MARTINALIA
Nunc mihi, dum positis colo Martinalia curis,
Suggerat Ambrosias docta ministra dapes;
Et Bithynniaco maiora Toreumata Baccho
Impleat, et celeri det mihi plena manu.
Nunc o Libetrides, nunc o mea numina Musae,
Ocius ad nostras sumite plectra preces:
Nunc Aganippaeas pertundite pectine chordas,
Et mihi mellifluos fundite voce sonos.
Nil hic triste sonet, penitus sint omnia laeta,
Conveniant animo carmina vestra meo.
Torva procul duri valeat censura Catonis,
Quaeque Cleantaea lumina nube latent:
Vos quoque sollicitae procul hunc discedite curae;
Hic iocus, et risus, mollis et adsit amor.
Non pudor est viridi crines praecingere serto,
Nec festa annoso luce calere mero.
Nunc decet et pressis impellere cymbala palmis,
Et testudineae plectra movere Lyrae:
Nunc etiam charos mistum decet inter amicos
Ducere continuos nocte dieque choros:
Nunc decet et laetos ad sydera tollere cantus,
Et dare laetitiae consona verba meae.
Surge anime, et tantis, quantum licet, utere donis,
Dum vacat ad faciles blanda iuventa iocos.
Nam cito de nostro spargentur vertice cani,
Nec poterunt tremuli membra levare pedes.
Non dabitur laetas cantu traducere noctes,
Fallere nec variis tempora tarda iocis.
At tu clara dies, nullisque obducta tenebris,
Saepe mihi culta es, saepe colenda redi.