Quanquam illi faciles credo arrisisse puellas
Blando admirantes lumine prodigium,
(Quo, rigidam exutus faciem prolixaque menti
Vellera, detexit quae latuere genas:
Multa tamen quum barbae insit reverentia; major
Quum se hinc majestas prodat in ore virûm,)
Is tali parvam peperit sibi nomine laudem,
Ambiguoque homines munere demeruit.


Hoc tamen arripuit vitae arbiter usus; et inter
Cultus urbanos hic fere praecipuus.
Nobilium quis opima virûm convivia longis
Nunc adeat mento squalidiore pilis?
Matronasve ausit per publica strata viarum
Molliter apprenso ducere brachiolo,
Ni prius hesternae lanuginis incrementum,
Naturae spreto munere, messuerit?
O quam commodius prisco, quam laetius aevo
In propriis homines enituêre bonis!
Incomptam sat erat componere pectine barbam,
Et refugam alterna saepe fovere manu.
At simul hanc coepêre Arabum perfundere myrrhâ
Molles Arsacidae, semivirique Phryges,
Primaevum ex illo decrescere tempore robur,
Visque animi coepit mascula deminui.
Haec nimio demum perierunt saecula luxu,
Et signum laeves deposuêre viri.
Proh pudor! et sani nondum hanc dediscimus artem
Quam Sybaris melius desidiosa colat.


Nostra aetas utinam mores servâsset avitos,
Et barba, ut quondam, nunc in honore foret!
Non ego semoti diuturnior incola ruris,
Tonsorem duro quaererem in agricola;
Callosam haud paterer dextram, ferrumque retusum
Quo vitulum aut haedos aptius excoriet.

Previous page

Next page