10. AD APOLLINEM, CUM E PEDE LABORARET
Ardua sacratae celebras seu moenia Cirrhae,
Seu colis excelsae, moenia clara Rhodi,
Parrhasium flexo, seu lustras Maenalon, arcu,
Seu Claron aut Lyciae templa sacrata colis;
Seu quondam aequoreis, fluitantem Delon, in undis,
Aurea seu magni tecta Tonantis habes;
Huc ades intonsis, Paean formose, capillis,
Huc ades o medicae, Phoebe repertor, opis!
Te coluisse mihi teneris, rogo, prosit, ab annis,
Atque Sabaea tuis, tura dedisse, focis.
Scilicet auxilium Iuno parientibus affert,
Ruricolis dat opem Liber et alma Ceres.
Lanigeras Pan curat oves, oviumque magistros,
Persephone magicis artibus ipsa favet.
Pastorem alma Pales, miserum Venus audit amantem,
Quique volat toto notus in orbe puer.
Facundos Hermes, bellantia pectora Mavors,
Respicit, et castos casta Diana iuvat.
Pallas versato, ducentem stamina, fuso,
Spectat ab excelsi culmine Diva, poli.
Quisque suos Divum cultores spectat, et illis
Propitio semper numine mitis adest.
Tu quoque, Phoebe pater, lacrymas ne sperne tuorum,
Neu sinito vacuas praeteriisse preces.
Praemia digna manent, vinctum tibi cornua vittis
Taurum ad turicremos sacrificabo focos.