18. VALEDICIT MUSIS
Thespiades et Bacche parens et candide Paean,
Debetur nostro iam rudis officio.
Natales numerate meos, sic tiro videbor;
Pendite militiam, sic veteranus ero.
Tantus vix recolo vestra olim signa subivi,
Nunc dubitat nostras barba operire genas.
Iam satis est; depono lyram, depono coronam,
Ac flavis hederas detraho temporibus.
Nescio, quae graviora iocis concepimus istis,
Advocat et nostros area maior equos.
Grande patet pelagus, quod littora nulla coercent
Saevius Euxino . . . . . . . . . . . . .
Hac libet, hac rapidis intendere carbasa ventis,
Qua penitus fundo nigrior unda caret.
Nec me ulla immensi terrebunt monstra profundi,
Sint licet Ossaeis aequa cacuminibus,
Non scopuli, non si currentem forte carinam
In media teneat parva echeneis aqua;
Vel meus optatas uncus mordebit arenas,
Vel moriar vasto piscibus esca mari.
At tu, quae populos populis, humana supernis
Concilias, cuius vis elementa fovet,
Sive Cleonaeos ne tentet Scorpius ungues,
Dividis iratas blanda sequestra feras,
Sive Deos inter sceptro veneranda superbo
Appares magno fida ministra Iovi;
Leges ecce tuas et Romula iura capesse,
Huc ades et coeptis aurea virgo fave.
Sic rursus terras possis habitare relictas,
Saeviat et rara caede coacta manus,
Delitiae pigros ac prodigiosa morentur
Carmina, quos mollis lectus et umbra iuvat,
Illos et lauri pascant in montibus altis
Ebrius insana cuspide Liber aget,
Quae vitam debere suis se credit et audet
Publica conspicuo frena tenere loco.
Discat quid tetrici iubeant oracla Lycurgi,
Quid sapiens docto sanxerit ore Solon,
His aeternae urbes, his inclita regna reguntur,
Hic placito gentes nodus amore ligat.