Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: Ipsam Your search found 1340 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 201-300:201. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] quicquid benefecerit , ipse suas laudationes iactabundus garrit | et facinus illud, quo meritum aliquod aput Deum consequi sibi potuisset, euacuat inanis glorię cupiditate. deinde hanc ipsam gloriam prauis operibus, ad quę semper pronior est destruit | et in suimet infamiam turpiter conuertit. Nam quanuis aliquando etiam non improbi ingenii esse uideatur, nunquam tamen non majore sui parte malus est. de quo Iacobus apostolus: Vir inquit duplex
202. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] esse, erit uester seruus. sicut Filius hominis non uenit ministrari sed ministrare | et dare animam suam redemptionem pro multis. Pręstantis autem ac strenui animi est | dominandi cupidinem, quę sępe robustissimos uicit, superare. ipsam-que regum pompam et principum luxuriam pro nihilo ducere | atque in omnibus cum Christo humiliari. Quid enim esse potest maius Christo? qui ejuscemodi humilitatem sic in se commendauit, ut Dei filius non dedignaretur esse hominis filius | et formam serui assumere, cum esset
203. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] non in terra regnare, sed in cęlo desyderemus.
Vnde et mercedem humilitatis |
et non humilitatis poenam proposuit dicens:
204. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] quando in inferno poenas luit eternas. Nam cum mors primorum hominum in poenam peccati data sit, ipsa poena quę pro peccatis infertur, mortis interdum nomine designatur. Atque ideo sane nec ipsam corporis mortem bonam esse dicimus, quia stipendium peccati est, quia non sine dolore est, sed tamen, ut malis perniciosam, ita bonis utilem. Alteri enim moriuntur ut in ęternum uiuant, alteri ut in ęternum crucientur; fugienda ista, expetenda illa, etiam cum
205. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Nulla horum libera meditatio habetur in frequentia coetu-que multorum. Vulgi clamor, urbani tumultus, amicorum interpellatio, mulierum conspectus, cognatorum mortes | mentem Deo intentam conturbant | nec in illo conquiescere ipsam pro uoto sinunt. In solitudine autem concupiscentię quoque magna pars tollitur, dum illa quę male concupiscuntur, nostris aspectibus procul submota latent. cum multo magis uisa moueant animum quam cogitata. et quod rarius cernitur, facilius
206. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] pro speculo cum uigilas. nunquam euangelicus codex uel de manibus tuis discedat | uel de memoria exeat. In eo si assiduus fueris, cęlestium desyderio terrena contemnes. et hoc quidem erit | uendere omnia, quę in pręsenti uita possidentur , et ipsam emere margaritam, quę Christi conuersatione fulget | et humanę redemptionis precio taxatur. Quicquid autem Nouum continet instrumentum , ad Euangelium pertinere censemus.
207. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] diuinę dulcedine refertam. Quę non mortuuorum terra, sed uiuentium dicitur, nequis alibi uiuere cupiat quam ubi semper feliciter uiuat et mori non possit. Cum-que ad tam inęstimabile bonum hac sola uia peruenitur, ad eam ipsam Salomon sapientię dono insignis te stimulat dicens: Conserua, fili, pręcepta patris tui, id est, Dei, et ne dimittas legem matris tuę, id est, Ecclesię. Liga ea in corde tuo iugiter et circumda gutturi tuo, ut uidelicet neque cogitatione delinquas
208. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Domino supplicasset, repulsa non recessit, contempta magis se submisit. Et quoniam humiliter oranda perseuerauit, quod poposcerat, accipere meruit. Hanc orandi assiduitatem commendat etiam parabola illa de muliere uidua, quę durum et fastidiosum iudicem petendi improbitate, ut ipsam de aduersarii iniuria uindicaret, compulit, et illa alia parabola de homine, qui nocte intempesta pulsando amici ianuam et clamitando dormientem excitauit, excitatum surgere coegit | et panes quotquot uolebat, sibi commodare. Dominus pręterea cum futuri
209. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] uesci non piguit. Ezechiel ut famem futuram partim uerbis | partim re atque opere nunciaret, frumentum, ordeum, fabam, lentem, milium, uitiam | per dies centum quadraginta comedere iubetur | et aquam potare. At nos fabam ipsam respuimus tanquam Pythagorę, non Christi discipuli. nos triticum nisi in similaginem redactum fastidimus | et uina delicatiora conquirimus | nulla in parte sanctis prophetis istis comparandi. Sed etiam Ioannes plus quam propheta, in matris adhuc
210. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] De scientia divinitvs tradita et sapientis officio Caput IV Hęc est scientia, quam a nobis exigit Dominus dicens: Misericordiam uolui et non sacrificium, et scientiam Dei plus quam holocaustum. . Hanc ipsam autem Dei scientiam a se peti iubet, cum ait: Siquis sitit, ueniat ad me et bibat. . et: Ego sum ostium, inquit, per me siquis introierit saluabitur. . Non est itaque aditus ad beatitudinem | nisi per scientiam diuinitus nobis traditam. Cęterę omnes scientię
211. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] ait) factus est nobis sapientia et iustitia et sanctificatio et redemptio, ut quemadmodum scriptum est: Qui gloriatur, in Domino glorietur. Quis enim hominum comparandę uerę beatitudinis rationem potuit per se cognoscere, si hoc solius Dei erat docere, cuius solius fuit ipsam beatitudinem tribuere. Quę Dei sunt, inquit, nemo cognouit | nisi Spiritus Dei. nos autem non spiritum huius mundi accepimus, sed Spiritum qui ex Deo est, ut sciamus quę a Deo donata sunt nobis. quę et loquimur non in doctis
212. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] est semper sapiens, qui quoties aliquid stulte peccat, sapienter quod peccatum est protinus emendat | et pręteriti errati notam insequentis uirtutis laude compensat. Sapientem semper beatum esse philosophi contendunt, eo quod sola uirtute contentus sit, uirtutem autem sibi ipsam sufficere. Patet quia nihil extra uirtutem, in quo beatitudo esse potuisset nouerant. Ignorabant igitur bonum illud quantum aut quale esset, quod debetur uirtuti | quod-que nostri sapientes uitę innocenter laudabiliter-que actę meritis confidunt se consecuturos | et tunc
213. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] iungi cupiebant. quod quia pręcipue martyrii patientia pręstare poterat, cędi occidi-que gaudebant. Illi autem quibus ęterna hominis beatitudo ignota erat, non quomodo oportuit, sed quomodo poterant, beatam uitam diffinierunt. atque ipsam, quoniam longius protendere nescirent, uirtute quę in pręsenti est terminarunt. Sed quęnam, quęso, esset ista beatitudo, quę simul cum corpore pecudum more erat finienda? Pręterea
214. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] carentibus rebus esse sapientius uel beatius existimari potuisset? Lapidea est igitur illorum et sapientia et beatitudo, non humana. Cum enim uerę beatitatis ignari essent, beatitatem ipsam appetitionum quietudinem esse putauerunt , et hanc ad sapientem pertinere uolebant. At nos uerę quoque ęternęque beatitudini gaudium attribuimus et in Deo lętitiam perpetuam-que
215. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] et alia inter gentiles sapientia, ueri quidem inquirendi supra quam dici queat studiosa, sed plane inanis cassi-que laboris, cum inuestigare illud nequaquam potuerit, quod nisi Deo monstrante scire nemo poterat. Ista autem erat philosophorum professio circa ipsam hominis beatitudinem uarie sentientium (ut diximus) atque delirantium. cum non in cęlo sed in terra illam constituerent, quęrentes ubi non erat | et ubi esset nescientes. de his psalmista ait: Defecerunt scrutantes
216. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] spiritui. Quęris quare contrarię inter se uoluntatis sint | spiritus et caro? quia caro ex Adam qui peccauit propagata est, animam uero et spiritum non ab Adam, sed a Deo accepimus. Iccirco spiritus expetit ea quę Deo placent, caro autem magis illa concupiscit, quę ipsam delectant, et ad peccandum est prona, quia traducitur de peccato. tanta-que eius uis est aduersus spiritum, ut luctanti repugnare spiritus ipse per se non sufficeret, nisi uirtus diuina quę illum creat | et creando infundit | et infusum conseruat, etiam
217. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section] quantum in nobis est, quod ad eius dilectionem referri possit. Diligamus ergo Dominum Deum nostrum toto corde , nequid illo charius habeamus; tota anima ne pro illius nomine corporis tormenta mortem-que ipsam, si casus inciderit, quicquam formidemus; tota mente, ut omnis nostra cogitatio omnis-que actio ad unum finem tendant, placendi uidelicet Deo | eius-que conspectu perpetuo perenniter-que fruendi.
218. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] pax | et cultus iustitię silentium, et securitas usque in sempiternum | et sedebit populus meus in pulchritudine pacis, et in tabernaculis fiducię, et in requie opulenta, inquit Dominus. Per quotidiana igitur certamina | et ipsam certaminum uictoriam, qua malarum cupidinum uires conterimus, ad sempiternę tandem quietis triumphum peruenitur. Restat nunc, ut etiam pacis malignam simulationem omnibus fugiendam consyderemus.
219. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Tales igitur simus, qualibus ista quę dicta sunt, conferri credimus. De peccatis principalibus per septem leprę genera significatis Caput XIIII Porro bonitatem ipsam magis ac magis expetemus, cum peccati quoque mala consyderauerimus. Quicquid legi diuinę aduersatur, quicquid uirtutibus contrarium est rationi-que repugnans, peccatum est. Inter peccatum et delictum quidam discernunt | delictum-que leuius esse aiunt. Id enim delictum
220. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] idem ipse, qui ex Deo bonus erat, ex se factus est malus. Integrum illi fuit | naturam bonam, sicut a Deo acceperat, ita et conseruare, sed noluit | neque curauit. Voluntate igitur non natura mali efficimur, cum peccamus. Et quia peccando naturam ipsam lędimus, naturę quoque conditorem Deum simul offendimus. Ideo-que peccantibus mala omnia non immerito accidere confitemur. quemadmodum e contrario iustis et innocentibus | et non suam sed Dei sequentibus uoluntatem bona omnia euenire.
221. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | Section]
222. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] sed quam nolebat maledictionem recepit. Talem elemosinam captator senibus iamiam morituris impartit, dum hęres subscribi affectat. Talem corruptor simplici mulierculę largitur, ut ipsam suę libidini consentire compellat. Quicquid autem mali finem habet, malum sit necesse est. Nunc ad id quod proposuimus, nostra redeat oratio, ut de uerę elemosinę ratione
223. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section]
quorum inopiam illę sua ope sustentauerant ,
quanto facilius creditu est |
eos de ęgritudine ad sanitatem esse reuocandos,
si eis expedierit,
qui eadem beneficentia in egenos usi fuerint?
Aut si non sanabuntur,
meliorem mercedem relaturos a Domino quam ipsam corporum sanitatem?
Porro pro defunctis elemosinas facere |
ex consuetudine religionis christianę est.
224. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] regi, in pręlio succubuerunt; die uno quinquaginta milia eorum desyderata sunt. Ciuitates tres amissę: Bethel Hiesana et Ephron. Deinde regnum de familia Hieroboami ad alios translatum. Postea regnante Achab aduersum Syros profecti, ob hanc ipsam idolatrię culpam superantur. Achab quoque sagittę ictu interficitur. Regnante Ioachan seruierunt Azahelo , regi Syrię. Regnante Phacee | Theglatphalasar Assyriorum rex Samariam inuadens magnam quidem populi partem captiuam secum duxit
225. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] folia,
sed non et fructum,
a Domino maledicitur et arescit.
226. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] De hvmilitate vitiosa. Caput XXV Sciendum tamen esse alias quasdam humilitates, ex quibus alię quidem nihil ad hanc pertinent de qua locuti sumus, alię uero ipsam reddunt uitiosam. Quid enim ad uirtutem illa humilitas, qua obscuro loco natos designamus, humiles appellando demissi generis in plebe uulgari uiros? uel illa quam etiam rebus inanimatis insensibilibus-que
227. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] gloriatur, in Domino glorietur. Qvod sancti qvandoque lapsi sint per svperbiam. Caput VI Nihil aliud habemus, quod non sit cum brutis commune pręter ipsam animi rationem atque sapientiam. Difficile est tamen nequando in ipsam labamur mentis elationem | ne-ue aliqua laudis cupiditate interdum perstringamur, quando quidem sanctissimis quoque uiris hoc contigisse | Scripturarum
228. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Qvod sancti qvandoque lapsi sint per svperbiam.
Caput VI
Nihil aliud habemus,
quod non sit cum brutis commune pręter ipsam animi rationem atque sapientiam.
Difficile est tamen nequando in ipsam labamur mentis elationem |
ne-ue aliqua laudis cupiditate interdum perstringamur,
quando quidem sanctissimis quoque uiris hoc contigisse |
Scripturarum monumenta nobis testantur.
nihil mali est,
quod lex diuina non prohibeat,
neque boni quod non imperet uel pręcipiat,
omnium prorsus abstinentia uitiorum |
omnium-que exercitatio uirtutum obedientia est.
Ita ut ne fidei quidem sacramenta proderunt nobis,
nisi ipsam obedientię coluerimus uirtutem.
Vnde gentium apostolus Paulus:
fidem et amorem laudans eis
gratias agunt. Ipsum autem in
carcerem coniiciunt. Deinde eductum ignominię causa inter duas columnas,
quibus conuiuantium domus fulciebatur, constituunt. At ille dextra leuaque
appręhensis columnis ipsam concussit donum seque met et tria fere milia
Palestinorum oppressit ruina, ita ut multo plures moriens interfecerit quam
olim uiuens. Sui sepelierunt eum inter Saraa et Esthaol, in sepultura patris
eius Manuę. Iudicauit
Gotti. Vandali / Vandali europam deuastantes. Ostrogoti / Ostrogotti Visigoti Visigotti Thraciam Macedoniam / Graeciam / Epirum / Illyridem / germaniam / Gallias / Hispanias / Italiam / ipsam quoque Romam caput orbis / dominam terrarum / triumphatricem gentium sub ipso Christianorum principum conspectu deformauerunt. Sic paulo post ex rigenti
perpetuis niuibus angulo Sclauini veluti nimbo effusi Sclauini ex Scythia effusi. a nemine
sacrorumque direptio? quantus efferentium praedas repetentiumque discursus? Interea nihil audiri praeter gemitus eiulatusque / ac impios hostes aut gladium vibrantes, aut fores effringentes, aut aedes dirruentes. Alia tunc forma ciuitatis saeuiente igne ac profluentibus riuis sanguinis, vt ipsam quoque diceres lamentari suam suorumque ruinam. Demum quanto cum horrore illa vox
et Trapezuntium Trapezus. duo splendidissima stemmata sunt accessura: in tantum magnitudinis impius hostis excreuit / vt tu maximum ac indelebile nomen ex ipso prostrato reportes. Ergo age foelicibus auspiciis Europam atque Asiam / ac ipsam tertiam orbis partem Aphricam Christiano redde nomini / et Hierusalem Hierusalem. sanctissima nostri saluatoris monumenta e faucibus canum eripe: vt tuae tuorumque fortissimorum Germanorum laudes per totum orbem decantentur / magnis vos et indefecturis proemiis
Italia. Gallias, Galliae. Hispanias,
Hispaniae. ac totam Europam,
Europa. nedum ipsam Germaniam,
Germania. clarissima fama peruagetur. Atque in tanta studiorum uarietate, partim
prudentia Principis, partim moderatione doctorum, ad hoc bonis discentium ingeniis
accedentibus, odio atque omnium
devastationibusque conserventur illesaque permaneant. Propter quod
nunc quoque apud Christianos principes et litteris et nunciis pro expeditione
contra eosdem hostes suscipienda proque modo habendarum pecuniarum ceterarumque
rerum ad ipsam expeditionem necessariarum sese instantissime egisse. Apud quos
si piis Sanctitatis Vestre admonicionibus obtemperatum fuerit, daturum se
operam, ut imprimis miseris his regnis succurratur, sin ad eiusmodi Sanctitatis
Vestre pias et
expedicione expectet. Nam, si id fecerit, vereor, ne, quod premisi, in
manus hostium deveniant. Quod si futurum est (quod Deus Optimus Maximus
avertat), non solum victorias Sanctitatis Vestre vel immorabuntur,
verum etiam forte ipsam expeditionem frustrabunt. Ita sunt loca pleraque non
manu modo, sed etiam natura munita, ut vix ulla vis hominum, ut ipsi castra
tenere solent, illa expugnare possit, quemadmodum etiam antea Beatissimi Vestre
satis abunde perscripsi.
PRAEFATIO
Ad conseruandam animi mansuetudinem uitęque innocentiam et in omni rerum aduersantium
grauitate tolerandi constantiam nihil utilius homini Christiano esse existimo quam Christi,
Saluatoris nostri ac Domini, assumptas pro nobis passiones et ipsam crucis mortem quotidie
cogitare. Dum enim ad memoriam reducuntur ea, quę ille pro nostra salute non modo gerere uerum
etiam ab impiis sustinere uoluit, diuinę erga nos charitatis magnitudo magis innotescit;
pudereque incipit seruum superbię fastu attolli,
suę diuinitatis faceret
participem. Innocens Dominus a seruis damnari sustinuit, ut nos a diaboli seruitute liberaret.
Vincula, alapas, probra, sputa, flagella, spinarum aculeos, arundinis ictus, felis pocula,
clauos denique et lanceam et per uerberum uulnerumque tormenta mortem ipsam subire dignatus
est, ut nos, per peccatum alienatos, per corporis sui sacrificium Deo Patri reconciliaret et
in gratiam, quam nobis olim interdictam dolebamus, restitueret.
Eramus enim filii irę, et per Christum facti sumus filii Dei. Ab
non debeamus.
In Ioannis Euangelio legimus: Persequebantur Iudei Iesum, quia sanabat in sabbato et
quia patrem suum dicebat Deum, ęqualem se faciens Deo. Cum morbos pelleret, cum
demoniis imperaret et multa mira faceret, negare manifesta non poterant; hanc ipsam arguendi
ansam quęsierunt, **corr. ex quesierunt ut sabbati transgressorem
esse dicerent.
Ad probaticam piscinam curato illi, qui duodequadraginta annos ęger fuerat et cui tam
diutino langore membris prope
pene idem dicit et ad unam mulierem utrunque factum refert: primum, quod
Lucas recitat in domo Symonis non leprosi, alterum, quod Mattheus et Marcus aiunt domi Symonis
leprosi. Vnde duos Symones fuisse putat, apud quos conuiuatus est Dominus. Matthei autem et
Marci narrationi ipsam Ioannis copulat, ut prius, sicut hic dixit, integro alabastro pedes
unxerit, deinde fracto perfuderit et caput. Sed hoc plane fieri non potuit, ut eadem hora
utrunque factum sit, si ante dies sex Paschę et in domo Marię et Marthę pedes peruncti sunt et
in domo Symonis
Hinc in Euangelio Iudei ab Herode interrogati, ubi
Christus nasci deberet, responderunt: In Bethlem Iudę. Cui dicto astipulari
uidetur oraculum illud Abacuch prophetę: Deus ab austro ueniet, et Sanctus de monte
Pharan. Montem enim Pharan et ipsam Bethlem iis, qui Hierosolymis habitant, uergi ad
austrum aiunt*.
Ad Salomonem promissio
Videtur postremo promissio facta etiam fuisse ad Salomonem, eo quod secundo
Paralipomenon libro Deum ei loquentem audimus:
— inquit — mors tua, o
mors. Hoc ad illos, qui in manu mortis erant, refertur. Morsus tuus ero,
inferne. Hoc autem eos respicit, qui tantum in morte erant. Mortui enim erant in Adam,
sed reuixerunt in Christo.
Cęterum, cum post ipsam* Domini mortem omnibus tam salubris esset eius resurrectio, mirum in
modum desyderabatur a sanctis adhuc sub Lege constitutis, ita ut eorum desyderium documento
esset, quanto cupidius ea res expeti debuerit ab his, qui cum illo conuersati fuerant et eius
uiuentis atque ea,
abyssis, qui uiuos simul
iudicaturus est et mortuos atque (nullo)* de cęlo uenit in terram, de terra in infernum et
rursum rediit in cęlum, ut se mundi totius Dominum ac Regem probaret.
Et quoniam, quicquid Pater facit, similiter et Filius et Spiritus Sanctus facit, ipsam
Christi resurrectionem tota Trinitas operata est. Ideo ipse ad Patrem in psalmis ait:
Domine, eduxisti ab inferno animam meam, saluasti me a descendentibus in lacum.
Et iterum: Deus — inquit — redimet animam meam de manu inferi, cum
et ualde mane. Ioannes quoque
docet, quomodo intelligendum sit istud ualde mane dicens: Cum adhuc tenebrę
essent. Restat ergo, ut hoc, quod Marcus dixit, orto iam sole, non ad
tempus, quo mulieres ad monumentum accesserunt, referendum sit, sed ad ipsam Christi
resurrectionem. Orto iam sole
— iam a mortuis Sole iustitię suscitato. Quo sub terras descendente inferi
tremuerunt, quo super terras fulgente dubitationis tenebrę de discipulorum cordibus
discesserunt, quo in cęlum ascendente
ex cepisset
****corr. ex presentibus
egerint, scient, cum experiri coeperint diuitis purpurati miseriam sepulti in
inferno, ubi cum totus arderet, guttam aquę petiit, qua linguam tantum refrigeraret, ac ne
ipsam quidem potuit impetrare. De hoc satis. Ad ea, quę proposuimus, redeat oratio.
Adoratus a sanctis mulieribus Dominus, cum aliquantulum mente consternatas uidisset:
Nolite timere — inquit — ite, nunciate fratribus meis, ut eant in
Galileam. Ibi
idem
corpus habere probaret, quod mortuum fuerat, et iam post resurrectionem mori non possit.
Denique nondum se ad Patrem ascendisse prędicat, ut significet se ideo adhuc morari in terris,
ut, cum sępius uisus attrectatusque fuerit, resurrectionis suę ueritas magis innotescat. Ipsam
autem Magdalenam sui nunciam *corr. ex pretulisse
**corr. ex compręhendat
constituere decernens: Vade — inquit — ad fratres meos, et
dic eis: Ascendo ad Patrem meum et Patrem
inchoatam, sed potius ab illo, addita
etiam Michaelis Constantinopolitani imperatoris ope, ad cuius imperium id
temporis Dalmatia spectabat, instauratam, asserentes una cum Epidauro ab
iisdem hostibus dirutam fuisse. Addunt etiam arcem ipsam lingua Epidauria
Lauusam, eo quod in praeruptis saxis posita esset, uocitatam; in quod quidem
nomen totam mox urbem abiisse tradunt, Lauusa in Rhacusam mutata.
Ductis deinde duobus muri
fide permanserunt, aetatem agere
permisit, iussos duntaxat quingentos aureos nummos annui census nomine pendere,
non quo stipendiariam urbem efficeret, sed ut leue tributum urbi Dalmatiae
opulentissimae impositum testaretur Dalmatiam ipsam esse Hungarici regni
prouinciam et ad regis imperium spectare.
Porro Hungari, attrito Constantinopolitano imperio, a Seuropyli
Dalmatarum regis usque tempore affinitatis iure Dalmatiam imperio suo
et Asia,
et Gręcia? Qui omnes Christiani erant, nunc Mahumetanę perfidię errorem
militiamque sequuntur. Iam ergo per temporum curricula ad dies nouissimos
peruentum est; necdum tamen finis. Multa enim adhuc percurrere debent, et ipsam
Antichristi persecutionem, et deinde Christi cum maiestate aduentum. Apostoli
ista assertio est ad Thessalonicenses
dicentis: Ne terreamini, quasi instet dies Domini :
debilem intrare in uitam, quam duas manus habentem ire in gehennam, in
ignem inextinguibilem, ubi uermis eorum non moritur et ignis non
extinguitur . Vermis ad animam pertinet, ignis ad corpus. Mordebit quippe
ipsam animam conscientia peccatorum, corpus autem in igne poenas dabit. Si quem
tamen ista, quę de loci natura dicta sunt, parum mouent, attingamus et
supplicia, quę quidem si de poetarum descriptionibus hauriremus, non satis fidei
ęternum ęxultabunt,
et habitabis in eis, et gloriabuntur in te omnes . Et in alio psalmo:
Regnum tuum, Domine, regnum omnium seculorum . Iusti ergo in perpetuum
uiuent, et apud Dominum est merces eorum. Mortem autem ipsam, quam cuncta in
terris animantia reformidant, ipsi immortalitatis gloriam semel adepti ultra non
timebunt, non esurient, non sitient, nullam neque corporis neque animę miseriam
patientur, plena perfectaque felicitate semper
nihil quemquam praeter uirtutis ornamenta iuuare debet, nostram sententiam tueri nequeam? Num aliquod nostis, uiri Hungari, sacerdotum collegium, cui eiusdem ordinis ac nationis
ueniam non impetrauit: plane Stephanus auctoritate apud proceres plurimum pollebat.
Interim regina spe plena, ut princeps gratum nuntium ad Boëmorum regem attulisse
uideretur, mittit Pragam ― sedes est regni Boëmici ― Georgium quendam Boemum, lanii
quidem filium, sed apud ipsam a paruo educatum, qui et Vuladislauo nunciaret se ab
Hungaris regem esse designatum, et hortaretur eum ut, si in Hungaria regnare uelit,
quamprimum cum exercitu ueniret, simulque oraret, ne se e clarissimis Europae regibus
progenitam matrimonio iungere aspernaretur.
exercendae temperantiae, dispositionis, diligentiae, liberalitatis, magnificentię. Quin etiam nemo sibi constans eum, in quo primum adscitus est,
statum alio statu permutat, nisi studio perfectioris uitae. Sed quod genus uitę perfectius
quam praesulum? Caeteri enim sacerdotum ordines ad ipsam tendunt perfectionem.
Praesules uero, quandoquidem aliis documento esse debent, consumatissimae gradum
uitae sortiti sunt.
Cur igitur, Iane, me in Hungaria regnaturum deseris, remque mihi laetissimam tristem facis? Quae enim ulla regnandi uoluptas cuiquam esse potest, amicis
dum lectioni poëtarum das operam, aliquando audiuisse Scyllam Nisi
filiam amore accensam hosti patriam prodidisse, et eo Minoa amore duce peruenisse, quo
armis irrumpere non poterat. Qua quidem fabula eruditi uiri ostendere uoluerunt nihil
amicitiae esse inuium, quippe que libertatem ipsam, quam generosus quisque uitae
quoque anteferre solet, facile expugnat, ac officiis et beneficentia ueluti ariete quodam
prosternit.
Cur igitur, rex Alberthe, maximis periculis ad ea pergis, quae si tibi Hungari, ut forsan
contulit:
Budam enim quum pudore deterritus uitauit, tum ne Poloni eius absentia fraeti facile
inferendi locum detrimenti in eius agris inuenirent. Quamquam eius factum iure excusari
nequit, uel si neque in summo apud Hungaros magistratu tunc fuisset, neque ipsam
Austriam imperio obtinuisset, propterea quod cum esset ciuium suorum princeps, decebat eum potius Hungarorum prouinciae, quam propriis possessionibus in finibus
Polonorum positis consulere, nec Austriam, eius fidei commissam, metu simul et auaritia deserere; cum presertim fama
quam ciuium animi uno consensu communis
boni studiosi? Nimirum haec sola res imperia et firma facit et magnopere auget.
Sed nec tali studio, uiri fortissimi, a uobis rex uincitur, quin immo amore publicae
utilitatis ita flagrat, ut nullum bellum pro ea, nullos labores, nulla pericula, nec ipsam
denique famae ac gloriae iacturam, quam sane quisque generosus animus omnibus externis bonis anteponit, subire recuset, modo id patriae expediat, atque honestas, quae
omnibus rebus praeferri debet, suadeat. Non enim in Hungariam uenit, quo fortunis regni
abutens uoluptati tantum,
inchoatam, sed potius ab
illo, addita etiam Constantinopolitani imperatoris ope, ad cuius imperium id
temporis Dalmatia spectabat, instauratam, asserentes una cum Epidauro ab
iisdem hostibus dirutam fuisse. Addunt etiam arcem ipsam, lingua Epidauria
hortis collectos flores ad hospitem amantis puellae nomine ferat, indicetque
eius animum in ipsum hospitem. Rhacusanus acceptis floribus, quo comodiore hospitio
uteretur, spe magna futuri coniugii puellam explet, affirmans nullam unquam in
uxorem praeter ipsam ducturum. Nec huiusmodi iocus latuit puellae parentes. Itaque et
ipsi, ut fit, puellae delectati simplicitate hilariter una cum hospitibus illum diem duxere,
ignari quam magnam pestem ille iocus filiae esset allaturus.
Postero die Rhacusani mercatores spe maturae reuersionis
mercatores spe maturae reuersionis puellae iniecta abeunt.
Non ita multis post diebus quidam item Macedo, qui rem pecuariam exercebat, inter
eius generis homines satis diues, accedit ad hunc uirum, quem diximus Rhacusanos hospitio accepisse, filiamque eius, eam ipsam, quae Rhacusanum adamabat, procatur. Pater
consulta uxore, utpote cum qua communem eam filiam habebat, opilionis uoluntati statim assentitur. Verum quum non explorato prius puellae animo res perfici nequiret,
mater ad se filiam uocat, indicatque ei quem admodum esset a patre
quae
maxime hostili nos iniuriae exponit, his sunt praediti moribus, quos sane, modo non
obstet Dei uoluntas, imperium neccessario subsequi solet. Etenim genus hominum est
laboris, inediae, uigiliae, aestus, algoris tolerantissimum, animi ad omnia pericula, et
ipsam mortem subeundam pro gloria et regis sui amplitudine promptissimi.
Vitam
parcam ac duram, atque ab omni alienam luxu ducunt. Maior anni pars aut sub dio, aut
sub tabernaculis fronde seu culmo intectis agitur, atque quum iter
quo semel cibum sumpsere, eum uel hostem factum atque in acie occurrentem uiolare
nefas putent, existimantes etiam in quolibet dissidio ius amicitiae haud esse spernendum.
Ad haec fidem plerique et ius iurandum tanti faciunt, quanti non modo fortunas
omnes, sed et ipsam uitam. Fama satis constans est raro unquam Turcam inuentum esse,
qui amotis etiam arbitris, atque sub nullo scripto, sibi creditam abnegaret pecuniam, et
qui id sceleris commiserit, eum graueis apud inferos poenas luere arbitrantur.
Regem suum postremo tanta colunt ueneratione, ut
quam formidolosi nauigarent, Andraeas
Lauredanus, uir, ut inter Venetos non militiae, sed mercaturae deditos, audacia insignis,
suane sponte an imperatoris iussu ― parum mihi constat, cum tribus ingentis magnitudinis
nauibus, quibus ipse praeerat, Turcaicam nauim, eam ipsam, quam tormentis oneratam supra demonstrauimus, a caeteris aliquantum spacii diductam aggredi statuit, ratus
ea superata non nihil animi suis adici posse, simul et de Turcarum audacia demptum iri.
Ex his autem tribus nauibus Lauredano attributis, una Armeria, alia Cretensis, tertia
laxiores efficit uenas. Ipsum insuper montem Adrium, qui dorso mediam
secat Dalmatiam, multis in locis ingenti proruisse lapsu arbitrantur, et largiores e radicibus effudisse riuos, e quibus sane Maracius in iustum pene auctus fluuium eo ipso
accipitur lacu, qua Docleae (quam et ipsam erumpentibus subito aquis absortam esse credunt) uestigia ac ruinae, marmoreaque monimenta sub aquis uisuntur.
Ego autem Docleae excidium in aquas terrae motu exortas haud quaquam contulerim, sed potius in Gothos, Hungaros, Slauenos, Sarracenos, quae quidem
proficiscente Constantinopoli relictus, auoque paucis post diebus in
Bythinia extincto, quoad Bazethes pater eius ex Galatia, quam uictui suo attributam
tenuerat, Constantinopolim accederet, in sede regia a paternis amicis collocatus, ea conditione, ut fama est, patri sedem ipsam regiam concesserat, ut illi ipse in regnum succederet. Qui quidem Bazethe de imperio deponendo agitante, dum parentem Achimathi
deditum putat, in Aegyptum abierat, illius regis animum tentaturus, ut scilicet externo
auxilio id efficeret, quod uidebat patris uoluntate sibi negari.
uerendum est, ne uictor malit esse memor fortunae beneficii quam necessitudinis ac paternae charitatis.
Quare citra ullum certamen ac rerum perturbationem censeo Selynem per speciem
honoris hinc ablegandum, atque ita illi, quod petit, concedendum, ut magis nomen quam
rem ipsam habeat, quo et tu minore negocio, quae destinasti, facias consiliumque tuum
exequi possis, et ille aliqua ex parte uoti compos hinc abeat. Nam quemadmodum regnum pluribus eadem auctoritate praeditis committere haud puto reipublicae expedire, ita
caeteros liberos contemnere, dum uni
et plebem ortum; Georgius Scytha octoginta
millia agrestium ad bellum sacrum Turcis inferendum congregat; plebs furibunda Georgio
duce regnum ambiente arma in nobilitatem conuertit.
Caeterum quum nihil aeque
hominum animos disiungat ac ordinum diuersitas, sub ipsam fere Maximiliani ac
Venetorum pacem exorta est in Hungaria inter plebeios et nobiles non modo discordia,
uerum etiam atrox bellum, cuius quidem authorem ferunt extitisse tum Thomae cardinalis imprudentiam, ne dicam calliditatem ― nam et ipse e corpore plebeorum erat ― tum
cuiusdam
Sub idem tempus Rhacusae (urbs Dalmatiae est, de cuius origine ac institutis supra meminimus) ex ingenti ac
diutino terrae motu maximus extitit terror. Qui quidem urbem ipsam atque
adiacentes ei regiones adeo uehementer concussit, ut multos mortalium
prolapsa exanimarint aedificia. Et quia diutius terra mouerat, magno
incolarum metu ac solicitudine, plaerisque arbitrantibus terrae motum
Dauidem et ab eo benigne est susceptus;
quia Christus sacerdos in ęternum ne Iudeos quidem ad se uenientes repudiat,
nemini claudens ianuam salutis.
IIII.
Ceila a Palestinis obsidetur, a Dauide liberatur. Ceila interpretatur sustollens
se ipsam. Fideles persecutionem passi ab idolatris a Christo liberantur et ad cęlum
tolluntur donati corona martyrii.
Dauid uenit in Ziph. Ziph dicitur flores germinans. Quia ad quem uenit
Christus, hic affectibus floret piis, et germinat operibus uirtutum.
interpretatur.
Dauid in Nabalem iratus, per Abigailem eius coniugem placatur. Nabal stultum
sonat et fatuum. Abigail pater meus exaltans. Christus oderat idola colentium
fatuitatem; perire merebantur nisi Deus exaltasset ancillam suam Virginem
immaculatam, ipsam filii sui constituens matrem, ut ipsius meritis placaretur
Christus, et conuerteretur mundus, et fatuitas in sapientiam mutaretur.
V.
Mortuo Nabale Dauid Abigailem sibi coniunxit. Extirpata idolorum stultitia
id efficere potest ut satiet, nisi ista in
qua est ęternę
beatitatis promissio? Scriptura ista Vrię
erat uxor. Vrias interpretatur
lux mea Dei, siue lumen meum Domini, uel Dominus ignis meus, aut Dominus
incendium meum. Sola est enim quę
mentem credentis illuminat, sola quę
ipsam
charitatis igne accendit. Illuminatorum igitur et charitate ardentium uxor est
Bersabe. Hanc adamauit Christus dicens: Scrutamini Scripturas, ipsę
enim sunt
quę testimonium perhibent de me.
Huius primogenitus filius mortuus est, secundus
secundi gentiles in fide Christi dominantur.
Amisit ipsa primum uirum Iudeos, et secundo iuncta est Christo, qui non uenit
soluere Legem, sed adimplere. Seponamus interim crimen adulterii et homicidii
a Dauide nostro, et inueniemus: quia Bersabe adultera erat sub Iudeis, ipsam non
recte obseruantibus, postea, Vria mortuo, id est Dei luce in Iudeis extincta, iuncta
est Christo Domino, et per eum genuit filios, qui in illa Christum prophetatum
fide receperunt.
Aduersa patitur Dauid: et Christus a iuuentute sua in laboribus fuit.
Istriae, Foroiulio, Italiae impendere, vobis praesentibus praesens illius
miserrimae Croaciae nomine dicerem atque indicarem, ut a celsitudinibus vestris opem
peterem, ut necessaria admodum auxilia implorarem. Et precipue illud in memoriam vobis
redigerem Croatiam ipsam christianorum scutum esse ac portam, qua capta nihil in universo
Sacro Imperio Romano satis a periculo et exitio tutum esse.
Quapropter, optimi principes, vos iterum atque iterum nomine totius Croatiae, nomine
universi generis christiani obsecro, laboranti
(ut Sabellicus inquit)
quis esset
Coepit, et aegra sui circundat foemora nati.
illi fructum bene actę uitae capiunt: his
ob iniquitatem suplicia non desunt, unde non immerito crebris mei
sapientissimi patris admonitionibus instituebar ut fortunis bonum nomen
anteponerem ac potius uirtutem ipsam haurirem quam eius imaginem sectarer.
Ad quod me toto animo incumbentem philosophię studium impulit. Et quum duę
uiae se aperuissent, altera quietem, labores altera ostentans.
Porro uitam ociosam, in qua
ordines in urbe Roma cunctis
etiam in locis inter se dissenserunt, nec unquam huiusmodi simultas uel
tacitis mentibus extirpabitur. Quippe quum uulgus aequare se nobilitati uel
ignauia uel natura uel legibus nequeat, odio in ipsam incenditur, dehinc
mores et omnem uitam probris atque criminibus incessit atque proscindit: pro
grauitate superbiam, pro moderatione timiditatem, auaritiam pro frugalitate
iniqua interpraetatione appellat: Marius, quum
hoc tempore funestissimam executionem sortita est. Formula autem sententiae haec est. Quoniam peruenerunt peccata illius usque ad coelum, et recordatus est Dominus iniquitatum, ideo in una die uenient plagae eius, mors, luctus, et fames desolatam facient illam et nudam, et ipsam igne concremabunt.
prepotentem, nec
ciuitatem hanc Budensem et castrum regium esse tale, quam videretur admodum
idoneum ad validiorem oppugnationem sustinendam, confisa tamen Majestas regia in Deo
omnipotente et in virtute eorum, qui cum sua Majestate erant, obsidionem ipsam expectauit,
et in hac ipsa civitate ac regia sua permanere statuerat. Cum itaque quinquaginta integris
diebus fuisset sua Majestas fortissime oppugnata, quassatis pluribus in locis et dirutis
magna ex parte muribus ciuitatis, cuniculis etiam aliquot sub terra
Hoc tibi facilius est facere, quam mihi dicere, nam ego sine pudore non postulo, tu quidem ultro congeris in me ampliora. Paro senectuti et tranquillitati uiaticum: nunc demum cępi procul ambitione et cura rerum publicarum mihi et amicis uiuere, ut innocentia fretus et securitate animi ne ipsam quidem mortem, que in his annis non potest abesse diu, pertimescam, quamquam nihil omnino est illud diu, in quo est aliquid extremum.
Fui Buchari 5. Nouembris, nunquam maiores tempestates neque magis diuturnas passus. Aegre 22. domum incolumis redii, assiduis pluuiis et
in solennibus comitiis et ipse coronatus fuerat. Joanne porro in Polonia exulante rex
Poloniae rursus concordiam tentat, sed
circiter meridiem- et
adhuc perfidi Turcę neque se reddere volebant. Tunc advenerat hora vesperorum, coepimus bombardis arcem impugnare et subito
pluribus in locis tum bombardis, tum etiam ferramentis arcem ipsam apperuimus et
divina favente gratia intro saltavimus et ibi invenimus plusquam XXXta Turcas
iam mortuos et vivos circa septuaginta, quos omnes ad unum trucidavimus. Erant
autem intus in totum centum et tres, et sic ipsis trucidatis
patricium nostrum ordinis divi Dominici, virum sane et morum sanctitate et aliis
animi dotibus, quibus maxime excellit, huiuscemodi dignitate haud indignum.
Quocirca supplicamus, dignetur Sanctitas Vestra, ut iam antea consuevit, hanc
ipsam electionem nostram confirmare et – quoniam ipsius episcopatus (bonorum
magna parte ab infidelibus occupata) annuus proventus eo deductus est, ut inde
vix, qui ipsam episcopalem dignitatem substinet, se pro sua dignitate alere
supplicamus, dignetur Sanctitas Vestra, ut iam antea consuevit, hanc
ipsam electionem nostram confirmare et – quoniam ipsius episcopatus (bonorum
magna parte ab infidelibus occupata) annuus proventus eo deductus est, ut inde
vix, qui ipsam episcopalem dignitatem substinet, se pro sua dignitate alere
substentareque valeat – supplicamus Sanctitati Vestrae, sic ipsum episcopum a
nobis electum in sua confirmatione fovendum iuvandumque suscipiat, ut nos ei
benignitatem
prorsus.
remanet panis,
sic
et casum Iudęus sortis acerbę;
circum multum laudatus in omni.
solis;
Templ. S. Mariae Magdalenae sub Eccl. S. Joseph.
curare, gubernare, instituere fama per totam orbem haud quidem obscura fertur, nihil omnino esse me Hercule crediderim, in quo ipsa cum alia quantumlibet insigni, ac celeberrima conferri merito ac comparari non possit. Sed quod ulterius me de fama ipsa disserere attinet? cum praesentibus oculis ipsam Vrbem intueri licet. Si templa, si delubra: si fora, si priuatas domos, ac publicas considerem, atque contempler, non mihi minorem admirationem incuciant, quam Telemaco Vlisis filio (ut apud Homerum est) Spartanas Menelai Aedes inspicienti. Quae quidem a sapientissimis regi atque gubernari
pecunia, satis opum sibi esse
quesitum liberalitate sui principis; pro consuetudine sua tamen non esse defuturum rebus
Regiae M.tis, quatenus commode fieri possit.
Hinc cepi de postulatis V.re Sac.M. agere. Sed antequam venirem ad rem ipsam, multo
institui loqui de varietate rerum humanarum, quod rerum omnium vicissitudo est, et nunquam
fortuna simpliciter ad extremum indulget; fuisse priscis temporibus prepotentes reges
imperiaque maxima, que tamen uno belli adverso impetu foede corruerunt. Non
prodiisse Te censuerim.
Hincque est, quod licet externa imagine, gestuque ac decore bellam et
famigeratam laudem perspicue referres; supra etiam nescio, quid magis tam
suave, tam delectabile ex ore, ex oculis spirares, quo mihi ad ipsam quoque
Venerem propriis accedere videreris: tamen postmodum ad internam et penitiorem
Tuam consuetudinem reductus, pudicam et verecundam pene Lucretiam Romanam
apparenter in Te deprehendebam. Quapropter et voluptates illas Tuas hoc
Marulić, Marko (1450-1524) [1517], Catulli carminis epitomae, versio electronica (), Verborum 1474, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - epitome] [word count] [marulmarcatull].
Marulić, Marko (1450-1524) [1517], De Veteris instrumenti uiris illustribus, versio electronica (), Verborum 29840, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - vita] [word count] [marulmarvirill].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio Tranquilli Parthenii Andronici Dalmatae contra Thurcas ad Germanos habita, versio electronica (, Augsburg), 35 versus, verborum 5015, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfthurcgerm].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio de laudibus eloquentiae auctore Tranquillo Parthenio Andronico Dalmata in Gymnasio Lipsensi pronuntiata, versio electronica (, Leipzig), Verborum 4822, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfeloq].
Berislavić, Petar (1475–1520) [1518], Petrus Berislavus episcopus Vespriminensis Leoni papae X, versio electronica (, Zlobochyna), Verborum 746, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [berislavicpepist15180410].
Marulić, Marko (1450-1524) [1519], De humilitate, versio electronica (), Verborum 81625, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarhumil].
Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1520], Commentariolus de origine et incremento urbis Rhacusanae, versio electronica (), Verborum 5404, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio – historia] [word count] [tuberocommrhac].
Marulić, Marko (1450-1524) [1520], De ultimo Christi iudicio sermo, versio electronica (), Verborum 16879, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - sermo] [word count] [marulmarultiudic].
Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522], Commentarii de temporibus suis, versio electronica (), Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio - historia] [word count] [tuberocomm].
Marulić, Marko (1450-1524) [1522], Tropologica Dauidiadis expositio, versio electronica (), Verborum 5871, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - expositio] [word count] [marulmartrop].
Frankapan, Bernardin (1453-1529) [1522], Bernardini de Frangepanibus comitis Segniae, Vegliae, Modrusiique etc. Oratio pro Croatia Nürenbergae in Senatu Principum Germaniae habita XIII. Cal. Decemb. An. Ch. M.D.XXII, versio electronica (, Nürnberg), Verborum 2137, Ed. Violeta Moretti [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio] [word count] [frankapanboratiocroatia].
Pribojević, Vinko (mortuus post a. 1532) [1525], Oratio de origine successibusque Slauorum, versio electronica (, Hvar), verborum 14680, Ed. Veljko Gortan [genre: prosa oratio - oratio; poesis - epigramma; poesis - carmen] [word count] [pribojevvor].
Bunić, Jakov; Cortonus de Vtino Minorita, Bernardinus; Petrus Galatinus; Colonna Galatino, Pietro (1469-1534; m. post 1539.) [1526], De vita et gestis Christi, versio electronica (), 10155 versus; verborum 68245, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [bunicjvgc].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1527], Dialogus Sylla, versio electronica. (), Verborum 15372, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [andreisfsylla].
Štafilić, Ivan; Ioannes Staphileus (1472-1528) [1528], Oratio ad Rotae auditores excidii Vrbis Romae, sub annum Christi 1527. causas continens (, Roma), 4294 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - oratio] [word count] [stafilicioratioroma].
Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1531], Epistula ad Francescum di Nobili dictum Cheream, versio electronica. (, Buda), Verborum 523, Ed. Franjo Rački [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15310125].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1532], Epistolae ad Thomam Nadasdinum, versio electronica (, Venecija; Beč; Beč; Beč; Venecija; Venecija; Venecija; Trogir; Rab; Sarvar; Venecija; Trogir; Bakar; Sarvar; Trogir; Sarvar; Trogir; Venecija; Trogir), Verborum 5603 (pro tem), Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfepistnadasd].
Vrančić, Antun (1504-1573) [1532], Memoriale Antonii Verantii de statu rerum Hungaricarum a morte regis Ludovici II. usque ad finem anni 1529, versio electronica (), Verborum 1364, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - historia] [word count] [vrancicamemoriale1532].
Kružić, Petar (m. 1537) [1532], Petrus Crusitch castellanus Clissii Clementi papae VII, versio electronica (, Klis), Verborum 561, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [kruzicpepist15320922].
Rektor i Veliko vijeće Dubrovnika [1532], Rector et consilium Rhagusii Clementi papae VII, versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 178, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [dubrovnikepist15321111].
Beneša, Damjan (1476-1539) [1534], De morte Christi, versio electronica (, Dubrovnik), 8402 versus, verborum 61948, Ed. Vladimir Rezar [genre: poesis - epica] [word count] [benesaddmc].
Bolica, Ivan (c. 1520 – 1572) [1538], Descriptio Ascriviensis urbis, versio electronica (), 2842 verborum, 331 versus [genre: poesis - epica; poesis - descriptio] [word count] [bolicaidesc].
Petrović, Nikola (1486-01-15 – 1568-04-16) [1538], Oratio salutatoria ad Rhagusinum senatum cum primum se ad illorum Vrbem contulit, versio electronica (), 984 verborum, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - oratio] [word count] [petrovnorrhag].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1543], Commentarius rerum actarum Constantinopoli anno 1542. Versio electronica (), Verborum 4922, Ed. Srećko M. Džaja Guenter Weiss [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfconst].
Vrančić, Antun (1504-1573) [1543], Magdalenae Millaversiae, versio electronica (, Alba Iulia), Verborum 523, Ed. László Szalay [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [vrancicaepist15430720].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.