Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: sUos Your search found 1649 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 401-500:401. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] enim calicem Domini per patientiam bibebant, inebriati sunt uino charitatis. ita ut pro illis quoque orarent a quibus cędebantur, illis uiam salutis aperirent, quorum immanitate ipsi trucidabantur. Magis eis dolori erat | persecutores suos errore interire | quam se illorum sęuitia excruciari morte-que affici. Omnibus itaque aduersariorum iniuriis fortior in ipsis erat dilectio. (!) I nunc, miser et infelix homo minus ab
402. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] Doleat qui diffidit, gaudeat autem et glorietur, qui spem suam in Deo collocauit. De exhortationibus ad patientiam martyrii. Caput XX Quod si milites suos rex ipse cęlestis non in delicias et uoluptates huius seculi, sed in conflictum et certamen sęuientium persecutionum destinabat, ut uincentibus inęstimabilis boni donatiuum distribueret, profecto ad militiam eius nullo modo pertinere poterit, qui non ita se subiecerit, ut pro
403. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [page 708 | Paragraph | SubSect | Section]
et nunquam superatur.
dicente ipso Domino:
404. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] permiseris.
405. Marulić, Marko. Evangelistarium, versio electronica [Paragraph | SubSect | Section] autem cum malis multum loqui,
ne subuertamur.
406. Marulić, Marko. Catulli carminis epitomae, versio... [Paragraph | Section]
a fratre Iacob habitauit in monte Seyr. Ipse
est Edom. Hinc Idumei. Nihil pręterea de illo memorat Scriptura.
IOSEPH
IOSEPH, de Rachel filius Iacob, fratres suos criminis pessimi apud patrem
accusauit. Fratribus odio erat, quod magis a patre diligeretur. Somnium
uidit, manipulos fratrum adorantes manipulum suum; iterum solem et lunam et
stellas XI adorantes se. Missus a patre de
sacerdotis Heliopoleos. Tunc Ioseph
erat annorum XXX. Nati sunt ei liberi Manasses et Ephraim. Transactis
ubertatis annis fameque succedente distribuebat Aegyptiis frumenta pro
pecunia. Per illud tempus Iacob decem filios suos frumentatum misit in
Aegyptum. Beniamin apud se manere iussit. Cum uenissent, cognouit eos
Ioseph ipse ab illis incognitus. Dissimulans, qui esset, objicit eis, quod
loca exploratum aduenerint et captos mittit in
pascebat,
quando apparuit ei Dominus in flamma rubi in monte Dei Oreb. Rubus ardebat, et
non comburebatur. Iussus est soluere calciamentum. Abscondit faciem non ausus
aduersus Deum aspicere. Iubetur adire pharaonem (sic Aegyptii reges suos
uocabant) ut peteret dimitti populum Israhel de Aegypto inducendum in terram
lacte ac melle manantem. Pręcepitque Deus, cum dimissi fuerint, ne abeant
uacui. Dedit autem Moysi ad fidem faciendam signa facere. Hinc ille uirgam
ter benedixit
regis aduersariis ac de iisdem prophetauit. Morabantur in Sethim, quando cum
filiabus Moab fornicati sunt. Deos earum adorauerunt; initiati sunt Belphegor.
Ex Domini iussu dixit Moyses: Occidat unusquisque proximos suos, qui
sacrificarunt Belphegor! Phinees, Eleazari filius, uidit Israhelitam
palam intrantem ad scortum Madianitidem, et inuadens ambos pugione confodit in
genitalibus cessauitque plaga a filiis Israhel. Occisa sunt autem
quendam
narrantem somnium suum alteri, quod panis
subcinericius ordeaceus euerterit castra Madian. Qui audiebat, interprętatus
est dicens hunc esse Gedeonis gladium. Reuersus Gedeon trecentos suos
diuisit in partes tris cum tubis et lampadibus lagenarum opercubo contectis.
Cecinit tuba, simul omnes insonuerunt fractisque lagenis fulserunt lampades.
Territi hostes terga dedere, fugientes mutua se cęde trucidabant
Sichen genuit Abimelech. Eo defuncto auersi sunt
filii Israhel post Baalim et erga domum eius ingrati impiique fuere.
ABIMELECH
ABIMELECH, Gedeonis filius, per auunculos suos persuasit Sichimitis, ut eis
dominaretur. Accepit ab illis LXX pondo argenti de phano Baal Berith. Ex eo
conduxit milites uenitque ad domum patris sui in Ephra. LXX fratres suos
interfecit super lapidem unum. Euasit
ABIMELECH, Gedeonis filius, per auunculos suos persuasit Sichimitis, ut eis
dominaretur. Accepit ab illis LXX pondo argenti de phano Baal Berith. Ex eo
conduxit milites uenitque ad domum patris sui in Ephra. LXX fratres suos
interfecit super lapidem unum. Euasit Ioathan, minimus fratrum, qui
conscendens montem Garizim in parabola locutus est: Ierunt ligna,
inquit, ut ungerent super se regem ... Inde illis, qui Abimelech
Samuel erexit lapidem inter Masphat et inter Sen. Loco nomen
inpositum
laniabant.
Id illi sibi accidere rati, quod morem colendi Deum Israhel nescirent,
adducto sacerdote didicerunt quidem nitum religionis, sed tamen deos patrios
non deserebant. Nonnulli etiam, qui erant de Sepharuaim, filios suos igni
comburebant diis Sepharuaim Adramelech et Anamelech simulque Deum Israhel
colebant. Regnauit Osee annis IX.
Nunc de regibus Iudę restat dicendum.
futurum prophetauerat Eliezer, filius Dodau de Maresa. Regnauit Iosaphat
annis XXV. Successit ei Ioram, eius filius.
IORAM
IORAM, filius Iosaphat, rex Iuda, fratres suos interemit, ut bona eorum
usurparet. Athaliam, regis Achab filiam, duxit uxorem. In Deum impietate
lapsus est. Rebellarunt ab eo Edom et Lobna. Dereliquerat enim Deum patrum
suorum, excelsa fabricauerat, Iudam fornicari
Mardocheo, quem oderat
plurimum. Pręterea reginę Hester
poscenti concessum est, ut edictum mortis in Iudeos irritaretur seque illis
aduersum persecutores suos uindicandi ius esset; Aman quoque in ea cruce,
quam Mardocheo parauerat, suspensus inuidię in Iudeos poenas daret. Versa
est itaque Iudeorum anxietudo in lętitiam; agitarunt inter se conuiuia.
Filios Aman, qui X erant,
Bactrianorum. qui a Scythis originem traxerunt? Foeminas enimvero Scytharum ad summum gloriae fastigium vnica bellandi scientia peruenisse liquer. Foeminae Scytharum bellicosae. Taceo de Iaxamatis / Iaxamatae aliisque intra suos fines pari viris animo proeliantibus: Amazones patrios limites egressae armis non modo sedes acquisiuere / sed bellicosissimas gentes sibi tamdiu parere coegerunt / Amazonum virtus. donec Hercules Iouis filius Euristei iussu profligatis amazonibus
capita quasi contagione quadam irrepserunt. Vicia in capita irrepserunt. Itaque quum vulgo laboretur omni genere turpitudinis, foediora quidem vitia perniciosissimo exemplo sacerdotes Sacerdotes christi inuasere: qui? Nempe ii, quos Saluator suos Christos appellat, Qui dii gentium vocantur, Sacerdotes dii gentium.
qui demum Apostolis succaesserunt, Sacerdotes Apostolorum successores vt sanctitate vitae omnibus anteirent: quorum partim vestigiis inhaerendo, partim
vestris flagitiis? num contagionem istam impune vagari dimittet? En Thurca flagellum dei Thurca flagellum dei. distrinxit cruentum gladium / vt has extirpet iniquitates: eluentur sordes / et fiet vnus pastor et vnum ouile: Atque / quod minime putes / deus inimicos suos perdet manu inimicorum suorum. Quare quid malorum passi fuerimus / et quanta Christianorum capitibus acerbitas immineat quaeso animaduertite. Non dubito plaerisque rerum ignaris / et qui nullum bonum praeter voluptates nouere / has meas complorationes ludibrio fore. Vtinam essent vanae meae
Isocrates uiginti talentis uendita, tum etiam quod Gorgias Gorgias. orator primus auream statuam in
templo Apollinis Delphici posuerit. Idcirco nobiles certatim tradebant suos liberos
eloquentiae sacris iniciandos. Nec postea quidam ex Caesaribus Romanis
erubuerunt in utraque lingua declamare,
Quidam ex Caesaribus in utraque lingua declamauerunt. ac publica
esset, nisi ratio
pessundaretur. Atque ii potissimum lacerant eloquentiam, quibus deberet esse propria.
Quorsum autem illud bonum bonum debet in
multos diffundi. quaeritur, quod intra suos fines compressum, nulla ipsius
facta propagatione uelut aura euanescit? Quid prodest multos annos Philosophiae
impendisse insomnes terendo noctes, si eius fructum quam plurimi non sentiant? At qui
nam id fieri posset? Nempe suadendo et dissuadendo: quorum
inter se
depugnasse, iam et barbaris Barbari in Italiam
introducti. patefactum est iter in Italiam, quos Veneti deduxerant, ut melius
Gallorum impetus sustinerent ac repellerent. Deus quemlibet populum intra suos fines
pulcherrime concluserat: separauerat Hispanos a Gallis Pyreneis montibus: Pyrenaei montes. ab his uallata fuerat
Alpibus Alpes. Italia: Germaniam Rhenus
est scriptum, quod Iesus de monte descendens cum apostolis
ingressus est domum conuenitque illic tam frequens turba*, ut non esset refectioni locus.
Et cum — inquit — audissent sui, exierunt tenere eum. Dicebant enim,
quoniam in furorem uersus est. Suos appellat Euangelista, uel qui ex eadem tribu erant
uel ex eadem familia, Iudeos. Hi igitur uincire** eum quasi furiosum parabant, ut sequentium
eum animos auerterent. Tantum odii in illum propinqui quoque conceperant. Quos Ioannes
Iudeorum more fratres eius nuncupat, cum ait:
notabant discipulos eius, quod
seniorum traditiones non seruarent. Non lauant manus — inquit — quando
panem manducant. Quasi quicquam uero iuuet manus mundare et animum uitiis gerere
inquinatum. Recte itaque audiunt, quod ipsi potius parentes suos non honorando mandatum Dei
transgrediantur, et id quidem multo maius crimen esse quam transgredi mandatum seniorum.
Videbant igitur paleam in oculo alieno et in suo trabem non uidebant, collabant culicem et
camellum glutiebant, manticam alienorum delictorum semper gerentes in
imitari uidentur ipsi, qui
sacerdotium ineunt, non pietatis gratia, sed ut ecclesiastica sibi uendicent bona et ditentur?
Nonne cum
In pontificum uitia
Iuda furantur, qui, quod sustentandę miserorum uitę distribuere deberent, in suos usus
conuertunt? Canes uenaticos alunt, equos nobiles magno precio comparant, uestibus delicatis
pompose utuntur, quotidianis conuiuiis intemperanter saginantur. Et cum se repleuerint, foedis
etiam libidinibus indulgent. Non est illis curę, quis pauper fame contabescat, quis
se in manibus iniquorum, irrideri, conuitiis discindi, conspui, uerberari, configi,
cędi, occidi uoluit, ut nos saluaret.
Relicta — inquit — syndone nudus profugit ab eis. Conueniamus hoc
loco illos, qui auertere conantur liberos suos ab ingressu collegii monachalis. Impii patres,
ingratę matres! Filii uestri relicta terrenę uanitatis syndone ad Ecclesiam confugiunt; uos
fugientes persequimini, uos eos, quantum in uobis est, illi seruire uetatis, qui Filio suo
unigenito non pepercit, ut uobis parceret,
filio uitam inuidet, qui ad seruitium cęlestis regis proficiscenti
uiolenter sese opponit et ab incoepto spiritalis ac salutiferę conuersationis retardat atque
abducere conatur. Videant igitur parentes, quid hac in re facto opus sit, ne
nimis inconsulte natos suos amando et semetipsos et quos genuerunt perditum eant. Hoc certe
ideo admonendum duximus, quia multos in hanc erroris foueam pręcipites ire uidemus, ignaros
quidem, quanto sese implicent cum in filios parricidio, tum in Deum sacrilegio. Cui soli
seruire multo est
de lege Moysi intelligit, quę multo ante de Synai,
non de Syon exierat, sed de lege Christi, quę per apostolos de Hierusalem exitura erat. Et
subdit de ipso legislatore dicens: Iudicabit gentes, et arguet populos multos; et
conflabunt — inquit — gladios suos in uomeres, et lanceas suas in falces. Non
leuabit gens contra gentem gladium, non exercebuntur ultra ad pręlium. Bellandi enim
studium uersum fuit in agri colendi curam. Quod autem ait: Vltra non exercebuntur ad
pręlium, certum tempus significat.
contremiscit et, ut securius regnet, puerum, de
quo talia prędicari sentit, perdere parat. Quod autem sequitur: Ibi dolores ut
parientis, cum illo congruit Hieremię dicentis: Vox in excelso audita est
lamentationis, luctus et fletus Rachel plorantis filios suos et nolentis consolari super eis,
quia non sunt. Quod in Euangelio dicitur: Vox in Rama audita est, non est
diuersum. Rama enim excelsum significat.
Rachel autem mater fuit Beniamin. Bethlem
Quęstio
potiti
sunt: Samuel ieiunus placato Domino concidit Palestinos, Iosaphat, rex Iuda, Ammonitas et
*corr. ex. hęc
Idumeos. Iudas Machabeus parua manu magnos Antiochi exercitus fudit, per triduum
ante ieiunans. Igitur, sicut isti suos hostes abstinentię armis muniti uicerant, ita eodem
munimine Christus usus diabolum superauit, ut nos doceret, quomodo pugnare aduersus uoluptatum
illecebras inimicique dolos debeamus, si uincere et cum ipso, qui uicit, uolumus regnare.
Porro demon superatus (ut in
hoc est Iudeis et gentibus; ab utrisque enim passi sunt persecutiones.
Et quoniam eiuscemodi labores ęterna sequitur remuneratio, in alio psalmo dicitur:
Euntes ibant et flebant, mittentes semina sua. Venientes autem uenient cum exultatione,
portantes manipulos suos. Hoc idem in Euangelio prędixit discipulis Saluator noster:
Mundus gaudebit — inquit — uos uero contristabimini, sed tristitia uestra
conuertetur in gaudium. Hoc ipsum liber, qui Sapientię inscribitur,
continet, ubi
terrę pręsides erant, Cęsares et reges credere
coeperunt; et arbusta eius cedros Dei; cedri scientię altioris perfecti Ecclesię
sunt, quorum interest docere populum et de talentis sibi creditis Domini reddere lucrum. Tunc
ipsa, inquit, extendit palmites suos usque ad mare, et usque ad flumen propagines
suas. Et id quidem illius uirtute, qui in Euangelio ait: Ego sum uitis uera, et
uos palmites. Nos ergo, uites uineę Domini ueręque uitis Christi fideles propagines
extendimur usque ad mare, usque amaritudinem
non uident et
audientes non audiunt neque intelligunt. Et adimpletur in eis prophetia Esaię dicentis:
Auditu audietis, et non intelligetis; uidentes uidebitis, (et non uidebitis).*
Incrassatum est enim cor populi huius, et auribus grauiter audierunt, et oculos suos
clauserunt, nequando uideant oculis et auribus audiant et corde intelligent, et conuertantur,
et sanem eos. Ante ergo propheta monstrauit, quid postea per se esset facturus. Quod
autem in parabolis doctrinam suam eis insinuare debuerit, Euangelista ostendit dicens:
per prophetam dicentem: Diuiserunt sibi
uestimenta mea, et super uestem meam miserunt sortem. Legimus hoc in psalmo
vigesimoprimo. Et conuenit cum eo, quod Ioannes dixit, quod uestimentis in partes quatuor
diuisis tunicam inconsutilem non diuiserunt, *corr. ex suos
**add.
sed ei, cui sorte obuenisset, cessere.* Vide, quam bene consonent, quam apte
quadrent Euangelio Prophetę uerba, et nihil casu gestum puta, quicquid de Christo ante fuit
prędictum. Iccirco autem plurima de illo prędicta
fece uacuum ac beatificatum uidere mererentur. Cum
surgente igitur surrexerunt et cum ascendente in cęlum ascenderunt, ut utriusque miraculi
testes essent et nos in spem resurgendi atque in cęlum ascendendi confirmarent.
Hoc quoque, quod ad inferos descenderit sanctosque suos de tenebris transtulerit ad lucem,
Veteris Instrumenti nobis persuadet autoritas et Iudeos arguit infidelitatis. Dei sapientiam,
quę Christus est, in Ecclesiastico prędicentem audimus: Penetrabo inferiores partes
terrę, et inspiciam omnes dormientes, et illuminabo
Expecta me, dicit Dominus, in die resurrectionis meę, in futurum, quia iudicium meum,
ut congregem gentes; ut uidelicet Iudeis ob perfidiam reprobatis ex gentibus mihi
congregem Ecclesiam.
Post resurrectionem enim Dominus noster misit operarios suos in messem suam, et triticum
quidem collegit in horrea, zizania autem in fasciculos colligata igni comburenda dimisit. Idem
in psalmis ad Patrem loquens expectantium fidem manifestat, cum ait: Me expectant iusti,
donec retribuas mihi, id est, donec claritati illi
in mari erant, saluarentur et in uentrem
descendens cethi nihilque passus nocumenti. Saluator *corr. ex quidam
igitur in baratrum Tartari delapsus ignis compescuit, leonum infernalium furorem
frenauit, donec de tenebrosa abyssi aluo sanctos suos educeret ad lucem, reserans omnibus in
se credentibus ianuam regni cęlestis, quam nemo alius claudere, nemo potuit aperire, pręter
ipsum, cui data est omnis potestas in cęlo et in terra et in omnibus abyssis, qui uiuos simul
iudicaturus est et mortuos atque (nullo)* de
gratia pulpita conscendunt,
uerbum Dei populo prędicant, in altare sacrificia offerunt, ecclesiasticas appetunt
dignitates, quibus adeptis, quorsum tendebant, eorum studia, facile apparet. Quandoque e tiam in dignitate positi sub sanctitatis habitus mores suos cęlant, donec ad eam
dignitatem, quę summa in terris habetur, peruenerint. Ridiculam quidem sane huiusce negocii
narrabo historiam, quam olim fama referente didici. Fuisse Romę cardinalem quendam aiunt, quo
nemo melior, nemo sanctior diuulgabatur. Nulli enim magis curę
ut et tu, qui domi tibi seruientes habes, non ut mancipia contemnas, sed
ut proximos diligas, et quanquam illi te dominum uocent, honestiore nomine quam seruili
appelles. Non pro te magis quam pro illis crucifixus est Christus. Et, si ipse, qui omnium est
dominus, discipulos suos fratrum loco dilexit, pudeat seruum se supra se tollere, ut, quos
sicut seipsum diligere debet, despectos pedibus conculcet. Non te igitur inflet generis
claritudo, non collata publice potestas. Generosissimus potentissimusque omnium est ille, qui
piscatorum pedes lauit.
declarat subiungens:
Nondum enim ascendi ad Patrem meum. Sed ex hoc nascitur quęstio, ut uideamus, si
nunc a Magdalena tangi noluit, ob hoc quia nondum
Quęstio
ascenderat ad Patrem. Quare ante ascensionem pedes suos a mulieribus a sepulchro
redeuntibus teneri — ut Mattheus refert — permisit seque deinde a discipulis palpari, ut
Ioannes testatur? Pręterea, cum dicat: Nondum enim ascendi ad Patrem, polliceri
uidetur tunc se tangi concessurum, cum ascenderit ad Patrem. Sed
apostolorum Domino, sed uentri suo seruiunt. Locum discipulorum
Christi obtinent, qui non, quomodo sanctius, sed quomodo lautius luxuriosiusque uiuant,
discunt.
Manducauit autem Dominus post resurrectionem non necessitate, sed dispensatione, non ut se
pasceret, sed ut suos in credendo magis firmos redderet. Neque enim cibo potuue opus erit post
resurrectionem. Mortalia corpora his indigent, ne fame sitique concidant ac dissoluantur.
Facta autem immortalia mortalis naturę alimenta non requirent neque ui ulla corrumpi poterunt.
Sentient tamen et
Dei, sed quoniam uos eo
indignos facitis, ecce conuertimur ad gentes.
*corr. ex disperabat
Quare autem prius Iudeis fuit euangelizandum? Puto, ne Christus de Iudeis secundum carnem
genitus minus suos quam alienos dilexisse uideretur aut in illos mortis suę uindictam
appetisse, pro quibus orauerat in cruce. Pręterea iis primum ostendi debuit, qui de ipsius
aduentu Scripturas habebant, ut* cognita diuinorum sententia eloquiorum facilius crederent, et
ipsę gentes, cum
Dominus. Alioquin, qua ratione suam
omnipotentiam nobis indicaret, nisi ea, quę natura non patitur, ipse operaretur? Venit
ergo Iesus ianuis clausis, et stetit in medio, et dixit eis: Pax uobis! Semper est
Iesus in medio seruorum suorum; nunquam deserit Saluator suos dilectores; etiam cum non
uidetur, in medio est. Eisque pacem largitur, ut caro consentiat spiritui et spiritus
obsequatur Deo imperataque eius faciat, dicente Propheta: Pax multa diligentibus legem
tuam, et non est illis scandalum. Hanc habere nequeunt, qui
uidebatur docere omnes gentes et singulos quosque
baptismatis aqua abluere, ipse, qui potest omnia, suum pollicetur auxilium: Et ego
uobiscum sum — inquit — omnibus diebus, usque ad consummationem seculi.
Non ad solos, qui tunc erant, discipulos suos hoc dicit — neque enim usque ad consummationem
seculi in terra uicturi erant — sed etiam ad omnes, qui in illorum locum succedere debent. Ex
quo datur intelligi nunquam defuturos, qui in Christum credent et secundum eius institutionem
baptisma suscipient. Si enim eis, qui
Ascendet enim pandens iter ante eos; diuident et transibunt portam. Porta
ista Christus est. Ego sum ostium — inquit — per me siquis introierit,
ingredietur et egredietur, et pascua inueniet. Ascendit autem pandens iter ante
electos suos, qui secuturi erant, ut, ubi ipse est, ibi sint et ministri eius. Hi nunc
diuidunt gratiam credentibus, quam ipsi a Spiritu Sancto acceperunt, gratiam doctrinę, per
quam saluentur. Laboris autem huius merces est, ut per portam transeant et Christum imitando
in cęlum
gratiarum sunt,
idem autem Spiritus.
Hic tertia simplicis uniusque substantię persona est. Prima quippe Pater est, secunda
Filius, tertia Spiritus Sanctus. Qui nec Pater est nec Filius, sed mutuus utriusque amor, ab
utroque procedens et supra fideles suos donorum *corr. ex locutus
**corr. ex Capadociam
***corr. ex Cyrenem
dispensatione se diffundens, teste Apostolo, qui ait: Charitas Dei diffusa
est in cordibus nostris per
structura, quę per
istorum simpliciter philosophantium negligentiam pene nuda erat, pristinis reclarescit pigmentis
rhetoricisque coloribus linita illustratur. Gaudere igitur et exultare maxime nos decet, quod iam Deo
propicio res restitui in integrum coepit. Rursum sacrarum litterarum schola suos habitura est
Hieronymos, suos Ambrosios, si modo, qui Erasmum emulari uoluerint, reperientur. Cuius uenustas
admodum conscriptiones cum abs Te nuper acceperim, ne omnino ingratus uidear, Herculem, Ioue
quondam natum, sed iterum proxima foetura apud nos ęditum, ad Te destinauimus. Quid
philosophantium negligentiam pene nuda erat, pristinis reclarescit pigmentis
rhetoricisque coloribus linita illustratur. Gaudere igitur et exultare maxime nos decet, quod iam Deo
propicio res restitui in integrum coepit. Rursum sacrarum litterarum schola suos habitura est
Hieronymos, suos Ambrosios, si modo, qui Erasmum emulari uoluerint, reperientur. Cuius uenustas
admodum conscriptiones cum abs Te nuper acceperim, ne omnino ingratus uidear, Herculem, Ioue
quondam natum, sed iterum proxima foetura apud nos ęditum, ad Te destinauimus. Quid frontem
contrahis? Quid timidus
Hercules,
heroum pręcipuus, Euristei mandatis parens. Quę autem nemine iubente uir ad ęternitatem
genitus peregerit, his etiam plura sunt neque fama minus celebrata. Ea sane, nisi te audire
piget, me non pigebit referre. Cum enim poetam me profitear, mea interest heroum gesta
concinere. Suos alii cantent amores et impudicis eloquiis paginas impleant, me magis delectat
ducum regumque facta suspicere, quorum gloriam nulla tacebit posteritas, nulla delebit
obliuio. Sed te nescio cui cogitationi intentum admodum uideo; ita suspensa fronte nihil
adhuc respondes.
cum Gygantibus decertasse.
Certauit et Dauid noster cum Golia Gygante atque inermis armatum superauit. Sed magis
commendatur, quod Saulis persecutionem patienti ac sedato animo pertulerit, quod Ionatham,
filium eius, fratris loco habuerit, quod Semei maledictis lacessitus ipse satellites suos in illum
animaduertere uolentes inhibuerit, quod denique in psalmis laudes Dei decantauerit et in
omnibus obseruauerit humilitatem. Hunc nostri imitando iniuriam tollerant, offensas non
ulciscuntur, pro malo reddere bonum student. Iram itaque cohibere et offensarum non
meminisse plus est
idest Turcarum regem, septem
illa cornua contra nos extulisse, et per quinquaginta et amplius annos, nescio
an propter vitia nostra, an permissu summi Dei, tot Episcopatus et consequenter episcopatibus subditos, in suam ditionem, et quod pejus est in suos mores ire coegerit, ut jam prope, nisi ostenderis te esse id quod es, Salvatoris Vicarium, de nostra salute desperemus.
Videmus enim quotidie non indies majus urgeri, et quasi ex igne aquam petere? sed proh
Deus immortalis, ubi est veritas? ubi est amor
annis apud Gregorium Fregepanem,
Colociensium antistitem, et ille sese ferret a Rhacusa oriundum, sępius mecum
egit ut id negotii in eius gratiam subirem. Nempe ardebat non mediocri
cupiditate homo, licet inter Hungaros satis honestus, ut maiores suos etiam
inter Dalmatas claros extitisse ostenderet. Malebat autem se Rhacusanum esse
quam quenpiam alium eius regionis, quando illum non fugeret Rhacusanos
inter ipsos Dalmatas opibus longe eminere. Quare quum tandem in animum
gratularentur amicitiamque cum eo instaurarent, atque antiquas
societatis leges, interposita eius auctoritate, confirmari peterent. Rhacusani a
rege comiter excepti omnibusque quae postulauerant impetratis munifice
insuper donati ad suos remissi sunt.
Caeterum, Rhacusanae ciuitatis admonitus mentione, quae quidem
ciuitas Dalmatici nominis hac tempestate longe opulentissima est, aliquantisper
a suscepto excedam negotio
qui XIII circiter stadiis ab urbe Rhacusa abest (incolae Grauosium a regionis
quae portui adiacet asperitate lingua Epidauria nuncupant) se suosque exponit.
Quos inter Romanici quidam, seu Romae nati, ex Illyrico tamen oriundi fuere,
apud suos satis honesti, quorum quidem maiores, una cum Rhatislauo patria
extorres, Romam sese recaeperant atque studio antiquae patriae repetendae una
cum liberis ac coniugibus Belum in Illyricum proficiscentem sunt secuti. Eo
loci a Ioanne
iura superante. Itaque Pyrrhus Benessa, tyranni
ipsius gener, aduocatis clam domum suam e Rhacusano senatu potioribus et qui
Demiani tyrannidem molestius ferebant, accusat socerum iniustitiae, quod
scilicet ui patriae illata ciues suos oppressisset, et cum quibus aequo iure
uiuere deberet, his dominaretur, profiteturque principem se fore libertatis
recuperandae. Vbi Benessam soceri tyrannidem auersantem animaduertunt qui huic
concioni interfuerant, fidesque dictis
regressus. Vbi Rhacusam uentum est, adit tyrannum gener, fingit naues
Venetas legatos Constantinopolim uehere diuertisseque Rhacusam amicitiae
secum iungendae causa. Orat Venetos domum hospitaliter inuitet, esse inter
suos primarios uiros, amicitiam eorum honori simul et utilitati futuram.
Tyrannus, nihil minus quam generi fraudem timens, libenti animo eius
paruit uoluntati. Venetos in aedes suas benigne inuitatos apparatis accipit
bonae spei capax, satisque creditur illum patriae
fortunam aucturum fuisse, Illyricis regulis id temporis dissidentibus et parum
admodum publicae rei studiosis. Vnde haud difficulter adducor ut credam
Demianum, quum animaduerteret ciues suos deiecti atque infracti esse animi,
inuasisse dominatum magis ut erigeret patriae fortunam quam ut orbus
praesertim uirili stirpe tyrannidem in suos exerceret.
Sublato tyranno de medio bonisque
rei studiosis. Vnde haud difficulter adducor ut credam
Demianum, quum animaduerteret ciues suos deiecti atque infracti esse animi,
inuasisse dominatum magis ut erigeret patriae fortunam quam ut orbus
praesertim uirili stirpe tyrannidem in suos exerceret.
Sublato tyranno de medio bonisque eius in publicum redactis
Rhacusani praetorem a Venetis ex pacto missum in urbem accepere, qui
quidem princeps duntaxat in senatu Rhacusano esset,
bellique Slouinici finis impositus. Docleates uero hoc merito in
ciuitatem recepti atque in patritios adsciti. Tradunt autem hos Malasconios et
Graedeos fuisse, quorum alteri iam pene extincti sunt, alteri diuitiis et
auctoritate inter suos adhuc florent.
Amplificata moenibus ac tectis urbe ciuium quoque numerus in dies
magis magisque augebatur. Nam multi ex proximis regionibus, Illyrico,
Macedonia, Epiro, Graecia, atque etiam
superetur, nec multo leuius uictori quam uicto
accidat. Quod quidem patrum nostrorum aetate Illyricis, Thracibus,
Macedonibus et Graecis, his uero temporibus Italis euenit. Quorum alii dum
Gallorum ope, alii Hispanorum aduersarios suos oppugnant, omnes externum
iugum subiere.
Atqui haec seruitus, quamquam Rhacusanorum animos infregit,
attamen, quantum de dignitate dempsit, tantum opibus eorum adiecit. Etenim
Terram autem arsuram Aethnę Sicilię montis flammarum exhallatio nobis indicio
est et quarundam in Siculo mari insularum errumpens ardor. Noctu enim flammę
uidentur, interdiu fumus nubium instar exurgerę. Quod si terra quoque suos
seruat ardores, quid mirum, si etiam ipsa postremis temporibus huius flammę ui
excoquenda sit? Quam pręterea uiolenta ignis natura sit
Plato in Timeo declarat dicens:
cuius oculis nuda
et aperta sunt omnia, cui denique cuncta pręsentia sunt et nihil pręteritum uel
futurum. De tuba ista angelica in Mattheo
est scriptum: Mittet angelos suos cum tuba et uoce magna, et congregabunt
electos eius a quatuor uentis a summo cęlorum usque ad terminos eorum .
Hanc tubam futuram prophetę quoque prędixerunt. Esaias
utique et qui in mari
perierunt et qui in terra. Sic enim habet Apocalypsis Ioannis
: Dedit mare mortuos, qui in eo erant, et
mors et infernus dederunt mortuos suos, qui in ipsis erant, et iudicatum est
de singulis secundum opera ipsorum . Mors, hoc est, quacunque morte
oppressi, et infernus, id est, et ad infernos damnati, omnes ad resumendum sua
corpora redibunt, ut, cum quibus
in gehennam, hunc timete . Mihi uero conuenientius aptiusque
uidetur, ut intelligamus uluos iustos — justus enim ex fide uiuit — et mortuos
illos, quorum opera mortua sunt, secundum illud: Sine mortuos sepelire
mortuos suos . Vel si simplicius dictum accipere uolumus, mortuos dicamus
illos, qui olim mortui sunt, et uiuos eos, quos in die nouissimo ignis
absumpturus est, quasi qui postremi in uiuis erunt. Vtcunque sit, iudicium tamen
erit, quo
circa uallem. Et licet extremi inde
procul consistent, quia tamen primis contigui erunt, omnes in ualle congregandos
dixit. Angelorum autem ministerio congregabuntur. Et mittet , inquit
: In exultatione , inquit,
justorum multa gloria . Et rursum psalmista ait: Ibi lętabimur in
idipsum, qui dominatur in uirtute sua in ęternum . Denique discipulos
suos consolatur pius pręceptor: Plorabitis et flebitis , inquit, sed
tristitia uestra conuertetur in gaudium, non gaudium, quod rursum mutari
possit in tristitiam, sed quod ulterius nemo tollet a uobis, gaudium
commutat, si in
terra, inquam, ab hominibus iudicandus sic diuinitatem suam manifestabat,
quomodo eam nobis cęlare poterit a mortuis resurgens, in cęlum
ascendens, ad dexteram Patris residens, mundum iudicans, et sanctos suos, ut ad
se ueniant, blandissima uoce inuitans? Videbimus ergo eum non per speculum in
ęnygmate , sed plena uisione facie ad faciem ; uidebimus ,
inquam, eum, sicuti est , unum in Trinitate, trinum in
non tam iniquum hoc uideri potuit quam neccessarium, regno et ciuili
discordia amisso principe laborante, et ab externis hostibus, Turcis maxime, gente
immani, uexato. Neque enim regnum latissime patens tutum reddi potuit sine rege, qui
et auctoritate, qua quidem pueri carent, ciues suos in offitio contineret, et externam uim
armis propulsaret, quum regno potius sit in communi periculo quam regi consulendum,
quandoquidem reges ipsi tutandis populis constituuntur. Mater uero pueri indignitate rei
permota, diademate sublato, quod Hungarorum regibus cum creantur imponi solet, ad
censentur, quorum omnis uita in studiis rei militaris consistit, quique procul a cultu
absunt urbano. Vrbes enim incolere opificum ac mercatorum esse putant, atque in
prędiis suis uicatim habitantes, non modo ab omni tributo liberi agunt, sed etiam omnia
iura in colonos suos, quae dominis fere in seruos sunt, habent.
Haec cum
dixisset Stephanus neminemque principum, qui aliquo numero atque honore esset,
ea
ratione motum animaduerteret ― omnes enim oderant ciuis imperium ob recentem
memoriam acerbae in suos Matthiae Coruini tyrannidis ― studium suum in Alberthum,
regis Polonorum filium, conuertit, eumque literis suis, uti cum trecentis ad summum
equitibus in Hungariam ueniret, hortatus est, ratus id neque comitiorum libertati obfuturum, et Hungaris pergratum fore, utpote quum probe
direptis, partim desertis,
ne ab hoste tergo instaturo, cui et iustior causa et aduersariorum consternatio animos
addebat, morantes opprimerentur, fugam capiunt, nulla magis alia re perterriti quam terribili specie Pauli Cinisii in prima acie magno animo uersantis, atque ad pugnam suos
adhortantis. Facile enim sua ille dux praesentia (utpote multis uictoriis clarus) et suis animum addere, et aduersariis formidinem incutere poterat,
cum plerique eorum, qui in
utroque erant exercitu, sub ipso stipendia saepius
est rege amisso senatus auctoritati repugnare, atque nefariae conspirationi
priuatisque simultatibus ius amicitiae praetendere. Nam acie celeriter directa hostes
collem subeuntes
ascensu arcere incipiunt, nec desistunt suos hortari, uti sese et regis
filium ab iniustis hostibus et fidei uiolatoribus defendant, asserentes, ut sunt mortales
suis erroribus defendendis parati, contra iusiurandum ac sacramenti religionem eum
oppugnatum iri, qui scilicet uiuente adhuc patre rex ab omnibus
fateor praesulum locum non modo dignitate, sed etiam sanctitate caeteros sacerdotum ordines anteire. Nec profecto inficior immensas opes, si bene his uti uolueris,
maximarum esse instrumenta uirtutum. Sed uenia nostri ordinis dixerim, quotus est
aetatis nostrae pontifex, qui mores suos fortunae bonis non tradiderit, qui diuitiis, et ista
mortalium non abutatur beatitudine? Est enim difficile rebus prospere fluentibus mentem
hominis de statu nihil immutari. Quippe opes illecebrae sunt uoluptatum, quae quidem tunc facillime sedantur, quum
uenissent, Danubii intercapedo
eorum mutuo complexui haud quaquam obstitisset, quum praesertim longa absentia
desiderium inter necessarios augere soleat. Vbi igitur Albertho innotuit regnum
Hungariae ad Vuladislauum delatum esse, seseque elusum, ira inflammatus iubet suos
Pestanis portis obequitare, in praesidiumque Boemicum, quod oppidanis additum erat,
probra ingerere, atque ad leuia certamina extra oppidum elicere. Oppugnare autem
Pestum non poterat, quum nullum oppugnandae urbis apparatum secum attulisset. Sed
postea quam uidit oppidanos iussu
res ad arma Hungaris inferenda hostes maxime concitabat, quum alioqui esset
terribile Alemanis praesertim nomen Hungarorum ― aut Alberthus, qui tunc grauis hostis
regno Hungariae instabat, pace cum fratre facta domum repeteret.
Comparatis igitur rebus omnibus ad mouendum
bellum necessariis,
priusquam exercitum in Austriam induceret, quo miles in hostem,
qui non paruo omnibus accolis terrori paulo ante fuerat, alacrior proficisceretur, hoc
modo suos allocutus esse dicitur:
Vereor, uiri Alemani, ne cuiquam uestrum haec expeditio, utpote aduersum paulo
ante uictores ac potentissimam gentem, temere suscepta uideatur: solet enim etiam ignaui
hostis felicitas uictis esse formidolosa. Quapropter edocendos uos
telum emittere audebat. Crederes
utriusque aciei impetum tunc maxime, quum pugnae studio animi solent accendi,
diuinitus fuisse repressum, propterea quod rex quietus placidique ingenii, impium esse
ducens pugnam incipere, suos ne procurerent continebat. Nam et Deum ― ignauia, an
pietate impulsus incertum ― ante quam aciem instrueret praecatus erat, ut auferretur
a
se certaminis necessitas, atque citra sanguinem controuersia
ex duobus et septuaginta
conuentibus seu ciuitatibus, ut supra dictum est, constet, omnes in quatuordecim dioceses distributae sunt, quibus singulis suus praeest pontifex. Qui sane partim adaequant
opibus nobilitatem, partim longe superant, atque aeque ac caeteri principum in suos
uitae necisque obtinent potestatem.
Quam profecto ueteres religiosissimi reges, indulgenter quidem, caeterum non satis prouide, sacerdotibus permisere. Hi enim simul
potestate sua, simul opibus abusi iam pridem ab apostolica
ambigebant) ad id bellum
profecti septimo die in agro Casouiensi haud procul a Polonis castra posuere. Dux itaque
Hungarorum, refectis ex itinere militibus, per triduum leuibus certaminibus suorum ac
hostium animos periclitatus est, copias deinde in aciem eduxit, hoc modo prius suos
adhortatus:
Quantum detrimenti, comilitones, regi nostro regnoque Hungariae, Alberthi iniquitas
atque haec tam improba regnandi intulerit spes, non est neccesse me uobis iam proelio
instante narrare, quum pręsertim neminem uestrum ea fugiant, quae uniuersam fere
uos educastis, uos felicibus auspiciis in Hungariam misistis. Atque iccirco non
Hungarorum magis quam uestrę gloriae adscribetur, si hodie profligatus hostis uiolati federis ac impietatis suae in fratrem meritas dederit poenas.
Haec ubi furens ira apud suos dixit palatinus, animaduertissetque non modo
Hungaros, sed etiam Boëmos ea accensos oratione, aciem e uestigio instruxit.
Boëmorum equitum praefectum Ianum Chugbitium in dextero locat cornu, Stephanum
Botherem cum leui armatura sinistrum curare iubet. Ipse mediam
moram dimicandi fecit, iudicans
haud tutum sese in hostili terra, uel paruo temporis spatio, futurum data timoris suspitione, nec se sine dedecore posse in patriam reuerti non tentata eius belli fortuna, quod
ipse ultro intulisset.
futurum data timoris suspitione, nec se sine dedecore posse in patriam reuerti non tentata eius belli fortuna, quod
ipse ultro intulisset.
hostis potestatem incidamus.
amicitiamque cum eo instaurarent, atque antiquas
societatis leges, interposita eius auctoritate, confirmari peterent.
Rhacusani a rege comiter excepti, omnibusque quae postulauerant impetratis,
munifice insuper donati ad suos remissi sunt.
Caeterum, Rhacusanae ciuitatis admonitus mentione, quae quidem ciuitas
Dalmatici nominis hac tempestate longe opulentissima est, aliquantisper a
suscepto excedam negotio, repetamque eius
ab urbe Rhacusa abest ― incolae
superante. Itaque Pyrrhus Benessa, tyranni ipsius
gener, aduocatis clam domum suam e Rhacusano senatu potioribus et qui
Demiani tyrannidem molestius ferebant, accusat socerum iniustitiae, quod
scilicet ui patriae illata ciues suos oppressisset, et cum quibus aequo iure
uiuere debet, his dominaretur, profiteturque principem se fore libertatis
recuperandae. Vbi Benessam soceri tyrannidem auersantem animaduertunt qui
huic concioni interfuerant,
Rhacusam uentum est, adit tyrannum gener, fingit naues
Venetas legatos ad imperatorem Constantinopolitanum uehere, diuertisseque
Rhacusam amicitiae secum iungendae causa. Orat, Venetos domum hospitaliter
inuitet, esse inter suos primarios uiros, amicitiam eorum honori simul et
utilitati futuram. Tyrannus nihil minus quam generi fraudem timens, libenti
animo eius paruit uoluntati, Venetos in aedes sua benigne inuitatos
apparatis accipit epulis.
Maxime autem haec clades trium clarissimorum uirorum casu insignis fuit, morte
Ioannis Fregepanis Zethinensium principis, Georgii Vulatcouii nobilis adolescentis e
Narisio agro oriundi interitu, captiuitate ipsius praefecti. E quibus Ioannes Fregepanis,
animaduertens equos suos (quod sane roboris fuit in nostro exercitu) pene omnes
cecidisse, paucosque labore ac uulneribus fessos, adhuc in acie locum suum magis tenere
quam pugnare, malleque mori quam hosti terga dare, ne tantae cladi superesset, quum
fuga periculum uitare posset, pugnans interficitur.
posset, pugnans interficitur.
Georgius uero primam tunc fere iuuentam attingens, dum obtruncat quendam, qui
se ei in agmen hostium iuuenili ardore inuecto obiecerat, tria uulnera letalia a circumfusis undique hostibus in dextrum accepit latus. Nec tamen animum deiecit, uerum adhortatus est suos iam fugam spectantes, ne terga uerterent, donec deficiente sanguine concideret hostium telis obrutus.
At praefectus, dolore amissi filii, qui adolescentia atque animi magnitudine inconsultius pugnans
ceciderat, haud
quum captiuorum fortunam miseratus ― nam et Turcas, quatenus homines sunt, odio
haud habendos censeo ― tum pollicitationibus eorum compulsus, eos non parua pecunia
domino soluta redemit, Rhacusamque secum adduxit. Vbi quum Turcae praecium, quo
mercatori satisfacerent, non inuenirent, petunt ad suos dimitti, affirmantes iureiurando
se ad certam diem pecuniam allaturos. Oblatis igitur dextris, pignore fidei praecipuo,
domum abeunt. Ipse ni haec uidissem, referenti fidem forsan haud quaquam haberem:
Turcae ad praestitutam diem reuersi non solum debitam pecuniam non abnegarunt,
Vuladislaue, propter insitam humanis mentibus regnandi cupiditatem plaerique mortalium in magno imperio summam consistere gloriam putant,
quandoque tamen regnum fastidire quam accipere, et modestia potius uincere praesertim
suos quam imperio maximae laudis esse solet, propterea quod alterum armis ac fortunae
beneficio plaerunque paratur, in altero animi celsitudo et humanitas, a qua quidem
homines appellationem traxerunt, omnino elucescit. Cui profecto tanta inest uis, ut
plaerunque multo maiora
post varia fortunae ludibria, sublatus est.
Ea tempestate Matthias
Chugniades Coruinus, quocum Turcae, utpote finitimi, bellum continenter gerebant,
Hungaris imperitabat. Is sperans, si Gemium in potestate haberet, non solum facile consecuturum, uti Bazethes intra fines suos sese contineret, atque inualidior uiribus fieret certo enim sciebat Gemium a popularibus studio, ut fit, nouarum rerum ualde desiderari
- uerum etiam se bonam imperii partem eo facto Turcis adempturum. Quippe arbitrabatur Bazethem fraterno metu nullam pacis conditionem ab se dictam
omnino iniqua foret, modo citra rixam et gladii eductionem, quod apud Turcas capitale est, extitisset, mox tamen factus laesae maiestatis reus
dignas audacia sua poenas dedit. Palo enim, nemine hoc supplitium deprecari audente,
Bazethis iussu affixus est. Eadem nimirum seueritate Turcarum reges in suos, qua domini in seruos, imperium exercent.
Caeterum quoniam de Turcis, quae quidem gens partim in Asia, partim in Europa
latissimum nostra tempestate obtinet imperium, in pluribus huius operis locis mentio
non modo facta est, sed etiam facienda, haud alienum uidetur eius
esset qui Constantinopolitanum imperium euerteret. Destinauerat enim
Deus, ut rei euentus affirmauit, Graecorum nomen delere, propterea quod non modo ius
Romani spreuerant pontificis, sed etiam a recto Christianae religionis ritu iam fere defecerant. Nactus itaque regnum Othomanus, non se ac suos ocio delitiisque corrumpi passus est, sed quoque finitimo, Christiano maxime, cuius generis mortalibus Asia hoc
quoque tempore incolitur, uiribus suis impari hoste destinato, uicinum agrum incursare,
praedas agere, hostem terrere,
Christiano maxime, cuius generis mortalibus Asia hoc
quoque tempore incolitur, uiribus suis impari hoste destinato, uicinum agrum incursare,
praedas agere, hostem terrere,
et in dies imbeciliorem reddere, suos rebus captis
allicere, promptioresque ad militiae labores tolerandos efficere. Quibus quidem artibus
breui maximum et apud suos et apud exteros adeptus est nomen. Itaque cum coepisset
a finitimis uehementer timeri, cogitaretque, successu rerum inflatus, maritimas Asiae
urbes, quae
destinato, uicinum agrum incursare,
praedas agere, hostem terrere,
et in dies imbeciliorem reddere, suos rebus captis
allicere, promptioresque ad militiae labores tolerandos efficere. Quibus quidem artibus
breui maximum et apud suos et apud exteros adeptus est nomen. Itaque cum coepisset
a finitimis uehementer timeri, cogitaretque, successu rerum inflatus, maritimas Asiae
urbes, quae in ditione imperatoris Constantinopolitani erant, aggredi, morbo extinctus
est, sepultusque in uico, quem diximus ab eius nomine
ad Strymonem processit.
Non tulere hoc Dardani ac Macedonum reguli, uerum confestim coactis copiis Turcae,
qui iam Strymonem quoque traiecerat, occurunt, atque non procul ab hoste castra
ponunt. Caeterum quum postero die pugna esset ineunda, Lazarus, Dardanorum rex,
duces suos ad cęnam uocat, obiecturus inter coenandum Miloni, ex purpuratis uni,
proditionem, cuius a quodam aemulo per inuidiam apud se erat criminatus, eo consilio,
uti aut in conuinctum sceleris animaduerteret ― solent enim Illyrici atque Macedones
uino aeque ac tormentis
Marulić, Marko (1450-1524) [1517], Catulli carminis epitomae, versio electronica (), Verborum 1474, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - epitome] [word count] [marulmarcatull].
Marulić, Marko (1450-1524) [1517], De Veteris instrumenti uiris illustribus, versio electronica (), Verborum 29840, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - vita] [word count] [marulmarvirill].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio Tranquilli Parthenii Andronici Dalmatae contra Thurcas ad Germanos habita, versio electronica (, Augsburg), 35 versus, verborum 5015, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfthurcgerm].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Oratio de laudibus eloquentiae auctore Tranquillo Parthenio Andronico Dalmata in Gymnasio Lipsensi pronuntiata, versio electronica (, Leipzig), Verborum 4822, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - oratio] [word count] [andreisfeloq].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1518], Ad Deum Contra Thurcas Oratio Carmine Heroico, versio electronica (, Nürnberg; Ingoldstadt), 326 versus, verborum 2269, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - carmen; poesis - silva] [word count] [andreisfthurcher].
Marulić, Marko (1450-1524) [1519], De humilitate, versio electronica (), Verborum 81625, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - tractatus] [word count] [marulmarhumil].
Marulić, Marko (1450-1524) [1519], Dialogvs de Hercule a Christicolis superato, versio electronica (), Verborum 8236, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - dialogus] [word count] [marulmardial].
Posedarski, Stjepan; Stephanus Possidarski (floruit 1520.) [1519], Oratio habita apud Leonem Decimum, Pontificem Maximum, pro Domino Joanne Torquato Comite Corbaviae defensore Crovaciae (1519), versio electronica (, Rim), 6 versus, verborum 766, Ed. William Roscoe Thomas Roscoe [genre: prosa oratio - oratio; poesis - epigramma] [word count] [posedarskisoratio].
Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1520], Commentariolus de origine et incremento urbis Rhacusanae, versio electronica (), Verborum 5404, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio – historia] [word count] [tuberocommrhac].
Marulić, Marko (1450-1524) [1520], De ultimo Christi iudicio sermo, versio electronica (), Verborum 16879, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - sermo] [word count] [marulmarultiudic].
Crijević Tuberon, Ludovik (1458-1527) [1522], Commentarii de temporibus suis, versio electronica (), Verborum 118743; librorum 11, capitum 165, Ed. Vladimir Rezar [genre: prosa oratio - historia] [word count] [tuberocomm].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.