Hoc frontis diadema? Voces: renuente superbum
Indocili ni plebe iugum, iam nuda relinquet
Tempora. Conspicuam propria inter munera famam
Rettuleris? Referas: si quo tibi bacchare cautum,
Suspicio ne vana, dolusve, et rumor iniquus
Seu decus id minuat; turpi seu stigmate foedet.
Nonne vides, cuncta haec, aliena, precaria, iamque
Mutatura larem, nihilò tua posse vocari
Iustiùs, ac Tyriae chlamydis, quo pulpita verrit,
Peniculamentum, sceptrique insigne coruscum,
Temporis exigui pompam, sua dixerit actor
Scenicus, Atriden quoties, saeuumque Creonta
Exhibet? Inflato nimirum hic pectore postquam
Per populi se magnificè circumtulit ora,
Grandia iura dedit famulis, tragicique crepantes
Eloquij ampullas, et sesquipedalia verba
Conglomerans, regum fortunam, animosque superbos
Impleuit; positis, mora parua, Insignibus exit,
Furtiuis nudata velut cornicula plumis,
Germanus ficto de regnatore lanista,
Quique Creon, iam Sosigenes. Hic minus in horas
Luditur: haec procerum, quos vulgus adorat, imago. 45
45. Ergo, sibi quamvis placeant, Superûmque velut iam
Collegae, tumidis affectent sydera cristis;
In medio tamen aegra gerunt submissaque fastu,
Curarum varijs et fluctibus anxia corda:
Nec ratio, aut vis, qua trepidi lenire tumultus
Pectoris, et circùm laquearia celsa volantes
Submouisse metus liceat: nec (vt omnia paucis
Exequar) in tanto cumulatae sortis aceruo,
Te reliquis vnam potiorem mercibus, vnum
Te curae vorique omnis, Pax aurea, finem
Inueniunt: proprijs tantùm, eximijsque parandam
Nempe Bonis: quae fortuitò contingere quisquis
Posse putat, Chios rigidis e sentibus idem
Autumnos pendere, vel Hyblae purpureum ver
Vrticae tribulique satu sobolescere credat.

Previous page

Next page