Your search found 1926 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1129-1195:

[1] Controu. lib. 1. Non minori ego iure similem aliorum intemperantiam damnauerim, qui nullum sat iucundum existimant carmen, nisi, in quo mera iucunditas sit: omnemque adeo illius interire arbitrantur venustatem, et gratiam; nisi ad innatas poetici tum numeri, tum styli delicias fabularum etiam festiuitas, et amoenioris materiae lenocinium accesserit: quid aliud tam insatiabili luxu, quam condimentis condimenta quaerentes, et vel ipsa quodammodo (vt de purpurarum

sermones, extolli mihi animum, dulcique quodam quasi stupore, et generosâ voluptate compleri experirer; pro certo constitui, non posse me Musis cum ampliori tum earum dignitate, tum Lectorum approbatione operari quàm aliquo id genus argumento ad canendum suscepto. Neque longa illius in delectu ambigentem consultatio detinuit. Statim, quippe Democriti EVTHYMIA, siue, vt Seneca [2] Laert. in Vita Dem. Senec. cap. 2. de Tranq.

denique seu descriptionum illustrium, seu grandium sententiarum, seu affectuum quà lenium, totiusque adeo poetici cultùs capacius: cum omnem penè vniuersam, quae de moribus, vitijsque, ac virtutibus agit, Philosophorum doctrinam suo, quàm latissime patens, includat amplexu? Illius igitur comprehendendae rationem aggressus describere, duobus animaduerti totam cardinibus niti: altero, vt Mala, queis animus discruciatur, prohibeat; altero, vt Bonis, quibus idem acquiescit, circumfluat: meamque, proinde in eo curam, omnem versari oportere, vt quo facillimè pacto tum illa

alteris cautiùs vitetur. Quae, planissima, et nemini dubia, quisquis probè perspexerit, facilè agnoscet, synceram, integramque animi Tranquillitatem nihil aliud demum esse, quám nobilissimum quemdam de Fortunâ, deque; Stultitiâ Rationis triumphum. De Fortunâ quidem, dum illius et dona calcantur, et tela infringuntur: de Stultitiâ verò, dum et grauissimis ipsius Malis aditus obstruitur, et contrarijs ipsi Bonis mens communitur. Hic itaque tam insignis triumphus nostro in opere sex libris describitur; ita distributis officijs,

Medium iudicio aduersentur; nullâ tamen receptâ communique artis lege ad vitij fines pertinere euincantur: quaeque adeo statim crimini dare minùs considerati, sibique plùs nimiò tribuentis, ne dicam temerarii et inhumani iudicis sit: quasi verò rationis auspicium atque tramitem deserat, ab illius qui sententiâ recesserit: nec, quo vni improbatur, possit alijs compluribus, et fortasse etiam iustiùs, non modò extra culpam, sed vel in laude ponendum videri. Sic (vt aliquo rem exemplo declarem) eadem amplificatio alteri quia latè fusa, odiosam inanemque

Quod petis, id sanè est inuisum acidumque duobus. Haec igitur cum ita se habeant; id mihi tum in communem omnium rem apprimè opportunum; tum aequitati maximè consentaneum videtur; vt nihil, nostro quamvis à gustu alienum, huius, vel illius vitij palàm damnemus; nisi iusta certique ponderis ad manum sit ratio, qui tristem affirmare sententiam possimus: sed ita sui quisque inductionem animi, et quam sibi normam scribendi proposuit, sequatur; vt ne vnicam et communem esse omnium legem literariâ in Republicâ velit: duo sibi in

consueuerunt torquere: adeo ut non temere, quidquid primum se obijceret, arripuisse, sed maturo, certoque consilij circumspectu hanc, vel illam dicendi formam delegisse iure possint videri. Haec habui, Lector beneuole, quae in primo mei operis quasi vestibulo de illius tum materiâ, tum formâ tecum communicanda arbjtrarer: operis, inquam mei: licet dissimulare ingenuus me pudor non sinat, aliquid ex illius supellectile Authoribus alijs, vt Senecae, Virginio Caesarino, Eusebio Nierembergio, ac Sfortiae Pallauicino deberi: à quibus cum nonnulla in

vel illam dicendi formam delegisse iure possint videri. Haec habui, Lector beneuole, quae in primo mei operis quasi vestibulo de illius tum materiâ, tum formâ tecum communicanda arbjtrarer: operis, inquam mei: licet dissimulare ingenuus me pudor non sinat, aliquid ex illius supellectile Authoribus alijs, vt Senecae, Virginio Caesarino, Eusebio Nierembergio, ac Sfortiae Pallauicino deberi: à quibus cum nonnulla in rem meam se se vltro offerentia mutuatus sim; ne iniquus fur potiùs quàm debitor gratus existimer; signatis publicè tabulis hoc illis iam nomen

geminata auctu, funalia vincunt;
1.324  Sic neque fortunam, maioribus incrementis
1.325  Vsque licet geminet sua munera, posse tenebras
1.326  Maestitiae, offusamque animis detergere noctem:
1.327  Cum nihilò illius sint quaevis dona fugandis
1.328  Opportuna magis curis, quàm tristibus vmbris.
1.329  Arcendis fulgoris inops, et mortua lampas.
1.330  Acrior hinc sitis, et, quae vota nouissima quondam

contagia barbara, terras?
1.571  Vocibus his fatuae Sapiens deliria turbae
1.572  Corripit: hoc animi subnixus robore, sortis
1.573  Diuitias inopes, neglectaque munera calcat.
1.574  Illius ante oculos rubri conchylia sordent
1.575  Aequoris: Oebalij pretiosus muricis ardor
1.576  Luce caret: nullas tellus parit, vndaque, caelo
1.577  Debita sustineat queis flectere lumina, gemmas.

qui captiuus ab ipsa,
1.617  Mancipium prostabat vbi venale, catastà
1.618  Emptorum turbae (quid in hunc, fortuna, valeres?)
1.619  Promisit dominum: vel tum nil cedere passus
1.620  Regnatori Asiae. Nempe illius alta iacere
1.621  Sub pedibus sibi sceptra: haud illi obtingere posse
1.622  Virtutem, quâ supra homines ipse altior iret.
1.623  22. Talem et Palladiae quondam vidistis Athenae

magnis
1.666  Qui diues, proprijsque Bonis: plenissimus inde,
1.667  Sufficiensque sibi, nullique obnoxius. Horum
1.668  Si quidquam Dea caeca valet praestare; clientum
1.669  In grege nos habeat: fulgentibus illius aris
1.670  Cernua supplicites sistamus vota: sabaeus
1.671  Ignis odoratà caligine templa vaporet.
1.672  Quid pecudum cessant fibrae? Lectissima quaeque
1.673  Orchomeni ripis, cupressiferoque

adeo facilis vulgo effudisse, quid, inquam,
1.693  Vel talis praeclarum homini sors imputet? Aurum,
1.694  Praedia, longinquae merces, operosa supellex,
1.695  Armorum decus, imperij metuenda potestas,
1.696  Illius haud dubiè, optari quae maxima possunt,
1.697  Praemia sunt. Memoret, si quid sua diuite, si quid
1.698  Maius adhuc gremio donandum aeraria seruent.
1.699  Anne igitur pretii rara, et sublimia quisquam,

hanc tamen haerentûm mensura Malorum.
1.942  At genus id miseram blandae sub imagine sortis
1.943  Temperiem nulli non vltro agnoscere promptum est.
1.944  Quantula sint pretij, vitae mortalis in vsus
1.945  Illius e donis veniunt quae, Commoda, plano
1.946  Iam, reor, est nobis pridem sermone peractum:
1.947  Nunc operae pretium fuerit Contraria nosse.
1.948  37. Nec mora: sexcenti se protinus agmine

1.1155  42. Sed quid ego longis rationum flexibus ampla
1.1156  Ingenium ferale, et noxia crimina sortis
1.1157  Persequor? Exemplo liceat cum protinus vno
1.1158  Discere, quàm nihil illius vel maxima quaeque
1.1159  Gaudia, prae misto alterius sint pondere partis.
1.1160  Si quae Fortunae eximio ditissima censu
1.1161  Floruit; haec certè est, quae ferrea dicitur, aetas.
1.1162  Nunc aurum

mihi crede, tuum. Sors annuit aequa
1.1259  Vtendum: nec, quod dederat, non aequa vicissim
1.1260  Sors repetet. Nimbi, fures, incendia, lites,
1.1261  Naufragia, et quidquid partis nos rebus inanit,
1.1262  Illius Accensi sunt, lictoresque, iubentis
1.1263  Promere depositum. Renues? Cunctabere? Nugas
1.1264  Egeris: inuito rapient, frustraque gementi.
1.1265  Nec minùs arbitrijs hominum diuersa, suique est

Quod quia Socratico meditatus Apolline, letos
2.49  Irrita quàm veniant aeui felicis ad vsus
2.50  Omnia propitiae, docui iam, munera sortis;
2.51  Nunc quàm vana cadant minitantis fulmina, quoque
2.52  Illius infestam Sapiens vim robore frangat,
2.53  (Da fontes, da, musa, nouos haurire) docebo.
2.54  Vt, veluti spes ambiguas, infidaque vota
2.55  Depulimus, nil fortuitis occurrere docti
2.56  Eximium in

Arcana legebat in vmbris.
2.121  At Siculus pastor, truncâ vestigia pinu
2.122  Errabunda regens, syluas, et concaua duro
2.123  Littora rumpebat gemitu, notumque subinde
2.124  Nomine veruecem compellans, illius aeger
2.125  Laudabat sortem, per prata virentia, perque
2.126  Irriguas valles, quà deuia cunque libido
2.127  Impulerat, Domino quòd fortunatior iret.
2.128  Ne longo sermone ferar per singula;

2.135  Laetitiae authori libaret pocula Baccho.
2.136  6. Quì tam dissimiles igitur de fontibus ijsdem
2.137  Affectus animorum? Idem cur casus vtrinque
2.138  Deijcit Hunc; Alium neque dimouet: Illius ora.
2.139  Confundit lacrymis; Huius nil gaudia libat?
2.140  Nempe, quòd haud minimum refert, quam quisque superbos.
2.141  Sortis ad incursus, et fata minantia mentem
2.142  Obijciat, quo res dubias

nihilo?) veri trahit argumenta doloris:
2.201  Nec secus, ac praecepta animo si vulnera ferret
2.202  Ambiguae vanâ cruciatur imagine cladis:
2.203  Tuncne etiam praesens iugulum sors impetit? An nos
2.204  Illius absentis vice fungimur, armaque fictis
2.205  Praebemus, valeant què is nos prosternere, laruis?
2.206  9. Heu furor! Inuisis heu nemo nocentior hostis
2.207  Hostibus,

vrget.
2.726  30. Quae ne, luminibus crassi minùs obuia vulgi,
2.727  Te pariter ratio Veri frustretur inanem;
2.728  Sic habeas, longum, quo res protenditur, aeuum
2.729  Illius haud proprijs vim, per se, viribus vllam
2.730  Addere: nec, si quid duret prolixiùs, vno
2.731  Maius idem titulo spatij maioris habendum.
2.732  Cum series etenim cursusque volubilis aeui
2.733  Per

Maius idem titulo spatij maioris habendum.
2.732  Cum series etenim cursusque volubilis aeui
2.733  Per momenta fluat, sibi succedentia, seque
2.734  Ordine perpetuo fugere, et propellere nata;
2.735  Illius exactae partes, partesque futurae
2.736  Quàm nihil in praesens sunt; tam praesentia nullo
2.737  Adiectu cumulant: veluti, qui crastinus, alueûm,
2.738  Seu Rhodani implêrit, flaui seu Tybridis humor

nec illi
2.804  Hora sequens quidquam fructùs vitaeque beatae
2.805  Aut rapit, aut cumulat; sic totam nos quoque (quantùm
2.806  Diuinis humana licet componere) vitae
2.807  Summam infelicis nullâ non illius horâ
2.808  Ducamus, puncto quocunque volubilis aeui
2.809  Complexi, quosvis aeuum feret omne, quibusque
2.810  Dicemur miseri longo dein tempore, luctus.
2.811  33. Ergo

(b) Liu. lib. 35.
2.1185  Tum secum: Quid, si salebroso hoc limite turmas
2.1186  Ducenti subitus se circumfuderit hostis?
2.1187  Illius eggressus, quid, si saucesque recuruae
2.1188  Obsideat vallis? Fac, deijciendus ab illo
2.1189  Aggere sit: campo, fac, disponenda repente
2.1190  Hoc acies. Quinam castris aequissimus inter

3.210  Ipse quibus vitam gaudebam affundere: templis
3.211  Vnde honor, vnde mihi toties redolentia serta.
3.212  Proh crudelis hyems! Proh barbara! Nil adeo te
3.213  Pulchra mouent? Tenerae nil contigit illius ergo
3.214  Pubis amor? Tam formosos excindere foetus
3.215  Immites potuere manus? Quonam tua ferro,
3.216  Aut adamante rigent praecordia? Talia si quis,
3.217  Ploratu se tristi, et flebilibus

Adriaces pinu sulcante procellas,
3.1026  Nonne vides, vt vectorum manus inscia ductu
3.1027  Auspicioque sui volitet secura magistri:
3.1028  Vt nihil addubitet, se seque per omnia doctis
3.1029  Illius imperijs, et canae praebeat arti
3.1030  Morigeram? Si ductori, qui seu malefidus
3.1031  Fallere, seu falli potis est male prouidus, vltro
3.1032  Permisisse iuuat nos, nostraque; fidere summo

setosis etiamnum ducere labris,
3.1071  Inque sinu gerulo semper, ceu bimulus infans,
3.1072  Ludere, blanditiasque audire, et reddere poscis?
3.1073  Deficeres nimiùm genitoris ab indole. Fortis
3.1074  Illius in Natos amor est: ad grandia quaeque
3.1075  Protinus imbelles annos, primamque iuuentam
3.1076  Instituit: neque desidiâ turpique veterno
3.1077  Ingenuas patitur vires corrumpere, duris
3.1078  Sed

24. Despiceris, vultu ceu subniger, inque venustus.
4.422  Despice tu contra, vt fatuos et mentis inanes.
4.423  Cautus id inprimis, ne, si commotior aequo
4.424  Ebria vesanae excipias dicteria turbae;
4.425  Illius in numerum venias, ridendaque sanis,
4.426  Futiliter plorans, de te spectacula dones.
4.427   25. Nam que spectatûm ad lusus sic facta phrenesis,
4.428  Ceu stolidi questus? Non reddidit ille salutem:

exortis vt si Mortalibus aeui
4.1414  Tota sui fatique daret se forma videndam;
4.1415  Crediderim, pauidos retro ad genitalia claustra
4.1416  Ocyùs infausto raperent à lumine gressus:
4.1417  Illius exemplo pueri, quem prisca Saguntus, [a] Plin. lib. 7. Histor. nat. cap. 3.
4.1418  Vixdum luce salutatâ, genitricis in

Haud pestis violentior altera caedes
5.289  Per medias hominem, per tela inimica, per ignes
5.290  Praecipitat, stimulisque agitans, et verbere torto,
5.291  Vltima quaeque iubet caecum nescire pericla.
5.292  Illius impulsus furijs, de nocte profundâ
5.293  Nil timeat nudo iuuenis sulcare natatu
5.294  Bosphoreas hyemes: totum licèt horridus Auster
5.295  Suspensum liquidis aduersa natantis in ora
5.296  Montibus

quod Sextius) orbem [a] Vide Sen. lib. 2. de Ira cap. 36.
5.742  Sumere tunc iubeam: crystallo iudice, tetros
5.743  Illius vt coram possis dignoscere vultus.
5.744  Sint alij speculum, simili quos turbine mentis
5.745  (Et praesens aderas) meministi saepiùs actos.
5.746  Quae miseris facies? Tragici non instar Orestae,

captator. Heriles,
5.1146  Aspice, quàm timidè nutus obseruet: amica
5.1147  Vt demissus emat populi suffragia: quantis
5.1148  Artibus in vulgus se commendare laboret:
5.1149  Gaudia, spes, curas omnes ex illius ore,
5.1150  Iudicioque trahens. Phrygiâ quis Dauus ab hastâ;
5.1151  Patriciae titulum si turba haec indolis aufert?
5.1152  55. Sed neque votorum praestans, sua fortia facta

finis,
5.1259  Et merces operum. Quìd frustra sedulus, omnis
5.1260  Quos penes interijt meritorum gratia, nullus
5.1261  Officij quos tangit honos, seruire laborem?
5.1262  59. Illius errori sic experientia finem
5.1263  Attulit. Euentu sed dedignata doceri
5.1264  Praeuenit errores Ratio: studiumque tuarum
5.1265  In populo rerum metiri protinus illo

igitur primas inter sit cura, virili
6.711  Humani causam generis pro parte tueri,
6.712  Quae mala quisque subit, communia ducere, flentûm
6.713  Aerumnas lenire, aegro huic solatia ferre,
6.714  Illius angustos census laxare, salutis
6.715  Ancipitem saeuis alium subducere Parcis,
6.716  Nullum non patrio complecti pectore, nulli
6.717  Non facilem, quaecunque premat vis, tendere dextram.

multâ haerentûm contage Malorum
6.893  Inficitur: totum vt nequeat, totoque requiri
6.894  Pectore: diuersis animos sed motibus vrgens
6.895  Hinc cupidos trahat; hinc refugos auertat: amorque
6.896  Illius haud leuiore odij sit pondere mistus.
6.897  At tibi, inexhausta ò hominum, Diuûmque voluptas,
6.898  Summe Pater, quae mista Mali contagia? Toto
6.899  Aut quid ibi non conatu et vi mentis amandum,

meant, volucri findunt vel Nubila gyro,
6.928  Brutarum iussit famulari saecla Ferarum.
6.929  Hoc liquidum iubar, hic caeli spirabilis haustus,
6.930  Tot variae rerum species, tot Commoda vitae,
6.931  Illius omnia se testantur munus. Amanti
6.932  Quid deerat, nisi tantorum vt suprema coronis
6.933  Ipse operum foret, atque suis se denique donis
6.934  Adderet? Hoc etiam non enarrabile munus
6.935  Apposuit:

habitum formamque animus. Telluris opacae
6.996  Cur gremio caeli tam nobile pignus, honestum,
6.997  Eximiumque adeo, et generosum pectoris ignem
6.998  Defodis, ipse luto simul infodiendus eodem:
6.999  Illius audaci cum vetus in ardua nisu
6.1000  Aeternae penetrare queas sacraria lucis,
6.1001  Caelicolûmque auram spirare, et Numinis aeuum?
6.1002  46. Nec labor huc nimius consurgere. Sponte suâ

6.1014  Haud pote, quin summi occultâ ratione Parentis
6.1015  Cuncta petat, quin summum actu quocunque Parentem
6.1016  Respiciat. Nempe ille Boni forma integra, et omne
6.1017  Illius est leuis vmbra Bonum, quo caetera quaeque
6.1018  Insignita placent. Sic Numen in omnibus vnum
6.1019  Ignaros trahit: ignotum sic Numen amatur.
6.1020  47. Impetus hic igitur mentis ratione

quantus Mortalibus ardor:
6.1185  Quàm dulci tormento, et quêis praecordia verset
6.1186  Illecebris agnata Boni Pulchrique cupido.
6.1187  Per freta, per scopulos auidi, per tela, per ignes,
6.1188  Illius vnde vnde inuitet leuis vmbra, sequuntur.
6.1189  Quos capient motus, quantò maioribus ibunt
6.1190  In praedam stimulis, synceri vbi cominus ipsa
6.1191  Obtulerit se forma Boni? Rimantur inerti

obuiam itur: primò, quia nihil inde amplificatur possessae rei fructus, immo clariùs elucet, quàm sit angustus et tenuis, cum ad plures simul nequeat pertingere. Secundo, quia falsò iactatur, fortuitorum Bonorum fructum à dominis solummodò percipi: cum magna illius pars ad populum etiam pertineat: vt liquidô apparet in vestium, villarumque magnificentiâ, et caeteris de hoc genere quibuslibet Bonis, externam solummodo in speciem paratis. Neque rursus respondeant, praeter huiusmodi pompam, ac speciem, qua populus ex aequo

alij suâ nihil è quiete dimoti. Cum enim res vtrobique eadem sint; non aliunde profectò, quàm ex dissimili circa ipsas iudicio ea oriri animorum, atque affectuum diuersitas potest. Propositae modò rationi noua lux additur tum illius exemplo picturae, quae diuersas diuerso è latere spectantibus imagines reddit; tum praegnantium foeminarum, quae, quas animo species concipiunt, eas teneris saepe foetibus solent imprimere. Iamuero haec mentis peruersitas, fortuitos aduersùm se casus opinione

nullum esse intestino hoc tortore funestiorem tyrannum: vtpote qui barbaram, nec ab vllis vnquam Tyrannis inuentam, grauissimè simul, diutissimèque torquendi artem et vnus inuenerit, et in eos, quos sibi obnoxios habet, continenter exerceat. Perpensâ iam illius immanitate, facilis, et nulli non obuia ad eam retundendam praxis proponitur: si nimirum, cum anxia futurorum cura pulsare animum coeperit; haec nobiscum ritè agitemus: primò, nihil Mali adesse in praesentiâ, quod vel corpus, vel animum premat. Cur igitur angamur potiùs Malis, quae

velimus? Cum è contrario, quantò illa grauior mox erit; tantò par sit nunc solertiùs prospicere, vt praesenti compensetur securitate, et laetitiâ. Importunis timoribus per hanc praxim resectis, plusquàm dimidium recidi ex humanae miseriae cumulo ostenditur: cum illius longè maior pars in futurorum curâ, quàm in praesentium Malorum sensu sit posita. Falso igitur de Naturae, Fortunaequae saeuitiâ homines queri, iustiùs sui accusaturos timoris dementiam, qua vtriusque tum Bona corrumpant; tum Mala congeminent.

talem profectò expertus est Acheorum fortissimus Imperator Philopoemen, cuius in hoc genere solertia describitur. Neque nos vtilem experiemur minùs, si, illius exemplo, quidquid in gerendis negotijs, vitaeque in vsu aduersi potest contingere, sedulo cogitatu assuescamus prospicere: tum statim, quae cuique casui leniùs ferendo aptissima sunt, conquiramus Sapientiae praecepta, ijsque velut armis mentem tegamus. Horum

LIBRI III. Vbi generalia fortuitis quibusque casibus leniendis afferuntur remedia.
Poesim ab otiosis, et futilibus nugis, quae natiuam illius nobilitatem nimiùm quantùm infamant, ad sublimiora reuocandam, humanaeque felicitati profutura argumenta: idque adeo in praesentibus libellis nos agere, Socratis exemplum sequentes, qui Philosophiam primus à curiosâ rerum physicarum indagine ad vtiliorem morum, vitaeque disciplinam

adhuc ex nostris alia facultatibus suppetunt: neque enim quisquam adeo calamitosus; vt nihil siue externi, siue interioris Boni possideat, quo suum oblectare animum in doloribus possit. Cur igitur Mali amarities huiusce possessionis suauitatem corrumpat: nec potiùs illius haec aegritudinem iucunditate suâ temperet, ac mitiorem efficiat? Adde, quòd non in Bonis duntaxat, quae possidemus; sed in ipsis Malis, quae patimur, fomenti, et solaminis plurimum ad ea aequiùs toleranda reperire fas est: cum praesentis aeui Bona, atque

euenire: cuius prouidentissimo, amantissimoque regimini Mortales omnes deceat se penitùs tradere. Si enim adeo plenum ille obtinet in rerum conditarum vniuersitatem dominium, vt, quamuis, nullâ Boni nostri ratione habitâ, Mundum gubernaret; aequissimo tamen animo illius ferri deceret imperia; quantò aequiùs subeunda nunc sint, cum non ad suum commodum, sed ad subiectorum vtilitatem, pro parentis potiùs, quàm domini more, colliment?

patris erga filios amor non in blanditijs solummodo; sed saepe, ac plùs etiam in durioribus imperijs eluceat. Neque item, quòd vtilitas saepe nulla cernatur, cuius gratiâ haec, aut illa de nobis decernat. Satis quippe ad omnia pacatissimè excipienda esse potest, illius benignitatem, ac sapientiam exploratam habere, quae, Medici peritissimi instar, opem ferre vel remedij rationem ignorantibus nouit. Quamquam neque nos ipsos omnis Aduersorum ratio, et vtilitas latet. Cur enim meritorum, virtutisque incrementa, quae inde animus

Quin è contrario natiuam illorum acerbitatem, quam animi fortitudo, et patientia solet minuere, agitando, premendoque vehementiùs irritet. Haec itaque in promptu habenda solatia: his quasi armis cum Fortunâ pugnandum: quae ita illius ictus retundent; vt tranquillè iam pacatèque, et citra animi perturbationem excipi possint. Innuuntur et alia doloris fomenta, vt literariae occupationes, amoeni secessus, Amicorum colloquia, et Musicae in primis dulcedo,

laetitiae inter causas ponantur. Pari ratione, iniustas eorundem esse aduersùs Fortunam querelas, ostenditur. Quo enim pacto accusari mereatur, quia munerum suorum vsum non perpetuum concesserit, quae, vel si nullum concessisset, accusari iure non posset? Aut cur illius crimen potiùs ducamus, sua tandem resumere; quàm meritum, tandiu vtenda annuisse? Quanquam, etiamsi Fortuna nos iniustè laesisset, repetendo, quae dederat; stultum tamen foret aduersùs ipsam irasci: cum per hanc iracundiam multò maiora nobis ipsi eripiamus

passim homines liceat, qui, procul ab omni famae pompâ, atque strepitu, tranquillam in obscuro vitam, alijs opibus laetissimi, degunt. Parum tamen foret ad gloriam spernendam, quòd abesse citra pacis, laetitiaeque possit iacturam. Plus est, quòd adesse citra illius perturbationem vix possit, assiduis nimirum, molestissimisque aemulationis, inuidiae, timoris, idque genus curarum aculeis animum fodiens, ac vetans quiescere. Adeo ut non modò absens, tanquam superuacuum munus, desideranda minimè sit; sed vel vltro se

vllam icto ignominiam accedere. Immo tunc solùm nos deprimi, et infra laedentem constitui, cum iniuriâ, et dedecore nos affectos, irascendo, profitemur: contra verò superiores hosti esse, quandiu illius ausus despicimus. Ostenditur hac occasione Sapientem nunquam affici iniuriâ. Debere illum proinde, cum extra iactum iniuriae sit; extra iram quoque esse, ac studium vindictae.

nunquam affici iniuriâ. Debere illum proinde, cum extra iactum iniuriae sit; extra iram quoque esse, ac studium vindictae. Praeterquamquòd, etiamsi veram accepisset iniuriam; non aliâ eam ratione vlcisci aptiùs posset, quàm illius authorem, tanquam irâ indignum, spernendo: cui contra, si irascitur, honoris plurimum defert, talem nimirum suâ confessione declarans, vt vel Sapientem afficere contumeliâ possit. Alia ratio, cur vindictam Sapiens non quaerat: quia iniustè laedens multò

opus? Humanae igitur curiositatis plùs nimiò solicitus in superuacuis addiscendis labor reprehenditur. Maerentibus ob corporis deformitatem solatia. Nemini enim, quàm ipsis, magis vitandum maerorem: cum illius tetricitate turpitudo augeatur. Vitari porrò eum facilè posse, si intueantur tot illustres Viros, quorum gloriae deterior forma nil obfuit. Praeterea si cogitent, oris speciem, quaecunque illa sit, ad spectatores duntaxat

constantiae ratio in promptu est. Nam vel mediocris vrget dolor; vel summus: Si mediocris; pudeat Virum fortem ab eo superari: cum in tali certamine querendum potiùs sit, parum esse gloriae, quàm multum laboris. Sin verò summis idem viribus premit; ipsamet illius magnitudo erigere animum debet: vt dignum aduersarium, capacemque nactus expromendae campum virtutis, non grandibus solummodo verbis, sed paribus etiam exemplis Sapientem se probet. Nec minimùm ea quoque cogitatio valebit, ijs nos cruciatibus à Deo Parente

in hanc rem afferuntur. Quocirca sibimet contradicere, qui de vitae tum aerumnis, tum breuitate queruntur: cum è contrario, si vita est optabilis, illâ frui; si misera, illius breui fine solari se liceat. Alterum mortis solamen, quòd vitam non tollit Sapienti, sed in melius commutat. Nam animus immortalis est, nihilque ardentiùs exoptat, quàm, terrenis effractis compedibus, ad authorem suum ferri: vt hinc conijcere futuram illius

illius breui fine solari se liceat. Alterum mortis solamen, quòd vitam non tollit Sapienti, sed in melius commutat. Nam animus immortalis est, nihilque ardentiùs exoptat, quàm, terrenis effractis compedibus, ad authorem suum ferri: vt hinc conijcere futuram illius liceat laetitiam, tam flagranti demum voto per mortem potiti. Votum animi terrena pertaesi, et à mortali hoc exilio immortalem ad Patriam quamprimùm transire anhelantis. Paraenesis ad mortem, vt ne nobis tanti muneris sortem

plus praeberi occasionis iracundiae solet, quàm ab animi ipsius, delicato nimis cultu instituti, mollitie; illud curae potissimùm sit, vt genio interdum contradicere, durique aliquid, et cum natiuâ illius propensione pugnantis vltro ferre assuescamus. Non tamen existimandum ita haec à nobis praecipi, quasi vel nostrâ, vel humanâ quauis arte omnes omnino iracundiae occasiones amoueri posse arbitremur. Artis quidem, prudentiaeque opus est, quoad

comparatis in antecessum praesidijs; reliquum est eas artes depromere, quibus Ira iam cominus Rationem aggrediens, et in praecordijs excitata vincatur. Proderit primò meminisse, quàm foeda, et indecora sit irati hominis facies, quàm stultae voces, quàm turbulenti, et ridiculi motus: vt illius saltem foeditatis nos pudor contineat, ne, praeter Decorum furiosè bacchantes, irrisui spectantibus simus. Tum haec pugnae ratio tenenda, vllo ne dicto, factoque irae indulgeamus. Nam illam sustinere, vicisse est, cum nihil aliud quàm impetus sit, adeoque,

secat. Denique, licet vultùs, vocisque iracundia improborum contumaciam terrore compescat; non tamen propterea conficitur, consentaneam esse rationi iracundiam: cum illius ficta in vultu, atque voce simulatio ad salutarem hunc incutiendum terrorem, citra vllam animi perturbationem, sufficiat. Secundò, neque expeti, laudarique posse Iram, ostenditur, tanquam ad difficultates fortiter superandas sit Virtutis, atque animi calcar.

Succedunt iam praui Amoris, seu Libidinis veriùs remedia. Hoc enim aduersùs foedissimam luem in primis profuerit, splendidum, quod iniquissimè vsurpauit, quoque veluti fuco innatam turpitudinem velat, Amoris illi nomen detrahere. Quin oppositam adeo de illius foeditate speciem imbibere; vt vel mentio, vel recordatio nauseam, atque horrorem commoueat. Quanquam neque huic odio nimis fidendum: cum nihil eâ peste fraudulentum, et illecebrosum sit magis, nihil, quod mutare celeriùs, suamque in ditionem redigere vel

Vltimum, sed praecipui vsùs, monitum sit, Diuina crebro auxilia implorare, illisque solummodo in ancipiti adeo certamine, tantâque humanae conditionis imbecillitate confidere. Iamuerò ad Ambitionis remedia quòd pertinet; facilè ab illius se tyrannide animus vindicabit; si primò, quae de laboriosâ huiusce vitij seruitute, vanâque, et exiguâ mercede supra memorauimus, in animum altè demittat, assiduèque ante oculos habeat. Secundò, si fictae illi generositatis laruam

Quintum, Non impetu subito, sed prudenti iudicio ad agendum moueri. Licet enim graue initio sit, genij ardorem compescere; duriùs tamen multò esse, per quaeuis praecipitia, et abrupta impotenti illius libidine auferri. Praesertim verò cum animus seuerè aliquandiu habitus paulatim contumaciam imminuat, et tandem Rationis imperium pati condiscat: equini instar pulli, qui domitus Rectori se facilem praebet: contra verò indulgenter diu habitus vix vllâ

occupationum, et laborum assumat, neque illis ob spem lucri, vel gloriae, sed vnius honestatis gratiâ mentem, atque corpus exerceat. Sic enim liber, Suique, et rerum potens sapienti ratione omnia temperabit: neque se negotijs seruili anxietate subijciet, properans opus absoluere, veluti tum demum illius fructum collecturus: sed, quae aget, sibi, ac suae tranquillitati coget seruire, ex ipsomet rerum actu laetitiam percipiens. Nonum, Nihil vel honestarum, quae extra hominis arbitrium sunt, rerum iusto vehementiùs optare. Non

quemadmodum incerta, fragilisque est possessio; sic et amor solicitus. At Deum nemo rapit nolentibus: quin ipsa mors, quae Bonis alijs dispoliat, in huius nos pleniorem possessionem inducit: vt proinde illius amor, quemadmodum odio, sic et metu sit vacuus. Deum porrò paratam homini possessionem esse, ex maximo illius erga nos amore manifestè colligitur. Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem

pleniorem possessionem inducit: vt proinde illius amor, quemadmodum odio, sic et metu sit vacuus. Deum porrò paratam homini possessionem esse, ex maximo illius erga nos amore manifestè colligitur. Omnis enim Amans Amati res est. Cum igitur effusissimam supremi erga nos Authoris charitatem maxima ab eo nobis collata beneficia planissimè ostendant; quidni, nostrum itidem, dummodo velimus, eum esse, pari perspicuitate demonstrent?

quantamcunque fruentium eâdem sorte Sociorum turbam obstare, quin plenissimè, integerrimèque à Deo ametur. Denique, cum amor omnia faciat communia; qui mortalibus Amicis coniungitur, eorum aduersos casus, non secus, ac suos, lugeat necesse est. Quantò igitur illius laetior amicitia, qui plenè beatus nullam ex seipso lugendi materiem suis amatoribus praebeat, sed in suae illos potiùs syncerissimę immensissimęque beatitatis communionem asciscat? Neque quisquam excelsum adeo foedus,

Bibliographia locorum inventorum

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report