Horrida crediderim uisa riguisse Medusa
Saxa relegatam cernis, quod littore paruo
Atque infoecundo damnor totiesque uetustas
Ad glandes redeo desuetaque pabula quaero,
Difficili uictu et numerosa prole laboro?
Nanque procelloso quotiens mihi naufraga fluctu
Deplorata seges, nostrae dum plebis acerbam
Lenitura famem uehitur? Discrimine tanto
Pascimur et uoto uentos captamus et annum
Supplice, praecipue si quando elusit inanis
Appula rura seges! Trans aequora sentio damnum
Commune, insanis preciis grauis auctio frugum
Congestas exhaurit opes, dum quaeritur orbis
Vescendis aliunde cibis populumque Quirini
Mendicata Ceres pascit: sic anxia curis
Tam grauibus uexor, nec sola aetate senesco.
Quod tamen ulterius damnum uacat, ultima clades
Impendet, diuina mihi sic somnia pandunt
Et placidam turbant praesagia dira quietem.
Vox etiam audita est delapsa e montibus altis:
‛Infeelix Epidaure, rues radicitus, omnes
Dii tutelares templis fugere relictis,
Tu modo uenturo mactanda relinqueris hosti!’
Quorsum haec permittis, nostra nec clade moueris,

Previous page

Next page