Ambrosius Sibenicensis philosophus

Aegritudinem tuam, suavissime Georgi, que te tam vehementer vexavit, ut debeo, moleste tuli et dolores tuos meos fuisse putavi non secus ac si eodem igne febrium me ipsum torrere sensissem. Quare non possum non foelicem illam medicinam vocare, que tibi profuit, nec medicum non beatum, qui te tam cito ac probe curavit. Tua enim bona valitudine egomet convalui et tuis antydotis sanatus sum. Sed et Musae, quarum etiam amore percussus es et quarum sacra geris, pro tua salute non dedignate sunt intercedere nec vatem suum, qui diutius vivere potuisset ac debuisset, tam celeriter interire passae sunt. Que cum multa ore tuo facundo cecinissent, plura adhuc canere voluerunt et, ut olim Orpheum, ita te nuper pene ab inferis reduxerunt.

Noctes atque dies patet atri ianua Ditis,
Sed revocare gradum superasque evadere ad auras,
Hic labor, hoc opus est. Pauci, quos equus amavit
Iuppiter aut ardens evexit ad aethera virtus,
Diis geniti potuere, inter quos te connumero, suavissime Georgi, quem crinitus Apollo cythara donavit, qua nedum umbras Tartareas, sed etiam tricipitem Cerberum delinire ac demulcere potuisses, neque ut Orpheus, si tibi recuperanda fuisset, dimisisses Euridicem. Macte virtute, pro quo insuper et iura pontificia intercessere, quibus te frustra insudasse videretur, si tam inmaturo tempore decessisses. Neque postremo amicorum vota tibi defuere, qui te sanum ac incolumem fore vehementer optavere. Inter quos et eum poteris ponere, cuius nomen tuis chartis voluisti inserere. Et cum a me exigeres bidentem, non gravabor offerre pro tua sospitate nec vitulum aut magnam et pinguem iuvencam.

Vale.