XXII.

Illyr. Beſocni svjet uſcivaju.

Homines perfricta fronte facile vivunt.

Vespa, et Cochlea.

Haec impudentem fabula in hominem cadit,
Novique plures; neminem sed nomino.
In alveare Vespa se intulerat iners,
Apibusque multum opere occupatis in suo,
Ambrosio avidius se replebat nectare.
Huic quaedam ut esse vidit dissimile genus,
Hinc avolare praepete coegit fuga,
Tristi impudentem persecuta aculeo.
Cras ergo meutens ob recentem injuriam
Redire eodem Vespa pabulum sibi
Quaerebat alibi, jamque nescio quid dapis
Ab ore muscae pervolantis abstulit,
Alterius iterum, tertiaeque denuo,
Mox caeterarum, dum sedata jam fame
Tandem quievit; cumque largus interim
Coepisset imber defluere, se in Cochleae
Testam recepit, mussitansque hanc corpore
Adnixa toto deprimebat, ut locum
Sibi occuparet ampliorem. Cochlea
Indocilis illud ferre contubernium
Pulchre admonebat, suo tu abiret e lare.
Tum Vespa, in arctum adhuc, ait, te collige,
Ut heic minore demorer cum incommodo;
Tua at migrabo, si lubebit, e domo,
Cum pluere cesset. Tam protervis Cochlea
Ardere dictis; sed minacem ut viderat
Jamjam distringi aculeum, se in hospitis
Contraxit iterum praepotentis gratiam.