IDEM AD LECTOREM.

EDO in lucem, tibique, amice Lector, in manus trado, Echo Bernardi Zamagnae, poëma cum grave ac severum, tum etiam elegans ac venustum; quo ille, Marcum Zamagnam amplissimum virum fratrem suum alloquens, eam philosophiae partem, quae ad vocem reflexam pertinet, illustravit versibus ornatissimis atque optimis. Hujus ego editionis curandae negotium, quoniam auctor esse Romae, suamque rem praesens curare non posset, suscepi sane perquam libenter. magnam etiam profiteor esse me homini gratiam habiturum, si ad hujusmodi res mea opera, cuicuimodi est, quam saepissime uti volet; atque ex iis, quae habet in manibus, pene jam confecta et perpolita, identidem submittet aliquid, quo ego aeque possim et lecto affici voluptate, tamquam bonus agricola arboris, quam ipse irrigarit, fructibus perceptis; et vero etiam prolato in lucem, de his quas amo coloque litterulis aeque bene mereri. Habes de sodali meo, meaeque olim disciplinae alumno quid sentiam. Addam pauca de me ipso, deque iis carminibus, quae, conversa de Graecis, illius rogatu in alteram hujus libelli partem conjeci. Erat fortasse rectius, cautius quidem certe, quae ego, ingenii exercendi, stylique acuendi causa, mihi uni meo arbitratu scripsissem, domi esse, atque, ut adhuc fecerant, in occulto se continere: nec experiri suo periculo quam difficile sit multis placere in tanta opinionum de optimo interpretandi genere varietate ac discrepantia. sed tamen quoniam ea decrevi proferre in apertum; ne videlicet optimo juveni meique studiosissimo id optanti, ac flagitanti, nimis illiberaliter adversarer; sic habeto, amice Lector, tua mihi vehementer opus esse prudentia, et aequitate. Quae si aberunt, periculum erit, ne aut ignores quid rei sit boni interpretis, bonique poëtae, addo etiam boni viri, de medio removentis ac sedulo occultantis, quae putet sine flagitio verti, ac sine periculo legi non posse, tres personas eodem tempore sustinere; aut, id cum probe scias, tamen, quod iniquissimum esset, in opere omnium difficillimo nihil remittendum de censoria severitate, nusquam connivendum, nulli errato veniam dandam esse arbitrere. Equidem non diffiteor summam in interprete fidem, summam in poëta venustatem inesse oportere: verum haec duo inter se pugnant saepenumero tam vehementer, ut et fidei venustatis, et venustati fidei causa sit aliquid necessario detrahendum, ac tenenda utraque in re mediocritas quaedam digna, ut mihi videtur, laude non mediocri. Quam mediocritatem qui aspernantur hoc in genere, ac summa illa requirunt, atque omni ex parte perfecta, videant ne id postulent quod omnino fieri non possit; idemque faciant ac si quis eum cursorem, quem jusserit et festinare ad metam et nusquam tamen nisi in alienis vestigiis pedem ponere, queratur, aut, dum festinat, aberrare interdum ab iis vestigiis, aut, illa dum studiose persequitur, minus aliquantulo festinare.