16. de naufragio Lodouici Luchari
Vade quis insanis et credat fluctibus, i nunc,
Puppe per Adriacas currat auarus aquas!
Aera profana uigent, scelerata pecunia regnat;
Mors emitur nummis et uenit ante diem.
Mercibus externas uariis Lodouicus ad urbes
Nauigat; obstructa iam rate uela dabat,
In patriam remeare uolens patriosque penates
Visere et heu pietas quos cupiebat, amor.
Proh scelus! inuidit Boreas crudelis et unda
Mersaque concussae terga dedere ratis.
Dumque procellosis moreretur fluctibus, aequor
Mergeret et feruens ora natantis, ait:
"Parcite, Nereides, parcas, Neptune, rogamus,
Et quaecumque meis obstrepis unda malis.
Haec uolui ipse miser, dum me mea uota morantur,
Dum uolui in uestris fluctibus esse ferox.
Debebam patrio non soluere littore funes,
Debebam uestrum non perarasse fretum.
Iure igitur patior male fidi uerbera ponti,
Iure tuis uoluor nunc periturus aquis.
Ah, quanto melius patria considere terra,
Iucundae fuerat pacis amore frui
Et mandare suis mandata nouissima uitae,
Non disperata conditione tamen.
Piscibus esca natet, bibula tumuletur harena:
Ah, pereat merito cui sua terra parum est!".
Dixit et exsurgens irrupit guttura uortex
Illius, Adriacis spiritus exit aquis.
Intereat quicumque cauas construxerit aluos
Primus et aequoreas sollicitauit aquas;
Quicumque ille fuit, primas qui trans mare merces
Vexit, erat dignus morte perire graui.