Your search found 4473 occurrences

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report

Occurrences 1501-1600:

quo rursus absente, perinde ac amoto teste ac speculatore uirtutis atque ignauiae, nemo pericula libenter subit, atque eo minus, quia ex rebus bene gestis solum fere regem decus et gloria manet. Carolus amisso Neapolitano regno, quod sane, ut dictum est, non tam armis quam uoluntaria incolarum deditione occupauerat, suisque ex tota Italia pulsis, secundam in Italos, Venetos imprimis, decernit expeditionem, quam dum maximo conatu parat, neruorum resolutione, quem morbum Graeca uoce paralysim uocant, subito extinctus

Bazethes et supplementum militum eo confestim misit, et de ignominia Crimani ualde gauisus est, Venetorum simul imprudentiam, simul intestina odia ac simultates ex eo colligens. Censebat enim ducem exercitus non nisi ob infidelitatis ac proditionis crimen plectendum esse; caetera ducum errata non tam ipsis obicienda quam eorum suffragatoribus, qui quidem summum imperium per stultitiam ad minus idoneum detulissent. Caeterum ne ipse quoque de maritima expeditione aliquid remisisse uideretur, in pluribus imperii sui locis naueis fabricandas, ueteresque reficiendas constituit. Itaque

triremibus, quas haud procul esse sciebant, opprimerentur, expugnatam nauim Aulonem, remulco cursum eius adiuuantes, raptim pertraxerunt. Et tumultuatum in Venetis nauibus fuerat, ut Istriae triremi irent subsidio, sed dum metu segniter cunctabundique suas moliuntur naues, putantes se non tam auxilio perditis fore quam semet in discrimen coniecturos, si hostis insequi pergeret, Turcas e manibus emisere. Hispani tandem Cephaleniam expugnant, eaque Venetis reddita, Fridericum Neapolitanum regno eiciunt; Lesbum Gallica classis

uerum non satis aequas pacis conditiones ferentem uident ― omnia enim maritima Graeciae atque Illyrici loca postulabat ― uariis diu ac saepe consiliis agitatis tandem ad Hungarorum opem implorandam, utpote (quos timeri a Turcis fama haud falsa plane erat) necessario confugiunt, non tam eorum amicitia fraeti quam existimantes illos, si quis stipendium offerret, haud difficulter arma in Turcas sumpturos, quum alioqui his et per se essent infensi, et Christiano nomini deditissimi. Misso igitur ad Vuladislauum, cui Hungari ob segnitiem uaccae nomen indiderant, oratore

componendam Bazethem fere coegit: ut Veneti deducto Leucade praesidio oppidum Turcis redderent, Cephaleniam tamen insulam per bellum captam tenerent; Turca uero item quicquid in continenti de Venetis coepisset, sibi belli iure haberet, atque eo die populandi uexandique Venetos tam terra quam mari finem faceret. Eodem fere tempore accidit Constantinopoli res mira et rari exempli, atque ob id literis mandanda, quaeque maxime argumento esset uerum Dei cultum coelitus infundi, purgatamque uitiis mentem

ab se auersum, omni spe in propriis uiribus reposita, audacia sese tutos reddere constituunt, nulloque honestatis respectu, quod ut plurimum ab his a condita eorum urbe factitatum est, imperium augere, rati amplitudinem imperii, quibuscunque id artibus fiat, non tam inuidiam eis apud Italos praesertim, qui opes imprimis admirantur, conflaturam, quam uires ac potentiam collecturam. Quod profecto improbum consilium tandem destituit fortuna, tametsi satis laetis initiis coepta eorum uisa sit fouere. Fortunam autem uim quandam diuinae

comitiis suffragiis ineundis ipsi Iuliano adiumento forent. Caeterum quum Iulius pontificatum adeptus Genuensi religione fidem Caesari seruaret, nec modo promissa ei non praestaret, sed insuper malum minaretur, Neapolim se contulit. Ibi, quia Deus illum tam diu iniurias impune ferre noluit, fugiendo, ut saepe usu uenit, in periculum incidit, propterea quod a Consaluo Adigario eadem fraude, qua ille multos Italiae principes interfecerat, fide interposita comprehensus, atque in custodiam datus in Hispaniam ad Ferdinandum regem,

est, ab officio decesserat. Caeterum Maximiliano, qui et ipse Venetis sese acerrimum hostem prae se ferebat, ingenti uulnere filii morte icto, bellum Venetum, quoad is elugeret, dilatum est, eo magis quia Maximilianus uano spiritu inflatus primas aduersus Venetos partes sibi deposcens tam in regem Francorum quam in Iulium pontificem mobili esse animo habebatur, propterea quod ita Venetis, quas in Italia tenebant urbes, eripi uolebat, ut etiam a iure pontificis Francorumque imperio Italia eximeretur, atque imperator Alemanus, quem quidam

intersumus, dubium est, quin Selynes aut armis sit reprimendus, aut si hoc periculosum nefasque, ut est, uidetur, arte aliqua procul hinc submouendus. Si rex iusserit armis aduersus filium uti, parendum omnino esse. Quis enim regi optimo ac sanctissimo potius non obtemperet quam tam atrocis imperii munus exhorrescat? Sed ualde uerendum est, ne milites uel iurati in obsequium regis non audeant, quum dimicandum fuerit, enses in regis filium stringere, nisi rex ipse, qui quidem ob ualetudinem equo uehi nequit, huic tam nefario praelio, utpote inter

potius non obtemperet quam tam atrocis imperii munus exhorrescat? Sed ualde uerendum est, ne milites uel iurati in obsequium regis non audeant, quum dimicandum fuerit, enses in regis filium stringere, nisi rex ipse, qui quidem ob ualetudinem equo uehi nequit, huic tam nefario praelio, utpote inter patrem et filium comisso, per se intersit, quandoquidem omnes regii serui sumus atque ita instituti, ut perinde ac Deum in terris non solum regem, sed et liberos eius habeamus. Propterea hoc quoque aduertendum est, an Turcaico imperio

tuum exequi possis, et ille aliqua ex parte uoti compos hinc abeat. Nam quemadmodum regnum pluribus eadem auctoritate praeditis committere haud puto reipublicae expedire, ita caeteros liberos contemnere, dum uni tantum prospicitur, parum tutum. Neque enim homines accepta beneficia tam in officio continent quam iniuriae abalienant. Et quis credet Selynem, licet sit Bazethes regum iustissimus filiorumque amantissimus, non esse iniuria affectum, si ille tristis, utpote aditu et conspectu patrio prohibitus, discesserit? Limites igitur Danubii, qui ad

mihi fuerit uos optime nosse me nunquam pro ignauia ac segnicie modestiam simulasse, uerum et domi et militiae illud de me specimen semper dedisse, quod a iusto simul et magnanimo rege expectandum est. Et quia ipse non tam meam quam publicam causam suscepi, quicquid felicitatis fortuna tribuerit, id totum mihi uobiscum commune futurum est. Nihil enim mihi antiquius erit quam de me optime meritis parem gratiam referre, et eos

ad destinatam sibi ac tantopere petitam prouinciam non proficisceretur. Selynes sua in patrem atrocitate animum patrium erga se metitus, ubi uidit partem regii exercitus seiunctam a caeteris copiis ad se uersum progredi, coniectans ex candore uexilli patrem haud tam humanitate coactum quam spe dimicandi praedamnata metu consternatum ea pacis uelamenta praeferre, ratusque territis addendum timorem atque perturbatis illis, in fugamque conuersis reliquum quoque patris exercitum,

hanc pugnam e curru spectaret, conspecto Selyne in primam aciem euecto suosque ad praelium adhortante (erat enim sicut armis et coetero ornatu, ita staturae breuitate insignis, insidebatque equum rara magnitudine conspicuum) proximos percunctatum esse, quisnam esset ille tam paululus homo, qui tantopere certamen accenderet. Neque enim filii faciem noscitabat, atque ut cognouit filium esse, iniecta sibi admiratione paululum uelut attonitum silentium tenuisse, mox renidentem dixisse habitum corporis filii sui audacię atque animi elationi haudquaquam

attulerat contemptum, multo magis exinde altitudo animi decori esse coepit quam fuerat paulo ante sceleri data regnandi cupiditas aduersus parentis uoluntatem concoepta, militari turba, quae liberalitate illecta ac conciliata erat, interpretante Selynis consilium non tam impium quam necessarium esse, quandoquidem Achimathi in regni successione ille praeferendus esse uideretur. Itaque praetoriani, ne Achimathes, qui gratia apud patrem ualidior erat, mox tractis ad se prouinciarum praefectis uiribus quoque praeualeret, tale aduersus eum ineunt consilium.

quam mox nefaria proditione fefellerunt, militibus adscripti sunt; dux in cohortem etiam amicorum recaeptus. Quo tempore haec in Asia gerebantur, erat apud Selynem uir dignitate primus Mustaphas nomine, Macedo natione, auaritiae ita deditus, ut nihil fere esset apud ullam gentem tam sanctum, quod ille oblato precio non contemneret. Qui quum animaduertisset Selynem his ualde infensum esse, qui in magistratu constituti pecuniae nimium studerent, nec posset cupiditati suae (nempe, quae longo usu altissimas miserat radices) imperare, ueritus, ne quod ipse multis

perfidia accusata dixisse circumstantibus se male credidisse salutem suam illi, qui, dum sibi regnum parat, ne parenti quidem morbo et aetate confecto paucorum dierum usuram ad uiuendum concessisset. Et quum carnifex manus eius, ne obniti posset, loro uincire uellet, auersatus carnificem simulque tam segnem mortem, arrepto acinace, irae quam timori propior, multis uulneribus confectus tanquam acie pugnans cecidit. Selynes enim, simul ac accępit fratris filium non pati ad se carnificem adire, misso centurione cum suis manipularibus eum interfici iubet, collaudata adolescentis

apud Boemos, quos a nostris haereticos uocari diximus, ut eos omnium gentium latrones appellent, asserentes, siue quis Christianorum Romam rei suae expediendae causa petierit, exhaustum pecuniis domum inde reuerti ― pontifex enim Romanus etiam minimi sacerdotii tam collationem quam confirmationem studio pecuniae congerendae sibi uendicauit ― siue legatus a Sede Apostolica in aliquam regionem missus fuerit, onustum auro per omne nefas quaesito Romam regredi. Fatetur praeterea uanus homo, ut furorem suum, quo tantum Christiani

tandem tot aduersis infracti consiliis belli depositis ad pacem petendam animum adiciunt, statuuntque Maximilianum, grauem finibus suis accolam, auro, quando armis nihil prospere cederet, aggredi. Nec consilio fortuna defuit, quamquam Maximilianus non tam auidus quam indigus pecuniae erat, quippe quam inconsultis sumptibus ita absumebat, ut ei stipendium militibus dandum nunquam fere suppeteret, unde expeditiones magno conatu susceptas inopia stipendii saepius omittere cogebatur. Hos Maximiliani mores Veneti in consilio habentes, rege

essent adaequandi, et quia omnes mercaturae student, et quia militiae, quae est potissima, quod satis constat, nobilium ars, operam nauare non solent. Proprium autem seruorum atque infimae conditionis hominum esse, rex Matthias arbitrabatur, regium nomen, quos apud omnes gentes tam sanctum quam necessarium est, auersari. Nihil autem ambigitur apud Venetos reges inuisos esse, eo quod eorum cupiditati, qua illi in proferendis finibus feruntur, semper obuiam ierunt, existimantes mercatoribus nauticam magis quam imperium conuenire ― quippe quae conuehendis mercibus

ex populationibus emolumentum nequit aquiri, gloria bellicae uirtutis quaeratur? Quare si quis uestrum, Hungari, laudis studiosior est et animi fidens, prodeat in medium ac mecum singulari certamine congrediatur. Mouent tam elata Turcae uerba iram Georgio Scythae, et praeterquam quod Hungari alienam insolentiam haud facile patiuntur, in equum etiam illum, quem prouocator insidebat, oculos coniecerat, eiusque potiundi cupidine ardebat. Itaque equo calcaribus incenso, infesta hasta

iri. Quod quum per totum Hungariae regnum fama uulgatum esset, Georgius Scytha, quietis ac ocii impatiens, accedit ad cardinalem, profitetur se breui magna Hungarorum manu contracta Turcis bellum illaturum, modo nobilitas Hungarica aut suis opibus huic expeditioni auxilio foret, aut saltem moram tam egregio facto non iniceret. Cardinalis homine collaudato ignarus futuri euentus dat ei literas, quibus fidem faceret arma in Turcas sumentibus expiationem omnium admissorum Sedem Apostolicam polliceri. Itaque, ut sunt Hungari religioni dediti, paucis diebus ad octuaginta millia

aedunt, nobilitati in praedam cedit. Illis terra aratur, illis uineae ponuntur, illis greges et armenta educantur: uobis cum seruitute omnium rerum egestas relicta est. Quod eo grauius toleratu est, quia qui opulentiae causa sunt, hi maxime inopiam sentiunt: tam sane inexhausta est nobilitatis rapacitas. Nec quicquam dubium inter incolas regni Hungariae refero, quandoquidem nemo ignorat, quae miseriis suis quotidie domi quisque uestrum experitur. Quis enim nobilium rem ullam instituit, siue ea magni operis sit, siue factu facilis, sine uestra opera et

homines sine uestra pernicie utuntur. Si uero pecuniae, cuius mortales auidissimi sunt, student, de uestro rapiendo arcas suas replent, uestrisque spoliis magni atque opulenti incedunt, laudem maximam inter suos ferentes, qui plura colonis suis per nefas ademerunt. Quousque haec tam indigna patiemini, uiri Hungari? Ideone uos Attila, rex ille clarissimus et uictor Europae, ab Hyperboreis montibus eduxit, ut paucorum superbiae ludibrio essetis, ut seruitute et erumnis uestris auarissimis hominum opes ac nobilitas quaereretur, ut scelestissimis ciuium uestrorum magistratus,

ex suis amissis, confestimque metu obsidionis ad Ioannem Sepusiensem, Transyluanum praefectum nuntium misit, qui illi indicaret, ut in oppidum Thibiscense ab agrestibus esset compulsus, quantoque in discrimine uersaretur, ni illi subsidio acceleraret. Sepusiensis cognito tanti uiri periculo non tam succurendi studio (honoris enim, ut fit, aemulatio eorum animos disiunxerat), quam ne gloriae occasionem praetermitteret ― nam in publicam utilitatem uel aduersario opem ferre amplum sibi fore existimabat ― coactis quum suis, tum prouinciae suae uiribus, magnis itineribus

interfecit, quo eo supplicio agrestes discerent ad nobilium officium pertinere militiam exercere, rusticorum uero esse agrum colere, et ex fructibus labore suo partis nobilitati alimenta suppeditare, quippe quae armis suis ipsos rusticos tueretur. Nec ob tam atrocem poenam uisus est Hungaris Ioannes inhumana in Scytham usus crudelitate, eo quod rustici ipsius Scythae instinctu nobilissimos Hungariae uiros, fide interposita euocatos, crudeli ac foeda morte affecerant, quemdam ex Caicia familia Canadinensium episcopum, Georgium Docium, Petrum

quibus ipse praeerat, ad tormenta saluanda secumque reuehenda, ne ab hostibus occupata asportarentur, accedit, indeque Turcis leui praelio submotis, dum ea uehiculis imponi curat, ictus pila lapidea e tormento ab arce forte emissa, concidit. Cuius infelici ac miserabili casu tam sua cohors, quam reliquus exercitus relictis tormentis fugae se nullo hostium insequente mandarunt. Turcae enim, utpote apud quos non plus animorum erat, nihil magis cupiebant quam Hungaros omissa Chaualae oppugnatione citra dimicationem abire. Sepusiensis quantum gloriae

rex noluerit, quippe quem cogendum aequo iure cum caeteris principibus uiuere censeret. Ego autem uix adducor, ut credam Vuladislauum regem tanta suorum clade ac ignominia uoluisse Ioannem Sepusiensem in ordinem cogi, qui sane illi magis suspectus erat quam ullius sceleris compertus, nisi forte tam abiecti animi rex fuerit, ut maluerit securitati suae quam regno et gloriae, famaeque consultum esse. Selynes cum exercitu contra Ismahelem Sophenum proficiscitur; hostis detrectato certamine Turcas fame enectat.

conspectu Turcarum noctu abierint, tametsi alii fugam Sophenorum in charitatem erga Ismahelem conferunt. Qui quum brachium illius (nempe in prima acie uersatus fuerat) parua pilula e tormento emissa traiectum foret, timuerunt posthac regem suum, quem diuinis prope honoribus colunt, tam terribilibus tormentorum ictibus obicere. Turcae eodem loci, in quo dimicatum erat, permanentes et hostium spolia per ocium legerunt, et suorum corporibus contra Turcaicum morem (solent enim Turcae sepelire suorum cadauera, non cremare) ignem iniecere,

ab se legatis sine responso quibusdam ex suis non dubitauerit dicere se propediem daturum operam, ut Othomana progenies Syriae quoque ac Aegypto imperet pulsis inde Cercassis (ea natio Cercetarum soboles est, Ponti accola), nec permissurum mancipia aere empta Machomethanis hominibus tam impotenter dominari. Tametsi quidam affirment Turcam legatis Aegyptiis suppressa ira, cuius alioqui non erat potens, satis benigne, ioco an serio incertum, respondisse se plane officiis suis effecturum, ne Cansauus Alaudolam magnopere desyderet, neue illum poeniteat Selynem suis finibus

admonet, quemadmodum sacerdotali fraude Syriae et Aegipti imperium a legitimis principibus ad seruos translatum fuerit, paucis attingere, eo magis, quo famam deuictis Cercassis apud Turcas uulgatam haud omnino uanam esse demonstrarem, Selynem Aegyptios ac Syros non tam armis subegisse quam sublato seruili dominatu in libertatem uindicasse. Mos erat apud Aegyptios, ex quo illa gens in Machomethanam sectam concessit, e cohorte eorum, qui literis eruditi et imprimis legum consulti essent, caliphem (ita summum antistitem appellant) constituere. Hic

illi humanum genus his fere beneficiis conciliarint atque excoluerint: importunos imprimis tyrannos extinxere, aspera bella composuere, agros militibus suis assignarunt, oppida condiderunt. At nos, uiri Turcae, ex benefactis coelestes non cupimus honores ― sit procul a nostra modestia tam impia cupido. Non eximimus nos hominibus, nec obliti sumus humanae infirmitatis. Satis scio, quicquid agimus, diuino id esse subiectum arbitrio: eodem cultu Deum omnium rerum auctorem una uobiscum colimus. Eum solum diuinis

petenda esset, an modus secundis rebus imponendus, nec solitudo Aegypto adiuncta, ob aquarum maxime penuriam exercitui transitu perdifficilis, intranda. Videbatur amicis omissa Aegypto finem imperii Turcaici Gazam statuere, putantibus non nisi magna manu tam late patentes et diremptas etiam uasta solitudine terras contineri posse; tamen sententiam suam aedere nemo audebat incerta regis uoluntate. Itaque Ionas Dalmata, ex purpuratis regiis, solito adulantium more inquit militum esse iussa exequi, regum imperare; duceret, quo uellet secuturos. Rex

transfugit. Qua quidem proditione declaratum est inuidiae morbo et mentis praua coecitate fieri, ut plaerique mortalium malint non sine patriae dedecore, atque etiam excidio, ablatum a suo ciue imperium ad externum, cui sane minus inuidetur, deferre. Turca, adiuncto sibi et hosti adempto tam forti ac strenuo uiro, magna solicitudine uidebatur liberatus: tantam inesse uim in uno homine censebat. Itaque magna spe uictoriae animo concoepta, ubi solitudinem cum copiis emensus est, ad Horionem amnem castra locat, stationibus

Ille diuortii impatiens, eo magis quia cum uxore religio quoque Christiana erat relinquenda, clam ad uxorem uentitare et cum ea coire. Quod quum rescisset satrapes, ira inflamatus confestim exectis uirilibus Sinonem emasculauit. At Sinon tam atroci iniuria affectus ad regem Bazethem confugit - licet enim Turcaico more seruo de soeuitia domini conqueri ― qua apud iudicem probata, cogitur dominus seruum uendere et praecio accepto eum emptori in seruitutem tradere. Sinon igitur a Bazethe benigne

Putabat enim, ut sunt plaerique homines suae spei nimium indulgentes, Turcas haud diutius imperium Aegypti retenturos, quippe quae longo terrarum spatio, non modo ab Europa atque Asia, sed etiam ab ipsa Syria esset dirempta. Selynes interfectis aut fugatis Cercassis, qui Caërium tam pertinaciter armis tutati fuerant, castra extra urbem communiuit, deinde Ionam Dalmatam iussit pecuniam regiam conquirere, quae quidem multo maior spe et fama inuenta est, gemmarum praeterea ac praeciosae suppelectilis magna uis reperta. Caeterum Turca existimans neque Aegyptum

ut nulla fere Turcaica nauis frumento onusta Constantinopolim tuto peruenire, aut inde in alias regiones cum mercibus enauigare posset ― statuit eis bellum inferre, ratus quum suorum res ac fortunas sibi cure esse debere, tum non paruam dignitati et gloriae suae labem inustum iri, nisi tam infestae ac uicinae gentis excidio latrociniis mare liberaret. Sub idem tempus Rhacusae (urbs Dalmatiae est, de cuius origine ac institutis supra meminimus) ex ingenti

primum in patris memoriam templum cum magnificis aedibus erigere instituit, himaratum Turcae uocant, hoc est hospitalem domum, in qua esculenta rogatoribus peregreque aduenientibus perpetuo ministrantur. Loco autem bonam Aegyptiorum uectigalium partem attribuit, unde tam templi sacerdotes quam hi, in quos benignitas conferenda esset, necessaria capere possent. Porro apud Machomethanos non modo reges, sed etiam omnes magnae fortunae uiri templa hospitalibus aedibus adiunctis aedificant, easque domunculis exornant et commodis pro

incidunt, quod sane ad ipsum defendendum pecus a praefecto Tauruni ultra Istrum inscientibus Turcis missum erat. Nempe praedatores amnem transmittentes a Taurunensibus conspecti fuerant. Itaque ingenti caede ad naues compulsi documentum dederunt se latrones magis esse quam bellatores, nec tam uirtute quam fraude et furto niti. Mos est Turcarum regum, simul ac regnum iniere, contractis in unum imperii uiribus, nouam aliquam expeditionem suscipere, quo et suis uirtutem atque animi magnitudinem probarent, et hostibus accolis, ne quis ab his motus oriretur, metum

ratus id incoeptum non minus regno suo utile, quam sibi ipsi amplum et gloriosum fore. Igitur quum in Asiam exercitum traicere, Colchis, quos Georgistanos aetas nostra appellat, arma illaturus cogitaret ― quippe Colchi, quum sint tam Turcaicis, quam Sophenorum finibus in Asia appositi, multo maiore studio in Sophenos, Turcarum hostes, quam in Turcas inclinant, credentes Othomanos superbe nimium, simul et auare uictis imperitare ― cum Hungaris foedus iisdem conditionibus renouandum missa, ut supra dictum

principem esse Christianae reipublicae, eamque Sedi Apostolicae esse apud Christianos auctoritatem, ut iure imperii Christianos reges in communem hostem possit concitare. Porro nulli dubium est Turcam nihil magis timere quam Christianorum principum coitionem: ille enim probe nouit se non tam industria sua quam Christianorum discordia imperium auxisse. Quodsi senserit Turca Hungaros a pontifice Romano neglectos, a coeterisque Christianis destitutos, multo maiorem audaciam alacritatemque, ac studium ad regnum Hungariae oppugnandum assumet, euocatisque Asiaticis

consilio aliquamdiu deliberauit, in intimumne Hungarorum regnum cum copiis penetraret, hostesque ab exercitu imparatos persequeretur, ratus omnes Hungariae urbes in ditionem suam facile cessuras, si Hungaros commisso praelio profligasset, an uero omisso tam audaci et periculoso consilio Taurunum, licet loci natura et operibus, ut dictum est, munitissimum, obsidione premeret, nec Hungaros, quos timeri a suis uidebat, per inuia plaeraque et difficilia transitu loca cedentes insequeretur. Tandem tutiora suadentibus accedens, ne hosti in

regni sui sedem religione augeret. Quippe Machomethani Christianos, qui, ante quam Machomethus Arabs exitialem sectam institueret, uitae sanctitate clari fuerunt, ualde uenerantur, et amicos Dei appellant, existimantes Christi leges humanum genus tenuisse, quoad Machomethus non tam eas abrogaret quam suas conderet. Nam ubique Christum honorifice appellat, et uerum Dei legatum ad homines missum fatetur, sibi ipsi per imprudentiam repugnans, quandoquidem eum maxime probat, cuius instituta, quasi ab homine inuenta, gloriae cupiditate deprauatus latenter antiquare conatur.

leui iurgio. Nam quum mater regis nurum asperioribus castigasset uerbis, quasi ipsius incuria regulus decessisset, illa simul dolore amissi filii, simul reprehensionis impatientia prope amens, dum socrum ab se amouere nititur, pugione haud sane letali uulnere percussit. Est autem mos apud Turcas tam uxoribus quam filiabus regum pugionem zonae alligatum quasi quaedam dignitatis insignia gestare. Mors reguli non modo Salomoni, quum et per se orbitas patrio animo grauis sit, sed etiam toti regiae omnibusque Turcarum principibus maximo luctui ac dolori

quem Christiani sacrosanctam resurrectionem appellant, quo sane solenni lustrari solent religiosi uiri, et quidquid piaculo dignum per totum annum admiserint, ritu Christiano expiare. Hoc eodem die Slauini, caeterorum more barbarorum, non tam sacris precationibus, quam epulis ac largiore uino uti solebant. Diocleates animaduertentes, Rhacusanos ita Slauinis obsidione pressos, ut neque appellentibus nauibus in portum Rhacusanum tutus aditus esset, neque inde soluentibus

ed. Crau.: patri, ob ereptam sibi ab ipso patre sponsam, ualde infensus: quem cum Rhacusani male animatum in parentem animaduerterent, hac occasione aegrum animi clam adeunt, hortantur, ne incestum patris in se admissum, et tam insignem iniuriam inultam esse patiatur, suam operam aduersus communem inimicum, et foeda libidine pollutum, pollicentur; tandem spe pecuniae illecto, persuadent, uti a parente ad Turcas desciscat, patremque Turcarum incursionibus

id te deposcere quod ego praestare posse diffiderem, recepi tandem me quod rogabas facturum, non meis uiribus, sed Dei fretus auxilio. Igitur a Spiritu Sancto adiutus opus peregi; peractum tibi mitto ut, si probaueris, continuo Romam mittendum cures. Quod si res ista, quam orditi sumus, tam prospere quam optamus successerit, nihil scriptis meis tribuas uelim sed Ei soli gratias age qui, ut nos seruaret, et te inspirauit ut rogares et me adiuuit ut rogata perficerem. Vale et pro me ora. Tertio Nonas Apriles, Anno Salutis MDXXII.

eius capere nequiuerat, ipse expugnauit. Inde ibidem relicto praesidio, quoniam hyems appetebat, in hyberna recessit primo uere rediturus ut totum regnum illud, si possit, armis occupet. Quo ipso amisso quid, quaeso, reliquum spei Christianis erit se suaque tuendi aut quae fiducia cum tam ualido hoste manum conserendi? Actum est, mihi crede, de Re publica Christiana nisi omnes pari animo, equali fide, concordi proposito, opes uiresque coniungant et sociis agminibus Christique nomine inuocato simul ad bellum procedant morique magis optent quam barbaricae perfidiae unquam

illi regno quo, si hostis (Deus hoc auertat!) potitus fuerit, aperta erit ei uia Germaniam Italiamque inuadendi, Illyriam omnem opprimendi, reliquum denique Christianorum orbem sibi subiugandi. Hic ergo obsistendum, hic omni ui atque conatu repugnandum, ne forte aperto ostio hic tam immanium minarum cataclysmus longe lateque sese effundat et quod residuum est terrarum occupet. Commune periculum communibus armis propulsandum est. Nemo in eo se tutum arbitretur quod ab impiorum finibus multa distet locorum intercapedine. Incendium quod timemus, nisi mature

Poterant quippe Turcarum potentiae esse pares si, dum uixere, ita uniti contra impios irruissent sicut separati inter se certauerant. Et tamen-- proh nefas, proh facinus!-- indignum hoc idem scelus perpetraturi nunc mihi uidentur quod tunc commissum est. Stant in procinctu armatae acies tam infestis animis conflicturae ut nisi plurimis utrinque interemptis praelium dirimi non posse plerique opinentur. Nonne igitur praeda impiorum fient Deo ipsos ulciscente, qui tam nequiter inuicem dissident tamque capitali odio alii alios persequuntur? Quid enim magis iniquum quam in eos

hoc idem scelus perpetraturi nunc mihi uidentur quod tunc commissum est. Stant in procinctu armatae acies tam infestis animis conflicturae ut nisi plurimis utrinque interemptis praelium dirimi non posse plerique opinentur. Nonne igitur praeda impiorum fient Deo ipsos ulciscente, qui tam nequiter inuicem dissident tamque capitali odio alii alios persequuntur? Quid enim magis iniquum quam in eos hostiliter agere quibus in omni necessitate adiumento esse deberemus? In eos, inquam, caedibus grassari pro quorum salute Christus mori non dubitauit? Resipiscite tandem,

aliquod ingrederentur, ut pacem ei domui dicerent mandauit. Postremo ad caelum iturus unde descenderat, pacem illis tanquam thesaurum omnis iocunditatis et dulcedinis plenum legauit dicens: Pacem meam do uobis, pacem meam relinquo uobis . Cum ergo Deo et Domino nostro pacem ueram tam gratam esse apparet, tam acceptam, nonne manifestum est quanto eidem odio sint discordiae simultates, irae rixae, bella, inter illos praesertim qui de caelestibus unum credunt, unum sentiunt, eodem renati sunt baptismate, Christianos inter se fratres esse qui denique inter se

ut pacem ei domui dicerent mandauit. Postremo ad caelum iturus unde descenderat, pacem illis tanquam thesaurum omnis iocunditatis et dulcedinis plenum legauit dicens: Pacem meam do uobis, pacem meam relinquo uobis . Cum ergo Deo et Domino nostro pacem ueram tam gratam esse apparet, tam acceptam, nonne manifestum est quanto eidem odio sint discordiae simultates, irae rixae, bella, inter illos praesertim qui de caelestibus unum credunt, unum sentiunt, eodem renati sunt baptismate, Christianos inter se fratres esse qui denique inter se fratres esse ipsimet non

Veram, sed quid ego dicam, clamoribus implens
2.32  Ethera, Tartaries summens et pocula rippis
2.33  Spernuntur docti, dites monstrantur ubique
2.34  Quanto quisque datur melior, tam peior habetur
2.35  Quique datur peior, melior datur ipse nocenti Poetae sententia.
2.36  Pulpita continue qui implent clamoribus istis

Phenicię proximum. Et cum late illi maria omnia pateant, solę portus Sibenicensis angustię placuerint. Iam vt ad propositum reuertamur: numquam eo mari siue retia, siue hami frustra extrahuntur: et ęque se aliquis fuscina exercere media luce potest, ac in syluis venabulo. Nec vnquam vlla tam sęua maris incumbere poterit tempestas, si vel tota Aeoli cohors facta seditione sydera Adriatico miscere conetur, te a solatio piscaturę prohibere valeat; presertim tot inter promontoria, tot valles, portus, sinus, euripos, anfractus, secessusque placidissimos malacissimosque. Ad quę loca

orthodoxe fidei hostibus, non misere tantum Croacie, verum etiam finitimis provinciis Carniolae, Styriae, Carinthiae, Foroiulii Istriaeque impendet, ipse hac ingravescenti aetate in Norenbergam ad generalem Sacri Imperii principum conventum me contuli, petitum, si non tam salubre fructuosumque, quam necessarium auxilium, quemadmodum superioribus diebus Beatitudini Tuae significavi. Hic ego Deum optimum maximum testor summa me dexteritate diligentiaque usum, ut ipsum Sacrum Imperium ad tuendam christianam rempublicam excitarem;

Sacrum Imperium ad tuendam christianam rempublicam excitarem; necdum satis scio, quod profecerim, quamvis subscripti omnes qui affuere principes eo nunc esse animo videantur, ut nihil malint quam communi christiani generis saluti consulere. Quam igitur pro tam pia in Turcas expeditione habui oratiunculam cui melius dicem quam Sanctitati Tuae, quae ut est beatissimum christiani nominis caput, ita summam humanitatem summae coniunxit sapientiae, ut quasi quidam novus Moyses afflictos Christi populos a dira Aegypto, atque

Acciarino et Hieronymo Ienesio Picentino, a quo etiam Greca elementa accepit, eius aetatis uiris eruditissimis, in Latinis litteris adeo profecit ut pene puer in laudem serenissimi principis Nicolai Marceli cunctis admirantibus pulcherrimam orationem habuerit.

Egressus tam felici adolescentia iuuenis iam sollicitae fugax ambitionis erat, inter equales ueluti inter uiridantia prata flos iacintinus, ueluti inter albicantes rosas purpureus amarantus enitebat. Statura erat mediocri, latis humeris, corpore non obeso, sed gracili, fronte hylari et lata; oculos

camphorae, quae ego restituere intendo, cum nondum sit compressus fervor ille rennum. Licet vix quadriduo ante ceperim inungi, et tamen aliquantisper sublevor. Quodsi restituar, quod faxit deus, me d.i v.ae et pedes et manud et caput ipsum deberi fatebor. Quid autem ei retribuam pro tam salutari re, non habeo, nisi quod rogo supplex omnipotentem deum, ut sibi illam optimam valitudinem tribuat, quam mihi ipsi exopto et semper eam uti deum meum tutellarem venerabor. Accedit huic ingenti suo in me beneficio amor et benivolentia, qua dominum Hieronymum Roraium

ueniens, ea de uestra dignitate et publice et priuatim praedicauit, quae omnium mentes, animosque, ad eam non solum amandam, sed etiam admirandam conuerterunt. Quis enim humanitatem, benignitatem, caeterasque uirtutes in tam ampli ordinis Principe non coleret, non suspiceret, non admiraretur, nisi totius humanitatis expers? Quapropter me quoque his ita inflammauit, ut statim in desiderium ingens exarserim inter clientes

detrimenti ab hostibus capiat. Tabellarii cum successore, paucisque militibus Cayrum uenientes regias literas Axmato porrigunt, quibus acceptis mandato se Principis obtemperaturum pronunciat. Nocte uero superueniente, dum tam subitae atque inopinatae successionis causas inquirit, uenit in mentem consilia sua detecta esse, seque Capadociam non ad praefecturam, sed supplicium trahi, quippe nec a fratre, nec a quopiam amicorum, qui magni etiam

Aegypti prouinciam pacatam retulerunt. hanc Turcarum Regem, non uni ut prius, sed pluribus gubernandam consenssiss, Axmatumque in gratiam Regis a suis interfectum, dum balneum petit, cuius morte perterritos omes, tam Mamalucos quam reliquos peregrinos milites ad sua dilapsos. Certa haec esse affirmat Aiasi, quem superius cum exercitu Aegyptum petiise diximus, Constantinopolim reditus, atque expeditio in Valachiam iam parata Mustafa

Ex his horumque similibus tanta est inter scriptores opinionum diuersitas, ut luce clarius appareat impossibile fore quempiam mortalium inconcussam de his ueritatem examusim attingere. Quapropter breuiter aliquid de nobilissima Slauorum gente dicturus curabo magis aliorum quam meam in tam abdita re opinionem referre. Nam (ut mea fert sententia) haud facile mihi exiguo et indocto comperta erunt, quae solertissimos antiquitatis scrutatores latuerunt. Enimuero ea uoluntas meam mentem frequenter incessit, ut prolixiori haec sermone retexendo quorundam auctorum dicta accuratius

omnipotentem filium tuum precibus uires mihi obtineas, ingenium exacuas, labia mea soluas, dicendi uim corrobores, ut pientissima eius interueniente largitate, quanta ipse priscis temporibus notatu digna peculiaria munera Slauonico generi exhibuerit quantaque magis in dies conferre non desinat, in tam ampla uirorum corona felici nec non et ueraci stilo breuiter referam et concinne. Amplitudinem et nobilitatem generis, Primum agendum quod nunc nouo quidem uocabulo Slauorum natio dicitur, Slauus nouum uocabulum

Aene. VII. (37) et Theodolus: Theodolus "Fulmina Cyclopedes Iouis imperio fabricantes". Sed siue Cadmi, siue Polyphaemi filius fuerit Illyrius, manifeste liquet uniuersos Illyrios suae ab eo originis initia suscepisse. Quorum tam eminens pugnandi uirtus semper fuit, quod (Sabellico teste) Sab. Aene. VI. lib. IX. (38) Tyberius Caesar bellum Illyricum, quod grauissimum omnium externorum bellorum post Punica bella, Bellum Illyricum externorum

Cur. de gestis Alexandri. (79) et multi alii tradunt) Macedonicum iugum ferre coegit et (quemadmodum diuus refert Hieronymus) Hieronymus. (80) ab Illyrio et mari Adriatico usque ad Indicum occeanum et Gangem fluuium non tam preliis quam uictoriis percucurrit et duodecim annis Europae partem et omnem sibi Asiam subiugauit. Verum enimuero, praestantissime regum Alexander, si caetera te monumenta Slauum esse tacerent, unicum hoc ampliandi nominis tui desiderium ardensque adipiscendae gloriae feruor abunde produnt ea

compulsum. Qui innumera Turcarum multitudine in eum ruente memorans se Pharensem esse seuientis more leonis toruo tello, magna hostium caede, propriam mortem ultus inter aceruos a se trucidatorum expirauit. Enimuero (ut fama fuit), si mille in castris Venetorum Vitto similes uiri fuissent, minime tam faeda plaga Christianum nomen affectum, minime tot castra, tot pagi, tot uille conflagrate, minime innumerabilis multitudo hominum et pecudum fuisset abducta. Nec silentio praetereundum esse puto recentem octo ruralium ex Pharensibus nautarum prius cum mioparone, deinde cum duabus biremibus

Leonardi Ales Taurinensis Poetae Laureati Tetrasticon.
Illyricas gentes frater Vincentius, alter
Liuius, et Phariae quos habet alta locos,
Quin etiam urbes Dalmatiae et genus acre uirorum
Tam bene describit, quam bene scripta refert. Ad F. Vin. Priboeuium Nicolai Dominei Arbensis carmen.
Letheo, tot gesta uirum, quae rore

quibus quottidie urgentur, isti miserrimi pedites Clÿsiensi destinaverunt unum e medio ipsorum ad pedes Sanctitatis Vestre mittere, ut eorum incommoda Sanctitati Vestre explicaret – in maxima necessitate constituti sunt serviendo tam Beatitudini Vestre, quam serenissimo regi nostro Hungarie, precipue, cum pecunię Sue Maiestatis nullius sunt pretii, qualiter vivere possint, ipsi soli ignorant, serviunt fideliter –, ideo illos Sanctitati Vestre humiliter

Sanctitati Vestre nonnulla nomine meo expositurusque et dicturus. Quapropter quicquid per eundem Hieronimum dictum aut expositum fuerit Sanctitati Vestre, ea omnia nomine ac de commissione mea dicere videatur. Cui quidem Sanctitas Vestra tam persone, quam verbis per eum expositis plenam ac indubitatam fidem adhibere velit, et omnia nomine meo dixisse videatur. Per quem Hieronimum Sanctitati Vestre munere mitto unum equm in expeditione Iaÿci iusto bello acquisitum. Quamvis

secesserat, illic maiestatem suam et serenissimam dominam meam, reginam conveni. Benigne ab eis exceptus quibus cum mandata Vestre Sanctitatis exposuissem, gratissimo animo omnia audivere, presertim Vestre erga se Sanctitatis tantum ac tam paternum amorem et de rebus huius regni curam. De oratoribus ad caesaream maiestatem mittendis et de quibusdam aliis rebus nondum responsum habui. Postquam habuero, Vestram Sanctitatem faciam de rebus omnibus certiorem. Fui preterea

17 dispersos comperi et quos maxima cum difficultate multa nomine Sanctitatis Tuę eisdem promittens ad castrum revocavi, quod scilicet Sanctitas Tua et illos et castrum sub protectione sua in posterum recipiet et tutabit tam in castro, quam extra. Quare, Sanctissime Pater, Sanctitatem Tuam ex parte Iesu Christi, salvatoris nostri enixissime rogo, quantum subsidium (si quod habet in animo Sanctitas Tua transmittere et in beneficium istius castri et populi

vero spiritus sancti gratia, quoniam penes Te rerum summa repperitur, ideo valde lętamur, quia, si unquam antea bene, nunc Te summo pontifice optime speramus, quod et promissa praedicti fratris et praedecessoris tui effectum sortientur tam nobis, quam universeque rei publicę Christianę et gratum et utilem. Ulterius Sanctitatem Tuam pro viscera Iesu Christi obtestamur, ut eadem procuret (ne populus iste una cum castro pereat, et ob inopiam ac impotentiam in potestate

Sanctitati baronis nomine, ut quando pileus in Hungariam mittendus esset, ad eius manus mitteretur. Cupit id baro honoris pocius sui et amicicie illius, de quo agitur, quam alicuius sui commodi causa. Supplico igitur Vestre Beatitudini tam meo, quam baronis nomine, dignetur in hoc preces utriusque nostrum exaudire, et pileum ipsum, si mitti contigerit, per hunc nuntium seu cursorem regium ad baronem mittere, poterit huic ipsi tuto consignari et eum fideliter deferet. Pro

26  Digna impende suo pro munere munera uati.
27  Nam sublime tuum fastigia celsa cacumen
28  Quam procul exuperat cunctorum stemmate regum,
29  Tam uirtute Dei, quam rex agis, omnibus extas.
30  Singula quaeque tenes unus terraeque polique
31  Munia pro Christo, cui laus et gloria soli
32  Sit, quamcunque meo dabit haec

1.351  Te fortunatas potuit quis dicere sedes?
1.352  Aut molles umbras nemorum, uolucrumque susurros,
1.353  Plumigerum praedulce melos? syluasque uirenteis?
1.354  Quae pictura modis expresserat omnia miris.
1.355  Aut quis tam puris manantes fontibus undas?
1.356  Quis uaria et teneris halantia prata rosetis?
1.357  Malaque propter aquas grauibus pendentia ramis?
1.358  Quae sese uitreo subter qui labitur amni
1.359  Mirantur, placidos circum longaeua uolatus

Olympo,
2.108  Terna sed est facies simili distincta figura.
2.109  Salue sancte Puer nostros miserate labores,
2.110  Vera Dei atque hominis proles, allabere felix
2.111  Ipse tuo populo, commisaque munera Patris
2.112  Dexter obi, rebusque ueni tam prosper egenis.
2.113  Mane pudica rosis Aurora refloruit ortis,
2.114  Extemplo aetheriae Bipatentibus arcis ab oris ❦
2.115  Enthea Diuino cecinerunt carmina cantu
2.116  Coelicolae, intonuitque his laudibus arduus

signis, et numine certo,
3.124  Inque uicem hortati uicina ad moenia tendunt,
3.125  Deseruere pecus festini, tanta uidendi
3.126  Haec noua, quenque trahit perculsa mente cupido,
3.127  Nec pecori timuere lupos, furesque relicto,
3.128  Nox ea tam foelix euoluitur, almaque fulsit ❦
3.129  Haud uno sub sole dies, oriente trisulco
3.130  (Res noua) tres soles tribus emicuere quadrigis.
3.131  Quae quum sacra dies cunctis spectacula terris
3.132  Exhibuit, subito tria

Solus errore, et sine labe solus, ❦
l1.6  Nos mala mundi nebula impediti
l1.7  Labimur uulgo, procul increata
l1.8  Luce uagantes.
l1.9  Tertiam partem cecini, supersunt ❦
l1.10  Tam grauis curae mihi sex libelli
l1.11  Sex Choris Diuum triplicis cateruae
l1.12  Rite uocandi.
l1.13  Tris Pater primos tibi dedicamus. ❦
l1.14  Tris canam Regi. totidem sequentes
l1.15  Spiritui sancto, mihi si

Coelum.
4.200  Non Puer hac ullus, quem bina reuiserat aestas,
4.201  Cui fuit una dies latuit de caede superstes,
4.202  Nec Deicida tuus Rex dire superfuit infans,
4.203  Defuit una tibi pro cunctis hostia Christus.
4.204  Hanc inhians solam tam cruda fauce petebas,
4.205  Cuncta haec pro solo mactata est uictima Christo.
4.206  En scelus hoc, quod tu patrasti bellua, quantum
4.207  In se frugis habet, quae te nolente secuta est.
4.208  O, fortunatos ulla sine labe sodales,

omne bonum coit hic radice beata.
4.242  Postquam autem Christus Nili reuocatus ab oris ❦
4.243  In patriam rediit, maternaque tecta reuisit,
4.244  Te modo rege ferox tellus Iudaea superbo
4.245  Expulerat, cur te rursum tam mitis eodem
4.246  Sancte refers? an te Patris reuerenda potestas
4.247  Huc agit? an ne tenax patrii uis urget amoris?
4.248  Foelix, o, nimium tanto domus hospite, cuius
4.249  Nectareas e fonte dapes, et uiua beato
4.250  Ore fluenta

4.414  Mancipium, me tunc decuit uilescere dicis.
4.415  Improba sic mitem saturant opprobria Christum,
4.416  Sic mea diuinis respondent uatibus acta,
4.417  Quae dicenda forent, eadem peragenda docebam,
4.418  Quam mea demittit uirtus, tam gratia tollit.
4.419  Non mihi praebebat molles domus ampla ministros,
4.420  Ipse minister eram pauperque in paupere tecto,
4.421  Sic iter est Coelo, Coeli sic regna parantur,
4.422  Vertice sub gemino latet hoc in ualle profunda.

tempora uoluunt,
4.468  Ecce Gygas ingens accinctus, et arduus, alta
4.469  Arce Patris, matrisque humili descendit ad amnem.
4.470  Substitit unda suo cursu conuersa retrorsum,
4.471  Et uirtute repens imbuta refluxit in ortus,
4.472  Qua se tam sancto contactam corpore sensit.
4.473  Contremuere undae, penitusque exterrita circum
4.474  Expauit turba, et uox in caua claustra refugit.
4.475  Quod caput in Coelo suprema Seraphin adorant,
4.476  Agmina, Ioanni curua ceruice reclinat,

Mareotica priscae
5.142  Relligionis honos, et diuitis Apidis arae.
5.143  Has inter terras Aegypto gloria prima est,
5.144  Vbere seu limi semper crescentis ab amne
5.145  Deuexo in Zephiros, semperque uirentis abunde,
5.146  Seu populis late tam multa per oppida fusis,
5.147  Quos rigat excrescens stagnanti gurgite Nilus,
5.148  Aruaque mellifluus saturat, foecundat. inundat,
5.149  Vnde suis opulenta bonis elata superbis,
5.150  Sublimique altis se uertice montibus aequat

7.108  Hoc dicto illius fugit omnis corpore langor,
7.109  Dicto, quo Coelum terram, quo quicquid ubique est
7.110  Protulit ex nihilo Deus, et mens omnia fecit.
7.111  O, patria infoelix, urbs caeca, superbe Capharnas,
7.112  Non pudet o, demens? tam claro lumine sanctum
7.113  Quem tu ingrate negas cognouerit aduena regem.
7.114  Quod decus hic Christo, quanti dedit instar honoris
7.115  Quod fidei specimen, quantique exemplar amoris,
7.116  Foelix qui morum laudes imitatur honestas,

9.466  Haec dum dicta palam populo impercaepta doceret,
9.467  Fluctuat incertum uulgus, nutantque refusi
9.468  Discipuli, hinc uario studioum murmure mussant.
9.469  Hic loquitur lapides, et non penetrabile marmor.
9.470  Talia quis capiat molli tam dura cerebro?
9.471  Tum medio Iesus qui stat centralis in omni,
9.472  Omnia quo sentit, quo percipit omnia, tandem
9.473  Prosequitur dictis, et nubila lumine purgat.
9.474  Ignoto haec uestras offendunt obiice mentes.
9.475  Quid si prolem

tartara pulsat
10.187  Fulminei iactus, horrendumque intonat orco.
10.188  Namque orbata fugat regnis a sedibus altis
10.189  Agmina nigra noua ui uerbi, et nomine solo
10.190  Omnia perdomitat, quibus imperat, omnia parent
10.191  Imperio, quis tam ualidus nostro incidit orbi?
10.192  Quae ratio fandi tam uehaemens, intima ferro
10.193  Quam penetralibus linguae petit ignea uirtus,
10.194  His consultandis infandi Daemones instant.
10.195  Instaurent acres stetit haec sententia pugnas,

orco.
10.188  Namque orbata fugat regnis a sedibus altis
10.189  Agmina nigra noua ui uerbi, et nomine solo
10.190  Omnia perdomitat, quibus imperat, omnia parent
10.191  Imperio, quis tam ualidus nostro incidit orbi?
10.192  Quae ratio fandi tam uehaemens, intima ferro
10.193  Quam penetralibus linguae petit ignea uirtus,
10.194  His consultandis infandi Daemones instant.
10.195  Instaurent acres stetit haec sententia pugnas,
10.196  Vt bona quo possint conatu exorsa retexant,

tria tum septem super annua tempora lustris,
10.388  Foeda situ et langore trementia membra trahebat,
10.389  Cui deus ille latens humano in corpore fatur.
10.390  Visne ualere? uolo, uegetaberis integer, ille
10.391  Rursus ait, mihi nullus adest tam promptus, ut aequo
10.392  Tempore me adiutet, ductumne in flumine mertet,
10.393  O, here, ego postquam adrepti, subit alter in undas.
10.394  Surge alacer, ualidusque tuum tibi tolle grabatum,
10.395  Atque inuade uiam, deus imperat, ille supernas

neu morte premaris.
10.419  Postquam dulce sonans hausit penetrabile uerbum,
10.420  Agnouitque deum, cadit, hunc et pronus adorat,
10.421  Auctorem propriae consultu pace salutis,
10.422  Quam magis inde malos inter profitetur apellas,
10.423  Tam magis insimulant, et mollia sabbata Christo
10.424  Infensi obiiciunt, et tam magis ingrauat altum
10.425  Crimen, et inuoluit caeca caligine culpa.
10.426  Talibus interdum lux incomprensa tenebris
10.427  Scintillat nebulis, et nubibus intonat

10.420  Agnouitque deum, cadit, hunc et pronus adorat,
10.421  Auctorem propriae consultu pace salutis,
10.422  Quam magis inde malos inter profitetur apellas,
10.423  Tam magis insimulant, et mollia sabbata Christo
10.424  Infensi obiiciunt, et tam magis ingrauat altum
10.425  Crimen, et inuoluit caeca caligine culpa.
10.426  Talibus interdum lux incomprensa tenebris
10.427  Scintillat nebulis, et nubibus intonat atris.
10.428  Si pater imperium coeli gerit omne profundi,
10.429  Festa

fumatque
10.519  Hostia, Pilatus caessos otruncat, ut omnis
10.520  Victima permixto madefacta cruore flagrarit,
10.521  Pro re romana miseri pro Caesare uerpae,
10.522  Tum super his hominum rex ordoque talia fatur.
10.523  Creditis hos ideo tam fata grauissima passos?
10.524  Prae cunctis hominum quod quaedam dira patrarint.
10.525  Non inquam, uerum ni uos caueatis, eodem
10.526  Interitu, similique omne a caede ruetis.
10.527  Sicut et ante uirum ter sex capita illa fuerunt,

inde satelles,
10.796  Criminis immunes etiam rediere ministri.
10.797  Quos illi causas animis scitantur amaris,
10.798  Vi non arrepti scelerata in uincula Christi,
10.799  Respondent, nullo fuit unquam talis in aeuo
10.800  Qualis homo hic, oris tam uhaemensuehaemens uibrat acumen.
10.801  Hos quosue seduxit dicunt, an traxerit ullum
10.802  Concilii columen, sed legem haec turba profanat.
10.803  Constitit hic proceres inter Nicodemus, et inquit
10.804  An

se ipsa renascens,
11.502  Funditur alma Ceres manibus porrecta sacratis.
11.503  Hoc datus inde pari sic ubere piscis inundat.
11.504  Non sic apposito praepes in fomite flamma
11.505  Flammas lapsa uomit, quum se parit ignea lampas.
11.506  Nec tam moseo percussum uimine saxum
11.507  Late efudit aquas populo sitiente salubres,
11.508  Vt de se mensis generauit in humilibus Halec,
11.509  Atque alia ex aliis toties alimenta parauit,
11.510  Vt dedit alma Ceres efusa cibaria late.

ignes
11.524  Aethere, uirgineumque efuderit ore ruborem,
11.525  Dicitis auster adest in coeli templa sereni.
11.526  At mane occiduus quum inuoluerit aera nimbus,
11.527  Nubibus et rutilus miscebitur ignis adustis,
11.528  Heu male tam cautum tempestas teret Iachum,
11.529  Nam crepitu horrendum tristi ruet aethere grando,
11.530  Mobile sic coelum facie discernere nostis,
11.531  Non tempestatum dignoscere signa potestis.
11.532  Improba de coelo gens quaerit adultera signum,

colla molari,
12.5  Recte appensa, mari, nigroque uoranda profundo.
12.6  Heu miser in tantis terrarum cladibus orbis,
12.7  Tot mala deuoluant in te tibi fata necesse est,
12.8  Vae tibi tot scelerum gurges, et criminis author.
12.9  Si pestis tam tetra tuos afflauerit artus,
12.10  Heu fuge, ne penitus contagio serpat, eadem
12.11  Sin forte est comprensa manus tua, pesue laboret,
12.12  Tolle cito, mutilus neu membro horresce reciso.
12.13  Sydera nam melius trunca metabere dextra.

fugit in praeceps, alto hanc mare uortice sorbet.
12.293  Christus ob hunc casum iuuenis sic inquit amari. ❦
12.294  Ardua, difficilis uiaque aspera, plenaque duris
12.295  Panditur obiicibus, quo curit diues auarus.
12.296  Quem tam porta caput coeli, quam nautica funis
12.297  Transit acum, pressos onerataque bellua postes.
12.298  Rara salus, arctuque aperit uia recta foramen.
12.299  Haec sociis horrenda suis, et mira uideri,
12.300  Nec iam in procinctu spes amplius esse

annue matri.
12.755  Quid petis ille refert, Mulier, dic protinus inquit,
12.756  Vt duo fulminei tecum mea pignora fratres
12.757  Te regnante simul dextra leuaque recumbant.
12.758  Suggestum Iesus sic telum hostile retudit.
12.759  Nescitis quid tam puerili mente petatis.
12.760  An pateram fortem (mihi quae pleno ore bibenda est)
12.761  Haurire, aut quitis quo tingor fonte lauari?
12.762  Quimus aiunt, illis iterum respondit Iesus.
12.763  Proluet ipse calix et uos, aque unda

miserebere, supprimit illos
12.827  Vulgus iners, eadem magi, ac magis ore tonabant.
12.828  Astitit omne bonum, fons quo nitor efluit omnis,
12.829  Accersitque uiros miseranda uoce sonantes.
12.830  Hisque ait, ah quae uos urget tam saeua cupido?
12.831  Quid faciam uobis? o, magni splendor Olympi
12.832  Fac oculi nostri uideant tua lumina sancta.
12.833  Sic referunt, ast ille manu factrice tetendit
12.834  Lumine coelesti digitos et melle fluentes,
12.835  His caecas

Bibliographia locorum inventorum

Marulić, Marko (1450-1524) [1522], Epistola ad Adrianum VI Pontificem Maximum, versio electronica (), Verborum 2644, Ed. Darko Novaković [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [marulmarepistadr].

Severitan, Ivan Polikarp (1472 - c. 1526) [1522], Feretreidos libri tres, versio electronica (), 807 versus, verborum 8510, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [severitanipferetr].

Vrančić, Mihovil (1507 - ante 1571) [1522], Dalmatiae encomii principium, versio electronica (), 7 versus, verborum 41, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa - oratio] [word count] [vrancicmencomium].

Frankapan, Bernardin (1453-1529) [1522], Bernardini de Frangepanibus comitis Segniae, Vegliae, Modrusiique etc. Oratio pro Croatia Nürenbergae in Senatu Principum Germaniae habita XIII. Cal. Decemb. An. Ch. M.D.XXII, versio electronica (, Nürnberg), Verborum 2137, Ed. Violeta Moretti [genre: prosa oratio - epistula; prosa oratio - oratio] [word count] [frankapanboratiocroatia].

Božićević Natalis, Frano (1469-1562) [1524], Vita Marci Maruli Spalatensis per Franciscum Natalem conciuem suum composita, versio electronica (), Verborum 1777, Ed. Bratislav Lučin [genre: prosa oratio - vita] [word count] [natalisfvitamaruli].

Baničević, Jakov (1466-1532) [1524], Magnifico et prestantissimo domino Wilibaldo Pirckheymer, versio electronica. (, Milano), Verborum 338, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [banicjepist15240302].

Bučinjelić, Miho (1479 - c. 1550) [1524], Epistula ad Gerardum Planiam, versio electronica (, Dubrovnik), Verborum 2445, Ed. Neven Jovanović [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [bucinjelicmepist].

Pribojević, Vinko (mortuus post a. 1532) [1525], Oratio de origine successibusque Slauorum, versio electronica (, Hvar), verborum 14680, Ed. Veljko Gortan [genre: prosa oratio - oratio; poesis - epigramma; poesis - carmen] [word count] [pribojevvor].

Kružić, Petar; Orlović, Grgur (m. 1537; fl. 1492-1526) [1525], Gregorius Horlovicz et Petrus Crusich, capitanei Segnie et comites Clisii Clementi papae VII, versio electronica (, Senj), Verborum 197, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [kruzicorlovicepist15250419].

Frankapan, Krsto (1482-1527) [1525], Chistophorus de Frangepanibus comes Clementi papae VII, versio electronica (, Budim), Verborum 284, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [frankapankrstoepist15250809].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1525], Stephanus Brodericus secretarius regius Clementi papae VII, versio electronica (, Budim), Verborum 387, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15250913].

Kružić, Petar (m. 1537) [1525], Petrus Crusich capitaneus Segniae Clementi papae VII, versio electronica (, Klis), Verborum 490, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [kruzicpetarepist15251005].

Kružić, Petar (m. 1537) [1525], Petrus Crusich comes dominus cives et universitas populi Clisiensis Clementi papae VII, versio electronica (, Klis), Verborum 502, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [kruzicpepist15251005].

Brodarić, Stjepan (1490-1539) [1525], Stephanus Brodericus secretarius regius Clementi papae VII, versio electronica (, Budim), Verborum 405, Ed. Bessenyei József [genre: prosa oratio - epistula] [word count] [brodaricsepist15251130].

Bunić, Jakov; Cortonus de Vtino Minorita, Bernardinus; Petrus Galatinus; Colonna Galatino, Pietro (1469-1534; m. post 1539.) [1526], De vita et gestis Christi, versio electronica (), 10155 versus; verborum 68245, Ed. Neven Jovanović [genre: poesis - epica] [word count] [bunicjvgc].

Retrieve all occurrences (This may take some time to download)

Click here for a KWIC Report