Ad Raphaelem Zouenzonium poetam
Lux mea perfoelix Raphael, tua carmina uidi,
Visa quater nobis hec placuere quater.
Nam toto culte ueniebant carmine Musae
Cunque tuo dulces ore dedere sonos.
Venerat et Delphis formosus Apollo relictis
Et cecinit cytharae captus amore tue.
Pulsabant Charites alterno ter pede terram
Iam capte fidibus, clare poeta, tuis.
Laurea texebant Driades tibi serta benigne,
Oscla Zouenzonio terque dedere uiro.
Te merito clarum ualeo uocitare poetam,
Cui Phoebus, Nymphae Pyeridesque fauent.
Vate quid est sacrius? Quid tanto nomine maius?
Nil, ego confiteor, clarius esse potest.
Numen habent uates, sunt pectora digna triumpho
Celesti, rapido non tribuenda rogo.
Nomen habent uates, quod nunquam docta tacebit
Turbaque paruorum turbaque iusta senum.
Crimen habent uates, quo se iactabit amator
Et releget sacras corde tepente faces.
Nomine nil maius uatum, nil dulcius ore
Musarum; Phoebi cedite, cuncta, lyre!
Nasonem spiras certe redolesque Tibullum
Et, quod pretereo, Virgiliumque sapis.
Perge, mones, pulchris, Raphael, cantando puellis!
Pergam ego nec metuam liuida corda canens.
Nam pro me pugnare meis, mea uita, puellis
Est animus, si quid liuida corda parant.
Pro tyrone suo doctus pugnabit Apollo,
Pugnabit nato proque Minerua suo.
Tu quoque pugnabis, si quid tua carmina possunt,
O presens Musis, clare poeta, meis.