Vereor, uiri Alemani, ne cuiquam uestrum haec expeditio, utpote aduersum paulo
ante uictores ac potentissimam gentem, temere suscepta uideatur: solet enim etiam ignaui
hostis felicitas uictis esse formidolosa. Quapropter edocendos uos esse existimaui
Hungaros non sua uirtute, sed, uenia patriae maiestatis dixerim, patris mei incuria
Austriam occupasse. Nam quotiescunque, ut plaerique uestrum experientia ipsa nostis,
gens nostra pari numero cum Hungaris conflixit, nunquam ferme inferior extitit. Quod
profecto cum saepe alias, tum hoc ipso Austriano bello declaratum est, quum dux
Saxonum parentis mei auspiciis aduersus Hungaros militans Franciscum Aragonium,
Matthiae Chugniadis uxoris fratrem, ac iusti exercitus ex fortissimisque Hungarorum conscripti ducem, pro moenibus Nouae Vrbis parua manu fugauit omnibusque exuit impedimentis. Itaque si eo tempore, quo Hungari Austriae arma intulere, pater meus uel exigua
manu illis obuiam iuisset, nunc patriam meam intactam ac florentem haberem, nec huius
expeditionis necessitas nobis esset imposita.
Neque enim arma in Hungaros mouissem, ni ab eis iniuria, et ea insigni, et saepius
fuissem lacessitus. Verum me tunc in Morinis agente, maximisque, ut scitis, negotiis
implicito, ubi scilicet bellum cum rege Francorum gerebam, pater meus aetate iam confectus, dum magis religionem ac ocium quam arma sectatur, literisque potius quam collatis
-- 49 --
signis cum hoste pugnat, [1]
regis Matthiae Chugniadis auxit uires, animumque ad bellum erexit, 56 et tandem Austriae uictorem non sine Alemanici nominis dedecore fecit.
Nunc autem, quando Deo placuit superbum ac iniquum nobis hostem tollere, tempus
aduenit non modo mihi patriae meae recuperandę, sed et ignominie delendae, quam uniuersae Alemaniae, maximeque Romano imperatori, Hungari duce Matthia Chugniade
inflixere. Alacri igitur animo Austriam ingrediamur, nihil ibi insidiarum, nihil infesti,
nihil hostilis, uerum omnia pacata atque amica inueniemus. Quippe Austriae ad nostrum
imperium reditum nos tantum moramur, quae sane ad me principem recipiendum aperto, ut ita dixerim, sinu et tanquam solem Hungarica barbarie, ueluti atra quadam nube,
diu conditum, nostroque demum aduentu lucem resumpturum expectat, quum antiqui
atque legitimi imperii desiderio, tum quia Scythicum iugum, ferum ac insociabile genus
hominum, quod sane inuita et accepit, et pertulit, fraeta iam nostris auxiliis magna ac
aperta fastidit indignatione. Turpe enim uidetur Alemanorum genti, qua quidem nulla est
inter Christianos rerum gestarum claritate nobilior, Hungaris seruire, qui plane, uel ipso
habitu oris ac moribus, seruis potius quam liberis sunt annumerandi.
Caeterum ab ipsis Hungaris nihil est timendum. Rex ibi paucorum consilio absque
ullo exercitu accersitus de imperio, ad quod nos quoque haud ab exigua Hungarorum
parte uocamur, cum fratre inimicissimo certat animo. Hungari ipsi inter se ita dissident,
ut ne ipsum quidem regnum queant deffendere, nedum extra posita tueri. Sine certamine
igitur uictoriam consequemur. Atque si Deus coeptis annuerit, maiora quam animis concipitis agrediemur, unde praeter meritas pęnas, quas ab hostibus expetemus, qui tantis
cladibus Austriam, terram nobilissimam, affecere, et ingenti praeda explebimini, et mihi
ac uniuersae Alemaniae uestra uirtute gloria parabitur quam maxima.