De morte Virgilii
Que mors Virgilium potuit sic perdere magnum,
Heu, qui diuino carmine magnus erat?
Sydera namque reor toto lucentia celo
Et lunam fatis condoluisse suis.
Credo ego lugubres uestes sumpsisse Camoenas
Et puto Phoebeam tunc gemuisse lyram.
Tunc Charites crinem lachrymis rupisse profusis
Et memorant Nymphas ueluti ululasse lupas.
Tityrus ipse senex, puer et formosus Alexis
Ecce gemunt laeto, diue poeta, tuo.
Ecce iacent fruges campis uicieque fabaeque,
Extincto que nam te cecidere, Maro.
Ecce Venus sparso deflet tua funera crine,
Qui fuerit nati, Cypria, preco tui.
Heu, Iouis inuidiam referunt nocuisse poete,
Cui, Maro, certabas ingenio ipse tuo.