AD GEORGIUM / BIZANTIUM, / ASCRIVIUM.

Haec tibi Dalmaticas inter Bizantice sylvas
Propter aquas, mediae canimus sub tempore brumae.
Tu mihi, Cecropii seu sacra inventa Solonis
Mente agitas, seu nubiferae tibi cognita Cyrrhae
Aonidum comitante choro per templa vagaris,
Seu quodcunque moves, meritis en accipe pridem
Carmina vota tuis, nec te has invisere sylvas
Poeniteat si quando tuam maioribus actis
Lenia defessam demittis ad ocia mentem.
Te Lauri virides, Myrtique, humilesque Myricae,
Te Satyri Dryadesque canent, quin omnia tollent
Haec nemora, haec arbusta tuas ad sydera laudes.


Interea iuvet haec, media quae noctis in umbra,
Dum venti, fluctusque silent, volucresque ferasque
Somnus habet, vitreae Bithynnius arbiter undae
Muscosa sub rupe sedens sine teste canebat
Ipse sibi, quum vicina sub sepe laterent
Naiades, plenosque nova dulcedine cantus
Exciperent tacitae, viridesque ediscere colles
Et nemora, et volucres, nec non iterare docerent.
Ille canebat, uti vasto circumdata ponto
Arbitrio sit terra Dei, cui desuper aether
Imminet; et variis coelum spectabile signis
Assidua tantam foveat vertigine molem;
Utque per immensae vacuos telluris hiatus
Infundat se se maris impetus, et cava subter
Antra; vagus quum se tumidos attolit in aestus
Oceanus, non multimodae sic sydere lunae
Non alio cogente Deo, sed quod mare vastum
Internus vigor, ut reliquum genus omne animantum,
Intus alat, seque immensos infundat in artus;
Et certis spaciis aestu respiret anhelo,
Alternetque vices, et nunc se fluctibus arctet,
Nunc tumeat, lateque patentes obruat agros;
Utque hinc ima cavae se se per viscera terrae
Insinuans gustus paulatim linquat amaros,
Et nova per varias emittat flumina partes.


Tum canit, ut Siculis senior Polyphoemus in oris
Regnarit quondam, ternaque ut prole parentem
Vix tandem Galataea suo dignata cubili
Fecerit, utque novas sedes, nova quaerere regna
Impulerint Lycii consulta oracula Phoebi
Trinacrios iuvenes, patriasque relinquere terras.
Quorum de numero, cultu, et pietate priorem
Illirium longe auspiciis melioribus usum
His demum venisse locis, belloque subactas
Dixisse Illyricas proprio de nomine gentes,
Et nostras rexisse diu foeliciter oras:
Vtque sit in multas primi post funera Regis
Divisum Imperium fraterno foedere, partes,
Atque haec ut gelido loca subdita cuncta Leonti,
Illyrii soboles primo Vermanus in aevo
Rexerit, insignis iaculis venator, et arcu;
Vtque suo nostros dici cognomine montes
Iusserit, et leges dederit, ritusque novarit.


Pone refert, ut Pierides in vallibus Ascrae
Pascentem niveas puerum videre capellas
Propter aquas, mollique oppressum lumina somno;
Et super Aonios raptum per inania montes
Gorgoneis lavere vadis; ut tempora lauro
Cinctus, et argutas pertentans pollice chordas
Dixerit haec illi divino carmine Phoebus.
Fortunate puer, prima en munuscula Musae
Hos tibi, non ulli quos attrivere priores
Dant calamos, his tu calamis impone labellum;
Inde refer, quo conveniat sub sydere terram
Vertere, quid laetas faciat succrescere aristas;
His tibi et Ascriviae gentis dicatur origo,
Venturique tua clari de stirpe nepotes;
Fortunate puer, latis pecus errat in arvis:
Tu fontes inter sacros, et frigida Tempe
Carpis adhuc placido somnum suadente susurro.
His adiungit uti iam somno excussus ab alto
Ascraeus puer insolitum sub pectore numen
Senserit, et patriam sic solverit ora per urbem,
Cura Deum Cives, alias dant numina sedes,
atque alio vos fata vocant, monet autor Apollo
Linquere Rus miserum patriae, terrasque remotas
Illyriae penetrare iubet, ubi surgit in auras
Vermanus pater, et glaciali fronte Leontes.
Hic locus urbis erit, hic vestro e sanguine creti
Cernentur meritis conscendere ad astra nepotes.


Nec tacuit mox, ut patriis abscesserit oris
A magnis sic iussa Deis Ascrea iuventus,
Vtque peragratis variis regionibus orbis
Venerit his tandem multo post tempore terris,
Et laeto auspicio parvam fundaverit urbem,
Ascriviumque suae de nomine dixerit Ascrae.
Quam patrum immemores (mediis quae cincta scatebris
Fluminibusque foret) Catharon dixere minores.


Seque suumque genus recolens Bitinnius addit,
Vt iam Bebriciis fuerit Regnator in oris,
Et pulsus patrio post multa pericula regno
Orbe pererrato nostris consederit arvis:
Vtque hic magnorum fuerit pietate Deorum
Versus in aeternas post ultima funera lymphas,
Quae mea perpetuo resonant per rura susurro.

Haec et plura suo residens Bithynnius antro,
Rettulit, immemores quae non tenuere puellae,
Et iam purpureo perfundens lumine coelum
Prodierat canis rorans Aurora pruinis,
Cum Deus, albenti praecinctus harundine crines,
Conticuit, statimque suo se condidit alveo.