Elegia de Sibenicensis agri uastatione
Credebam post multa mei mala fata uigoris
Denique iam fatis uiuere posse bonis.
Interdum celum nimbis agitatur et auris,
Interdum radiis ornat Apollo suis.
Non mutat scaeuas in me fortuna sagittas;
Me miserum semper, fors mala, quid crutias?
Sapphica credebam iam leto condere cantu
Te, pulcher, Musis, Phoebe, fauente meis.
Nunc elegos iterum cogor cantare dolentes
Et premor, a! lacrimis protinus ipse meis.
Non fato similes habeo, fortuna, poetas,
Qui cecinere elegos corde gemente malos.
Delia, te cultus cantat, formosa, Tibullus
Et dolet ingratas semper habere faces.
Non erat ille dolor uatis sine uulnere ceco,
Attamen ille dolor plenus amoris erat.
Naso, pulsus eras patria cariturus, amicis,
Sollatio multo, coniuge et ipse tua.
Ille dolor cunctos uincebat, Naso, dolores,
Quem uincit certe nunc meus iste dolor.
Praetereo fratres crudeli morte peremptos,
Quos fleuit misero nostra querella sono,
Et taceo multos, qui me pressere, dolores;
Me miserum semper, fors mala, quid crucias?
Hei mihi, nunc doleo patrios uastarier agros
Factaque Christicolis maxima probra uiris.
Ista mei luctus et magni causa doloris,
Et superat querulos nostra querella modos.
Est genus inuisum cunctis in partibus orbis,
Turcorum semper perfida turba fuit.
Viuit et hic populus Maomethis lege nephanda,
Gens Alcorano credit et ipsa suo.
Est tamen huic generi fas ille uel ille cupido,
Fas Veneris crimen, fas Ganymedis amor.
Lex uetat his semper feruentis pocula Bacchi,
Saepe tamen uino turba sepulta iacet.
Lex data, ne porcis utatur turba prophanis,
Foedior est porcis Turchia turba tamen.
Dedita perpetuo et sceuo gens dedita bello,
Vnica spes ferrum, parmula, cuspis, equus.
Gens inimica sacras ardescit perdere leges,
Quas deus electis fixit in orbe suis.
Conqueror, antiquam uicit Bizantion urbem,
Foedauit Graiam sanguine Turcus humum.
Lesboas Turcus superauit perfidus arces,
Plurima sub diro continet arua iugo.
Nuper et innumeram conflauerat equore classem,
Qualem non Xerxes duxerat in Danaos.
Pugnauit bombis et muros Aulidis altos
Fregit et in tota profluit urbe cruor.
Dicere si uellem, quot uicit regna, quot urbes,
Deficeret carmen deficerentque dies.
Turcus adest patrie, patrios populetur ut agros,
Et Sibenicas frangere pergit opes.
Cernebam Turcos alta de turre furentes
In patrios iuuenes in patriosque uiros.
Certe ego ueloces cursus mirabar equorum
Hastarumque minas barbaricumque dolum
Motaque per uarios uexilla rubentia uentos
Saepius et uidi candida signa trahi.
Pulchra iuuenta furens scutum portabat et ensem
Pro patria pugnans pro domibusque suis.
Currebatque simul cum fundis rustica pubes
Praestoque cum tellis aduena miles erat.
Pugnabant patrii, dirus pugnabat et hostis,
Plurima sunt Turcis uulnera fixa uiris.
Ter conatus erat nostras inuadere turmas,
Ter nostris Turcus Martia terga dedit.
Ad sua festinat compulsus uerbere castra
Noster ager Turco milite plenus erat.
Impius ille furens uillas dedit ignibus omnes
In cinerem uersa est rustica tota domus.
Aruaque cum teneris alte surgentia spicis
Ieiunis potuit iam dare Turcus equis.
Totaque cum folio florentis uinea Bacchi
Esca fuit capto maxima facta gregi.
Vulcanoque datur preclare Palladis arbor,
Vel facit umbrosas cesa Minerua domos.
Protinus et capiunt multos iuuenesque senesque,
Captaque cum natis uillica multa fuit.
Verbera uel patitur captus uel uincula suffert,
Captaque sed Venerem passa iuuenta fuit.
Nec dubitant alii diuum foedare figuras,
Hei mihi, nec sacre numina fixa cruci.
Numine nec uero panem timuere sacratum,
Sunt data fumosis denique templa focis.
Carmine quo flebo? Faciam quid, patria dulcis?
Quidue miser faciam, tuque sacrata fides?
Est mea mens tanto nimium, queror, egra dolore,
Rumpuntur fletu pectora nostra graui.
Cogor Apollineum uates deponere plectrum
Et gladium nostra stringere posse manu.
Consultus ponam numerosa uolumina iuris
Et clypeum capiam Marte fauente mihi.
Pro te, sacra fides, et, dulcis patria, pro te
Sit mea barbaricis dedita uita uiris!
Pro te me uoueo, pro te mea pectora trado
Et morior pro te uulnera sceua ferens.