hereticorum impietas est.
Cum igitur dixit se gloriam suam non quęrere,
nobis insinuauit,
ne hominum plausus laudationes-que uenemur,
sed in omnibus ut Deus laudetur
Quanuis enim humanitas et diuinitas una persona Christi sit,
sępe tamen et dicere aliquid et facere illi placuit,
quod non erat utrique naturę commune.
ut per ea quę hominis sunt,
hominem agnosceremus,
et quę Dei Deum.
Nam in Christo uel hominem sine Deo |
uel Deum sine homine confiteri |
hereticorum impietas est.
Cum igitur dixit se gloriam suam non quęrere,
nobis insinuauit,
ne hominum plausus laudationes-que uenemur,
sed in omnibus ut Deus laudetur curemus.
Qui enim ab hominibus gloriam quęrunt,
gloriam ueram
aut quę societas luci ad tenebras?
quę autem conuentio Christi ad Belial?
aut quę pars fideli cum infideli?
qui autem conuentus templo Dei cum idolis?
Vos enim estis templum Dei uiui.
Et ad Titum scribens ait:
Hereticum hominem post unam et secundam correptionem deuita,
sciens quia subuersus est qui eiusmodi est,
et delinquit,
cum sit proprio iudicio condemnatus.
Eiusdem sententię est,
quia et eiusdem spiritus Ioannes apostolus cum dicat:
Siquis
Homo ad imaginem et similitudinem Dei factus est,
non ad ęqualitatem.
Ideo simili charitate et non pari est prosequendus.
Fieri enim non potest,
ut creatori ęquiparetur creatura |
et finitum idem sit cum infinito.
Deum ergo dilige plus quam teipsum,
hominem sicut teipsum.
Tunc autem teipsum diligis,
cum illa agis,
quę tibi ratio suggerit,
non quę uoluptas blanditur.
hoc est,
cum uiam illam arctam quę ducit ad salutem ingredieris,
non illam latam,
quę ad pręcipitium tendit
Non meretur dici eius discipulus,
quisquis aliter aduersus inimicum suum animatus fuerit.
Ac nequid excuses,
nequid causeris,
non iuberis in homine amare odii crimen,
sed Dei opus, hominem ipsum.
Quomodo autem Deum diligis,
si opus eius perire concupiscis?
quam ergo graue peccatum sit hominem odisse |
hinc iam speculari incipiamus,
ut cum cognouerimus,
quantum hoc cauendum sit,
magis ad quenque
aduersus inimicum suum animatus fuerit.
Ac nequid excuses,
nequid causeris,
non iuberis in homine amare odii crimen,
sed Dei opus, hominem ipsum.
Quomodo autem Deum diligis,
si opus eius perire concupiscis?
quam ergo graue peccatum sit hominem odisse |
hinc iam speculari incipiamus,
ut cum cognouerimus,
quantum hoc cauendum sit,
magis ad quenque amandum animo alliciamur.
De malo odii.
Caput IIII
ut cum cognouerimus,
quantum hoc cauendum sit,
magis ad quenque amandum animo alliciamur.
De malo odii.
Caput IIII
Opus Dei odit,
qui hominem odit.
quomodo autem potest Deum diligere,
qui id quod ab illo factum est ualde bonum
non diligit?
Porro Deum nolle diligere,
qui prior dilexit nos,
quid est aliud |
nisi reprobos imitari spiritus |
et ab eo a quo conditus es,
desciscere atque
ęquales alteri in alterum nullum ius est |
nisi commiserendi,
si deliquerit,
commonendi ne delinquat,
optandi atque orandi,
ut post delictum poenitentiam agat |
et ueniam consequatur |
et sperandę salutis gratiam quam peccando amiserat,
emendando recuperet.
Cęterum qui odit hominem,
tam inique de illo deliberat,
ut etiam illud quod recte probe-que agentem uiderit,
obloquendo infamet:
iniurię patientem timidum uocat,
ecclesię limen terentem hypocritam appellat,
subditos corripientem iracundum esse criminatur,
et quod uirtuti ascribere deberet,
hoc ad
Quoniam et Saluator noster cum idola uana
colentium concordiam discindere pararet,
Ob hoc equidem reor ipsum Christum ab Apostolo significatum,
cum in fine epistolę ad Romanos dixit:
Deus autem pacis sit cum omnibus uobis amen.
Deus enim pacis est,
qui inter Deum et hominem pacem ponere uenit,
qui Iudeos et gentiles inter se dissidentes in una fide copulauit,
qui noua ueteribus coniunxit et utraque fecit unum.
Christus itaque et Deus pacis |
et Dei pax |
et pax nostra est.
Ex quo satis constat |
illos ab eo esse alienatos,
ut non gratię sed
a capite usque ad pedes occupare |
quę tamen munda esse putatur,
nisi caro uiua apparuerit.
Hanc equidem mentis torporem esse reor |
et ad ea persoluenda quę tenemur ociositatem atque ex tedio neglectum,
quod uitium accidiam appellant.
Ea sane totum hominem possidet,
dum mollem penitus et effoeminatum reddit.
Munda autem est nisi caro uiua apparuerit,
quia uitium istud nec stultis,
in quibus ratio mortua est,
imputatur |
nec mala ualitudine affectis,
quorum bona uoluntas morbo impedita est corporis.
inquit siue lanea,
quę lepram habuerit in stamine atque subtegmine |
aut certe pellis uel quicquid ex pelle confectum est,
si alba uel ruffa macula fuerit,
infecta lepra reputabitur.
Demus hanc (si libet) quod reliquum est,
iracundię uitio.
Cum enim nulla animi passio ita hominem infatuat atque dementat ut
iracundia,
merito lepra ista non hominis est,
sed vestis.
hoc est eius qui nihil in se hominis habet pręter figuram.
qui-que uestimentum hominis dici potius debet quam homo.
Qui cito
Peccatum in spiritum sanctum
Quicunque inquit dixerit uerbum contra Filium hominis,
remittetur ei.
qui autem dixerit contra Spiritum Sanctum,
non remittetur ei neque in hoc seculo neque in futuro .
In Filium hominis peccat,
qui opinione falsus Christum purum hominem putat.
quę quidem culpa,
quia ex ignoratione est profecta,
ad credulitatem conuerso atque correcto protinus condonatur.
Siquis uero aperte opera Dei intelligens uirtutem calumniatur,
dum religioni nostrę inuidet,
et quę per Spiritum Sanctum facta sunt,
impie ad diaboli
Non est huius loci de iis referre.
nimis enim prolixę tractationis erunt si referantur,
et peccatorum distantiam ostendisse sat est.
nequis forte cum Stoicis deliret |
et paria esse putans,
non magis timeat interimere hominem quam lędere.
Nosse insuper debemus,
ut supra est dictum,
siue leue |
siue graue peccatum fuerit,
si minutorum mensuram pręterierit,
poenę ignis ęterni esse obnoxium |
et inferni supplicia grauitate distare non tempore.
quoniam exilii eorum omnium qui illuc relegantur,
quot illud qualia-que mala sequantur.
Quae mala peccato accedant.
Caput XVI
Bonus Deus bonorum autor, non malorum est.
Cum ergo ille qui cuncta fecit ualde bona,
hominem quoque bonum fecerit,
quis eum ex bono malum reddidit |
nisi uoluntas mala de libero procedens arbitrio?
Itaque idem ipse,
qui ex Deo bonus erat,
ex se factus est malus.
Integrum illi fuit |
naturam bonam,
sicut a Deo acceperat,
ita et conseruare,
mali uitandi causa non esse peccandum.
Quę dicam,
nolo ut mihi credantur,
nisi singula sanctarum autoritate Scripturarum firmata erunt.
Peccati igitur ea prima malignitas est |
inutilem facere hominem |
et neque sibi neque aliis recte consulentem.
dicitur enim in Ecclesiastico:
inquit ut cęci quia Domino peccauerunt .
et in Euangelio de peccatoribus est dictum:
quoque et mortes delinquentibus minatur Dominus dicens:
nunquam finienda damnentur |
audiant-que omnium terribilium maxime expauescendam Iudicis uocem dicentis:
Ite, maledicti, in ignem ęternum,
qui paratus est diabolo et angelis eius!
hęc ergo ultima peccati pernicies est,
quod hominem ab hęreditate cęlestium bonorum exclusum ad ima poenarum loca ęterno relegat exilio.
Denique peccatores mori dicuntur morte ęterna |
sicut e contrario iusti uiuere uita ęterna.
Nam sicut in cęlesti regno beatorum glorię finis aliquando futurus non
timetur,
ita in inferno poenarum terminus nullus unquam sperabitur.
Cum ergo iuxta ea quę modo dicta sunt,
peccati tanta malignitas existat,
ut hominem inutilem,
instabilem,
intellectu hebetem ,
conditione uilem et abiectum reddat,
uitam minuat,
regna auferat,
diuitias faciat miseras ,
aduersitatibus subdat,
aliorum insuper delictorum causa sit,
uirtutum merita
De gustu
Caput XXIII
Gustus quoque continendus est,
ne crapulę appetentia polluatur animus.
Gulę quippe ista uoluptas cum dominari coeperit,
ad quęque turpia et inhonesta hominem impellit |
multis-que afficit incommodis.
Porro cum foeminarum frequentiam conspectum-que fugeris,
teipsum fugere non potes.
Quocunque locorum perrexeris,
cum tua tibi carne pugnandum est.
Caro semper ad uoluptates prona compellit hominem id cogitare,
a quo mens Deo dedita abhorret et declinat.
ne forte dum carnali suggestioni assentitur,
Domino suo delinquat.
Luctam istam uincere non poteris,
nisi armis opportunis
ne si dederis,
ipse egeas?
Sed dare elemosinam magis prodest |
quam thesauros recondere.
Times mori?
sed elemosina a morte liberat.
Times damnari?
sed elemosina peccata purgat et uitam lucratur ęternam.
Tot terribilium rerum metu hominem eximit elemosina |
et ad summam prouehit beatitudinem |
tu tamen auarus cumulandis non distribuendis opibus inhias |
ueluti de promisso dubius,
de pollicitatione incertus.
cum multis aliis in locis Veritatis ipse sermo eadem asseueret et astruat.
a nobis dignoscerentur .
Quod auaritia multorum causa sit malorum.
Caput XIX
Quam autem multorum malorum causa sit immodica cupiditas quis explicet?
hominem aduersus hominem ire compulit.
hinc insidię,
hinc latrocinia,
hinc bella mutuę-que cędes,
dum nostro non contenti aliena concupiscimus.
hinc inter coniunctissimos lites,
inter amicissimos dissidia |
et citius adeundę hęreditatis gratia ipsorum
.
Quod auaritia multorum causa sit malorum.
Caput XIX
Quam autem multorum malorum causa sit immodica cupiditas quis explicet?
hominem aduersus hominem ire compulit.
hinc insidię,
hinc latrocinia,
hinc bella mutuę-que cędes,
dum nostro non contenti aliena concupiscimus.
hinc inter coniunctissimos lites,
inter amicissimos dissidia |
et citius adeundę hęreditatis gratia ipsorum parentum desyderatę
peruolarent,
alia quę per terram reperent,
alia quę in aquis natarent.
Cuncta denique quę uidemus |
et quę non uidemus,
ipse dixit et facta sunt,
ipse mandauit et creata sunt.
Cui autem ista seruirent |
qui-que istis pręesset atque dominaretur,
hominem ipsum formauit.
Cuius dignitatem et excellentiam Propheta contemplatus |
et ad autorem suum conuersus in uocem prorupit dicens:
ipse ab aliis ferret.
his quę dicta sunt,
satis constat.
Iccirco sane et ab hominibus male audit |
et a Deo reprobatur.
Alii eum statuam lapideam appellant,
alii inertem asellum,
alii fatuam anum |
aut nihili hominem.
atque hunc in modum petulantibus cauillantium uocibus taxatur,
illuditur,
lacessitur,
probo contemptui-que habetur.
Leuius tamen hoc ei ab hominibus ferendum esset,
nisi etiam ab illo qui supra homines est damnaretur.
omne nomen,
ut in nomine Iesu omne genu flectatur cęlestium terrestrium et infernorum,
et omnis lingua confiteatur,
quia Dominus Iesus Christus in gloria est Dei Patris .
Neque humilius diuinitas inclinare se potuit,
quam ut hominem assumeret,
se-que hominum potestati submittere ad flagella et mortem per ludibria sustinendam.
neque sublimius attolli quiuit humanitas |
quam ut diuinitati unita unus Christus et Deus esset et homo,
sedens ad dexteram Patris,
a spiritibus angelicis omnium-que sanctorum coetu
Sed paulo distinctius uideamus,
a qua humilitate ad hanc sublimitatem peruenerit,
quam tamen semper habuit a Patre et cum Patre communem.
(!)
Cum igitur Deus esset,
hominem quem ipse fecit assumpsit nunquam dimissurus,
ut et homo fieret |
et Deus esse non desineret .
de paupercula matre nasci uoluit,
non in urbe regali,
sed in paruo oppidulo Bethleem,
non saltem in domo uulgari sed in iumentorum stabulo,
ubi reclinatus in
uecordię,
ut se Deo comparare ausi sint |
Deum-que contemptui habere,
Nabuchodonosor rex,
cuius insaniam paulo ante retulimus |
hoc tamen prętermisso quod nunc dicemus |
auream statuam errexerat,
se in ea ueluti Deum adorari iubens.
Et quoniam se supra hominem extulerat,
regno depositus cum bestiis uixit.
princeps Tyri
Ad principem Tyri in Ezechiele dicitur:
Hęc dicit Dominus Deus:
eo quod eleuatum est cor tuum |
et dixisti Deus
Deo obediret.
a Saule autem tollitur regnum |
et alteri datur,
quia illum quem iussus erat interficere,
uiuere permisit.
Non itaque pius sed impius est habendus,
qui domini transgreditur legem,
ut seruo indulgeat et blandiatur,
magis-que hominem offendere metuit,
mortalem,
fragilem,
caducum,
quam Deum immortalem,
ęternum,
omnipotentem,
omnium quę ubique sunt opificem,
omnium dominum ac moderatorem.
Sancti uirtute stabilitus,
pro omnibus gratias agebat Deo |
et nullis erumnis,
nullis doloribus,
nullis obtrectantium molestiis ab ipsa quam in Deum habebat charitate potuit separari.
In corpore miserabiliter fracto integra permansit fides,
et hominem omnibus miseriis oneratum sola in Deo spes sustentauit.
Quod si tanta ac talia iustis quoque inferantur ad probationem,
quare conqueritur peccator cum castigatur ad correctionem?
non ocio delectatus sit sed fatigatione,
non uoluptatem ullam corporis appetierit,
sed tribulationes et angustias et cruciatus et conuitia et probra ab impiis illata |
et acerbissimam atque despicatissimam crucis mortem.
Ille saluandi mei gratia qui perieram,
cum Deus esset,
hominem assumpsit;
homo factus nunquam conquieuit,
Iudeam,
Galileam,
Samariam peragrando ignaros instruere,
ęgrotos curare,
mortuos suscitare,
multa mira et incredibilia operari.
Cum-que in omnibus diues esset,
elegit sibi paupertatem,
aliorum impensis
cum illis diuina uerberet uindicta.
Siquis uos uel leuissima offenderit contumelia,
continuo maiestatis lęsę reus peragitur |
et acerbius etiam quam meretur punitur.
Mulctatur quandoque qui in aliquem priuatum hominem indigne
conuitiatus fuerit |
sola in Deum contumelia tuta est.
Poena ab homine expetitur ob iniuriam homini illatam,
et Deum maledicentis scelus nulla denunciatione reprimitur.
Hęc est quę nos facit iracundos,
ita ut leuissimis interdum de causis intemperanter commoti rixemur,
depugnemus,
ad arma concurramus.
Canum ferocium ista rabies est,
qui portento tantum contra se digito irritantur |
et frendenti rictu hominem allatrant.
Turpe est autem nobis caninam habere iracundiam |
et ad quamlibet offensiunculam indecentius quam oporteat turbari ac furere |
et esse domum super harenam
ferre sententiam festinabit |
et fratrem tuum quasi fatuum ex animi maleuolentia despexeris,
reus eris gehennę ignis.
nisi cessabis ab iniuria |
et amare incipies quem oderas.
Tales ergo excursus habet impatientia,
ut hominem immoderate furentem |
usque ad abyssum inferni deuehat |
et poenis illis,
quarum nullus finis est,
irreuocabiliter tradat,
si ei usque ad uitę exitum dominata fuerit.
De ira non vitiosa sed
solum ergo cauendos esse,
sed etiam detestandos docet Dauid cum ait:
silentium quietis et placabilitatis est custos.
garrulitas peccatis blande subeuntibus aperit ianuas cordis.
Cor autem quo repletum fuerit,
hoc per oris claustra effundet,
cum in uerba proruperit.
Ex abundantia enim cordis os loquitur.
et quę procedunt de ore,
de corde exeunt |
hominem-que coinquinant.
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.