Ad Nasonem optimum poetam
Inter quando tuas sum dulces, Naso, Camoenas,
Ingenium ueluti miror Apollo tuum.
Dic nemus umbrosum, quo iam resonare solebas,
Nectare dic, Naso, pocula mixta sacro!
Quo, precor, inueniam tam sacrum fonte liquorem,
Inter mortales qui sine morte facit?
Naso, olor ut moriens deflebas fata Tibulli,
Nunc tecum campis uiuit in Elysiis.
Viuite, foelices, duo lumina, uiuite, uates,
Viuite purpureas inter uterque rosas.
Pene puer teneram tu cantas, Naso, Corinnam,
Pace tua non tu, Cinthyus illa canit.
Nomine nuptarum mittuntur scripta maritis,
Vt redeant, ut sit salua marita fides.
Scribere perdidicit numeros Ledea tenellos,
Tindaridis pulchrae, Naso, magister eras.
Tu quoque mutatas resonas noua scripta figuras
Romanosque canis splendida festa dies.
Tu cantas teneros, Musarum miles, amores,
Sed cadis ingenio, proh miser! ipse tuo.
Frange, miser, calamos, imple tua scripta lituris,
Exul eris scriptis, hei mihi, Naso, tuis.
Quantum irasceris studiis quantumque dolebis
Atque erit exilio quanta querella tuo!
Naso poeta, tuis uiues per saecula Musis;
Gaude igitur, non te tristia uerba decent.