Vitibus offecit, foetus aut contudit ullos;
Me neque enim spirante tuis florentia ramis
Poma fluunt, non aura tuum mea pauperat annum
Maturosque facit subito marcescere fructus.
Tu tamen, o Autumne ferox, sic perdere tentas
Innocuum, nec me puduit tot febribus atris
Terdenos torrere dies, nec me, improbe, tantis
Debilitare malis! Maties quae me atra coloret,
Aspicis, ossea membra uides et corpora caera
Pallidiora noua: noctem simulacra per atram
Talia peruolitant, umbrae si quando silentes
Mortales pauidos et inania corpora terrent.
Ergo, meo tandem exitio saciate, quiescas,
Vlterius nec me tantis cruciare labores,
Pomifer anne, malis! Quantum est quod perdere possum?
Hoc quicquid cernis nunc uiuere corporis aegrum
Parte sui meliore uacat. Quota portio nondum
Interiit? Misero sunt semisepulta poetae
Membra, breues restant uires uitaeque superstes
Exiguum quod spirat adhuc. Quis corporis huius
Relliquias restatque mei quodcunque pusillum
Roboris inuideat? Quod si tamen eripis atrox
Hoc reliquum uitae, nec adhuc florentibus annis
Parcis nec iuuenem primaeuo limine seruas,

Previous page

Next page