IV.

Illyr. Kogn ſcedan mutne vode ne-ghleda.

Equus sitiens aquam coenosam non fastidit.

Equus, et Onager.

Siti per aestum maceratus aspera
Equus inquieto vestigabat lumine,
Si forte laticis quid videret uspiam.
Hunc illi, anhelus multum obivit ut prius
Telluris, altis devolutus rupibus
Torrens abunde praebuit: inhians ferus
Accurit avidis inde sorbens faucibus,
Luto licet aqua mixta multo defluat.
Onager, eodem forte qui stabat loco,
Tolerans, nitidior dum fieret humor, sitim,
Mirari, ab illo cum videret ebibi
Multum coenosi gurgitis; tum sic monet:
Cur hanc bibisti turbulentam? Paululum
Adhuc morari si libuerat heic tibi,
Vitro fuisset hausta pellucentior.
Tunc equus: ut inquis, sic futurum existimo;
Siti sed ipse cum aestuo; sperno quaerere,
Qualis sit unda, pura, necne: vos eam,
Quod estis adeo delicatis sensibus,
Contra atque praesens exigit necessitas,
Ut hauriatis expectate limpidam.
Omnis famelico esca jucundissima.