Your search found 1346 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 401-500:

maxime auidi sunt, potiri cupiens, oblata Rhodiorum principi dignitate, qua cardinales sacerdotes Romanae ecclesiae insigniti sunt, agit cum illo, ut Turcam sibi traderet. Rhodius non paruum fortunae suae additamentum existimans in collegium cardinalium cooptari, accepta conditione hominem suae fidei comissum huiuscemodi facile permutat magistratu. Itaque uidimus, si Deo placet, non pecunia modo, quod iam solemne est, sed etiam perfidia atque humano sanguine sacerdotia apud Christianos parari, si Christiani appellandi sunt qui nihil praeter nomen habent

humanis affectibus, sectam suam munire ac tueri praecepit. Quare scito solam Christianam religionem ueram censendam, et Christum, ut ipse recte affirmat, uiam, ueritatem et uitam esse. Quod ubi Thalysmanus dixit, extemplo rex, ut erat patriae religioni deditus, hominem comprehendi, atque in foribus templi crudelissime necari iussit, denuntiauitque rem silentio tegi, graui poena proposita, si quis efferret. Verum id coelari Deus haud quaquam permisit: nam quidam Turca Illyricae nationis eiusdem gentis Christiano homini omnia, uti gesta erant,

sui, qui apud Hispanum regem erat, perlata, ingenti ex conscientia perfidiae metu perculsi sunt. Itaque quo et ipsi alicuius Christiani regis amicitia sese munirent, omnibus tentarunt artibus Maximilianum Caesarem, Friderici filium, hominem satis notae leuitatis, in societatem pellicere, aut saltem a caeteris Christianis regibus auertere. Nihil enim Veneti et Romani etiam pontifices magis sibi timendum censent quam Christianorum regum coitionem. Metus autem utrisque hinc oritur, quia neutros

quum carceri prępositus, caeteris solertior, conspecto homine sacerdotali ueste induto, cuius cucullus ― ita capitis tegumentum monachi appellant ― magis solito in oculos demissus esset, suspicatus, ut erat, Caesarem dolum aliquem commentum esse, iniectis manibus hominem comprehendit, agnitumque recipi in carcerem coëgit. Rex Hispaniae, percepta sceleris atrocitate, Caesarem ultimo supplicio afficiendum censuit, uerum praecibus quorundam principum sententia dimotus, ita illum, ne quid salute desperata ferox iuuenis grauius consuleret, uinculis

de magnis rebus consultare consueuerat, quo quisque amotis arbitris suam liberius promeret sententiam; sciscitatur, quemnam ex liberis suis potiorem regno administrando censerent. Purpuratorum opulentiores, quique ocio et quieti dediti erant, Achimatem maxime probabant, utpote mitis hominem ingenii, nec ulla notum in suos asperitate. Armorum uero ac belli cupidiores Selynem imperio magis idoneum putabant: etenim uir ardentis animi et bellis gerendis natus esse uidebatur. Maximum natu regulorum regno indignum omnino censebant, eo quod ceruicosior esset, nec suorum consiliis

probe nostis Turcaici imperii finibus Hungaros, opulentos ac eosdem ferocissimos hostes, magna ex parte circumiectos, ut taceam nouos aduersarios Sophias nobis in Asia exortos, Iuliumque Secundum, pontificem Romanum, ingentis spiritus uirum, quem ferunt Turcaici belli semina iam iecisse. Et sane hominem in ea dignitate collocatum asserunt Christiani ius habere omnes suae sectae principes in nos concitandi, ex quibus Francorum ac Hispanorum reges lumina mundi appellant, quorum alter iam multos annos aduersus nostrae religionis gentem, Aphricae

quam uim experiatur. At ubi uident regulum deditionem auersari, ac malle mortem oppetere quam manibus hostium se ultro offerre, rati tolerabilius seruitium deditis fore quam ui subactis, paciscuntur cum Selyne, ut quos agros tenuissent, eodem modo in posterum quoque tenerent; hominem circumsistunt atque uinciunt, uiuumque ad hostem adducunt. Quem Selynes, ut erat amicis, nedum hostibus implacabilis, extemplo iugulari iussit, regionique cui ille praefuerat, praesidium imponit. Mox aestate iam exacta Constantinopolim reuersus est. Ibi cum Hungaris,

se confugisset aeque ac ad summum Machomethanae religionis pontificem, ad cuius officium de controuersiis Machomethanorum constituere pertineret, decederet ab Armenia Minori et Cilicia, atque eas regiones praesidiis suis liberas legitimo principi restitueret; alioqui se non passurum amicum hominem et fidem suam implorantem patria per summam iniuriam pulsum in exilio senescere. Qua denuntiatione Selynem, existimantem Aegyptium suis potius rationibus seruientem quam Alaudolae fortunarum miserantem ea dixisse (tutius

parcentes, impii homines impetum faciunt, putantes tum maxime se uictoria egregie usos, quum eam inhumana libidine ac crudelitate foedarint, qui rursus, si forte in Machomethanum hominem inciderint, foeminis molliores et animo et corpore sese ostendunt. Thomas Soldanus a fuga retractus crucis supplicio afficitur; ditiores Cayri ciues Constantinopolim relegantur; Ionas Dalmata Selynis iussu praetorianorum telis

dominandi cupiditatem ne alieno quidem abstinuit, propterea quod auaritiae stimulis agitatus quosdam ex ditibus purpuratis, ut eorum bona inuaderet, interfecit, obiciens eis rapacitatem, quasi ingentes opes inique congessissent. In aliis laudare licet hominem. Praeter morem Othomanorum regum neminem ad se adeuntem procumbere, aut genibus positis se uenerare passus est. Cibi et uini parcus fuit, somni etiam minimi, laboris, frigoris, caloris, inediae patientissimus, ueste habituque uix a

proficiscatur, pro certo habete Deum nihil magis quam superbiam auersari. Quod quidem et casus principis Dęmonis imprimis declarauit, et Christi sententia testatur, quem nos diuino quidem spiritu concoeptum, atque e uirgine natum, sed hominem tantum sapientissimum, Deoque accaeptissimum fuisse, et demum iudicem mortalium omnium futurum existimamus, Christiani uero ita Deo genitum, ut nunquam incoeperit putant. Qui ait, qui se ipsum depresserit, is a Deo extolletur, qui uero per arrogantiam nimium sibi attribuerit, in ima

potestatem uiuus ueniret. Itaque sumptis armis equoque conscenso porta erupit, atque in confertos hosteis praesenti animo se immisit, caesisque quibusdam hostium, qui sese ei obtulerant, pugnans magna omnium admiratione cecidit. Cuius animi altitudinem, modo Christianum hominem deceat malle ad mortem et certam perniciem ruere quam in seruitutem incidere, si caeteri Hungari imitari in animum induxissent, Sauum amnem Turcae haudquaquam traiecturi fuissent. Coeterum, quoniam Taurunum ab omnibus partibus, praeterquam

confestim et iusti regis specimen dedit, et gloriae cupiditate nulli maiorum suorum secundus uideri uoluit. Vnde sunt, qui credant Salomonem, dum pater uixit, consulto ignauiam simulasse, ne uirtus eius illi formidolosa et ob id apud ferum hominem fraudi esset, quandoquidem compertum fere habebat Selynem dominandi cupidinem cunctis humanis affectibus anteposuisse. Porro Othomani reges, ut fere Machomethani omnes, cupidi sunt quidem uoluptatum, sed eos, utpote gloriae cupidiores, nunquam ulla uoluptas a rebus

Tertio bello Adeodatus interimit Goliam. Adeodatus Latinum nomen esse, non Hebreum puto, et eos significare, qui per fidem ex Deo nati dicuntur. Hi Goliam interimunt, dum superatis diaboli tentationibus Deo uiuunt.

Quarto bello Ionathas, Samę filius, hominem XXIIII digitos habentem interficit. Ionathas (ut dictum est) Spiritus Sancti donum significat. Et quoniam sextus digitus in manibus et pedibus naturę superfluitas est, ideo talem hominem superat Ionathas. Qui enim Spiritus Sancti charismata possidet, superflua abiicit et, tantum

diaboli tentationibus Deo uiuunt.

Quarto bello Ionathas, Samę filius, hominem XXIIII digitos habentem interficit. Ionathas (ut dictum est) Spiritus Sancti donum significat. Et quoniam sextus digitus in manibus et pedibus naturę superfluitas est, ideo talem hominem superat Ionathas. Qui enim Spiritus Sancti charismata possidet, superflua abiicit et, tantum necessariis contentus, Deo seruit. XIII.

Dauid ab omnibus inimicis liber gratias agit Domino: morti proximus psalmos

Mariam Mantue principem, summum ducem, cui adeo fortuna tribuit, ut et Venetus Senatus, fulminante in eum grauissima cede Iulio pontifice Maximo et fere totius imperii eorum exitio, in eo spem totam poneret. Tanti erat in bello gerendo consilii, tanteque fortitudinis ut Turcarum Cesar, eum non hominem, sed in homine latitantem Martem diceret, et ita gloriaretur huius principis consuetudine ut sue gentis cognomine tanquam alterum Martem sibi egida portantem appellari uoluerit. Tibi, mi princeps, est genus a superis, Vnde oritur filius ducis

defectionem hanc non solum olfecerat, sed pene manifestis argumentis comprehenderat. Quamobrem Constantinopolim ueniens, adituque a consiliaris, non sine pecuniis a regem Turcarum impetrato, quid Axmatus moliatur exponit. Ille hominem adseruari iubet, partim ne palam haec facta causam accelerandi defectionem praeberent, partim si quo modo tanto malo sine strepitu, sine armis mederi posset, moxque duos tabellarios per iumenta disposita Cayrum

somnia ludunt?
1.202  An ne suis tellus erroribus imbuit? unde
1.203  Labe mala coeleste petis corrumpere Templum,
1.204  Progeniem foedare Dei male prouida suades.
1.205  Nonne uides quam tu pugnantia uerba loquaris?
1.206  Quippe Deum atque hominem iungi natura repugnat.
1.207  Nam diuersa simul nulla ratione coibunt.
1.208  Frigida cum calidis luctantur, et humida siccis.
1.209  Est deus immensus, cuius sine fine potestas
1.210  Labe caret, quem non rerum comprehendit abyssus,

abyssus,
1.211  Hunc tamen ipsa locas? atque ullam cogis in aluum?
1.212  Oceanique cupis uastum scrobe condere flumen?
1.213  Ipse Deus mundum propio regit ordine princeps,
1.214  Seque super cunctas Coeli tenet arduus Arces.
1.215  Ast hominem terra famulantem mersit opaca,
1.216  Hos ergo iungis quo foedere? Diua doceto.
1.217  Nunquid tanta Deum potuit mouisse cupido?
1.218  Damnatam faciem, peccatricemque figuram
1.219  Induere? Inuidiam superis, Coeloque futuram.
1.220  Mallem

pater omnibus Abram
11.111  Est nobis. placido respondit pectore Iesus,
11.112  O, popule haebraea tantum si prole tumescis,
11.113  Magna patrum patriis imitanda est gloria factis.
11.114  At detestanda uos ah nece perdere uultis
11.115  Hunc hominem, uero uobis qui lumine fulsit,
11.116  Lumine, lux omnis magni quo splendet Olympi.
11.117  Talia non unquam pater ipse patrauit Abramus.
11.118  Sed uestri de stirpe quidem sunt ista parentis.
11.119  Haec iterum infrendent.

quiuit
11.176  Vim Protheus, bipedum curru qui fertur equorum,
11.177  Filius Oceani, Neptuni pastor in alto
11.178  Carpathio, immanes phocas, armetaque pascens.
11.179  Tunc obiter Iesus procul haud a limine templi
11.180  Postquam hominem uidit de matris origine caecum,
11.181  Visu infoelicem, terrae pede fixus inhaesit.
11.182  Tum socii incipiunt scitari oracula Christi.
11.183  O, rabbi hic orbus quod sic in luminis oras
11.184  Prodierit, cuius uel forsan causa parentum?

clientes,
11.419  Testanturque nefas, blasphemaque murmura surgunt,
11.420  Surgit auarities, dolus et nequissimus, urens
11.421  Improbitas acies limas, uesania, fastus,
11.422  Atque pudicitiae facies exuta decorem.
11.423  Talia commaculant hominem, non esca, manusque
11.424  Illotae, hinc abiit, peruersa gente relicta.
11.425  Christus ut a Iuda tyrias secessit in oras, ❦
11.426  Sidoniasque domos, prope bacchica rura Sareptae.
11.427  Ecce propinquabat mulier

marirum
12.218  Soluere uincla tori? connubi scindere iura?
12.219  Haec laquei fraudisque malae Sapientia uictrix
12.220  Dat responsa, locum nec fraus inuenit in ipsis,
12.221  Quae diuina docent ea uos an scripta legistis?
12.222  Namque opifex hominem primaque ab origine sexus
12.223  Fecit utrumque iugem, qui uertice fatus ab alto est.
12.224  Teque tuus coniunx uxor dulcissima propter
12.225  Linquere non dubitet matrem procul ipse, patremque.
12.226  Haereat ut tecum, sint et duo corpore in

13.328  Vir ne deus? stupet ordo sacer, populique senatus,
13.329  Qua foueam tute et laqueos euadere possint
13.330  Non ratione uident, clauumque retundere clauo.
13.331  Namque deum dixisse, negat furialis Enyo,
13.332  Ast hominem, Christo populi manus ampla fauentis.
13.333  Ego uolutabrum ceu sus infusa labascunt,
13.334  Sicubi se clepsent responsi tegmine falsi,
13.335  Nescimus referunt, ait iis lux omnia cernens
13.336  Christus, ego hinc taceo quod quaestio uestra

13.429  Connubiale sacrum quali celebrasse decebat,
13.430  Huic ait, huc o, tu qui sic intraris amice?
13.431  Nomen amicitiae peregrina haec uestis abhorret.
13.432  Ille nihil, uox omnis enim fugit eminus illum.
13.433  Dixeris ipse lupos hominem uidisse priores.
13.434  Rex ea tunc horrenda dedit mandata ministris.
13.435  Ferte citi manibus, pedibusque suprema ligandis
13.436  Vincula, mox illum in tenebras auferre perennes,
13.437  Hymber ubi nunquam cessat manare cruentus

hos inter reges hostile fremebat
15.234  Dissidium, sed tunc animis sociantur amicis.
15.235  Pontius interea praeses uocat omne furentis ❦ ncilium Concilium populi Christo ad se rege reducto.
15.236  Offertis mihi uos hominem, quem nulla seueri
15.237  Iudicii censura notat, nam excussa patescit
15.238  Simplicitas ab utroque suae modo iudice causae.
15.239  Iudice uos inquit testes Herode, reatu
15.240  Supplicii nullo nobis damnante remissum.
15.241  Infremuere

uulnere rursus
15.489  Lapsus uterque cadit, premitur trabe Christus adacta.
15.490  Hic est ille deus, cuius sapientia mundum
15.491  Componit, coelique potentia sustinet orbes.
15.492  Virtutum dominus, mundique exercitus omnis.
15.493  En hominem propter spectacula qualia gessit,
15.494  Quale parauit iter, qualemque exhausit amorem,
15.495  Iustitiae quanta hoc pietas efulsit in omnes.
15.496  Si sibi si Matri pro nostro crimine talis
15.497  Qualis erit nobis? tali si tramite coelum

nisi fortasse Vestre Sanctitatis authoritate et impulsu atque adeo coactione moneatur. Dignetur igitur Sanctitas Vestra per salutem huius regni et tocius Christianitatis, eandem humilime obtestor, omnibus, quibus fieri potest, racionibus hominem non solum hortari, sed eciam cogere ad hoc sanctissimum onus pro salute publica subeundum. Non omnino desperamus, si Vestra Sanctitas omnes et authoritatis et sapiencie sue vires adhibuerit, eundem expugnari posse-sed facienda

pacto ei concedendum. Miraretur Sanctitas Vestra, si videret, quo pacto baro hic in omnium amorem et benivolenciam penetraverit, qualem sibi apud omnes authoritatem conciliaverit. Illi ipsi, in quorum facta aperte quottidie invehitur, hominem non solum reverentur, sed eciam (quod quasi impossibile est) diligunt. Si Sanctitas Vestra hoc regnum conservare vult (prout certe vult), duo haec omnino prestet, quod utrumque in eius potestate esse videtur: thesaurarium

imperii dignitas et amplitudo populi Romani ut posthaberemus. quod si fuissem minus splendidus imperator existimatus, non defuissent qui me calumniis, uniuersum uero senatum probris dilacerassent, quod imperium contulissent in hominem abiectum: et qui nesciret se gerere principem ciuitatis, ex quo caeteris gentibus contemptui facile haberemur. CAES.

exemplum bonarum artium atque fęlicitatis identidem citarentur. Credis, Caesar, quod tuis Iuliis aut Martiis, ad quos tuam refers originem, quoniam ab ipsis turpiter desciueras, pepercisset? Erras quidem si tibi persuasisti hominem furibundum fuisse delectum aliquem habiturum. Ad haec in nobilitatem odio maiore fuerat inflammatus quam non dicam te, sed quemquam alium diligere potuisset. Is demum crudelissimus tyrannus est cui facinora, non

latrocinia uastationem ad principatum proficisci, cunctis bonis artibus, imprimis boni et aequi, funditus euersis. Mihi autem longe mens aliena est nec unquam haec opinio penitus insita inueterataque extorquebitur quin putem nefas esse hominem aliquid homini detrahere, et alieno incommodo suum commodum augere, nisi uero temere siccariis et raptoribus poenam capitis legibus irrogari statutum sit ac in unum quodque facinus more maiorum grauiter animaduerti. Quum igitur

lacerandi alligantur, uel obiiciuntur Cerbero in frusta dilaniandi. CAES. Incassum terres hominem impauidum, qui ad nullos casus et minas fortunę consueuerit oculis conniuere. SyL. Id

cum stabulo regio ac vivario ferarum servata. Inde dimissis in omnes Hungariae citerioris partes praedatoribus, quicquid inter Danubium et lacum Balatum iacet usque ad Iaurinum, omnia ferro et flamma vastavit. Strigonii tamen arx per eum, quem superius nominavimus, Andream Orbanasz deserta per hominem humillimae sortis, et qui paulo ante peditum illius capituli ductor fuerat, Mathaeum cognomento Nagh, qui illuc cum paucis confugerat, arx vero Wissegradi coronae regiae conservatorium per rusticos et monachos fuerunt servatae. Tantus terror invaserat animos nostrorum audito caesaris Budam

audiunt, ideoque Etymon scripsit in septem psalmos qui penitentiales appellantur, opus eruditum sane et Christianis auribus dignum. Quod si quis iniustior fortassis arbiter illud obiiciat: "In syluam ne ligna feras" Cf. Hor. Serm. 1,10,34 et bone mentis hominem calumnietur quod tot et sanctissimis et doctissimis uiris qui psalmos sunt interpretati inserere se se non dubitauerit, sciat illud opusculum hoc ideo composuisse ut animi sui testimonium exhiberet, ne uacuus scilicet ad aream redeat, "ne… redeat" cf. Greg. Magn.

hoc regno et hoc tempore non deberet admitti, immo pocius cum ex una parte habeamus Turchas ex altera Lutheranos, deberent Hungari qui dure cervicis sunt omnibus blandimentis unacum principe eorum in officio contineri, facilius est enim hominem preservare, ne incidat in morbum, quam cum inciderit relevare, hec ut supplicavi iterum supplico, ut eo animo legantur, quo scripta sunt. Preterea ego hucusque hic fui in serviciis Christi et huius regni, quibus periculis me

1.41  Ignis deficiat succensus origine prima,
1.42  Terrenumque tuo simulacrum ut luceat ore,
1.43  Adsis; te canimus, tibi noster pangitur orsus.
1.44  Tu, nos ut redimas, hominem tibi Virginis aluo
1.45  Suscipis, utque nouo terris natura creatrix
1.46  Emicuit vultu, stupet omnis machina mundi

ambages, fallacia nulla,
1.812  Occultumque nihil uel inextricabile restat,
1.813  Ancipitesque uias errorum hęc regula soluit.
1.814  Te fugit esse hominem, quę nunc pręfertur imago,
1.815  Cui tribuit: nunquam uiderunt secula, demens,
1.816  Tale opus, emergunt huius nam cętera dicto,
1.817  Et

2.941  Se prodat, uoluit uarios effingere uultus.
2.942  Serua ministerio tunc primum turba refulsit
2.943  Spirituum, atque acies duxerunt ordine iussi.
2.944  Dehinc hominem mox tollit humo, cui foedere certo
2.945  Extendit coelos, intusque elementa ligauit,
2.946   Diuersis ferri et iussit circum actibus orbes.

Diuersis ferri et iussit circum actibus orbes.
2.947  Atque ita prouisum, uitę succurrat egenti,
2.948  Et mundus foueat largo uelut ubere parta.
2.949  Ast hominem coelo spes altior euehit, ultra
2.950  Ingenii proprias cui dotes addidit, ipso
2.951  Auro nobilius diuinum munus opemque,

2.962  Consilio Deus ergo huc rettulit omnia condens.
2.963  Hic caput et primum fuit albo nomen in illo,
2.964  Index et ueluti totius lemma libelli.
2.965  Hunc hominem uiles hodie nos cernimus ipsi."
2.966  Vt dixit, lachrimisque genas simul implet obortis,
2.967  Pręclusitque dolor fauces, non hiscere quiuit
2.968  Amplius: o pietas ac

absumere fraudes,
3.461  In se aliena luens conceptaque debita pridem.
3.462  Quodque fuit uotum sobolis, ratione subinde est
3.463  Exactum, fierique hominem lex lex] res A

3.509  Immortale genus, spectato cuius in ore
3.510  Perpetua fieri natum est aetate beatum,
3.511  Nasci hominem Verbum fueritque antiqua uoluntas.
3.512  Vnde secuta poli sunt pręlia, casus et omnis
3.513  Terrarum, cuius suscepta

conderet orbem,
4.221  Sponte tulit nasci mortali matre genusque
4.222  Humanum fieri, non illum protinus esse.
4.223  Iam cernunt hominem; Deus ille et uera propago
4.224  Numinis ignoti, sic alter cognitus idem.
4.225  Hunc et uerum hominem uersari foedere certo
4.226  Hic secum, Patris euadant quo pignora

4.222  Humanum fieri, non illum protinus esse.
4.223  Iam cernunt hominem; Deus ille et uera propago
4.224  Numinis ignoti, sic alter cognitus idem.
4.225  Hunc et uerum hominem uersari foedere certo
4.226  Hic secum, Patris euadant quo pignora summi,
4.227  Quatenus assertos sibi Verbum homo natus adoptat.
4.228  Mira fides quęcunque tulit,

fere] suprascr. pro prope reddita sensu
4.229  Percipiunt, hominem nam homini Deus ipse uolenti
4.230  Restituens uotis exorat rite parentem
4.231  Humanis, suaque est mortalibus aedita proles
4.232  Iccirco, miserę pacentur ut omnia

4.239  Atque aperit sese manifesta luce, fidemque
4.240  Numinis exhibuit certam sub carne latentis.
4.241  Argumenta igitur si sunt hęc uera, Deusque
4.242  Qua latet ipse, hominem sublimi sede locabit,
4.243  Et circumcinget diuina luce micantem,
4.244  Continuoque piis insontum in cordibus ille
4.245  Fulgebit, uerusque Deus credetur

4.340  Vobiscum hic uersans, meque ipsum prębeo coram
4.341  Spectari, quando manifesta uiscera tangi
4.342  Sensistis uirtute Dei, nascique recentem
4.343  In uobis hominem, nec adhuc cognoscitis", inquit,
4.344  "Diuersum haud patria me lumen origine manans.
4.345  Hic uidet et Patrem Natum quicunque, Philippe,
4.346  Vidit: nam uerum species

5.224  Notio ponendi tribuens exordia mystis
5.225  Personas, aliud remouent hęc, altera cum sint.
5.226  Huc ergo illatum sumptum mortale deditque
5.227  Esse hominem, statuit quem olim sua notio diuum.
5.228  Notio uere, inquam, talis suscepit utramque
5.229  Naturam, subiitque tamen mutatio nusquam.

5.379  Prouidit medio in causa stans ipsa sequestra.
5.380  Namque ageret patrio quondam cum libera coelo,
5.381  Non inuita iugo uoluit succumbere noxę,
5.382  Quo miserata hominem retineret sponte labantem,
5.383  Iustitię si iam clementia diua coiret.
5.384  Hic igitur rerum solidatur cardo, lapisque
5.385  Structurę aggeritur, cui prorsus fabrica

principibus, cunctis et ciuibus aeque,
6.233  Erroris uani contemptor in atria fertur.
6.234  Conspecto qui mox ingressus ad ostia Petro
6.235  Intro hominem admitti custodes uoce iubebat.
6.236  Cui Cui. . . 239

qui cultu appares Galilęus et ore?"
6.326  Hęrens cui iuuenis perculsum fortius urget:
6.327  "Ingressum temere huc tenuis non poena manebit."
6.328  Haud nosse ille hominem defendit, et hactenus ultro
6.329  Iurat terrenti excussus de mente timore.
6.330  Ast intro ingressus coram processit et inde

Galilęa et subdita sceptris,
7.115  Si namque, ut fertur uulgo, Galilęus et iste."
7.116  Ausus Pilati uerbis opponere nemo:
7.117  Mox hominem regi pariter causamque relegat.
7.118  Nam forte accitum lux illum festa tenebat,
7.119  Quando frequens populus passim concurrit in urbem,

et causam dudum clamore grauatis,
7.250  Dignam morte tamen non culpam adducitis ullam.
7.251  Id demum est odio conquirere iudicis auram.
7.252  Quin etiam nobis hominem qui reddidit, ipso
7.253  Ecce modo abstinuit nil prorsus cęde nocentis.
7.254  Sed pręstat uestro tantum seruire furori:
7.255  Ast hodie regis fuerimque exempla

Dicto. . . 333 abibit] Io 18, 39 tunc protinus exit,
7.320  Iudęosque petit, coramque ut constitit, inquit,
7.321  Ingenio tentans hominem subducere morti:
7.322  "Non culpam inuenio, non crimen protinus ullum,
7.323  Quem tanto studio frustra modo perdere uultis,
7.324  Defuit haud quicquam quamuis, indagine

miles: talem tunc aduocat artem,
7.353  Conspectu misero si mouerit effera corda,
7.354  Vt morte abstineat plebes contenta flagellis.
7.355  Illico discingunt hominem; dehinc corpore uestem
7.356  Diripiunt, nudos medio simul exerit artus:
7.357  Mirantur nitidamque cutem, tum candida menbra.
7.358  Continuo exertę redolet fragrantia

7.484  Posse sacerdotum si demum cernere plagas
7.485  Contingat totis impressaque uerbera menbris,
7.486  Produxit coram, dehinc turbis talia fatur:
7.487  "Ecce hominem uobis, habitum bene nonne putatis?
7.488  Dimisso liceat, iam si sat cęsus, abire."
7.489  In uerbo accessit portans mandata minister:

7.714  In dicto egressus cocco sertisque reuinctus
7.715  Astitit et medio lustrauerat omnia circum.
7.716  Pontius hic subitis subiecit talia uerbis:
7.717  "Ecce hominem uobis, faciesque miserrima casus
7.718  Quem non mortalem, quęso, commouerit ista?"
7.719   Eia

silentia gestu.
8.125  "Ecce Ecce. . . 129 olli] Io 19, 5 hominem uobis", inquit, "quem inuadere regnum
8.126  Est metus: heu quali nunc, quęso, accingitur arte
8.127  Tortus et horrenti redimitus tempora rubo,
8.128  Vt sibi sic sceptrum

In populo, quemcunque optat, quem tollit in altum.
8.352  Sed tunc diripitur tergo surgentis amictus:
8.353  Vtque stetit primum exutus iam corpore nudo,
8.354  Deturbant hominem stabat qua lignea moles,
8.355  In diuersa manus prostrati et brachia tendunt.
8.356  Huc clauos poscunt, adigunt simul ictibus actos
8.357  Ad uolam, resonat longe lateque

9.175  Atque Atque. . . mitem] e marg. pro Atque hominem mitem docuit dediscere cultum hominem cultum docuit dediscere mitem,
9.176  Protinus in mores abiit tunc uita ferinos,
9.177  Atque instar

Atque. . . mitem] e marg. pro Atque hominem mitem docuit dediscere cultum hominem cultum docuit dediscere mitem,
9.176  Protinus in mores abiit tunc uita ferinos,
9.177  Atque instar pecoris uersari deditus aluo

carne, cruoreque
9.180  Occissi spargi non horruit hospitis ultro.
9.181  Sed non fata tamen damnis occurrere cessant,
9.182  Atque hominem reuocant labentem, corruit unde:
9.183  Tunc primum populos libertas cognita mouit.
9.184  Continuo sumptis iniuria pellitur armis,
9.185  Oppida diuersis consurgunt protinus

9.282  Scilicet huc proprii referunt exordia casus.
9.283  Dum desciscit homo, dum sese deicit alto,
9.284  Quale animal mutum, dumque hic dediscere cępit
9.285  Primo hominem, brutum subito genus inde redactus,
9.286  Prorsus deplumes inoleto crimine factę,
9.287  Euaduntque pares defunctis munere uitę,
9.288  Eiectę tristes animę de corpore

9.630  Narrantur longis dum nostri ambagibus ortus,
9.631  Hinc declinatis cunctis amphractibus alta
9.632  Mente sequar quęcunque arcana locutio cęlat,
9.633  Atque ingens hominem miraclum carmine promam.
9.634  Et nihil erroris reor olim admittier inde,
9.635  Scriptum more tegat si nobis sensa uetusto,
9.636  Si nec adhuc rudibus quicquam proponat

ut liberi uestri liberalibus artibus atque disciplinis bonisque moribus imbuerentur, hac de causa huiusmodi artium praeceptores honestissimis propositis praemiis, celebratissimos accersere undique consueuistis, rati illam Diogenis sententiam uerissimam esse, qui terram nihil grauius sustinere quam hominem disciplina carentem asseruit. Nemini igitur mirum uideri debet, dum his artibus atque institutis liberis uestris quasi per manus administrandam regendamque Rem publicam Vestram traditis, si eam securam a uariantis fortunae impetu insignemque perpetuis temporibus apud omnes gentes ac

existimo te non fugere. Illud tamen omnino praeteriit, quod Stephano Matychnay secretario regio, oratori ex Transalpinis in aulam redeunti, litteras ad me dederis nullas. Porro, si te tam cito aut immemorem mei effectum esse, praesertim recens inter nos revocata memoria, aut ad me scribere, hominem non solum amicum verum et fratrem pene tuum gravari putarem, equidem stentoreo clamore querer et ad Jovem conciliatorem provocarem, teque tam diu fraternis stimulis lacesserem, donec istud ipsum silentium tuum necessitudinis nostrae crassatorem dirimerem, et vocalem redderem. Nam quod ad me

Romanorum regem agebant, et te ibidem legatum invisendi, cognoscendique gratia convenissem, quem de fama dudum, de facie nondum cognoveram, tanta me humanitate ac hilaritate vultus, animoque lucidissimo, ut conjicere licuit, et excepisti et alloquutus es, ut vix notissimum et charissimum hominem majore potuisses, quod ego nullis antea nec officiis nec meritis apud te promerueram. Verum omni amore atque obsequio, si quod a me in tanti viri ac praesulis usum abire possit, statui eundem sempiterne prosequi, et jussis ejus semper praesto esse, accedente huic scintillulae devotionis

meae apto plurimum indigeo. Hanc abs te nec donari cupio, ne impudentiae perstringar, nec certo pretio deposco, ne tamquam cum mercatore videar agere, tuaeque dignitati per imprudentiam derogem. Verum si uno ex equitio tuo electiore pro munificentia vaivodali me dignaveris, eumque nunc per hominem istum meum miseris, quicquid oneris mihi imposueris, esto quod quinquaginta aureis aestimetur, nullum equidem detrectabo. Si autem id mihi ob instantis temporis iniquiorem conditionem condonabis, ego nihilominus operam dabo, ut

fecerit, vel ipso crimine gravius accidit; quum sciam apud gentem tuam longe maioris flagitii esse liberae mulieri amatorie commisceri, quam e vivis hominem tollere, aut fortunas spoliare: omnia tamen feram aequo animo, et voluntati eius morem geram, meque illius correptioni non invitus subiiciam; Quandoquidem non dubito, levem ac indulgentem mihi in hoc etiam, ut in aliis

prudentiae copiosum ac sapientiae exemplar, facile tuis rationibus acquieturum credo. Quare, si praescita tua nolis falsa mihi evenire, indue partes et fratris et amici, accedas ad avunculum, aperi illi quid res ista veritatis habeat, neque amori me, qui mihi impingitur, succubuisse *) nega, hominem dein esse indicato, et nepotem; postea ingeniose adhibe omne patrocinium, et me indignationi ejus eripe. Nam quicquid felicitatis mihi astra pollicentur, in Statilii manus collocarunt. Immo Statilius ipse et fortuna et sidus meum est felicissimum, quem tu si nunc mihi reconciliatum

consulam, nec hos versiculos qualescunque luci subtraham; sed quemadmodum pro tuo in me ardentissimo studio flagrantissimoque amore peroptasti, recognovi, et mea manu adiecto etiam uno ad puerum epigrammate perscripsi, atque ad te ut ad hominem doctissimum meique amantissimum mitto. Eos tui, Mauree suavissime, ubi tua quoque littera et iudicio examinaveris gravissimo, Praesuli tuo Gamrato velim reddito. Me vero, ut coepisti diligito.

pena facti redundabit in autorem: quippe geniti sumus non ad faciendam iniuriam, sed potius ad mutuam caritatem. Unus pater et christianos et thurcos genuit, fides discrevit; dedit homini ius in corpus, de anima iudicium sibi permisit. Vos dicitis, magnum esse crimen hominem depingere, cui animam inspirare nequeas, quasi homo videretur per superbiam emulari divinam potestatem. Quanto sceleratius est eripere animam homini atque ipsum Dei opus dissolvere? Quum in hanc sententiam multa dixissem, [verba Solymanni] ille inquit, se

Magni Turcae Zulimani victoriae nos abiecerunt, factus sim semisenex, et ferme totus barbarus, quod inter hanc pervicacem, sylvestrem et alpinam gentem tam intime, tamque diu, velut aeternum a vobis solum venissem, degam. Et quamquam me hominem ex vultu membrisque agnoscam, quod et os fero sublime, et coelum videam, quippe qui nondum omni ex parte destitutus sum ratione, humanitatis tamen atque urbanae conversationis perinde ac oblitus; quum hic ubique pene paganus sim ac

delabi nudas et simplices: ac tantum abest, vt aliquod magnum opus suapte vi naturae effingant (quemadmodum narratur de Cyclopum terra, quam dicunt feracem innata bonitate citra omnem cultum et laborem per se ipsam nascentes fructus producere) vt etiam non fari, non ingredi hominem, non quidquam omnino sine aliorum adiumentis posse haud dubium est, omnis in anima scientiae principium a sensu oritur, neque alias temere nisi per aures influit, exceptis Symetriis Geometricis, syderumque cursu et aspectu: hae siquidem artes maxime oculorum sensu percipiuntur. Dum igitur

Atqui magis credere decet eandem dici rationalem et sensitiuam in natura, sed propter diuersas operationes, nominibus etiam appellari diuersis, sicut dicimus vnum eundemque esse qui Penum gubernat: sed cum promit, aut condit, ita promum condumque variae solemus appellare: neque alium dixeris hominem dum ridet, alium dum lachrimatur: vna quidem his origo est, sed causae diuersae: siquidem vt afficimur, modo in gaudium soluimur, modo declinamus in luctum. Quod si recipimus inquam necesse est confiteri totius hominis generationem nihil discrepare a caeteris animantibus, ac vtrorumque

varietas in mortalibus appareat: si animae simplices nudaeque demittuntur in corpora: nec quicquam ex superioribus corporibus intra conuexa mundi in eas agit? Nulla inquam hic plane difficultas est, si persuadere tibi potest, mundum et in hac parte mundi infima hominem praestantissimum animal a Deo non necessario, sed sua ipsius bonitate creatum esse. Alioqui Deus sui iuris non esset, sed satelles necessitatis, et aliena libidine circumageretur, quod impium ac scelestum est credere. Igitur deus primus ille motor, et Architectus vniuersi

quamdiu viuimus, quippiam tale illi oppositum, vnde satiatus animus conquiesceret, vltra mundum (quatenus magnus est) extenditur semper aliquid infinitum et immensum, cuiusmodi ipse est, appetens. Accusabimus ne deum iniusticiae, quod lenierit brutorum desideria, propositis omnibus ad eorum vsum: hominem vero torqueri velit aethernum cupiditatibus immodicis aestuantem? at quia dei sumus imago, consentaneum est, maiorem illi de homine curam esse, qui brutis imperat. An requiremus in deo prudentiam, quod aliquid magnis in rebus temere fecerit, qui ne in minimis quidem quicquam

opus administris. Sin autem ab iis reguntur ex ipsius sententia, quid singularis Dei curatio necessaria sit, non intelligo. Caeterum naturae superiori, id est, homini interiori formam ipsius referenti ac ab ipso aeditae, sic afficitur, vt ab eius cura nunquam discedat. Quamuis autem relinquerit hominem in manu sui consilii tamen non caessat eum monere modis multiplicibus, vt in caelum suam propriam sedem intueatur, dignaque parente opera faciat, contumax enim filius abdicatur deiiciturque de spe adeundae haereditatis. Non dubitemus igitur, postquam cognitum habemus, Dei bonitatem et

splendorem non perferat, ac umbra delectetur: quae autem publica sunt, et in communi, vel salute, vel ornamentis versentur Reipublicae (quo in genere Illustrissima Magnificentia vestra principem locum in hoc regno, a maioribus suis, haereditate et perpetua successione traditum tenet) ea ad me hominem privatae vitae deditum, ac litterarum studiis in umbra abditum, nihil pertinere semper iudicavi. Nunc autem ea tempora incidere video; ut institutam vitae meae rationem mutem, tuamque Illustrissimam Magnificentiam interpellem, ad tuumque; amplissimum

est nomen, quod significat gentilem siue Ethnicum. solent enim omnes Christianos hoc nomine appellare, quamuis etiam alia habeant vocabula ad interpellandos Christianos, vt sunt Gyaur et Kaur) sed Gyaur) vnum significat hominem, si non addas lar terminationem, quae apposita fit pluralis, vt Gyaur siue Kaur) id est, Christianus: Gyaular siue Kaular) id est, Christiani. Sed Csiafer) etiam sine illa

vocabula ad significandum regnum, vt Istan) quia cum Italiae siue Franciae aut etiam Hispaniae regnorum mentionem faciunt, tunc dicunt Frank istan) quod significat tam Italorum, Gallorum, quam Hispanorum regna. Frank) significat hominem harum regionum vt Frank Gyaur) id Italus, Gallus, vel Hispanus Christianus. Caeterum cum Graeciam nominare volunt, mutant vocabulum, dicentes: Vrum elli) id est, Graecia, et non Vrum istan) id est, Graecum regnum.

eruditi Heremitae profecissem, susceptis sacris ordinibus sacerdoti [W: sacerdotii] non sine authoritate aliquot monasteriis praefui. Pater dum fortiter pro Patria [W: paria] dimicaret, manu Turcarum occubuit. Tres autem habebam fratres, ijsdem natos parentibus: Nicolaum, hominem in re militari non extremum, alterum Mathiam opinione omnium non infeliciter in litteris versatum; qui ambo naturali morte extincti sunt. Tertium Jacobum hominem militarem, et qui non parvum specimen virtutis suae edidisset. Quum enim Nandor Alba ab

manu Turcarum occubuit. Tres autem habebam fratres, ijsdem natos parentibus: Nicolaum, hominem in re militari non extremum, alterum Mathiam opinione omnium non infeliciter in litteris versatum; qui ambo naturali morte extincti sunt. Tertium Jacobum hominem militarem, et qui non parvum specimen virtutis suae edidisset. Quum enim Nandor Alba ab Imperatore Turcarum anno dni 1521 obsessa opugnaretur graviter, praecipua huic turris, Kula (Kewles) [W: Kewles] quam lingua nostra vocant, pro ejus statione cesserat; ubi cum moenia

consacrandis idoneis ministris, qui perpauci admodum sunt, ecclesiae nostrae adeo indigeant, ut in decem pagis vix unus minister reperiatur ad suffraganeorumque confirmationem pręter unum Bodoniensem, episcopum suffraganeum Varadiensem, hominem et aetate et annis ita confectum, ut diu omnino vivere non possit, habeamus in toto hoc regno neminem, Dominationem Vestram Reverendissimam rogo, velit pro sua erga hoc regnum et religionem Christianam affectione interposita

litteris intellexi te apud istum virum magnanimum impraesentiarum agere, illique praecipue ob tuam virtutem acceptum esse; quae sane res delectavit me plurimum, quod forte oblata est illi occasio exercendae suae solitae liberalitatis in hominem conjunctione studiorum mihi perquam charum. Nam quam amans hujusmodi hominum sit, quanta cura provehat bona studia, nemo est ad quem fama nominis ejus pervenit, qui nesciat. Etsi ego non sum tantae dementiae ut me inter doctos

esse, et alios ex ultima venisse Thracia, alios ex Asia, tamquam extime ad confinia prodire consuesse, ut captivos ex copia vilius emant, carius in patria vendituri. Horrendum profecto et lamentabile fuit spectaculum, videre hominem venalem ut pecus et tractari tam viliter. E Livada pago egressi die III. mensis 4. memorati, moxque sylvam emensi non impendio magnam, quam supra Lomnizam vocitari dixeram,

Unde quum in hortis ad civitatem, eadem jam pertransita, pauxillum ut supra dictum est, praetextu comitibus injecto constitissemus, annonae gratia comparandae, quod pagus, quem petebamus, dicebatur laborare penuria, in Rascianum hominem incidimus, quo interrogato, quomodo vocaretur ei genti proximus mons, quem jam antea dixi ab Haemi vertice prodiisse, et dextra nobis Aegaeum mare petere, respondit, Rupzcam Rupzca. vocari. Inde num

mora ab ea transmitti. Ego autem etiam rarius quam soleam, domo egredior; quid enim interrogantibus de ejus mora responderem nil habeo; certe, et pudet et taedet. Tamen si factor hic essem tantum, aequum esset ut domini mei litteras frequentiores haberem, ut tantum sciretur me suum esse hominem. Vereor ne locum det proverbio: honores mutant etc. Nam ex Constantinopoli frequentiores recepi, nondum enim equitibus et peditibus stipabatur. Nos, quia nostro gradu continemur, contemnimur. Extra jocum, mirantur omnes de ejus taciturnitate. Hic amissa Tata, quies ut antea,

aliquando ad cor. Quoniam autem praecipua cura habenda est rectae valetudinis et nullus thesaurus est pretiosior sanitate corporis, mihi esset consultum, ut mecum adducerem dominationi vestrae reverendissimae unum physicum bonum, qui semper et sano et aegroto adesset, hominem juvenem et peregrinationis cupidum. Reperi Venetiis unum satis aptum huic negotio, nostrae gentis, natione Pharensem, nomine dominum Gabrielem Leporinum, virum doctum, expertum, comem, facundum; laetum congerronem, praesentiae virilis et gravis; eo magis, quod marchionis Sfortiae medicus

et pinguedine excellant. Ad quietem autem habent locum certum, ubi quiescentes recumbunt: atque inde usi quiete, alacres et prompti excitantur, nemine ipsis ministerii officia imperante. Tantumque ubique est silentium, ut putes in loco illo nullum prorsus esse hominem: cum interim et sacerdotum ministrantium sint circiter septuaginta, et eorum qui hostias adducant valde magnus numerus. ita omnia cum reverentia, et ut convenit magnae divinitati, peraguntur. Summi sacerdotis descriptio

Suffragatus et huic sententiae, ex sequente percontabatur: 9 QUOMODO quosvis eventus moderate ferat? Ille inquit: Si tibi persuaseris, homines ita creatos a Deo, ut et malorum et bonorum maximorum in vita fiant participes: nec inveniri hominem, qui sit huius vicissitudinis expers: Deum vero contribuere animum aequum, pro quo ille sit orandus. Hoc etiam benigne et cum approbatione audito, dixit, Omnes praeclare respondere: sed interrogato adhuc uno tantum, velle in

intelligentes, qui ex tempore ad huiusmodi quaestiones ita apte respondent, omnes a Deo sermonis sui initium capientes. Tum Menedemus philosophus Eretriensis: Recte sane, inquit, Rex. Nam cum a Deo omnia gubernentur, et recte hoc statuamus, hominem esse Dei creaturam: consentaneum est, ut ii omnes sui sermonis vim et rectitudinem a Deo principaliter petant. Hic cum rex innuisset, ipse desiit de his verba facere: ac deinde conversi sunt ad hilaritatem convivii, quod ad vesperam demum est

servare homines, quam cupiditate victoriae per confidentiam perdere eorum vitam. Nam ut Deus beneficus est in omnes, ita tu imitatione eius omnia beneficentia prosequeris. Fassus eum bene respondisse, alium interrogabat: 67 QUEM hominem conveniat prosequi admiratione? Ille dixit: Eum qui cum gloria, opibus et potentia abunde sit exornatus, interim tamen animo aequali sit erga omnes. quemadmodum tu Rex, dignus es admiratione, qui dignitate, opibus et potentia excellens, hoc facis, Deo

Musis ingratus uiuit Etruscis.
209  Mox placidus Seraphinus et integer Vrsus et ille
210  Iustitiae uindex atque omnis cultor honesti
211  Dogia, Dalmaticae gentis Cato; nemo sub isto
212  Iudice patrati pergatur criminis author,
213  Non hominem occidat, non furtum fecerit aut se
214  Obliget obscuri sceleris nocturnus adulter;
215  Continuo graue delictum par poena sequatur.
216  Quis genus Ambrosii nescit, cui clara Vetaldae
217  Facta indicta domus? Quo Sorgius ore canendus?

adnitendum tibi magnis viribus putamus, cogitandum etiam die ac nocte, ut vocationem tuam fideliter impleas, respondeasque hominum expectationi, iam pridem de te conceptae, nulla culpa praetermissi officii. Quod integre praestare mortalem hominem, nisi Dei spiritu afflatus sit, difficilius est, quam quisquam existimat. Vix invenies, ulli unquam prospere cessisse, qui provinciam aliquam inconsulto aggressus fűit. Propterea ipsi quoque Paulo, cui omnes scientiae et

ibique violenter circumcisus, neque inde unquam exisse nisi hoc vere nisi cum Scripho regis regis D: regi Z Fes fratre servituti eius mancipatum, et modo opportunitatem nactum aufugisse. Nos hominem in vinculis, et custodia tenuimus. Interim de valle hostis movit classem pedetentim per canale Interim de valle hostis movit classem pedetentim per canale Z: Interim, cessato vento, hostis de valle

plenam cognitionem et ardentissimum zelum caelestis veritatis Evangelii IESU CHRISTI. OMNIPOTENS ille, sapientissimusque rerum omnium architectus ac Creator, condidit tum amplissimum augustissimumque hoc domicilium: tum et omnes in eo contentas creaturas, ac praesertim hominem, suam imaginem: in eum potissimum finem, ut ipse eiusque immensa sapientia, potentia, iustitia et benignitas ab homine et angelis agnosceretur, celebraretur, et glorificaretur. Cui divino consilio et altera causa, priore non inferior, accessit: quod scilicet illa infinita bonitas omnino

authorem, infinita sapientia, potentia et bonitate praeditum. Hinc est illa prolixissima disputatio Ciceronis in libris de Natura deorum, in qua ex accurata consideratione ac ponderatione caeli ac terrae, omniumque quae in eis continentur, probat, tum esse Deum: tum ab eo omnia, et praesertim hominem, regi ac foveri. Consimilem tractatum etiam Xenophon habet in Apomnemoneumatis, et Galenus in Usu partium, ac etiam Aristoteles in libro de Mundo et Metaphysicis: ubi tandem illo celeberrimo Homeri versiculo concludit, οὐκ ἀγαθὸν

ac etiam moveamur. Verum Deus non contentus hac sua tam gloriosa beneficaque patefactione: insuper etiam pro ingenti sua philanthropia, studioque humani generis, ex illa sua arcana infinitae maiestatis sede prodiens, ac veluti de solio suo descendens, et sese demittens, accessit hominem, eumque coram humanissime allo cutus est: suaque eum voce, qualis sit, et quomodo agnosci, coli ac invocari velit, coram edocuit, dans legem et promissiones. Atque id ille saepius fecit, multifariam multisque modis cum humano genere loquens, per se, patriarchas, prophetas, proprium filium,

Bibliographia locorum inventorum

Marulić, Marko (1450-1524) [1522], Tropologica Dauidiadis expositio, versio electronica (), Verborum 5871, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - expositio] [word count] [marulmartrop].

Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1522], Feretreidos libri tres, versio electronica (), 807 versus, verborum 8510, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [severitanipferetr].

Bučinjelić, Miho (1479 - c. 1550) [1524], Epistula ad Gerardum Planiam, versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 2445, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [bucinjelicmepist].

Bunić, Jakov; Cortonus de Vtino Minorita, Bernardinus; Petrus Galatinus; Colonna Galatino, Pietro (1469-1534; m. post 1539.) [1526], De vita et gestis Christi, versio electronica (), 10155 versus; verborum 68245, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [bunicjvgc].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1526], Stephanus Brodericus electus episcopus Sirmiensis, cancellarius Clementi papae VII, versio electronica (, Budim), Verborum 653, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15260317].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1527], Dialogus Sylla, versio electronica. (), Verborum 15372, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfsylla].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1527], De conflictu Hungarorum cum Solymano Turcarum imperatore ad Mohach historia verissima, versio electronica. (), Verborum 959, Ed. Arnold Ipolyi [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - historia] [word count] [brodaricsmohach].

Kožičić Benja, Šimun (c. 1460 - 1536.) [1528], Elogium... in Etymon reuerendissimi patris magistri Dominici Buchiae, versio electronica (, Zadar), Verborum 293, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - ad lectorem] [word count] [begniusselogium].

Frankapan, Franjo (m. 1543) [1533], Franciscus de Frangepanibus Clementi papae VII, versio electronica (, Budim), Verborum 805, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [frankapanfepist15330705].

Beneša, Damjan (1476-1539) [1534], De morte Christi, versio electronica (, Dubrovnik), 8402 versus, verborum 61948, Ed. Vladimir Rezar [genre: poesis - epica] [word count] [benesaddmc].

Petrović, Nikola (1486-01-15 – 1568-04-16) [1538], Oratio salutatoria ad Rhagusinum senatum cum primum se ad illorum Vrbem contulit, versio electronica (), 984 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - oratio] [word count] [petrovnorrhag].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1538], Epistulae anni 1538, versio electronica (), Verborum 4332, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist1538].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1540], Epistulae anni 1540, versio electronica (), Verborum 996, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist1538].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1542], Petro Royzio Maureae, versio electronica (, Kraków), Verborum 186, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist15420110].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1543], Commentarius rerum actarum Constantinopoli anno 1542. Versio electronica (), Verborum 4922, Ed. Srećko M. Džaja Guenter Weiss [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfconst].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1543], Magdalenae Millaversiae, versio electronica (, Alba Iulia), Verborum 523, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist15430720].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1544], Dialogus philosophandumne sit, versio electronica. (), Verborum 8149, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfphilos].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1545], Ad optimates Polonos admonitio, versio electronica (, Cracovia; Polonia), Verborum 8436, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio; prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfpolonos].

Đurđević, Bartul (c. 1506 - c. 1566) [1545], Prognoma, sive Praesagium Mehemetanorum : primùm de Christianorum calamitatibus, deinde de suae gentis interitu, ex Persica lingua in Latinum sermonem conversum. (, Leuwen), Ed. Đurđević, Bartul [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - libellus; poesis - epigramma] [word count] [djurdjevicbprognoma].

Utješenović-Martinuzzi, Juraj (1482-1551) [1545], Epistola ad Antonium Verantium, versio electronica. (), Verborum 599, Ed. Utiešenović, Ognjeslav M. László Szalay Gusztáv Wenzel [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [utjesenovicjepist15450228].

Utješenović-Martinuzzi, Juraj (1482-1551) [1547], Frater Georgius episcopus Varadiensis cardinali Alessandro Farnese, versio electronica (, Varadin), Verborum 897, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [utjesenovicjepist15470207].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1550], Antonio Verantio Tranquillus Andronicus, versio electronica (, Tragurii), Verborum 210, Ed. László Szalay Gusztáv Wenzel [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfepist15500225].

Vrančić, Antun (1504-1573) [1553], Iter Buda Hadrianopolim, versio electronica (), Verborum 10368, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - itinerarium; prosa oratio - diarium] [word count] [vrancicaiter].

Vrančić, Mihovil (1507 - ante 1571) [1558], Antonio fratri epistula, versio electronica (, Vienna), verborum 282, Ed. László Szalay [genre: prosa - epistula] [word count] [vrancicmepist15580525].

Vrančić, Mihovil (1507 - ante 1571) [1558], Antonio fratri epistula, versio electronica (, Šibenik), verborum 1499, Ed. László Szalay [genre: prosa - epistula] [word count] [vrancicmepist15581227].

Grbić Ilirik, Matija (1503/1512 - 1559) [1559], Aristeae historia cum conversione Latina, versio electronica (), Verborum 3353, Ed. Nino Zubović [genre: prosa oratio - historia; prosa oratio - versio] [word count] [grbicmaristea].

Pir, Didak (1517 – 1599) [1563], Ad Paulum, versio electronica (, Ferrara), Verborum 3486, versus 526, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epistula; poesis - epigramma] [word count] [didacusppaul].

Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1570], Reverendissimo et observandissimo d. Domino meo Antonio Verantio Archiepiscopo Strigoniensi etc. in Hungaria, versio electronica (, Tragurii), Verborum 1755, Ed. László Szalay Gusztáv Wenzel [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfepist15700202].

Rozanović, Antun (1524-1594?) [1571], Vauzalis sive Occhialinus Algerii Prorex, Corcyram Melaenam terra marique oppugnat nec expugnat, versio electronica (), 15122 verborum, 255 versus, Ed. Nives Pantar [genre: prosa oratio - historia; poesis - ode] [word count] [rozanavauz.xml].

Vlačić Ilirik, Matija (1520-1575) [1581], Clavis scripturae sacrae, pars prima, versio electronica (), 600000 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - tractatus; prosa - vocabularium; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [flaciusmclavis1].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report