137 IDYLLIUM II. FACTA BARBARORUM IN PALESTINAM INCURSIONE, CONQUERITUR PASTOR BETHLAEUS ALEXIS.
Hostis adest: patriis extremum in collibus herbas
Carpite oves, tenero dum canent mollia rore
Gramina, et egelidis zephyrus strepit aliger auris.
Ite citae: Daphnis vos en agit. O bone Daphni
Pasce pecus, rabidosque agros quum torridus aestu
Sol findet, saturum vitrei duc fontis ad undas,
Lucus ubi, et placidi Jordanis frigida ripa.
Ipse heic bethlaea moerens sub rupe jacebo;
Rupe sub hac nostro juvet indulgere dolori.
Nil nostri misereris? Alexis te tuus orat,
Ipse tua sub rupe dolens Bethlaeus Alexis;
Cui saepe hirsutos longe a praesepibus ursos,
Et duros ovibus voluisti avertere morbos,
Te vocat auxilio o divum puer, o hominum rex.
Nam quid jam misero restat? Furit impius hostis,
Arma fremunt gentes vicinis undique regnis;
Hinc Arabes, hinc en rapidis Memphitica pubes
Fertur equis. Nos jam fuimus: pastoribus arva 138
Orbantur, stabula alta ruunt. Quod gens tua tantum
Flagitium admisit? Diversas quaerere terras
Cogor, et exilio sanctos mutare recessus
Aeger, inops. Vos o fontes, vos o juga celsa
Thaboris, ah superum quondam lustrata choreis,
Grata deo sedes; solymae vos pulcra valete
Pascuaqua irriguique amnes sylvaeque lacusque.
Tuque vale tu dia specus, tu conscia partus
Virginei, dilecta vale domus. Ergo ego numquam
Te visam? Numquam cunas, atque annua sancti
Natalis jam sacra colam? Quis limina sparget
Pallenti viola et ferrugineo hyacintho
Mollia odoratis miscens vaccinia calthis?
Sertum quis puero nectet? Vel carmina dicens
Placabit pecori numen, pecorisque magistris?
Phylli, rosas jam mitte; argutam pulcher avenam
Frange manu o Coridon: fuerunt haec otia nobis;
Pars Arabum montes, pharias pars ibimus oras.
Ibimus heu! puer alme, neque echo garrula posthac,
Non platani, aut resonae referent tua nomina valles.
Nemo tui jam cultor erit, tibi munera suplex
Nemo feret; densis heic crescet sentibus horrens
Carduus, aut tygris catulos heic aspera ponet.
Rupes o! felix rupes Bethlaea, tepentes
Has lacrymas, hos et gemitus extrema doloris
Signa mei cape, quaeque tuis nunc oscula saxis 139
Infigo. Mihi nulla gregis cura: ite capellae,
Ite agni; pecus omne licet sit praeda luporum;
Barbarus haec sata culta habeat, manuumque laborem,
Nil moror: at sanctae rupis stet gloria semper,
Semper honos stabuli. Rapiat ferus omnia praedo,
Heic ego felicem possim traducere vitam;
Hoc precor, hoc unum puer o concede precanti.
Quid loquor ah demens? Alias captivus in oras
Abripiar: linquenda domus, qua vagiit Infans
Dius, et agresti cubuit male fultus arista.
Huc mea spes recidit? Precibus nec flecteris ullis
Alme puer: tibi vota quidem, tibi munera suplex
Saepe tuli, puro colui te pectore semper.
Heic mihi vicino crescunt canentia in horto
Lilia, sunt casiae, sunt auricomi narcissi,
Et lauri et myrti, quas, quum caper improbus ore
Jam laesurus erat, poenas mihi sanguine solvit.
Haec servo tibi dona, hinc serta halantia nectam;
Tu tantum ne sperne preces: hoc vivere in antro
Da, precor; aut obstant si votis aspera fata,
Heic saltem liceat letho finire dolorem.
Ipse quidem moriar laetus, defessaque claudam
Lumina, ubi primum vitales aetheris auras
Tu puer hausisti casta demissus ab alvo.
Jamque necem cupio: extincti miserebitur hostis,
Et tumulo nostrae caussam necis addet. Alexis
Heic recubat pastor, qui letho amittere vitam
Maluit, hoc absens quam longum vivere ab antro.