AD AMNEM GURDUM
Dic mihi: sic vitreis nunquam desertus ab undis
Semper eas solita Gurde per arva via:
Sic molles crescant circum tua flumina flores,
Et Phoebea tuas Arbor obumbret aquas:
Nec fera te rapidis exhauriat ignibus aestas,
Augeat aut densa frigida bruma nive:
Sed te consueto labentem leniter alveo,
Excipiat placido Doris amara sinu.
Dic age, nuda tuis dum lux mea ludit in undis,
Aut summo niveos abluit amne pedes;
Num tua concipiunt insuetas flumina flammas?
Tu quoque num gelidas ureris inter aquas?
Nec tibi turpe putas, si te quoque vicerit unum,
Quae posset magnos vincere forma Deos?
Ecce iterum veteres vernant in corde dolores,
Et subeunt animo dulcia visa meo.
O ego ne tali violassem lumina visu,
Qui dedit erumnis semina prima meis.
Quam mallem aeternis oculos claussisse tenebris,
Inque meos caeca ducere nocte dies.
Non ego tot lachrymas, tot cogerer usque querelas
Fundere, nec vanas tot sine fine preces.
Non ego tam tristes versarem pectore curas,
Ureret haec animam nec fera flamma meam.
Sed quid ego haec repeto? repetam tamen omnia demens,
Ut meus ex Dominae crescat honore dolor.
Qualis in eoo color est perfusus olympo
Humida phoebeis quum Dea cedit equis;
Qualis in opposita coeli regione videtur,
Quum subit occiduas Phaebus Atlantis aquas,
Aut qualem fractis promit de nubibus Iris,
Illius in toto corpore talis erat.
Me frons illa nitens miserum decepit, et illa
Aemula puniceis rubra labella rosis;:
Me levis incessus, placidique modestia gressus
Perdidit, et dulci lingua referta favo.
Me coma flava, suis quam praeferet ipsa capillis,
Si modo non renuat dicere vera, Venus.
Me niveae coepere manus, et pectus eburnum,
Binaque supremum lumina amoris opus.
Denique tota meos predata est Sylvia sensus;
Cui nihil in toto corpore turpe fuit.
Suspicor antiquos mendacia fingere vates,
Quum referunt veterum furta tot illa Deum:
Nam neque Laeda foret, neque dignor ulla priorum,
Esset ut in thalamis Iupiter usque tuis.
Ut Ganimedis avis: ut Taurus, et aureus imber,
Ut niveus fieres, haec meruisset, Olor.
Nec cantata tribus formosa Corinna libellis,
Nec nimius Galli flava Lycoris amor.
Lesbia nec docti versus celebrata Catulli,
Lydia nec latia facta beata lyra,
Nec Nemesis culti, nec Delia cura Tibulli,
Nec modo, quae tantum Cynthia nomen habet.
Digna nec ex priscis demum foret ulla puellis,
Ablueret niveos quae tibi vita pedes.
Sydera cur veteres non redditis invida vates,
Nostra quibus primum Sylvia surgat opus?
Aut mihi nunc vires cur non conceditis aequas,
Ut subeant humeri hoc onus omne mei?
Aeternum per me mea Sylvia nomen haberet,
Nec foret Aonio notior ulla choro.
Si tamen ingenio, vel si magis arte valemus,
Quicuid id est, Dominae serviat omne meae.
Sit mihi velle satis, dabit haec fortasse voluntas
Sedula, quod summa vix daret alter ope.
Forsitan et seros mea Sylvia vivet in annos,
Nec gemet alterius nobilitate premi.
Hanc ego Thessalicis volui pervertere Rhombis,
Surgeret in nostro quum nova flamma sinu.
Huius ego Illiricis sacravi nomina sylvis,
Lanigeras canerem quum puer inter oves.
Huius ego moestis deflevi fata querelis,
Falsa tulit, tantum quum mihi fama nephas.
Denique erit nostris notissima Sylvia libris,
Sola licet veteres invideatis avi.
Interea tu pro meritis mea Sylvia tantis,
Dulcia fige meis oscula mille genis,
Et mea cinge tuis formosis colla lacertis,
Et tege me tepido spes mea sola sinu.
Si quid et ulterius dederis, Craesumque, Midamque,
Vincam Divitiis; et Iove maior ero.