Ad praestantissimam pulchritudine feminam.
Si grajas inter pictor te forte puellas
Vidisset Grajus; (a) sufficit ista mihi;
Non alia est pulchri pictor dixisset imago;
Haec est ipsa Venus, pulchrior aut Venere. Notum est, grajum pictorem, cum pingere Venerem vellet, multas pulchritudine praestantes puellas inspicere voluisse, ut ex tot pulchris unum aliquid pulcherrimum effingeret.

Ad eamdem.
Forte aliam post plura parem tibi saecula finget;
At natura nequit fingere quid melius.

In ima reductae vallis parte locus erat protensa rupe tectus a vento pluviisque tutus. Qui Phillidem huc adduxerat, ut improvisam insurgentis nimbi vim evitaret, humum pedo signavit inscribens epigramma, quod sequitur.
Phillidis hic maneat signatus nomine pulvis;
Cura sit, has, hospes, non violare notas.
His euri parcent, his te quoque parcere fas est;
Ni vento, ac nimbis saevior esse velis.

Quid rarum florem carpenti nymphae Pastor dixerit.
Carpenti nymphae rarum sub gramine florem
Terra novos flores dat tibi pastor ait.

Ad speciosam feminam sine naevo depictam, qui naturae dono faciem illius pulcherime exornabat.
Luminibus careat quisquis te pinxit , et istum
Non pinxit naevum , quem venus ipsa dedit.

Ad puellam, quae joci causa floscolum labiis aprehensum gerebat.
Non satis est pulcher, tam pulchro dicere ut ore
Enatum florem, quem geris ore queam. (a) Sive.
Non satis est pulcher: labiis ut dicere natum
Ipse tuis florem, quem geris ore, queam.