Your search found 1324 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 501-600:

Quam autem ardenter orauerit, fletus et clamor fuit indicio ***corr. ex inditio dicente ****corr. ex dicentes ad Hebreos Apostolo: In diebus carnis suę preces supplicationesque ad eum, qui possit eum saluum facere a morte, cum clamore ualido et lachrymis offerens, exauditus est pro sua reuerentia. Idem psalmus quinquagesimusquintus, in quo quidem ipse ad Patrem loqui dicitur, posuisti — inquit — lachrymas meas in conspectu tuo.

non poterit. Moyses uirga percussit petram, et fluxerunt aquę sitientibusque in deserto potum prębuerunt. Petra ista erat Christus, quo in cruce lancea percusso effluxit sanguis et aqua, et cum Apostolo dicere coepimus: Quicunque baptizati sumus in Christo Iesu, in morte eius baptizati sumus. Christi sanguis nos redemit, aqua Christi redemptos purificauit. Aqua ista mundari nequeunt, qui in Christum non credunt. Quandiu autem immundi sunt, beatitudinem consequi non poterunt. Post hęc Ioseph ab Arimathia, ciuitate Iudę,

Eius uero fidelium in tam tristi spectaculo gemitum ac moerorem prospiciens Esaias ait: Rugiemus quasi ursi omnes, et quasi columbę meditantes gememus. Flebant igitur mulieres, quibus dixit: Nolite flere super me. Flebant discipuli, quos a morte resurgens interrogauit: Qui sunt hi sermones, quos confertis ad inuicem et estis tristes? At Iudei increduli neque erga crucifixum ulla mouebantur pietate neque resurgentis uirtutem curabant agnoscere. De qua illorum immanitate atque

sunt gentes in una Christi Ecclesia, quę prius dispersę erant in multiplicem idolorum culturam et inanium ritum deorum. Porro utrosque, hoc est Iudeos et gentiles, pariter se liberaturum repromittit per Osee* prophetam dicens: De manu mortis liberabo eos, de morte redimam eos. Ero mors tua, o mors. Morsus tuus ero, inferne. Malum erat in morte esse, sed multo peius in manu mortis. In manu mortis gentiles erant, mortiferi erroris uinculis colligati. In morte autem ipse quoque Dei populus erat, non nisi per Christum de illa

idolorum culturam et inanium ritum deorum. Porro utrosque, hoc est Iudeos et gentiles, pariter se liberaturum repromittit per Osee* prophetam dicens: De manu mortis liberabo eos, de morte redimam eos. Ero mors tua, o mors. Morsus tuus ero, inferne. Malum erat in morte esse, sed multo peius in manu mortis. In manu mortis gentiles erant, mortiferi erroris uinculis colligati. In morte autem ipse quoque Dei populus erat, non nisi per Christum de illa redimendus, ut de morte transferantur ad *corr. ex Oseę

repromittit per Osee* prophetam dicens: De manu mortis liberabo eos, de morte redimam eos. Ero mors tua, o mors. Morsus tuus ero, inferne. Malum erat in morte esse, sed multo peius in manu mortis. In manu mortis gentiles erant, mortiferi erroris uinculis colligati. In morte autem ipse quoque Dei populus erat, non nisi per Christum de illa redimendus, ut de morte transferantur ad *corr. ex Oseę u itam, de inferno ad paradisum. Ero — inquit — mors tua, o mors. Hoc ad

eos. Ero mors tua, o mors. Morsus tuus ero, inferne. Malum erat in morte esse, sed multo peius in manu mortis. In manu mortis gentiles erant, mortiferi erroris uinculis colligati. In morte autem ipse quoque Dei populus erat, non nisi per Christum de illa redimendus, ut de morte transferantur ad *corr. ex Oseę u itam, de inferno ad paradisum. Ero — inquit — mors tua, o mors. Hoc ad illos, qui in manu mortis erant, refertur. Morsus tuus ero, inferne. Hoc autem

*corr. ex Oseę u itam, de inferno ad paradisum. Ero — inquit — mors tua, o mors. Hoc ad illos, qui in manu mortis erant, refertur. Morsus tuus ero, inferne. Hoc autem eos respicit, qui tantum in morte erant. Mortui enim erant in Adam, sed reuixerunt in Christo. Cęterum, cum post ipsam* Domini mortem omnibus tam salubris esset eius resurrectio, mirum in modum desyderabatur a sanctis adhuc sub Lege constitutis, ita ut eorum desyderium documento esset, quanto

restituas, quam habui apud te, priusquam mundus fieret. Interim uero, antequam resurrexisset, ad inferos descendentem uidit Esaias et in spiritu gaudens hortatur et ait: Velociter spolia detrahe, cito predare. Celeritate opus fore innuebat propheta tertia die a morte surrecturo. Spolia autem ista animę erant sanctorum. Cum hac preda ab inferis uictor rediit Dominus noster. Hunc eius descensum figurasse mihi uidetur ille similis Dei Filio, qui in fornace Babylonii regis quartus apparuit, cum tres tantum illuc missi essent. Quos non

synagogam, *corr. ex eundem quam in perfidia manentem repudiaueram, in fine ad fidem conuersam recipiam; et quam afflixeram, consolabor; eos uidelicet, qui ob Christi contemptum a Romanis oppressi atque euersi miserabiliorem morte uitam agunt, postremo credentes consolabor. De quibus iterum idem propheta ait: Reliquię fratrum eius conuertentur ad filios Israhel, id est ad religionem apostolorum. Ipsi enim filii Israhel sunt, quia et generis Israhelitici erant et filii diuinę uisionis.

eius uenerunt dicentes se etiam uisionem angelorum uidisse, qui dicunt eum uiuere. Cum dicant et nunc tertia dies est hodie, uidentur de illo recordari, quod ante ab illo audierant, die uidelicet tertia a morte resurrecturum. Sed ita, ut prędictum fuerat, contigisse non audent affirmare, ut qui mentem adhuc ancipitem Questio gerebant. Sed quare aiunt mulieres terruerunt nos, cum terror de malo, non de bono

aut in illos mortis suę uindictam appetisse, pro quibus orauerat in cruce. Pręterea iis primum ostendi debuit, qui de ipsius aduentu Scripturas habebant, ut* cognita diuinorum sententia eloquiorum facilius crederent, et ipsę gentes, cum eos, qui Iesum crucifixerunt, a morte suscitatum adorare uidissent, promptius ad eiusdem fidei sacramentum confluerent. Inexcusabilis est igitur Iudeorum error, qui, primi ad coenam patrisfamilias uocati uenire contempserunt, et grande profecto gentilium meritum, qui, quod primi Legis et prophetarum munere

aduentu Christi restitui deberet, rursum in faciem eorum inspirandum atque insufflandum fuit, per quos uiuificandi erant omnes, qui in mortis poena conclusi fuerant. Sicut enim Christus mortuus est et resurrexit, ita nos in Adam moriebamur, in Christo resurreximus. Cum autem a morte peccati suscitatis opus fuisset cognoscere tanti beneficii autorem, missus est spiritus instruens ac suggerens omnia his ipsis, per quos alii docendi erant. Insufflauit igitur Christus, ut in peccato mortuos a morte liberaret. Misit, ut liberatis se notum faceret et per sui

ita nos in Adam moriebamur, in Christo resurreximus. Cum autem a morte peccati suscitatis opus fuisset cognoscere tanti beneficii autorem, missus est spiritus instruens ac suggerens omnia his ipsis, per quos alii docendi erant. Insufflauit igitur Christus, ut in peccato mortuos a morte liberaret. Misit, ut liberatis se notum faceret et per sui notitiam usque ad Patrem, qui in cęlis est, perduceret. Nemo enim ascendit ad Patrem nisi per Filium. Hic est uia, per quam ad cęlum itur. Hic est uita, per quam uiuitur in ęternum. Postquam — sicut

tamen intelliges multo melius esse per mortem Christo coniungi quam in corpore uiuere. Hoc nouerat ille, qui dicebat: Cupio dissolui et esse cum Christo. Cęterum exponere uolens Euangelista hęc dicta Domini Iesu subiunxit: Hoc autem dixit significans, qua morte clarificaturus esset Deum. O beata martyrum mors, per quam non uita amittitur, sed Deus, qui uitam largitur ęternam, clarificatur. Deus autem, cuius claritati nihil addi potest, tunc in hominum noticia magis clarescit, quando serui Christi pro

imminuta interfici non recusantium multitudo. Nequaquam tam grandis martyrum numerus in una Ecclesia fuisset congregatus, nisi id uerissimum esse certissime scirent, pro quo amplectendo et tormentorum cruciatum et uitę pręsentis usum magno animo contempserunt. Petrus ergo sua morte clarificaturus erat Deum, quia mortis eius cognita causa maius incitamentum fuit hominibus ad credendum quam cum uiuus prędicaret. Verbis enim docere, quodcunque libuerit, facile uidetur, sed ut approbes, quod doceas, torqueri atque interimi non t imere,

discipulis pręsentibus soli Petro dicit: Sequere me? Quando enim omnibus, ut se sequantur, iussit, hoc ab eis exigebat, quod alibi ait: Exemplum dedi uobis, ut, quemadmodum ego feci, ita et uos faciatis. Hoc autem, quod nunc Petro dicit: Sequere me, de morte, quam ei futuram prędixerat, intelligi uoluit. Sequere me suspensus in patibulo, sicut et ego fui suspensus. Quod etiam ipse Petrus intelligens ac iam de se certus, de Ioanne interrogat. Sequitur enim: Conuersus Petrus uidit illum discipulum, quem diligebat

te? Nisi enim uehementer diligeret, non esset tam solicitus de eius proditore. Quem ideo — ut mihi uidetur — nosse expetiit, ut ipsum a tam nefando proposito aliqua ratione amoueret. Ioannem ergo cum uidisset Petrus, dicit Iesu: Hic autem quid? Estne morte sua secuturus te sicut ego an aliter de illo decreueris? Dicit ei Iesus: Sic eum uolo manere, donec ueniam. Quid ad te? Tu me sequere. Quidam hoc modo accipiunt dictum, quasi diceret Dominus: Nolo illum quemadmodum te consumi* per martyrii poenam, sed sine illa

ego an aliter de illo decreueris? Dicit ei Iesus: Sic eum uolo manere, donec ueniam. Quid ad te? Tu me sequere. Quidam hoc modo accipiunt dictum, quasi diceret Dominus: Nolo illum quemadmodum te consumi* per martyrii poenam, sed sine illa manere, donec ueniam, eum morte communi extinctum ad me recepturus. Constat enim Ioannem apostolum *corr. ex consummi n on martyrio, sed ętate confectum decedisse. Conuenientius autem mihi uidetur, quod Chrysostomus ait in Euangelio Graeco scriptum: Si eum

inquit — et mundus per ipsum factus est, et mundus eum non cognouit. Iste igitur mundus, qui eum non cognouit, neque cuncta, quę de illo scribenda restabant, si scriberentur, intelligeret. Hucusque Ioannes. Ad reliquas ab aliis relatas Domini a morte suscitati uisiones consyderandas ipso Domino fauente accedamus. In Mattheo ita legimus: Vndecim autem discipuli abierunt in Galileam, in montem, ubi constituerat illis Iesus. Et uidentes eum adorauerunt. Quidam autem dubitauerunt.

Paulo, et eidem ipsi post omnes. Iacobo uero, qui frater Domini appellatus est, apparuisse diuus quoque Hieronymus testatur in eo libello, quem de uiris illustribus inscripsit. Cum enim hic apostolus deliberatum haberet se nihil gustaturum, donec uideat Dominum a morte ad uitam suscitatum, ipsum ei apparuisse atque, ut panem iam comederet, imperasse, quando quidem uoti sui compos sit factus. Cum igitur tot sanctorum testimonia de resurrectione Christi existant, quis adeo duri est cordis, ut de re tam certa possit ambigere? Ad quam

iam sit cęlestis et immortalis, et qui pauloante ruffus erat, dum sanguine perfunderetur, angustiatus et tribulatus, dum probris atque suppliciis afficeretur, iam splendeat inclytus et gloriosus. Quasi diceret propheta: Quęnam est ista commutatio? Qui tam excellens transitus de morte ad uitam, de terra ad cęlum, de ignominia ad gloriam? Sed qualis aut quanta gloria ista? Lege uigesimumtertium psalmum, et audies angelos beatos, Christi ascendentis comites, iam in ipso cęlestis regni aditu clamantes: Attollite portas, principes, uestras, et

credere. Legendo uel audiendo Euangelium uidemus Iesum Dei filium, approbando autem ea, quę de illo scripta sunt, credimus in eum. Quicunque sic agit, ille habet uitam ęternam, prius in anima, cum moritur, deinde etiam in corpore, cum a morte suscitatur. Hanc nouissimam suscitationem ipsi quoque eius discipuli nobis prędicant, ita ut a Magistro didicerunt. Paulus ad Corinthios : Christus resurrexit a

: Dedit mare mortuos, qui in eo erant, et mors et infernus dederunt mortuos suos, qui in ipsis erant, et iudicatum est de singulis secundum opera ipsorum . Mors, hoc est, quacunque morte oppressi, et infernus, id est, et ad infernos damnati, omnes ad resumendum sua corpora redibunt, ut, cum quibus peccauerunt, cum illis et crucientur; et iusti, cum quibus bonum operati sunt, cum his et cęlesti bono perfruantur.

apparitio. Videbunt eum cum diuinitatis gloria de cęlo uenientem, angelorum agminibus comitatum, ineffabili luce circumfusum. Gloriosus olim apparuit in monte tribus duntaxat discipulis; gloriosior deinde apparebit omnibus gentibus a morte suscitatis. Hoc futurum ipse pręmonuit, cum diceret : Amodo uidebitis filium hominis sedentem a dextris uirtutis Dei et uenientem in nubibus cęli . Nemo, fratres, dubitet id

ipse Saluator ait: Amen, amen dico uobis, quia, qui uerbum meum audit et credit ei, qui misit me, habet uitam ęternam et in iudicium non uenit, sed transibit a morte ad uitam . Dissentire uidetur ab hac sententia Paulus Apostolus dicens: Omnes nos exiberi oportet ante tribunal Christi . Non tamen diuersum erit, si rite dictum istud pensabimus. Omnes enim ante tribunal Christi sistentur,

Quantam igitur aut qualem in cęlesti regno lucem fore putamus, ubi tot soles erunt, sole isto, qui ortu suo mundum illuminat, lucidiores? At quanto adhuc his omnibus micantius fulgebit sol ipse iustitię Christus Dominus noster? Cuius in morte transfigurati splendorem apostolorum oculi ferre nequiuerint, cum eo perculsi in terram concidissent. Lampas ergo immensi et ineffabilis fulgoris erit Christus, Ioanne in Apocalypsi de beatorum Ecclesia dicente: et ciuitas non

homo auro deditus, animi dolorem, quem ex regni Hungarici repulsa conceperat, solatus. Aegre enim tulerat Matthiam Coruinum, nouum hominem, in regem ab Hungaris cooptatum, se magis ui deiecto quam liberis praeterito suffragiis. Etenim conuentus Hungarorum principum audita Ladislaui Posthumi morte Fridericum Caesarem, sanguine illi coniunctum, regem, ut quidam affirmant, designarat. Caeterum postea quam Matthias regnum sibi stabilitum esse intellexit, existimans diadema et magno redemptum esse, et inique a Caesare precium acceptum, utpote pro re ad Hungaricum ius spectante, per legatos

regium corpus Albam deferunt, mox comitia regi creando indicunt. Itaque rex Matthias, dum signis fidit coelestibus, auxit fere fatum, neque, quo maxime animum intenderat, filium regni successorem improuisa pręuentus morte reliquit, utpote Wladislauo, Andreae Casimiri filio, in locum eius ab Hungaris suffecto, quem Matthias, siue diuinans, siue coniectans ita futurum, maximo prosecutus est odio. Ipse autem rex Matthias, ne eius bona omnino silentio praeteream, quamquam in multis merito forsan male audiat, tante

hinc regina iure coniugii, inde regulo, perinde ac si esset legitimus haeres, ad se regnum trahente. Quem scilicet praeter alia, quibus imperitum rerum adolescentem mali consultores stimulabant, ad excelsa omnia atque alta speranda hoc maxime incitabat, eo quod rex Matthias, morte primae coniugis iam solutus matrimonio, eius matrem regio cultu, aeque ac iustam uxorem, domi in delitiis habuerat, uolueratque eam, ut multi affirmant, propter prolem ex ea susceptam sibi matrimonio, ni amici dissuasissent, coniungere. Accedit ad hoc, quod se unicum demortui patris

uiri Hungari, uti hanc Alemanorum nouam audaciam non modo forti animo sustineatis, sed etiam fortitudinis uestrae et illorum ignauiae memores contemnatis, gerentes eum in hunc hostem animum, qui uictoribus solet esse in uictos. Nam neque morte Matthiae Chugniadis uestra uirtus imminuta est, neque Alemanis quicquam uirium accessit, nisi quod illi abutentes uestra discordia, quod quidem aliquando serui in dominos fecere, conantur iugum belli iure a uobis impositum, temere quidem, sed non impune, si uos uiri eritis,

pectore tenus diuidit, atque ex equo desiliens humi iacentem armis spoliat. Non tulit hoc quidam ex Tatharis nobilis eques. Itaque ducis sui simul casu, simul ignominia permotus Rhassianum reuocat ad certamen, equumque calcaribus incensum in hostem admittit, sua quoque infelix morte hostile decus cumulaturus. Nam primo congressu, accepto in iugulo mucrone, statim concidit in uulnus. Caeterum dum Rhassianus animi magnitudine, adolescentia et uictoriae successu elatus gloriae non statuit modum, cum tertio quoque magno uitae discrimine, rege etiam Vuladislauo

quoque optimatum fidem in creando rege ― ut plerique Hungarorum, parum recte, ut arbitror, censent ― haud solet obstringere. Haec quidem mortuo Matthia Chugniade, quem Coruinum appellatum esse diximus, duobus annis ― tot enim ab eius morte usque ad pacem cum Albertho ac Maximiliano factam intercessere ― in Hungaria gesta sunt. Ludouici Tuberonis Dalmatae abbatis Commentariorum de temporibus suis liber quintus

prius quam de bello cum Turcis ineundo ad concilium referretur, magna contentione egerunt, ut ante omnia status reipublicae ex sententia principum, quos seculares uocant, componeretur. Sed quoniam Stephanus Bother, nouorum author consiliorum, huic conuentui opportuna morte subtractus erat dolore, ut quidam arbitrantur, ereptae per fraudem praefecturae, nihil noui tunc in sacerdotes decretum est. Nam quum multos dies in conuentu per speciem uerae expeditionis agitatum esset, quonam modo arma in Turcas moueri possent, ut scilicet nobilitatis animi a

uertisse, et quia, quod imprimis odium accendit, ea strage nobilitas Choruatica fere deleta est, agri uero abacto pecore una cum agricultoribus paene deserti. Maxime autem haec clades trium clarissimorum uirorum casu insignis fuit, morte Ioannis Fregepanis Zethinensium principis, Georgii Vulatcouii nobilis adolescentis e Narisio agro oriundi interitu, captiuitate ipsius praefecti. E quibus Ioannes Fregepanis, animaduertens equos suos (quod sane roboris fuit in nostro exercitu) pene omnes cecidisse,

ad confluentes Thibisci, unde Danubius mutato nomine Ister appellatur, peruenerat. Ibi cognoscit Paulum Cinisium usque ad Ciabrum amnem, Muranam dicunt incolae, finesque Inferioris Moesiae populabundum progressum, atque ingenti praeda ex agro Turcaico abacta subita correptum morte. Ingemuitque haud secus quam si amicissimi mors est nuntiata, tametsi dicto eius non admodum fuisset audiens. Nam quum ille, duobus fere annis ante quam excessisset uita, usum linguae syderatione amisisset, atque

dolo fraudis suae praemium infamiam cum graui reipublicae detrimento reportarunt. At profecto et culpa omnino carituri fuissent et Lodouicum, nunc admodum puerum, uirilis iam aetatis regem Vuladislauo amisso habuissent, si id statim a morte Matthiae Coruini ingenue negassent Beatrici, quod nec polliceri ei inconsulto Vuladislauo honestum fuerat, nec propter foeminae sterilitatem erat ullo pacto promittendum. Quocirca non tam Beatricem, quum eius cupiditatem sexus et naturae fragilitas aliqua ex parte excuset,

quotannis quadraginta millia nummum aureorum, arbitrantes eo consilio et regem Turcarum sibi ualde obnoxium futurum, et apud reliquos Christianos id splendori fore. Bazethes primo Rhodios, ut precium pro nece Gemii mallent accipere quam eum uiuum custodire, tentauit, ratus, ut erat, eius morte regnum sibi stabilitum iri. Verum ubi aliquandiu fraternum caput necquidquam licitatus est ― haud enim Rhodiis e re sua fore uidebatur prodito Gemio tantum Bazethi demere metum ― oblatam accepit conditionem. At Rhodii simul Turcarum propinquitatem animumque inimicum,

ac omnium immanissimo, beneficii loco saeuissimam inferente mortem, quam sane miseriarum finem, corporibus ita afflictis, praedicabant esse. Quanquam non captiuorum fortunae ea crudelitate consultum uolebant, sed saeuitiam suam eorum morte exsaciare, quos in seruitutem abducere non poterant. Caeterum Marconius, quum post quartum tandem a profectione mensem commissum sibi exercitum ad Istrum reduxisset, eo regius quaestor, qui mancipia recenseret, regique quintum quodque mancipiorum caput de more

per apparitorem indicto ita coepit: Quam uellem, Mauerdine, in aliena religione censenda Turcarum mentem habuisses, nostrumque morem esses imitatus! Neque enim eo calamitatis nunc deuenisses, ut tibi aut contemptu eius religionis in qua natus es, et iam consenuisti, aut morte acerbissima legibus Turcaicis esset satisfaciendum. Nos enim Christum, quem uos Deum esse affirmatis, in omni sermone honorifice appellare solemus, poena ei grauissima constituta, qui de Christo quicquid per contemptum obloqui, aut ullam uocem eo indignam proferre ausus esset. Nec sane

praelium exortum est, pluresque Turcarum quam Christianorum interfecti sunt. Verum paucitate nostrorum, uulnereque Belmusii patris, et quod Belmusius filius temere in hostem inuectus ceciderat, maiorem cladem Christiani accepisse uisi sunt. Milon Turcarum fraude, suo uulnere et filii morte ira inflammatus, ubi ex praelio domum reuersus est, omnes captiuos Turcas, quorum non paruum numerum apud se habebat, e custodiis eductos, crudeliterque excruciatos interficit, atque ita seu dolori suo indulsit, seu antiquorum ritu, quem sane

paucos menses animi aegritudine uita excessit, ne filii quidem, ut fertur, miseratione, siue dolorem absconderit, ne populares, quibus pater odio fuerat, offenderet, siue quia omnes humanos affectus imperandi cupiditas uincat. Quamquam Alfonsus eo temporis spatio, quo regnum obtinuit, a morte autem parentis circiter nouem mensibus regnauit, magis metum iniuriarum suis incutere potuit quam ullam inferre iniuriam, propterea quod per id tempus siue hostili metu, siue moribus in melius, quod quidem licentia regni principibus raro usu uenit, mutatis, non tam

Lodouicum Aureliensem longa cognatione stirpi regiae annexum in locum demortui regis sufficit. Qui quidem una cum regno, uxorem etiam ipsius regis in matrimonium accaepit, prima coniuge nouo inter Christianos exemplo repudiata, apud quos sane coniugium non nisi morte alterius dirimitur. Ferunt autem Aureliensem hoc consilio tantum facinus Alexandro Sexto Romano pontifice annuente admisisse, ne scilicet a Francorum regno Armoricae ciuitates, quas gentes nunc Brithones uocant, ad imperium et ius Annae, uxoris Caroli, spectantes

in aequum ad hosteis decurrerunt, uerum mox animaduerso Christianorum pauore ad caedem uersi nullum trucidandi modum adhibuere, armatis passim inermibusque, qui obuiam fuere, interfectis. Quos forma atque aetatis flos seu casus praesenti exemit neci, partim uictorum libidini, quod quidem ingenuis morte ipsa haud quaquam leuius fuit, partim nefandae atque detestabili uictimae reseruati sunt, mox foedum caeteris, regi uero triste etiam spectaculum exhibituri. Hos enim rex, alioqui minime sanguinarius natura et mancipiorum cupidus, ad se

ne in itinere necessariarum rerum inopia deficerent, memor humanarum rerum uiatico iuuit. Galli, pace cum Hispanis confecta, in Venetos uindictam meditantur; hi apud imperatorem et alios principes quaerunt suppetias; Alexandri pontificis morte ditionem suam augent. Francorum regi clades suorum alia super aliam nuntiata iram in Venetos ob eorum infidam societatem adeo accendit, ut statim consilium coeperit de bello cum Hispano rege finiendo, quo facilius Venetorum iniurias

quo metum cardinalibus demeret, bibere: tanta auiditas huic monstro inerat necandi hos cardinales. Sed quia minister, dum quantum de uenenato uino potionibus absumebatur, tantundem puri atque innoxii uini in lagenam imprudens adicit, uim ueneni magna ex parte mitigarat. Virus in inferenda morte efficax prima potione solus pontifex hausit, quo intra duodecim dies extincto caeteri conuiuae, una cum pontificis filio, haud graui adeo morbo paulo post afflicti periculum euasere. Haec aegritudo non minus quam pontificis mors res Caesaris funditus euertit: nam morbo implicitus

instinctu defecerat, per se eo cum exercitu accedens deditione ciuium recaeperat. Non enim senatus Genuensis, sed plebs, in cuius manu res Genuensis est, ab officio decesserat. Caeterum Maximiliano, qui et ipse Venetis sese acerrimum hostem prae se ferebat, ingenti uulnere filii morte icto, bellum Venetum, quoad is elugeret, dilatum est, eo magis quia Maximilianus uano spiritu inflatus primas aduersus Venetos partes sibi deposcens tam in regem Francorum quam in Iulium pontificem mobili esse animo habebatur, propterea quod ita Venetis,

Cretam et Cyprum insulas intercęperunt, et quia puero Cyprio rege ueneno sublato inuidiam uerebantur, conuocatos fide interposita omnes eius insulae principes atque in nauibus impositos, ne quis superesset, qui spem eorum sollicitam faceret, miserrima omnium morte illata in altum demersere. Postremo ubi uidere nefarii homines tot facinora ab se impune perpetrata, ne quid sceleris praetermitterent, mare Mediterraneum, omnibus gentibus commune Dei munus, assidua classe insidentes caeteris negociatoribus praecluserunt: quicquid nauibus ex uariis

equo hortatur suos, a Cichanis filio, de quo supra meminimus, per dolum interficitur eo consilio, ut regiis audita ducis nece pauor et consternatio iniceretur. Is autem Bazethis ex filio nepos, quamuis esset patris iussu inter regia auxilia, tamen Cichane inter hunc tumultum repentina morte, dum inter epulas cum aequalibus largiore uino utitur, exanimato, cognitoque aui in Achimathem studio Selynis partes secutus est, ne Achimathis rem, quem, ut dictum est,

ad Selynem codicillis rogat, ut libros suos, quorum ingens numerus fuit, cum omni suppellectile quibusdam in Asia sacerdotibus tribueret, familiamque suam incolumem esse pateretur. Ferunt Selynem lectis Corguthis codicillis lachrymis non temperasse, suisque iussisse, ut eum mitissima morte, et citra ullum doloris sensum, si id fieri posset, necarent. Itaque milites, quibus necandi Corghutis negocium datum erat, instructo conuiuio large epulati cum regulo eius mentem uino, quantum potuerant, alienarunt; mox sopitum agressi, iniectis tapetibus in caput faucesque,

his rebus coniungendae sunt: et ita, quae in diuersis, Christiani praesertim orbis, regionibus gesta sunt, commemoro, modo ea digna cognitu uideantur, ac si unius ciuitatis res perscriberem. Lodouicus Duodecimus, Francorum rex, existimans Iulii pontificis morte multum de hostium uiribus in Italia demptum esse, decem millia peditum cum quadringentis fraenatis equitibus in Italiam, Mediolanense imperium recuperaturus, misit, prius cum Venetis non modo pace composita, sed etiam societate inita, credens illorum auxiliis sibi

alimenta suppeditare, quippe quae armis suis ipsos rusticos tueretur. Nec ob tam atrocem poenam uisus est Hungaris Ioannes inhumana in Scytham usus crudelitate, eo quod rustici ipsius Scythae instinctu nobilissimos Hungariae uiros, fide interposita euocatos, crudeli ac foeda morte affecerant, quemdam ex Caicia familia Canadinensium episcopum, Georgium Docium, Petrum Rhauosdium, Nicolaum Tornaeum. Ex quibus Caicium praesulem palo in uiscera eius adacto trucidarant, quamquam ferunt hunc antistitem ob libidines et stupra foeminis per uim illata

consiliis deterriti ultro dissipantur, e queis Martinus quidam et Laurentius, uterque religione sacri, quum et ipsi colonos in nobilitatem concitassent ― nempe alter in Agriensi, alter in Varadinensi agro opprimendae nobilitatis consilium coeperant ― aut morte uoluntaria, aut fuga occulta sese e manibus nobilium eripuere. Neque enim ignorabant se crudelissimam mortem manere, si in manus nobilium incidissent. Hi enim perditissimi sacerdotum inter coetera scelera, quae admiserant, uirum illustrem, Nicolaum Solohomium, cum tribus fratribus

praelio Alaudolani seu dolo, seu metu terga uertunt. Regulus inter tumultum elapsus cum paucis in montes Ciliciae pene inaccessos profugit, quamquam a suorum perfidia ac parricidio sese loco tutari nequiuit. Nam nobilitas, quae sub Alaudolae imperio degebat, ubi sensit reguli morte aut deditione Selynis iram mitigari ac expleri posse, magis periculi quam fidei memores, scelerato inter se consilio inito Alaudolam adeunt, monent ut sibi, liberisque suis et regno prospiciat, claementiamque potius uictoris quam uim experiatur. At ubi uident regulum deditionem auersari, ac

collocata esse cognouissent, atque ita, si fieri posset, eodem tempore a terra simul et amne terror Cercassis incuteretur. Non enim Selynem fugiebat confligendum esse cum hoste pertinacissimo et qui sola morte uinci destinarat animis. A Turcis denuo uincitur; ad Selynis partes transire cogitur; Babylon oppugnatur. Igitur paratis omnibus, quae ad iter per solitudinem faciendum neccessaria uidebantur, quendam Mehmethem

breui ad praefecturam prouinciae prouectus est. Mortuo Bazethe non modo ei eadem dignatio retenta, sed etiam aucta. Postridie eius diei, quo Sinon ceciderat, Selynes ratus hesternum praelium magis Sinonis morte quam uirtute hostium ad spem non respondisse, repetit oppugnationem, pugnae cura Ionae Dalmatae demandata. Qui rei militaris haud imperitus, existimans non minus in rem esse suos conseruare quam hostem affligere, cum robore militum cautius ad muros succedit. Nam priusquam manum cum

opportune nunciata est, credidereque Rhacusani, ut sunt plaerique mortalium ad spem suam ampliandam prompti, illum terrae motum Selynis interitum denuntiasse, non autem ullam urbi Rhacusae significasse calamitatem. Porro de morte Selynis paulo post suo loco dicemus. Iam comparauerat Selynes ad ducentas partim longas, partim onerarias naues, libratoresque tormentorum e toto regno euocauerat, et fossorum non mediocrem manum ex eo genere hominum, quibus uenas argenti

in posteros defuit: nam ne mors eius tumultum in regno excitaret, aliquot ante quam interiret diebus, sentiens se iam deficere, filium Salamonem ex Caria, quam sane prouinciam cum adiacentibus regionibus illius cultui attribuerat, acciri iussit. Qui nondum parentis morte palam facta Constantinopolim quum accessisset, praesentia sua Turcas in officio continuit; non tamen ausus est aedes regias (ita eum mater admonuerat) ingredi, prius quam per speciem inferias dandi corpus paternum extinctum uidisset. Verebatur enim circumspecta foemina, Salomonis mater,

contenti, a rege accipiunt, Iahiciani oppidi Hungaris furtim adimendi clandestinum coepere consilium, rati Salomoni, nouo regi, si coeptis fortuna subscripsisset, rem acceptissimam sibique maximo praemio fore. Nec desperabant fraudi locum inuenturos, et quia custodias Hungarorum morte Selynis remissiores esse putabant, et quia Salomon miserat oratorem ad Lodouicum Casimirum, regem Hungarorum, pacem petitum et ob id hostilia a Turcis haud uidebantur Hungaris timenda. Itaque quum tecti montibus ac syluis in proximam urbi uallem paucis ante solis occasum horis peruenissent,

ullo modo his resisti posse, atque iam metu omnibus consternatis de deditione urbis cum Turca agi nihilque reliqui circumsesso a tanta hostium multitudine praeter honestam mortem esse, auersatus eam deditionem, quam sane aut mors carnificis arbitrio subeunda, aut ipsa morte miserior seruitus maneret - non enim Turcam promissa praestaturum, ut euenit, arbitrabatur ― statuit mortem oppetere, ne in cuiusquam Machomethani potestatem uiuus ueniret. Itaque sumptis armis equoque conscenso porta erupit, atque in confertos hosteis praesenti animo se

in Moesiam refugerunt. Caeterum in Inferiorem Dalmatiam, quum ea regio sine praefecto, sine imperio esset ab Hungaris destituta, a Verbosnensibus Turcis per eosdem dies incursiones factae multique mortales nullo obsistente capti. Leone Decimo morte repentina sublato Hadrianus pontifex eligitur; Turcae a Syrmii vastatione repulsi in regionem Baciensem grassantur, sed reditum, uulnerato duce, difficilem experiuntur. Eodem tempore Leo Decimus, Romanus pontifex, repentina morte ex neruorum resolutione, seu, ut alii

Leone Decimo morte repentina sublato Hadrianus pontifex eligitur; Turcae a Syrmii vastatione repulsi in regionem Baciensem grassantur, sed reditum, uulnerato duce, difficilem experiuntur. Eodem tempore Leo Decimus, Romanus pontifex, repentina morte ex neruorum resolutione, seu, ut alii tradunt, ueneno interiit magna Romanorum laetitia, tum quia Florentinum nomen Romanis inuisum erat, quod gens illa, nullae magnae rei gerendae idonea, utpote opificio tantum et mercaturae incumbens, omnia insuper sacerdotia sibi, caeteris pene

erant. Hos et Dauid noster damnat; ideo et ipse cęcidisse Syros refertur, qui ab Adadozero missi erant, id est a separatore, qui a Christo separat. Hi sunt uel heretici uel demones uel idolatrę persecutores. Sobabum Adadozeri ducem interimit. Damnat enim Christus morte ęterna eos, qui suppliciis afficiunt Christianos, nisi et ipsi conuertantur. Soba enim serra secans interpretatur. sic in MS-to 145v Adadozero sic; idem infra; sed in Adadezero em. Marcovich et

uis aliis facere caueto. Non iniuria quidem sit Medices clarissime domui Clara domus Medices. dei fere prese maiestatem ferenti, sed quorundam malo consilio id factum et iniuste factum fuisse dixerimus, placuit inde deo. Audita morte pontificis Franciscus Maria, pater tuus clarissimus, congregato paruo exercitu fretus populi amore recipit regnum Quoniam recipit regnum dux mortuo pontifice maximo. magno omnium

easdem obsecrantes, ut citum ac gratiosum ob imminentem necessitatem et periculum nobis responsum dent. Miseri etenim Croati a celsitudinibus vestris me ad se revertentem non aliter expectant quam pie olim in purgatorio animae Christum optimum maximum a devicta morte expectabant. Dixi. Serenissime, illustrissimi, reverendissimi principes, domini mei observandissimi. Ex quo nudius tertius supplici oratione quanto in discrimine rerum misera

expers sua fama sepulchri est;
Pro meritis animus regna superna colit. Nicolai Alberti Spalatensis
Carpe, uiator, iter, Marci nec funera fletu
Prosequere: haec tristi funera morte carent.
Ossea pars terra si conditur, ignea Olympum
At colit, et nomen cuncta per ora uolat. Antonii Alberti Spalatensis
Maesta Camenarum nigra cum ueste caterua

5 Nicolai Alberti Spalatensis
5.1  Carpe, uiator, iter, Marci nec funera fletu
5.2   Prosequere: haec tristi funera morte carent.
5.3  Ossea pars terra si conditur, ignea Olympum
5.4   At colit, et nomen cuncta per ora uolat.

itinere uiginti dies consumpserant, Aegypti prouinciam pacatam retulerunt. hanc Turcarum Regem, non uni ut prius, sed pluribus gubernandam consenssiss, Axmatumque in gratiam Regis a suis interfectum, dum balneum petit, cuius morte perterritos omes, tam Mamalucos quam reliquos peregrinos milites ad sua dilapsos. Certa haec esse affirmat Aiasi, quem superius cum exercitu Aegyptum petiise diximus, Constantinopolim reditus, atque expeditio in Valachiam

fuerant, non solum Poloniae fines, maiori copiarum parte amissa, maturata fuga excedere compulit, uerum etiam regionem Vallachorum ingressus totam ferro et incendiis deuastauit. Accedit ad tanti principis uirtutem eximia Polonorum in pugnando praestantia auita Slauorum traditione malentium cruenta morte decedere quam turpiter hostibus terga dare. Poloni pugnaces. Multa his similia per Slauos passim plerisque in locis frequenter fieri mentem subeunt, quae, ne nimia prolixitate tedio uos forsan afficiam, silentio inuoluo. Tacere tamen nequeo, siue

1.368  Consecrat hic thalamos, iugi connubia nexu,
1.369  Primus amor, sed prima nefas reparabile fecit
1.370  Foemina, quae uetitos ausa est decerpere foetus,
1.371  Capta dolis, haud gnara mali, muliebris at illum
1.372  Dignus amor uenia caepit, sed morte luendum
1.373  Stat longum facinus, sed utrunque piabile crimen.
1.374  Parte alia ueteres proaui, et genus omne secutum
1.375  Stirpis Adameae, fatis stat prima sinistris
1.376  Perpetrata lues, hic conditur Enocha primo
1.377  Vrbs fundata

4.164  Expectata sacro quo floruit hostia templo.
4.165  Postquam conceptos a pectore triste nefandi
4.166  Consilium regis tetros Acheronte furores
4.167  Tartareo peperit, regem quibus aetheris alti
4.168  Appeteret ferro, scelerata et morte necaret.
4.169  Decreto nimis audaci, iussusque superbo
4.170  Imperat occidi sugentes ubera natos,
4.171  Bima solo allidens infra cunabula Bethlem,
4.172  Neu lactens ulla uiuus nutrice supersit.
4.173  Addit acerba fremens magis ac

studium sollers Nicodemi, occultaque narrat
5.404  Colloquia, atque ut oportet aquis et mente renasci,
5.405  Res dura auditu, populari haud cognita sensu.
5.406  Scandere posse nefas Coelum, nisi mente renatos,
5.407  Sanguine qui Christi lustrantnr morte futura,
5.408  Aenea Mosei docet ut serpentis imago.
5.409  Sancta fides populis uentura in regna uocatis,
5.410  Ille renarrabat Ioanne incaepta lauacra,
5.411  Qualis Idumaeis Iesus perfecerit oris,
5.412  Qualia

6.63  Sed multis colitur Dis, et Fors succuba Diti.
6.64  O, stultum uulgus, regumque insania demens,
6.65  Quid coluisse iuuat fortunae munera coecae?
6.66  Et rapuisse sacrum fluuiis ac montibus aurum?
6.67  Postquam uestra cadent tristi solatia morte.
6.68  Vos complexa fouet fortuna, sed exitus urget
6.69  Infoelix, urget sed uae sine fine futurum.
6.70  Vae qui ridetis, quia flebitis, usque perennes,
6.71  Vsque graues omni pensuri crimine poenas,
6.72  Vae

7.456  Aegra fuit, uixit tot filia principis annos.
7.457  Ne dubita huic inquit Iesus, sed crede puellam,
7.458  Affore (ni timeas) laetam incolumemque uidebis.
7.459  Quum uero moesti sub principis atria uenit,
7.460  Extinctamque uident odiosa morte puellam.
7.461  It clamor Coelo, gemitu fremit omnis, et alto
7.462  Insonuit plangore domus lachrymabile carmen,
7.463  Moestaque funebres tuba concitat horrida fletus.
7.464  Non aliter quam si Coelo ruat ignis ab alto,
7.465  Templaque,

cateruis
7.468  Ingreditur, Petrus secum, et duo maxima fratres
7.469  Lumina, funestus genitor, lachrymosaque mater.
7.470  Cur reuoluta ruit domus haec turbante tumultu?
7.471  Aurea cur resonant ululantibus astra querelis?
7.472  Non haec morte iacet, sed somno pressa puella.
7.473  Haec ubi, delusus turba est, derisus ab aula.
7.474  Quinque tamen comites secum in penetralia ducit,
7.475  Qua iacet extinctum, et lachrymabile morte cadauer,
7.476  Frigida qua pallet

cur resonant ululantibus astra querelis?
7.472  Non haec morte iacet, sed somno pressa puella.
7.473  Haec ubi, delusus turba est, derisus ab aula.
7.474  Quinque tamen comites secum in penetralia ducit,
7.475  Qua iacet extinctum, et lachrymabile morte cadauer,
7.476  Frigida qua pallet moribundi sponsa sepulchri,
7.477  Virgineo ritu roseo quam limbus amictu
7.478  Caeruleus, ui olis decorant et serta supremis.
7.479  Cuius ut ipse manum tenuit, qua germinat omnis

Caeruleus, ui olis decorant et serta supremis.
7.479  Cuius ut ipse manum tenuit, qua germinat omnis
7.480  Vita manu, clamat chumi tabita, puella
7.481  Surge inquam, subito in sensus fontilis origo
7.482  Mens animae rediit, quae ut somno a morte reuixit.
7.483  Sic erecta solo spatiatur, inambulat, illam
7.484  Morte obita rediisse uident, et corpore uires
7.485  In solido, decus et formam gestare priores.
7.486  Tum uero Christus uitali pane puellam
7.487  Iussit ali, dulcique

tenuit, qua germinat omnis
7.480  Vita manu, clamat chumi tabita, puella
7.481  Surge inquam, subito in sensus fontilis origo
7.482  Mens animae rediit, quae ut somno a morte reuixit.
7.483  Sic erecta solo spatiatur, inambulat, illam
7.484  Morte obita rediisse uident, et corpore uires
7.485  In solido, decus et formam gestare priores.
7.486  Tum uero Christus uitali pane puellam
7.487  Iussit ali, dulcique cibo nutrire fouendam.
7.488  Nesciat hoc uulgus, gentes arcete profanas

8.117  Quaelibet hora sui dat temporis interuallum.
8.118  Sed quid quaeque ferat mens est ignara futuri,
8.119  Ipse adero uobis, facunda ipse ora mouebo,
8.120  Frater erit fratris, natusque in fata parentis
8.121  Proditor, afficient natos et morte parentes,
8.122  Nostra profanatis insensa ob numina terris.
8.123  Tempestas odiis in uos bacchata tonabit.
8.124  Vltima quemque dies, finis sua quemque coronat,
8.125  Et qui condit opus, uitamque agit usque seueram, I
8.126  Huic sua

ut magnis effusus nubibus imber.
8.151  Ergo qua firma radice, et robore firmo
8.152  Stas mea palma mihi, nullis terrebere nimbis.
8.153  Sic, o, state uiri, licet ultima fata minentur
8.154  Horribiles casus, ut corpora morte resoluant.
8.155  Est anima aeterna, et uirtus imperuia fatis,
8.156  Euolat aetherias a funere ducta per arces.
8.157  Vnius tantum metuenda potentia uobis,
8.158  Cuius ad imperium flammis accincta Gehaenna
8.159  Aestuat, haec animas et

resoluant.
8.155  Est anima aeterna, et uirtus imperuia fatis,
8.156  Euolat aetherias a funere ducta per arces.
8.157  Vnius tantum metuenda potentia uobis,
8.158  Cuius ad imperium flammis accincta Gehaenna
8.159  Aestuat, haec animas et corpora morte secunda
8.160  Concoquit, aeternus miseris hic exitus instat.
8.161  O, mea pars animae, nostri pars optima regni,
8.162  Parta mihi magno, geminas datur asse palumbes.
8.163  Mercari, quorum neuter sine numine nostro
8.164  Decidit, usque

patres uestros uesanae ob murmura rixae
9.453  Rore suo pauit deserta per aequora sinae,
9.454  Luce tamen cassi stygia modo nocte premuntur.
9.455  Panis ego uiuus delabor ab aethere sancto,
9.456  Quisquis eum digne mandet, ne morte peribit,
9.457  Sed uita superum foelici luce fruetur.
9.458  Ipse sacerdotis uice fungar, inibo fideli
9.459  Foedera cum populo, quum me de pane sacrabo,
9.460  Quo rata percipient aeternae proemia uitae.
9.461  Quod nisi manducent carnem,

10.279  Nimirum testes uos ampli, assentit atroci
10.280  Perfida mens operi, scelerum quoque conscia patrum.
10.281  Propterea celebrata suo sapientia regi
10.282  Sic ait, emittam uates, missosque fideles
10.283  Ad populum, hinc alios scelerata morte necabunt,
10.284  Ast alios trudent infesta Gorgone Ditis,
10.285  Omnis ut a primo cruor ille innoxius aeuo
10.286  Sanguinis efusi, iustas uos pendere poenas
10.287  Cogat, ab immiti nece prima insontis Abelli,
10.288  Vsque cruentatum

Pectora declinat, subit alti et limina templi.
10.415  Obuiat ille quidem, cui cognitus inquit Iesus.
10.416  En tibi sunt ualidae uires, et uiuida uirtus
10.417  Instaurauit opus lapsum, totumque refecit.
10.418  Iam caue, ne grauiore malo, neu morte premaris.
10.419  Postquam dulce sonans hausit penetrabile uerbum,
10.420  Agnouitque deum, cadit, hunc et pronus adorat,
10.421  Auctorem propriae consultu pace salutis,
10.422  Quam magis inde malos inter profitetur apellas,
10.423  Tam

10.604  Primi erat, haud illum deus aspernatur, amicum
10.605  Hostibus obiciiens humili se pectore mitem.
10.606  Hii sua dum sacris praetexere crimina tendunt,
10.607  Ostendunt falsum dum relligionis honorem
10.608  Obseruant illum, ut deprensum morte trucident,
10.609  Si uia sit fraudi sub honestae tegmine mesae.
10.610  Prodiit ante oculos cute uir distentus aquosa,
10.611  Os hydrope tumet deforme, et uenter iniquus,
10.612  Tunc ait, an festis haec exercere diebus
10.613  Fas et iura

11.383  Christus at illa suo sic tela retudit ab ictu.
11.384  Cur mandata dei facitis uos irrita uestro
11.385  Dogmate? qui meritos impendi iussit honores
11.386  Matribus, et patribus, quos cum maledicta lacessunt,
11.387  Auctores horum multari morte iubentur.
11.388  Vos autem contra noua dogmata conditis, illos
11.389  Munere soluentes, diuinaque iussa ligatis.
11.390  O, simulata uirum sub amictu pectora falso,
11.391  Haec bene Amosides in uos Esaia canebat.
11.392  Me populus labris,

Incipit, haec uestro mea figite pectore dicta,
11.772  Est prope quod recinunt in fatis affore tempus,
11.773  Quo deus et proles hominis tradenda recumbat
11.774  In cruce ui regum scelerata caede peremptus,
11.775  Rursus et ad superos deuicta morte redibit,
11.776  Tertia quum ueniet roseis Aurora quadrigis.
11.777  Tristibus haec animis, uariaque ambage coquebant.
11.778  Vt uero subiere procax tua tecta Capharnas,
11.779  Et uectigalem Petro petiere didragmam,
11.780  Quo meditante

in digito orizo sibi fulgeat auro,
12.109  Et soleae plantas, et furas pettasus ornet.
12.110  Ducite mox uitulum pinguem, laxata saginis
12.111  Victima mactetur, dapibusque epulentur opimis,
12.112  Nam meus hic natus miseranda a morte reuixit.
12.113  Et defleta redit mea iam mihi reddita proles.
12.114  Exin indulgent epulis, et natus agreste
12.115  Exercebat opus senior, qui rure manebat.
12.116  Iamque domum ueniens, et proximus interuallo
12.117  Audiit a longo,

simul et tormenta sonant ex ore, lacuque
12.509  Tartareo, simul haec habuit responsa suprema.
12.510  Mosea si et uates, qui sunt oracula coeli
12.511  Audita aerii discerpunt irrita uenti,
12.512  Haud alia euenerint his qui de morte redibunt.
12.513  Talia diuersis ultro citoque ferebant
12.514  Verba locis, Abram superis arrisit in oris,
12.515  Te quoque ridentem uiderunt Lazare campi
12.516  Elisii, laetumque deo Poeana canentem.
12.517  At fera derisum laniarunt

utinam hic Iesu uita, et meus ardor adesses,
12.576  Non hinc fata meum rapuissent impia fratrem,
12.577  Nunc uero mihi nota fides, quia quicquid ab alto
12.578  Iusseris ore dei, fiet tibi protinus, illi
12.579  Christus ait, frater tuus hac a morte resurget.
12.580  Illa refert, et enim cuncti ueniente futuro
12.581  Fine renascentis mundi in sua membra redibunt.
12.582  Ipse resurgentis quia fons ego, uitaque mundi,
12.583  Pectora qui mihi fida gerunt, a funere uitam

resurget.
12.580  Illa refert, et enim cuncti ueniente futuro
12.581  Fine renascentis mundi in sua membra redibunt.
12.582  Ipse resurgentis quia fons ego, uitaque mundi,
12.583  Pectora qui mihi fida gerunt, a funere uitam
12.584  Suscipient, et morte carent sine fine secunda.
12.585  Credis ait, credo illa refert, quia numine numen
12.586  Nasceris, et Christus superi regnator Olympi.
12.587  Haec ubi dicta dedit, spe concita, libera luctu
12.588  Fertur in arua uolans, ut

Tum romana phalanx iusto mauortia bello
12.678  Huc aderunt, et nostra prement loca gente subacta.
12.679  Altera pontificis fuit haec sententia Cayphae.
12.680  Non animaduerso hoc pudeat nescire, quod unam
12.681  Expedit ob populos animam dare morte necandam,
12.682  Ne gens tota simul pereat. Ventura futuro.
12.683  Tempore praedixit, sacra quod in aede Sacerdos
12.684  Summus erat, tanti diae fuit infula uittae.
12.685  Namque erat in fatis diuino ex ore profectis,
12.686  Hac pro gente

12.742  Damnatusque fures inter luet aspera fata.
12.743  Proditus obprobriis gentilibus offeret armos
12.744  Verberibus, pandisque genas et tempora palmis.
12.745  Et spurcis facies foedabitur alma saliuis,
12.746  Nec dabit in cineres artus a morte fluentes
12.747  Immortale caput, sed post sua fata resurget,
12.748  Tertius Auroram quum luce afflabit Eous.
12.749  Haec obscura quidem sub opaca nube latebant.
12.750  At duo nubigenae proles Zebedeya fratres

13.120  Diua salutifero et tentoria milite replet.
13.121  Dextera uirtutum nos haec quoque dextera tollit.
13.122  Nos quoque uita beat, nullo moriemur in aeuo,
13.123  Et domini laudes, atque inclyta facta canemus.
13.124  Castigauit enim uindex, et morte retraxit.
13.125  Pandite iustitiae portas, et lumina iusto.
13.126  Haec ingressus ouans laudabit numen Olympi.
13.127  Hae domini portae, subeunt ea lumina iusti.
13.128  Dicamus carmen, penetrat si carmen in aures,
13.129  Vnde salus iis

13.376  En haeres dicunt, huius potiamur opum ui.
13.377  Ergo herus ille ferox in uitea septa reuersus,
13.378  His quae dona dabit? quae praemia digna colonis?
13.379  Pro iusto iniustus fundetur sanguine sanguis,
13.380  Indigna dignam mortem pro morte rependet,
13.381  Vinea tunc aliis dabitur turrita colonis,
13.382  Qui tempestiuas fruges, atque annua soluant
13.383  Debita, sic illi referunt, affirmat Iesus.
13.384  Haec antes templi latuit sententia summos,
13.385  Donec eam densa

tensos.
13.621  Conciliis atrox alios Synagoga profanis
13.622  Sternet humo uirgis caesos, aut urbe fugabit,
13.623  Vt super efusos cruor in uos ingruat omnis
13.624  A iusti quicunque nece defluxit Abellis,
13.625  Vsque Barachiadem scelerata morte necatum.
13.626  Amen amen uestris ea fata nepotibus instant.
13.627  Ah solymae tellus, solymae gens impia, missos
13.628  Quae obtruncas ad te uates, immanis aceruas
13.629  Et lapides super iniectos innoxia membra.
13.630  Ah quoties uolui

14.181  Qualis olympiacis rutilat sol aureus astris,
14.182  Et duodena regit stellanti sydera gyro,
14.183  Se totidem caeli portis effundit apertis,
14.184  Esse quiem Pascha hoc ardenti mente cupiui
14.185  Tunc ait, ante crucem patiar quam morte cruenta.
14.186  Talia (fabor enim) non plus libabo, sed illud
14.187  Ipse bibam, caeli quod regno implebitur olim.
14.188  Deinde manu pateram coepit spumante lyeo,
14.189  Grataturque patri, sociisque propinat, et insit.
14.190  Accipite

data, normaque uitae.
14.490  Tabescam hac scoria, duram quia crimine mortem
14.491  Intulerim Christo, superis et flebile funus,
14.492  Puluis humi tanto Domine terraeque, polique.
14.493  Sic tua nos superis claementia reddidit astris
14.494  Morte dei dignos? Et sydera lapsa refecit?
14.495  Sicine complacuit tibi? iam mihi corde liquescat
14.496  Sanguis, et ardentes exurant pectora flammae,
14.497  Spiritus ut dulcem nil praeter spiret Iesum.
14.498  Hoc omnis mihi nacta quies, et uita beata

14.509  Vnde dolor tristis coepit percurrere, tanti
14.510  Pertaesumque mali, quo protinus ossa pauescunt
14.511  Intima, quae tales fudere e pectore uoces.
14.512  Assiliunt animam fluctus, agitantque procellae,
14.513  Tristis et usque minas ad morte moeror aceruat.
14.514  Sustineant animi pondus, uigilentque parati,
14.515  Et mecum sic state uiri discrimine tanto.
14.516  Haud procul inde loco cessit, genibusque subactis
14.517  Proruit in faciem, corpusque extendit

sacrasanctaque sedes,
15.11  Et scribae, quibus est templo cathedrata facultas,
15.12  Moseo et strident infixae cardine claues.
15.13  Canicies et honora senum, sed laetifer aetas,
15.14  Et plebeius apex, Acherontia signa secuti,
15.15  Si qua morte uia possint extinguere uitam,
15.16  Consiliis ineunt, decretaque tristia firmant.
15.17  Duceret at contra uita ut de morte triumphum,
15.18  Arte noua bellum molitur, et induit arma,
15.19  Pro thorace uirum, qui praelia uinceret acer,

Bibliographia locorum inventorum

Marulić, Marko (1450-1524) [1520], De ultimo Christi iudicio sermo, versio electronica (), Verborum 16879, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - sermo] [word count] [marulmarultiudic].

Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522], Commentarii de temporibus suis, versio electronica (), Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio - historia] [word count] [tuberocomm].

Marulić, Marko (1450-1524) [1522], Tropologica Dauidiadis expositio, versio electronica (), Verborum 5871, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - expositio] [word count] [marulmartrop].

Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1522], Feretreidos libri tres, versio electronica (), 807 versus, verborum 8510, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [severitanipferetr].

Frankapan, Bernardin (1453-1529) [1522], Bernardini de Frangepanibus comitis Segniae, Vegliae, Modrusiique etc. Oratio pro Croatia Nürenbergae in Senatu Principum Germaniae habita XIII. Cal. Decemb. An. Ch. M.D.XXII, versio electronica (, Nürnberg), Verborum 2137, Ed. Violeta Moretti [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio] [word count] [frankapanboratiocroatia].

Božićević Natalis, Frano (1469-1562) [1524], Vita Marci Maruli Spalatensis per Franciscum Natalem conciuem suum composita, versio electronica (), Verborum 1777, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - vita] [word count] [natalisfvitamaruli].

Božićević Natalis, Frano; Martinčić, Franjo; Martinčić, Jerolim; Alberti, Nikola; Alberti, Antun; Papalić, Jerolim; Paskvalić, Donat [1524], Epitaphia Marci Maruli, versio electronica (), 55 versus, verborum 383, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epigramma; poesis - epitaphium] [word count] [aavvepitaphmaruli].

Bučinjelić, Miho (1479 - c. 1550) [1524], Epistula ad Gerardum Planiam, versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 2445, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [bucinjelicmepist].

Pribojević, Vinko (mortuus post a. 1532) [1525], Oratio de origine successibusque Slauorum, versio electronica (, Hvar), verborum 14680, Ed. Veljko Gortan [genre: prosa oratio - oratio; poesis - epigramma; poesis - carmen] [word count] [pribojevvor].

Bunić, Jakov; Cortonus de Vtino Minorita, Bernardinus; Petrus Galatinus; Colonna Galatino, Pietro (1469-1534; m. post 1539.) [1526], De vita et gestis Christi, versio electronica (), 10155 versus; verborum 68245, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [bunicjvgc].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report