Croatiae auctores Latini: inventa |
domum | qui sumus | textus | auxilia | tolle, lege! | |
Bibliographic criteria: none
(All documents) Search criteria: IllUd Your search found 3933 occurrences
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 Last Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
Occurrences 501-600:501. Crijević, Ilija. Oratio funebris in Joannem Gotium... [page 353 | Paragraph | Section] dignitatis et gloriae maioribus suis adiecit, ut si nihil dedissent, multum acciperent ornamenti. Omnes etnim et posteros et maiores suis honestauit monimentis et uirtutis exemplar et nobilitatis incrementum reliquit. Primus enim in patriam quantum omnes meminisse possimus Atticas Veneres, et illud Isocratis
502. Andreis, Matej. Epithalamium in nuptias Vladislai... [Paragraph | Section] iuvant, non regia curae est,
503. Andreis, Matej. Epithalamium in nuptias Vladislai... [Paragraph | Section] paulatim saevi Mavortis ab arte
504. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 8v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] (Consularis) VIR consularis dicitur qui consul fuit. (Augur) Augur autem sacerdotalis dignitas erat, cuius officium fuit ex auium uolatu coniicere futura. Taurobolium siue criobolium fecit: puto his uocabulis illud exprimi quod alii dixerunt taurilia. Ludi erant in honorem deorum inferorum facti, quos et boalia et bubetias dixerunt. Tarquino Pro Tarquinio enim Superbo rege in mulieres grauidas pestilentia
505. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 18 | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] Suprascriptum dicitur micandi consuetudine submota per id declaratur quod sequitur: digitis colludentibus. (Micare) Micare enim per uices et sine ordine mouere est, ut illud Vergilii: Micat auribus et tremit artus. Micare etiam digitis sortiri dicitur. Varro: Micandum erit cum Gręco utrum ego illius numerum an ille meum sequatur. Cicero: Dignus est qui cum in tenebris
506. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 32v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] F. 66.1. Integrum hoc modo: Numini Mercurii sacrum. Publius Licinius Saturninus pecunia sua fecit. 66.2. Fanum aliquod Mercurio posuisse illum credo atque ita inscripsisse. Inscriptio ipsa in quo fixa stabat illud ab eo factum esse indicio erat. (Mercurius) Mercurius autem, Iouis filius ex Maia, Athlantis filia, mercaturę deus putabatur et deorum interpres. Palestram docuit et lyram inuenit.
507. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 36 | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] Verrucosus a verruca in labris sita, Ovicula a clementia morum dictus, consul eqs.; imperio sibi aequari passus est et pro imperio ęquari passus est; fortissimo pro fortissimo uiro Per illud autem quod supra in epigrammate dicitur: PRINCEPS in senatu duobus lustris factus est, bis censorem fuisse arbitror. Quinquennale enim officium erat, quod est lustri tempus. (Censor) Censoris autem censione, id est
508. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 37 | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] uictoria potitum putasset. Quod ergo ille honori et uirtuti contulit, deos esse ratus, uos Deo uero reddite, Correxi ex redditte cuius donum est et honor ipse et ipsa uirtus. 72.5. Illud quod in fine apponitur, MVLACIVS ME FECIT, nomen fabri est, a quo arcus ipse se structum fatetur. 73. A 82/2, ubi prope pro
509. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 40 | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] uota soluere negligunt, quum
ipse soluat fallacibus diis. Et piis quidem, non impiis, lex pręcipit
diuina: (Deuteronomium XXIII)
Quum uotum uoueris Domino Deo tuo, non tardabis reddere, quia requiret illud
Dominus Deus tuus, et si moratus fueris, reputabitur tibi in peccatum.
510. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 41v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] Isidis iuxta campum Martium, cui sacra faciunt sacerdotes. Cf. Tort. 'Osiris'; cf. Per. 2,24,6-7 In ueste linea uagantur et lugent, deinde gaudio exultant et Salomonis illud implere uidentur: (Prouerbia XIIII) Risus dolore miscebitur et extrema gaudii luctus occupat. Prv 14,13 Neque aduersa
511. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 48v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] in pręlio uicisset. Cf. Serv. Aen. 6,760 Hastis puris, id est sine ferro, ut Seruius ait Cf. Serv. Aen. 6,760 super illud Vergilii in VI: Ille, uides, pura iuuenis qui nititur hasta. Verg. Aen. 6,760 (Vexillum) Vexillis duobus: uexillum dictum quasi
512. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 49v/ | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] FR. P. XXXV. IN AG. P. X. 111.1. L. Lucius. Q. Quintus. V. F. Viuus fecit. In fronte pedes XXXV, in agro pedes X: in quo spacio aliis sepulturam ponere ius non est nisi domino loci permittente. 111.2. Frons autem illud sepulchri latus est in quo litterę incisę sunt. Quod terrę circa alia latera patet, ager dicitur. 112. A 80/4; cf. CIL
513. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 50v | Paragraph | Section] sum, Dominice Papalis charissime, nunc maiorum nostrorum aperiemus monumenta, quę sępe tecum per Salonarum rudera parietinasque uagatus passim iacentia spectaui et interdum, patrii soli nostri quanta quondam gloria fuit mecum animo reuoluens, Vergilianum illud ingemiscendo repetebam: Fuimus Troes, fuit Illium et ingens gloria Teucrorum, Verg. Aen. 2,325-6 nunc nulla. IV.2. Qualis enim quantaue urbs ista extiterit, quę a Gothis
514. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 52 | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] mira fortitudine defensa interfecto et cum communibus lachrimis ad rogum ducto Iulliola Marcella uiro piissimo. Postea tertia die obiit. 113.2. Vixit annos: deest qui. Sic tamen et apud historicos et apud poetas usurpatum inuenies, ut est illud: Vrbs antiqua fuit, Tyrii tenuere coloni, Verg. Aen. 1,12 quem dicendi modum epexegesim uocat Seruius.
515. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 63 | Paragraph | Section] conatibus reluctari, reluctando superare, superando uel tropheum uel ouationem uel triumphum demereri; nulla tamen gloriosior est uictoria quam se ipsum uincere et affectibus imperare, et non ea quę corporis uoluptas suggerit facere, sed quod lex pręcipit diuina: illud meditari, illud exequi uelle, ad illud perficiundum tota animi affectione niti atque contendere. Eos enim qui sic agunt non terrena manet remuneratio, sed cęlestis, non laus in marmore incidenda uel in chartis describenda, sed illa inęstimabilis atque
516. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 63 | Paragraph | Section] reluctando superare, superando uel tropheum uel ouationem uel triumphum demereri; nulla tamen gloriosior est uictoria quam se ipsum uincere et affectibus imperare, et non ea quę corporis uoluptas suggerit facere, sed quod lex pręcipit diuina: illud meditari, illud exequi uelle, ad illud perficiundum tota animi affectione niti atque contendere. Eos enim qui sic agunt non terrena manet remuneratio, sed cęlestis, non laus in marmore incidenda uel in chartis describenda, sed illa inęstimabilis atque ineffabilis gloria in
517. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 63 | Paragraph | Section] superando uel tropheum uel ouationem uel triumphum demereri; nulla tamen gloriosior est uictoria quam se ipsum uincere et affectibus imperare, et non ea quę corporis uoluptas suggerit facere, sed quod lex pręcipit diuina: illud meditari, illud exequi uelle, ad illud perficiundum tota animi affectione niti atque contendere. Eos enim qui sic agunt non terrena manet remuneratio, sed cęlestis, non laus in marmore incidenda uel in chartis describenda, sed illa inęstimabilis atque ineffabilis gloria in cęlesti regno perpetuo
518. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 63v | Paragraph | Section] (sicut Paulus apostolus ait) omnem sensum superet humanum, Cf. Phil. 4,7 omnem uincat mundanę opulentię taxationem. Nec oculus uidit igitur, nec auris audiuit nec in cor hominis ascendit quam grande bonum illud sit quod pręparauit Deus iis qui diligunt eum. Cf. 1 Cor 2,9 Nihil enim aut maius cogitare aut pulchrius cernere aut dulcius gustare aut suauius audire aut iocundius odorari aut perennius
519. Marulić, Marko. In epigrammata priscorum... [page 64v | Paragraph | Sub2Sect | SubSect | Section] factum reor cuius adhuc uestigia extare
cernimus.
132.4. Et satis certe magnificum fuit tam procul petitas bestias in ludum adduxisse,
sed ego multo magnificentius esse dixerim hominum bestiali ritu uiuentium licentiam
legibus coercere. Illud enim ad uoluptatem pertinet oculorum, hoc ad morum censuram.
133.
Cf. CIL
520. Crijević, Ilija. Epistula ad Marinum Bonum... [Paragraph | Section] possum hoc facere moleste fero. Quare Iunium auunculum tuum crebro conuenio, quicum congresus, et deambulatiunculę per forum et mutui de te sermones, qui salibus et iocis habundant, mihi pergrati sunt. Qui cito redibis plena et onusta scapha conchiliis, quibus bimare Stagnum affluit. Tanti est illud custodire ne pereant tot deliciae, quibus nec Lucrina littora, nec amoenitas Baiarum aut insignes Capreae praeferantur. Quare te tot habere uoluptates gaudeo, sed quia plenus et pinguis venter nihil sublime, nihil tenue cogitat, nec modo corpus, sed etiam mentem
521. Brodarić, Stjepan. Epistulae, versio electronica. [page 44 | Paragraph | Section] sit mihi apud epi episcopum Zagrabiensem. Iuro nunquam me negaturum hanc pecuniam, si apud me fuisset, quin potius adhuc in Italia cum ea studerem, siquidem voluntas episcopi Zagrabiensis ea fuit. Si quid Dominatio Vestra in me concepit odii ex litteris illius boni viri, illud deponat, nil in Vestram Dominationem commisi. Prodibit semel veritas, cognoscetur adhuc etiam per episcopum Zagrabiensem, quis habeat et apud quem sint illi 300 aurei. 6 Vestra Dominatio non me deserat in hac necessitate.
522. Brodarić, Stjepan. Epistulae, versio electronica. [page 48 | Paragraph | Section] fuit introductionis ordo. Tandem infans fuit in aedem Divae Virginis 13 portatus et ibi Virgini et Filio eius devote ac sollemniter oblatus, postremo in arcem ductus. Vestram Dominationem rogo, ne sit ei molestum meas hasce ineptias legere. Si haberem maius quidpiam ac dignius, illud Vestrae Dominationi offerrem. Quam bene valere et cito ad nos incolumem reverti etiam atque etiam cupio.
Tuam Dominationem non minorem huius petitionis meae habituram rationem, quam si quis ex veteribus illius amicis ad se scriberet. Est enim non minor quandoque in conciliandis, quam in retinendis ac sanctissime colendis amicitiis voluptas. Si locum et exactius rem consideramus, verissimum est illud Martialis nostri omnes hi veteres novi fuerunt . 4 Quis enim nostrum iure dicere potest sibi ullum veteri amore vinctum, qui non idem ei olim novus fuerit. Quare non diffido Tuam quoque Dominationem, quam ut omni in virtute, ita in amicitia quoque colenda
bellicorum maximum numerum. Et, ut opinio est, quamprimum caesar, qui in dies exspectatur, ad exercitum venerit, rem summis viribus per terras et flumina aggredietur. Quod si forte contra nostram et omnium opinionem, caesar ipse mutato consilio hac aestate regnum nostrum nollet invadere, illud tamen certum et indubitatum habere poteris tantos paratos exercitus diu nequaquam fore otiosos, sed sub bonis et peritis ducibus, quales illi dicuntur esse, facinus, quod maximum poterunt, tum in oppugnandis arcibus finitimis tum in vastandis et diripiendis regnis nostris experientur.
periculis simus circumsepti, et quantum istius Sedis Apostolicae atque adeo omnium principum Christianorum ope et auxilio egeamus. Age gratias eius Sanctitati, verbis, quibus poteris maxime appositis et accommodatis, quod tam pie ac liberaliter iuvare nos constituerit. Sed illud Suam Sanctitatem etiam atque etiam admonere et obsecrare non desinas, ne aliquam in mittendo illo subsidio pecuniario iam promisso et in legato expediendo moram velit interponere. Sera enim praesidia parum aut nihil omnino afferre adiumenti poterunt. Hostes autem, ut intelligis, imminent
per totum hoc tempus, usque ad finem Martii sexaginta florenos in auro huc mittat, non executoribus, ipsi enim neque unum obulum sibi dari ex iis petunt, sed coenobio fratrum Hungarorum de Caelio Monte, in quo ille sepultus est, ut sit elemosina pro anima eius. 7 Quod si per illud tempus Dominatio Vestra Reverendissima pecuniam illam non miserit, ut liceat illis rursus de integro contra Dominationem Vestram Reverendissimam procedere et litigare. Quapropter Dominatio
On Várdai see the note for Brodarics’ letter on 18 August. The text in the document is
fuit expedita. [2.] De pace inter principes Christianos facienda scripsi pontificem ad hanc rem adiecisse animum, delegisse ad hoc certos ex reverendissimis dominis cardinalibus, cum quibus ego fui iam saepe; video et pontificem et reverendissimos dominos ad id propensissimos. Sed et illud video, Princeps Sapientissime, parum in hoc spei esse ponendum. Quid ita? Quia Christianissimum regem ita durum atque obstinatum video in recuperando ac nostros in retinendo vel non cedendo ducatu Mediolani, ut facilius utraque pars quidvis subiret, quam in hoc alteri parti cederet. Quid
est nobis mandasse Sanctissimum Dominum Nostrum legato suo, qui apud Venetos agit, ut de frumento in Croatiam misso, in quos abierit usus, 5 percontetur. Nam nos quoque homini nostro fido ac diligenti dedimus provinciam loca illa perlustrandi ac ad nos fideliter referendi, quomodo sit illud frumentum distributum. Dabimusque operam, ne in hac quoque parte aliquid nostrae negligentiae possit imputari. [4.] Quod autem iudicas propensam erga nos voluntatem Sanctissimi Domini Nostri multo propensiorem futuram, si quae meliora hinc de statu regnorum nostrorum
domino Strigoniense fuero, statim ad Vestram Sanctitatem advolabo et plura ac certiora de rebus omnibus referam. 4 Ne vero nunc longioribus litteris sim Vestrae Sanctitati taedio, referet nonnulla Vestrae Sanctitati nomine meo dominus Emericus archidiaconus, 5 frater meus. Illud tamen unum neque ego possum tacere. Me licet ab initio fuerim Vestrae Sanctitati ita addictus, ut addi nihil posse videretur, nunc tamen ob diligentissimas intercessiones immo contentiones quoque acerrimas domini baronis pro mea promotione nomine Vestrae Sanctitatis factas, factum esse longe
Pizzighettone. Unfortunately, he misjudged Francis’ “noble heart”: he would recall this encounter in his report on the Battle of Mohács written 2 years later, and reproach the French ruler for promising help to Hungary against the Turks, something he did not keep. (“[...] regi Gallorum et illud in memoriam reducit [sc. Louis II], quid sibi in oppido Piczigetone captivus per oratorem suum [sc. Brodarics] de defendenda Hungaria et de ferendis, si Deus eum pristinae libertati restituisset, suppetiis promiserit [...]” See Stephanus Brodericus, De conflictu Hungarorum cum Solymano
[1.] In isto primo meo in Urbem adventu 1 fui adeo occupatus, ut nihil potuerim in hanc horam ad Vestram Reverendissimam Dominationem scribere. Etsi alioquin non erat magnopere, quod scriberem. Nihil enim ex Hungaria a toto illo tempore habemus. [2.] Ex Polonia autem illud tantum, quod puto Vestram Reverendissimam Dominationem intellexisse serenissimum Poloniae regem 2 cum magistro Prussiae 3 perpetuam inivisse pacem illis conditionibus, 4 quas ex scheda 5 praesentibus inclusa intelliget,
foedere cum Turca ineundo sequeretur. Quod si non fiat, timeo, ne omnino actum sit de nobis. Qua de re neque praesens destiti assidue apud eos, ubi id faciendum videbatur, loqui et clamare, neque hinc scribere. Deus det suae maiestati et dominis meis suae maiestatis consiliariis talem mentem, ne illud nobilissimum ac potentissimum regnum sub spe nescio quarum expeditionum amittant. [5.] Novi nihil est, nisi quod de regis Franciae in Hispaniam adventu nihil adhuc habemus, neque scimus, quid speremus aut quid desperemus. Nuper, quod Vestrae Maiestati scripseram, in maximam spem pacis
sua in commissis habeat, ut nomine illarum maiestatum hoc idem apud caesaream et catholicam maiestatem efficaciter promoveret. Nunc cupimus, et si par sit, rogamus, assistet ibi oratori nostro, magnifico Ioanni Dantisco, 3 et in quibus auxilium suum postulaverit, ita illud impendere velit, quemadmodum rebus nostris prodesse noverit. Nos enim praefato oratori nostro ad Tuam Paternitatem singulare iussimus habere refugium, nam illam scimus ibidem non parvi valere et reputari. Nos, quando poterimus Paternitati Tuae omni nostra gratitudine id rependere curabimus,
optima praeditus mente. Est in eadem, in qua antea fuit, auctoritate. Cum palatino novo domino Stephano, 4 et cum domino vayvoda 5 et aliis omnibus primariis viris coniunctus, 6 Vestrae, ut dixi, Sanctitatis atque istius Sanctae Sedis observandissimus. [4.] Illud negotium 7 quo in statu sit, Vestra Sanctitas ex litteris domini baronis 8 intelliget. Ego, quicquid sequatur, video, quantum Vestrae Sanctitati ob eius tantam in me benignitatem, et in re mea curam ac studium favoremque debeam. Cuius quidem mei debiti nunquam ero immemor.
vel solam suspitionem crebriores et copiosae litterae meae deprecabuntur atque ita (dii faxint) ut neque meum, neque tuum aliter possit redimi silentium. Quare ego incensus sum totis viribus operam dare quo litteris quas nunc multum desideras explearis. Interim de meis rebus paucis accipe: quod illud praediolum insulare ultra mille aureos vendiderim et hoc sorti meae accessit, immo tuae, nam mea tua sunt atque ideo tibi illa minus offero: quis enim tibi tua offerat? Quod si me iocari putas, periculum fac, videbis me totum et res meas in tuo censu esse. De publicis rebus habe: duas
militando ducibus dogmata
divi Platonis et Pythagorae secutus . Cum autem me reflecterem
supra me cognosceremque, quod scire nostrum
sine dialectica est velut in tenebris deambulare, in quibus
siquid manu tenemus, quidnam illud sit, ignoramus. Sciebam
enim mathematicas et eas nesciebam me scire. Solius
enim logici est non solum sciendi modum nobis praebere,
verum etiam defendere nos a malis in practicis et a falsis
in speculativis (Themistio referente). Quare iterum ad
fontem veritatis, ad parentem et alumnam
Capitulum primum tractatus primi:
de genere causae efficientis
Euclides igitur Megarensis est efficiens huius artis,
scilicet libri Elementorum; qui quidem in ista scientia
attigit ultimum gradum perfectionis possibilem per naturam:
quia nihil excogitari potest, quin illud idem actu
vel virtute in dictis suis contineatur bene intellectis et
bene applicatis ad ipsas res. Efficiens vero rei subiectae
arti non datur in tota mathematica, ex quo neque datur
demonstratio in genere causae efficientis, sicut neque in
genere causae materialis. Quia cum in eis non
ista arte. In angulis autem, quorum tres sunt
species tantum, recti scilicet et acuti et obtusi, quorum
rectus erit mensura sui et aliorum, quia minimus, quia
unus tantum, quia indivisibilis, quia et perfectus. Reliqui
autem tam acuti, quam obtusi, sunt infiniti. Ideo imperfecti, quia illud est magis perfectum, quod est magis unum
et indivisibile. Quod autem aliae duae species acutorum
et obliquorum sint infinitae, patet, quia inter quaelibet
duo puncta infinitas lineas ducere possumus. Quae lineae
si interceptae fuerint intra angulum rectum, erunt illi
omnes
aliis, anima scilicet, quae est mensura omnium intelligibilium
tam naturalium, quam divinorum, quam
mathematicalium. Ex quo patet, quod cum anima sit mensura, anima non intelligit, sed aggregatum ex anima et
materia, puta Socrates, quia anima est id, qua fit intellectio,
iuxta illud Philosophi primo De anima textu commento
lxv. Si quis dixerit animam intelligere est ac si diceret animam
texere vel filare. Quare mensura, puta ulna, visio vel
anima, non cognoscunt, sed sunt mensurae, quibus fit
cognitio. Quod autem dictum est de anima, sane
sum.
Sed ubi altum pelagus divi Platonis natare proposuimus,
aliqua dicemus. Qui per idem medium mathematicum
cognovit esse unum, quod in mente sua, principium esse
dixit. Quod tamen celare voluit, ne tam divina scientia
vilesceret, cui etiam sutores per viam incumbere possent,
si palam illud fecisset. Sed voluit, ut sola vi et lumine intellectus
agentis cum propriis speculationibus ad tantam
divinitatem et felicitatem (ut decet) quilibet pervenire
debeat. Unde quaecumque scripsit, sub illo principio celato
scripsit deos tamen execrans, ut dignos tali divinitate
iuvarent
sola vi et lumine intellectus
agentis cum propriis speculationibus ad tantam
divinitatem et felicitatem (ut decet) quilibet pervenire
debeat. Unde quaecumque scripsit, sub illo principio celato
scripsit deos tamen execrans, ut dignos tali divinitate
iuvarent invenire propositum, quo invento illud celare. In
quo quidem principio cognovit omnes quiditates relucere.
Cognovit etiam, quidnam sit prima causa, quidve secunda,
et qualiter prima causa annectitur secundis, quamquam
sic obscure descripsit, ut vilibus celaret artem, quos a
supra probatum est), quod certe neque
Aristoteles ad hunc sensum negare posset. Numeri vero
ad nostrum usum redacti sunt similitudines illorum in
mente divina existentium. Quibus in cognitionem illorum
in mente divina existentium academici devenere. In quo
quidem processu clausum est illud principium celatum
divi Platonis, quod et ego celare volo tamquam iuratus ab
ipso. Sub quo principio (si Deus mihi vitam prolongaverit)
multa praeclara scribere potero. Sed qualitercumque sit,
non est nobis in hoc vis facienda, nec volo contraire tanto
philosopho, sed sit utrique
enim morbo gravatos quandoque sola musica levare,
quandoque etiam furibundos molli cantu reddere mites.
In oppositas etiam qualitates cantu duriori Martem accendere
et ad arma excitare. Et ex mollibus reddere feroces.
Cui etiam est ignotum illud Pythagorae artificiose factum,
cum vidisset iuvenem amore perditum incitatumque,
Phrygio modo mitem reddidisse. Unde Sirenae, unde
Mercurius atque Apollo sibi nomen vendicarunt, nisi quia
dulcibus sonis animas mortalium gratas sibi reddiderunt?
Sed si haec in nostra musica reperiantur?
quia frustra
essent tot libri ab eis de electionibus editi, si eligere nobis
esset negatum, sed essent omnia sub necessitate. Frustra
etiam imagines summa arte fabricandae ad sapientiam, ad
bonam et malam fortunam, ad amorem et odium, ad nocendum
inimicis et iuvandum sibi et amicis, iuxta illud
Ptolemaei in Centiloquio verbo ix, quod vultus omnes, id
est formae vel species huius saeculi subiectae sunt vultibus
caelestibus; et ideo sapientes, qui imagines faciebant
stellarum introitum, in caelestes vultus inspiciebant et
tunc operabantur, quod volebant. Quae omnia cessarent
si
summe bonum. Quia si posset aliquod bonum producere
et de facto non produceret, non esset bonum. Ideo
dixit, quod Deus necessario agit. Ex alia parte videt, quod
est nobis fuga et persecutio et multa peccata in natura,
puta homo cum duobus capitibus. Et tamen natura universi
non intendit illud. Ideo dixit, quod materia est causa
contingentiae. Sed quia haec sunt altioris artificis.
Quia astrologi, cuius solius est resolvere has causas et
effectus omnes (possibiliter per naturam) ad primas causas,
scilicet ad corpora caelestia.
Quare per
accidens intellectus et ipsa voluntas stellis subiaceret, quatenus eius organa a stellis bene maleve fabricantur. Huic
quaestioni etiam annectitur quaestio de praecognitione
Dei vel de ipsa praedestinatione et maxime super illud
dictum Christi: Petre, antequam gallus ter cantet, me
negabis. Sed quia ista quaestio magis ad Doctorem subtilem
spectat, ideo ab hac disputatione manus modo abstineo.
Redeo modo unde discesseram, scilicet ad divinitatem
huius scientiae astronomicae, quae se
sicut lumen solis ad visum vespertilionis,
quia eminenter transcendit latitudinem nostri intellectus,
etiam si vellemus eniti supra vires nostras. Verum
etiam est tantae utilitatis, conducens non solum ad esse
nostrum, sed etiam ad utile et bonum esse, iuxta illud
Ptolemaei in Centiloquio verbo 5., quod scilicet sapiens
dominabitur astris. Multa etiam mala avertere potest praecognoscendo futura accidentia in corporibus nostris; quibus bene praeparatis, puta evacuando frigidis etiam et
humidis corpus alterando, quando praecognoscet per
directionem
hae dignitates, quibus opus est in demonstrationibus ipsarum propositionum, contentaret in quolibet libro partiali. Sed quia
prooemium Euclidis, quod habemus prae manibus, satis
indocte et inepte est traductum, quod quidem elegantissime
divus Boethius traduxit, ideo secundum illam traductionem
illud exponemus. Quam traductionem dirigit ad
Symmachum patritium, ubi tribus verbis, nec pluribus,
tria artificiose dixit, sicut convenit tanto philosopho. Primo
enim reddit auditorem benivolum promittendo utilitatem,
dum
et hoc est nostrae
imperfectioni imputandum, quia nisi per sensata et
ab effectu in cognitionem procedimus, per Philosophum
textu commenti 2. primo De physico auditu. Tertio arguitur
contra praedictam diffinitionem: quia de puncto non
datur scientia ergo neque diffinitio. Probatur sic: illud
quod non est, illius scientia non est. Sed punctum non est.
Ergo puncti scientia non est, ergo neque diffinitio. Quia
diffinitio nobis aggenerat scientiam primo Posteriorum.
Argumentum patet cum maiori primo Posteriorum textu
commenti 5. et minor arguitur. Cui nihil correspondet ex
quod non est, illius scientia non est. Sed punctum non est.
Ergo puncti scientia non est, ergo neque diffinitio. Quia
diffinitio nobis aggenerat scientiam primo Posteriorum.
Argumentum patet cum maiori primo Posteriorum textu
commenti 5. et minor arguitur. Cui nihil correspondet ex
parte rei, illud non est, quia est fantasticum et chimericum
per Doctorem subtilem in universalibus: quod autem
puncto et lineae nihil correspondeat ex parte rei, patet,
quia non datur in materia, quod non sit divisibile neque
linea sine latitudine. Ergo solutio: negatur minor. Ad probationem:
quando
devenerunt in artibus suis ad gradum cognitionis possibilem
per naturam. Et quod magnus commentator Averroes
dicit in prooemio De physico auditu, in commento 14. 3.
De anima, primo De generatione commento 38. et divus
Hieronymus illud confirmat scilicet, quod Aristoteles fuit
regula in natura, maxime in philosophia. Illud idem dici
potest de Ptolemaeo in mathematicis. At illa bestiola Gregorius Ariminensis disputans quaestionem de infinitate
vigoris primo
Et quod magnus commentator Averroes
dicit in prooemio De physico auditu, in commento 14. 3.
De anima, primo De generatione commento 38. et divus
Hieronymus illud confirmat scilicet, quod Aristoteles fuit
regula in natura, maxime in philosophia. Illud idem dici
potest de Ptolemaeo in mathematicis. At illa bestiola Gregorius Ariminensis disputans quaestionem de infinitate
vigoris primo Sententiarum dicit, quod Aristoteles in puris
naturalibus erravit. Idem disputans materiam de futuris
autem contingentiae est minimus inter acutos. Et ille
semicirculi est maximus inter acutos, qui duo anguli simul
iuncti constituunt unum angulum rectum. Secundo est
notandum, quod illa linea applicata circulo tangit ipsum
per punctum tantum, et illud sit a. Dico, quod nulla alia
linea tanget a. et si tanget a., illa linea fiet una linea cum
priori linea, quia tota cadit super totam, nec divisibiles
secundum latitudinem. Additum indivisibili faciet maius
et ratio est iam assignata,
causantes angulum illum, qui est dividendus. Sed in angulo
contingentiae est impossibilis talis casus lineae, ergo
angulus contingentiae dividi non potest. Quare nego
consequentiam argumenti, scilicet angulus contingentiae
non dividitur, ergo non quantus. Ad formam argumenti
dicitur, quod illud non est quantum, quod per se dividi
non potest, non tamen, si per accidens divisibile non sit,
ut in angulo contingentiae. Qui quamvis sit quantus, non
tamen est divisibilis, quia circumferentia vel peripheria
impedit casum lineae
ad intentionem
Philosophi dixit, quia expresse Philosophus oppositum dicit
in textu commenti lxx. secundo Caeli. Et ibi colendissimus
praeceptor meus Petrus Pomponaceus contra divum
Thomam clare demonstravit. An autem Philosophus bene
in hoc senserit, dico quod male. Tamen illud naturaliter
et per sensata Philosophus probavit, nec fides nostra est
per sensatas demonstrationes, sed sola fide credita. Quod
autem magnitudo in infinitum non possit augeri est ratio
Averrois in commento lx. tertio Physicorum, in quo subtiliter,
imo forte in hac materia seipsum
passiones ipsorum?
Apud me non videtur esse verum. Propterea quia
hominem bene possum intelligere, absque eo quod concipiam
risibile, non tamen sine risibili vel sub opposito
risibilitatis, puta rudibili. Et hoc est proprium ipsis passionibus
ad differentiam ipsius quiditatis, sine qua illud cuius
est quiditas non potest concipi, quia includitur in suo
conceptu formali. Cignum tamen et ipsum corvum possum
sine albedine et sub opposita ratione concipere: solvat Apollo. Secundo notandum est, quod cognita natura
huius trianguli, certe facile cognoscemus et figuram syllogisticam
elementa, quorum vocalis erat unum, per hoc dedit intelligere
figurae primae perfectionem, quia alpha Graece
significat vitam, aliae duae figurae sunt sine alpha, id est
sine vita. Ideo imperfectae quarum necessitas, id est perfectio
et vita, non apparet, nisi prius ad primam reducantur.
Per illud etiam, quando accepit tria elementa sibi
contigua, significavit, quod in prima figura medium aequaliter
participat utroque extremo, quia praedicatur et
subiicitur ita, quod est medium situ et participatione. In
secunda vero figura
medium aequaliter
participat utroque extremo, quia praedicatur et
subiicitur ita, quod est medium situ et participatione. In
secunda vero figura medium est foras vel supra extremitates,
quia medium in secunda praedicatur tantum. Et per
illud, quod dixit tale medium esse magis proximum maiori
extremitati, significavit, quod tale medium habet naturam
maioris extremitatis, quae semper praedicatur de
subiecto et ut sic habet rationem formae. Sed quia et medium
in hac figura praedicatur (quamvis non in conclusione),
ideo habet
criptam ambulans rarum
desuper lumen aspicere, impegi nouissime in Danielem, et tanto tedio
affectus sum ut desperatione sumpta omnem ueterem laborem uoluerim
contemnere. Verum adhortante me Hebreo et illud sua lingua crebrius
ingerente, 'Labor improbus omnia uincit', qui mihi uidebar sciolus
inter eos, coepi rursum esse discipulus Caldaicus. Et ut uerius
fatear, usque in hodiernum diem maius possum
meam quasi
cogitationum consciam pertimescebam et mihimet iratus et rigidus
solus deserta penetrabam. Sicubi concaua uallium, aspera montium,
rupium pręrupta cernebam, ibi meę orationis locus, ibi illud
miserrimę carnis ergastulum collocabam. Et ut mihi testis est
Dominus, post multas lachrymas, post cęlo inhęrentes oculos,
nonnunquam uidebar mihi agminibus interesse Angelorum et lętus
uidere nec mortalium mens possit comprehendere. Ad hęc
interrogata sitne aliquid quod beatae animę cupiant et assequi non
possint, respondit beatos nihil aliud uelle, nisi quod Deus uult; quod
autem Deus uult, illud et haberi; quicquid ergo uolunt, habent. Aut
quid unquam eis deesse potest qui omnia habentem habent- Deum uidelicet
- a quo, in quo, et per quem omnia et sine quo nihil?
Post hęc Augustinus ijsdem
qui ueritatem semper
Domino adiuuante tutatus fuerat, tunc quoque mendacio obuiam iuit.
Spiculatoris gladium, ut Siluani ceruicem feriret elatum, illico
apparens retinuit, cumque coram affirmasset, nequaquam esse illud a se
scriptum, disparuit. Maiusque secutum est miraculum: Sabiniani caput
nemine feriente ad terram delabitur. Eo sic miserabiliter corruente
tremefacti discipuli errore deposito Siluanum episcopum sequi et
distat Delmatia, quanta est Liburnię totius longitudo. Quod si Delmatia nostra tam inde procul abesse noscitur, quo pacto Stridon oppidum non aberit? Quod Delmatiam cum Pannonia disterminare a Hieronymo, ibidem nato, ibidem adulto, et conuersato dictum est, ut igitur cognoscas Stridonem non illud oppidum esse, quod nunc (ut Blondus ait) Sdrigna dicitur, sed longe ab eo diuersum, et quod nunc ab accolis Strigoum uocatur, et a Ptolomeo Sidrona olim nuncupatum sit; quanuis ipse Ptolomeus Liburnię illud annumeret, ita tunc angustiores Delmatię fines erant, qui postea latius se
ibidem nato, ibidem adulto, et conuersato dictum est, ut igitur cognoscas Stridonem non illud oppidum esse, quod nunc (ut Blondus ait) Sdrigna dicitur, sed longe ab eo diuersum, et quod nunc ab accolis Strigoum uocatur, et a Ptolomeo Sidrona olim nuncupatum sit; quanuis ipse Ptolomeus Liburnię illud annumeret, ita tunc angustiores Delmatię fines erant, qui postea latius se effuderunt. Nisi enim Stridon Delmatiam attingeret, nequaquam Hieronymus Delmatię potius quam Liburnię mentionem fecisset. Porro Ptolomeus lib.
Domini
MDVII.
Marcus Marulus Tuus
ampla
fuerit militia: quantum laboris periculi molestiae sumptus
pro recipiendo Despoti Regno, quod hostes occupaverant,
susceperit, ut nihil arduarum et difficilium rerum stabili et
perpetua fide pro principe adiuvando formidaverit, Danubius
et Pannonia virtutum parens testis. Hinc illud olim scripsimus
qui vivunt; me nihil falsi dicere, nihil
veri silere, nihil in gratiam facere non modo senatus, sed
etiam tota civitas est testis locupletissima, quorum assidue
non meminisse, ut ingrati esset animi, sic etiam civis, cum
de republica tum etiam de bonis moribus male merentis.
Neque vero illud liberalissimi patris exemplar bonis civibus non
imitandum quod tibi opem trevir prudentissime ut ille magis
integer reipublicae vacaret; jam provectiori totam rem familiarem gubernandam commisserit? Nam cum Senum praesertim
tenacitas et avaritia sit morbus insanabilis;
navigantibus tutum praestaret accessum tot pyratas saepius captos
suspensosque suae temeritatis poenas luere coegit infensa
latronibus et pacatissima. Caeterum omissa patria, veniamus
ad familiam cuius sucurculus ut major fere pars patritiorum
Romano germine sobolescit: hinc illud summi poetarum
Genus a quo Sergia nomen haec gens tot insignibus viris
in nostra Civitate censetur: sed maxime Ceonico Pasquali
nostro Avo et huius defuncti patre: neque enim de suo
principe tantum benemeritus est: cujus ob singularem prudentiam a consilio fuit, sed etiam patriae
dotis dono supplevit, multorum etiam preces muneribus praevenit et illis
qui naturali pudore pati extrema mallent, quam petere
per alios ut ipse dator ignoraretur saepissime donavit sanctissimos viros Paullinum Nolanum et Nicolaum Episcopos
imitatus, atque illud praeceptum secutus ignorandum sinistrae
quod dextera dederit; neque nobis canendum tuba cum liberales sumus civium vero animos non corruptelis, aut largitione sed humanitate et fide et benivolentia et integritate
conciliabat et virtutibus cultum honorem reverentiam parabat
Perusinum, in quo daretur virtus Literaria sicubi non reperiretur, et a quo non vacasset Religio, illam si quispiam niteretur dedecorare. Hoc ipso persuasi Pompilio meo, ut ipse Tibi, qui tanti Patris mores imitaris, non ab re Sacrati vocitati, tanquam sacros colentis ritus, tale dicaret opus. Illud ingenue, et audacter pronunciare ausim; opus esse varium, et in ipsa varietate constans, in tris divisum Libros; ingeniosum est, et accuratum; et in Cristiana Historia tantum gentilis eloquentiae expressum, quantum isto aevo non dico sperare, sed ne optare quidem potuissem. O si
uiridantem fronde Garizim.
quanuis benefeceris illi,
atque oscula miscent.
quoque peccantem intactum dimittere malis
dextram
tumulata iacent ubi corpora sancta
ut regis amicis
Fuerant lecti mensęque remotę.
illius gloria si milies mori posset, milies mori uellet. Rex igitur
tantam erga se fidem, tam singularem beniuolentiam remunerare uolens,
primum ei post se dignitatis locum tribuit, caeteris ipsum praeferens, a
quo plus quam a caeteris diligi se intellexit.
Talis
est omnis, qui mandatum illud implet: Diliges Dominum Deum tuum
ex toto corde tuo, et ex tota anima tua, et ex totis uiribus tuis, et
proximum tuum sicut teipsum! Qui multum dilexerit, multum
diligetur. Nihil prodest turrim aedificare uirtutum, si fundamentum
non posueris dilectionis. Quicquid illa non sustentat,
uexauit. Suis temporibus fluxit imber uentique flauerunt. Ne in mari quidem quisquam ullius
tempestatis passus est iniuriam.
Sed postquam hac sancta stulticia caelestem thesaurum assecuti
fuerint, tunc demum perspicuum fit eos solos fuisse sapientes, qui mundo stulti uidebantur, et
dignus uocari filius tuus. Vnum
oro, praeterita delicta mihi remittas et cum futuro compenses obsequio, quod posthac me tibi
spondeo praestiturum. Extemplo iste ueniam meruit, amplexu osculoque exceptus a patre, et cum
illud, quod pollicitus fuerat, sedulo implesset, haeres factus bonis omnibus affluere coepit.
Vsque adeo profuit ei mores uitamque correxisse. At uero alter magis arrogantis animi
proteruitate obduratus, nec promissis allici nec minis potuit deterreri. Et quoniam nunquam ab
proni ad malum identidem in
flagitia prolabendo beatitudinis aeternae mercedem amittunt et ad
tormentorum loca protinus deuoluti demonum perniciosissimorum, humani
generis latronum, afficiuntur
suo fauit cultori.
Haec parabola eos
respicit, qui, cum multum in uirtutibus capessendis desudent, parum
tamen aut nihil proficiunt, quandiu crimen aliquod intra se
fouent. Scriptum est enim: Qui in uno peccauerit, multa bona
perdet. Porro idem, si poenitentiam egerit, si uitium illud,
quod radici animae pertinacius inheserat, extirpauerit abieceritque,
totus iam sanus factus mereri beatitudinis praemia incipiet tum
perfectius constantiusque animi bonis exhuberans, tum usque in finem
in his perseuerans. Frustra autem ad fruendam beatitudinem peruenire
nititur, qui uel
uerbis aedificant, exemplo destruunt, et quod alios
exposcunt, ipsi minime praestant. Aliis onera grauia imponunt, ipsi ne
digito quidem ea tangere uolunt. Longe enim dissimiliter uiuunt atque
uiuendum
redimeret, alii
fideliter ei seruierunt nec laboribus nec uitae parcentes, ut
pro tanto beneficio, quam possent, gratiam
referrent. Alii uero nihil quicquam pensi habentes eius imperium
spreuere, non modo quod ipse iuberet agere contemnendo, uerum etiam
econtrario illud agendo quod uetaret. Postquam autem rex illos, qui
non ita erga se ingrati extiterant, in ciuitate receptos bonis omnibus
affecisset, istos, qui magis inimicis suis quam sibi fidi erant, loco
hostium habuit missisque apparitoribus comprehensos carceri tradidit
atque mulctauit. Quidam tamen,
canes, feroces irruunt belluae, sibillus, latratus, rugitus,
grunnitus, gannitus uariique et horrendi diuersorum portentorum
fremitus et hominum, qui mordentur dilaceranturque, eiulatus atque
moeror simul audiuntur. Nullus loci secessus, nullus angulus aut metu
aut poena uacat. Totum antrum illud, quam longe lateque diffunditur,
semper lugentium, plangentium atque lamentantium personat
clamoribus. Quacunque te uerteris, nihil non triste occurrit. Deest
omnis aeris temperies omnisque tranquillitas. Assidui uentorum
turbines tempestatumque procellae saeuiunt. Et cum nusquam pedibus
Quod
si idem ipse caelum hoc nobis uisibile ipsaque mundi elementa: ignem,
aera, aquas, terram, et quae in eis sunt bona, iustis pariter et
iniustis communia esse uoluit, quanto his omnibus illa putanda sunt
praestantiora, quae iustis tantum perpetuo possidenda concessit? Quanto
eminentius bonum illud, quod a reliquis rebus diuina prouidentia ita
separauit, ut nulli alii nisi angelis, qui in ueritate steterunt, et
hominibus, qui pie iusteque uixerunt, proprium esset et peculiare?
Hoc certe illud est, ad quod capiendum fruendumque suos duntaxat
electos inuitabit Saluator dicens: Venite
sunt
praestantiora, quae iustis tantum perpetuo possidenda concessit? Quanto
eminentius bonum illud, quod a reliquis rebus diuina prouidentia ita
separauit, ut nulli alii nisi angelis, qui in ueritate steterunt, et
hominibus, qui pie iusteque uixerunt, proprium esset et peculiare?
Hoc certe illud est, ad quod capiendum fruendumque suos duntaxat
electos inuitabit Saluator dicens: Venite benedicti Patris mei,
possidete paratum uobis regnum a constitutione mundi! O,
prouocet saltem ad bene agendum tam immensae tamque inaestimabilis
beatitudinis certa promissio, quos a uitiis
Croatię Delmatięque regum gesta
continentem.
Res certe digna relatu et quam non solum nostrę uernaculę linguę gnari, sed etiam Latinę
intelligant. Ex hac enim historia et boni exemplum petere poterunt quod imitentur et mali per
quod sese corrigant. Atque hoc illud fuit quod et te impulit ut me ad historiam transferendam
urgeres, et me ut tibi obtemperarem. Magis tamen tuus erga me amor laborem hunc coegit me
subire; quid est enim quod illi non debeo?
timori erat diuitum auaritia, nec plebs potentiorum uim
formidabat, omnes pariter tuente ac protegente ipsa regis iustitia, quę neminem prorsus inique
uexari patiebatur. Cumque omnium prope par cura esset arua colere, pecudes alere,
negotiationibus exerceri, nunquam antea regnum illud ulla rerum copia opulentius fuisse
memorabatur. Abunde in ciuitatibus erat uestis preciosa decoraque arma et phalerati equi,
exquisita supellex, auri quoque argentique uis, gemmę, margaritę et quęque alia quę mortalium
animos uel ęstimatione uel pulchritudine allicere
ac doctissimi cuiusque sententia commendata. Magisque eius eloquii uenustatem, uehementiamque admirantur, qui philosophiae insuper et theologiae peritissimum eum esse non ignorant. Rarum enim est, ut quis ad tam ingenuas, tantaeque difficultatis artes, etiam rhetoricem examussim adiecerit. Illud etiam non in ultimis Archipresulis nostri laudibus computandum censeo, ut qui in Ecclesia sua Metropolitana, in praedicatione, annuntiationeque diuini uerbi per totam paene Quadragesimam indefesso gradu, ac ueluti quodam continuato uirtutum pariete, a nullius ordinis, religionisque professore
Per litteras Catholici Regis scriptas ad Illustrissimum Dominum Vice Regem comprobatur scelus quod voluit perpetrare Dux Calabriae contra personam Catholice Majestatis sicuti videbit Serenitas Vestra ex copiis earumdem litterarum quas hiis etiam alligavi, et illud quod prudentissime excogitavit Serenitas Vestra ego fui semper illius opinionis quod mater et fratres ac sorores Ducis quae sunt Ferrariae, fuissent suscepte per Caesarem et illud infelix mater semper petiit per unum suum hominem quem habuit apud Caesarem per integrum biennium, et fuit cum
Catholice Majestatis sicuti videbit Serenitas Vestra ex copiis earumdem litterarum quas hiis etiam alligavi, et illud quod prudentissime excogitavit Serenitas Vestra ego fui semper illius opinionis quod mater et fratres ac sorores Ducis quae sunt Ferrariae, fuissent suscepte per Caesarem et illud infelix mater semper petiit per unum suum hominem quem habuit apud Caesarem per integrum biennium, et fuit cum sua Majestate idem homo in partibus inferioribus estate preterita, et ego ob illos respectus quos scribit Serenitas Vestra semper suadebam ut susciperetur: Majestas Caesarea semper
Quorsum haec?
locos eosdem ab utroque pertractatos et eos cum ab uno incohatos et luculentissime exornatos, tum ab altero saedulo expetitos, in quibus uires ingenii promeret. Eodem pertinent tot uerborum et sententiarum figurae, quas alter usurpat elegantissime, apte alter imitatur. Sed ingenue tamen illud oportet fateri, materia superari
tametsi multo difficiliora sunt obscuris, ut ait Sed poenitet me interea, quod librum emendauerim, dixisse: maioris operae id est, quod nos non dicam oscitabundi- ociosorum est
Collimitium in testimonium meae
observantiae erga suam Excellentiam; sed luctuosa ad talem virum scribere non decebat,
iucunda qui poteram in maxima animi consternatione?-- Hoc elegidium vero coacta natura
vix excussi; quod, ut ingenue fatear, non implet aures meas. Illud autem una cum mea
salute iudicio atque consilio tuae Dominationis subiicio. De his plenius coram tua
Dominatione acturus eram, nisi me capitis dolor prohibuisset.
Quid decreverit tua Dominatio, significet mihi, et suum Tranquillum solito prosequatur
Andreis, Matej (c. 1500) [1502], Epithalamium in nuptias Vladislai Pannoniarum ac Boemiae regis et Annae Candaliae reginae, versio electronica (), 451 versus, verborum 3143, Ed. Ladislaus Juhász [genre: poesis - epithalamium] [word count] [andreismepith].
Marulić, Marko (1450-1524) [1503], In epigrammata priscorum commentarius (), Verborum 25316, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - commentarius] [word count] [marulmarinepigr].
Crijević, Ilija (1463-1520) [1504], Epistula ad Marinum Bonum (1504/1512), versio electronica (, Dubrovnik), 358 verborum, Ed. Irena Bratičević [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [crijeviepist1504].
Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1505], Epistulae, versio electronica. (), Verborum 166, Ed. Petrus Kasza [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepistulae].
Crijević, Ilija (1463-1520) [1506], Epistula ad Marinum Bonum (1506), versio electronica (, Dubrovnik), versus 6, 432 verborum, Ed. Irena Bratičević [genre: prosa oratio - epistula; poesis - versus intertexti] [word count] [crijeviepist1506].
Grisogono, Federik (1472-1538) [1507], Speculum astronomicum, versio electronica (), Versus 100, verborum 18852, Ed. Mihaela Girardi-Karšulin Olga Perić Tomislav Ćepulić [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio; prosa oratio - tractatus; poesis - ode; poesis - elegia; poesis - epigramma] [word count] [grisogonofspeculum].
Marulić, Marko (1450-1524) [1507], Vita diui Hieronymi, versio electronica (), Verborum 10681, Ed. Darko Novaković [genre: prosa oratio - vita] [word count] [marulmarvita].
Marulić, Marko (1450-1524) [1507], Reuerendo in Christo Domino Iacobo Grassolario, versio electronica (, Split), Verborum 328, Ed. Branimir Glavičić Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [marulmarepist15070404].
Crijević, Ilija (1463-1520) [1509], In Junium Sorgium avunculum suum funebris oratio, versio electronica (), Verborum 4212, versus 35, Ed. István Hegedüs [genre: prosa - oratio; prosa - oratio funebris] [word count] [crijevisorgo1509].
Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1509], Solimaidos libri III, versio electronica (), 1154 versus, verborum 9287, Ed. Irena Bratičević [genre: poesis - epica; poesis - epigramma; poesis - carmen; prosa - epistula - praefatio] [word count] [severitanipsolimaidos].
Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Dauidias, versio electronica (), 6765 versus, verborum 45407, Ed. Branimir Glavičić [genre: poesis - epica] [word count] [marulmardauid].
Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Quinquaginta parabolae, versio electronica (), Verborum 13330, Ed. Branimir Glavičić [genre: prosa oratio - parabola] [word count] [marulmarquinqu].
Marulić, Marko (1450-1524) [1510], Regum Delmatiae atque Croatiae gesta, versio electronica (), Verborum 4606, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio – historia] [word count] [marulmarrdcg].
Niger, Toma [1512], Doctissimo et integerrimo Marco Marulo nobili Spalatensi epistula, versio electronica (), verborum 720, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - epistula; prosa - dedicatio; prosa - paratextus] [word count] [nigertepistmarul].
Baničević, Jakov (1466-1532) [1513], Epistulae anni 1513, versio electronica. (), Verborum 5324, Ed. G. Amboise [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [banicjepist1513].
Beneša, Damjan (1476-1539) [1514], Epistolae dedicatoriae ex opere de secundo bello Punico, versio electronica (, Lyon), verborum 1502, Ed. Rezar, Vladimir [genre: prosa - epistula dedicatoria] [word count] [benesadepistolaededic].
Andreis, Franjo Trankvil (1490-1571) [1515], Epistolae III, versio electronica (), Verborum 975, versus 33, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - elegia; prosa oratio - epistula] [word count] [andreisfepist].
Retrieve all occurrences (This may take some time to download)
|
Zbirka Croatiae auctores Latini, rezultat Znanstvenog projekta "Digitalizacija hrvatskih latinista", dostupna je pod licencom Creative Commons Imenovanje-Nekomercijalno-Dijeli pod istim uvjetima 3.0 Hrvatska.
Podatke o projektu vidi na www.ffzg.hr.
Za uporabe koje prelaze okvire ove licence obratite se na http://www.ffzg.unizg.hr/klafil/dokuwiki/doku.php/z:digitalizacija-hrvatskih-latinista.