AD AMICOS
Vos mihi nunc veteres paulisper adeste sodales,
Dum feror in longas per freta vasta vias:
Quos mihi adhuc teneris aeterno foedere ab annis
Una semel iunxit tempus in omne fides;
Abstrahor a vobis, et vix mihi cognita fama
Sponte sequor veteris Gnosia regna Iovis,
Quo mea me fortuna vocat: vos omine laeto,
Laeta mihi, et nostrae dicite verba viae.
Iungite complexus, et nostri pignus amoris,
Accipite haec lachrymis oscula mista meis.
Este mei memores, nec vos via longa moretur,
Et quo non poterunt membra, sequatur amor.
Et vos Illirides sylvae, montesque valete,
Cunctaque carminibus flumina nota meis.
Iam valeant Patriique lares, patriique penates;
Et loca, quae studiis culta fuere meis.
At vos coelicolae faciles in carbasa ventos
Mittite, Dictaea dum potiamur humo:
Et, quum tempus erit, pelago mea vela remenso
Ad patrios referant numina vestra sinus.
Sed iam quisquis adest, mihi vota faventia fundat,
Ultima dum nostra solvitur ora manu.

AD EUGENIUM BUCCHIUM
Ille tuae cultor virtutis, et inter amicos
Paschalis veteres qui fuit, estque tuos,
Hanc (si fata sinent) cito perferet ipse salutem,
Quam modo Gnosiaco mittit ab orbe tibi.
Me tenent ignotis tellus Saturnia campis
Hic, ubi perpetuas sustinet Ida nives;
Ida, Iovem celsis quae iam servavit in antris,
Exitium nato patre parante suo;
Ubera cui mites admorunt blanda capellae,
Dulciaque Aereii munera mellis apes;
Et Nymphae violas, et cornua plena tulerunt,
Curetum sonitu dum strepit omne nemus;
Multaque adhuc veterum superant vestigia rerum,
Nam Ionis in summo vidimus antra iugo.
Vidimus obscuras, quas struxit Dedalus aedes,
Caecaque semiviro tecta habitata bovi.
Vidimus et muros, ruinosaque saxa iacere
Hic, ubi Gnosiacae iam locus urbis erat.
Et centum populis ubi Minos iura ferebat,
Nunc versant validi rastra, et aratra boves.
Non tamen est tanti nobis, tot regna, tot urbes
Mirari, et veterum tot monumenta Ducum,
Ut non plus mihi sit Patrii iuga nuda Leontis,
Bithynnique humiles cernere fontis aquas,
Et te dulcis amice meo gratissime cordi
Aspicere, atque tuo comminus ore frui:
Nam, licet extremos fortuna releget in ortus
Me, vel ad auriferas, quas bibit Indus, aquas;
Seu me Parrhasiam procul hinc propellat ad Arcton,
Bruma ubi semestri nocte sepulta iacet;
Sive Caledonios me cogat adire Britannos,
Seu quascunque meas iusserit esse vias:
Semper ero, velut ante tuus; nec terra, fretumque
Immemorem faciet, nec via longa tui.
Et, quanquam variis disiungimur aequoris oris,
Et teneant medias mille pericla vias;
Non tamen illa tuae potuit pietatis imago,
Quod semel est animo, cedere, fixa meo.
Quicquid ab assuetis nobis datur artibus oci,
Illud amicitiae tradimus omne tuae;
Et modo transactae tecum solatia vitae,
Et iuvat antiquos volvere mente iocos;
Et te, quem praesens nequeo, tamen alloquor absens,
Omnis in Eugenio stat mea cura meo;
Et modo scripta tua repetitur Epistola dextra,
Qua nihil hic nobis gratius esse potest.
Hanc semel atque iterum, hanc terque quaterque revolvo;
Quoquoe magis relego, hoc magis usque placet.
Gratia magna tibi, mihi tu solatia praebes,
Unica tu mentis pax, requiesque meae.
Tu licet in gelidae degentem vallibus Idae,
In medio patriae me tamen esse facis.
Dii maris et coeli patriis me reddite terris;
Excipiunt humiles numina si qua prece;
Reddite me charae matri, charaeque sorori,
Quae pia pro nostra vota salute ferunt.
O modo dilectos liceat mihi cernere amicos:
Ultima lux vitae sit licet illa meae.

AD MARIANUM BIZANTIUM
O Longe ante alios mihi semper habende sodales,
Atque animi melior pars Mariane mei;
Cui me, quod nulli possint dissolvere casus,
Mutuus aeterno foedere iunxit Amor:
Forsitan hos inter terraeque marisque tumultus
Scire tuus cuperes, quid Ludovicus agat;
Quem modo Gnosiacae celsis sub montibus Idae
Pendentem dubia mente Rethymna tenet.
Vivo, nec ulla tui mihi praeterit immemor hora,
Meque tibi curae non minus esse puto:
Attamen hic vitam per mille pericula duco,
Et timeo varios nocte dieque metus:
Hic etenim mediae contempto frigore brumae,
Barbarus Aegaeas obsidet hostis aquas.
Huic cessit Scyros: cessit perterrita Naxos,
Et quondam niveo marmore clara Paros,
Et , quae Myrmidonas sacrae de stipite quercus
Progenuit, comites fortis Achille tuos,
Innumeraequae aliae, quas longum est dicere terrae,
Quas pater immensis Aegeus ambit aquis.
Tum late Aegaeae domitis cultoribus undae
Iam parat in nostros vertere signa lares.
Quid nobis animi, quae nam sit cura, relinquo
Arbitrio statuas ut Mariane tuo.
Hic nos quotidie facta atque infecta canendo,
Territat innumeris nuncia fama modis.
Conteritur muris, et circumquaque struendis
Aggeribus, magna sedulitate dies.
Nox vero excubiis hac illa in parte locandis,
Et plena est vario quaelibet hora metu.
At quanquam me tot cinxit fortuna periclis,
Cultor amicitiae sum tamen usque tuae;
Et, quid te pariles vereor perferre labores,
Adversos doleo te quoque habere Deos.
Tu quoque sume parem de me Bizantice curam,
Noster ut aeterno tempore vivat amor;
Et me, pausillum tibi quum superaverit oci,
De statu certum fac Mariane tuo.

IN CAROLI CAESARIS PANNONICAM EXPEDITIONEM
Postquam prisca novis mutata est moribus aetas,
Pressaque non solito vomere terra fuit;
Vectaque inaccessas Pinus montana per undas,
Ausa fuit rapidis credere vela notis;
Aurea lethifero libertas obruta ferro
Corruit, indignum ferre coacta iugum;
Incessitque animis regnandi saeva libido,
Quae secum fraudes, que mala cuncta tulit.
Impulit haec natos miseros iugulare parentes,
Impiaque in fratres fratribus arma dedit.
Haec docuit rigidos ferro proscindere montes,
Haec bellatores trans freta duxit equos:
Haec eadem Ismariis* ........excivit ab oris,
Ut nunc occiduas sollicitaret opes;
Nec satis esse putat, populos quod vicit heoos,
Et sibi quod Lybici serviat ora maris;
Quodque tot Europae domitas sibi vendicet urbes,
Totque suo videat subdita regna iugo:
Sed nova bella parat, neque limite, terminat ullo
Imperii fines quos velit esse sui,
Non tamen ante suos meditatur sistere cursus,
Fingat ad auriferum quam sua signa Tagum,
Ipse sibi has metas, immo haec sibi somnia fingit,
Et nihil adversi Caesaris arma timet.
Verum longe alias versabit pectore curas,
Proxima quum geminae signa videbit Avis.
Contrahit interea populos terraque marique,
Ducat ut innumeras ad nova bella manus.
Prima suas misit tellus Memphitica puppes,
Quam pater ignotis Nilus inundat aquis.
Venit Idumaeis miles numerosus ab oris,
Et Syrus, et patrii dives odoris Arabs,
Phoenices, Tyriique , et thuriferi Nabathaei,
Quique colunt Rubro littora iuncta mari.
Tum Cilicum venere rates, quos Pyramus, et quos
Ceruleus gelido flumine Cydnus arat.
Non illic Tauri, non illic cultor Amani,
Nec parvi domitor ruris Isaurus abest.
Conveniunt quicunque tuos Pamphylia saltus,
Quique Lycaoniae pinguia rura colunt,
Quaque Chimeraeo perfusa est sanguine tellus
Venit, ab Actaeo gens Oriunda Lyco,
Et qui marmorei censentur mole Sepulchri,
Coguntur patrios linquere Cares agros.
Nec minus, Aerei celebrat quos fama Colossi,
Atque alit a priscis Nauticus usus avis,
Mons quoque deseritur, cui plurima contigit olim
Dulcia noctivagae furta videre Deae,
Linquntur quae Meander vagus implicat, et quae
Lambit Oloriferis prata Cayster aquis,
Quae secat aurifera dives Pactolus arena,
Quaeque rigat pariles dum vehit Hermus opes:
Tunc et Apollineae veniunt ad iussa Celenae,
Et late Aoniis Pergama nota choris.
Linquuntur Mysorum agri cultoribus, et quae
Alcides raptum per loca flevit Hylam,
Et gens, quae gelidum circum iacet Hellespontum,
Quamque Propontiaca Bosphorus arctat aqua,
Subdita Buxifero linquuntur rura Cythoro,
Et quae virginei fluminis unda rigat,
Quaeque fluentisona prospectat ab arce Carambis,
Quaeque secat Croeso non bene tactus Halys.
Et quam Thermodoon, et quam Lycus alluit, et quae
Tincta Promethaeo sanguine terra fuit.
Coguntur populi, quos rippa tangit utraque
Phasis, Iasonae vellere clarus ovis,
Quos diffusa palus lambit Maeotica, quosque
Tangit, in Euxinas dum cadit Ister aquas.
Deseritur Rodope, glacialis linquitur Emus,
Strimon idem subiit, et celer Haebrus onus,
Quique tuos dum percurrit Pharsalia campos,
Appidanus veterum detegit ossa Ducum,
Et quae iam medios victricia signa per Indos
Transtulit exigua Pella phalange potens,
Cogitur et paribus succumbere Grecia fatis,
Ipsa sui proprium nil nisi nomen habens.
Cogitur Epyrus, atque altior Illyris ora
Mittere delectos ad fera bella viros,
Praeterea innumeri, quorum diversa referre
Nomina, non modici temporis esset opus.
Undique conveniunt claram Constantis ad urbem:
Vix capit effusas Thracia tota manus.
Non tot Achemeniae miserunt millia Susae,
Clara quibus Marathon nobilitanda foret,
Nec tot deduxit, qui demens ponte soluto
Hellespontiacae stigmata inussit aquae.
Secum haec pannonicas*..... traxit in oras,
Et sibi coelicolas vix putat esse pares.
Nec minus innumeras emisit in aequora classes,
A quibus occiduae dirripiantur opes,
Quot neque Amyclaeis Atrides solvit ab oris,
Quum tulit ultrices Pergama ad alta faces;
Nec divina suis Salamis conspexit in undis,
Barbarus Euboicas quum cruor auxit aquas.
Fama novi motus totum diffusa per orbem
Solis ad occiduas ex oriente domos,
Terruerat populos; iam iamque extrema timentes
Fundebat humiles sydera ad alta preces:
Quum subito Hispanis invictus Caesar ab oris
Extulit intrepida signa superba manu;
Et late occiduas diffundens iussa per urbes
Cogere belligeras coepit in arma manus.
Venit ab Herculeis Hispania prima columnis
Dives, et armigeris inclyta terra viris,
Coguntur populi, qua Buria praeterit, et quos
Munda vetus Latio sanguine tincta tulit,
Et Tagus, auriferis placidus qua defluit undis,
Ad nova ventigenae iussa parantur Equi.
Linquuntur, quae pulcher Anas loca permeat, et quae
Bethis oliviferos alluit inter agros.
Dat nova Carthago, dat prisca Valentia nomen,
Et loca quot Sicoris, et quot Iberus alit.
His spatiosa suas addidit Germania vires
Mitis, et antiquae nil feritatis habens:
Aeque armis aeque illa viris, atque ubere glebae
Nobilis: et magno Caesare digna parens.
Nec minus invictos Oenotria cogit alumnos
Terra virum, et veterum fruge beata ducum;
Alpibus, et gemino circim vallata profundo
Dignaque quae terris imperet, atque mari.
Haec secum infestos Caesar deduxit in hostes
Agmina Barbaricis non capienda dolis,
Clara armis, tum virtute, atque ingentibus ausis
Inclyta, et immoto vincere sueta pede,
Protinus hostiles tantae virtutis ad aures
Non mendax cursu praepete fama volat,
Degeneresque animos, infestaque tela timentes,
Impulit infami vertere terga fuga.
Ipse videbatur mutato *.....amictu
Turpiter ante alios sollicitare gradum,
Arreptum nec iter noctes ve dies ve remisit,
Donec ad Hellaeae littora venit aquae,
Ad dum perculsos Caesar perquireret Hostes,
Nescius hanc turpem praeripuisse fugam,
Caesaris occiduis properabat Classis ab oris,
Iamque per Ionios dat sua vela sinus,
Hispani hic aderant Proceres; hic Thusca iuventus,
Hic maris Ausonii quos habet ora duces;
Quosque Rhodos Siculo misit praetenta Pachyno
Incola Carpathii quae fuit ante maris.
Hic Siculae; ligurumque rates, clarissima bello
Nomina, Barbaricis nobilitata malis.
Ut primum Ionias fulserunt signa per undas
Caesaris, Ismariae terga dedere rates,
Victa metu patrias Rhodopeia classis in oras
Hellaei refugit intima claustra freti;
At, quae Caesareo sulcat sub nomine pontum,
Victrix Barbaricos depopulatur agros,
Et late hostiles sine vindice dirripit urbes,
Cogit et Hesperio subdere colla iugo.
Interea dum Caesareus victricia Ductor
Figit in edomitis mille trophaea locis;
Parte alia par laude virum, par navibus, effert
Alter ab Hadriaco dux sua signa sinus
Non ut bella gerat, non ut per vulnera metas
Latius imperii proferat ille sui.
Sat putat esse sibi sua iura antiqua tueri,
Obviaque hostili stringere tela dolo.
Hic decus Italiae Venetae coiere carinae:
Clarius his toto Sol videt orbe nihil.
Hic impaccata deducti e stirpe Liburni,
Hic sunt Dalmatici (Martia corda) Duces.
His vires Corcyras suas: sua rostra Zacynthos
Addidit his celeres Gnosia terra rates.
Addidit et sua vela Paphos, atque alta Cithera,
Utraque iam Siculae nomina grata Deae.
Omnes auricomi comitantur signa Leonis
Iam pridem Patriae vincere docta suae,
Illum inter tantos terraeque marisque tumultus
Pax iuvat, et nullo parta cruore quies:
Contentusuqe suo, toties quum vincere possit,
Dulcia tranquillae munera pacis amat.
Et modo sydereos pennis sublatus ad axes
Cancrum inter medius Erigonemque nitet:
Saepe per umbrosas librans vestigia sylvas
Magnanimo pavidas territat ore feras:
Nunc super aequoreas demissus cernitur undas,
Et magno Hadriacas corpore obumbrat aqua;
Infestosque procul nostris a finibus hostes
Submovet, hostiles nec timet ille minas.
Salve invicte Leo, Venetique perenne Senatus
Lumen, et immensi sydus, et aura maris.
Per te parta quies, nostris Mars exulat oris,
Et procul a terris stant mala cuncta tuis:
Per te deposito laetum paeana timore
Et canimus festis carmina iuncta choris.
Sint aliis caedes, et tristia praelia cordi;
Hic colitur pietas, hic pietatis amor.
Hic secura quies, placidisque obnoxia curis
Pax viget, et summo Gratia lapsa polo
Hic passim festis fulgent delubra corymbis,
Accensisque adolent thura Sabaea focis;
Et tibi pro meritis meriti redduntur honores,
Qui tribuis populis talia dona tuis.
Ergo ades, et placida alarum quem protegis umbra,
Suscipe iam populi vota precesque tui;
Ut dum te colimus, tuaque annua sacra, queamus
Praeside te laetos semper habere dies.

AD MARCUM GRIMANNUM CLASSIS PONTIFICIAE PRAEFECTUM.
Hunc mihi Pierides gratum praestate laborem,
Ut nihil hic querulum, nil mihi triste sonet,
Et lauri virides, et odori cingite flores,
Et violae, et variae tempora nostra rosae,
Dum referam, quae pauca meus mihi dictat Apollo
Carmina, laetitia non aliena mea.
Ecquis enim taceat, quae gaudia percipit? ecquis
Possit laetitiam dissimulare suam?
Quum videat trepidis ut classis Barbara signis
Ambracio lateat victa timore sinu.
Hinc vero Euganeum trepidanti instare Leonem,
Clavigerumque poli pone subire Senem;
Et volucrem geminas gestantem fronte coronas,
Ardua Cesareas quae nitet ante rates,
Quos nuper sancto iunxerunt foedere Divi,
Foedere, Barbaricae quo minuentur opes;
Quo cadet Ismarii rabies antiqua Tiranni,
Et feret Hesperium Barbara terra iugum.
Non ego vana cano, sed mens praesaga futuri
Certius Euboica vaticinatur Anu;
Sunt etenim, quorum sequimur vestigia vates,
Pectore qui credant numen habere suo;
Et nos illud agit, venturaque dicere fata
Numen, et e multis pauca referre iubet.
Tempus enim, iam tempus adest, quo Barbara tellus
Submittet tumidum sub iuga nostra caput.
Cernere erit domitum leges mutare Niphatem,
Et dare iam victas ultima Bactra manus.
Spargentur totum victricia signa per orbem,
Discolor Eoas qua bibit Indes auqas,
Et qua, dum Titan aequalibus aestuat horis,
Assiduo medius uritur igne dies;
Quique latus Lybiae longe procurrit in austrum
Signiferi extrema de regione poli;
Quaque mari nostro, quam cernimus, occidit Arctos.
Alteraque opposito sydera ab axe micant;
Et qua regna novi priscis incognita mundi
Abluit occiduis maxima Thetys aquis.
Haec est terra Deum, mediis ubi fluctibus aurum
Nascitur, et variis copia plena bonis.
Non illic fastu, non ambitione laborant:
Quaeritur aut ullo res aliena dolo.
Non illic saevo miscentur bella tumultu,
Nec limes latos dirrimit ullus agros.
Omina sunt passim cunctis communia; cunctis
Unus amicitiae, pacis et ardor inest.
Qui pietate prior, qui relligione supestat,
Ille tenet merita regia sceptra manu,
Has quoque perdomitas nostro sub stemmate gentes
Cernemus patrii caedere iure soli:
Cernemus Scythicos glaciali e littore Reges
Ire cathenata post fera terga manu.
Accipiet nostras gens quae tot saecula, leges,
Fertur Hiperboreis vivere clausa iugis.
CHRISTI Sancta fides cunctas spargetur in oras,
Quas vagus ignivomis Phoebus oberrat equis:
Unus Pastor erit, uno qui claudet ovili
Innumeros CHRISTI sub pietate greges.
Haec ego non humili cantu (Dii vota secundent)
Maeonioque canam facta superba sono:
Nec mihi tunc Musae tribuent in carmina vires,
Maius at in nostro pectore numen erit:
Numen erit Caesar; Caesar mihi carminis author;
Caesar erit cymbae rector, et aura meae;
Caesaris innumeros referam post bella triumphos,
Partaqu foelici mille trophea manu;
Et quodcunque mihi studii vitaeque supersit,
Laudibus invicti Caesaris omne dabo.
Nec te preaeteream mundi sancitssime Pastor,
Qui coeli errantes ad iuga ducis oves.
Notescet pietas per me tua magna per orbem,
Et tibi commisi plurima cura gregis;
Hinc referam Venetae praeconia debita gentis,
Qua nihil in terris iustius esse potest:
Illius innumeras percurram carmine laudes,
Et mihi sub Veneto nomine surget opus;
Quod repleat ventura novo, nova gloria bello,
Quaeque fuit veterum parta labore Ducum.
At vos qui tantae veritatis molis habenas
Quem Leo, Caesareae quem decus urget Avis.
Tuque adeo ante alios splendor Grimanne tuorum,
Cui bene clavigeri est credita cura senis;
Cuius honorata tellus stupet Itala fama,
Et tremit insolito Barbara terra metu;
Quo duce ad extremos penetrare vidimus ortus,
Victrices Latias, et dare iura, manus:
Ille quidem vidit, qui te hoc dignavit honore,
Nullus ad hoc munus quod magis aptus erat:
Nec magis est tibi partus honor Grimanne decori,
Cinctaque temporibus infula sacra tuis;
Quodque tuae tenuit series clarissima gentis
Praecipuum Veneta semper in urbe locum:
Quam, quod te tanto dignum cognovit honore,
Qui tenet in nostra relligione caput.
Sed quid plura moror ? iam carbasa poscit in altum,
Lenis ab occiduo quae venit aura polo.
Ite alacres, properate alacres: nil vestra retardet
Signa, nihil vestrum triste moretur iter.
Ite Deis ducibus; nam vos fortuna sequetur,
Et faciet tutas fasque piumque vias;
Et tandem celeri veniet victoria passu,
Cuius in aeternum fama superstes eat.

AD VENETAE CLASSIS PRAEFECTUM VINCENTIUM CAPELLUM.
Dic agedum nostri solatrix Musa laboris,
Curarum atque animi conscia sola mei.
Cur modo tot varios emittunt arva colores,
Quum referat gelidos Illias urna dies?
Aut cur pallentes fundunt violaria flores?
Vendicat et vernas cur sibi bruma vices?
An mutata novas coeperunt sydera sedes?
Iamque erit Hydrocous hic; ubi Taurus erat?
An vero quod adhuc verni potuere tepores,
Nunc poterit tristi frigore segnis hyems?
Quicquid id est, certe nostris ostendere saeclis
Nescio quid magnum fata, novumque parant.
Haec ego. At argutas pertentans pollice chordas
Reddidit hoc tenui murmure Musa sonos.
Non aeterna novos mutarunt sydera cursus,
Occupat qut Tyriae Tros puer astra ferae:
Nec sibi purpurei florentia tempora veris
Vendicat hirsutis horrida bruma comis.
Sed, si scire cupis tantae novitatis origo
Unde sit; haec memori pectore verba tene.
Aspicis Ascrivias haec lintea tensa per undas,
Lintea Cecropiae numine tuta Deae.
Illic Euganeis vehitur digressus ab oris
Splendor, et Hadriacae fama Capellus aquae;
Creditur aligeri cui maxima cura Leonis,
Munere quo nullus dignior alter erat.
Gratantur Nimphae, superi gratantur eunti,
Signaque laetitiae dant manifesta suae.
Haeret in Idalio defixus Iupiter astro,
Continet et reliquos sub sua iura Deos.
Cesserunt Hiades, torvus concessit Orion,
Quiquie hebes algenti volvitur Orbe senex.
Aspice Amyclaei processit Castoris astrum,
Astrum quo tumidi concidit ira maris;
Et ferus Hippotades aeterno carcere clausit
Flammiferum Boream, nubiferumque Notum;
Et tantum occiduis laxavit vincula ventis,
Lentis ut aequoreas aura foveret aquas;
Neptunusque pater, Nereique exercitus omnis
Propellunt celeres in vada tuta rates:
Alcyones placidos condunt per littora nidos,
Et tranquilla suae tempora pacis agunt.
Haec inter variis certantia numina donis
Venit ab occiduo Chloris odora polo;
Quodque potest, violas venienti, et lilia fundit,
Parcior huic reliquis ne foret una Deis.
Sed quo nota tibi sint omnia, percipe causas,
Cur videat placidi munera veris hyems.
Illius hoc Natura parens indulget honori:
Officiumque leve non leve pondus habet.
Namque, velut verni brumae sub tempora flores
Distinguunt pictis frigida prata comis;
Illius hoc nostro sic virtus floruit aevo,
Deterius certe quo nihil esse potest.
Hoc duce erunt Veneti victricia signa Leonis
Fixa per eoas, occiduasque domos;
Et Venetum cunctas implebit gloria gentes,
Quas celer aereis Cynthius ambit equis.
Sic ubi disseruit motis per inania pennis,
Aonium petiit Calliopaea nemus.
At tu, quem tanto superi dignantur honore,
Cui violas gelida pro nive fundit hyems;
Perge age magnanimis iam tandem accingere factis,
Sentiat ut vires Barbara turba tuas,
Teque proba verum Phrygia de stirpe nepotem,
Autoremque tui sanguinis esse Capim.

F. CLEMENTI DE RAGNINA.
O qui fers triplicem proavito in stemmate Arachnen,
Cunque tuo iunctum stemmate nomen habes;
Insignis proavis, quos gloria iunxit Olympo,
Nec minus et patriae nobilitate tuae;
Quae super Illyricas longe caput extulit urbes,
Quas circum placidis Hadria lambit aquis:
Pertulit ad nostras non mendax nuntius aures
Te virtute tuum iam superasse genus;
Et longe ante alios morum probitate fideque,
Et reliquis animi dotibus ire viros.
Additur his doctas aetas esculta per artes,
Mirus et augendae relligionis Amor;
Quod tua Dalmaticas testantur nota per urbes
Scripta, salutiferi dogmate plena Dei;
In quibus immensae redolent pietatis odores,
Nec nisi dulcedo, nec nisi candor inest:
Puraque simplicitas, nullo fucata lepore
Detegit arcanis tegmina cuncta locis.
Ergo age, quae nostras volitant tua scripta per oras
Non minus ad geminos digna volare polos,
Mitte manu. quid tam communia vota moraris?
Sentiat Illiricos Itala terra sonos:
Et, quod nostra tuo toties audivit ab ore,
Audiat in libris, et probet illa tuis.
Multa etenim capies neglectae praemia laudis.
Sit meliore licet spes tua fulta loco:
Non tamen usque adeo volucris praeconia famae
Neglige, quae mortis solvere iura potest.
Praeterea accedet tibi, tota mente quod optas,
Unius et trini gratia larga Dei;
Quae tibi post fluxae transacta pericula vitae
Regna super nubes, et super astra dabit.

IN OPUS F. DOMINICI BUCCHII AENCOMION
Qui legis arcano conscripta volumina sensu,
Dogma salutiferi quae cecinere Dei:
In quibus humanis coeli doctrina figuris
Traditur, illoto non adeunda pede;
Cuius percipiunt oracula mistica soli,
Quos patris aetheri desuper afflat Amor:
Hunc tibi sume Ducem, quem si comitabere, certo
Certior , incertas per gradiere vias.
Nec te decipient, qui blandis oblita verbis
Plurima sub modico felle venena tegunt.
Sirenas referunt cantus dulcedine quondam
Fallere Dulychias sic voluisse rates.
Hic tibi erit cautus contra Sirenas Ulixes,
Nec fallenda tuis auribus arma dabit:
Quodque fuit patribus deserta per arva vetustis
Ignea de summo lapsa columna polo;
Quod fuit eois divinum Regibus astrum,
Munera qui nato prima tulere Deo;
Hoc tibi divinae legis praecepta volenti
Discere (si credas) hic liber unus erit.